AdiVeB

- Kurwa! - zaklął głośno Gordon podnosząc się powoli z podłogi i ocierając pot z czoła - ciekawa sprawa… przyznaję! Ostatni raz czułem się tak na froncie... - rzucił do zebranych żołnierzy których ratowanie nie szło mu najlepiej - Jak tam chłopaki? Wszyscy żyją? Plus minus? Nie mam żadnych opatrunków… mam tylko trochę penicyliny… - wyciągnął z torby stojącej pod oknem i podał jednemu z żołnierzy - Nie wiem czy się do czegokolwiek nadaje… wytrzymajcie, miejmy nadzieję że ci w porcie zrobią porządek z tymi kutrami… - odpoczął chwilę skulony czekając na jakiś komentarz ze strony żołnierzy - trzeba spróbować może rozpalić jakieś ognisko… jak mi tu pomarźniecie zaraz to po co was ratowaliśmy - rzekł z uśmiechem, który jednak szybko zniknął z twarzy zabójcy maszyn, kiedy spojrzał przez okno w kierunku ostatniego żołnierza - W porządku… idę po ostatniego z waszych kumpli… jakbym nie wrócił to… nie ma za co… - zebrał się w sobie, choć na samą myśl o przygniatającym ogniu broni maszynowej robiło mu się słabo… ale musiał skończyć to co zaczął, nie mógł zostawić ostatniego na pewną śmierć… jeżeli w ogóle jeszcze żył… zwrócił sie do żołnierza którego niedawno przytachał do domu - Ten ostatni… nie wiesz co z nim? Żyje? Miałeś z nim jakiś kontakt?

Walker właściwie nic nie widział. Jedynie cienie i półmroki. Na zewnątrz było ciemno, noc posiekana deszczem i śniegiem siekącym z chmur była skrajnie daleka od księżycowej pełni a wewnątrz budynków było jeszcze ciemniej. Widział więc jedynie rozmazane plamy twarzy i rąk o ile mniej więcej były skierowane w jego stronę. Z reszty zmysłów bardziej przydatny był słuch niż wzrok. Na słuch zaś sprawa wyglądała jeszcze gorzej niż na pierwszy rzut oka to wyglądało.

Ten całą trójka żołnierzy trzęsła się z zimna. Ten który chyba oberwał najmniej próbował uciskać ranę tego leżącego na plecach. Zmarznięte i ściśnięte zimnem gardłą nie były w stanie mówić i krzyczeć w zwyczajowy sposób. Tamten co leżał na podłodze powinien się drzeć w niebogłosy jeśli oberwał. A ledwie rzęził. Albo oberwał tak, że sprawa była beznadziejna albo zimno odciskało piętno na nim nawet tutaj.

- D-d-daw-a-jj-j Ca-as… N-n-o d-d-aw-a-j… T-t-to t-tyl-ko d-raś-nię-cie… W-w-yj-dz-dzie-sz z-z-z t-e-e-eg-o… Jes-te-śmy tw-ar-dz-dz-iel-a-ami z-z Bro-nx-u-u n-ni-nie? - ten klęczący starał się chyba zmotywować kolegę. Chyba coś próbował zrobić z jego raną ale w takiej febrze jaka opanowałą ich trzech wszystko robiło się bardzo trudne.

Ten którego Walker z trudem przyniósł został na zawalonej robactwem podłodze. Trząsł się i pewnie krwawił nadal z postrzału który równie dobrze mógł trafić i grenadiera. Leżał na podłodze szarpany dreszczami skoncentrowany na własnym cierpieniu. Też oberwał i z takiej broni co strzelała na pewno poważnie. Stan jego była pewnie cieżki i bez natychmiastowej pomocy nie było pewne czy nawet teraz ci dwaj, przed chwilą postrzeleni z broni maszynowej dożyją rana. Znalezienie w tym domu po ciemku czegoś do spalenia i samo rozpalenie ogniska wydawało się obecnie przerastać możliwości tej trójki. Choć były spore szanse, że ciepło bijące z ogniska pomogłoby zmniejszyć chociaż efekty przydługiej kąpieli w lodowatej wodzie jaką każdy z nich przymusowo przeszedł.

- U-ut-nij c-coś n-na b-ban-daż… J-ja n-nie dam r-rad-dy… - odezwał się z trudem do Walkera ten co klęczał. Z całej trójki wydawał się jako jedyny obecnie być choć trochę przytomny. Wskazywał chyba na swoje ręce i grenadier widział jak blade w ciemności plamki dłoni trzęsą mu się jak w febrze.

Gordon podbiegł szybko do żołnierza który potrzebował jego asysty. Przejął od niego zapakowany bandaż i czym prędzej starał się przygotować go użycia. Kucnął przy żołnierzu który dał mu bandaż żeby zatamować krwawienie. Facet krwawił jak zarzynana świnia, zatamowanie takiej rany nie było łatwe. Szczególnie jak ktoś się zupełnie na tym nie znał. Szczególnie jak wokół panowała ciemność jak w przysłowiowej dupie. Jednak zabrał się do ogarnięcia ran żołnierza, nie mógł raczej pogorszyć sytuacji. Kiedy skończył z pierwszym podbiegł do “chłopaków z Bronx’u” z których jeden ewidentnie potrzebował pomocy medycznej nawet tak kaleczącej rzemiosło jak pomoc Gordon'a. Przesunął delikatnie motywującego kolegę żołnierza mówiąc:
- Bronx… przesuń się trochę… zatamuje ranę… za chwilę będziesz dalej uciskał - zabrał się do roboty, gdy skończył rzucił w eter pytająco choć raczej retorycznie - ktoś jeszcze potrzebuje pomocy medyka który uczył się fachu niecałe kilka sekund? - żałował że nigdy nie nabył tak przydatnej wiedzy medycznej żeby naprawdę skutecznie móc pomóc pechowcom… sytuacja go przerastała.


Praca z bandażowaniem rany szła Walkerowi ciężko. Sam miał osłabione zimnem czucie w dłoniach i zaczynał odczuwać pierwsze oznaki zimna a w końcu nie kąpał się nie wiadomo jak długo w basenie na otwartym powietrze. Do tego pracować musiał właściwie po omacku przy robactwie atakującym każdą możliwą powierzchnię więc dłonie i rany też. Wszystko zaś było obficie zroszone krwią. Grenadier czuł na dłoniach gorącą juchę mimo, że prawie w ogóle jej nie widział. Czuł jak przecieka i klei się między palcami a gdy tylko skończył zaraz zaczyna zasychać na nocnym chłodzie.

Najmniej ranny z żołnierzy odczołgał się z trudem do tego którego Gordon właśnie przerzucił przez okno razem ze sobą. Zdołał wyjąć skądeś chyba następny bandaż i tego drugiego postrzelonego też wskazał jako do zabandażowania. Walker znów musiał zrobić za sanitariusza i znów nie miał tak naprawdę pojęcia jak mu to poszło. Ani pacjenci ani ten trzeci się nie skarżyli ani nie odzywali. Zimno zaczynało pokonywać ludzką wytrzymałość więc słabli i robili się coraz bardziej obojętni. Walker wiedział, że ściga się z czasem. Nie dałby rady upilnować ich trzech by nie zasnęli. A powszechna prawda Pustkowi głosiła, że jak zasnął w takim stanie to już się nie obudzą. Zamarznął we śnie. Jedynym ratunkiem było ogrzanie ich co niejako było tożsame z rozpaleniem ognia. Ogień jednak trzeba było uzbierać czegoś czyli pobuszować po ciemku co zawsze nie było tak całkiem bezpieczne w Ruinach. Musiał uzbierać tego chociaż z jedno naręcze lub coś podobnej wielkości znaleźć. No odpalić jakoś. Problem mógł wyjść też z samym ogniem bo światło z daleka zdradzałoby pozycję, że w środku ktoś jest.

Po zakończonej pomocy medycznej Walker przejął swój karabin od jednego z żołnierzy i czym prędzej zaczął przeszukiwać budynek w celu znalezienia “komponentów” do rozpalenia ogniska. Chłopaki potrzebowali ciepła, zresztą nie tylko oni. Sam zabójca maszyn też chętnie by skorzystał na ogrzewających płomieniach. Zaczął zbierać wszystko co zadawało się być łatwopalne i paliłoby się dłużej niż kilkanaście sekund. Kiedy uzbierał wystarczającą ilość fantów wrócił na środek pomieszczenia w którym zebrali się żołnierze i zaczął rozpalać ogień.

Grenadier nie znalazł u żołnierzy swojego karabinu. Jeden ranny który leżał na plecach balansując na pograniczu utraty świadomości go nie miał. Ten który jako tako jeszcze był przytomny na tyle by podać mu bandaż też nie. No i oczywiście ten trzeci którego właśnie przytargał z zewnątrz też nie miał jego karabinu. Jakiś swoich też nie. Broń powinna być pewnie gdzieś tu, w tym domu, tu gdzie byli cały czas odkąd wskoczyli przez okno ale po ciemku, i przez łażące robactwo które bezustannie wydawało drażniący chrobot i szelest nie było jak go znaleźć.

Grenadier ruszył na poszukiwanie czegoś do rozpalenia. Nie zapowiadało się na łatwe zadanie. Wszystko po ostatnich deszczach było mokre, nawet teraz ta zimnica siekąca noc śniegiem i deszczem wlewała się kałużami i strumykami do zrujnowanego i niedawno dodatkowo postrzelanego domu. Walker też już czuł efekt tej niepogody gdyż jeszcze dreszcze nim nie rzucały ale jak się nie ogrzeje to w tym mokrym ubraniu w którym był już pewnie z pół doby to i pewnie niedługo zacznie. Poruszanie się po zrujnowanym domu po ciemku w ciemną, zachmurzoną noc też stanowiło wyzwanie samo w sobie. Historie Pustkowi niosły wiele opowieści o podróżnych którym przytrafiały się złe rzeczy gdy podróżowali w takich warunkach. Można było spodziewać się wszystkiego. Od nadziania na pordzewiałą blachę, wpadnięcia w dziurę, zawalenia się podłoża aż po to, że zwyczajnie nic się nie stanie.

Tym razem chyba jednak Pustkowia okazały swoją wspaniałomyślność Walkerowi bo właśnie nic mu się przykrego nie przydarzyło. Znalazł jakiś stary, rozpadający się mebel który zdołał przytargać do głównego pomieszczenia zajmowanego przez postrzelanych i przemarzniętych żołnierzy. Mebel dość łatwo poddał się twardym argumentom Gordona ale czas uciekał. Czuł, że zeszło mu dużo czasu na te szukania po omacku.

Gdy już miał półprodukt na ognisko przyklęknął na zarobaczonej podłodze. Próbował podpalić nadrobione kawałki ale szło mu opornie. W dłoniach miał już słabsze czucie z tego zimna, stary materiał drewnopodobny też specjalnie do suchych nie należał. Żołnierze złożeni pokotem na podłodze byli prawie niewidoczni w tych ciemnościach, i Walker jedynie słyszał ich słabnące oddechy. Wciąż były trzy. Żołnierze nie odzywali się, nie było wiadome czy jeszcze mogą. A ten cholerny ogień nie chciał się rozpalać! A czas uciekał. W końcu jednak chyba mu się pofarciło. Iskra płomienia złapała coś, chyba kawałek folii czy czegoś co się od razu zajęło płomieniem. Nieśmiały ogień błysnął śmierdząc stopionym plastikiem. Płomyk wielkości świeczki czy zapałki zajął podrobione fragmenty dając nieco śmielszy efekt. Jeszcze chwila nerwów by ten wysiłek nie poszedł na marne i już płonęły co większe patyki z porąbanego mebla. Była szansa, że ogień zapłonie pełnią siły. Wewnątrz pomieszczenia zaczęła rosnąć ciepła łuna w miarę jak płomienie stawały się pełniejsze i silniejsze. Wraz z nią powiększał się stopniowo promień światła i ciepła. W nim widać było coraz wyraźniej starą, zrujnowaną podłogę, pełną drobnych gratów, śmieci i odstrzelonego dawno albo przed paroma godzinami gruzu. Obecnie wszystko pokrywał żywy dywan insektowej inwazji. W rosnącym promieniu światła dostrzegł też swój karabin. Leżał przy oknie pewnie tam gdzie żołnierz strzelał do kutrów tak jak się umówił z grenadierem. Posiekane fragmenty framugi okna, czerwonawe zasychające dopiero rozbryzgi na broni i podłodze jasno mówiły jak się dla żołnierza zakończył ten pojedynek strzelecki między pojedynczym strzelcem z karabinem a bronią maszynową.

Ogień… nareszcie. Nareszcie się szczęście do niego uśmiechnęło. I do żołnierzy. Postarał się rozhulać ognisko nieco bardziej i podchodził po kolei do każdego z żołnierzy by pomóc im przetransportować się bliżej ognia, po czym powędrował po swój karabin i położył go przy swoich klamotach:
- Chłopaki… ogrzejcie się… myślę że jeszcze trochę musicie wytrzymać zanim przyjdzie jakaś prawdziwa pomoc… - sam również podszedł i kucnął nad ogniem ogrzewając się - Muszę jeszcze iść po waszego kumpla który tam został - skierował wzrok na okno z którego wcześniej wyskakiwał. Trzymajcie kciuki...

