Najemnicy i lekarze, jedni chowani w realiach świata po zagładzie, drudzy oderwani od owych realiów tak bardzo, jak się tylko dało. Alice już to przerabiała, nie tylko z Runnerami. Bogatsza w prawie dwuletnie doświadczenie przemierzania radioaktywnych, skażonych ludzkim szaleństwem Ruin, ponownie stawała przed zadaniem znalezienia wspólnego języka z kimś, kogo Los dokooptował jej do najbliższego otoczenia. Niby nic skomplikowanego, prościzna. Wystarczyła cierpliwość, dobre serce i takież słowo. Otwartość, wyrozumiałość… prościzna.
Pazury i gangerzy - sytuacja sama w sobie nie należała do prostych. Swoje trzy grosze dokładał rozgrywający się na Wyspie konflikt, przez który dziewczynie ciężko było myśleć o czymś innym, niż zdrowie i życie najbliższych. Pozostawał też Tony - wciąż nieprzytomny, w stanie bliżej nieokreślonym. Korowód spraw pilnych i jeszcze pilniejszych, przy których ciężko szło zmuszenie mięśni twarzy do wygięcia się w szczerym uśmiechu. Przypominały w tej chwili stwardniałą maskę, z grubsza tylko podobną spokojowi i skrywającą pod spodem nieskończone pokładu chaosu i szaleństwa. Strachu stawiającego mózg na granicy obłędu. I weź tu, człowieku, wysilaj się na zrozumienie… ale obiecała opiekunowi… albo jego duchowi. Narkotycznym zwidom… ale obiecała.
Mniejsza o detale.

- Nie jestem do końca przekonana, czy to oni stoją za kradzieżą map i magazynków. Szeryf ich puścił, gdyby miał wątpliwości zatrzymałby do czasu ich wyjaśnienia. W Cheb mieszka dość sporo ludzi, a miejsce wypadku zostało bez nadzoru na co najmniej kwadrans. Pomyśl, czy po zachowaniu żołnierzy da się ich wpisać w ramy schematu udzielających pomocy jednostek przejmujących się losem podrzędnego obywatela… bez obrazy Boomer, ale chodzi o sam stereotyp? Poza tym mówili, że się nie zatrzymywali. Brak dowodów niezbitych, trzeba to będzie załatwić inaczej. Zdobyć odpowiednie dane - westchnęła, przenosząc uwagę z Nixa na Boomer - Pamiętasz chociaż w co był ubrany człowiek który cię wyniósł? Fryzura, budowa ciała, czym pachniał? Wódka, skręty, pot, smar broni, zapach piwnicy… takiej stęchlizny jak od namiotów wojskowych. Coś innego charakterystycznego? Ubranie… co to było? W dotyku przypominało bluzę munduru, a może wełna... sweter? Spróbuj sobie przypomnieć, to bardzo ważne. I tak, martwię się. Jesteśmy w jednym zespole, więc siłą rzeczy taka moja rola. Zresztą zawsze się martwię o wszystkich - obróciła twarz ku okiennej szybie - I to nie twoja wina, wypadki się zdarzają, a wszystkiego nie idzie przewidzieć. Kwestia późniejszego przemodelowania planów. Zresztą… jako lekarz zalecam ostrożność i nie forsowanie się, a także odpoczynek. Łatwiej poradzić sobie z zawrotami głowy, niż czymś poważniejszym, jak pogłębienie utajonej na razie kontuzji. Co to były za mapy?

- Chyba nie powiedzieliśmy szeryfowi o tej kradzieży… - młody Pazur dobrą chwilę stukał kciukami w kierownicę, patrząc uparcie w licznik jakby tam miał jakiś zapis ostatnich wydarzeń, czy ściągę co ma powiedzieć. Zwlekał nim się odezwał na indagowanie przez nieuzbrojoną pasażerkę. - No właściwie to ja nie powiedziałem. - westchnął ciężko i przełknął z trudem gule goryczy i przeniósł spojrzenie gdzieś za boczne okno pokryte już drobnymi kroplami nocnego opadu.
- Więc mógł o tym nie wiedzieć. Jak nie wiedział to pewnie tamtych też o to nie pytał. - dodał już nieco spokojniej choć wciąż z twarzą utkwioną w bocznej szybie. - Można by mu rano powiedzieć jak i tak tam jedziemy do niego. Znaczy jeśli nie wracamy teraz. - wzruszył ramionami i chyba ten rezerwowy plan jakby go nieco uspokoił. Ale wrócił pytaniem do ich pierwotnej opcji noclegu na komisariacie zanim się popieprzyło to wszystko z wypadkami, z Boomer, wieczorną wizytą żołnierzy i kłótnią z nimi.

Zapytana najemniczka zastanowiła się chwilę, a potem drugą. Nix też odwrócił głowę i spojrzał na nią wyczekująco. Skrzywiła się w skupieniu i pomogła sobie w namyśle sięgając po kolejną balonówę. Rozpakowała ją, włożyła listek gumy do ust i zaczęła przeżuwać.
- Nie wiem, trzepnęło mnie. Pamiętam jak lecę na kierownicę. A potem… no chyba ktoś mnie niósł, ale nie wiem kto. Chyba facet… chyba palił. Znaczy zapach tytoniu chyba pamiętam, nie wiem czy wtedy jak mnie niósł palił. Ciężko dyszał. Jak po biegu albo ktoś zmęczony. I tyle. Potem pamiętam te światło jak mnie zaczęło walić po oczach no i ciebie jak się obudziłam. Nie pamiętam więcej. - znowu wzruszyła ramionami i dobitnie zakończyła wypowiedź zwyczajowym dla siebie pyknięciem balonówy. Zwyczajowy pozór nonszalancji i szydery zdawał się znów wracać na twarz i postawę, razem z typowym dla nie gumożujnym odruchem.

- No dobra, może nie wiemy czy to oni zabrali mapy i resztę, ale tylko oni na pewno tam byli. Trzeba zacząć sprawdzać od nich. Są podejrzani bo mówię, są z jednostki rozpoznawczej i mieli powody by wziąć akurat to co zniknęło. Mapy nie wiem po co komuś innemu. Nikt nie kłopotałby się z rozbrajaniem spluwy jak może wziąć własną. Chyba, że ma już własną tak jak oni mają. Więc kolejna to tylko ciężar do noszenia. A poza tym rozejrzyj się. Wszędzie pusto i ciemno nikogo z miejscowych tu nie ma. Ten szeryf gdzieś ich wszystkich skitrał. Tylko oni byli na miejscu na pewno. - młody Pazur mówił jakby z trudem został zmuszony do przyznania racji której nie było mu w smak przyznać. Nie chciał jednak odpuścić “nowojorskiej” wersji wydarzeń i właściwie ci byli jedynymi podejrzanymi w sprawie. Podał więc kolejne dowody na poparcie swojej hipotezy. Alice nie znała się na tych spluwach, ale akurat karabin Boomer sama miała w rękach niedawno. No wydawał się duży i nieporęczny do noszenia jak na kilkukilogramową sztabę żelaza przystało. Tych magazynków w ręku nie miała teraz ale wiedziała, że do noszenia są o wiele poręczniejsze i lżejsze. Karabinu za cholerę nie dało się wcisnąć w przeciętną kieszeń tak jak taki mag.

- Nix… cała ulica słyszała jak wyraziłeś głośno i dosadnie swoje zdanie na temat tego kto zabrał zarówno magazynki jak i mapy, będące przed wypadkiem w samochodzie - ruda lekarka przewróciła oczami, na szczęście gapiła się w szybę, więc gest nie został zauważony. Wciąż pamiętała bardzo wyraźnie żywiołową reakcję, owocującą późniejszym rozpłaszczeniem delikwenta na masce. Może właśnie przez ten dość mało chwalebny fakt mężczyzna wypierał całość z pamięci - Szeryf Dalton wbrew powszechnej opinii klasyfikującej stróża prawa z prowincjonalnego miasteczka jako osobnika z problemami poznawczo-behawioralnymi, jest osobą bardzo spostrzegawczą i inteligentną. Na pewno wyłapał co mówiłeś, to stary, przedwojenny gliniarz. Zresztą widzieliście, nawet notesik ma i przestrzega procedur - tym razem uśmiechnęła się żywiej do własnego odbicia. Mogli się nie zgadzać pod wieloma kątami, jednak ona i Dalton mieli tą samą ponoć wadę: miłość do przestrzegania harmonogramów a także resztek protokołów dawnego świata. - Dobrze, przy najbliższej okazji jeszcze mu o tym przypomnimy, ale na spokojnie.

Część o papierosach, paleniu i zapachu wyrobów nikotynowych na parę sekund przegnał myśli Savage ku stacjonującym na Wyspie gangerom. Wszak to była ich naturalna woń - tytoń i marihuana.
- Zmęczony mężczyzna który pali… to już nam daje punkt zaczepienia - odpowiedziała po dłuższej przerwie potrzebnej, aby na nowo osiąść szarymi komórkami wewnątrz terenówki - Zobaczymy który z żołnierzy hołduje temu niezdrowemu nałogowi i czy się przyzna do pomocy przy przenoszeniu… tak, można spróbować. Z drugiej strony to zmęczenie, przejście z bryki do ciebie nie wymagało dużego wysiłku. Prędzej jakby biegł… skądś, z dalszej odległości. Nowojorczycy nie stawiali też samochodu do pionu, nic nie przemawia za zmęczeniem, a że to osoby szkolone i wytrenowane, do szybszego, płytkiego oddechu muszą mieć coś bardziej obciążającego fizycznie niż dziesięć kroków spaceru. A miasto może i wygląda na wymarłe, jednak nawet niby puste Ruiny kryją w sobie życie. Coś o tym wiem - tym razem skrzywiła się z przekąsem. Kamienica którą wysadzili z Jednookim teoretycznie też miała być pusta.
- Co było na tych mapach, co przedstawiały? - powtórzyła najmniej natarczywie jak tylko mogła.

- No może… to pogadamy z nim o tym rano. - młody Pazur kiwnął głową. Wizja naprawienia pomyłki jutro rano chyba jakoś go uspakajała. Tak samo jak ufność jaką lekarka obdarzała miejscowego szeryfa. - Ale z dyszeniem i ciężkim oddechem może to od wypadku? Nie ze zmęczenia tylko jak od ciosu? Tylko, że no w wypadku. Taki wstrząs czy co. Albo ze zdenerwowania. Nie wiem w sumie tak tylko myślę… - Nixon zwany najczęściej Nix’em kombinował dalej jaki mógł być przebieg wypadków w tym wypadku.
- W schowku były nie tylko mapy. Notatki, cały atlas, papiery. Nic super tajnego, jednak lepiej by nikt obcy tego nie oglądał. Jak kto bystry i dokumałby co i jak, to mógłby na przykład odcyfrować trasę do Hope. A na cholerę ma się tam ktoś jeszcze kręcić? No i w ogóle potrzebne rzeczy tam były. - Nix zmarkotniał jakby stała mu właśnie przed oczami scena w której musi się tłumaczyć z tej straty szefowi. Sądząc z przygnębiającego tonu było się czym martwić.

- Tym bardziej trzeba zgubę znaleźć. Damy radę, będzie dobrze nie martw się. W razie czego pogadam z szefem, jak będzie trzeba. Coś… wymyślę, bez obaw - wbrew posępnemu nastrojowi, Alice wysiliła się na optymistyczniejszy ton, klepiąc pokrzepiająco Pazura po ramieniu. Ktoś obcy w Hope, po raz kolejny. Świetnie… ale jeszcze nic pewnego z kradzieży się nie wylęgło. Wciąż mieli czas aby to odkręcić. Kto połasił się na mapy, prócz zwiadowców z Armii? Kto mógł się pojawić na miejscu zdarzenia, odciągnąć Boomer i przy okazji poszabrować w ramach zadośćuczynienia za dobry uczynek. Gdzieś w okolicach potylicy tłukł się lekarce jeden szczegół jeszcze z wyspy. Paul z Hektorem dali za wygraną i poszli grzecznie jak nie oni, bez własnej oraz wyjątkowo wesołej inwencji twórczej? Puścili ją samą ot tak - samą, z grupą obcych uzbrojonych "frajerów" nienależących do gangu, na dodatek po przyznaniu się, że została wyprowadzona z obozu. Puścili samopas i bez większych komplikacji jedynego lekarza wyprawy... bo co? Nagadała im i grzecznie poszli bez wnoszenia modyfikacji do zaplanowanego harmonogramu działania? Przecież to byli Bliźniacy! Jakie istniało prawdopodobieństwo, że jednak śledzą grupę Pazurów? Przeprawa przez jezioro by ich opóźniła. Nix siedział na rufie i nie zgłaszał żadnych nieprawidłowości...
Zagryzła wargi i oparłszy czoło o szybę, przymknęła oczy.
Chyba najzwyczajniej w świecie próbowała zakląć rzeczywistość i znów ich zobaczyć. Cholernie brakowało jej pary rozwydrzonych, nadpobudliwych, czasami niemożliwie irytujących, ale jednak starszych braci.
I nie tylko ich...


Dalsza część wieczoru zapowiadała się… wystrzałowo. Samo wspomnienie Nowojorczyków wyprowadzało Nixona z równowagi, co dopiero widok ich twarzy w komplecie, a teraz przed samochodem Pazurów znajdowało się armijne auto z kompletem żołnierzy, odpowiedzialnych za większość ostatnich scysji. Potrącili Boomer, a może to ona wpadła na nich - ciężkie do stwierdzenia. Nie pomogli rannej kobiecie, lecz pojechali dalej - wysoce prawdopodobne. Jak w takim razie poszkodowana znalazła się na poboczu, zaś mapy i magazynki, będące w terenówce, wyparowało jakby nigdy ich tam nie było? Musieli się zatrzymać, odtoczyć ją na pobocze, albo w grę wchodził udział osób trzecich - strony zajścia do tej pory niezidentyfikowanej.

Aby rozwiązać sprawę, najemnicy potrzebowali zdobyć informacje, zweryfikować je na miejscu i biorąc pod uwagę jak dalej potoczy się sytuacja, tak pokierować wydarzeniami, aby przyczyniły się do odzyskania utraconej własności. Najlepiej bez niepotrzebnych ofiar, dodatkowego bicia, grożenia wszelką bronią. Wysyłanie Nixa odpadało samo w sobie. Facet był gotów rozpocząć następną scysję, ledwo w powietrzu zawiśnie kolejna “kretynka”. Był narwany, źle znosił zniewagi i ciężko mu przychodziła kontrola… ale ciągle miał dość czasu, aby się tego nauczyć. Poza tym ze wszystkich sił próbował udowodnić, iż zasługuje na miano Pazura - bolała go każda porażka, urastająca do rangi katastrofy narodowej.

Savage jednak już jakiś czas temu nauczyła się patrzeć na to odrobinę inaczej - wszyscy byli tylko i aż ludźmi. Popełniali błędy, mylili się. Równie oczywiste, co niezmienne. Na świecie nie istniały jednostki nieomylne, wszystkowiedzące i wiecznie przygotowane do odparcia każdego rodzaju zagrożenia. Niemożliwe do zaskoczenia, idealne… mrzonki. Nie szło nigdy przygotować się na każdy możliwy scenariusz, pozostawała improwizacja w zakresie możliwości, a także współpraca gdyż tylko w ten sposób szło optymalnie wykorzystać potencjał grupy. Indywidualność nie jednego doprowadziła do porażki.
- Zobaczę co da się zrobić - lekarka nacisnęła na klamkę i sapiąc cicho, otworzyła ciężkie drzwi samochodu. Towarzystwo chciało odzyskać skradzione dobra, ona nie pragnęła niczego bardziej, niż rzucenia się pędem w kierunku domu i leżącego na kanapie, nieprzytomnego olbrzyma… ale to za chwilę.

Widok przytomnego i chyba kontaktującego w miarę sprawnie żołnierza z automatu poprawił dziewczynie humor, wywołując na twarzy szczery, ciepły uśmiech. Dobrze, że nic poważnego mu się nie stało. Gdyby jeszcze przejawiał podobne kulturowo zapędy jak Yorda, rozmowa nie powinna zakończyć sie mordobiciem. Nie zważając na mżawkę i coraz dotkliwszy chłód, wyskoczyła na zewnątrz i unosząc powoli puste, otwarte dłonie na wysokość ramion, podreptała ku drugiej bryce.
- Dobry wieczór, panowie. - przywitała się jak nakazywały zasady dobrego wychowania, ledwo podeszła pod bok auta od strony pasażera. Każdemu kiwnęła głową, skupiając uwagę na mężczyźnie przed sobą - Szeregowy King, nadał boli was ręka? Puchnie, sinieje, możecie ruszać palcami?

Po serii krótkich pytań, obróciła głowę w stronę dowódcy oddziału, wciąż się uśmiechając. Nie wyglądał źle - bez krwi i z przytomnym spojrzeniem wrażenie pozostawiał po sobie pozytywne.
- Kapitanie. Nie mieliśmy tej przyjemności się poznać, mam na imię Alice i zajmowałam się panem. Cieszę się, mogąc widzieć pana w lepszej kondycji. Jak się pan czuje, wszystko w porządku? Co z szyją, rusza nią pan bez problemów?

- Kapitan Richardson. - przedstawił się mężczyzna w mundurze siedzący na miejscu pasażera. Wcześniej szeregowiec King mruknął krótko, że jest w porządku, ale ani nie wsiadał do środka ani nie wychodził nigdzie. Zezował na przemian to na stojącą przed nim, po drugiej stronie drzwi lekarkę rozmawiającą z ich dowódcą, to na terenówkę i dwoje Pazurów w tkwiących w niej, a czasem na karabin zamontowany na dachu Hummera. Nie należało do trudnych zadań rozgryzienie jego rozmyślań. Zapewne główkował czy te Pazury będą stanowili jeszcze jakiś problem i to taki który trzeba będzie rozwiązać jedną solidną serią z tej broni na dachu.

- Dziękuję za udzielona mi i moim ludziom pomoc, ale mamy wystarczająco duże opóźnienie przez ten wypadek i musimy wracać do bazy. Jeśli coś trzeba uregulować przygotuje pani listę, a ja wyślę kogoś by zajechał rano. Teraz pani pozwoli… - oficer wciąż sprawiał wrażenie równie nieco oszołomionego i obolałego jak u Pazurów Boomer. Mówił nieco powoli, Alice nie znała go na tyle, by wiedzieć czy to u niego norma, czy efekt powypadkowy. W każdym razie mówił dość ciężkim tonem jak ktoś na ostrym kacu. Zakończył charakterystycznym zwrotem oznaczającym, że oczekuje iż lekarka ich zostawi w spokoju i będą mogli wrócić do siebie.

- Nie ma za co dziękować, najważniejsze że już panu lepiej, kapitanie. Proszę się nie forsować przez najbliższy czas, odpoczywać i zgłosić do oddziałowego lekarza za dwanaście godzin - uśmiechnęła się odrobinę szerzej. Byli ludźmi, jakkolwiek niedorzecznie to nie brzmiało - bliźnim należało pomagać bezinteresownie, bez patrzenia na własną wygodę i zyski. Poza tym lekarze żyli po to, aby działać kiedy zachodziła taka konieczność, nie siedzieć na tyłku w nadziei że ranni sami się połatają bez konieczności sięgania po coraz skromniejsze zapasy medyczne.
- Jedna rzecz, nim panowie odjadą. Rozumiem… opóźnienia są czymś nieakceptowalnym w wojsku, lecz mam ogromną prośbę i nie zajmie ona dużo. Podczas wypadku zgubiła nam się paczka z mapami. Mogła wypaść przy zderzeniu, może któryś z pańskich ludzi ją widział i podniósł? To dla nas bardzo ważne, mapy są własnością Posterunku, sojuszniczej organizacji zarówno Armii Stanów Zjednoczonych, jak i Pazurów. Chciałabym też wiedzieć któremu z panów podziękować za wyciągniecie Boomer na bezpieczne pobocze - zakończyła, wodząc ciepłym wzrokiem po reszcie żołnierzy.

Siedzący oficer skrzywił brwi w grymasie zdziwienia gdy usłyszał pytanie. Potem odwrócił głowę w stronię sierżanta siedzącego za kierownicą i pytająco kiwnął głową.
- Nic nie znaleźliśmy i nic nie braliśmy panie kapitanie. Nie wysiadaliśmy nawet z auta. Rozszczepiliśmy się i przyjechaliśmy tutaj. Nie wiem po co te pytania. - sierżant mówił oschłym i raczej niechętnym temu przesłuchaniu przez lekarkę głosem. Odpowiadał dowódcy więc chyba starał się utrzymać odpowiedni poziom rozmowy, ale niechęć do Savage... albo w ogóle do Pazurów jakie ci chyba wzbudzili w nim tego wieczora była zauważalna.

- No słyszałaś Alice. Nie znaleźliśmy niczego takiego więc jak coś wam zginęło to nie do nas z tym. - kiwnął głową oficer najwyraźniej uznając, że to koniec rozmowy. Lekko gestem odepchnął stojącą w drzwiach lekarkę i złapał za uchwyt drzwi by je zamknąć. - Pakujcie się chłopaki, zbieramy się. - rzucił do tyłu i Lamar wsiadł od razu trzaskając przy tym drzwiami. King nieco ociągał się jakby był ciekaw czy jego pomoc w zostawieniu w spokoju ich bryki przez lekarkę nie będzie jednak potrzebna ale w końcu posłuchał rozkazu i też wsiadł. Zamknął drzwi ale ich nie domknął gotów chyba do akcji pacyfikacyjnej na niedużej kobietce.

