Nadrektor dumnie poprowadził wszystkich do pracowni Myślaka Stibbonsa. Ostrożnie zapukał do drzwi. Uczynił to z wprawą świadczącą o tym, że puka po raz pierwszy w życiu. To mogło być krępujące przy tylu świadkach.
- Myślak bywa nieco oderwany od rzeczywistości, ale no wiecie... to łepski mag. Na egzaminie z probabilistyki i przewidywania dostał najwyższą notę, bo jako jedyny przewidział, że egzamin odbedzie się dzień szybciej. - Mustrum Ridcully zapukał jeszcze raz, tym razem swobodniej.

Zwolnione po drugiej stronie z blokady drzwi otworzyły się same pod naporem gęstego jak brwi Kapitana Marchewy powietrza. Wśród oparów powietrza ubarwionego zapachem potu i smaru i jeszcze czegoś śliskiego wyłoniła się twarz Myślaka.

- Nadrektorze Ridcully!
- Ty stąd wychodziłeś w ogóle?
- Cały czas pracowałem, Nadrektorze. Udało mi sie ulepszyć Hex'a, o którym Panu tyle razy opowiadałem, przy okazji odkryłem, że w Ankh żyją miliony małych stworzonek. Nazwałem je wirusami.

Ankh była rzeką przecinającą Ankh-Morpork na pół. Gęsta od ścieków i podejrzanych przedmiotów. Prawdopodobnie była to jedyna taka rzeka, w której ryby na tarło wybierały się piechotą, stąpając po twardej powierzchni.

- Aha... Wszystko, w czym może istnieć tak wiele życia, musi być niezwykle zdrowe.
- Mówiłem... Chyba z dziesięć razy Nadrektorze!
- ...
- ...
- Co najwyżej dziewięć Stibbons. Mógłbyś przypomnieć czym... jest to coś... i jak ma nam... niby... pomóc?
- Hex to maszyna. Dawniej pracowała na mrówki. Mrówki wędrowały tymi kanałami, a jeśli wszystko dopowiednio się dostroi, Hex zaczynał wykonywać obliczenia. Im więcej mrówek, czyli tak zwanych bugów w systemie, tym szybciej pracował. To powodowało pewne problemy z rozmiarami maszyny. Nasze potrzeby stale rosły i Hex zajmował całe pomieszczenia. Po odkryciu wirusów, postanowiłem przebudować układ i teraz mieści się na jednym tylko biurku, a jego sprawność znacznie przekracza dawnego Hex'a! Zaplanowałem migracje wirusów w taki sposób, że będą w stanie rozróżnić czy dana osoba jest Audytorem Rzeczywistości, czy kimś innym. Jeśli okaże się Audytorem zostanie zlikwidowana! Prawdopodobieństwo pomyłki wynosi jak jeden do miliona!

Nadrektor przeczesywał swoją brodę w zastanowieniu. Nie był do końca przekonany.
- Kiedyś obliczyłem, że szanse jeden na milion sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć. - stwierdził ostrożnie. - I sam to wszystko wymyśliłeś, Stibbons? - uniósł brew pozwalając sobie obejrzeć nowego Hex'a.

- Nie do końca Nadrektorze. Jak poszedłem do łazienki spotkałem tam niewielkiego czlowieczka, co właśnie próbował zawiesić tabliczkę "umyj ręce!" po tym jak sama odpadła. Rozmawialiśmy chwilę o wirusach i Ankh właśnie. Opowiedział mi o nich bardzo dokładnie... to człowiek pełen pasji. Po wszystkim powiedział jeszcze, że wirusy to jego i nasza przyszłość i uścisnęliśmy sobie dłonie.

Nadrektor już nie słuchał Myślaka. Gorączkowo zacierał ręce i oglądał swoja nową "zabawkę".
- Mamy ochotnika?

Nagle coś zagruchotało, zakotłowało się i jakby zapchało. Dało się słyszeć narastający świst, który zakończył się wstydliwym "prrryt!".

- Nie, nie, nieee! Zawiesił się!

Tej nocy do Niewidocznego Uniwersytetu zajrzała Wojna. Wpadła tu tylko na chwilę. Złapała się za głowę i przerażona czmychnęła w popłochu...

Mustrum Ridcully miał sen.

Śnił mu się Mały A'tuinek. Widział jak wykluł się z jednej z gwiazd i wyruszył w przestrzeń kosmiczną, szukając jedzenia i sensu istnienia lub jak sądzą inni, czegoś do spsocenia.

Podczas swej wędrówki przez pusty kosmos mały A'tuinek był smutny i samotny. Na szczęście stan ten nie trwał długo. Już kilka miliardów lat po swoim powstaniu poznał nowych kolegów. Berilia, Tubula T’Phona i Jerakeena. Paczka przyjaciół szczęśliwie dorastała razem. Praktycznie cały swój wolny czas spędzała grając w "kopnij planetę do czarnej dziury", w kosmiczną odmianę badmintona "odbij kometkę", albo w "rzut dyskiem pyłowym". Zwłaszcza tę ostatnią zabawę upodobali sobie najbardziej. Później szczególnie upodobali sobie surfowanie na falach grawitacyjnych. Wreszcie przyszedł czas na pierwszą pracę.

Podobno to bogowie umieścili na ich grzbietach Dysk, co dowodzi temu, że bogowie lubią żarty nie mniej niż ludzie. Na szczęście zaznaczyli przy tym, że ten nie jest do rzucania. Nie mówi się o tym fakcie, a to dlatego, że każdy z nas lubi czasem wrócić do dawnych zabaw. Sami rozumiecie...

Kolejne lata tej paczki przyjaciół mijały praktycznie nie różniąc się od siebie, aż któregoś strasznego roku słoniom zaczęło burczeć w brzuchu. Coraz głośniej i głośniej i głośniej i głośniej...

Własnie burczenie obudziło Nadrektora dzisiejszego dnia. Nie tylko go. Wyjątkowo hałaśliwe burczenie obudziło wszystkich na całym Dysku. Cztery trąby słoniowe zadęły. Kwartet zagłady. Zwiastun samosądu ostatecznego!

Tymczasem, gdzieś kilkaset kilometrów dalej, astrokoprologowie zażywali przyjemności obijania się w pracy. Nie było już nawet czego liczyć, więc grali w bierki.

Tym razem Śmierć Szczurów wstał jako pierwszy. Zszedł na dół i zobaczył trzy trupy, położone rzędem na podłodze. Angua, Cudo i G.S.P. Przetarł łapkami oczodoły, jak gdyby miało to pomóc, jak gdyby po wszystkim ciała miały zniknąć lub zostać zastąpione innymi. Niestety nic takiego nie nastąpiło. To było bardzo przygnębiające...