Po chwili ogrzewania się był gotowy na ostatni sprint ratunkowy. Tym razem jednak uznał że czas nie jest najważniejszy. Wybiegł z budynku na pełnej prędkości drogą jak za pierwszym razem kiedy z Nico zmierzali ku rzece. Chciał czym prędzej obiec dom tak żeby ukryć się od luf i od osłoniętej strony budynku przedrzeć się do żołnierza. Kutry płynęły z każdą chwilą coraz bardziej wgłąb osady co oznaczało że powoli zostawiają budynek za którym ukrył się Walker za swoimi plecami (tak wynika z mapki). Odczekał jeszcze chwilę i ruszył na pełnej prędkości do ostatniego żołnierza. Na końcówce “odcinka” kiedy był już blisko żołdaka rzucił się na ziemie upadając tak żeby żołnierz (lub jego martwe ciało) osłonił go ewentualnego ostrzału kutrów. Czym prędzej chciał zorientować się czy żołnierz żyje. Znowu był na odkrytej pozycji. Musiał działać szybko.

 

Czarna

Gdzieś poza garażem trwała wojna, w runnerowym vanie zalegali poranieni frajerzy bez runnerowych kurtek, po wszystkim łaziły dziwne robale… a oni stali w środku i zajmowali się sprawami zgoła innymi niż mordobicie.

- Nie jestem mała, ani focza, ani kicia, ani kurwa nic takiego! San Marino! Jestem San Marino i tyle! - nożowniczka warknęła do Latynosa, robiąc przy tym bardzo niezadowoloną minę. Co oni mieli z tymi zdrobnieniami? Ci z pierdla też zaczęli gadkę od słodzenia, banda zjebów - Gorąca namiętność z południa, topiąca kolana? Ja jebie, co to za drętwe teksty? Wyrwałeś na to kiedyś coś co się jeszcze ruszało? - zmrużyła oczy patrząc nieprzychylnie to na nowo przybyłego gangera, to na jego kumpla.

- Zachowujesz się niewłaściwie - Głos ociekał niezadowoleniem i naganą.
“Oj tam, oj tam” - wzruszyła mentalnie ramionami. Oblizała wargi ciągle czując na nich resztkę krwi. Mlasnęła dla efektu i zacmokała z naganą, uśmiechając się szyderczo.
- Ty jesteś Hektor o którym słyszałam? Kolejny złamas? Już wystarczy jeden w golfie - ten chociaż zachowuje się prawie jak facet, jeśli się go odpowiednio zmotywuje… a ty? Jak masz coś poza suchymi gadkami, to pokazuj i nie kłap tyle. Wystarczy że jednej się tu gęba nie zamyka - wychyliła się do przodu z tą samą miną, dla zachęty pukając go otwarta dłonią w klatę. Specjalnie lub nie olewali Tweety, a ta przebierała nogami odkąd typek się pojawił. Zgarnianie czegoś, czego blondyna chciała, sprawiało dziewczynie z Kalifornii nielichą radochę.

- “Kolejny złamas”? - Latynos powtórzył zwrot użyty przez dziewczynę z Kaliforni i spojrzał pytająco na jaśniejszego z Bliźniaków. - Widzisz co narobiłeś? Focz ma teraz zakrzywiony obraz. - rzucił strofująco w jego stronę Paula.

- Ja nie mam zakrzywionego obrazu Hektor! - Tweety znowu coś odzyskała rezon i zamachała niecierpliwie jasną plamą dłoni dając znać, że jest rozwarta i gotowa.

- No dobra, namówiłaś mnie. - powiedział w końcu Paul i zaskoczył chyba blondynę zupełnie gdy wpił się w nią ustami. Dziewczyna była tak skoncentrowana na jego latynoskim kumplu, że w pierwszej chwili była kompletnie bierna z tego zaskoczenia. To też jakby zmotywowało Latynosa do działania.

- Suche gadki tak? Dobra pokażę ci coś mokrego. - wyszczerzył się Hektor do czarnowłosej i też wpił się ustami w jej usta więc Kalifornijka straciła uwagę na to co się dzieje z drugą parką. Pocałunek Latynosa był jeszcze inny. Bardziej subtelny od gwałtowności białasowego kumpla, za to dłuższy i dokładniejszy. Wydawało się, że Hektor w ogóle nie potrzebuje powietrza do tej czynności bo nie ustawał gdy dziewczynie jak najbardziej dosłownie zaczynało brakować tchu w płucach, w końcu brakowało zauważalnie i wreszcie zabrakło więc przerwali pocałunek. Oderwali się od siebie choć on wciąż ją trzymał w objęciach obserwując efekt swoich działań gdy San Marino ciężko dysząc odzyskiwała oddech.

- I co? Bezkonkurencyjnie nie? - spytał bezczelnie Hektor dopominając się o przyznanie mu palmy zwycięstwa w tym konkursie.

- Akurat! Przecież ty w ogóle nie znasz się na całowaniu lasek! - białas nie odpuszczał w tej ich braterskiej wojnie ani na chwilę.

Chciał ją udusić, jebany! Co on, zapomniał, że kobiety potrzebują tlenu?! San Marino piorunowała Latynosa wzrokiem, ciągle dysząc i łapiąc powietrze jak po długim biegu. I jeszcze ciągle ją obłapiał, zwyrol i złamas. Tego, że ma miękkie kolana nie zamierzała przyznawać, o nie. Po jej zimnym trupie.
- Na martwych laskach się uczyłeś? - burknęła, chcąc zachować resztki opanowania. To że inni patrzyli jej nie przeszkadzało, niech się gapią.
- Może chociaż spróbuj z tego wyjść z twarzą… ten jeden raz - widmowy Głos gdyby miał ciało, kręciłby głową. Pod skórą czuła swędzące niezadowolenie Briana. Kolejny święty, taka ich mać.
“Skoro nalegasz” - nożowniczka zrobiła zamyśloną minę i nie przejmując się Hektorem, przyciągnęła do siebie Paula, chwytając go za przód golfu.
- Nie wiem, czy bezkonkurencyjnie, mam krótką pamięć - mruknęła z twarzą tuż przed jego twarzą, zachęcając do działania uśmiechem i powolnym oblizaniem warg..

Hektor skończył się całować z San Marino chyba trochę po drugiej parce. Paul też właśnie musiał oderwać się od Tweety bo ra zdołała już trzepnąć go dłonią w klapę kurtki. - Puszczaj! Nie chciałam się całować z tobą tylko z Hektorem! - pisnęła oburzona mechanik. Choć coś jej poziom oburzania był zbyt przerysowany by można było go traktować poważnie. Blondyna w końcu dorwała się do “swojego” Bliźniaka bo ledwo opuściła objęcia bledszego z nich zaraz wpadła w ramiona tego ciemniejszego. I wreszcie mogła zaspokoić swoje całuśne potrzeby z tym kim chciała. Paul został więc sam przed stojącą przed nim czarnowłosą szamanką.

- Aha! Wracasz po jeszcze co? Wiedziałem! Wygrałem! - zatriumfował Paul unosząc pięść w górę jakby coś łapał. Zaraz jednak przestał się szczerzyć i usta znów zetknęły się z ustami kobiety, jego dłonie i ramiona zaczęły wędrówkę od twarzy, szyi, karku i plecach przy okazji przesuwając się po jej doszywanych do ubrania kościach i czaszkach. Skorzystały też z okazji by zawędrować na przód i zbadać przednie walory San Marino.

- Gdzieeeee kurrrwaaa, woooon z tymi przeszczepami, złamasie! - odtrąciła oponenta i wydarła się ledwo łapska wylądowały na jej koszuli, macając tam gdzie nie powinny. - Na niedogolony łeb upadłeś?! Sam się macaj, perwie wyliniały! Co za złamas! - aż się zapieniła, machając w złości rękami. Odtrąciła towarzystwo i przeszła pod vana, nie oglądając się za siebie.

 

__________________
A God Damn Rat Pack

Everyone will come to my funeral,
To make sure that I stay dead.

Leminkainen

Nico szybko przetoczyła się o kilkanaście metrów w bok i obserwowała ciąg dalszy zdarzeń

 

__________________
A Goddamn Rat Pack!

Carloss

Will dokończył szamę i przy okazji porządnie rozejrzał się dookoła. Chciał sprawdzić skąd Runnerzy mają żarcie, czy byłby kłopot przyjść tutaj jeszcze raz i ile mają tego jedzenia.

- Generealnie jest tak, że do tego magazynu można przejść na dwa sposoby - zaczął opowiadać chłopak jak już wstali i zaczął prowadzić jednookiego gangera korytarzami - Jedna z dróg prowadzi powierznią. Potem trzeba wejść przez drugie wejście i jesteś praktycznie na miejscu. Tylko pewnie to odpada, bo słyszałem, że tam siedzą Nowojorczycy... - kontynuował idąc nieśpiesznym krokiem - Ale druga opcja jest też niebezpieczna. Trzeba przejść jeszcze dalej niż polowaliśmy na tego mutanta. Dopóki więc się z nim nie uporamy, to trzeba na niego uważać. Jeszcze dalej jest "korytarz szaleństwa". Jakaś substancja się tam wydziela i jak ostatnio tam byliśmy, to skoczyliśmy sobie wszyscy do gardeł. Niektórzy ześwirowali na chwilę, inni nie, grunt że przechodzi po jakiejść chwili. Ale trzeba uważać... Albo zaopatrzeć się w jakieś maski gazowe. - chłopak podsumował z lekkim wzruszeniem ramion - Ale tam jest od groma jakichś rzeczy - rakiedy, nie rakiety, paliwo, zmutowane małpy... A nie - te już wybiliśmy pół roku temu - cwaniak zakończył przydługą opowieść leciutkim uśmiechem

Mniej więcej w tym samym czasie dotarli do sterówki znajdującej się na poziomie na którym byli. Chłopak specjalnie dostosował tempo marszu i opowieści żeby skończyć na chwilę zanim znajdą się przy właściwych drzwiach. Dziwny facet bez palców i oka wzbudzał w chłopaku niepokój. I mimo, że obecnie byli sojusznikami, to cwaniak nie chciałby się z nim spotkać w ciemnej bramie... Cóż - przynajmniej dobrze, że w bunkrze tych ostatnich jakoś za wiele nie było.

- To tutaj - powiedział chłopak gdy stanęli przez zamkniętymi drzwiami - Jeśli nie będzie coś działało, to taka sama znajduje się na każdym piętrze - dodał po czym otworzył drzwi i wpuścił gangera pierwszego

- Czyli mamy do wyboru między jedną niebezpieczną drogą na powierzchni albp drugą niebezpieczną drogą pod? No ciekawe te opcje ciekawe… - pokiwał głową Jednooki i wszedł za Will’em do sterówki. Za nimi weszło czterech gangerów, trzech facetów i jakaś dziewczyna, też w standardowych dla tej bandy panterkowatych szturmówach, naszywkami Anarchii, indiańskimi amuletami, nożami no i skórzanymi, wyćwiekowanymi kirtkami oczywiście.

- Czyli w tym podziemnym korytarzu rośnie jakiś syf który doprowadza do szału, ale da się to obejść gazmaskami tak? No dobrze, chyba tu widziałem tu parę sztuk to nie powinno stanowić problemu. - powiedział siadając przy konsolecie sterowniczej. Na razie nic nie ruszał tylko przyglądał się dość bystrym spojrzeniem i zdawał się orientować “co komputer mówi” w przeciwieństwie do kolegów i koleżanki z bandy którzy szybko stracili zainteresowanie otoczeniem i zajęli się rozmową i paleniem fajek.

- A powiedz Will, jak daleko jest ten magazyn? I w którą stronę? - spytał przenosząc pytające spojrzenie na Schroniarza.

Will spokojnie patrzył jak gangerzy bawią nowymi zabawkami. Jak dla niego, to rury były po to żeby płynęła z prysznica ciepła woda i jakiekolwiek zainteresowanie mógł nimi przejawiać dopiero wtedy kiedy przestala płynąć. Właśnie... Chłopak dobrze pamiętał jak on spędził swoje pierwsze dni jak wszystko zaczęło działać, był względny spokój i mieli chwilę wolnego: pod ciepłym prysznicem relaksując się. Gangerzy zdawali się jakoś nie być zachwyceni ciepłą wodą i bardziej fascynowała ich elektryczność i działająca winda. Cóż... Nie każdy pochodził z Vegas...

Nad pytaniem o magazyn cwaniak musiał chwilę pomyśleć. Ciężko mierzyć odległości i czas pod ziemią - tutaj wszystko co związane z czasem, początek i koniec dnia i nocy, pory posiłków, a nawet dnia zależało od ich ustaleń.

- Myślę, że droga zajmie trochę ponad godzinkę - odpowiedział chłopak jednookiemu mężczyźnie - Trzeba się skierować mniej więcej w tę stronę - Will wskazał ręką w odpowiednią stronę bez chwili zastanowienia. Po ponad pół roku pod ziemią znał te korytarze jak własną kieszeń.

- A konkretnie to gdzie jest ten magazyn? Jak jest duży? Co tam właściwie jest i ile? - spytał po chwili starszawy facet z opaską na oku gdy chwilę wpatrywał się w kierunek wskazany przez Schroniarza a potem nie ruszając się z siedzenia za konsoletą sterujacą spojrzał ponownie na twarz młodego cwaniaka. Will miał wrażenie, że facet chyba nie do końca mu dowierza. Mimo wszystko na razie wyglądało na standardowy, cwaniacki kit o skarbach których nikt nie zdołał zgarnąć, czy nawet odkryć. Wyczuwał, że facet jest sceptyczny choć jeszcze chyba nie podjął decyzji co i jak zrobić.