- Te pytania są po to, że gdy wrócimy do Centrali, będziemy musieli zdać szczegółowy raport. Stąd na miejscu i od ręki wolę wyjaśnić, czy mapy rzeczywiście uległy relokacji na skutek działania praw fizyki przy wypadku, czy mamy tu do czynienia z celowym działaniem, oraz utrudnianiem pracy, brakiem współpracy... na niekorzyść wspólnej sprawy, dywersją bądź sabotażem, a jak tak to czyim. Nie tylko panowie mają swoje zadania - obróciła się powoli ku sierżantowi. Mówiła spokojnie, starając się nie wyglądać jak zmarznięty przykurcz którego można złożyć jednym pstryknięciem palca
- Interesują mnie fakty, nie dywagacje i domysły. Nie lubię rzucać oskarżeń bez pokrycia, to wbrew konwenansom. Panów udział w zdarzeniu drogowym z racji następstw będzie trzeba wspomnieć. Dowództwo pod tym względem jest… rygorystyczne i precyzyjne. Niedopatrzenie ze strony dwójki Pazurów, czy celowe działanie na szkodę ponoć sojuszniczej organizacji, także ewentualna rozbieżność między deklaracja słowa, a faktami. Na razie w grę nie wchodzą żadne inkryminacje. Póki sprawa się nie rozwiąże, a w końcu tak się stanie bez względu na przyjęte stanowiska obu stron - nawijając trzymała przed oczyma obraz Tony’ego - on na bank nie zadowoli się poszlakami, będzie chciał faktów. Najlepiej samych map. Może i prowincjonalną medyczkę mogli zlać, trzeba było rzucić czymś innym. Pracowników Posterunku już nie tak ciężko zignorować, jako że mogli narobić smrodu… podobno. Mieli mieć ich w czułej pamięci i jechać w swoją stronę. Proste, logiczne, wykonalne. Co szkodziło spróbować?
- To standardowe procedury, panowie mają identyczne, a skoro ręczy pan za zachowanie swoich ludzi słowem honoru oficera Armii Stanów Zjednoczonych i powagą pełnionej funkcji, a także stopnia wojskowego i organizacji której jest pan przedstawicielem... - przeniosła wzrok i zawiesiła go na oczach Richardson’a, robiąc krótką przerwę, niby na złapanie oddechu. Stężałe dotąd mięśnie twarzy rozluźniły się na tyle, by posłać w górę kąciki ust i lewą brew - Nie mam najmniejszych podstaw, by poddawać to w wątpliwość. Jeżeli to wszystko co pańscy ludzie mają do powiedzenia, życzę panom szerokiej drogi, a panu, kapitanie, rychłego powrotu do zdrowia, proszę o siebie dbać… i czy nim panowie odjadą, mógłby mnie któryś poczęstować papierosem? Zgubiłam gdzieś swoje, a będę niezmiernie zobowiązana - kiwnęła na koniec z czymś w rodzaju lżejszego tematu. Głowa już jej chodziła w kierunku domu i rannego najemnika. Nowojorczycy, może i źle, jednak krzywdy raczej mu by nie zrobili. Raczej… prawdopodobne. Oby. Szło się przekonać w jeden sposób.

- Najpierw nas straszysz swoimi znajomościami, a potem chcesz od nas fajka na drogę? - kapitan chyba znacznie wytrzeźwiał od szoku pourazowego słysząc litanię następstw i oskarżeń jakimi poczęstowała go rudowłosa autostopowiczka. W miarę jak trzeźwiał szczęka zaciskała mu się co raz mocniej, nozdrza rozdymały słysząc jak po kolei prawniczym żargonem nawija. Nie widziała w półmroku nocy i wnętrza jeszcze mroczniejszego pojazdu jego twarzy wyraźnie. Jawił się jako jaśniejsza plama. Ale nadal dość wyraźnie widziała mowę jego ciała. Facet był na nie. Na nie przeciw wszystkiemu co do niego mówiła, jak przetrzymywała samochód zamiast się grzecznie spławić jak ją prosili raz i drugi a ta nawijała kolejne zakręty oskarżeń i pogróżek zawoalowanych jedynie grzecznościową formą. Więc był na nie. I fajki też jej nie zamierzał dawać na drogę. - Spadamy chłopaki. Słyszycie co się dzieje. - zamknął drzwi od swojej strony i gdy trzasnęły, szeregowy King domknął swoje a sierżant praktycznie od razu ruszył z impetem, zgrabnie wymijając zaparkowaną o parę kroków przed ich zderzakiem maszynę Pazurów. Rozchlapana ziemia i zmoczone robale obsypały nogi Alice swoją zawartością wytryśniętą spod kół odjeżdżającej terenówki wojskowych. Pojazd zrobił kółko gdy sierżant zawracał nim na całkiem szerokiej drodze a potem pognali z powrotem w stronę centrum mostu i kto wie gdzie dalej bo światła i oddalający się warkot maszyny szybko zniknęły im z oczu i uszu.

Widząc, że drugi pojazd zapakował się i odjechał Pazury również zgasiły swoją maszynę i wysiedli z auta. Przez chwilę panowała ciemność i uliczna cisza nocnych Ruin przetykana jedynie osłabionym znacznie chrobotem plastikowych robali i delikatnym poszumem mżawki. I wtedy do Pazurów doszedł nowy dźwięk. Dudniące echo strzelaniny. Długiej i nieprzerwanej. Ale odległe i wytłumione. Uzbrojone Pazury spojrzały gdzieś w stronę jednego boku ulicy. Milczeli chwilę wsłuchani w ten chaotyczny, rwący się ale nie chcący zamilknąć odgłos.
- To pewnie z Wyspy. Ktoś tam ostro się wziął za łby. - powiedziała w końcu Nix a Boomer potwierdziła jego wnioski pyknięciem balonówy.

- Ale to nie nasza sprawa. My musimy zająć się tobą i szefem. - rzekł Nix odwracając się w końcu w stronę domu Kate i wciąż otwartego wejścia rozświetlonego ciepłym, prostokątem futryny od płonącego wewnątrz ciepłego halo lamp. W taką słotę wydawało się znacznie milsze i cieplejsze niż nawet w dzień. Obiecywało spokój i spoczynek tak bardzo potrzebny im wszystkim.

Lekarka odprowadziła nowojorski samochód wzrokiem, póki nie zniknął między zabudowaniami. Dopiero wtedy wypuściła powietrze. Któryś z żołnierzy palił, ale gdzieś z tyłu głowy ciągłe coś nie pozwalało jej jednoznacznie wskazać ich jako sprawców kradzieży. Przynajmniej się ich pozbyła na tyle prędko, na ile się dało. Rzeczywisty obraz Armii rozmijał się z tym, co do tej pory dziewczyna sobie wyobrażała. Konfrontacja obu płaszczyzn wymagała głębszej zadumy, lecz na nią nie było teraz czasu.
Nim jednak zrobiła krok do przodu, w oddali zawarczał ołów. Odruchowo schowała głowę w ramionach, stając w jednym miejscu niczym kamienna figurka - statyczna, zlękniona.
- Potraficie rozpoznać z czego strzelają i ile sztuk broni bierze udział w tej zadymie? - spytała głucho, piegowata pierś unosiła się i opadała w przyspieszonym tempie. Ktoś z jej bliskich mógł właśnie umierać, a ona stała i słuchała, nie mogąc nic zrobić.

- Sporo. - odparł lakonicznie Pazur rzucając okiem jeszcze raz w stronę ulicy, jednak wciąż szedł w stronę otwartych drzwi. - Słyszysz dudnienie? - spytał mijając stojącą w mżawce lekarkę i w słyszany takt odliczał uderzenia palcem. Tak nakierowana Alice faktycznie dała radę wyłapać ten rytm.
- To broń maszynowa. Długie serie. Polewają ołowiem teren. Więcej niż jeden. Więc pewnie do dwóch czy trzech palantów nie strzelają. Jak jest dwóch czy trzech z czego innego się strzela. Dzieje się tam. Sporo. - zatrzymał się przy niej i jeszcze raz zerknął w stronę pogrążonych w ciszy ciemnych budynków. - Chodź do środka. - powiedział kładąc jej dłoń na barku i próbując zagarnąć ją do domu.

- No właśnie. Nie ma co stać bo jej robali nalezie. - kiwnęła głową Boomer puszczając kolejnego balona i wskazując na otwarte wciąż drzwi, gdzie insekty właśnie urządzały sobie inwazję na ciężko dostępny dotąd teren.

Raport Pazura nie podnosił na duchu, lecz niczego innego nie dało się spodziewać. Savage ufała jego ocenie militarnej oraz doświadczeniu - żył wojną od lat, przeszedł kompleksowe szkolenie i znał swój fach, skoro startował z kandydaturą do jednej z najlepszych jednostek najemniczych powojennego świata, z pewnością zaś najbardziej renomowanej. Coś jak Harvard… tyle że na wojskową modłę. Wiedział co mówił, a to przerażało ją jeszcze mocniej. Zwrot “polewanie ołowiem terenu” działał na wyobraźnię, podsuwając przed oczy coraz to kolejne obrazy poszatkowanych, krwawiących ciał, z grubsza tylko przypominających ludzkie i równie ciężkich do identyfikacji… zimnych, martwych. Bez szans na ocalenie.
Chebański brzeg milczał, zasłuchany w nieprzerwaną kanonadę, a wraz z nim słuchała niewielka lekarka, niezdolna do świadomego poruszenia choćby pojedynczym mięśniem. Odruchy niekontrolowane za to działały sprawnie - z każdym kolejnym zasłyszanym odgłosem strzału drobne ciało przechodziła fala dreszczy, na skronie wystąpiły kropelki potu, a blade dłonie zaciskały i rozluźniały naprzemiennie. Walczyli Nowojorczycy z Runnerami, tylko te dwie strony posiadały śmiercionośne wyposażenie mogące narobić tyle hałasu. Niepokój wypalał dziurę po lewej stronie klatki piersiowej, tam gdzie powinno być serce, a było przynajmniej parę dni wstecz. Teraz sytuacja uległa diametralnej zmianie, Alice się zmieniła. Przez ostatni tydzień co krok napotykała kolejne nieszczęścia albo szaleństwo. Strach, stres, ból i niezrozumienie, graniczące z obłędem. Poczucie winy przyginające plecy do samej ziemi. Starała się podejmować decyzje dobre nie dla siebie, ale dla bliźnich: rozsądne, logiczne, sprawiedliwe. Wymagane. Przyjmowała za nich razy, stawała w obronie kiedy zaszła potrzeba. Co rusz wystawiała rudą łepetynę na obstrzał, bo tego oczekiwano od dobrego chrześcijanina… tylko ile ciosów dało się przyjąć nim pęknie się na podobieństwo trafionego cegłą lustra? Każdy miał swoja granicę tolerancji, wytrzymałości. Cienką, czerwoną linię po przekroczeniu której nie pozostawało nic poza psychicznym piekłem.

Kolejna kanonada i jeszcze jedna i następna. I znowu… upiorny harmider nie milkł. Kule przecinały nocne powietrze, w kącikach zielonych oczu stanęły łzy. Któraś z pestek trafiła Taylora? A może leciała teraz w jego kierunku… lub zostanie wystrzelona przy nowej salwie… co jeśli Guido umierał właśnie w potwornych cierpieniach, bez szans na ratunek, przekonany, że wszystko co otrzymał od dziwnej, niewielkiej dziewczyny było wygodnym kłamstwem? Wszak sama jeszcze zimą mówiła mu, że to co u niej widział i słyszał - słowa, gesty, nawet mimika - to teatr, gdzie dało się zmienić znaczenie wypowiedzi, ukryć prawdziwy sens oraz intencje... uczucie, zainteresowanie, czułość też dało się wyreżyserować, o ile ktoś wykazywał się odpowiednią dozą wyrachowania. Nie byli wyrachowani, ani on, ani ona. Wierzyła mu, wierzyła w niego. Każde z nich przejawiało troskę o drugą osobę, na swój własny sposób. Wystarczyło spojrzeć na sam moment wyjazdu z Detroit. Wyrachowany człowiek nie wstrzymywałby wojennej machiny, aby wysłuchać marudzenia i przynudzania podrzędnego podwładnego, nie pocieszałby go, niczego nie tłumaczył. Nie zająłby też skutecznie czasu podczas podróży do punktu zbiorczego, nie silił na odciągnięcie myśli od aspektów negatywnych poprzedniej doby. Darował sobie wyższą logistykę odklejenia od siebie rudego pąkla i wymanewrowania z łóżka bez gwałtownych ruchów, przez co narośl owa zyskała szansę na odespanie zarwanej nocy… a Paul i Hektor? Dotarli do celu i jakie powitanie ich czekało? Przyjęli na siebie gniew dowódcy… jeśli dotarli. Nikt wszak nie dawał gwarancji bezpiecznego przedarcia się przez wyspowe pole bitwy.

Wrażenie balansowania nad przepaścią bez dna wzmogło się. Chwiała się na samej krawędzi, targana wątpliwościami i bezradnością. Krwawiącą pustką w miejscu serca, powiększającą się w postępie geometrycznym. Nie wiedziała czy jej gengerska rodzina ciągle żyje. Mogła już teraz nie mieć do kogo wracać. Drobne ramiona opadły, przygniecione ciężarem o niebo masywniejszym niż dłoń stojącego obok Pazura, każdy kolejny oddech sprawiał fizyczny ból, niczym przy napełnianiu płuc wrzątkiem. Krtań rozsadzał tłumiony krzyk. Bezsilność od zawsze była najstraszniejszym z uczuć doświadczanych przez człowieka, szczególnie w obliczu śmierci najbliższych. Świadomość, że nie można nic zrobić, aby im pomóc, choć zapłaciłoby się każdą cenę, byle móc odwrócić bieg wydarzeń. Wstrzymać ostrzał, znaleźć po właściwej stronie jeziora. Zrobić… coś więcej poza staniem kilka mil od miejsca potyczki i słuchaniem w czystym, niczym nieskrępowanym przerażeniu straszliwego śpiewu nienawiści. Tak brzmiała śmierć - Runnerów, żołnierzy… masy ludzi. Tych bliskich, tych obcych. Kochanych, męczących, lubianych i irytujących ponad wszelką miarę, którzy prócz noszonych oznaczeń nie różnili się ani pod względem ewolucyjnym, ani biologicznym.

Nie mogła tak stać i słuchać, lecz zatkanie uszu odpadało. Musiała słuchać, przynajmniej to była im winna. Nie odwracać wzroku… nie wolno odwracać wzroku. Bezruch wzmagał panikę, zupełnie jakby za piegowatymi plecami zbierało się kłębowisko rozszalałych bestii - sama ich bliskość wywoływała histerię.
Tym razem Marcus nie czaił się w pogotowiu, gotowy ukoić rozsadzającą czaszkę burzę, jak wtedy, gdy przejął na siebie ciężar pozbycia się zmutowanego ciała Spider’a, bo ona nie dała rady wziąć się w garść po pierwszym morderstwie… ale Marcus nie żył. Patrzyła jak umierał, zdradzony przez własnych sojuszników. Umarł za Alice, stając w jej obronie.
Jej wina… gdyby nie ona po drugiej stronie jeziora panowałyby cisza i spokój.
Pokój zamiast wojny. Życie, nie śmierć.

Ilu tragedii by uniknięto, gdyby wreszcie Savage zrobiła to, co powinna zrobić już dawno i najzwyczajniej w świecie odeszła gdzie jej miejsce? Przestała oddychać, czuć, sprawiać wieczne problemy. Nie zasługiwała na trwanie w powojennym świecie, jej czas skończył się i jakkolwiek nie starałby się, przynosiła raptem nieszczęścia. Zsyłała cierpienie oraz śmierć na bliskich. Każdy z kim związała swój los cierpiał, umierał. Działa mu się krzywda.
“… to moja wina…to moja wina… to… “ - powtarzane w kółko, powoli wypierało inne bodźce dźwiękowe. Dziewczyna uniosła lewą nogę i zrobiła kroczek do przodu. Wpierw drobny, potem drugi trochę większy. Zapatrzona w ukrytą pod płaszczem nocy wyspę, strząsnęła z ramienia dłoń najemnika, pogrążając się w mżącym zimnie. Ktoś chyba coś mówił, mózg rudzielca jednak tego nie odnotował, pochłonięty arią stali, palonego prochu i krwawego szaleństwa. Powinna tam być, przy nich. Przy swoich.
Zrobić… cokolwiek.

Nagły podmuch wiatru przyniósł ze sobą jeszcze intensywniejszy skrzek karabinów, zupełnie jakby broń na przekór niemym błaganiom Alice postanowiła pokazać pełnię swoich zabójczych możliwości. Dyszące staccato przeszło płynnie w legato, ciągnące się nieprzerwanie przez całą wieczność… lecz, co dziwne, fragment o robakach usłyszała bardzo wyraźnie. Niby niewinne, proste zdanie wypowiedziane przez Boomer kpiąco-ironicznym tonem, dodatkowo zakończone pstryknięciem balonówki, pchającym mniejszą kobietę prosto w przepaść. Na ten dźwięk podsystemy odpowiedzialne za racjonalność uległy awarii, uruchamiając tryb zastępczy “panika”. Otaczająca okolicę ciemność poczęła ją dusić, kłębiąc się wokół drobnej sylwetki. Wciskała się do oczu, uszu. Wnikała w płuca razem z rozpalonym powietrzem i naraz lekarka poderwała się do biegu po rozmiękłej, pokrytej warstwą robactwa ziemi. Liczył się sam ruch, bieg przed siebie w złudnym wrażeniu ucieczki przed koszmarem. Wszystko, byle nie stać w miejscu, nie dać się pochłonąć upiorom. Uciec, odejść, zniknąć.
Przestać słyszeć, myśleć. Nie oddychać.
Już nic nie czuć.

- Hej stój, gdzie lecisz?! - krzyknął za nią zaskoczony jej ruchem najemnik. Zdołała zrobić ze dwa czy trzy kroki nim ruszył, a dogonił ją i złapał, gdy dobiegała do drugiej strony drogi. Złapał ją i przechwycił, trzymając w uścisku. - Co ty robisz?! - krzyknął do niej szamocząc się z nią chyba wciąż głównie zdezorientowany jej wyczynem.

Obraz przed oczami z rozmazanych smug, znów powrócił do statycznego bezruchu, lecz ciało nie zamierzało się poddawać. Próbowało przed dalej przed siebie na co nie pozwalał chwyt większej, silniejszej pary dłoni. Nie wolno się zatrzymywać, trzeba biec! Nieważne gdzie, byle do przodu, przed siebie! Jak najdalej od hałasu i całej tej makabry.
Obce ręce to utrudniają, są więc złe. Głos krzyczący nad uchem, zniekształcony do rozciągłego, basowego buczenia, nie daje spokoju. Czego chcą… przecież lekarka zrobiła już dość. Miała dość…

Usiłowała krzyczeć do zdarcia gardła, na tego który ją trzymał i tych, strzelających z broni na wyspie. Do Daltona, Nowojorczyków. Do Tony’ego, by w końcu się obudził. Głos nie dał rady przejść przez krtań, zamiast słów z rozbitych ust wydobyło się chrapliwe jęknięcie i wycie, z ludzką mową nie mające nic wspólnego. Savage szarpnęła się raz i drugi, jednak opór nie malał. Zacisnęła pięści i młócąc nimi na ślepo, obróciła się ku agresorowi. Okładała niemrawo ramiona, klatkę piersiową… wyżej nie sięgała, nic nie szkodzi.
- P... m… t… !- pojedyncze głoski, bez sensu i składu, kolejne uderzenia piąstek, wtórujące kanonadzie z oddali. Czemu nie puszczał?

- Przestań! Opanuj się! - męski, rozkazujący głos i silne ramiona potrząsnęły lekarką bez większych wysiłków. - Wracamy do środka! - krzyknął jej w twarz i zatrzymując na chwilę sprawdzając czy posłucha i się uspokoi. Ciosy jednak nie ustawały, szarpanie tak samo, choć dłonie rozwarły się, uderzając na płasko w przeszkodę przed sobą. Dziewczyna wyrywała się, głucha na rozsądek i ton nakazu gdzieś nad głową. Krzyczała coś bez ładu, ośrodek mowy działał na własną rękę, wyrzucając w eter wysokie, przerażone i piskliwe dźwięki. Wtórował im mlaszczący odgłos rozdeptywania robali i uderzania podeszwami o spękany beton.

Gdzieś w całym tym chaosie zmusiła się do jednego, prostego słowa.
- N-nie! - jednak co do czego się nie zgadzała, nie szło stwierdzić. Może chodziło o powrót do domu Kate, a może o bezsensowny sprzeciw wobec rzezi kilka mil za ich plecami? Sama nie wiedziała.

- Dość tego! Wracamy do środka! - warknął zdecydowanie zimniejszym tonem głos. Obrócił i machnął coś, że mrok nocy zawirował Alice przed oczami i po chwili jakoś szła przygięta w scyzoryk z ramieniem boleśnie wykręconym na plecach. Rozświetlony prostokąt wciąż otwartych drzwi zbliżał się coraz bardziej. Tak samo jak czekająca przy nich Boomer. Minęli ją i Nix zatrzymał się na chwilę, a kumpela wykorzystała to i dostała się do środka zamykając za sobą drzwi. Po chwili wahania skoro kozetka z przekrzywionym na niej Tonym, który osunął się na nią podczas ich nieobecności nadal była zajęta, przeszli do znajomego już aneksu kuchennego.
- Puszczę cię teraz, Alice. Ale jak będziesz dalej odstawiać jakieś szopki to cię zwiążę jeśli będzie trzeba. - ostrzegł ją najemnik nim zwolnił jej uchwyt.

Ruda dziewczyna została wpół zaciągnięta, wpół zawleczona na powrót do domu, pozbawiona możliwości do działania. Ciemność zmieniła się w blask, ciepło zastąpiło chłód. Przestała czuć na skórze mżawkę, a zamiast niej pojawiła się woń starego drewna i dymu z kominka.
“Kuchni” - poprawiła się automatycznie i była to pierwsza logiczna myśl. Bariera drzwi odgradzała lekarkę i jej oprawcę od świata zewnętrznego, makabryczny hałas przycichł. Wciąż go słyszała, lecz teraz warstwa cegieł robiła za bufor bezpieczeństwa. Tak samo jak słyszała męski głos zza pleców.
“Oprawca. Nie oprawca. Przyjaciel? Nie. Nie przyjaciel… wróg? Nie… chyba nie. Nie wróg… ani nie przyjaciel. Status neutralny, brak danych. Do weryfikacji” - kolejna poprawka. Kojarzyła go. Nixon, Nix - to on mówił. On ją trzymał i siłowo zarządził odwrót pod dach. Stał naprzeciwko i mówił, widziała jak porusza ustami.
- Nie dam rady... już nie mogę. Nie mogę... po raz… nie mogę… nie umiem… znowu… - powtarzała niewyraźnym tonem, kręcąc przecząco głową. Po minie rozpoznała niezadowolenie, złość. Te same emocje odbiły się i na jej twarzy. Strach pękł, rozsadzony przez falę wściekłości. Zrzuciła z siebie ręce, zakrzywione blade palce miały ochotę rwać i szarpać… na tym się skupiła, inaczej zwinęłaby się na podłodze w kulę, zapadła w sobie. Gniew był dobry, pomocny. Sięgnęła więc po niego.
- Tam giną ludzie!!! - wydarła się, wyrzucając z siebie ból, niepewność i bezsilność, a ilość decybeli znacząco przekroczyła dopuszczalne, przedwojenne normy. Lewa ręka wystrzeliła w powietrze, wskazując mniej więcej kierunek wyspy - Tam, wśród gangerów, są moi bliscy! O ile wciąż żyją! Zabiją ich, ranią! Został im tylko Chris, nie poradzi sobie, nie z ciężkimi przypadkami! A jeśli już umarli i nie mam do kogo wracać?! Nie wiem! Albo właśnie umierają… a-albo… - wrzask urwał się równie nagle, co się zaczął. Tak bardzo brakowało sił na powtarzanie znanego schematu. Deja vu, błędne koło. Dzień Świstaka i Donnie Darko w jednym. Tony ostrzegał.

