Aschaar

Pierwsze promienie słońca przedarły się przez półprzepuszczalne szyby kompleksu. Złośliwe piszczenie budzika zerwało resztę snu i mężczyzna podniósł się na łóżku. Dzisiaj był ten dzień - ostatni moment pod kopułą i pierwszy tam, na zewnątrz.


Zgodnie z umowa - musiał się albo stawić o 8:00 w śluzie łazika 2 i wyjść, albo zostać i zapomnieć o wszystkim. Ostatnia chwila na decyzję. W sumie - nawet nie wiedział z kim przyjdzie mu podróżować, choć wiedział, że na pewno nie będzie sam... Gdzieś pojawiło się nawet pytanie "dlaczego całość jest utrzymywana w takiej tajemnicy"? Chociaż, nie... informacja o organizowaniu wyprawy wisiała w sieci przez prawie miesiąc. Może po prostu nikomu nie spieszyło się do opuszczenia bezpiecznej kopuły? Może groźba braku powrotu była zbyt przerażająca? Może... Zbyt wiele pytań, zbyt mało odpowiedzi...

Część z nich już za chwilę zyska odpowiedź. Wyszedł z pokoju i podążył w kierunku hangarów. SI oświetlało tylko te fragmenty pustych korytarzy przez które przechodził - o tej porze Grid pogrążony był jeszcze w głębokim śnie. "Życie" zacznie się grubo po dziewiątej, kiedy on prawdopodobnie będzie już daleko...


Drzwi śluzy otworzyły się z cichym sykiem i w jasno oświetlonym pomieszczeniu, przed łazikiem, dostrzegł kilku mężczyzn i dowódcę Gridu 2770.

- Jest ósma, więc - aby nie przeciągać. - Starsky westchnął - Wyposażenie, które możemy wam przekazać leży tam - wskazał na boczny stół, a potem wskazał ekran - To co wiemy o okolicy: najbliższym miastem jest Glasgow - 129,3 mili na południowy wschód. Bliżej są tylko Gridy 3789 - 90,6 mili na północ północny-wschód oraz Grid 2667 - 136 mil praktycznie na wschód... Jak widzicie wszystkie Gridy zostały umieszczone tak, aby nie mieć kontaktu z cywilizacją, nawet najbliższa nas droga jest kilka mil poza zasięgiem łazika... Przynajmniej tak to wyglądało 35 lat temu. Grid 3789 był projektowany jako bardzo zautomatyzowany i było tam tylko kilka osób - bardziej taka stacja orbitalna położona na ziemi. Grid 2667 miał być dość zbliżony do naszego - dość zautomatyzowany, ale również sporo ludzi. Był jeszcze w budowie, kiedy nasz już "startował". Nie wiem jak to wygląda obecnie...
Hmmm... chyba tyle. Pytania?


- Powodzenia! - dodał i odwrócił się. Dość szybko zniknął za drzwiami i SI zaraportowało zablokowanie grodzi i gotowość do otwarcia drzwi zewnętrznych.


.

 

noboto

-Pfy... widzieliście jak szybko uciekł- powiedział blady mężczyzna, średniego wzrostu -lepiej zapakujmy się do tego łazika- wyciągnął małą kamerkę, skierował ją na swoją twarz i ją włączył -Witajcie oto relacja z podróży poza nasz Grid- skierował kamer na resztę drużyny -Oto drużyna śmiałków która odważyła się opuścić Grid razem ze mną- skierował kamerę na łazika -A to nasz pojazd, zaraz nim wyruszymy- wszedł do łazika i zaczął go dokładnie filmować -nieźle wygląda w środku- usiadł na miejscu obok kierowcy -trochę się denerwuje, zaraz otworzą tą śluzę i się trochę rozejrzymy-

 