Will zdziwił się słysząc podejrzliwość w głosie Jednookiego. Więc elektryczność, ciepła woda i zmutowane krowy nie robiły na nim kompletnie wrażenia, ale parę rakiet i benzyna to już przesada?

- Drugie wejście jest koło lotniska, ale to już pewnie wiesz - spróbował wyjaśnić gangerowi jak najbardziej racjonalnie i wiarygodnie - Pod tym lotniskiem był lotniskowy magazyn. Jest w nim pewnie wszystko co powinno być w wosjkowym lotniskowym magazynie. Wzięliśmy z niego to co nam było potrzebne, ale z rakietami lotniczymi nie wiedzieliśmy za bardzo co zrobić. W zimie zresztą chciałem je jakoś rozłożyć i używać do obrony, ale uznałem, że za słabo się na tym znam... - dokończył opowieść odpowiadając na wszytkie pytania rozmówcy

~ Co jak co, ale to żeby ludzie nie wierzyli mu jak mówił prawdę, to jeszcze mu się nie zdarzyło... ~ pomyślał chłopak z lekkim rozbawieniem, ale też niepokojem ~ Jednak z drugiej strony pewnie nie da się zostać kimś ważnym w gangu bez zachowania ciągłej podejrzliwości. A przynajmniej nie da się zostać kimś ważnym dłużej niż parę miesięcy...

Tak, czy siak chłopak nie miał zbyt wiele już do dodania. I mimo, że gangerzy nie byli aż tacy źli jak Will miał nadzieję na powrót do swoich ludzi i możliwość zorganizowania im żarcia...

 

Ehran

Za wojny są odpowiedzialni nie tylko ci, którzy je bezpośrednio wywołują, ale również ci, którzy nie czynią wszystkiego co leży w ich mocy, aby im przeszkodzić. Są one pozbawione pa-mięci i nikt nie ma dość odwagi, aby spróbować je zrozumieć, póki nie umilkną wszystkie głosy zdolne opowiedzieć o tym, co zaszło, póki nie nadejdzie chwila, w której słowa zaczynają się zacierać. Wte-dy wojny powracają, z inną twarzą i innym imieniem, by pochłonąć to, co zostało. Nie kieruje nimi logika… brak logiki. Ludzka rasa również na nią cierpiała. Gdyby życie miało sens, ludzie albo zachowywaliby się dużo lepiej, albo chodzili przerażeni z powodu złych rzeczy, które codziennie robią. Zwykle chciano, aby coś miało sens, tylko wtedy, gdy dany obraz bądź perspektywa szły człowiekowi na rękę. Poza tym ciekawiej było nie wiedzieć, co się stanie. Udawać, że się nie widzi, nie słyszy. Nie dostrzegać konsekwencji własnych czynów, choć biły one po oczach i mroziły krew w żyłach. Obciążały sumienie na podobieństwo przywiązanych do szyi milowych kamieni, ciągnących w ciemną, zimną czeluść bez szans na powrót ku powierzchni.

Co gorsza nie szło jednoznacznie sklasyfikować danego czynu, ułożyć uniwersalnego wzorca behawioralnego, gdyż każdy żywy, myślący organizm kierował się prywatną, osobistą hierarchią wartości. Może chodziło o psychiczną wygodę, chęć przetrwania za wszelką cenę - podstawowy odruch zakorzeniony w ludzkim genomie od zarania dziejów. Przetrwanie, przeżycie. Dalsza egzystencja mimo chaosu toczącego najbliższą okolicę. Może chodziło o pospolity strach, paraliżujący mięśnie i odbierający zdolność logicznego myślenia? Najprostszy, pierwotny odruch, nakazujący trzymać głowę nisko, gdy w powietrzu latają kule. To chwile bezpośredniego zagrożenia ukazywały prawdziwą naturę rzeczy, osób. Bez cienia litości obdzierały ze złudzeń, fałszywego obrazu widzianego na co dzień w lustrze. Szklane tafle kłamały, dało się je wypaczyć, przymknąć powieki. Zignorować niedoskonałości, zastępując niewygodne defekty wizjami o wiele piękniejszymi - filtrami mającymi z rzeczywistością tyle wspólnego, co legendy o smokach.

To sytuacje kryzysowe obnażały bezlitośnie ludzką naturę, piętnując psychikę wyrzutami sumienia. Uświadamiały własną miałkość równie dobitnie, co cios w twarz. Gdy opadały maski, gdy odbicie ukazywało w końcu prawdziwą twarz, często jej szkaradność potrafiła doprowadzić na skraj obłędu. Ideały nie istniały… a raczej istniały, lecz tylko na kartach starych opowieści, zaś do życia powoływano je po to, by uświadomić czytelnikowi jego nieudolność. Dalton właśnie stracił swoją maskę i musiał stawić czoła temu, co ujrzał pod nią.

Niegdyś dumny, twardy, uparty i zapatrzony we własne racje, teraz nie wiedział gdzie uciec oczami, a łamiący się głos jasno wskazywał skalę cierpienia, dręczącego go od środka. On - przedwojenny glina, szanujący prawo i do prawa się odnoszący ilekroć sytuacja temu sprzyjała - zawiódł. Potem próbował naprawić ów błąd, lecz zło już się stało. Nie ostrzegł w porę oddziału Nowojorczyków, przez co zginęli… młodzi ludzie. Alice nie rozumiała czym jest Gwardia, ale na słuch brzmiało, jakby byli czymś w rodzaju rezerwy albo świeżego poboru. Nowicjuszy, nieprzygotowanych do prawdziwej walki, a mających za zadanie dbać o zaplecze. Coś jak ona u Runnerów - małego, ślepego kurdupla nieumiejącego trzymać poprawnie karabinu, o strzelaniu nie wspominając, nie pchano na pierwszą linię. Podczas szturmu Bunkra siedziała z dala od frontu, bezpieczna w swoim polowym szpitalu. Guido o to zadbał…

Piegowata ręka odruchowo powędrowała do wewnętrznej kieszeni płaszcza, by wyciągnąć stamtąd czarny, plastikowy prostokąt. Wpatrywała się w niego martwo, podczas gdy Eliott z Tweety przenosili rannych do vana. Powinna im pomóc, ale nie umiała się podnieść. Brakowało siły, świeżo opatrzone rany doskwierały, przy każdym oddechu dając o sobie znać kolejnymi falami bólu. Strach zaciskał lodowate szpony na gardle i za cholerę nie chciał puścić, oddech stał się płytki, urywany. W oddali nieprzerwanie trwała maszynowa salwa, prując powietrze ołowianym skrzekiem, a ona klęczała na podłodze, ściskając w dłoni najważniejszy przedmiot ze skromnego dobytku, jakby tylko on trzymał głowę tonącej lekarki ponad powierzchnią wody.

Przecież nie umiała pływać, nie umiała walczyć, ani prowadzić. Nawet bieganie kiepsko jej szło, o walce nie wspominając… do tego przez prywatne fanaberie narażała życie oraz zdrowie całej gromady ludzi. Szukali jej ojca, który był gdzieś tam w prutej pociskami ciemności… przez nią. Gdyby tylko go posłuchała, historia wyglądałaby kompletnie inaczej. Prawdopodobnie jechaliby teraz terenówką do Hope, nie mając pojęcia o rozgrywającym się teraz koszmarze. Powinni tak zrobić, tak nakazywała logika - mieli własne priorytety, oraz cel przez który zginęło już wystarczająco wielu. Podróż do podziemnego kompleksu w okolicach Saint Paul zaczynała grupa licząca więcej, niż tylko Pete’a, Emmę i Tony’ego.

Ale zostali, bo niewielkiej lekarce ubzdurało się, że może cokolwiek zmienić. Pomóc, dać nadzieję zamiast rozpaczy. Życie tam, gdzie królowały śmierć oraz nienawiść. Nie umiała zostawić obcych ludzi, przez co cierpieli ci, na których najbardziej jej zależało. Zacisnęła mocniej drżące palce, zielone oczy powędrowały ku kulejącemu Paulowi.

- Pamiętaj, że do cholery nie zbawisz całego świata i nie uratujesz każdego jełopa. Skup się na sobie i na nas. - pewny siebie, drapieżny głos odbił się echem od udręczonej czaszki. Razem z nim widok przesłoniła twarz uśmiechniętego po wilczemu, czarnowłosego mężczyzny. Na krótką chwilę w klatce piersiowej dziewczyny rozlało się ożywcze ciepło, dreszcze zmalały. Gdyby Guido coś się stało, Hektor nie emanowałby taką radością i nie bawił w zawiązywanie nowych znajomości, próbując przebić w sztuce uwodzenia drugiego Bliźniaka. Wciąż pozostawał krnąbrny, rozwydrzony, w pewien przewrotny sposób wyluzowany… czyli epidemia jeszcze nie wybuchła, jeszcze pod ziemią panował względny spokój, przynajmniej w momencie opuszczania przez Latynosa przedwojennego kompleksu. Wciąż zostało trochę czasu i szansa za załatwienie zakaźnego problemu.
Poruszenie gdzieś z przodu wyrwało rudzielca ze stanu otępienia, kierując wzrok ku ostatnio opatrywanej dwójce, zwłaszcza szeryfowi. Gdyby odjechała, kto zająłby jej miejsce?

Gorzka żółć podeszła jej do gardła. Nie zbawi całego świata - fakt potwierdzony. Jedna jednostka nie da rady dokonać niemożliwego: nie zmieni przeszłości, nie ocali każdego napotkanego życia… ale póki starczało siły na to, by utrzymać się w pionie, należało próbować. Bierność równała się przyzwoleniu na wyrządzone bliźnim krzywdy. W trawionej wojną teraźniejszości, poświęcano zbyt mało uwagi światu, skupiając się na własnej skórze. Powszechną była wiedza o tym, a jednak brakowało chęci do wprowadzenia zmian. Dopiero gdy coś się kończyło albo ktoś umierał, gdy coś zgubiło albo zrobiło się nagle za późno - dopiero wtedy uświadamiano sobie, że przez wygodę prześlizgnęliśmy się przez życie i ludzi, tracąc z pola widzenia cholernie istotne szczegóły. Czynione zło zawsze powracało ze zdwojoną mocą… dobre uczynki też. Wszyscy w końcu ponosili konsekwencje swoich czynów. To, co istotne, wymagało walki, często okupionej daniną krwi oraz łez. Za darmo dostawało się tylko to, czego nikt inny nie chciał. I śmierć. Śmierć też była za darmo.

- Runnerzy się nie poddają, sam tak mówiłeś - wyszeptała, przejeżdżając kciukiem po wytrawionym w płytce wizerunku wyszczerzonej brzytwy. Widmowy dotyk wielkiej łapy na ramieniu, może i nierealny, lecz samo jego wspomnienie pomogło wyprostować lekarce plecy i unieść brodę dumnie ku górze. Nabrała powoli powietrza mając wrażenie, że wyczuwa specyficzną woń przypominającą mokrą, psią sierść. Podobne skojarzenie rozlało uśmiech na piegowatej twarzy. Wstała z kolan, a karta na powrót powędrowała do kieszeni. Wniosek: marnowanie zasobów czasowych na czcze rozterki było nieefektywne, a każdą stratę należało zniwelować, skupiając się na wykonaniu harmonogramu w najoptymalniejszej wersji. Czekała ich masa pracy, a plan działania wydłużał się o kolejne pozycje… złośliwe bydlę, na bank rude.

- Posłuchajcie - zaczęła głośno, zwracając się zebranych w garażu osób - Jeżeli mamy mieć szansę na obronę, powinniśmy zabezpieczyć wszelkie metalowe przedmioty, zaczynając od broni. - schyliła się i podniosła z ziemi niewielkiego robaczka. Zbliżyła go do twarzy, oglądając na tyle, na ile pozwalało kiepskie oświetlenie - Jeżeli ktoś je kontroluje za pomocą sygnału, możemy spróbować go zablokować, lub zadziałać jeszcze inaczej: wyprodukować własny, o częstotliwości je raniącej, odstraszającej. Impuls dźwiękowy… jak gwizdek obronny przeciw psom, pozwalający emitować tony niesłyszalne dla człowieka, lecz odganiające zwierzęta poprzez zadawanie bólu im uszom. Coś jak… drapanie paznokciami tablicy… ale do tego potrzeba odpowiedniego sprzętu. Na razie ograniczmy się od metod bardziej konwencjonalnych. Siedząc w celi, dzięki uprzejmości Eryka - zrobiła krótką przerwę, posyłając młodszemu zastępcy szeryfa ciepły uśmiech i potrząsając robalem - miałam szansę na przeprowadzenie paru prostych eksperymentów. One nie lubią mocnych detergentów - chloru przykładowo. Benzyny również. I denaturatu. Pewnie zabrzmi to jak szaleństwo, lecz lawenda, cytryna, mięta również podziałają. Klimat umiarkowany, bliskość sporego zbiornika wodnego o spokojnej, stojącej wodzie… jeśli gdzieś w okolicy rośnie dzika mięta, moglibyśmy jej użyć: rozetrzeć na papkę, zmieszać z alkoholem. Chyba że macie coś podobnego na stanie - zwróciła się do Lenina. Runnerzy lubili raczyć się przeróżnymi trunkami wyskokowymi, co szkodziło zapytać?