- Nic na to nie poradzimy, prześpij się. - burknął wciąż wyraźnie rozzłoszczony i zdenerwowany najemnik ale już o kilka kategorii spokojniejszym tonem. Stał przed nią i czekał co rudowłosa podopieczna ich nieprzytomnego szefa dalej zrobi. - Rozpal w piecu Boomer. - rzucił do kumpeli przez ramię a ta ruszyła zrobić to o czym mówił.

- Prześpij?! PRZEŚPIJ?!! - lekarka cofnęła się zaskoczona krok w tył, po czym zaraz nadrobiła brak w dystansie, zgrzytając zębami i cedząc słowa trzęsącym się ze złości głosem - Czemu sam nie poszedłeś spać, kiedy przyjechali tamci i powiedzieli że Boomer miała wypadek?!! Było wtedy spać, skoro to takie proste, zamiast wariować, bić ludzi i machać bronią! Jak się czułeś jadąc po nią, gdy mogła tam się właśnie wykrwawiać, albo już nie żyć?! Czemu wtedy nie spałeś?!!

- No… - Nix wyjąkał w końcu po tym gdy, mu wypomniała jego zachowanie z przed kilkudziesięciu minut. Głos mu uwiązł w gardle i nie mógł znaleźć na to żadnej sensownej odpowiedzi. Poczerwieniał nawet trochę i wyglądał na niepewnego i zagubionego co dalej w ogóle zrobić czy powiedzieć.

Boomer która nie była świadkiem tamtej sceny, lecz widziała co teraz się działo, znieruchomiała na dobrą chwilę wciąż klęcząc przy piecokuchence i patrząc to na jedno to na drugie z rozmówców.
- Słuchajcie… - niezbyt wygadana, choć czasem całkiem jednak wypyszczona, odezwała pierwsza z całej trójki. - Jest noc. Nic teraz nie zrobimy. To jak i tak nie śpimy, może napijemy się herbaty albo tej kawy? Nastawię wodę. - powiedziała ostrożnie i równie powoli wstała od już widocznie rozpalonego pieca sięgając po zestaw do parzenia naparów.

Mogli coś zrobić, wbrew pozorom nic skomplikowanego w tym nie było. Wystarczyło wrócić do obozu Runnerów, zabrać za pracę. Logiczne, wymagane... niezgodne z rozkazami. Tony by tego nie pochwalił, a dosyć przez genialne pomysły rudej medyczki wycierpiał i się wydenerwował. Obiecała mu posłuszeństwo, Runnerom pomoc. Dwa przeciwne bieguny magnesu i piegowaty, broczący krwią ochłap między ich pazurami - rozrywany żywcem na pół. Wrośnięty w przykurzoną, ozdobioną kleksami rozgniecionych pełzaczy, podłogę.
Wrócić narażając się na przypadkowy postrzał, przebijać przez front otwartej wojny. Po nocy, gdy ciemność skrywała kto jest wrogiem, kto przyjacielem… albo pić pieprzoną herbatę w bezpiecznej, jasnej i ciepłej kuchni… i pewnie jeszcze wypełniać powietrze kurtuazyjnymi gadkami, jakby na zewnątrz nie rozgrywało się piekło. Pleść ugrzecznione frazesy, gdy Alice nie miała siły, aby otworzyć ponownie usta. Cała nagromadzona energia uszła z niej, wypalając złość. Opuściła głowę i gapiąc się pod nogi wzruszyła trzęsącymi się ramionami. Para najemników mogła robić co chciała, kto im zabroni, ona? Bez broni, bez kondycji i tężyzny fizycznej? Nic nie mogła. Choćby uciec. Ucieczka odpadała, za całą argumentację wystarczył jeden podpunkt - dwumetrowy, łysy i nieprzytomny. Widok przysłoniła mgła, rozmywając kontury obuwia i słojów desek. Pić herbatę, gdy istniało spore prawdopodobieństwo, że cokolwiek weźmie do ust, zwymiotuje nim zdąży dobrze przełknąć?
- S...smacz...nego. - zmusiła się do powiedzenia czegokolwiek, choć bardziej przypominało to chrypiący, urywany szept, niż normalną mowę. gorąca kropla stoczyła się po piegowatym policzku, zaraz za nią popłynęły kolejne, skapując z brody na skórzaną kurtkę i podłogę. Kultura wymagała, by stosować ją niezależnie od sytuacji.


Sytuacja wydawała się sztuczna i wymuszona dla całej trójki gdy Boomer jakoś tak sztywnie parzyła tą kawę albo im wszystkim tak się wydawało. Też całą trójką się prawie nie odzywali do siebie.

- Jak chcesz możesz wrzucić tu tego lizaka. - odezwał się w końcu Nix gdy najemniczka postawiła przez Alice jej kubek, a drugi podała jemu.

- Nalazło się cholerstwa. - burknęła Pazur i tupnęła butem. Rozgniatany insekt chrupnął głośno, po chwili dobiła następnego. - To ja sprawdzę górę bo nigdy nie wiadomo nie? - powiedziała oznajmiając im raczej swoją decyzję i zabrawszy kubek i karabin zniknęła na schodach prowadzących na górę.

- Dobra. - odpowiedział jej krótko partner i chwilę jeszcze wpatrywał się w mrok schodów. - Słuchaj… - zaczął już zwracając się do lekarki, ale znów urwał wahając się co dalej powiedzieć. Sądząc z łagodnego tonu chyba chciał powiedzieć coś miłego bądź pocieszającego. Podszedł do niej i starł kciukiem strugę z policzka. - Pogadaj z Tonym jak się obudzi. Wiesz to Tony Rewers, prawda? Powiedział, że jak pojedziesz z nami i zrobisz swoje będziesz mogła wrócić. Więc jak tak powiedział, to na pewno dotrzyma słowa. Ale teraz nie możemy wrócić na Wyspę, przykro mi Alice. - powiedział stojąc nad nią z dość niewyraźną miną. Nie wyglądał na takiego, co się akurat w tej chwili czuje pewnie i wie co dalej robić. Poza tym, że nie mogą wrócić na Wyspę. - No i… czemu tak ci zależy, lubisz tam kogoś czy co? To… nie porwali cię? - zapytał w końcu po zauważalne chwili na zastanowienie.

Krzesło, stół, żar bijący z pieca i światło świec. Fragmenty otoczenia wyłapywała, reszta pozostawała nieważna gdzieś na granicy rejestracji zmysłów. Siedziała... na czymś miękkim. Sofa. Kubek, ten sam z którego piła kawę parę godzin temu. Kawa - parująca i gorąca. Jej aromat unoszący się w powietrzu i docierający przez nos prosto do mózgu… a raczej odpierany przez receptory węchu i dalej siecią neuronów przesyłany do ...
“nikomu niepotrzebne brednie” - proste stwierdzenie faktow. Powinna umieć walczyć, strzelać. robić przydatne rzeczy. Tego co znała i umiała już śwait nie potrzebował. Tak samo jak jej.
Słuchała najemnika, pochylając się nad zgiętymi kolanami i gapiąc martwo w kubek. Trzymała go i patrzyła, a potem słuchała. Wzdrygnęła się czując na twarzy dotyk dłoni, zamrugała. Ciepło, chropowata faktura opuszek palców kogoś nawykłego do fizycznej pracy: stwardniałych, sztywnych. Ponownie zostali sami, gdyż Boomer zabezpieczała teren. Ktoś musiał. Albo uciekała przed rozmowami. Względnie nie chciała tracić nerwów i zdrowia na problemy innych ludzi i “szopki” jak to zgrabnie określił Nix. Zresztą kogo to obchodziło…

Mężczyzna skończył mówić, zapanowała długa cisza, gdy lekarka trawiła nowe dane.
- Porwali...na początku, ale to dobrzy ludzie. Tylko trzeba im dać szansę. Tak, zależy mi na nich. Na Taylorze, tej dwójce którą widzieliście na drodze, Chris'ie, tym medyku. Tomie, drugim moim pomocniku. Na Guid... - zadrżała, zająknęła się i wziąwszy uspokajający, głęboki oddech, kontynuowała drewnianym tonem - Na... na Guido, bez którego bym w Detroit nie przetrwała. Chronił mnie, zapewnił bezpieczeństwo, dom… dał namiastkę rodziny. On i reszty chłopaków. Nigdy nie miałam normalnej rodziny. Bardzo zależy… ich nie obchodziło co umiem, ani skąd jestem… czy co potrafię. Traktowali jak człowieka, fair. Widzieli coś więcej niż suwenir do użycia i odstawienia na półkę gdy przestanie być potrzebny… dziwne, nie? Kto by się spodziewał. Marcus też taki był - odpowiedziała, zaciskając mocniej palce na kubku.
- Tony… sądzisz, że tego nie przewidział? Wiedział jak się skończy ta chryja, ostrzegał jeszcze po drodze. Myślisz, że czemu tak łatwo się zgodził na ten powrót? Wiedział że nie będzie do kogo… - kubek mimo mikrej siły lekarki zatrzeszczał, ciemny płyn w środku zafalował, kiedy piegowate dłonie ściskały naczynko coraz mocniej i mocniej - Polewanie terenu ołowiem… tak to szło, prawda? Czemu Boomer ciągle ucieka? - zapytała na koniec.

- Ona… ona jest… można na nią liczyć. Nie jest zbyt wygadana, dlatego tyle żuje. Ma pretekst by nie gadać jeśli nie chce… znaczy tak myślę… - młody Pazur skrzywił wargi i wzruszył ramionami znów patrząc na piętro nadal ciemnych, ale już cichych schodów. Z góry nie dobiegały żadne odgłosy świadczące, że ktoś tam jest. Najemniczka mogłaby równie dobrze walnąć tam w kimę, lub nawet i zwiać jakby jej tam w ogóle nie było. - Bywa trudna. Ciężko ją znieść, ale można na nią liczyć. Wiesz jak na szkoleniu albo na akcji. Jak możesz na kogoś liczyć to jest swój. Ufasz mu. Znasz go. Ale potrafi być wkurzająca. - rzekł uśmiechając się półgębkiem w stronę mrocznego otworu schodów.
- Szef ją znalazł i powiedział, że jest ok. I miał rację. Mnie też znalazł. Wszystkich nas znalazł. I miał rację. Często ma. Bardzo rzadko nie. Dlatego tak słucham jak coś mówi. On wiele rzeczy wie i na wielu się zna. - powiedział najemnik, w głosie wyraźnie zabrzmiała nutka szacunku dla powalonego na łóżku, nieprzytomnego olbrzyma w sąsiedniej poczekalni. Usiadł na łóżku obok lekarki i chwilę wślepiał się w zawartość własnego kubka.
- A ty kim jesteś? Kim dla ciebie jest szef, bo nie jest szefem tak jak dla nas co nie? To twój stary? - zapytał Nix dużo ostrożniejszym tonem patrząc w bok na siedzącą teraz obok niego dziewczynę. Gdy oboje siedzieli nadal był wyższy od niej, lecz teraz już tak ta różnica nie była tak drastyczna niż gdy oboje stali.

- Przykro mi, te informacje nie są przeznaczone do ogólnej wiadomości opinii publicznej - wpierw zadziałał odruch, wyuczony i wbity w czaszkę jak treść modlitwy. Wszak to przez kłapanie dziobem wiecznie ładowała się w kolejne afery, ciągnąć wielkoluda za sobą niczym uwieszona do szyi kotwica. Niektóre rzeczy lepiej było zachować dla siebie - mniejsze prawdopodobieństwo wystąpienia efektów negatywnych w postaci niewoli, tortur, kolejnych zgonów… ale nie rozmawiała z wrogiem, tylko z Nixonem. Nix’em. Zaufanym człowiekiem Tony’ego - fakt ten musiał coś znaczyć. Zostali we trójkę… poprawka - we dwójkę, jako że Boomer pilnowała piętra, a dowódca wciaż nie odzyskał przytomności.
Został przy niej, a nie musiał. Nic nie musiał.

Powolnym, sztywnym ruchem przekręciła kark, przenosząc uwagę z kubka na twarz najemnika. Ruda głowa przekrzywiła się lekko w bok, gdy Savage łapała perspektywę. Pytał w konkretnym celu, symulował przesłuchanie? A może najzwyczajniej w świecie próbował być… miły? Odwracał uwagę, zagadywał, mimo że raczej nie specjalizował się w sztuce prowadzenia pokojowych, terapeutycznych konwersacji z osobami w stanie silnego wzburzenia? Starał się pomóc. Obcy facet, któremu od pierwszego spotkania raczej nie zapadła w pamięć pozytywnie: przez nią pośrednio stracił karabin, ciągle gadała, stawiała bierny opór w drodze przez las, jeszcze więcej gadała, naraziła na nieprzyjemności w obozie Nowojorczyków… gadaniem. Zamiast wziąć jasno stronę Pazurów podczas konfliktu na drodze - gadała… i to z wyraźną sympatią do gangerów. Gadała też na łodzi, a przecież pozostała dwójka miała uszy, więc nasłuchali się rewelacji ciężko zrozumiałych, zawiłych. Wyrzucanych w nerwach nad osuwającym się ciałem wielkoluda. Powiedziała do niego per “tato”, wtedy jakoś nie zwracała uwagi na podobne detale.
- To był... wyjątkowy przejaw impertynencji, wybacz Nix. Po prostu… nie jestem nikim istotn… nie wiem czy… powinnam. Powinnam, prawda? Należy się wam słowo wyjaśnienia. Tylko zazwyczaj robi się wtedy… różnie bywało - wróciła głową i spojrzeniem do parującego, pełnego kawy kubka. Gardło drapało nieprzyjemnie, zdarte niedawnymi wrzaskami. Dziewczyna odkaszlnęła, picie jednak sobie darowała. - Bardzo różnie, dlatego wolę unikać tematów prywatnych.

Tony to Tony i był dla niej… Tony’m lub szefem, a ona miała na imię Alice i ponoć zajmowała się leczeniem - proste, mało skomplikowane. Bezkonfliktowe stwierdzenia. Savage sama w sobie wystarczająco intensywnie generowała kłopoty, daleko nie sięgając - parę minut wcześniej przed domem. Skąd niby Nixon miał wiedzieć co się dzieje w głowie przesyłki, skoro jej nie znał? Ani ona nie znała jego. Nie wiedzieli o sobie nic, poza tym co dało się zauważyć, lub co powiedział łysol, a ten uwielbiał dawkować informacje, ograniczając się do danych niezbędnych, bez wchodzenia w rozpraszające uwagę szczegóły. Skoro mieli sobie zaufać, wypadało przestać się odgradzać, opuścić gardę… samemu wysilić na zaufanie.
- Mnie też znalazł. Na Pustkowiach, ranną. Opatrzył, zabrał do domu… pomógł pochować mamę i resztę obsady... Hope. Nikt wtedy nie przeżył, więc zabrał ze sobą. On i Rich… nie wiedzieli co ze mną zrobić - przyznała, odstawiając kubek na podłogę. Przekręciła się frontem do rozmówcy, unosząc wzrok aby móc spojrzeć mu w oczy. Nie zastrzeli jej, potrzebował żywą dostarczyć do celu aby zdobyć awans… lecz co dalej zrobi z informacjami zależało tylko od niego. Zaufanie… nawet Runnerzy niewiele o niej wiedzieli,a ich poznała lepiej. I dłużej. Trudno, skoro zaczęło się i powiedziało “a”, wypadało powiedzieć i “b” - Dwa lata temu byłam kompletnie nieprzystosowana do życia po wybuchu bomb. Brakowało mi wiedzy jak wygląda system administracyjny, poziom życia, więzi społecznych… degradacji środowiska, norm zasad. Ciężko szło pojęcie prostej zasady - rządzi teraz prawo silniejszego, tego kto ma broń, dyplomacja i humanitaryzm odeszły do lamusa… wykształcenie ogólne zostawię bez komentarza. Ludzkość skupiła się na przetrwaniu… okrucieństwo, terror, śmierć, zgliszcza i stosy trupów. Zabijanie bez cienia wyrzutów sumienia, dla rozrywki… masowe. Z błachych, głupich powodów. A przecież jako ludzie winniśmy się szanować. nie wolno krzywdzić drugiego człowieka, ani żadnej istoty żywej… i to dla zabawy, albo zysku. tak nie wolno… nie godzi się. Ale człowieczeństwo w szerszych terenach Ruin i Pustkowi to niewygodny przeżytek. Do tego sznury pordzewiałych wraków wzdłuż martwych autostrad, opustoszałe miasta, popromienne choroby, linczowanie i łowy na czarownice przez mutacje… konfrontację z rzeczywistością przeżyłam we względnej poczytalności tylko dzięki Tony’emu. Trzymał mnie przy sobie, nie zabierał do pracy abym nie musiała patrzeć na wiecej wojny niż to konieczne. Wyciągał z tarapatów… w te wpadam cyklicznie. Spójrz - do Detroit puścił mnie samą… pierwszy raz bez opieki i jak się skończyło? Rich żartował, że zamiast torby medycznej powinnam mieć w zestawie łańcuch z kajdankami i stary silnik, taki zardzewiały i ciężki, coby przykucie gdzieś w piwnicy nie stanowiło trudnego logistycznie wyzwania... bo przecież go nie przeniosę - na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu i żywszych kolorów - Tłumaczył co tylko mógł, próbował przystosować do realiów: nowych, obcych i niezrozumiałych. O teraźniejszym świecie wiem tyle, ile mi mówił… i ile sama się dowiedziałam. Dlatego tyle pytam, o rzeczy oczywiste. Aktualizuję dane. Za to na temat dawnego świata trzymam w głowie całkiem sporo - historia, medycyna, chemia, fizyka, prawo czy literatura. Bliżej mi do tego co było, niż co jest - wzruszyła ramionami i zaraz powtórzyła gest. - Nie jest moim biologicznym ojcem, ale tak jakoś… to dobre określenie, tak mi się wydaje. A kim jestem? - tu się zawahała, by prychnąć i zrezygnowanym tonem dorzucić parę haseł - Okaże się w domu… medyk, naukowiec, chemik, kosmita, chodzący problem bez żadnej przydatnej umiejętności. Alice, lat siedemnaście. Wzrost 151 centymetrów, waga: czterdzieści jeden kilogramów. Za dużo gadam, palę i okazjonalnie zażywam środki psychoaktywne. Mam lęk wysokości, boję się ciasnych pomieszczeń i… jeśli coś cię trapi, pytaj. Niczym mnie nie urazisz, spokojnie. Dobrze wiedzieć z kim się podróżuje… czy można na niego liczyć - zakończyła posyłając lewy kącik ust ku górze.

Nix niemo żachnął się gdy usłyszał pierwszą, niezbyt przychylną ani miłą odpowiedź. Zupełnie jakby Alice dała powód wahaniom i ostrożności jakie okazywał podczas swoich paru, prostych pytań. Dopiero gdy lekarka przeprosiła i zaczęła wyjaśniać pokiwał czy pokręcił głową jakby miało znaczyć, że rozumie. A potem zamilkł i prawie się nie ruszał gdy słuchał jej skróconej opowieści życia. Uśmiechnął się lekko gdy usłyszał historyjkę o łańcuchach i silniku. Chyba mu się spodobał ten dowcip. Na koniec też milczał chwilę, na twarzy gościł wyraz zastanowienia. Jakby główkował co teraz z tym zrobić albo jakie pytanie zadać. Czy co odpowiedzieć.
- Aha. - kiwnął w kocu głową chyba orientując się, że wypada jakoś potwierdzić, iż się w ogóle słuchało rozmówcy. Milczenie przerwało im ciche skrzypienie z góry. Widać Boomer zmieniała pokój czy coś tam takiego. - Czemu mówisz, że aktualizujesz dane? To brzmi jak jakiś robot lub komputer. Dziwnie. Podejrzanie. A wiesz, w sumie nie wiesz nigdy z kim tak naprawdę gadasz na Pustkowiach czy w następnej wiosce, no nie? - najemnik ni to zwrócił jej uwagę ni to spytał, jakby ruch na piętrze jakoś natchnął go do kontynuowania rozmowy.
- Noo iii… czyli szef to w sumie tak jakby twój przybrany stary? - zapytał patrząc na nią, sprawdzając czy poprawnie zrozumiał - I wcześniej, żyłaś w tym bunkrze w Hope, to twój dom? No… dawno tam byłaś? Bo wiesz, no sorry ale nie napalaj się. Nie wygląda teraz za dobrze. Wiesz te wybuchy i w ogóle… - pokręcił głową jakby chciał ją ostrzec przed tym co ją i ich czeka. W końcu właściwie dopiero co stamtąd wrócili i mieli całkiem świeże info. Mówił jak ktoś nie do końca pewny, co właściwie wie o danej sytuacji rozmówca.