Pasiasty

Nie czułem się zbyt dobrze. Miałem wrażenie, że całe moje ubranie jest raptem na mnie za małe- było mi gorąco i duszno. Jednym słowem stresowałem się. Z zdumieniem patrzyłem na jednego z naszej paczki, który wyglądał na pozbawionego żadnych wątpliwości człowieka. Więcej on był wyluzowany- wyciągną kamerę i zaczął nas i wszystko inne nagrywać. Swoją droga dobry pomysł, czemu ja nie zabrałem ze sobą chociaż aparatu.
Moja twarz, zawsze pogodna i rozpromieniona, teraz wyglądała na przerażoną i osowiałą. Moje włosy- dość krótkie- tonęły dosłownie w pocie. Do tej chwili nigdy wcześniej nie miałem żadnych wątpliwości,co się teraz dzieje?
Moje dłonie i krótkie palce zaczęły się trząść. Szybko jednak ukryłem to przed towarzyszami, chowając ręce do kieszeni. całe szczęście, że nie zacząłem zgrzytać zębami.
Z tego wszystkiego nie wiele zrozumiałem(zapamiętałem) co mówił do nas Starsky. Swoją drogą musiało mu się gdzieś bardzo spieszyć, że kilkoma zdaniami skończył temat.
Do tej pory tylko marzyłem o tej chwili, chwili, w której wydostanę się i zacznę poznawać otaczającą nas i tą “puszkę” przestrzeń. Kompletnie nie obchodziło mnie, gdzie będziemy szli, w jakim kierunku. Ważne było tylko jedno, że w końcu się to stanie.
Wciągnął mocno powietrze.
-Panie dowódco, jestem gotów- westchnął.

 

__________________
"The oldest and strongest emotion of
mankind is fear" -H. P. Lovecraft
*****
Szukam MG, który przyjmie początkującego gracza pod swoje skrzydła ;)

GreK

Vicente siedział, jak to miał w zwyczaju w zieleńcu. W jego rysach odcisnęły się geny hiszpańskich konkwistadorów, którzy napłynęli do Ameryki pół wieku temu w poszukiwaniu lepszego życia. Odłożył WKP, na którym wyświetlały się wyniki analiz łańcuchów genetycznych. Rzędy cyferek zaczęły już mu się zlewać ze zmęczenia.


Młody Hiszpan przetarł oczy. Odgarnął odruchowo strąki czarnych włosów opadających mu na oczy.

Spojrzał na bujną zieleń mchów i paproci i porównał ją z pustynnym terenem za syntblastyczną kopułą szklarni. Co znajdą tam na zewnątrz? Czy znajdą zbawienie? Czy tylko śmierć? Kto prócz niego zdawał sobie sprawę z rangi tej wyprawy? Czy wśród członków wyprawy znajdzie kogoś rozsądnego czy tylko żądnych wrażeń szczeniaków?

Te wszystkie pytania musiały pozostać na razie bez odpowiedzi. Był gotowy. Na tyle na ile można być gotowym wchodząc w paszczę niewiadomej. Był przygotowany na nieznane. Jego świadomość pogodziła się z faktem wyjścia na zewnątrz, wyjścia ze świata, który znał i który rozumiał w niezrozumiałe, gdzie jego umysł - tabula rasa będzie dopiero doświadczał i uczył się. Od szybkości przyswajania zależało ich być albo nie być.


Starsky jak zwykle był rzeczowy i zwięzły. Nie było przemowy o doniosłej, przełomowej chwili… A może czuł się niezręcznie wysyłając ludzi w nieznane? Może to i lepiej. O co mieli go zapytać? Czy był im w stanie odpowiedzieć na pytania, na które dopiero mieli znaleźć odpowiedź TAM?


Spojrzał przelotnie na pozostałych towarzyszy wyprawy. Już wkrótce będzie miał okazję ich lepiej poznać. Zaszczycił spojrzeniem tych nielicznych mieszkańców Grida, którzy przyszli ich pożegnać. Wychwycił wzrok matki. Zmrużył oko, wysyłając uśmiech mówiący “nic się nie martw, wrócę szybko”, choć wiedział, tak samo jak ona, że blefuje i nie dając jej czasu na rozpłakanie się, chwycił swój plecak i zniknął we włazie łazika.

 

__________________
LUBIĘ PBF
(miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)