- Jeśli nie, pozostaje benzyna, akurat tego mamy pod dostatkiem. Trochę kłopotliwe ze względu na łatwopalność… jednak przy podobnej pogodzie ryzyko zapłonu jest minimalne, a nie chodzi o zlewanie się kanistrem, lecz natarcie newralgicznych elementów ekwipunku. Pomyślcie o tym, tymczasem wybaczcie na moment. Eryk, jeśli to nie problem, zorganizuj proszę małe źródło ognia: kuchenkę turystyczną, niewielkie ognisko, by dało się zagrzać wodę w menażce. Szeryfa i sierżanta należy rozgrzać, dostarczyć im energii. Gorąca, słodka herbata jest w podobnych przypadkach niezastąpiona… a teraz cóż... - westchnęła ciężko, pstryknięciem posyłając owada w lot ku wyjściu z garażu.

i jeszcze jeden ganger... Baba zrobił cierpiętniczą minę ale nie powiedział nic.
I znów całowanie...czy ci gangerzy nie mieli nic lepszego do roboty? Tutaj się strzelało, halo? A oni sobie konkursy na języczki urządzają... Baba czuł się zgorszony. I zapewne było to po nim widać.
Słowa Alicji o sygnale i robakach sprowokowały Babie szare komórki do myślenia. Nakazał zatem swojej SI poszukać, czy gdzieś w momencie gdy robaki oszalały, zarejestrowała jakiś sygnał. Jeśli tak, może dało by się go rozszyfrować...

Nożowniczka wydawała się bardzo zadowolona. Nie krzywiła się z niezadowoleniem… prócz momentów, w których przypadkowo spoglądała na Bliźniaków. Stanęła przy vanie, zamachała palcami lewej dłoni w której magicznie pojawił się niewielki nożyk.
- Mięta? Mamy brodzić po mieliźnie i szukać pierdolonych krzaczków? - zamrugała zdziwiona, ale mówiła bez złości. - Kurrrrwa… czaisz Brzytewka, wszystko spoko, ale tam są te dwie metalowe kurwie, co szatkują ołowiem jak leci: ludzi, budynki… no kurwa właśnie. Ktoś z was widział kto nimi płynie? Umundurowanie, flagi? Skąd się tu do chuja wzięli i czego chcą? Ktoś, coś? - złapała nóż za rękojeść i zatoczyła nim koło, pokazując na zebranych, zaczynając od wielkiego mutanta któremu posłała krzywy uśmiech i kończąc na niewielkiej, rudej gangerce. Co do tego, że ona ma na ten temat teorię nie wątpiła.

- Skąd pomysł, że ktoś je kontroluje? - zapytał dość sceptycznym tonem młodszy z Pazurów. - Widziałaś u nich jakieś antenki czy coś podobnego? - dodał kolejne pytanie Nix bo blada plama jego twarzy a raczej brzmienie głosu w tych ciemnościach nie brzmiało na przekonanego do pomysłu.

- Robale chyba nie mają uszu. Kate w każdym razie nic nie mówiła. Poza tym z czego chcesz zrobić taki gwizdek czy coś tam podobnego? - wtrącił się Eliott też coś niepewnym głosem wodząc plamą twarzy to na rudowłosą lekarkę to na wędrujące po mokrym betonie robactwo któremu niepogoda w ogóle zdawała się nie przeszkadzać. - I tą częstotliwość chyba trzeba by znać na jaką ustawić a nie wiemy na jaką. Zresztą nawet zwykłego radia nie mamy u nas za wiele.- zastępca podał kolejne wątpliwości co do tego pomysłu.

- Chloru, denaturatu i benzyny też nie mamy. - dorzucił swoje racje Pazur. - Chyba, że oni coś u siebie mają. - kiwnął głową na Paul’a a ten przekierował pytająco plamę twarzy gdzieś chyba na blondynę i Azjatę.

- Mam trochę rozpuszczalnika. Ale to mój rozpuszczalnik więc spadajcie na szczaw. Swój marnujcie. - Tweety jakoś nie widziała chyba potrzeby dzielenia się swoimi skarbami a na pewno nie na takie marnotrawstwo jakim jej się widocznie wydawało to co proponowała Brzytewka.

- Cytrusów też nie mamy. Rzadko się tu trafiają. A mięta rośnie ale w lesie. W taką noc jak teraz ani to prędkie, ani wygodne, ani nie wiadomo ile by się uzbierało. Łażenie by uzbierać zielska w taką pogodę to szaleństwo. I nawet nie wiadomo czy da się z tego zrobić coś poza wywarem do picia. - nastrój zniechęcenia do pomysłu Brzytewki zdecydowanie się pogłębił w głosie Eliott’a. Na razie nic z tego co proponowała Alice nie było pod ręką a wszystko było niepewne i niesprawdzone. Czy coś by z tego zadziałało, czy by się znalazło, czy to co trzeba, czy w wystarczającej ilości to była sprawa która zapowiadała się na godziny, może i resztę nocy a nic co by się dało zrobić od ręki czy po drodze.

- Ja nic nie mam co miałem wypiłem i właśnie miałem zamiar w tej dziurze się zaopatrzyć w coś do picia a tu chujnia wyszła z tego bo spotkaliśmy Paul’a i się zaczęła ta cała chryja a nie chlańsko. Więc sorry Brzytewka ale ja jestem suchutki i spragniony niestety. - Azjata rozłożył bezradnie ręce w trochę przesadnym geście choć odkąd go Alice spotkała nie widziała by w czymś zamoczył dzioba. Szlugi tak, co chwila jak większość Runnerów ale z butelką go nie widziała.

- Co się skarżysz bracie my tak mamy od zimy. Witaj w klubie. - wymamrotał nieco markotnie Hiver klepiąc swoja łapą w dużo wątlejsze ramię Azjaty.

- Ale benzyną można by spróbować przetrzeć. - wtrąciła się znowu blond kierowca vana drapiąc się po głowie na tę okoliczność.

- Przetrzeć benzyną? Idziemy po szefa a tam się wszystko jara. - zauważył Nix na co dziewczyna wzruszyła tylko ramionami. Eryk zaś nie chcąc przypadkiem się za bardzo rzucać w oczy lub chcąc spełnić prośbę rudowłosej lekarki odszedł gdzieś w kąt szukając pewnie czegoś na rozpałkę i ognisko.

- Widzę ruch. Tamten co do niego strzelali wychylił głowę. Jeszcze żyje. - szczeknęło nagle radio Nix’a głosem Boomer.

W tym czasie SI Baby przetrawiło polecenie, posegregowało dane i prawie od razu przesłało mu raport. Nie wykrywała żadnej aktywności radiowej ze strony kutrów odkąd pojawił się kontakt wizualny przy pierwszej wizycie w porcie gdy jeszcze był dzień. Potem był jeden krótki sygnał ale raczej nie odbiegał standardem od tych co SI miała zarejestrowane wcześniej czyli przypominał krótki, impuls wojskowego nadajnika. Drugi wykryła właściwie teraz był zastanawiająco zbieżny z otwarciem ognia przez pierwszą jednostkę przed chwilą.

- Nie gorączkuj się tak bo ci żyłka pęknie. Zapal. - Paul zdążył wyciągnąć pomiętą paczkę fajek a z niej skręty i wystawił częstującym gestem w stronę San Marino. - Te łajby nas nie interesują, nie jesteśmy tu po to by się z nimi strzelać. Nie nasza sprawa. Więc nie będziemy im pomykać pod lufami bo to się źle może skończyć a niezbędne nie jest. Piękny plakatowy chłopiec ma sprawę z nimi niech załatwia, droga wolna ale to nie nasza sprawa. My tu jesteśmy by wyciągnąć cało starego Brzytewki. - powiedział Runner w golfie jakby dla przypomnienia o motywach jego i reszty Runnerów.

- Dobra, nie ma co tu stać, samo się nie zrobi. - warknął “piękny, plakatowy chłopiec” i ruszył na świat zewnętrzny. Ni to szedł ni truchtał z wycelowanym przed siebie karabinkiem który jakby był przedłużeniem jego wzroku i ramienia. - Boomer? Jak sytuacja? Idę po szefa. - po chwili wahania dołączył do niego Eliott który jednak takich ekstrawagancji nie uprawiał.

- Jak się jeszcze nie zjarał. - mruknął Hiver coś niezbyt się kwapiąc jak i reszta Runnerów do podążenia za tamtymi dwoma.

- Jak nie dostał bezpośrednio w szczelinę strugą to może jeszcze żyć. - odezwał się milczący dotąd Gecko a skoro dźwigał zdobyczny miotacz to chyba wiedział o czym mówi. - Ale i tak budynek się jara i podnosi temperaturę wewnątrz. Napalm ścieka powoli w głąb przez szczeliny. No i ogień wyżera tlen no i dymi. Więc może zaczadzieć, może się udusić lub ugotować jeśli przeżył pierwszy strzał czyli też już odwalić kitę. - operator miotacza powiedział dość nonszalanckim tonem.

Runnerzy wahali się i w końcu wszystkie ich plamy twarzy skierowały się na Bliźniaków. - Idziemy. - powiedział krótko Paul po zauważalnej chwili wahania. Więc jak powiedział to i ruszyli. Pierwszy szedł Hektor który przejął dowodzenie Runnerami bo Paul z przestrzeloną nogą nie miał szans nadążyć za niekulejącą resztą grupy.

- Baba myśli, że to Moloch - odparł mutant na pytanie nożowniczki odnośnie kto płynie kutrami.
Deklarację, że gangerzy nie zamierzają się strzelać z kutrami, Baba przyjął z odpowiednią obojętnością. Niczego innego się po nich nie spodziewał.
Gdy tylko Boomer dała znać, że okręty zajęły się czymś innym, Baba był gotów do wymarszu. Zostawił z pewną przyjemnością gangerów za sobą i wraz z Nixem poszedł szukać taty Alicji. Zdziwił się za to nieco, gdy po chwili grupka gangerów ruszyła za nimi

Lekarka oparła plecy o burtę vana i splotła ręce na piersi, rozglądając się zmęczonym wzrokiem po pozostałej gromadce. Podczas gdy mówili, liczyła w myślach od dziesięciu wspak … i znowu, póki nie skończyli. Stan Tony’ego spychała na najdalszy możliwy plan, nie chcąc nawet rozważać opcji, w której ponury olbrzym płonie właśnie żywce… lub spłonął.
- Potem… - Potrząsnęła rudym łbem, by po głębokim wydechu, wyciągnąć z płaszcza upiornie zmaltretowanego papierosa. Odpaliła go marcusową zapalniczką i zaciągnęła się od serca. Zaraz podreptała prędko do Latynosa, łapiąc go nim zdążył wyjść. Odciągnęła go na bok, ściszonym szeptem zadała krótkie pytanie, by w końcu pokiwać ze zrozumieniem, a na koniec mocno objąć, wciskając coś w rękę.


Czołówka pieszego peletonu wylądowała na północnym rogu garażu prawie jednocześnie. Od rozwalonej bramy wjazdowej dzieliło ich w końcu zaledwie z tuzin, może dwa metrów. Stary garaż na na łodzie był może i kiedyś wystarczająco obszerny ale do ścigania się nawet na piechotę był jednak zbyt krótki więc ciężko było wskazać zwycięzcę. Dotarli tam gdy najemniczka z dachu znów się odezwała.

- Tamten z dziury chyba jest w szoku. Chyba stracił głowę. - odezwała się prawie od razu gdy strzelanina nieco przytłumiona przez odległość i przeszkody znów zabrzmiała gwałtowniej jakby nowa lufa włączyła się do tej ołowiowej orkiestry.

- Czemu w szoku? Trafili go? - spytał Nix będący najbliżej rogu i ostrożnie powoli zaczął manewr wychylania się by zerknąć co się dzieje za budynkiem.

- Nie wiem czy trafili. Dobrnął do drzew, straciłam kontakt. Ale wyczołgał się prosto pod lufy. A dopiero co strzelały do niego. - powiedziało radio głosem miłośniczki balonówek. Zaraz potem pyknięcie gumy dało się słyszeć przez głośnik radia.

- Może nie widział po ciemku. Nieważne. Co robią kutry? Filują na nas? - zapytał najemnik tracąc zainteresowanie pobocznym elementem czekającego ich zadania. Zdołał już wychylić się dość znacznie. Na razie nic mu nie odpowiedziało ogniem.

- Ten pierwszy cały czas strzela do góry i w na piątą od ujścia rzeki. Strzela z dwóch gniazd. Dwie inne mocno dymią chyba oberwały. Ten drugi celuje tam gdzie zniknął ten z dziury. Druga lufa jest na pierwszą od ujścia rzeki. W nas w tej chwili bezpośrednio nic widocznego nie mierzy. Ale parking i dom są w swobodnym zasięgu ich broni pokładowej i może być pod lufami w każdej chwili. - odezwała się poważnym głosem najemniczka wiedząc widocznie, że od jej raportu ci na dole podejmą decyzję co robić. Grupka mutantów, najemników, gangerów, zastępców szeryfa spojrzała po sobie. Mieli okazję. To wiedzieli wszyscy. Wszyscy już zorientowali się jak z grubsza sprawa wygląda. Za rogiem było widać już fragmenty podpalonego budynku. Baba i co co w nim byli czy znali go wcześniej widzieli, że coś tam się poprzewalało od czasu ich ostatniej wizyty. Zupełnie jakby jedna ze ścian runęła a może i więcej niż jedna. Niemniej budynek nadal był rozpoznawalny choć wyraźnie zdeformowany i zniszczeniami i pożarem.