Dziewczyna zamrugała wyraźnie zakłopotana i zdziwiona.
- Podejrzane? Aktualizacja danych jest przecież zwrotem odnoszącym się nie tylko do urządzeń elektronicznych, ma też szersze zastosowanie. Weźmy jako przykład "epizod Detroit": mogę podać ci jego przedwojenną wielkość, opisać ze wszystkimi najważniejszymi instytucjami i budynkami, przypisać je do nazw ulic. Podać dawną populację, hrabstwo, albo w którym roku zyskało prawa miejskie. Opisać infrastrukturę, dzielnice, wypunktować historię miasta… ale jadąc tam nie wiedziałam na dobrą sprawę nic. Zostało jedno wyjście: zbierałam informacje na bieżąco i je przetwarzałam… zapamiętywałam i starałam wykorzystać. Zastępowałam stare, zbędne fakty tymi nowymi, świeższymi. Chłopaki wpierw robili wielkie oczy, potem tłumaczyli kim jet Schultz, co to jest Liga Wyścigów. Te przydatne dane. Hm, wiesz… maniery, sposób wysławiania, podejście do życia, hierarchia wartości, poziom wykształcenia w stosunku do wieku… jeszcze parę podejrzanych punktów by się znalazło. - westchnęła i objąwszy się ramionami, podjęła wątek z drugiej strony - Wychowałam się wśród naukowców, lekarzy z dyplomami. Prócz mnie w Hope nie było innych dzieci. Zamiast się bawić, siedziałam nad ksiazkami lub w laboratorium. Rozmawiając z kimkolwiek poruszaliśmy wątki tożsame, używając w życiu codziennym terminologii z zakresu danej gałęzi nauki, zależnie od tematu i sytuacji… aktualizacja to jeszcze pikuś. Gorzej brzmi korelacja, lub synteza. Ogólnie słownictwo też mam przedpotopowe. Czasem ciężko przychodzi zrozumienie o czym gadam, staram się nad tym pracować . Fakt, na Pustkowiach nigdy nie wiadomo kogo się spotka, nie zwalnia to jednak od zachowania uprzejmości. Dobrym słowem też sporo idzie zdziałać, nie tylko ołowiem... a Hope? Mówiłam prawdę, Nix. Nie chcę tam wracać, przypominać sobie… szczerze, bez “tajne przez poufne”: ile powiedział wam Tony, wspominał dlaczego zawalił wejście? Dużo jest tam jeszcze… ciał? Tych świeżych, sprzed pół roku. Wtedy byliśmy tam po raz ostatni - zgrzytnęła zębami, zatrzęsła się i zamilkła na dłuższy moment. Naraz pomyślała o łysym najemniku i uśmiech przeciął wymizerowaną twarz, zdejmując z barków parę trosk.
- Tak, przybrany ojciec, najlepszy przyjaciel. Jedyny który we mnie nie wątpi, ani nie zostawił choć masy trosk mu przysporzyłam. I proszę, nie używaj zwrotu “stary”... jest mało przyjemny i jakoś tak nie pasuje. A jak z tobą? Kim ty jesteś, Nix?

- Wszyscy tak mówią o swoich starych, więc chyba wszystkim pasuje. - najemnik uśmiechnął się lekko i równie lekko wzruszył ramionami w trochę prowokującym zestawie. - No a co do tego mówienia: te syntezy i analizy czy co tam… - spoważniał i gdy powtarzał niektóre użyte przez rozmówczynię terminy wykonał nie do końca skoordynowany gest dłonią będący zwyczajowym odpowiednikiem niejasnej sytuacji czy terminu.
- Gadasz jak robot albo komputer. Jak ktoś od niego. - przesunął się też bokiem tak, że teraz jedną nogę miał podwiniętą na sofie, a druga została mu na podłodze. Przy wskazywaniu “niego” wykonał gest ręką w stronę poczekalni albo może dalej, ku ulicy. - Znaczy od tych robotów. - doprecyzował gdy chyba zorientował się, że nie jest jasne o kogo może mu chodzić. W końcu w poczekalni wciąż leżał bezwładny szef Pazurów. - Tam u nich działają nie tylko same roboty. Właściwie nie wiadomo do końca co one tam mają, ale ludzie się boją tego,a jak się boją to potrafią wieszać za różne rzeczy. Na przykład za takie gadki. - wskazał brodą rudowłosą dziewczynę siedzącą teraz naprzeciw niego. Nastała chwila ciszy gdy oboje milczeli. Z góry znów rozległy się ciche skrzypnięcia podłogi udowadniając, że drugi Pazur nie pospał się na warcie.
- A z tym bunkrem to nie wiedzieliśmy za dużo. Szef przekazał nam dane operacyjne potrzebne do przygotowania nas co tam może być i jakich zagrożeń się spodziewać i właściwie niewiele więcej. Miała być nasza pierwsza, wspólna misja. Tak by się zgrać jako zespół i w ogóle… No ale nie wszystko poszło tak gładko. - skrzywił się i spojrzał gdzieś w bok na podłogę. Akurat zawędrował gdzieś w pobliże jakiś insekt więc rozdeptał go butem aż ten zatrzeszczał plastikiem. Gdy cofnął but została plama rozgniecionego czegoś. Nix chwilę obserwował agonię zmutowanego robala ale cały ruch wyglądał dziwnie jak próba odepchnięcia gdziekolwiek złości oraz niechęci. Rozgniecenie wielonoga było dobrą do tego wymówką. - No ale jakoś poszło no i szef był chyba zadowolony, bo pojechaliśmy szukać ciebie. - dodał wzruszając brwiami i wracając spojrzeniem na rozmówczynię.
- A ja… ja tam jestem takim tam zwykłym chłopakiem. - rozłożył ramiona jakby zaczynając opowiadać jakiś kawał czy dowcip. Uśmiechnął się przy tym choć nie był to wesoły uśmiech. - Z Dust. Właściwie to z New Dust bo stare się zjarało czy co tam. Starzy nam tak mówili. Uciekli z tego starego Dust i się osiedlili a jak się osiedlili to nazwali je o dziwo też Dust. W życiu nie byłem w starym więc nie mam nawet pojęcia gdzie to było. Właściwie poza starymi to nikt z nas, młodych nie był. Zresztą pewnie nie wiesz gdzie to jest ani stare ani nowe, co? - uśmiechnął się znowu i spytał choć coś chyba nie było to jedno z tych pytań na które należy odpowiadać. - Tennessee. To było w Tennessee. Choć nie wiem które, czy którekolwiek było stamtąd. Zawsze mówię, że jestem z Tennessee. Zwykłym chłopakiem z Tennessee. - uśmiechnął się na koniec chyba kończąc puentę tego swojego prywatnego dowcipu o swoim pochodzeniu. Jego styl wypowiedzi i dobór słownictwa mówił Savage, że chyba jakoś specjalnie nie przepada za miejscem swojego pochodzenia. Albo czymś co jest z tym związane.

- Stary, starzy… interesujące. Wszyscy tak mówią i nikt nie ma pretensji? Brak przeciwwskazań, negatywnego wydźwięku? Znaczy zwrot nie przejawia już cech jawnego braku szacunku, przeniknął do mowy potocznej. Teraz to stwierdzenie uważane za coś normalnego… poprawnego. I jeszcze pasuje do każdego - niewielka lekarka myślała na głos, powtarzając powoli część wypowiedzi najemnika i dodając prywatne wnioski. Uaktywniła się przy tym trochę, w zielonych oczach zatliła się iskierka życia. Przestały się też szklić - Skoro tak, kiedy tylko Tony się obudzi, przywitam go tym “starym”, na pewno się ucieszy! Ciągle powtarza, że powinnam się asymilować z nowym otoczeniem. Dziękuję Nix, bardzo mi pomogłeś. Wreszcie zacznę się wypowiadać jak trzeba. Metoda małych kroczków… od czegoś trzeba zacząć, mam rację? - zaakcentowała pytanie uniesieniem lewej brwi.

Przypatrywała się z uprzejmą uwagą jak zmienia pozycję na wygodniejszą. Jednak to co mówił do komfortowych nie należało, przynajmniej dla Alice.
- Gdybym była tworem Molocha, jego maszyny by mnie porwały, tylko wysłały impuls i sama bym do niego wróciła. Jak ET, prosto do domu. Spotkałam je, nie wspominam tego dobrze. Posłuchaj… na co dzień trzymam dystans, nie dało się pewnie nie zauważyć. Runnerzy też nie wiedzieli o detalach… a dziwne “nawijki”? Coś brzęczałam po kosmicznemu, bo mogłam sobie na to pozwolić. Nawet nie wiedzieli o czym się produkuję - westchnęła unosząc powoli dłoń i nakrywając nią dłoń rozmówcy. Pochyliła się do przodu i zacisnęła palce wokół ciepłej skóry, aby zdobyć jego pełną uwagę. Odgłos przełykanej śliny wydawał się w jej uszach wyjątkowo głośny. Już wolała gdy nazywano ją zdradliwą, kłamliwą suką, a nie robotem.
- Bądź spokojny, że po wysadzeniu z auta stanę na środku przypadkowego miasta i zacznę wykładać o reakcjach elementarnych. Rozmawiam z tobą, nie z wściekłym tłumem… nie zrobisz mi krzywdy, nie zabierzesz od Tony’ego, nie zamkniesz. Słyszałam całkiem sporą ilość epitetów pod swoim adresem… i to nie strachu tłumu z widłami się obawiam. Opcja naraża na niebezpieczeństwo, uszczerbki na zdrowiu oraz śmierć tylko mnie. Akceptowalne straty. Trzeba uważać na to się mówi, robi. Co pokazuje zaufanym osobom, a co obcym - znam tę zasadę. W każdym tłumie zawsze znajdują się jednostki wykazujące wyższy od przeciętnego iloraz inteligencji: bystre, piekielnie ambitne, obrotne. Niebezpieczne, bo potrafią patrzeć uważnie, przenikając przez maski jakie nakładamy. Omijają grę pozorów. Wyczuwają blef, półprawdy. Drążą jeśli maja choć cień podejrzeń, że rozmówca nie do końca jest z nimi szczery, by potem wykorzystać ile się da, bez cienia litości czy zmiłowania. Nad czymkolwiek. I kimkolwiek. - opuściła głowę, a kurtyna rudych włosów opadła po bokach jej twarzy.
- Był ktoś taki, ostatnim razem gdy zniknęłam Tony’emu z radaru. Człowiek oczytany, pasjonat historii drugiej Wojny Światowej… długo rozmawialiśmy, wypytywał wpierw o nic nieznaczące drobnostki, kierował rozmowę ku tematom związanym z medycyną, leczeniem… potem bronią masowego rażenia: sarin, fosgen, bromocyjan, arsenowodór, chlorocyjan, fenylodichloroarsyna, iperyt siarkowy, chlorosiarczan etylu, tabun, soman, cyklosarin, VX, czynnik pomarańczowy, mieszanka fioletowa. Wszystkie są toksycznymi związkami, o właściwościach fizycznych i chemicznych umożliwiających militarne zastosowanie. Ich charakterystyczną cechą jest śmiertelne bądź szkodliwe działanie na organizmy żywe - ludzi, rośliny i zwierzęta. Same w sobie są bronią chemiczną lub jej podstawowymi składnikami, zaś celem ich użycia jest skażenie atmosfery, terenu, obiektów przemysłowych, pojazdów, infrastruktury wojskowej lub upraw czy zbiorników wodnych. Poza tym to co leczy, może też zabijać. W zależności od użytych czynników wywołujemy zaburzenia poszczególnych procesów biochemicznych: porażenie układu nerwowego… paraliż, krwotok wewnętrzny, upośledzenie pracy pęcherzyków płucnych i w efekcie uduszenie, halucynacje, zawroty głowy. Poparzenia zewnętrznych powłok... skóry, głębsze poparzenia układu oddechowego, bądź poparzenia niszczące tkankę aż do kości. Podrażnienie śluzówek, trwałe lub czasowe uszkodzenie delikatnej struktury jaką jest gałka oczna. Utratę przytomności, śpiączkę. Uniemożliwiamy organizmom żywym przekazywanie impulsów w przywspółczulnym układzie nerwowym i wszystko kontrolujemy od początkowej fazy testów po rozpylenie. Możliwości jest cała masa… - zrobiła krótką przerwę potrzebną aby podwinąć nogi i usiać po turecku.

- Ostatni raz w Hope nie znalazłam się w własnej woli. Byłam głupia i naiwna, zaufałam nie temu człowiekowi co potrzeba. Komuś, kto gdzieś w Ruinach dorwał książkę o II wojnie światowej i technikach eksterminacji ludzi. Znasz środek o nazwie Cyklon B? Receptura jest banalnie prosta: granulowana ziemia okrzemkowa nasycona cyjanowodorem, która uwalniała cyjanowodór po wyjęciu ze szczelnych pojemników. Podczas wojny, w ramach Operacji Reinhardt ofiary zaganiano do specjalnych komór gazowych i tam dokonywano masowych egzekucji. Zabitych w ten sposób liczono podobno w setkach tysięcy. Ja... nie wyczułam w porę jego intencji. Naiwna idiotka, a on to wykorzystał. Zabrał do domu, kazał pracować nie zostawiając miejsca na sprzeciw. Razem ze mną zgarnął paru cywili, pacjentów którymi się opiekowałam. Zabezpieczenie, żebym mu “nie uciekła”. Póki żyłam i współpracowałam bez inwencji własnej typu próby ucieczki, usypianie strażników… pozwalał i im żyć. Za niesubordynację torturował ich po kolei, sztuka po sztuce i kazał na to patrzeć. Katował, topił, dusił, obdzierał żywcem ze skóry albo łamał kość po kości. Za odwrócenie wzroku, zamknięcie oczu… brał następnego. Szybko nauczyłam się, że nie wolno tego robić. “Zawiodłaś mnie, Alice” - Zmieniła głos na niższy, modulując go na podobieństwo czegoś, co siedziało w rudej głowie - “Patrz do czego mnie zmusiłaś, słyszysz jak krzyczy? To dla ciebie. Przez ciebie tu są. To twoja wina że cierpi, gdybyś słuchała nikomu nie stałaby się krzywda. Mówię niewyraźnie, a może masz problemy ze słuchem? Jeśli tak trzeba je wyleczyć. Głucha będziesz mniej przydatna. Och, spójrz! Patrz Alice, czy to kość? Jak się nazywa? Nie wstydź się, przecież wiesz… powiedz. Mów, Alice. Ma jeszcze drugą nogę. I ręce… chcesz mu pomóc? Nigdy więcej nie kwestionuj rozkazów. Podejdź, stąd jest lepszy widok. Podejdź i patrz. To rozkaz. ” - zamilkła i kiwając się w przód i w tył, milczała długo.

Na tyle długo, by któryś z bezczelnych robaków wspiął się po jej bucie, nogawce spodni i przeszedł na skórzaną kurtkę, dochodząc aż do barku, a wcale się z tym nie spieszył.
- Tony i jego ludzie znaleźli mnie po trzech miesiącach. Systemy bezpieczeństwa bunkra działały na ich niekorzyść, przeciwnik zdążył się przygotować i zabezpieczyć. Zrobiło się... krwawo. Po wszystkim wysadzili wejście i nigdy więcej mieliśmy tam nie wracać. Ale wrócili. Wróciliście. Wracamy tam, w te przeklęte tunele - ostatnie wydarzenia skróciła do minimum, bo wspominanie tego co stało się z Richem nie dałoby rady przejść dziewczynie przez gardło. Odkaszlnęła, aby zakończyć czymś mniej dobijającym. - Reasumując: nadal wierzę i szanuję ludzi, ale zaufanie… z tym jest gorzej. Nie ufam, nie gadam, trzymam się z boku i nie wychylam z niczym kompromitującym - prosta zasada bezpieczeństwa. A Tennessee… na północy graniczy z Kentucky i Wirginią, na wschodzie z Karoliną Północną, na południu z Georgią, Alabamą, Missisipi, a na zachodzie z Arkansas i Missouri. Dlaczego “zwykły chłopak” z Tennessee opuścił dom i postanowił zostać Pazurem… jeśli wolno mi spytać. Nie chcę wykazywać braku taktu, lub abyś uznał mnie za wścibską. Swoją drogą sposób w jaki rozbroiłeś Nowojorczyków… robi wrażenie. Niczym ninja, albo Chuck Norris. Umiesz kopać z półobrotu? - uniosła głowę na tyle, by móc spojrzeć na niego jednym okiem zza włosów.


- Z tą nawijką to wiesz… ja tam ci wierzę skoro szef ci wierzy no i w ogóle tak widziałem trochę i słyszałem… jednak jak trafisz na jakichś rozjuszonych czy co no to tak gadka jak teraz raczej chyba niezbyt ci pomoże. - Nix wzruszył ramionami nawiązując do tłumaczeń i wywodów Alice o społeczeństwach i systemach porozumiewania się między nimi. Ona wiedziała swoje, on widocznie wiedział swoje. Chyba wolał się trzymać tej części jej wypowiedzi, że nie będzie się wyrywać do przodu z tą “kosmiczną nawijką” by nie prowokować problemów, niż tej... że da radę to przetłumaczyć w razie potrzeby czy coś podobnego.

Gdy mówiła o swoich przeżyciach związanych z Hope, ich szefem, swoją niewolą zasępił się i chyba mimowolnie pokiwał głową. Nie odzywał się dobrą chwilę choć nie wyglądał na specjalnie zszokowanego.
- Niezbyt dobrze trafiłaś. Dobrze, że szef cię wyciągnął. No niestety trafiają się takie typy i jak się trafią to ja czy szef możemy próbować wyrwać takiego chwasta, no ty to lepiej bądź ostrożna i trzymaj się z daleka. - powiedział czymś pośrednim między wyrazami współczucia a dobrej rady na przyszłość. Chyba uznawał, że żyli w takim świecie a nie innym i takich jak spotkała Alice i ich szef no trafiali się. Na tyle często, że jak z anomalią pogodową. Każdy był zaskoczony, wściekły, rozgoryczony czy spanikowany w zależności od detali i sytuacji tym, że trafiło właśnie na niego ale nie tym, że istnieje w ogóle ani, że gdzieś tam się przytrafia.
- Nie wiem z czym sąsiaduje. Starzy i sąsiedzi tak mówili, że Tennessee no to ja też tak mówię. Nie wiem czy to było w ogóle Tennessee, więc nie wiem co niby miało być wokół. Wiem, że było między Federatami a Rzeką. - Nix wzruszył ramionami trochę nerwowo jak chyba każdy facet niechętnie przyznając się kobiecie do swojej niewiedzy w jakimś temacie. - A no tak ich zaskoczyłem, to mi się udało. Szef mnie nauczył, nas wszystkich. No i było mi łatwiej, bo się nie spodziewali. Ja właściwie też nie, no ale już wcześniej mi się wydawało, że Boomer coś długo nie wraca, no a potem jak zaczęli gadać co i jak i domyśliłem się jak było to szlag mnie trafił. Bo wiesz, z naszej grupy właściwie zostaliśmy tylko ja i Boomer. Więc wiesz, bałem się przez chwilę, że zostanę sam. - zwierzył się najemnik ze swoich wcześniejszych nieco motywów i poczynań.
- Chuck Norris… tak, słyszałem wiele kawałów. Kojarzę jak wygląda, widziałem w gazetach a raz nawet plakat w jakimś domu. No ale chyba nie… Znaczy nie aż tak… jak ktoś kopie jak Chuck Norris to taki kawał, tak? - spytał nieco niepewnie i trochę mrużąc oczy licząc chyba, że Alice wyjaśni wreszcie detal z dawnych czasów.

Zatrzęsła się raz i drugi, a spomiędzy kłaków dobiegło parsknięcie. Miała wrażenie, jakby właśnie wylała z siebie wiadro czarnego, śliskiego szlamu. Oddychało się jej nawet łatwiej, a z pewnością lżej.
- Trafię na rozjuszonych… albo agresywnych. A istnieją jacyś inni? Czy są jak smoki… lub dziewice: legendy krążą, a namacalnych dowodów brak? Gdyby się zakręcić za paroma drobiazgami, dałabym radę odrobinę uzupełnić wam wyposażenie. Świece dymne albo granaty błyskowe da się zmajstrować domowymi sposobami z łatwo dostępnych materiałów, nie potrzeba do tego laboratorium. Bazookę na ziemniaki też - uśmiechnęła się blado i niepewnie, ale bez dwóch zdań był to uśmiech. - Chuck Norris był pół krwi Indianinem: mistrzem karate, żołnierzem i aktorem. Po ukończeniu edukacji wstąpił do wojska i na trzy lata został wysłany do Korei, gdzie właśnie toczyła się wojna. Tam po raz pierwszy zetknął się ze wschodnimi sztukami walki i rozpoczął szkolenie w judo i właśnie karate. Okazał się pojętnym uczniem i w bardzo szybkim czasie stał się posiadaczem czarnego pasa… czyli… chyba nie ma wyższego stopnia wtajemniczenia, czy mierzenia umiejętności. Wybacz, nie znam się na tym, nie moja… piaskownica - skrzywiła się przepraszająco. - W każdym razie był dobry, bardzo dobry. Po powrocie do Stanów porzucił wojsko i otworzył sieć szkół, w której uczył tego co sam umiał. W 1968 roku po raz pierwszy zdobył tytuł Mistrza Karate wagi średniej i dzierżył go nieprzerwanie przez siedem kolejnych lat. Za namową jednego ze swoich uczniów, zdecydował się na rozpoczęcie kariery filmowej, w tamtych czasach mówiono że jako jedyny jest wytrenowany w stopniu dorównującym Azjatom. Zagrał u boku samego Bruce'a Lee w filmie "Powrót smoka". Jest ikoną kina akcji - twardziel umiejący zabić gołą ręką, nieustraszony, nieugięty, honorowy, niezwyciężony! “Strażnik Teksasu” - taki tytuł nosił serial w którym grał! - klasnęła w ręce, przypominając sobie skąd w dużej mierze owego “Chuck’a” kojarzy - Bronił biednych i uciśnionych, kopał tyłki wszelkim oprychom, bandziorom i złym, okrutnym ludziom. Zaprowadzał porządek i ład - stał na ich straży. Mało mówił, strzelał, skakał ze spadochronem z samolotu, przekradał sie przez dżunglę, zastawiał pułapki, kopał ludzi po głowach i zawsze wygrywał! - lekarka wzniosła się na szczyty entuzjazmu, żywo przy tym gestykulując - Kopać jak Chuck Norris to znaczy kopać celnie, silnie… dobrze się bić, bo on naprawdę technicznie potrafił niesamowicie wywijać w walce. Próbowałam kiedyś powtórzyć ten jego firmowy kop z półobrotu i… cóż. Raz że tak wysoko nogi nie zadrę, bo nie jestem aż tak rozciągnięta, a dwa… gdy zbiłam większość zastawy, przewróciłam stół i zwichnęłam kostkę, postanowiłam zostawić podobne numery profesjonalistom. - przytaknęła aż rude kłaki zafurkotały w powietrzu.
- A te dowcipy… we wszystkich filmach, serialach był tak twardy, że uczył kamienie jak nie wymiękać. Super maczo, sto... tfu! Tysiąc procent prawdziwego mężczyzny, dający radę pokonać nawet niepokonane trudności. Jeden człowiek przeciwko armii i ich rozwalał! Sam ich okrążał, jednoosobowo, taki był zdolny! Widzisz, tylko Chuck Norris potrafi kopać jak Chuck Norris - to jest dowcip. - parsknęła przez nos, szturchając najemnika łokciem w bok i dodała całkowicie poważnie - Ale ja z ciebie nie żartowałam. To była pochwała, wyraz podziwu. Rozbroiłeś trzech ludzi szybciej, niż dałam radę się odezwać, a sam widzisz jak to jest - uniosła rękę machając palcami w okolicy własnych ust. Fakt, czasem przypominała w tym karabin maszynowy, zwłaszcza na speedzie - Serio robi wrażenie, bardzo profesjonalnie wyglądało. Idzie się przestraszyć, wzbudza respekt. Tak jakby się oglądało film akcji… stąd skojarzenia z Norrisem, bo zawsze mi się wydawało że w przypadku walki jest … no najlepszy. Prócz Bruce’a Lee, ale to ten… inna historia. Stąd pomyślałam, że pewnie dałbyś radę kopnąć kogoś z półobrotu… i takie tam. Nieźle się ruszasz - zakończyła kulawo, robiąc się czerwona na policzkach. Poniewczasie przypomniała sobie o zasadzie mylenia flirtu z uprzejmością, trudno.

Wyprostowała plecy do pozycji prawie pionowej i podparłszy się rękoma o sofę, obróciła się frontem do Pazura, cały czas nie spuszczając nóg na podłogę. Zamiast tego podciągnęła kolana pod brodę i oplotła je ramionami, zmieniając się w kulopodobny twór, skoncentrowany całkowicie na tym co widzi w najbliższej okolicy. Rozmówca, kanapa, trzaskający w piecu ogień, świece na szafkach i stole. Reszta nie miała znaczenia… nie teraz, nie w tej chwili. Spokój… wdech, dwie sekundy przerwy i wydech. Proste rozwiązania zwykle okazywały się najlepsze.
- Jak Tony cię znalazł? Między Federatami, a Rzeką… chodzi o Missisipi, tak? Obok Federacji… słyszałam że ludzie stamtąd są dość… specyficzni. - teraz to ona gapiła się niepewnie, nie do końca ogarniając gdzie na dobrą sprawę zaczyna się i kończy ta cała Federacja. Zrobiła wielkie oczy i proszącą o oświecenie minę. Do tej pory to ona się produkowała… wystarczyło tego dobrego. Chciała posłuchać Nixa, wiedzieć komu właśnie opowiadała o czymś, czego nie wiedział nikt prócz jej opiekuna. Ufał jej, bo Tony to robił. Ona też musiała. Tak samo jak Boomer. Jednak poza rozkazami dobrze było kogoś po prostu lubić, a Pazur wydawał się w porządku. Duchy miały rację.

Najemnik siedział zasłuchany w opowieść o legendarnym już za życia gwiazdorze sztuk walki i filmów akcji. Widział pewnie co nieco o nim jak i mało kto chyba by nie wiedział ale jednak skrócone kompendium wiedzy o tym człowieku chyba zrobiło na nim wrażenie. Nie było właściwie wiadomo, czy ono samo czy to, że bordowowłosa rozmówczyni w czarnym habicie aż tyle mogła o nim wiedzieć.
- Znaczy ja słyszałem, że on naprawdę znał sztuki walki, a nie tylko tak na filmach. - powiedział po chwili chyba niepewny, czy w ogóle ma co poruszać jeszcze ten temat przy takiej różnicy jego znawstwa między nimi.

- Dzięki. To no… udało mi się. - Pazur nie chciał tego jakoś specjalnie okazać, ale jednak chyba pochwała jego umiejętności sprawiła mu przyjemność. - To było ryzykowne. Tak trzech na raz. Wystarczyło, że raz by mi się nie udało albo jeden z nich był jakiś czujniejszy i pewnie to ja bym leżał na podłodze. No ale zaskoczyłem ich. Tak jakoś wyszło. Więc naprawdę mi się udało bardziej niż to wyglądało. - najemnik odezwał się po chwili choć teraz mówił z lekko przymglonym wzrokiem, jakby znów mu stała przed oczami scenka niedawnej krótkiej i zaskakującej walki jaką stoczył z nowojorskimi żołnierzami. Prawdopodobnie był zdania, że powiedzenie o mieniu więcej szczęścia niż rozumu jest tu wyjątkowo na miejscu.
- A tak, Rzeka to Mississippi. Jak nie ma żadnej w pobliżu a mowa o rzece to raczej o niej. - wyjaśnił drobny detal ze świata w jakim przyszło im żyć. - Fedzie. No oni są… nie wiem. Jacyś tacy… - zamachał trochę dłońmi jakby coś w nich obracał i szukał w głowie odpowiednich wyrażeń. Niezbyt znalazł bo dodał zwyczajnie. - Nie są tacy fajni jak mogłoby się zdawać. Nie przepadam za nimi. - wykrzywił nieco wargi w niezbyt przyjaznym grymasie.
- Jak szef mnie znalazł... właściwie to sam się zgłosiłem. Po tym jak… opuściłem dom no to… no włóczyłem się trochę i w jednej knajp znalazłem ogłoszenie, że robią nabór do Pazurów. No to zgłosiłem się, odnalazłem co i kogo trzeba a potem przeszedłem te wstępne szkolenie i na nim właśnie szef wybierał kto przechodzi. No i mnie też wybrał, naprawdę nie wiem dlaczego. Ani najlepiej nie strzelałem ani nie biłem się i nie biegałem, a przeszedłem dalej. - młody Pazur mówił najpierw trochę się jąkając i z wahaniem, opowiadając o swoich początkach przygód, które zaprowadziły go tu jako kandydata na pełnoprawnego Pazura - do Cheb i sofy w aneksie kuchennym miejscowej weteryniary. Pod koniec w głosie pojawiło się zastanowienie więc widocznie zamiary i motywy szefa którymi wówczas się kierował dalej pozostawały dla niego nieodgadnione.

Alice słuchała go z coraz cięższą głową. Zmęczenie znów zaczynało dawać o sobie znać zwalczając co raz bardziej speeda, zażytego parę godzin temu. Oparła się skronią o miękkie oparcie sofy i z półprzymkniętymi oczami, przetwarzała informacje, mimo że skupienie przychodziło z ogromnym trudem.
- Chyba wiem dlaczego cię wybrał. Strzelanie, kondycję i umiejętności bojowe idzie wytrenować. Poprawić wyniki... wiedza do wyuczenia, kwestia wyrobienia odruchów - sekwencji do zakodowania w mięśniach - sennym ruchem wyciągnęła przed siebie prawą dłoń, by oprzeć ją mężczyźnie na klatce piersiowej. - Ale jest coś o wiele ważniejszego niż wyszkolenie, czego się nie da się ot tak nauczyć. Bezcenny skarb, z którym trzeba się urodzić. Tym czymś jest serce po właściwej stronie, a ty je masz. Dobry z ciebie człowiek. Dziękuję - uśmiechnęła się ciepło, czując mocne, miarowe dudnienie żywej pompy, ukrytej w klatce żeber. Posiedziała tak przed kilkanaście sekund i opuściła rękę, zabierając się za podnoszenie z sofy. Zaczęła od spuszczenia na podłogę prawej nogi, dorzuciła lewą i zamarła dumając nad wysiłkiem podniesienia ciała do pionu. Aby zyskać na czasie przeciągnęła się aż zatrzeszczały stawy.
- Miałeś rację... postaram się przespać. Prochy przestają działać i zaraz zaryję nosem o podłogę, a jeszcze trzeba zerknąć do Tony'ego. Jeśli chcesz wypij moją kawę, nie ruszana. Jakoś... nie mam ochoty, a to dobra kawa. Może też postarasz się odpocząć, co? - obdarzyła rozmówcę spojrzeniem z serii "lekarz radzi". Naraz westchnęła i jednym szybkim zrywem poderwała się na równe nogi. Nie było co tego odkładać.
- Zobaczę co z... szefem i wracam. Obudzisz mnie o świcie, dobrze? Rano trzeba mu podać surowicę. Wstanę i zrobię nam śniadanie. Lubisz jajeeeecznicęęęę? - ostatnie słowo zniekształciło potężne ziewnięcie. Poklepała Pazura po ramieniu i sunąc wzdłuż ściany podreptała do poczekalni. Jeszcze tylko jedna sprawa do odhaczenia i się prześpi... tylko jedna.

Wyglądało na to, że zakład o cycki zakończył się… remisem. Bo ani Jaysonowi nie udało się zdjąć przeszkody uwalniającej kobiece walory na widok publiczny, ani Mel nie zachowała swoich wdzięków bezpiecznych. Pozostawała kwestia rozstrzygnięcia zakładu, co proste mogło nie być.
- Kurwa, no to mamy remis - Blue wzruszyła ramionami i z miną wyrażającą czyste rozczarowanie, odsunęła się od Ryana, sadzając kuper na jakimś stoliku.
- Mam dziarę - wróciła do tematu podrzuconego podczas zapasów i zawierania zakładów. Zgarnęła włosy na lewe ramię, obracając się do towarzystwa tyłem, dzięki czemu odsłoniła plecy od karku po rów.
Cała ich powierzchnię zajmowały czarne kreski, linie i symetryczne zawijasy, układające się w surrealistyczny zwór niby bez większego sensu, ale wyjątkowo harmonijnego - Skoro mamy remis, walnijmy rozchodniaka i spierdalamy każde do swojej roboty. Noc wciąż młoda.

- Noo… Remis… - kiwnął głową wyraźnie niezadowolony z takiego wyniku Leo.

- O właśnie! Wiedziałem! Wiedziałem, że to gdzieś widziałem! - wydarł się Jayson odzyskując rezon i jakoś wręcz błyskawicznie podnosząc się do pionu.

- E tam. Teraz to się nie liczy. - mruknęła Mel rozdzielając swoje spojrzenia między powstałego właśnie kompana, plecy Julii a leżący pod własnymi nogami stanik. Na twarzy dziewczyny pojawił się wyraz konsternacji jakby nie mogła się zdecydować za co łapać się najpierw.

- No niezłe cacko… - mruknęła Carol podchodząc przez pokój bliżej wystawionych blondpleców by się nawgapiać z do woli z bliska.

- Ej! Blue dobrze gada! Napijmy się! - Ryan’a znacznie bardziej zainteresował ostatni pomysł prawie nagiego gościa któremu z takim poświęceniem uzdrowił właśnie cycki cudownym dotykiem. Ruszył raźno przez pokój zapewne by przemienić ten pomysł w czyn.

- A ja też sobie nowy zrobiłam. - powiedziała Carol i uniosła koszulkę. Z boku brzucha pojawił się jakiś motyw roślinno - drzewny - smokowy który chyba był jakimś przemieszaniem tego wszystkiego. Sięgał plamą łba kierując się ku górze mostka do wnętrza a łodygą - korpusem ciągnął się w dół aż znikał pod spodniami. Był jeszcze faktycznie ostro odrysowany od opalonej skóry dziewczyny, że musiał być świeży, może sprzed paru dni. - A kończy mi się na udzie. - dodała dziewczyna i chyba miała zamiar pokazać bo zaczęła rozpinać spodnie. Gdzieś w ten moment wrócił z butelczyną Ryan.

- Laski się rozbierają? No to też trzeba wypić. - rzekł i grzecznościowo golnął sobie z gwinta zapatrzony na dłonie kumpeli gmerające przy własnym rozporku. Następnie równie uprzejmie puścił szkło w strzemiennego zaczynając od ich wydziaranego blond gościa.

Blue przyjęła flachę, pociągnęła zdrowo i oddała dalej, bo szkła przetrzymywać nie wolno. Niebieska kiecka wreszcie wylądowała tam gdzie jej miejsce, kobiecie od razu zrobiło się cieplej i bardziej profesjonalnie. Jakby właśnie nie waliła wódy z gwinta do spółki z banda cieci od grzebania w rdzewiejących wrakach... no ale polubiła ich. Sprawiali lepsze wrażenie niż ten skurwol Xavier i jego bentos. Zapinany w ryj przez stado murzynów książę z vegasowej bajki. Tępy chuj.
Aby odsunąć potok morderczych myśli i złość, co ponoć piękności szkodziła, Panna Faust skończyła doprowadzać się do porządku, przy okazji obserwując co porabia reszta monterowego stada. Smocza dziara na lasencji wyglądała wybitnie w pytę.
- Gdzie i u kogo robiłaś? - zapytała ponownie przejmując butelczynę. Golnęła aż zabulgotało i przekazała paliwo mięśniakowi ze słowami - No zbieramy sie zaraz, raz raz - pod koniec bez cienia skrepowania klepnęła go w tyłek. Dla rozpędu.

- U Montany. Jak chcesz to powiedz, że jesteś ode mnie z Wildcats to się ucieszy a jk się ciszy do dobrze robi… Lubi nas. - odparła nieco skoncentrowana na rozpinaniu coś chyba opornego guzika dziewczyna ale ten w końcu jednak odskoczył i spodnie dziewczyny powędrowały w dół. Najpierw ukazała się jej czarna bielizna a potem uda. Na jej prawym udzie faktycznie ciągnął się dalej podobny wytatuowany motyw. Wydziarana gadzina ciągnęła się tym raczej wąskim wężykiem przez dolny i boczny brzuch, przód biodra pod nim i front połowy uda by znów rozkwitnąć plamą korzeni, jamy czy smoczego gniazda ciągnącej się do wnętrza i połowy uda.
- I tu się kłócimy. - powiedziała stając ponownie wyprostowana z podciągniętą całkiem wysoko koszulką, że aż dół stanika było widać aż po ściągnięte spodnie które zatrzymały się na jej kolanach. - Bo ja myślałam by tak zostawić, może kolor dać. A Montana mi radzi by dorobić podobnie i drugą stronę. - tu zwizualizowała projektowany wzór przejeżdżając dłonią po drugim boku. Gdyby tak się obrobiła wówczas miała by symetryczny wzór. - Podoba mi się nawet tak na jedną stronę, lubię niesymetryczność ale teraz w sumie sama nie wiem. Jak myślisz? - spytała Carol unosząc brew i czekając na odpowiedź ich nowo poznanej kumpeli.

- Dobry pomysł. - rzekł Ryan nie bardzo wiadomo czy odpowiadając mówiącej do niego wcześniej panny Faust czy do właśnie mówiącej Carol. Ale zanim ktoś się tego dowiedział od raz przekazał klepnięcie w tyłek stojącemu obok Jaysonowi.

- Ej! - zaprotestował etatowy kierowca Wildcats ale zaraz diabliki stanęły mu w oczach bo Mel była wręcz w wymarzonej pozycji gdy się wypiła schylając się właśnie w końcu po swoją garderobę. Jayson klepnął ją w wypięty tyłek aż poszło wesołe echo a Mel faktycznie dostała rozpędu jaki chyba zapoczątkowała Ryanowi Julia. W każdym razie wyprostowała się wręcz w sprinterskim tempie i spojrzała morderczo na ich kierowcę.

- Ej! To taka nowa zabawa! Blue ją wymyśliła! - krzyknął rozwydrzonym i rozbawionym głosem Jayson wskazując na stojącą obok blondynę. Mel przekierowała spojrzenie na wskazaną choć teraz było bardziej podejrzliwe. - Ryan klepnął mnie, ja ciebie a teraz ty musisz klepną Carol! Tylkoo ja została jeszcze nie klepnięta. No a potem Carol klepnie Blue i się pierwsza kolejka skończy. - wyjaśnił zasady nowej zabawy.

- Nie no chyba nie będziemy się klepać teraz po tyłkach co? - spytała niepewnie Catol która z powodu prezentowania swojej dziary była w dość niekomfortowej pozycji do ewentualnych protestów.

- Czemu nie? Podoba mi się ta zabawa! - uśmiechnęła się nagle Mel i błyskawicznie pokonała ten krok jaki ich dzielił i strzeliła z rozmachem Carol w tyłek. Dziewczyną z opuszczonymi w dół spodniami aż zachwiało gdy próbowała zachować równowagę. W końcu ją odzyskała wracając o pionu.
- Dobra a niech tam. - też się w końcu uśmiechnęła i trzasnęła stojącą obok niej Blue w jej niebieski obecnie tyłek.
- To jak myślisz? - spytała wracając znowu do jej pytania o dziary.

Co tu się odwalało? Nie, Julia była zdecydowanie zbyt trzeźwa na podobne zagrywki. Mimo tego parsknęła czując strzała na pośladku.
- Zostaw jak jest, walnij kolor. Po drugiej stronie dowal coś innego, mniejszego. Inaczej będziesz wyglądała ciężko, z nasranymi dziarami. - doradziła przekrwionym okiem oceniając projekt i przyszłe zamierzenia. Ksywe tatuażysty zapamiętała. Przyda się, oj przyda.
- Dobra, zbieraj się. Idziemy. Dzięki za gościnę, powtórzymy przy najbliższej okazji - firmowy wyszczerz ozdobił jej twarz, rękę mięśniaka przewiesiła wokół własnej tali, holując go ku wyjściu z kanciapy. Czas to szton, a mieli robotę. I parę punktów po drodze do zaliczenia.




Jakież ciężkie życie miała dziwka… pracujące dzień w dzień, aby w pocie dupy zarobić na godziwy los, utrzymanie, rachunki, zobowiązania, prochy, ciuchy, żarcie i jeszcze procent dla alfonsa. Rewelacje na temat ostatniego klienta jednej z dziewczynek Anny, Julia skwitowała… znaczy się nie skwitowała. Taka rola dziwki - dawać dupy, a jak nie dupy to znaleźć inny sposób na wykonanie roboty. W razie sprzeciwu lub niepowodzenia zawsze szło zmienić fuchę. Na zwłoki przykładowo.
Zdobyła jednak info gdzie szlaja się jej przydupas - siedział w piwnicy z zaopatrzeniowcem Grzesznika.
- Ten jeden jedyny raz…nie odpierdol niczego - burczała pod nosem, schodząc szybko po stopniach na dół. Potrzebowała wsparcia, zaufanego człowieka za plecami skoro ładowała się na całkiem obcy teren.

Usłyszała ich zanim ich zobaczyła. Rozmawiali. Alyssa się roześmiała z czegoś co Troy chyba powiedział. Zapach gandzi doszedł ją przemieszany z dymem z papierosów ledwo otworzyła drzwi nim jeszcze dobrze zogniskowała wzrok na dwóch sylwetkach. Byli w magazynowej części lokalu a dokładniej w pomieszczeniu które Alyssa uznawała za swoje biuro czy kanciapę. Ona siedziała na swoim krześle przy biurku on opierał tyłek tuż obok niej o jej biurko. Bardziej stał niż siedział, z ramionami założonymi na piersi i w jednej dłoni jarając szluga. Przestali rozmawiać i zwrócili głowy w stronę wchodzącej.
- No wreszcie! Padlina raczyła się pojawić! - rzucił rozzłoszczonym i pretensjonalnym tonem jej ochroniarz ciskając peta tak, że poszybował kometą przez pomieszczenie rozbijając się zaraz o ścianę w eksplozji mniejszych opadających ognistych meteorów. Troy dźwigął się i stanął już w pełni na własnych nogach chyba wciąż mając za złe blondynie, że się ostatnio ciągle buja bez niego.

- Nie mów że się stęskniłeś. Co, nie potrafisz sam w dziurę trafić i ktoś musi za rączkę poprowadzić? - zatrzepotała rzęsami, przybierając słodki do urzygu ton, przeczący z jawną szyderą na fretkowatym pysku. Szybko jednak się roześmiała, podchodząc pod samo biurko i bez krępacji obejmując ochroniarza w pół przez pas. Dobra, lała na niego od paru dni, nawet sie nie interesujac czy nie zdechł gdzieś w rynsztoku.
- Jak tam biznesy, Al? - zapytała głównej siły dostawczo-poszukiwawczej w Grzeszniku.

- Chyba nieźle. Widać na reputa nam dzielni skoczyła o parę punktów. - rzuciła spokojnie Al wydmuchując gandziowy dym w długim wydechu. - Wyszłam z fury na zapleczu i mnie jakichś dwóch palantów chciało obrobić. Dobrze, że Troy usłyszał i mi pomógł. - wskazała głową na stojącego ochroniarza i zaciągnęła się głęboko kolejnym buchem.

- No czasem się przydaje, tylko lambadziarz strasznie żarty, po pijaku sra do butów i ogólnie drogi w użyciu. Wadliwy jak jasny chuj, no pełen usterek model. I jeszcze mu z ryja capi jakby coś tam w środku zdechło - poklepała ochroniarza po szerokim barku, wymieniając listę jego zalet tonem rasowego handlarza...z tym że zaczęła od tego, co wytknęłaby mu jako strona kupująca. Tak z dobroci serca, przyjaźni i w duchu poszanowania bliźniego swego.
- Chcieli cię obrobić? Jebani samobójcy - parsknęła, wracając uwagą do kobiety.

- Nie wiem co chcieli. Nie pytałam ich. Rzucili się na mnie jeden z pałą drugi z nożem. Z jednym bym może sobie poradziła ale z dwoma na raz no to się już chujowo zrobiło. - powiedziała po chwili Al gdy przetrzymała dym na wdechu i mówiła na wydechu więc trochę niestandardowym głosem. Skończyła chyba z całkiem pustymi płucami.

- Szłem do kibla i usłyszałem klakson. Wiedziałem, że tam raczej ktoś od nas jak bryką. - Troy dopowieddział resztę historii a po koślawym spojrzeniu jakie rzucił blondynie odgadła, że nie Alyssę spodziewał się znaleźć w opałach tylko adresatkę tego spojrzenia.

- No potem przybiegli jeszcze chłopaki to już w ogóle. Nic mi się właściwie nie stało, trochę strachu i tyle. Noc jak co dzień. - wzruszyła ramionami i brwiami główna logistyk lokalu patrząc na żarzącego się już właściwie peta i zastanawiając się czy jarać go jeszcze czy odpalić następnego.