Do tamtego miejsca było z około stu kroków. Do przebiegnięcia dla sprawnego biegacza w kilka sekund. Można było przebiec grupą, grupkami lub pojedynczo. Każda wersja miała swoje plusy i minusy. Mniejsze grupki zmniejszały ryzyko ewentualnych strat w razie kutrowej interwencji ale wydłużały czas jaki by potrzebowali na przebycie tej trasy co znowu zwiększało szanse na taką interwencję. Większa mogła przebyć generalnie szybciej ale też i dla broni maszynowej stanowiła wymarzony cel. Można było próbować się przedostać bardziej pośrednimi metodami ale to z kolei wydłużało czas dotarcia do celu i też nie gwarantowało bezpieczeństwa.

Sprawa nieco się wyjaśniła gdy dotarli do drugiego z północnych narożników tego od strony rzeki i parkingu. Dało się z niego zobaczyć sam parking. Pod względem osłon sprawa wyglądała słabo. Na całym parkingu uchowało się może kilka wraków. Po najkrótszej linii do podpalonego budynku były dwa jak dwie oddzielne wyspy na asfaltowo - betonowym morzu płaskości. Przy obrzeżach parkingu było po trzy czy cztery z każdej strony ale było do nich dalej. Nie było też co liczyć, że uda się przemknąć od wraku do wraku bo pomiędzy każdym z nich była przerwa na co najmniej kilka długości standardowej osobówki. Wraki też mogły dać osłonę najwyżej dla dwóch czy trzech osób na raz i przed bronią maszynową jaka dotąd najczęściej strzelała. Przed tym ciężkim co właśnie głuchy łomot dobiegał gdzieś z rzeki pewnie nie chroniło nic w zasięgu wzroku na tym parkingu i mogło przenicować wrak ze wszystkim w środku, po drodze i za nim. Wraki też stanowiły wątpliwą ochronę przed serią z granatnika czy podobnej broni.

- Nie dla mnie takie bieganie. Na pewno moja kotka na przemoczonym dachu się za mną stęskniła. - powiedział Paul przygryzając wargę i obserwując te sprinterskie przymiarki. No dla kuternogi to się zapowiadało na ekstremalną dyscyplinę sportu i albo by zostawał w tyle albo spowalniał resztę grupy. Facet w golfie wycofał się więc z powrotem do wnętrza garażu.

Alice widziała jak reszta odchodzi ale niedaleko, zatrzymali się na rogu budynku i stali chwilę obserwując jak to pewnie wygląda ta sprawa. Po tej chwili wszyscy zniknęli za nim choć po kolei i jeszcze bez pośpiechu. Jednak po jeszcze chwili zauważyła kulejącą sylwetkę w czarnym ubraniu gdy pośpiesznie drobiła swoje ukrócone świeżą przestrzeliną kroki.

- Spoko, wszystko gra. Zara wyciągniemy twojego starego. Ja skoczę tylko po moją foczę. Muszę ją ochrzanić, że nie stanęła do konkursu całowania i teraz jest stratna. Szkoda dziewczyny nie? - Paul zaczął nawijać ledwo wszedł w zasięg swobodnego głosu i minął Alice szczerząc się do niej. Spieszył się wyraźnie mimo pozornie swobodnego tonu jaki przyjął. Potem zaraz znów zlał jej się z czernią garażu i już prawie nie widziała nic prócz podgolonej, jaśniejszej plamy jego chyboczącej się głowy. Dało się jeszcze słyszeć odgłos wchodzenia po drabince i ruch pod dachem gdy wyłaził na zewnątrz.

- No nie! To znowu ty?! - radio zabrzmiało głosem Boomer tym razem mało profesjonalnie za to z zauważalnym zaskoczeniem domieszanym z czymś jeszcze.

- Jak macie jakiś granat dymny, to użyjcie. - zasugerował Baba.
Nie było dobrze. budynek w którym był tato Alicji płonął dość mocno. Nie można było zwlekać, tutaj liczyła się każda chwila.. ale przejście było trudne... wydawało się oczywistym, że kutry otworzą ogień, może i strzelały też gdzie indziej, ale miały dużo wieżyczek i nie wszystkie były zaabsorbowane... Baba mógł dobiec szybciej niż inni, ale był tylko jeden, a płonący budynek duży... większe szanse miał tato Alicji, gdy poszukiwania będą prowadzone przez większą ilość osób.
- Baba ruszy w przeciwną stronę, ostrzela kutry i odciągnie ich uwagę ile się da. - zadeklarował.
Nie czekając na nich, wyślizgnął się na zewnątrz, a potem pobiegł wzdłuż garażu od przeciwnej strony, to jest tak by garaż był między nim a kutrami. Gdy dobiegł do końca, nie zatrzymał się tylko pobiegł dalej, szukając jakiejś osłony gdzieś jakieś 20 - 50 m od garażu by być dość daleko od drugiej grupki.
Wiedział, że praktycznie nic nie dawało realnej osłony... ale musiał dać innym szansę uratować tatę Alicji.
Otworzył więc ogień, do kutrów, trzymając strumień ołowiu tak długo, aż zobaczył reakcję ostrzelanych okrętów. Dopiero wtedy rzucił się do ucieczki, byle by być kilka metrów dalej.

 

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena

Pipboy79

Cheb; rejon północny; port wschodni; Dzień 7 - wieczór 3 - 4 h po zmierzchu; ciemność z deszczośniegiem; ziąb.

Gordon Walker

Walker nie był pewny ile mu zeszło na ogarnięciu sprawy z ogniskiem i opatrywaniu ran. W zimnie i po ciemku, bez punktów odniesienia, ciężko było złapać orientację. Był sam z trzema, postrzelanymi, przemoczonymi i drżącymi z zimna facetami w mundurach i konsystencji mokrych szmat. Właściwie to w świetle ogniska dostrzegł, że bardziej to jakieś młodziaki, zdecydowanie młodsi od niego, pewnie i o pokolenie nawet. Wszyscy łącznie z nim odczuwali otuchę płynącą z ciepłego dla oka i ciała ognia. Połamany mebel nie starczyłby pewnie by podkarmić ognisko choćby przez większą część nocy, nie mówiąc, że do rana ale na razie płonął oddając zmarzniętym i przemoczonym ludziom swoje ciepło.

Grenadier zebrał się w końcu za sprawdzenie co z tym czwartym żołnierzem który został na zewnątrz. W oddali odgłos broni maszynowej umilkł potem zaterkotał ponownie i znów umilkł. Ktoś tam nadal się strzelał z kutrami a może to kutry strzelały do kogoś. Nie miał pojęcia. Ale raczej strzelanina nie dobiegała z bezpośredniej odległości jak wcześniej. Gdy wybiegł zza rogu budynku zobaczył ciemność. Nocną ciemność przenicowaną przez siekący w twarz deszcz ze śniegiem, rozchlapywanie butami kałuże i błoto oraz chrzęst rozgniatanych pancerzyków. Ciemność a nie światełka zwiastujące nadlatujące pociski. Panowała zbawcza ciemność i cisza. Nic do niego nie strzelało. Choć wiedział, że w każdej chwili może zacząć. Każdy krok na odkrytej przestrzeni kusił odkrytym, ruchomym celem do trafienia.

Wybiegł za róg i nic się nie stało. Potem przebiegł całą ścianę domu i nadal nic się nie stało. Zatrzymał się gdzieś gdzie wydawało mu się, że powinien leżeć ten ostatni żołnierz. Ale nikogo nie było! Nie słyszał żadnych odgłosów a nocna ciemność nie pomagała w orientacji. A każda chwila zwłoki zwiększała szansę, że skusi jakieś lufy do otwarcia ognia w jego stronę! Ale nie mógł znaleźć żołnierza! Nawet wcześniej orientował się jedynie na słuch gdzie on może przebywać a teraz kompletnie nie potrafił tego umiejscowić. Coś co w dzień czy przy świetle byłoby od razu widocznym z paru czy parunastu kroków terenem z leżącym żołnierzem w nocy było zimną, mokrą, ciemnością z presją posłania w jego kierunku rozgrzanego ołowiu! W końcu prawie przypadkiem znalazł a właściwie potknął się o niego. Gdy tylko schylił się po ciało czuł, że nie jest dobrze. Było niepokojąco zimne, ciche, bezwładne i nieruchome. Była jednak nadzieja, że to tylko tak wygląda dla zgrabiałych rąk grenadiera a nie było warunków sprawdzać tego dokładniej. Pośpiech! Trzeba było się spieszyć!

Złapał więc ciało i zaczął biec z powrotem. Biegł ścigany niepokojem czy na sam koniec nie oberwie ołowiu w plecy. Dobiegł jednak cały. Potem zniknął z widoku od strony rzeki za zbawczym rogiem. Dobiegł do wejścia i potem do jakże przyjemnie rozświetlonego, ciepłym światłem wnętrza. Tam złożył ostatniego żołnierza. Jak się w ciepłym, żółtawym świetle okazało jego ciało. Facet a właściwie chłopak jeszcze, był odpychająco blady jakby był martwy od dawna. Pewnie jednak zimna kąpiel, wychłodzenie i upływ krwi zrobiły swoje. Jego jeszcze żywi koledzy też mieli nadal blade barwy i kolory jeszcze im nie wróciły do normy. Krew też miała z czego wyciekać. Seria poważnych ran, które trafiły go w nogi i plecy poszarpały ciałem wypruwając od frontu brzydkie, poszarpane, krwawe wyrwy które uwaliły krwią i trzewiami mundur. Ciemniał on tam bardziej niż od nasiąkniętej wody. Poważne rany. Chłopak musiał zginąć od nich zaraz po postrzale.

Nagle Walker usłyszał ruch. Z zewnątrz. Ktoś nadchodził. Ciężkim, zmęczonym krokiem. Od strony lądu. Po chwili niepewności ukazała się w świetle znajoma brodata facjata snajpera. Ale wyglądało, że wieczorowe atrakcje w porcie dały mu ostry wycisk. Na nodze miał świeży opatrunek i wyraźnie na nią kulał. Karabin miał rozbitą lunetę a całe ubranie miał poszarpane co świadczyło dobitnie jak blisko otarła się o niego ołowiowa kostucha. Był też wyraźnie zmęczony bo oddychał ciężko. Poza tym doskwierało mu to co i im wszystkim tutaj czyli mokre zimno wychładzające ciało z każdą chwilą kradnąc życie i siły.

Nico DuClare

Kanadyjka pozostawała chyba w niezłym ukryciu. Przynajmniej na tyle dobrym i była na tyle ostrożna, że nie skierowano w jej stronę żadnej porcji ołowiu. Ani celowo ani przypadkiem. Wszystko jak szło to gdzieś tam powyżej nurtu rzeki, bliżej centrum Cheb. Kutry jakoś chyba nie miały zamiaru przybijać do brzegu, wysadzać desantu ani nic z takich rzeczy. Przynajmniej na tyle na ile widziała do tej pory.

Widziała jednak coraz mniej. Najpierw jedna a potem druga jednostka wyszła stopniowo z plamy światła a po chwili z nieco szerszego kręgu półmroku dawanym przez podpalony budynek. Same jednostki pływające znikły więc jej z pola bezpośredniej obserwacji. Niemniej nawet z większej odległości widziała siekące noc smugi i kreski pocisków smugowych z broni maszynowej. Z przerwami ale te kutry nadal z kimś czy czymś się strzelały. Choć już dość daleko od pozycji Kanadyjskiej tropicielki. W nocy ciężej było ocenić jej odległość ale musiała już iść chyba w setki metrów, może i z pół kilometra. Na słuch też chyba brzmiało to jakoś podobnie.

Odgłos silników śmigłowcowych oddalił się i w końcu ucichł. Kanadyjka nie była w stanie rozszyfrować z jakim efektem. Jednak miała wrażenie, że wraz z ucichnięciem silników latających maszyn przycichła też główny odgłos strzelaniny. Za to w pobliżu podpalonego budynku obecnie pozostawionego już poza rufami kutrów pojawiły się sylwetki ludzkie. Nadbiegły od strony lądu. Biegły od jednego wraku samochodu do drugiego, parami najwidoczniej kryjąc się przed spodziewanym ogniem od strony kutrów. Większość z nich miała czarne kurtki ale dostrzegła wśród nich też sylwetkę w mundurze i inną w skórzanej ale brązowej kurtce. Przez lunetkę swojego elcana była prawie pewna, że ten w mundurze to chyba ten młodszy z Pazurów a ten w brązowej kurtce pasował do Eliott’a. Reszta jednak wyglądała na gangerów lub jakichś motocyklistów co najmniej. Poruszali się jednak dość zgodnie najwyraźniej nie strzelając się ze sobą nawzajem. Inną aktywność dostrzegła po własnej stronie rzeki. Gdzieś o dobrą setkę lub dwie kroków przed sobą dostrzegła łunę ognia. Niezbyt dużego, pasowało na jakieś ognisko rozpalone przez kogoś komu bardziej chyba zależało na ogniu i cieple niż na dyskrecji. Żaden szanujący ranger by nie rozpalił takiego znacznika swojej obecności no chyba, że sytuacja byłaby już dość gardłowa. Sądząc po kanciastych liniach i gwałtownych przejściach światłocienia ognisko musiało być chyba rozpalone wewnątrz budynku. Mniej więcej pasowało to Kanadyjce do budynków gdzie razem z Walkerem i Lynx’em zaczynali swój współudział w portowej imprezie. Jednak czy to któryś z nich rozpalił te ognisko czy ktoś inny tego w takich warunkach stwierdzić nie była w stanie.