Troy sie przejął, martwił i denerwował… smuteczek. Taką miał robotę, po to Tatko go wyłowił ileś tam lat temu z rynsztoka i wytresował. Coś za coś. Bo przecież nie chodziło że ją lubił - oni się kurwa nie lubili… no dobra, może trochę i na swój sposób. Gdy się tak na nia lampił, Panna Faust poczuła sie, jakby coś ją tam w środku ścisnęło - durne odczucie. Struła się czymś pewnie w Mechstone i zbierało się jej na wizytę w kiblu. Tak, na pewno. No miało sens całkowity, nie?
- Luzuj poślady, lecimy dziś w miasto razem - przesunęła łapę z pleców ochroniarza ku górze, drapiąc go delikatnie paznokciami po skórze wzdłuż kręgosłupa do karku i z powrotem na dół, zatrzymując się przy pasku spodni. Lubił takie pierdoły, niech ma coś z życia. Będzie też mógł jej pilnować, mieć rękę na pulsie… same plusy.
Po odpowiednim posmarowaniu wazeliną, rzuceniu dowcipem i zainteresowaniu się samopoczuciem napadniętej, a także chociaż chwilowym ugłaskaniu swojego przydupasa, Julia mogła przejść do interesów. Czas to sztony, a ona nie miała za dużo pierwszego… ani drugiego. Czekający przed burdelem Ryan nie wyglądał na cierpliwego. Wymieniła głośno adres meliny niebieskiej bladzi, zasłyszany w Mechastone i wlepiła błękitne oczęta prosto w dostawcę prochów i dóbr wszelakich.
- Łaziłaś tam, wiesz jak to gówno wygląda w środku?

- Heh! - prychnęła chyba trochę rozbawiona a może i ujarana już All. - Nie. - zaciągnęła się znowu ostatnim, szybkim machem skręta i rzuciła go na podłogę. Zaczęła jednocześnie mówić i przydeptywać peta butem. - Kiedyś nie bo tam się włóczyły same menele więc nie było po co a teraz nie bo wprowadziła się ta laska z Federacji więc za wysokie progi dla mnie. Trzeba być gwiazdą, dać się gdzieś tam złapać i zaprosić, albo się przywlec z kimś takim jako chętne i miłe cycki. A ja nie mam czasu na takie pierdoły. A przynajmniej nie z nimi tam. - wyjaśniła logistyk “Grzesznika” jak zaparuje się na tą sprawę. Choć panna Faust wyczuwała, że gdyby Al miała okazję jednak się tam zabawić pod jakimś pretekstem to chyba by się jednak jakoś specjalnie nie zapierała nogami, że nie chce tam iść.

- A od kiedy potrzebujesz zaproszenia żeby gdzieś wejść? - Julia spytała czysto retorycznie, a pyszczydło się jej śmiało na całego. Laska szwendała się kiedyś po Ruinach, póki Anna nie przekonała jej do pracy w spokojniejszych warunkach. Może warto jej było o tym przypomnieć.
- Wyobraź sobie to góry prochów - wyciągnęła przed siebie wolne ramię. Wyprostowała je i otwartą dłonią przetarła widok przed sobą i resztą towarzystwa, przybierając rozmarzoną minę. Głos też się jej zmienił na niższy, natchniony jak u księdza kończącego prawić kazanie pięciolatkom. Małym, słodkim, rumianym pięciolatkom o niebieskich oczach i zgrabnych pośladkach. - Leżą tam sobie, marnują się. Czekają aż ktoś je zgarnie. Spluwy, magi, pestki. Szpej z jebanej Federacji, jakieś chujumuju z biżuterii co je zawsze idzie dobrze opchnąć. Jaskinia skarbów Ahmeda i jego czterdziestu bojowników! Jedna noc i mamy spokój z dostawami na długi czas, a pewnie premia jakaś ci skapnie za dobrą robotę. Ten hotel to duża rudera, za duża żeby skutecznie ją obwarować na konkret. Mogę też ci pożyczyć kieckę od Pepe, Cicha cię wyszykuje i poszukamy pod bramą kogoś dla ciebie, do towarzystwa. Masz niezłe cycki, naprawdę niezłe. Dupa też niczego sobie - opuściła łapę i przeszła do tonu biznesowego. Druga para rąk przydałaby się - zwrot brzmiał też lepiej niz awaryjny kozioł ofiarny.

- Mhm. Leżą i czekają. Aż ktoś je zgarnie. I czekają tam właśnie na nas. Mhm. - Al pokiwała głową uśmiechając się krzywo i szukając czegoś po kieszeniach nieco rozkojarzonymi ruchami. - Z opisu mi jakoś to bardzo jak skok wygląda. A te chujowo najczęściej wychodzą jak się tak zabiera do nich idąc z ulicą i nie mając pomysłu na resztę nocy. - zaopatrzeniowiec “Grzesznika” nie wyglądała na zbytnio skorą do awantur na obcym dla siebie terenie filowanym przez ludzi laski z Federacji.

- Od razu skok… ponoć niezła bryka tam stoi - Blue rżnęła głupa jakby się taka urodziła - Nie słyszałaś o improwizacji?

- Słyszałam o imprezach jakie ta cizia robi po swoich zwycięstwach. A często ostatnio wygrywa dlatego Egor łazi taki struty. Ale imprezy są ponoć niczego sobie. Wóda, dziwki, prochy, muza, światła… Dobrze tam być chociaż raz jak chce się być na topie… - Alyssa nie do końca odpowiedziała na pytanie blondzi i trochę zajęła się odpalaniem kolejnego skręta. Teraz już w głosie wyraźnie dało się czuć nutę zazdrości i było prawie pewne, że główny logistyk przerobionej na lokal rozrywkowy dawnej świątyni nigdy jeszcze nie była na imprezie u Federatki a chyba by jednak wbrew pozorom chciała. Z opisu bowiem jak przedstawiła wyglądało na niezły kaliber imprezy.

- Jakby ci dobrze wyeksponować odpowiednie walory - Blue krytycznym okiem oceniła sylwetkę drugiej kobiety i pokiwała głową, zgadzając się z opinią własną - Wiesz Al, nie liczą się metody ale osiągnięcie celu i nagroda, no nie? Trochę wysiłku i bajera dla frajera są chyba warte takich topowych atrakcji, no nie? Pomyśl tylko… pewno zaprosiła Ligowców żeby się pokazać. Może nawet Dzikiego. Wejdziesz z jednym typem, ale kto powiedział żę masz się na nim wieszać przez cały wieczór?

Aly nie do końca wydawała się przekonana do planu wkręcenia się na wysokooktanową imprezę. A raczej, że ten plan a raczej jego brak ma szanse się podwieźć. Ot, tak wejść sobie właściwie z ulicy na imprezę dla gwiazd i VIP-ów. Ale jak każdy z Det była wyczulona na punkcie szaleństw, Wyścigów no i gwiazd tych Wyścigów. Możliwość spotkania jakiejś z nich osobiście na tej imprezie tej całej Blue Lady wydawała jej się chyba na tyle ciekawa i prawdopodobna, że ostatecznie postanowiła spróbować.
Była ich trójka - dobry wynik. Julia przekazała torbę ochroniarzowi i wyjaśniła pokrótce żeby wzięli furę i jechali za nią i Ryanem aż na miejsce. Alyssa w wersji odstawionej miała próbować się wkręcić na imprezę jako dupa. Najmniejsza linia oporu... jeśli zawiedzie wejdą od zaplecza. Najpierw po chamie, później finezja. A nuż się uda i jeszcze zyskają szansę zaliczenia Dzikiego. No kurwa, kto by nie chciał?



Miała rozmach, federacyjna kurew. Zajęła hotel może i nie najwyższych lotów, ale całkiem prawilny, a gdy skończą go ogarniać będzie się prezentował pierwszorzędnie. O ile niebieska lambadziara dożyje do tego momentu. Panna Faust żywiła nadzieję, że życie jej celu zakończy się nim nastanie świt, a ona będzie mogła zameldować Hand’owi wykonanie zadania. A robota czekała trudna i ciężka. Nieznany teren, pełen strażników i jeszcze chuj wie czego na dobrą sprawę. Trudno, ogarnie. Inaczej nie miała czego w Detroit szukać - to tego nie mogło dojść.
Rozsiadła się wygodniej, zakładając noge na nogę i filując na Ryana. Okazywanie wdzięczności nie skończy się na chóralnym “dzięki mordo”. Raczej chodziło typowi o jedno. Blue - kobieta pracująca - żadnej pracy się nie bała.
- I jest tylko to jedno wejście? - zapytała, nagle podkulając kończyny. Odepchnęła się od fotela pasażera i przeskoczyła na fotel kierowcy, sadowiąc się na nim okrakiem - Jak bardzo miła mam być?

- Jedno? N-n-niee… - rzekł facet nagle albo bardzo rozkojarzony albo bardzo skoncentrowany. Właściwie to chyba jak najbardziej skoncentrowany na siedzącej mu na kolanach blondynie a nie na rozmowie z nią. Zaślepił się wyraźnie z jej dwie frontowe półkule ale tylko na chwilę. Zaraz dłonie powędrowały mu do nich i łapczywie cieszyły się tym nowym terenem i poznawaniem go. Na razie jeszcze przez sukienkę choć sądząc z niecierpliwych ruchów to nie był etap zapowiadający się na zbyt długi. - No właśnie tak miła. Dobrze ci idzie, widzę, że jesteś bystrą i kumatą laską. Daleko zajdziesz w tej dzielni. - gdy dłonie nasyciły pierwszy głód choć oczy chyba jeszcze niekoniecznie bo wciąż wspomagały optycznym sterowaniem ruchów górnych kończyn osiłek jednak przemógł chwilową zapaść w mowie. - No z tyłu jest jedno, wiesz dla służby czy co… I jeszcze w jednej ścianie dziura jest… I kiedyś po rynnie na dach właziliśmy i przez dach też coś powinno być… No i okien jest pełno na parterze… - wysapał zwiększając poziom swojego napalenia chyba z kazdą chwilą. W końcu odkleił twarz od wlepiana się w cycki i zbliżył ją do twarzy Blue.

Kolejny potrzebował spuścić ciśnienie, ale sama mu to proponowała. Tylko dlatego woził blondyne po całym rewirze, nawet specjalnie nie narzekając. Uniwersalna zapłata potrafiła wynagrodzić każde cierpienie na duszy i honorze.
- W której ścianie ta dziura? - owinęła ramiona wokól jego szyi, przesuwając końcem nosa po ustach mięsniaka. W międzyczasie ścisnęła mocniej uda i za chwile dodała - A jak to wygląda w środku? Oprócz basenu?

- W rogu. Po przeciwnej. Duża, motorem można było wjechać. Coś musiało tam kiedyś w środku wyjebać. - facet powiedział na tyle cierpliwie ile zdołał pozwalając by nos kobiety drażnił go tą chwilę po wargach. Stęknął z pożądania gdy poczuł gorąc jej ud na swoich i gorącą obietnicę tego co jest między nimi czego jeszcze nie miał okazji poznać. Gdzieś na tyle starczyło mu cierpliwości. Potem naparł na nią wpychając prawie jej plecy na kierownicę. Chyba nawet wcisnęła w ten sposób klakson ale nic się nie stało więc pewnie nie działał. On zaś w międzyczasie zaczął niecierpliwie i łapczywie wodzić ustami po jej szyi kierując się co raz wyżej ku ustom.
- No hotel no… - szepnął jej gdy usta zbliżyły się akurat do jej ucha. - Na dole z tyłu kuchnie, pralnie i inne takie gówna… - szepnął zajeżdżając już ustami na jej policzek - gładki i delikatny, inny niż jego szorstki i zarośnięty. - Z przodu saloon, bilard, automaty, niektóre nawet działały no trochę pokoi… - rzekł ustami zahaczając już o krawędź ust dziewczyny. - Ale większość pokoi jest na górze. Nic ciekawego. No jak hotel noo… - szepnął zniecierpliwiony, że wałkują ten temat zamiast zająć sie ciekawszymi rzeczami. Dłonie zdołały już poznać się z niebieskim materiałem skrywającym jedno z najciekawszych miejsc jakie pasażerka miała na sobie czy w sobie i właśnie znudzone już tym etapem zaczęły szukać jak pozbyć się tej wierzchniej, wkurzającej już przeszkody.

Etap obśliniania doszedł do tego fragmentu w którym wypadało albo klienta zajebać, albo zerżnąć dla psychicznej higieny, spokoju ducha i ku ogólnemu dobru społecznemu... o wydobywaniu informacji nie wspominając. Jako że zakończyć jego życie dało się i za parę minut, Julia wybrała opcję drugą. Odkleiła jedno ramię i posłała je w dół, między splecione ciała. Wpierw szarpnęła za pasek od spodni, pospiesznie go rozpinając, potem taki sam los spotkał guzik i suwak. Przytrzymując faceta za kark, podniosła się na kolanach odrobinę wyżej
- Pokoje. Które piętro - wydyszała, gmerając w rozporku i wydobywając na powierzchnię gotowy do boju sprzęt mięśniaka.

- Jest jedno. - odparł stękając z kumulującego się w nim pożądania i pozwalając by blondi “była miła”. Robiła to jak należy i widocznie to mu się w niej podobało.Przynajmniej w tej chwili, tu na poboczu tej pogrążonej w mroku nocy detroidzkiej ulicy. - Ale ciągnie się chyba przez cały budynek. Dookoła. A wyżej no jakiś strych, czasem też pokój ale bez okien. Wyżej nie ma okien. Sam dach. No teraz czasem dziury. - wysapał Ryan podwijając jej spódnicę do góry aż za biodra. Dłoń po omacku zaczęła błądzić po udach i majtkach blondyny bo w prawie całkowitych ciemnościach ulicy i wnętrza pojazdu nawet jej nagie uda jawiły się oczom jako podłużne jaśniejsze plamy.W takich warunkach dotyk był dużo precyzyjniejszy i bardziej wymowny. Dłoń faceta jeździła chwilę po nagrzanej ciałem warstwie majtek ale w końcu zaczęła przymiarkę do pozbycia się i tej przeszkody.

Szpony schowane w lewym przedramieniu swędziały, prosząc się aby ich właścicielka wypuściła je na wolność, przy okazji zatapiając we łbie aktualnego towarzysza. Dyszał, ślinił się i jeszcze wsadzał łapska wszędzie gdzie się dało… dobrze chociaż, że dzięki późnej porze i braku świateł Julia nie musiała się uśmiechać, ani grać podjaranej. Po ciemku i tak typ gówno widział. Odtrąciła jego rękę, gmerającą przy gaciach w obawie, że podjarany zrobi jakaś głupotę - na przykład podrze ciuchy, a tego tak łatwy nie puściłaby mu płazem.
- Są tam apartamenty? Większe, wybajerzone pokoje żeby były godne tej kurwa jaśnie pani? - wymruczała mu prosto do ucha, przesuwając pasek materiału w bok i dosiadając w końcu faceta bez bawienia sie w subtelności. Docisnęła się do niego jednym, zdecydowanym ruchem i zamarła. Odpowiedź za przyjemność - przekaz był jasny jak neony Vegas.

Ryan sapnął i zazgrzytał zębami gdy Julia go wreszcie dosiadła. A potem sapnął ze zniecierpliwienia gdy tylko na tym skończyła.
- Noo… Są… Na piętrze po bokach… Okna mają do wnętrza tego basenu… Dawaj mała, jedziemy dalej z tym koksem! - wychrypiał w końcu chcąc chyba wreszcie zacząć tą jazdę którą tak niemiłosiernie powoli dawkowała mu Blue.

Blondyna nie dała się prosić i zabrała się do ciężkiej, niewdzięcznej pracy, znaczy tak sobie wmawiała kiedy złapała za oparcie fotela i szybko poruszając biodrami, okazywała Wildcatsowi wdzięczność, wybijając się do góry i opadając z powrotem na jego uda, czemu wtórowało klaskanie zderzającej się skóry. Przecież miła, grzeczna dziewczynka nie grymasiła. Posuwała klienta bez czułości, ostro, mocno. Tak jak on bawiłby się nią, gdyby pozycja na to pozwoliła.
- Ilu… ma… ludzi… na… oko? Znasz… tam… kogoś… z… płotek? - sapała podrywając się i zaraz z impetem dobijała się do drugiego ciała.

- Nie wiem ilu… Nie byłem tam od lat... - syknął skupiony bardziej na tym co się działo między ich biodrami niż tym co mówiła czy pytała blondyna. - A pewnie, że znam! Cała ekipę co się buja po Mechstone z tą zdzirą. Ale teraz pewnie wszyscy są też z nią tam w środku… W klatce jest ich z pół… tuzina… tych stałych… i z drugie pół dochodzących i mniej ważnych… - wysapał łapiąc ją za boki by wspomóc jej pionową pracę bioder w tym jakże mistrzowsko i inteligentnie okazywanym uczuciu wdzięczności. Wyglądał na zadowolonego, że trafiła mu się tak bystra i dobrze wychowana pasażerka. I poziom zadowolenia chyba zbliżał się do momentu krytycznego powoli ale nieubłaganie z każdym ruchem bioder Blue.

- Wyjdą do ciebie? Jakbyś chciał z którymś pogadać? - zadała dwa szybkie pytania nie zwalniając tempa. Niech typ ma coś z życia, a może też będzie dla niej miły? Przedstawi koleżankę, która się chce wkręcić na imprezę? O niebo lepsza opcja niż włażenie dachem.

- Wyjdą? Teraz? Z takiej impry? - Ryan mimo ciągłego posuwania i wprawiania resorów siedzeń i zawieszenia w rytmiczne skrzypienie i bujanie wydawał się być zaskoczony pomysłem. Po co ktoś miałby wyłazić z takiego ubawu? - Poza tym no kurwa no… Trzeba by gadać z tymi cieciami co tam stoją i nawet jakby który się zgodził pójść to pewnie by nie chciał wyleźć jeden z drugim. Musiałoby być coś ekstra. By przerwać rypanie i ćpanie. - Wildcat skończył mówić i znów zajął się rypaniem siedzącej na niej okrakiem blondyny.

Skupienie przychodziło mu coraz ciężej, wypadało doprowadzić sprawę do szczęśliwego końca. Najnowszy funfel Blue w podobnym stanie raczej nie był skory do myślenia o czymś więcej poza własnym kutasem. Blondynka oddychając coraz głośniej i ciężej, przeniosła punkt oparcia, wykorzystując jako podporę szerokie bary. Rozjęczała się przy tym aby sprowokować finał, rzucając kuprem dziko na boki. Łechtanie męskiego ego nie bolało, a przydatne bywało. Nie tylko od święta.

Ryan jeśli nie był jeszcze bliski szczytów ekstazy to chyba właśnie dzięki działaniom dzisiejszej kochanki właśnie doszedł do tego dochodzenia. Przez ten krytyczny moment w ogóle przestał mówić a oddech stał mu się szybszy niż dotąd i bardziej chrapliwy. Wygiął się w łuk a w połączeniu z siłą jego ramion uniósł na ten jakże ważny i przyjemny moment blondynę do góry. Tak, że uderzyła łopatkami w sufit pojazdu i jakoś tak Wildcat przytrzymał ją na cały ten krytyczny moment finalizowania jej dochodzenia i swojego dochodzenia. Opadł po chwili z powrotem na siedzenie pozwalając by dziewczyna też z powrotem opadła mu na kolana.
- R-rany dziewczyno… Jesteś niesamowita… - wysapał wciąż nieco zmachany ale tym bardzo błogim i przyjemnym rodzajem zmęczenia. Jego twarzy właściwie nie widziała nadal więcej niż jako jaśniejsza plamę ale czuła i słyszała jego gorący i szybki oddech no i głos. Chyba zrobiła na nim odpowiednio dobre wrażenie. Sprawiał wrażenie zadowolonego i z niej i z siebie i z tego co właśnie zrobili.

- A to jeden... z wielu moich talentów - odpowiedziała nieskromnie, uspokajając oddech. Zmachała się jak kobyła przy kręceniu westernu, ale chyba było warto - Jesteś winny komuś z ekipy tej lali jakiś dług? Zawsze mogłeś zechcieć w ramach spłaty podesłać mu w prezencie dobrą dziwkę, żeby mógł szpanować przy kumplach i to kurwa za darmoche. Przetestowaną, zdolną, chętną. Niesamowitą - powtórzyła określenie którego sam użył. Najpierw wypadało się do środka dostać na chama. Na finezję przyjdzie jeszcze czas... wchodząc cichaczem ni chuja nie wyrwie autografu od kogoś z Ligii, a na wycieczki do Cylindra Panny Faust nie było stać.
Jeszcze nie było.

Ranek nadszedł zdecydowanie zbyt szybko. Alice miała wrażenie, że ledwo zamknęła oczy, wtulona w ciepłą obręcz ramion najemnika, ukołysana miarowym biciem jego serca i łaskoczącym skórę szyi oddechem, a już ktoś zmuszał ją aby otworzyła oczy, wracając do rzeczywistości. Z resztkami snu na powiekach i ciążącą niemiłosiernie głową, leżała bez ruchu, próbując zmusić mózg do rozpoczęcia współpracy. Złośliwy organ wbrew delikatnym sugestiom, zamiast skupić się na najbliższych wymaganych czynnościach, trwał w otępieniu, za cholerę nie chcąc wychodzić poza teraźniejszość. Przyjmował podstawowe bodźce, przetwarzając je na proste, nieskomplikowane myśli: szarówka wczesnego świtu za oknem, chłód na twarzy, kontrastujący z ciepłem skumulowanym pod stertą koców i narzut, kryjącymi ciało od szyi w dół. Brak Nixa. Boomer wisząca nad sofą. Cisza za oknem, mącona werblami uderzających o dach kropli rzęsistego deszczu. Nocna mżawka przerodziła się w ulewę. Strugi lodowatej wody zalewały świat zewnętrzny, tworząc iluzoryczne wrażenie zamknięcia w klatce, odcięcia od problemów, tragedii i obowiązków, zupełnie jakby poza murami domu nie istniało nic prócz nawałnicy.
A gdyby tak zostać tu, nigdzie się nie ruszać? Zignorować natarczywy głos wymagający zebrania się do kupy. Przewrócić na drugi bok, zamknąć oczy i wrócić do krainy Morfeusza.
Obudzić, gdy wreszcie nastanie słoneczne lato... szkoda, że życie nie mogło być tak łatwe.
-Dzień dobry... tak, zaraz się tym zajmę – wymamrotała w kierunku drugiej kobiety, podnosząc tułów do pozycji pionowej. Wtedy dopiero zorientowała się w braku sporej części garderoby, spoczywającej na podłodze przy sofie. Przytrzymała okrycie, marszcząc czoło w wyrazie konsternacji. Spodnie, bluza... podkoszulka? Co tam robiła podkoszulka i...