Nathaniel “Lynx” Wood

Snajper widział w zielonkawych poświatach sunące rzeką kutry. Widział jak część z ich baterii broni ciężkiej jest niepokojąco skierowana w jego stronę. Odległość dla ołowiu sianego z takiej broni była zbyt niepoważna by można było liczyć, że nie sięgnął celu który chciałyby sięgnąć. Dzieliło ich bowiem ze dwie setki metrów maksymalnie więc dla broni maszynowej to nie była znacząca odległość. Mimo wszystko jednak były Posterunkowiec zdecydował się spróbować swojego szczęścia.

Szczęście czy pech. To zależało od punktu widzenia. Jeśli spojrzeć pesymistycznie to ledwo zdołał wyczołgać się z dołu i zasłony jedynego drzewa jakie było w zasięgu gdy rozpaczliwie przed chwilą umykał przed ścigającym go ołowiem to sytuacja się prawie powtórzyła co do joty. Operatorzy broni maszynowej byli czujni i mieli namiar na jego miejscówkę w której dopiero co im zniknął z oczu. I teraz ledwo się z niej wyczołgał znów obramował go ołów. Zaś optymistycznie to znów wyszedł z tego prawie bez szwanku. Przy takim natężeniu ołowiu powinno coś go trafić. Te tuzin metrów jakie otwartego terenu jaki dzielił go od głównej linii drzew za jakimi była szansa skryć się bardziej i na dłużej albo dotrzeć gdzieś pod ich osłoną okazała się w tych warunkach bardzo daleko. Dwie setki metrów, ciemność nocy, złe warunki atmosferyczne nie okazały się przeszkodą by namierzyć cel pokładowej broni maszynowej. Ołów siekł bezlitośnie ziemię wokół snajpera. Rozbryzgiwał kałuże, ochlapywał snajpera błotem i roztrzelanymi owadami, poczuł uderzenie które wyrwało mu broń z ręki, coś go musiało trafić! Ale nie czuł tego i czołgał się dalej. Jeszcze trochę i już! Doczołgał się do pierwszych drzew kryjąc się za ich pniami przed ścigającym go ołowiem.

Miał chwilę gdy ciężko ranny i zmęczony łapał oddech po tym pościgu. Kutry dalej do czegoś strzelały. Chyba się strzelały nawzajem z tymi śmigłowcami. Efektu jednak nie widział ani u jednych ani u drugich. W ogóle niewiele widział co się dzieje na rzece bo by znaczyło to wychylanie się zza pni by ją obserwować a to kusiło ołów do kolejnej riposty. Gołym okiem, żaden człowiek nie byłby w stanie strzelać na takie odległości w takich warunkach jak robiła to broń z kutrów. Widocznie więc musiały być wyposażone w sprzęt do walki w nocy tak samo jak snajper. To znacznie wyrównywało szanse pod względem wzajemnego wypatrywania w warunkach nocnej walki i snajper nie miał takiej przewagi jaką zazwyczaj miał w takich sytuacjach nad większością przeciwników.

Kutry na razie dały mu chyba spokój. W każdym razie nic do niego nie strzelało. Z trudem więc wstał i pomaszerował w stronę domu gdzie rozstali się we trójkę z Gordonem i Nico wieki temu. Pokuśtykał bowiem ciężka rana nogi uniemożliwiała mu sprawne poruszanie się. W domu na parterze dostrzegł przez okna łunę światła z wnętrza. Pewnie ognisko lub coś podobnego. Wewnątrz spotkał grenadiera i trzech trzęsących się z zimna, całkowicie przemoczonych nowojorskich żołnierzy. Czwarty leżał obok, był całkowicie cichy i nieruchomy a ciężkie plamy ran jasno mówiły o jego licznych obrażeniach. Zbyt licznych by przeżył je człowiek. Wszędzie na podłodze i widocznych ścianach drobiło się robactwo buszując swobodnie po wszystkich i wszystkim. Od ognia, rozpalonego chyba z rozwalonego mebla, biło jednak przyjemne ciepło i światło kontrastujące żwawo przeciw mokrej, siekącej deszczem i śniegiem zimnicy na zewnątrz. Na podłodze nawet pzy ognisku zbierały się strumyki i kałuże zarówno od świata zewnętrznego jak i naniesione przez zmarzniętych i przemoczonych ludzi. Lynx wiedział jedno. Był wykończony i u kresu sił. W świetle ognia mógł w pełni ocenić swój stan i swojego sprzętu. Stracił prawie wszystko łącznie z tym szarpnięcie które wyrwało mu karabin z dłoni. Znalazł go zaraz ale okazało się, że pocisk zniszczył mu lunetę. Podobnie wyrwał zapasowe magazynki, woreczek z zapasowymi nabojami i wiele innych muskając się tuż obok brodacza i mijając go o włos. Jeśli miał jakiś limit szczęścia na tą noc to chyba już wyczerpał je z kretesem.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Pipboy79

Cheb; rejon północny; zachodni port; Dzień 7 - wieczór 3 - 4 h po zmierzchu; ciemność z deszczośniegiem; ziąb.

San Marino

Grupka czekała w zgrupowaniu na rogu budynku. Garaż na łodzie dawał wgląd na dystans jaki mieli pokonać jak i jak na razie osłonę przed akcją ze strony kutrów. Ich samych nie było widać z obecnego miejsca. Za to łuna pożaru pozwalała im dostrzec w półmroku swoje twarze i gesty. San Marino stała najbliżej rogu budynku stojąc w pierwszej parze do przebiegnięcia dystansu z młodym Pazurem. Za nimi stała reszta grupki. Jedynie ten olbrzymi mutant obwieszony bronią odbiegł znikając za rogiem. Reszta grupki czekała aż da Nix’owi znać przez radio by zgrać akcję. Była nadzieja, że odwróci uwagę kutrów na tyle by nie zwracały wystarczająco długo i wystarczająco szybko uwagi na sprintujące się postacie po tym wkurzająco pustawym parkingu. Siłą rzeczy byli skazani na te nerwowe czekanie przed skokiem. Siłą rzeczy więc włączone na nasłuch radio Nix’a przykuwało uwagę.

- Zaraz stracę kontakt. Zniknął mi za hałdami. Gdzie z łapami?! - Boomer meldowała spokojnie co się dzieje widoczne dla niej a niewidoczne dla ludzi o kilka metrów niżej i za budynkiem. Mówiła spokojnie najwyraźniej skupiona na tym co widzi. Tym bardziej więc kontrastowało to z nagłym wrzaskiem który rozległ się przez odgłos krótkofali.

- Noo daaj! Ja też chcę mieć coś do zabawy! - odgłos Paula był zdecydowanie słabszy i wytłumiony odległością skoro to nie on mówił bezpośrednio do krótkofalówki. Ale i tak dało się słyszeć jego zadowolony ton jakby my właśnie udało się osiągnąć swój cel albo wywinąć jakiś kawał.

- Spadaj! Nie mogę się skupić, zabieraj łapy! - fuknęła na gangera najemniczka i na odgłosy brzmiało jakby chciała coś czy kogoś odepchnąć czy coś w tym stylu.

- Ależ ja ci mogę pomóc! Jestem w tym ekspertem! I to nie były łapy, widzę, że brakuje cię w tym wprawy kiciu! - wesoły głos Runnera kontrastował ze złością w głosie miłośniczki balonówek.

- Zamknij się! Daj mi pracować! - warknęła Pazur złoszcząc się coraz bardziej.

- Ależ pracuj i skupiaj się! Czy ja ci bronię? Miałaś chyba mówić co widzisz. Skoncentruj się mała i mną się nie przejmuj. To dla twojego dobra. - w głosie podgolonego Runnera dała się słyszeć złośliwa szydera gdy parodiował troskliwy ton wprawiając zwłaszcza w stojącego w pobliżu Hektora i resztę Runnerów w stadium niebywałej wesołości.

- Aha! Mój numer. Teraz ją obmacuje. Ze służbistkami to zarbąbiście działa. - latynoska, czarnowłosa głowa pokiwała się z góry na dół gdy z nonszalanckim spokojem objaśniał co się dzieje teraz na dachu mimo, że tego nie widział tak samo jak i reszta czekających. - Co za cienias. Ja już bym ją tam zapinał na tym dachu a ten fajfus się bawi. - jak zwykle Hektro ani na chwilę nie zapomniał o nigdy niekończącej się wojnie między nim a jego najlepszym kumplem.

- Co?! - syknął Nix który już wcześniej krzywił się i sapał ze złości słysząc przez radio to co się dzieje na dachu. - Hej ty! Zostaw ją! - wrzasnął Pazur jednocześnie do radia i w przekrzywiając głowę w górę w stronę widocznej krawędzi dachu. Powinni być chyba na tyle blisko pary na górze by wrzask czy krzyk dało się usłyszeć.

- Ale co się nosisz piękny plakatowy chłopcze! Właśnie dostałem od małej soczystego buziaka w usta! Z języczkiem oczywiście! - z dachu dobiegł do zadartych głów triumfalny krzyk Paul’a.

- On kłamie! Nie całowałam go! - prawie od razu dobiegło ich sprostowanie Boomer też z dachu i również wywołało falę konsternacji i wesołości u ludzi na zarobaczonym asfalcie zalewanych falami mieszaniny deszczu i śniegu.

- No dobra, przyznaję, nie całowała mnie w usta. W końcu ja mam tyle wspaniałych miejsc do wycałowania i właśnie mała główkuje od czego zacząć! - głos Runnera z dachu zdawał się kompletnie nie przejmować zapewnieniami najemniczki.

- Nie, no wpierdolę mu! - warknął rozzłoszczony Pazur i się przymierzył przez chwilę jakby naprawdę miał zamiar wrócić na dach i od ręki rozprawić się z bezczelnym Runnerem.

- Aj tam będziesz tam szedł i tracił czas na tego cieniasa? Ze mną się spróbuj. - Hektor zareagował prawie od razu stając dokładnie tak jak powinien jeśli na serio myślał o zatrzymaniu Nix’a na miejscu.

- Przestańcie wszyscy! Boomer! Co robią te statki?! - między obydwu mężczyzn znowu wtrącił się zastępca szeryfa wyciągając po jednym ramieniu w stronę każdego z nich. Na koniec spojrzał też ponad krawędź dachu i krzycząc do pary na górze.

- Cholera! Zniknęły za hałdą! Straciłam kontakt! To przez ciebie! - w głosie najemniczki dało się słyszeć poczucie winy które szybko przerodziło się w złość pewnie na Runnera gdzieś tam w jej pobliżu.

- Przeze mnie? Ja ci tych hałd tu nastawiałem? Poza tym kiciu wiem, że roztapiasz się pod moim dotykiem ale bądź profesjonalistką. Co zamierzałaś zrobić tą packą? Odbrygnąć im lakier? To jak strzelanie do bryki Frank’a. Trzeba mieć coś odpowiedniego albo dać sobie spokój. No albo znać sposób. - głos Paula tłumaczył jowialnie i z cierpliwością jakby tłumaczył oczywiste oczywistości i znów ociekał tą złośliwą satysfakcją z kolejnego zmalowanego numeru.

- A ty znasz sposób? Wiesz jak to rozwalić? Gdzie strzelać? - głos Pazur z dachu i przez radio pierwszy raz zwracał się do Runnera z zaciekawieniem i szczerą chyba uwagą.

- No pewnie, że wiem! Przecież jestem z Det! Jasne, że wiem jak coś jeździ to jak to prowadzić albo rozwalić! - zapewnił ją od razu Runner w golfie jakby mówił o prawdzie znanej z ulic Detroit każdemu dzieciakowi.

- Ale to nie jeździ tylko pływa. - sapnęła już znowu poirytowana Boomer.

- A no to nie wiem. Ale wiem, że jak jest tak duże i mocne jak fura Frank’a to z tą pukawką nie masz co startować. Trzeba by walnąć w bak to by wyjebało w kosmos jak ta armata tych sztywniaków. Ale bak jest w środku tak jak w bryce Frank’a więc trzeba by dostać się do środka, wrzucić zapałkę i spierdalać zanim jebnie. Proste nie? Jeszcze czegoś nie wiesz kicu? A w ogóle to majteczki w jakim masz kolorze bo nie widzę po ciemku a zawsze mnie to ciekawi? - Runner jednym tchem wypowiedział całą wypowiedź zdradzając swoją strategię walki z kutrami oraz zainteresowania co do wyposażenia w sprzęt jaki posiadała przy sobie najemniczka.

- Boże. Co za złamas. Jeszcze jej nawet majtek nie zdjął. - pokręcił oliwkową głową cierpiętniczo zdegustowanym głosem czarnowłosy Bliźniak dając wyraz jak bardzo się poświęca kumplując się z takim nieudacznikiem jak Paul.

- Boomer! Hałdy nas zasłonią? - Nix zgrzytnął zębami ale spytał krótko o konkret starając się ignorować bezczelne zachowanie obydwu Bliźniaków.

- Nie mam kontaktu. Ale większość drogi chyba powinny. Nie jestem pewna jak przy samym domu. - odpowiedziała po chwili milczenia najemniczka szacując widoczną czasoprzestrzeń.

- A gdzie jest Baba? Widzisz go? Dobiegł już? - zapytał znowu Pazur swojej partnerki. W końcu mieli czekać aż cybermutant zajmie swoją nową pozycję i potem wedle planu otworzy ogień do kutrów. Tam od rzeki coś dotąd ostro strzelało ale już przestało. Cisza była niepokojąca bo odruchowo przychodziło na myśl, że te dotąd strzelające lufy stracły zajęcie i mogą szukać czegoś nowego do ostrzelania.

- Tak, potwierdzam, mam kontakt. Wbiega na hałdę. Stamtąd powinien mieć lepszy widok ode mnie. Ja raczej nie odzyskam kontaktu póki nie wypłynął z drugiej strony hałd. Mam zmienić pozycję? - zameldowała Pazur mówiąc co widzi.

- Tak, też potwierdzam, mam bardzo dobry, pełny kontakt. - wtrącił się głos Runnera na dachu ale jakoś mimo, że brzmiał podobnie jak ton Boomer jaki starał się dość udanie naśladować to jednak kojarzył się kompletnie z innym rodzajem kontaktu niż ten o jakim mówiła czarnowłosa najemniczka. - I zdecydowanie tak mała, zmień pozycję bo w tej to się namęczymy oboje. - dodał trochę strofującym tonem do najemniczki.

- Zostań gdzie jesteś. Jak Baba otworzy ogień daj znać a my ruszamy. I spław tego palanta! - Nix znów wydawał się na krawędzi wybuchu złości gdy usłyszał głos Runnera w radio ale chyba był na tyle już opanowany by nie wdawać się dalsze kłótnie i dyskusje. Wkrótce przyszło też prawie jednoczesne potwierdzenie i od Baby i od Boomer. Nix dał znać i razem z szamanką obwieszoną kośćmi i czaszkami ruszyli przez irytująco pusty parking!

Ruszyli oboje szamanka razem z najemnikiem. Złośliwostki i docinki nagle umilkły gdy wszyscy chyba z niepokojem i napięciem obserwowali jak pokonują przestrzeń. Oberwą? Namierzą ich te lufy? Trafią? Zdążą paść na ziemię czy schować się za wrakiem gdyby była potrzeba? Nie wiedzieli. Ani ci co biegli ani ci co im kibicowali. Ale biegli nadal. Z oddali, od strony rzeki dochodził ich odgłos broni maszynowej ale nie byli pewni czy to karabin Baby czy coś innego. Przebiegli odkrytą przestrzeń do pierwszego wraku ale Nix chyba chciał wykorzystać dobrą passę bo dał znak dłonią by biec dalej. Nie zatrzymywali się ścigani jedynie ciszą, siekącymi kroplami deszczu i śniegu oraz napiętymi spojrzeniami. Nix miał niezłe tempo w tym sprincie co świadczyło, że do cherlaków nie należy. Ale tym razem San Marino okazała się równorzędnym partnerem w tej sztafecie i biegła razem z nim łeb w łeb.

- Woow! Ale jebło! - przypadli akurat do ostatniego wraku przed płonącym domem gdy radio zaskrzeczało odlogsem mało profesjonalnym ale za to pełnym runnerowej ekscytacji. Gdzieś tam prawie w tym samym czasie od strony rzeki doszło ich echo wytłumionej odległością ale wciąż dość silnej eksplozji. Zdecydowanie silniejszej niż jakiś granat.

- Coś eksplodowało na rzece. Nie mam kontaktu. Ktoś użył racy ale dalej hałda mi zasłania kontakt. - najemniczka choć pobrzmiewała zdecydowanie bardziej profesjonalnie niż Paul widocznie wciąż będący blisko niej to też wydawała się pełna być pod wrażeniem i wpływem emocji. - Baba powinien mieć chyba kontakt. - dodała po chwili najwyraźniej widząc sylwetkę mutanta.

- Dawaj Marin, to nasza szansa, jedziemy! - krzyknął do San Marino Pazur i pokonali ostatni kawałek. Teraz byli już tuż przy płonącym domu który choć był częściowo zawalony, płonął i im samym blokował wgląd na to co się dzieje w głębi rzeki to jednak powinien też zasłaniać ich zdecydowanie bardziej skutecznie niż wraki od obserwacji i od ognia ze strony kutrów.

Nix dał znać i następna para ruszyła przez parking widząc, że pierwsza dotarła do celu bez szwanku. Pazur i szamanka mieli okazję obejrzeć budynek z bliska. Od ich, północnej strony wyglądał na najbardziej zniszczony. Zupełnie jakby zawaliła się cała frontowa ściana. Im bardziej na południe tym budynek wyglądał bardziej cało choć gruz nadwyrężonego walkami, czasem i pogodą budynku zawalił wszystkie naturalne podejścia. No i jak wspominał Gecko w garażu, płonący napalm rozświetlał i ogrzewał wszystko wokół ale również ściekał przez szczeliny w głąb ruiny budynku. Sprawa wyglądała nieciekawie. Mając do dyspozycji tylko własne ręce praca w tym płonącym gruzie zapowiadała się całkiem ciężko.

- Stąd strzelał! - wskazał Pazur na rozsypane i już częściowo nadtopione i zdeformowane przez żar łuski. Było ich sporo jakby ktoś z tego miejsca strzelał bardzo długo albo miał broń maszynową. Łuski były w pobliżu szczeliny obramowanej przez gruz. Wyglądało jakby sypiący się ze ściany gruz utworzył w tym miejscu naturalną szczelinę strzelecką jak w jakimś bunkrze. Do tego miejsca też strzelano już po zawaleniu się budynku bowiem ściany wokół szczeliny były popękane i posiekane licznymi dziurami i przestrzelinami też pewnie z broni maszynowej. Dziura była jednak za mała by się dostać do środka czy wydostać z zewnątrz. Nie było też w niej widać nikogo ani nawet lufy broni. Żar pożaru nie pozwalał jednak zbyt długo przebywać w swoim pobliżu. Najbardziej dogodne warunki były od strony parkingu gdzie widocznie miotacz sięgnął strugą tylko pomniejszymi rozbryzgami. Widoczne szczeliny nie dawały nadziei dostania się do środka bez poszerzenia ich. Ze środka mimo nawoływań nikt nie odpowiadał. Nix zdawał się jednak być zdeterminowany mimo wszystko spróbować dostać się do środka. W międzyczasie dobiegła druga para jaką stanowił Hektor i Eliott. Też bez przeciwdziałania ze strony kutrów.

Bosede “Baba” Kafu

Baba zgodnie z własnym planem zostawił grupkę Pazurów, zastępców szeryfa i Runnerów za sobą. Potem minął róg, przebiegł wzdłuż dłuższej ściany garażu kierując się mniej więcej w stronę osady skąd przyjechali. Minął rozwaloną bramę garażu, wciąż gdzieś tam stojące pojazdy i sylwetki mignęły mu w głębi i już był na otwartej przestrzeni w pobliżu miejsca gdzie niedawno zostali ostrzelani granatami czy czymś podobnym gdy jechali pojazdami. Był na otwartej przestrzeni kusząc los i ołów! Ale nic do niego nie strzelało.

Dobiegł do pierwszego, przydrożnego drzewa i schował się za nim by rozejrzeć się po okolicy. Stwierdził, że pomimo tych swoich rozmówek z Runnerem z okulawionym przez Nix’a Runnerem na dachu Boomer jednak prawidłowo oszacowała przeszkody. Te hałdy o jakich mówiła Babie też przesłaniały skutecznie widok na rzekę i to co na niej. Dobrą stroną zaś było to, że powinny też przesłaniać widok z rzeki na niego. Jednak by mieć samemu widok na rzekę musiał przebiec znacznie dłuższy kawałek niż to pierwotnie planował gdy rozstawał się z czekającą przy narożniku grupką która miała spróbować wyratować ojca Alicji. Przez drogę nasłuchał się dialogu głównie pomiędzy Boomer a Paulem z wtrąceniami ludzi z grupki z którą się rozstał. Zorientował się gdy wbiegał pod górę sypkiej hałdy, że Boomer musi go widzieć skoro o nim mówi. Ale to co mówiła oznaczało, że chyba on właśnie miał okazję mieć obecnie najlepszy wgląd na to co się działo na rzece. Główna część ich sił bowiem została dość z tyłu za odpływającymi coraz bardziej w głąb lądu kutrami. Wbieganie po obsypującym się materiale, z którego ściekały niezliczone i niekończące się strugi błota przypominało brnięcie pod stromą górę w śniegu czy piachu po prawie kolana. Mutant więc bardziej przedzierał się niż biegł niemniej mozolnie ale jednak wciąż pokonywał kolejne metry w stronę szczytu.

Gdy do niego dotarł sytuacja jednak zmieniła się niż gdy rozstawał się przy garażu z resztą grupy. Już podczas biegu do hałdy główna strzelanina od strony rzeki umilkła. Czułe ucho mutanta wyłapało jakiś dziwny, dudniący odgłos z oddali. Całkiem jakby od strony gdzie chyba strzelano się z kutrami ale odległy całkiem sporo. Brzmiało jak jakiś silnik. Zupełnie jak jakieś helikoptery z filmów. Choć nie dostrzegał niczego latającego wokół siebie czy nad sobą. W każdym razie jeśli nawet coś tu latało to chyba właśnie odleciało bo Baba przestał łowić ten słaby i odległy odgłos.

Gdy więc wdrapywał się z mozołem na obsypującą się przy każdym kroku hałdę po drugiej stronie panowała ołowiowa cisza. Gdy był już w pobliżu szczytu dosłyszał odgłos ciężkich diesli na jakich pracowały obie jednostki. Czyli coś tam jednak nadal płynęło po tej rzece. Gdy w końcu dotarł na szczyt stwierdził, że wysiłek się opłacił. Miał o wiele większy wgląd na pole walki niż poprzednio z samochodu czy nawet z tego domu co rozmawiał razem z Rewersem i szeryfem nim udał się na interwencję do centrum osady. No ale teraz i przeciwnicy byli w kompletnie innym miejscu niż wówczas. Będąc na szczycie Baba zorientował się w kilku rzeczach prawie od razu.

Po pierwsze tak jak mówiła Boomer hałda na której był zasłaniała widok w poziomie w obie strony. Kutry więc nie byłyby widziane z okolic garażu czy nawet drogi którą wcześniej jechali samochodami nawet w dzień i przy pięknej pogodzie. Sam płonący budynek jednak był na tyle blisko brzegu rzeki, że mógł już być widoczny, od strony kutrów. Ze swojego miejsca Baba widział jak jakieś dwie sylwetki biegną przez parking. Faktycznie pustawy. Gdyby chciał stąd do nich strzelić miałby ich jak na widelcu. Kutry jednak właśnie były niżej więc hałda powinna zasłaniać przed atakiem z broni maszynowej i bezpośredniej obserwacji. Do parkingu, płonącego budynku i garażu gdzie chwilowo mieli swój punkt zborny Baba w tej chwili miał jakieś dwie setki, może półtorej setki kroków w linii prostej.

Gdzieś na poboczu, po drugiej stronie rzeki, w jednym z budynków dostrzegł żółtawe barwy w obrysie okien jednego z budynków. Wyglądało jakby ktoś tak rozpalił ognisko a może ogień sam się zaprószył. Choć pogoda raczej utrudniała niż ułatwiała wzniecenie i utrzymanie jakiegokolwiek ognia. Gdzieś do tego miejsca mutant miał pewnie dwie, może trzy setki metrów. No i w linii prostej pomijając, że było to po drugiej stronie rzeki. Nie miał jednak pojęcia kto mógłby tam rozpalić ognisko.

Główną uwagę jednak skierował na przeciwnika. Ten wciąż się poruszał płynąc uparcie wciąż w głąb lądu. Niepokojące było to, że wciąż płynął mniej więcej środkiem rzeki coś jakoś nie kwapiąc się wciąż do wysadzania tego desantu. W międzyczasie gdy nie był dla mutanta widoczny, przepłynął przez główną część portu i teraz już był gdzieś na pograniczu rejonu orientacyjnie uznawanego przez Chebańczyków za port i centrum. Kutry musiały być już gdzieś na wysokości kubełkowatych budynków starej rafinerii z przeciwnej strony i Dwóch Wież z jego strony. W dzień pewnie już by teraz lub lada chwila widziały i były widoczne z głównego mostu Cheb który umownie uznawany był za centralny punkt osady. Brakowało im do niego pewnie nie więcej niż z kilkaset metrów.

Obie jednostki “wyprzedziły” Babę stąd obecnie bliższa mu była ta kanciasta, pudełkowata jednostka podobna do klasycznych modeli barek desantowych. Ale była już na pograniczu wykrywania przez czułe oczy mutanta. Musiała być odległa o jakieś czterysta metrów, może z pół kilometra, może trochę mniej bo aura raczej skracałą niż wydłużała zasięg obserwacji. Z tej odległości jego broń już była wyraźnie słabsza w niszczącym działaniu jednak do odwrócenia uwagi nadal chyba powinna się sprawdzić. Tej bardziej bojowej jednostki która płynęła jako pierwsza już praktycznie bardziej zgadywał gdzie jest niż ją zauważał. Widział jakieś nieregularne cieplne plamy sunące z wolna po rzece co mogło oznaczać jakieś trafione wcześniej miejsca tej bojowej jednostki. Temperatura była jednak za słaba na porządny pożar więc pewnie dymiło coś tam, może się tliło ale ognia nie było. Samego kształtu czy sylwetki pierwszego kutra jednak już nie widział.