Fakt, Nix ją rozebrał, zaraz po tym jak ona zaczęła rozbierać jego. Zbędne warstwy materiału wylądowały gdzieś w kotłowaninie improwizowanej pościeli. Zrozumienie spadło na rudy kark w jednym intensywnym, bardzo wymownym przebłysku. Policzki poczerwieniały, a wzrok powędrował ku Boomer. Ta jednak nie wydawała się w żadnym stopniu poruszona, brakło też ciskanych spojrzeniem błyskawic. Zamiast tego pojawił się różowy balon i po chwili ponaglające pyknięcie. Widząc, że lekarka kontaktuje, obróciła się dając jej możliwość spokojnego doprowadzenia do stanu używalności. Czyli ona i Nixon stanowili zespół, nic poza tym. Inaczej wyglądałaby wszak reakcja podszyta złością oraz zazdrością – z pewnością bardziej boleśnie, gdy w powietrzu poczęłyby fruwać rude kłaki.
"Co ja narobiłam?!" - pierwsze w miarę logiczne pytanie, przy którym zwoje mózgowe zatrzeszczały, by sekundę później ruszyć z pełną mocą. Poprzedni wieczór pamiętała jak przez mgłę, na pierwszy plan wybijał się strach, poczucie bezradności i otępienie. Kojarzyła szarpaninę przed domem. Długą, szczerą rozmowę z Pazurem... jego troskę, wysiłek włożony w upilnowanie kłopotliwej dziewczyny, uspokojenie i poprawę nastoju. Gdyby nie on zagubiłaby się nocą w obcym, martwym mieście, bardziej niż prawdopodobne że zrobiła sobie krzywdę łamiąc w ciemnościach nogę, lub wpadając prosto pod kule. Nie musiał się kłopotać jej samopoczuciem, wystarczyło związać problem i położyć gdzieś w kącie, może dla spokoju nakryć kocem. Zamiast tego po prostu był obok – tylko i aż tyle. Może wyczuwał rozpacz i dławiącą lekarkę samotność, gdy wróciła do niego, zostawiając śpiącego Tony'ego w drugim pokoju, a salwa za oknami ustała, zmieniając się w martwą ciszę. Przylgnęła do niego, bojąc się że jeśli wypuści ściskaną kurczowo bluzę munduru, spadnie w otchłań i nigdy się z niej nie wydostanie, rano zaś wstanie mechanicznie zbyt załamana, by choć próbować się uśmiechnąć. O ile tym razem dałaby radę się podnieść. Każdy kiedyś pękał, nieważne jak bardzo nie wmawiałby sobie chęci przetrwania. Wiele takich nocy już przerabiała, kiedy trwała zawieszona w lodowatej próżni na granicy jawy i koszmaru, czekając aż wzejdzie słońce co pozwoli zająć głowę natłokiem obowiązków... tym razem jednak nie została z tym sama.

Nieobecny uśmiech przeciął piegowatą twarz i nawet zaczerwieniona rana na brzuchu nie wydawała się aż tak kłopotliwa. Zakażenie... przecież wczoraj zapomniała się nią zająć porządnie, do tego system odpornościowy kulał, wciąż zmagając się z efektami przeziębienia. Savage założyła więc świeży opatrunek i podniósłszy z podłogi kubek, połknęła dwie tabletki penicyliny, popijając je zimną kawą. Nim zdążyła wstać, z drugiego pokoju doleciało echo rozmowy, a z piersi lekarki wydostało się pełne ulgi westchnienie. Tony już nie spał!
Raport Nixona może i nie prezentował sytuacji podczas “absencji” dowódcy jako stuprocentowo pod kontrolą i bezproblemowej, jednak para najemników wykonała powierzone im zadanie przykładając się do niego wyjątkowo sumiennie: znaleźli bezpieczne schronienie na noc, unikali otwartych konfliktów z latającym w powietrzu ołowiem na czele. Zapewnili bezpieczeństwo i nie zamordowali przesyłki, ani nie stracili jej z oka. Potknięcia się zdarzały - Tony dobrze to rozumiał i przyjmował poszczególne elementy meldunku z typowym dla siebie opanowaniem, a Alice mogła przysiąc, że pod łysą kopułą wielkolud przerabia właśnie kilka prawdopodobnych scenariuszy, mogących pomóc im w rozwiązaniu ich aktualnej sytuacji. Nie klął, nie rzucał pretensjami ani się nie pieklił - podchodził do sprawy analitycznie, na zimno. Z rozsądkiem… czyli mimo wciąż cichego, noszącego wyraźne znamiona niedawnej niedyspozycji głosu, jad Wężydła nie pozostawił po sobie spustoszenia w sieci neuronowej… oby. Mogli jedynie czekać i obserwować, mając baczenie przez najbliższe godziny na drobne grymasy, tiki - cokolwiek, co zasygnalizuje kłopoty. Do podania pozostała druga, finalna dawka surowicy, przygotowanej przez Kate zeszłego popołudnia.

Ruda lekarka musiała przekonać się o jego stanie na własne oczy. Spieszyła się więc, wciągając na grzbiet niemiłosiernie zimne ciuchy. W myślach zaś dziękowała Boomer za brak jakiegokolwiek komentarza odnośnie minionej nocy. Wystarczyło, że obawiała się porannego spotkania ze "zwykłym chłopakiem z Tennessee", spowiadającym się teraz ich szefowi. Cholernie jej pomógł, po prostu będąc, rozmawiając i odwracając uwagę od głównego źródła niepokoju. Co Alice mogła mu zaoferować w zamian?
Dobre pytanie...

Przeniosła uwagę na pozytywy, nim myśli uleciały ku cichej teraz, zalewanej strugami deszczu wyspie i wilookiemu gangerowi który musiał przeżyć. Musiał, koniec dyskusji – innej ewentualności nawet nie zamierzała rozważać. Jakby zareagował widząc ją teraz... i czy w ogóle go to obchodziło?
"Nie myśl o tym, nie teraz. Cheb, dom Kate. Tony."
Tony żył, odzyskał przytomność - na tym sie skupiła, wiążąc buty i słuchając rozmowy prowadzonej w sąsiednim pomieszczeniu.
Krok za krokiem. Po kolei, nic na siłę i bez pośpiechu. Powoli, metodycznie… bez paniki. Ta ostatnia zelżała do poziomu snującej się przy horyzoncie mgły. Widma koszmaru blaknącego powoli w porannej szarówce.
- Mogłabyś rozpalić w piecu i wstawić wodę, proszę? - spytała siedzącej prze oknie Boomer, by zaraz rozwinąć - Poczekam aż skończą rozmawiać, zbadam Tony’ego i zajmę się śniadaniem, ale przydałoby się też umyć. Czeka nas długi dzień - wskazała po kolei brodą na sąsiedni pokój, wygaszoną oraz ciemną kuchnię i na koniec znów na sąsiedni pokój z drugim łóżkiem, przy którym pozostała dwójka wymieniała się informacjami. Szło nieźle aż do momentu, w którym młodszy mężczyzna nie przyznał radośnie, że podopiecznej szefa pilnował bardzo uważnie: nie wypuszczając z łóżka przez całą noc. Słysząc to Savage stanęła jak wryta, wciągając ze świstem powietrze. Oczywistym było, że nie opowiadali sobie historii o duchach. Na reakcje Tony’ego nie trzeba było długo czekać. Padło pytanie, potem gorączkowa, pospieszna i mało składna odpowiedź.
Alice czuła wręcz na plecach nieprzychylne, świdrujące spojrzenie, którym z pewnością opiekun obdarzał teraz podwładnego. Wszak nikt nie lubi słuchać podobnych rewelacji o własnych dzieciach świeżo po wybudzeniu ze śpiączki. Na litość boską, jakie to dawało o nich świadectwo?! Spuścił ich z oka raptem na dwanaście godzin - wracają bez map, poranieni, bez amunicji, z konfliktem na lini nowojorskiej… oraz wisienką na torcie iście buduarową. Nieodpowiedzialność i głupotę należały do najłagodniejszych epitetów cisnących się na usta.
- Lepiej tam pójdę - mruknęła do najemniczki, szybko zgarniając słoik z surowicą. Skoro oboje zawinili warto aby ochrzan spadł nie tylko na jednego winowajce. Zanim przeszła przez próg, odetchnęła dla uspokojenia, policzyła do pięciu i dopiero wyłoniła się zza rogu, próbując nie blednąć, ani nie rumienić się niczym dorodny pomidor… bezskutecznie. Wielkie, czerwone plamy paliły policzki dając najdobitniejsze z możliwych potwierdzenie winy.

Boomer nie sprawiała wrażenia zainteresowanej kompletnie by pojawić się na scenie w poczekalni. Więc wyglądało na to, że rozpalaniem pieca zajęła się bardzo chętnie. Gdy Alice przeszła przez drzwi na podłodze zauważyła całkiem sporo rozpłaszczonych insektów. Czy to tak z wczorajszej nocy, czy dziś je ktoś potłukł, nie wiedziała... ale nawet w półmroku pomieszczenia widziała ruch. No i plecy stojącego przed sofą poczekalni Nix’a. Gdy usłyszał, że weszła odwrócił głowę i zauważyła jego spojrzenie w prost proporcjonalne pewnością siebie i tym, że wie co robi i mówi jaki wcześniej słyszała w głosie. Postawą też jakoś tak jakby się skurczył czy skoślawił… Albo jej się zdawało.
Zaciskał i rozkurczał palce – dokładnie te, które nocą błądziły po piegowatej twarzy, piersiach, brzuchu i plecach – z początku niepewnie, lecz z każdą kolejną minutą coraz śmielej i bardziej zuchwałe. Ciepłe, dziwnie delikatne i ostrożne, jakby miały do czynienia z kruchą porcelanową figurką...

- Dzień dobry Alice. Cieszę się, że cię widzę całą. Po tej bardzo przygodowej nocy jaka wam minęła. - rzekł Tony. Siedział na sofie, podpierając się łokciami o kolana. Twarz miał nadal zmęczoną tak jak i głos jaki słyszała z kuchni. Przynajmniej póki Nix nie chlapnął o nocnych z lekarką przygodach. Teraz więc mimo spokoju w głosie spojrzenie szefa Pazurów świdrujące Alice zapewne tak jak przed chwilą Nix’a, było bardzo ciężkie. Na tyle ciężkie, że nie zniosła tego spojrzenia i musiała gdzieś szybko uciec wzrokiem.

Wybrała ręce olbrzyma, w tym tą zabandażowaną - dobry punkt do obserwacji. Czuła jak gromi ją z wysokości, skanuje i wyrażania pełnię najwyższego niezadowolenia bez konieczności uciekania się do rozwiązań siłowych. Nie krzyczał, nie cedził słów z zimną nienawiścią, odrazą bądź pogardą. Nie obrażał, nie gestykulował. Nie podnosił głosu. Nie musiał.
- Dzień dobry Tony - odpowiedziała grzecznie, stojąc ramię przy ramieniu z młodszym najemnikiem niczym para uczniaków przyłapana przez dyrektora na popalaniu papierosów za salą gimnastyczną. Ściskała przed sobą słoik maści - mizerną lecz zawsze tarczę przeciwko nieprzychylnemu skanowaniu. Jeśli miał jeszcze cień wątpliwości, teraz patrząc na nią wyzbył się zapewne ich kompletnie.
- Bałam się, ż-że… - zająknęła się, przestąpiła z nogi na nogę. Istniała tylko jedna, sensowna droga poprowadzenia dalej tej rozmowy. Dziewczyna pochyliła głowę, postąpiła krok do przodu i z pełną skruchą dopowiedziała - Przepraszam Tony… proszę, nie wiń Nixa, to nie jego wina. Tylko moja… on nic złego nie zrobił. Ponoszę pełną odpowiedzialność za… fraternizację. Musiał mnie pilnować, żebym nie zrobiła czegoś nierozsądnego. Wczoraj na Wyspie, oni… polewali teren ołowiem, brzmiało strasznie. Spanikowałam, chciałam… chyba uciec, nie pamiętam - ośmieliła się nieznacznie podnieść skruszony wzrok ku górze, ku twarzy olbrzyma - Spałeś, nie umieli mnie uspokoić… ale zamiast wiązać czy krzyczeć… zrobili kawę, a Nix siedział ze mną i po… po prostu rozmawialiśmy. Czekał aż zasnę. Zaczęłam… to moja wina. Nie mogłam usnąć jak tam było tak cicho. Chłopaki, oni… nie wiem czy żyją, czy ich tam zabito, nie ma jak sprawdzić. Nie mogliśmy nic zrobić: popłynąć, pomóc… przecież mają tylko Chrisa. Albo mieli.. . A..a-lbo... a na samochód mogę rzucić okiem. Nie znam się tak dobrze jak chłopaki… ale trochę kojarzę. Podstawy podłapałam obserwując ich przy pracy - doburczała czymś konkretnym, aby nie kończyć totalnym rozpłaszczeniem na podłodze.

- Co? Ale nie no, co ty mów… - zaczął Nix chyba nie zgadzając się by to Alice wzięła na siebie całą winę. Chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz szef mu przerwał.

- Wystarczy. Samo się nie zrobiło. Oboje w tym siedzicie. - wysapał ciężko, wykonując najpierw ucinający gest jedną dłonią - Ale to ty nosisz mundur. I chyba coś w spodniach co ci nie łatwo upilnować jak widzę. - wskazał na młodszego Pazura, a ten chyba chciał coś powiedzieć. Cokolwiek. Bo otworzył usta i błądził gorączkowo oczami gdzieś na spotkaniu ściany i sufitu ale chyba nie znalazł odpowiedzi czy kontry na jego słowa.

- Tak jest szefie! Poniosę pełną odpowiedzialność! - wypiął się jak na musztrze i strzelił obcasami. Teraz dla wyglądał w tej pozie wręcz defiladowo. Tylko z bliska Alice dostrzegała niepokój bliski paniki w jego ciemnych, niebieskich oczach i chyba nadal nie wiedział jak inaczej wybrnąć z sytuacji.

- No pewnie. - burknął olbrzym i opuścił głowę wgapiając się na chwilę w dechy podłogi. Spomiędzy szczelin wylazł jakiś stonogowaty robal i ruszył na podbój nowego terytorium. Tony rozdeptał go butem aż w panującej, ogłuszającej ciszy z regularnym, monotonnym bębnieniem ulewy o szyby i ściany zabrzmiało to strasznie głośno.
- Poczekamy z autem. Jak daliście radę odpalić i wrócić jest szansa, że nic poważnego. Sprzęt się sprawdza przed akcją, ale nie na pięć sekund przed akcją. Mieliście całą noc by sprawdzić co jest grane - spojrzenie wróciło z powrotem na twarz młodego kandydata na Pazura, a z bliska Alice widziała, że Rewers go przyłapał na niedopatrzeniu czy niedociągnięciu. Nix poczerwieniał wyraźnie i nerwowo przełknął ślinę mimo, że szef nawet nie mówił tak głośno jak zazwyczaj - wciąż właściwie był taki zmęczony i spokojny.
- Dobrze. Musimy nabrać sił. Zorganizuj dla nas jakieś śniadanie. Może przestanie padać. Wtedy zobaczymy co z autem. - Tony wydał polecenie Nix’onowi, a ten z niebywała ulgą odwrzasnął “Tak jest szefie!” i przepisowo odwrócił się i ruszył do kuchni. Szef zaś został sam ze stojącą wciąż "na dywaniku" Alice.
- Nie stój tak. Przyniosłaś pewnie po coś ten słoik, prawda? - powiedział do niej wskazując wzrokiem na trzymany pojemnik. Poczekał aż się zbliży i znów zaczął mówić. - Byłoby szczytem głupoty ocierającym się o zapędy samobójcze gdybyście tam wrócili. W nocy wszystkie koty są czarne, więc mógłby was ostrzelać nawet byle spanikowany poborowy jakby zauważył ruch. Nie wrócimy tam, Alice. Cokolwiek się ma wydarzyć najpierw Hope... i bardzo cię proszę nie mieszaj im w głowach. - powiedział cicho czekając aż lekarka zacznie spełniać swoje medyczne powinności. Z kuchni dobiegły ich odgłosy brzdękania garów. Nix przeleciał szybko przez poczekalnie rzucając, że idzie po żarcie i wyskoczył w tą ulewę, przebiegając prędko kawałek dzielący go od samochodu.
- Nie spodziewałem się, że aż tak się czujesz z nimi związana. Wiesz, że nie możesz do nich wrócić teraz. Najpierw Hope. - dokończył, obserwując przez zakroplona szybę jak facet w mundurze grzebie za prowiantem.

- Tak Tony, rozumiem. Nie jest łatwo to zaakceptować biorąc pod uwagę co tu się dzieje, ale… najpierw Hope. - zgodziła się drewnianym głosem, odwijając po kolei warstwę bandaża, potem gazy i oglądając uważnie ranę na dłoni. Wyglądała paskudnie, lecz z pewnością lepiej niż dnia poprzedniego. Część opuchlizny i zasinienia zeszło, krawędzie zaczynały się zabliźniać. Wciąż uraz pozostawał na granicy kryzysu - olbrzymowi brakowało sporego kawałka skóry, co przy powojenno-wojennym terenie, gdzie o infekcję nie trudno, mogło się skończyć różnie. Należało monitorować stan kończyny, na bieżąco łagodzić najgorsze objawy oraz powikłania.
- Trzeba było usunąć zakażone tkanki wraz ze sporym marginesem chirurgicznym, nerwy na szczęście nie uległy uszkodzeniu. Zostanie ci blizna. Kolejna… przeze mnie. - mówiła do pokiereszowanej dłoni, wcierając sukcesywnie surowiczą maść w skórę. Powoli, metodycznie. Dokładnie, nie omijając ani kawałka jej powierzchni - Myślałam, by samochód sprawdzić po śniadaniu. Wczoraj było już ciemno, mżyło i temperatura spadła w okolice zera. Całe miasteczko ewakuowano, zostaliśmy tutaj, na granicy strefy wojennej… aby grzebać w bryce musielibyśmy zorganizować światło, a światło nocą jest zbyt… niebezpieczne. Gdyby grupa maruderów je zobaczyła, ciągnęliby jak ćmy do ognia. Ściągalibyśmy niepotrzebną uwagę, co nie było wskazane przy stanie Boomer i mojej późniejszej… niedyspozycji. Poza tym po śniadaniu powinniśmy jechać na komisariat złożyć zeznania odnośnie wczorajszego wypadku drogowego. Szeryf Dalton puścił nas bez zwłoki “na słowo honoru” wierząc, że rano się tam pojawimy i uzupełnimy akta o odpowiednie dokumenty i streszczenia sytuacji. Kate, miejscowa weterynarz, udostępniła nam swój dom, pomogła preparując surowicę. Wężydło… tak się nazywa stworzenie odpowiedzialne za zatrucie, jest czymś pośrednim między rybą, a gadem… przynajmniej według Kate. Bałam się, że nie odzyskasz przytomności - w końcu podniosła głowę, zadzierając ja wysoko ku górze. Klęczała przed opiekunem, więc różnica poziomu ich twarzy w pionie wynosił dobre parę pięter.
- Ludzie umierają od ukąszeń Wężydła. Cięłam tak głęboko, bo tkanki zaczęły się… zmieniać, stały półpłynne. Potem ci żołnierze, Boomer. Nix… nie mieszam im w głowach, dlaczego tak sądzisz? Próbowałam… zostaliśmy we trójkę. Nawiązać współpracę, choć cień porozumienia. Nie miałam zamiaru nikogo krzywdzić, albo wykorzystać… zawsze mi zależy. Na każdym, choć są priorytety. Ty przede wszystkim - westchnęła, znów uciekając spojrzeniem w dół - Jedziemy do Hope, przecież cię nie zostawię i nie zwieję, jestem tu z tobą. Z wami. Nigdzie się nie wybieram. I nie gniewaj sie na niego, starał się jak umiał najlepiej. Pomóc… bardzo mi pomógł. Ogarnął - wskazała ruchem głowy sylwetkę za oknem, powoli podnosząc się z klęczek.

- Gniewać się na niego? - łysol który siedząc był prawie tak wysoki jak stojąca przy nim rudowłosa kobieta, powtórzył jej zdanie wciąż wpatrzony w rozmazaną ulewą szybę na sylwetkę samochodu i poruszający się przy niej humanoidalny kształt. W końcu trzasnęły zamykane drzwi i obiekt za szybą przemieścił się biegiem zmieniając się po chwili w skrzypnięcie drzwi od domu i zmokniętą i strzepującą wodę postać młodszego Pazura.

- Ale leje! I jak piździ! - poinformował ich o swoich odkryciach na zewnątrz. - A bryka wygląda na pogięte blachy w masce i nadkolu. Większość poszło w zderzak. - dodał idąc prze poczekalnie do kuchni z pudłem w dłoniach. Musiało nieźle lać. Zupełnie jak to wyglądało po łoskocie kropel w szyby i ściany. Bo przebiegł w tę i w we w tę parę kroków do samochodu a wyglądał na nieźle zmokniętego. Podróż pieszo czy jakieś prace w taką pogodę zapowiadały się jeszcze gorzej niż wyglądały na słuch z wnętrza chłodnego ale jednak suchego i bezwietrznego domu. A sądząc z odgłosów w kuchni Boomer już poradziła sobie w rozpaleniem pieca więc chyba wkrótce powinno się zrobić jeszcze cieplej.

-Dobrze. Dziękuję Nix. - kiwnął głową Rewers wracając już z grubsza do zwyczajowego tonu. Alice znowu zauważyła na twarzy młodego żołnierza ulgę, że dowódca znowu zwraca się do niego jak zazwyczaj.
- To urodzony przywódca. Świetny materiał na oficera. Tylko jeszcze musi sam to w sobie odkryć. Ja go mogę tylko nakierować. - powiedział cicho chyba pijąc do tłumaczeń podopiecznej co do ostatnich poczynań i relacji jej i młodych Pazurów.
- Mówicie, że miejscowa weterynarz Kate nam pomogła, tak? Zgaduję, że jesteśmy w jej domu. A więc gdzie jest ona? Śpi jeszcze? - zapytał omiatając wzrokiem pomieszczenie w jakim się znajdowali. Z kuchni dobiegły zaś ich odgłosy metalicznych uderzeń i innych stukotów przemieszane od czasu do czasu krótką wymianą zdań między dwójką najemników.

Lekarka westchnęła ciężko, a żółć podeszła jej do gardła. Tony miał prawo obawiać się co do losu podopiecznych, wszak nie raz i nie dwa okazało się już, że przebywanie w okolicy rudego konusa jest nie tylko męczące, lecz także niezdrowe. Wystarczyło spojrzeć trzeźwym okiem na całokształt ich znajomości. Przyciągała pecha, kumulując nieszczęścia na każdym, kto znalazł się w pobliżu. Powinni ją trzymać w zamknięciu, izolacji gdzieś w piwnicy. Wyrzucić klucz, a całe piętro zalać żelbetonem. Dla pewności, że nikomu już przez nią nie stanie się krzywda.
-To również… dobry facet. Wiem Tony. Bądź spokojny, nie stracisz przeze mnie kolejnego człowieka. Nie musisz się obawiać, że podzieli los Rich’a. Nie dopuszczę do tego… nie zmarnuję ci go - odpowiedziała, a drobne ramiona opadły przygniecione niewidzialnym ciężarem. Rozumiała o co chodzi wielkoludowi. Sama zadeklarowała chęć powrotu do Runnerów gdy tylko zakończą sprawy z Hope. Odejdzie, prawdopodobnie nigdy więcej nie spotka Nix'a. Przywiązywanie go do siebie stanowiło w tym równaniu niepotrzebną komplikację. Zasługiwał na lepsze towarzystwo niż związana z dowódcą gangerów i gangerami jako całością "Brzytewka". Nie wolno jej było się do niego zbliżać. W przeciwieństwie do Guido, nie nosił masek w zależności od sytuacji, nie zgrywał się ani nikim nie manipulował. Był bezpośredni, szczery w okazywaniu emocji, a z jego twarzy dało się wyczytać więcej niż pewnie by sobie życzył. Tak samo jak z ruchów, czy dotyku... sposobu w jaki całował i obejmował lekarkę, gdy zasypiała. Nixon, kandydat na Pazura. Mogła go zranić... niedopuszczalne. Przełknęła z trudem gorycz i kontynuowała zduszonym głosem - Kate jest na miejscu ewakuacji, tam zajmuje się potrzebującymi pomocy współmieszkańcami Cheb. Oddała nam parter kliniki do dyspozycji, aby nie trzeba cię było przenosić. Potrzebowałeś… spokoju. Pomogła z surowicą i ruszyła do swoich obowiązków. Dwaj lekarze w jednym miejscu, przy jednym pacjencie - wyjątkowo mało ekonomiczne rozwiązanie, biorąc pod uwagę konflikt za progiem. Jak się czujesz… bardzo gniewasz się… na mnie? - zapytała na koniec, odkładając słoik na stolik przy sofie.

- Nie zawsze mamy taki wpływ na wydarzenia i relacje jakie nam się wydaje że mamy. - odpowiedział patron rozmówczyni na jej zapewnienia co do jej relacji z młodszym Pazurem.
- Dobra kobieta z tej Kate. Należy jej to wynagrodzić. Warto zostawić po sobie dobre wrażenie. Wręcz strategicznie ważne takie dbanie o wizerunek i dobre imię. Czyli wrażenie. To buduje zaplecze pozytywnych relacji z ludźmi i nie wiadomo kiedy przyjdzie skorzystać z tych owoców. A czasem można się bardzo samemu zdziwić. - kiwnął łysą głową szef Pazurów znowu przenosząc spojrzenie na stukającą od ulewy szybę. Za nią niezbyt coś było widać poza zamazanymi, ciemniejszymi i jaśniejszymi plamami. Na zewnątrz jeśli ten świt coś nie zwlekał za długo z przejściem w pełny dzień to widocznie musiała panować szarówka.

- Tak… Kate jest bardzo miła, pomocna. - na twarzy Savage zagościł blady uśmiech - Za dobro odpłaca się dobrem. Podzieliłam się z nią lekami i tym, czym mogłam. Ketamina, adrenalina, leki przeciwko infekcjom, opatrunku, lizaki...ma wielu pacjentów, dodatkowe się jej przydadzą. Wiesz, że zna łacinę? - spytała ożywiając się wyraźne - Medyczną, ale to wystarczy żeby… dałam jej książkę, wiesz którą. Zrobi z niej dobry użytek, może kiedyś przekaże wiedzę następnym osobom. Gdyby udało się wyciągnąć z Hope coś jeszcze… przydałoby się jej z pewnością, choćby podręczniki. Wciąż są tu dzieci, zorganizowanie zajęć lekcyjnych ma prawo bytu… ale to rozmyślania na kiedy indziej - zamilkła, samej odwracając głowę ku szybie.

- Dobrze. Dobrze zrobiłaś. - kiwnął głową olbrzym z wyrazem aprobaty na twarzy zwracając się znowu bezpośrednio do lekarki. - I nie, nie gniewam się na ciebie. Choć ciężko mi pochwalić, właściwie nie mogę pochwalić twojego zachowania. Nie jestem też zachwycony widząc jak się zachowujesz. I wolałbym… - zamilkł odwracając twarz w kierunku okna.
- Cóż, biorąc pod uwagę wasz wiek, sytuację i scenerię nie wyszło wam najgorzej. Właściwie nawet całkiem dobrze. I Nix naprawdę kazał im spieprzać jak zaczęli się dobijać bo ten dom jest pod naszą ochroną? Pod ochroną Pazurów? - uśmiechnął się półgębkiem patrząc chytrze na lekarkę. Widocznie coś młodszy Pazur musiał wspomnieć, ale pewnie albo nie podał detali albo dowódca jak zwykle sprawdzał dane z więcej niż jednego źródła skoro miał okazję. Ale ze spojrzenia i twarzy widać było, że takie zachowanie podwładnego jest mu bardzo na rękę czy nawet przyprawia o powód do zadowolenia i dumy. Z kuchennego aneksu zaczął dochodzić zapach gotowanego jedzenia dając znać rozmówcom jak bardzo są głodni.

- Użył odrobinę dosadniejszego stwierdzenia - dziewczyna parsknęła, próbując się nie roześmiać i zachować powagę. Patrzyła się podobnym spojrzeniem jak wielkolud szczęśliwa, że w końcu przełamał się i zamiast w szybę, patrzy prosto na nią. Wzruszyła beztrosko lewym ramieniem i unosząc lewą brew dodała - Szkoda, że nie słyszałeś jak się zapowietrzyli. Przyszli butni, dostali odpowiedź… i ich zatkało. Nie widzieliśmy ich, ale pewnie ten szeregowy poruszał ustami… jak ryba wyrzucona na brzeg. - wstała powoli i wyciągnąwszy ręce, położyła je rozmówcy na barkach. Zaraz też przestała zachowywać pozory i stając na palcach, oplotła ramionami jego szyję, przyciskając się ile sił do starszego mężczyzny- Ale teraz idziemy na śniadanie, musisz coś zjeść, wciąż odpoczywać i nie forsować się niepotrzebnie. Jesteś osłabiony, mogą się pojawić zawroty głowy. Jeżeli cokolwiek zacznie się złego dziać z ręką, mów od razu, dobrze? Tak samo jeśli poczujesz gorączkę, nudności. Może szeryf pozwoli nam skorzystać z jakiejś szopy czy stodoły. Kawałek dachu, wiata osłaniająca od wiatru. Gdy Boomer będzie składać zeznania, możemy w tym czasie zerknąć do maszyny… potem. Teraz idziemy jeść i znaleźć ręcznik. Strasznie pada, łatwo o przeziębienie - zakończyła, odsuwając się na odległość wyciągniętych ramion.

- Wierzę. Pewnie nie co dzień słyszą coś takiego, w takiej sytuacji od jednego człowieka. - dowódca Pazurów uśmiechnął się. Tak szczery i ciepły uśmiech nie był codzienność na jego marsowej i poważnej zazwyczaj twarzy, przepełnionej skupionym profesjonalizmem. Całkiem często poprzedzona reputacją jednego z najsławniejszych, żyjących strategów na terenach jakie zostały po dawnym USA. Ta bezczelna czy wręcz zuchwała odzywka podwładnego zdawała się napełniać go dumą, że bronił honoru jednostki do której jeden należał i był jednym z jej głównych filarów, a drugi bardzo chciał należeć. Ale specyficzne espirit de corps, jak to się kiedyś nazywało a jakim cieszyły się Pazury, jednak mieli takie same i to ich w tej chwili łączyło.

- Jedzenie już jest. - powiedziała krótko Boomer pojawiając się na chwile w progu poczekalni i znów za nią znikając.

- Czas coś zjeść, Alice - zgodził się największy z Pazurów chyba w o wiele lepszym humorze niż gdy słuchał niedawno raportu Nix’a. Stęknął i sofa zatrzeszczała przeraźliwie, gdy zaczął proces podnoszenia swojego wielkiego cielska do pionu. Wrażenie było zwłaszcza skumulowane z tym, że robił to powoli i ostrożnie przez co wydawało się, że wstaje go jeszcze więcej i dłużej. Powstał jednak do pionu jednak robiąc pierwszy krok zachwiał się. Złapał się jednak poręczy sofy i odzyskał równowagę. Po oddechu czy dwóch spróbował ponownie i tym razem się udało. Zaczął iść swoimi powolnymi ale długimi z powodu długości nóg krokami, przez co sprawiał wrażenie giganta kroczącego przez świat maluczkich. W końcu oboje znaleźli się w kuchni. Tam zaś na stole czekało ich śniadanie, sporządzone głównie z puszek, sądząc po pustych opakowaniach, ale był to typowy wojskowy mix. Znalazła się i gotowana fasolka i kiełbasa i boczek, i chleb z dżemem, i makaron. Nawet jajecznica, choć raczej na każdym talerzu leżało jej się dość niewiele. Jajecznica wyglądała na świeżą, więc pewnie któreś z młodszych Pazurów musiało odstawić rundkę po kurniku Kate. Całość dopełniała herbata i inka zrobione w dzbankach pewnie też z zestawu gospodyni. Właściwie to dwójce najemników udało się przygotować w znośnym czasie całkiem domowo wyglądające śniadanie, nawet takie z domowym stołem i krzesłami.

Na ten widok lekarka przełknęła ślinę i oblizała bezwiednie usta. Ostatni posiłek zaliczyła w namiocie Yordy poprzedniego ranka. Od tamtego czasu nie trafiła się okazja do napełnienia brzucha ani jej, ani chyba nikomu z pozostałych Pazurów. Zabrali się więc do jedzenia, skupiając uwagę na przeżywaniu, krojeniu i łykaniu kolejnych kęsów. Przez pierwsze minuty panowała kompletna cisza, a gdy wstępny głód został zaspokojony, humor całej czwórki wyraźnie się poprawił.

- Nic się nie zmieniło, prawda? - Alice zwróciła się do opiekuna, dolewając w międzyczasie kawy do kubka – Trzymamy się planu i wyruszamy dzisiaj? Co z zapasami, będziemy uzupełniać zapasy przed drogą u tutejszych kupców?

- Tak i nie - Pazur przytaknął powoli, robiąc przerwę na przeżycie do końca porcji fasolki z bekonem. W jego dłoni widelec przypominał mikrą wykałaczkę, lecz radził sobie z nim równie sprawnie co z bronią – Po śniadaniu udamy się do szeryfa, a potem w drogę. W Cheb nie mają nic co mogłoby się nam przydać, a jak już to ceny są horrendalnie wysokie. Uzupełnimy braki po drodze, nie martw się. Zapasów jeszcze trochę mamy – zakończył, uśmiechając się nieznacznie pod nosem.

- A dalibyśmy radę jeszcze zajrzeć na cmentarz? - zadała kolejne pytanie, przepijając je kawą zanim dorzuciła garść wyjaśnień, a na piegowatej twarzy położył się cień – Jeżeli nie będzie to stanowić problemu, chciałabym przed odjazdem odwiedzić ojca Miltona. Był... tutejszym pastorem i zimą we dwójkę próbowaliśmy załagodzić konflikt na linii Cheb-Detroit. Nie zdążyłam się z nim pożegnać, ani podziękować za... - urwała, topiąc smutek w czarnym, gorącym naparze.

- Jeśli ci na tym zależy. Dobrze – powolne kiwnięcie łysą głową i krótka, jasna odpowiedź do której zaraz dołączył odgłos przełykania

- Bardzo zależy – dziewczyna potwierdziła i nim zdążyła coś dodać z sufitu spadł robal, lądując prosto na jej talerzu między fasolką, a jajecznicą, zaraz obok naruszonej widelcem piramidy kiełbasek. Westchnęła z rezygnacją, łapiąc insekta palcami nim zdążył zagrzebać się w jedzeniu, bądź wpadł na inny równie genialny pomysł. Podniosła go na wysokość oczu, marszcząc czoło i zagryzając w zadumie wargę. Nie pasowały jej te insekty, coś w ich koncepcji zgrzytało, niczym zaśniedziały alarm dobiegający z zamkniętej piwnicy.
- One są dziwne, Tony – powiedziała powoli, przekręcając obiekt obserwacji odnóżami do góry – Nie pokrywa ich chityna, tylko substancja podobna do plastiku, bądź innego tworzywa syntetycznego. Są przez to dużo oporniejsze na urazy mechaniczne, choć to dopiero stadium pr... młode osobniki – sama się poprawiła, nim otoczenie obdarzyło ją serią ciężkich, nieprzychylnych spojrzeń z rodzaju "mów po ludzku" – Bez mikroskopu nie idzie stwierdzić czym są, może ktoś przy nich grzebał... modyfikował? Z czasem staną się większe, pancerz im stwardnieje, przez co nasili sie problem ewentualnej dezynsekcji. Jako lepiej przystosowane do niekorzystnych warunków zewnętrznych mogą wyprzeć rodzime gatunki owadów, wywracając ekosystem do góry nogami. Albo to pluskwy... widzieliście kiedyś coś podobnego, a może czytaliście o podobnym przypadku w dziełach już powojennych? Ktoś musi przecież pisać teraz książki, prawda? Myślicie że w namiocie medycznym głównego obozu Nowojorczyków znajdzie się mikroskop? - przeniosła wzrok na towarzystwo, akcentując ostatnie pytanie uniesieniem lewej brwi.

Odpowiedziała jej cisza i przeczące kręcenie głów u pary młodych Pazurów. Tony za to uśmiechnął się nieznacznie, sięgając po dokładkę fasoli zdrową ręką.
- To ty tu jesteś od książek i mikroskopów, Alice – odrzekł spokojnie zgarniając na talerz solidną porcję puszkowej mieszanki – Pierwszy raz coś takiego widzę. A mikroskop nie jest standardowym wyposażeniem wojskowych szpitali polowych. Mogą mieć, mogę nie mieć. Nie wiem, Alice. Ale nie mamy zamiaru składać im wizyty przed odjazdem. Jedz bo wystygnie – uniósł rękę widząc, że podopieczna chce coś dodać i już nabiera powietrza na dłuższy wywód. Usadził ją w miejscu nim otworzyła usta, posyłając wymownie ciężkie spojrzenie, jakby chciał przypomnieć że tego poranka już wystarczająco sobie nagrabiła.


Po śniadaniu poprzedzonym przesłuchaniem, Savage ściskało w dołku z braku nikotyny i sporo ją kosztowało, by zamarudzić w kuchni, gdy Tony wstał powoli od stołu i zarzuciwszy na grzbiet kurtkę, wyszedł w mroźny, deszczowy poranek aby na ganku zapalić pierwszego porannego papierosa. Palenie w środku sobie darował, przez wzgląd na szacunek dla życzliwej chebańskiej weterynarz… poza tym nie wypadło smrodzić w domu kogoś, kto sam nie pali. Ledwo za wielkoludem trzasnęły drzwi, odgradzając resztę Pazurów i ciepłe, przytulne wnętrze od mokrego podwórka, Alice odłożyła wycierane właśnie naczynia i niby przypadkiem przemieściła się do drugiego pokoju, gdzie stacjonował młodszy najemnik. Stał odwrócony plecami do drzwi, pakując do pudła resztki wyciągniętego poprzedniego wieczora sprzętu. Układał je metodycznie, wodząc wzrokiem po kątach aby przypadkiem niczego nie pominąć. Wystarczająco dużo wpadek zaliczyli podczas ostatnich godzin, aby pozwolić sobie na kolejne, tak błahe jak nieuwaga przy zwijaniu tymczasowego obozu.

Patrzyła jak pracuje, nie za bardzo wiedząc od czego zacząć. Powinna powiedzieć ile mu zawdzięcza, podziękować za ratunek i opiekę. Przyznać, że gdyby nie on, prawdopodobnie nie przetrwałaby jednej z najgorszych nocy w swoim życiu. Nie wolno jej było tego mówić, ani okazać czułości lub choć cząstki ciepła, jakimi dzielili się zeszłej nocy... tylko jak zapomnieć ten oddech tuż przy swoim uchu, usta smakujące kawą? Trzymającą przy zdowych zmysłach bliskość drugiego człowieka, zamienioną w nieznośny żar, gdy przygarnął ją do siebie i nie wypuścił póki drżąca nie zagryzła zębów na jego ramieniu, by stłumić towarzyszący spełnieniu krzyk? Nawet wtedy jej nie puścił, a policzek oparty na ciepłej, unoszonej wracającym do normy oddechem klatce piersiowej był ostatnim co zapamiętała przed zaśnięciem. Zebrała się jednak w sobie, jako że czasu za wiele nie mieli.
- Hej Nix… - zaczęła cicho - Mogę ci chwilę zająć?

- No? - spytał młody Pazur patrząc na nią. Nie przerwał pakowania, ręce wciąż mu chodziły, przenosząc z blatu stolika kolejne pakunki prosto do przyniesionego wcześniej z samochodu pojemnika. Zniknął błysk, który gościł wczoraj w jego oczach. Ledwo zdał sobie sprawę z obecności przesyłki, jego ruchy stały się sztywne, oszczędne. Już nie uśmiechał się półgębkiem, przymykając przy tym nieznacznie prawą powiekę.

Stał sie poważny, skoncentrowany. Profesjonalny w każdym calu, a profesjonalizm i spoufalanie się z innymi członkami oddziału nie szły przecież w parze. Nie umiała pozbyć się natrętnego pytania, kołaczącego się pod czaszką niczym rozwścieczona osa. Tłukło o kości, mąciło kruchy spokój szarych komórek, doprowadzając do gorzkich konkluzji. Znowu coś zepsuła, narażając na nieprzyjemności kogoś, kto okazał jej dobroć w momencie najmniej spodziewanym. Spartoliła po całości, narobiła kolejnych problemów dorzucając sporą ich porcję do i tak zagmatwanej, ciężkiej oraz nerwowej sytuacji. Pięknie… powinni jej dać order z ziemniaka, albo permanentnie odciąć od ludzi.
-Chciałam tylko… - na krótką chwilę uciekła wzrokiem ku rozdeptanym na ziemi robalom, by zacisnąć pięści i na powrót zawiesić spojrzenie na oczach rozmówcy. Postąpiła krok do przodu, choć najchętniej podeszłaby tuz obok jednak po ostatnich, nocnych wydarzeniach byłoby to wysoce niewskazane. Że też zawsze musiała zamotać sytuację do poziomu poszarpanej przez kota kulki włóczki.
- Dziękuję, że jednak wczoraj mnie nie związałeś, choć narobiłam ci tylko problemów - obserwowała jego twarz, a zdradliwe rumieńce wykwitły na bladych policzkach sugerując o którym fragmencie “niesienia pomocy” dziewczyna teraz myśli - Nie myśl proszę, że traktuję cię przedmiotowo, lub chcę tylko wykorzystać. Nigdy w ten sposób do ciebie nie podchodziłam i-i… było naprawdę bardzo miło... i dobrze. Może... pomóc ci z tym? - wskazała brodą na pakunki.

- Nie ma sprawy. - kiwnął głową Nix na jej tłumaczenia. - Nie, jest tylko ta skrzynka. Reszta i tak została w samochodzie. Spakujemy się i idziemy. Wygaś piec jak chcesz. - powiedział trzymając już skrzynkę i dopiero na koniec widząc jej postawę i barwę głosu wskazał na piec jakby nie chciał by odniosła przykre wrażenie, że ją spławia czy coś w ten deseń.

Savage przytaknęła i zaciskając zęby zrobiła kolejne dwa kroki do przodu, idąc pod wskazany element kuchennego wyposażenia. Tak było lepiej, rozsądniej i…
- Posłuchaj... może i zaczęliśmy znajomość w niekoniecznie wymaganej kolejności, jednakże nie żałuję tego w jakikolwiek sposób. Nie znaczy to tez, że teraz musimy się unikać - ściszyła głos, zatrzymując się parę stóp od mężczyzny i obróciwszy twarz w jego kierunku, uśmiechnęła się ciepło - Spróbujmy… się zakumplować, tak po prostu. Czeka nas jeszcze wspólny kawał drogi, nie możemy ustawiać się zawsze w osobnych kątach, nawet jeśli Tony… jest odrobinę przewrażliwiony, a skoro znaleźliśmy się tu a nie gdzieś indziej, mogę spytać jak masz na imię? Obiecuję nie używać go w obecności osób trzecich, bez obaw. Dobrze byłoby wiedzieć z kim się… podróżuje - zakończyła bardziej optymistycznie, mimo że do radości było jej bardzo daleko.

- Pete - powiedział po chwili wahania. Potem ruszył ze swoją skrzynką w stronę drzwi wejściowych. Ledwo je otworzył i Alice ujrzała na własne oczy przez ten prostokątny otwór, jaki wodnistą plagę przywlókł ze sobą poranek.
Zdecydowanie nie było wskazane by wychodzić gdzieś na zewnątrz zwłaszcza z buta. Jazda samochodem pod względem siedzenia pod dachem wydawała się o niebo lepsza choć sama jazda chyba też nie należała do najłatwiejszych.

- Masz ciepłą wodę - rozległo się za plecami lekarki, a ta podskoczyła o mały włos nie wyskakując zaskoczona na cholerną nawałnicę. Zaraz też do jej uszu doleciało charakterystyczne pyknięcie balonówy. Boomer wskazała brodą sień przy schodach i bez wchodzenia w dalsze słowne interakcje, zajęła się filowaniem przez okno.

- Pamiętałaś... dziękuję Boomer - twarz Alice rozjaśnił szczery, szczęśliwy uśmiech. Zgarnęła torbę niby-medyczną i szybkim krokiem podreptała wgłąb domu. Może i na zewnątrz oberwało chmurę, jednak nie zwalniało to z dbania o higienę.
Po ostatniej dobie bardzo potrzebowała kąpieli.