Mutant otworzył ogień do bliższej jednostki. Widział jak dalekie patyczku luf kanciastej jednostki są skierowane każda w inną stronę ale nie w jego kierunku. Widocznie więc nie spodziewali się ataku z tego kierunku. Nie widział dokładnie efektu swoich strzałów ale widział, że coś tam odpadło, coś spadło, podskoczyło na pokładzie i nadbudowach ostrzelanej właśnie jednostki. Coś pewnie więc trafił.

Wieżyczki niepokojąco zaczęły szukać nowego wroga. Baba jeszcze nie zdążył się zorientować czy sunął prosto w jego stronę czy po prostu szukają dopiero strzelca gdy stała się światłość. Widział to nawet w swoich wrażliwych na termiczne promieniowanie oczach. Ktoś musiał wystrzelić flarę w powietrze. Spadała gdzieś na stronę brzegu na jakim się znajdował choć bardziej w stronę osady niż hałdy na jakiej się znajdował. Jemu samemu cieplna raca niewiele zmieniała bo dawała zbyt wąski promień ciepła by wystarczająco oświetlić mu kutrowy cel. Ale pewnie zwykłym ludzkim oczom nawykłym do odbioru innych fal światła powinno to się jawić jako kula światła. Sądząc z trajektorii spadania racy ktoś musiał ją wystrzelić pewnie z przeciwległego brzegu choć Baba nie widział kto. Widział jednak za to współgrający z tym efekt.

Chwilę po odpaleniu racy, gdzieś z budynków rafinerii na drugim brzegu ponad wodą pomknęła rakieta. Samego pocisku mutant właściwie nie dostrzegał ale za to aż nadto dobrze widział białawo - żółty cieplny ślad jej silnika jaki za sobą pozostawia. To nie mógł być więc ani granat ani nic innego tylko właśnie rakieta. Rakietę wystrzelono już z miejsca zbyt odległego od mutancich oczu by był w stanie wykryć kto strzelał i skąd dokładnie. Ale widział cel do którego strzelano. Pierwszy kuter! I dostał! Dostał bo rozległ się huk trafienia a trafiona jednostka stała się o wiele bardziej widoczna dla oczu Baby. Była bardzo daleko od niego, chyba już faktycznie z pół kilometra. Ale ciepło jakie obecnie wydzielała z miejsca trafienia rakietą mówiła jasno, że oberwała bezpośrednie trafienie tą rakietą. Tą wielometrową jednostką szarpnęło ostro i coś tam się działo. Odległość nie pomagała w orientacji i dostrzeżeniu detali.

Nie był to jednak koniec akcji. Całość przypominała klasyczną zasadzkę na drodze tyle, że w wersji wodnej a nie drogowej. Gdy przebrzmiał pierwszy strzał z wyrzutni rakiet od strony rafinerii rozległy się kolejne wystrzały. Co najmniej jedno gniazdo broni maszynowej i chyba kilka mniejszych koncentrowało swój ogień na pierwszej, właśnie trafionej jednostce. Riposta z kutrów też była brutalna i błyskawiczna. Całe nabrzeże rafinerii utonęło w znanych już Babie z autopsji serii wybuchów i poprawione ogniem broni maszynowej pierwszej jednostki. Druga również włączyła się w pacyfikacje zasadzkowiczów przenosząc zainteresowanie z jednego niewykrytego najwyraźniej strzelca na tych co dotąd zajmowali brzeg rafinerii.

Alice Savage

Poszli. Prawie wszyscy. Na miejscu, w garażu zostali ranni i niezdolni do walki. Widocznie ten start, garaż na łodzie w który Nix rozpaczliwie się wbił taranując wjazd by umknąć przed ścigającymi ich wybuchami jakoś miał się zmienić w nieco dłuższy przystanek. Alice zostałą z trzema postrzelanymi, wychłodzonymi czy nieprzytomnymi ludźmi w runnerowym samochodzie. Do tego połatany Ruffy który okazał się nawet większym pechowcem od niej gdy wyszedł najbardziej poharatany szrapnelami z ostrzału eksplozjami jakie obramowały ich jadące pojazdy niedawno. Paul pokuśtykał tylko wracając na chwilę do garażu ale poszedł na dach gdzie była już od jakiegoś czasu Boomer. Chwilę później przemknął przez rozwalone drzwi olbrzymi cień cybermutanta znikając równie nagle jak się pojawił. W miarę cało uchowali się z tych co zostali tylko Lenin i Tweety. Tweety kręciła się wokół furgonetki choć w przeciwieństwie do Alice bardziej interesowała ją sama furgonetka i to jak ją pocięły szrapnele niż żywa i mało ciekawa i rozmowna żywa zawartość wozu.

Z garażu widać było wnętrze garażu więc nie było widać co się dzieje poza jego ścianami. Spoza ścian dobiegały odgłosy walki. Pełnowymiarowej walki z odgłosami broni maszynowej w roli głównej. Gdzieś chyba niezbyt blisko. Bliżej wyprawa pod przewodem Nix’a i Hektora powinna próbować przedostać się do Tony’ego i sprawdzić co się tam dzieje. Wciąż była szansa, że uda się nawiązać z nim kontakt i go uratować. Sprawa wydawała się być jednak bardzo ryzykowna. Jak im szło tego Alice nie wiedziała.

Możliwości rozmowy z kimkolwiek z pozostałych osób wydawały się mocno ograniczone. Brian był nieprzytomny i leżał tak w głębokiej śpiączce. Sierżant Nowojorczyków leżał złożony w febrą z wychłodzenia nie nadając się do konwersacji. Szeryf Dalton najwyraźniej z tej trójki był w najlepszym stanie ale powiedział jej swoje i teraz miała chwilę by to przemyśleć.

Tweety zaś skoncentrowana na łataniu czarnego vana nie była zbyt ciekawa ani Brzytewki ani jej spraw i problemów. Lenin siedział na jakiejś skrzynce po czymś w okolicy wejścia i pospołu z Erykiem po drugiej stronie rozwalonej bramy chyba bawili się w bardzo ważnych strażników tej rozwalonej bramy. A przynajmniej Azjata się bawił niejako angażując do tego procederu zastępcę szeryfa chyba usiłując go namówić na grę w karty. Na razie Eryk się wzbraniał i coś wyraźnie nie palił się do zaangażowania w relacje z azjatyckim Runnerem którego zdołał poznać w biurze od niekoniecznie tej najprzyjemniejszej strony.

Alice miała więc trochę czasu dla siebie. Słyszała przez cienki dach głosy Paul’a i Boomer z góry choć nie słyszała o czym mówią. Chyba kłócili się jak ostatnio często to robili. Zza ściany jakiś czas dochodziły czasem głosy Nix’a i Hektora oraz śmiechy innych. Bliźniacy pewnie znów odstawiali jakiś swój skecz choć sądząc po negatywnych najczęściej głosach obojga Pazurów, zwłaszcza Nix’a chyba Pazury niezbyt łapały bliźniakowy humor.

Udało jej się wydębić od blondyny z umazaną twarzą butelkę z rozpuszczalnikiem. Faktycznie było gdzieś tak między ⅓ a ½ półlitrowej butelki. Sama kierowca zaś jak na prawdziwą kobietę przystało też skorzystała z chwili przerwy i doprowadzała swoją twarz do porządku zmywając z niej brud, błoto i rozmazany barwik. Sądząc po rozstawionych pojemniczkach i zajęcia miejsca przez lusterkiem samochodowym pewnie szykowała się do ponownego przystrojenia twarzy w swój makijaż czy barwy wojenne.

Drobny eksperyment dr. Savage przyniósł pewne rezultaty. Robactwo średnio reagowało na rozpuszczalnik. Ani je odstraszał ani przywabił. Za to gdy zwyobracała w nim śrubę obtoczoną dotąd przez owady pomogło tylko na chwilę. O ile więc sam rozpuszczalnik raczej nie interesował insektów to gdy chodziło o dostanie się do metalu nie stanowił dla robactwa zauważalnej przeszkody. Wymoczenie więc metalowych elementów w rozpuszczalniku wyglądało na równie skuteczną ochronę jak zanurzenie ich w wodzie czyli żadną. Choć przy podpalaniu rozpuszczalnika ogień odstraszył robale tak samo jak większość żywych stworzeń. Mogła teraz z czystym spokojem wspomnieć dopiero co zakończoną rozmowę z szeryfem.

- Mam się cieszyć, że napadliście nas po dżentelmeńsku bo skończyło się zaledwie skrajnie ciężkim pobiciem prowadzącym do śpiączki? Jakoś tego nie kupuję. - prychnął zirytowanym tonem szeryf. Pokręcił chwilę głową patrząc gdzieś w burtę wozu kompletnie nie zgadzając się z kitem jaki zamierzała wcisnąć mu srebrnousta rozmówczyni.

- I zapoznałem się z twoją opinią o reakcji u twoich kumpli. Przyjąłem do wiadomości. Ale pytałaś czy coś masz przekazać no to właśnie to. I nie ty masz przekonać Taylora. Wcale tego od ciebie nie wymagam. Powtórz moje słowa Guido i niech on pociągnie za odpowiednie sznurki. Jak ma taki posłuch i renomę, będzie kazał komuś tu się stawić na proces to się stawi. - szeryf doprecyzował swoje oczekiwania jakie miał co do tego co miała przekazać szefowi bandy rudowłosa lekarka w skórzanej kurtce.

- Zresztą jeśli te miłosierdzie, pokuta i zadośćuczynienie znaczy dla ciebie coś więcej niż prawo i sąd które używasz wybiórczo wedle własnych potrzeb to chyba jednak powinnaś przemyśleć jak to przekazać swoim kumplom z bandy. Dla wspólnego dobra wszystkich ludzi w okolicy. Nie tylko twoich i moich. - spojrzał znowu na siedzącą obok lekarkę i spojrzenie znów miał tak samo niechętne jak ostatnio często gdy rozmawiała z nim w jego biurze. Widać znów udało jej się go wkurzyć choć jak zazwyczaj panował nad językiem i już pokonał fale febry na tyle by panować też nad głosem.

- Przypominam ci też, że my nie zabiliśmy ani inaczej nie zaatakowaliśmy żadnego Runnera. Ani tutaj ani na Wyspie od czasu zimowej ugody. A Drzazga to co to ma być za argument? Posłałem go by przekazał list. Który dostarczył. Ty jakoś przekonałaś go, tego który jest tak bardzo zły na ciebie, by przekazał twój list tutaj. Jak ci mówiłem nie wywalił tych listów tylko przekazał go nam. - brwi szeryfa powędrowały do góry gdy chciał podkreślić ten fakt. Listonosz czy posłaniec w jakiego kilka dni temu przedzierzgnął się chebański traper jednak spełnił swoją rolę w obie strony.

- A co robi i jak odzywa się w stresie człowiek na terenie wroga to mogę sobie wyobrazić. Zwłaszcza jak adresat tych słów i zachowania kilka miesięcy temu wbił mu igłę w plecy podczas walki z wrogiem. Takie rzeczy wiele osób pamięta dłużej niż dzień czy dwa. A mimo to, jakby nie było i jak bardzo niemiły ten Drzazga dla ciebie nie był tam na detroidzkich włościach to jednak nie zrobił ci krzywdy co sama właśnie potwierdzasz. Na pewno nie coś takiego jak te twoi kumple zrobili Brian’owi i jego rodzinie. W porównaniu do tego co niby zrobił ci Drzazga to włos ci z głowy nie spadł. Nie jesteś po ciężkim pobiciu ani z jego ręki ani niczyjej innej. Nie jesteś w śpiączce. I Drzazga nikogo ci nie porwał. Nie porównuj więc tych dwóch zdarzeń bo to kompletnie inny ciężar gatunkowy mimo, że znowu używasz pozornych podobieństw by chytrze i po cwaniacku obrócić kota ogonem i wyjść na poszkodowaną ofiarę. Nie ze mną te numery. - odparł chłodno Chebańczyk nie przyjmując kolejnych argumentów jakie zgłaszała Alice pod adresem Drzazgi i zachowania Chebańczyków.

- A masz pretensje o własne bezpieczeństwo zgłoś to władzom rejonowym bo przestępstwo kara się wedle prawa lokalnego. O ile jakieś prawo tam w tym waszym Detroit istnieje. Skoro nie zgłosiłeś zdarzenia odpowiednim służbom bez sensu, że do mnie masz o to pretensje i żale. Co oczekujesz, że zrobię? Pojadę do Detroit i nakrzyczę na miejscowych, że pozwolili prześlizgnąć się Drzazdze? To jakaś paranoja. Ja jestem stróżem prawa w Cheb a nie w Detroit. Odpowiadam za to co się dzieje w Cheb a nie w Detroit. - dodał bardziej formalnym tonem odrzucając zażalenie jako bezzasadne i do przekierowania do innych organów.

- Poza tym o jakiej współpracy ty myślisz jeśli to znowu my mamy coś ustąpić i dać. To szantaż i wymuszenie ocierające się o korupcję a nie współpraca. - szeryf spojrzał na chwilę prosto w twarz rozmówczyni. - Jeśli taki układ przystroi się uśmiechami, prawniczym żargonem, podaniem rąk i przyjaznymi gestami to dalej jest szantaż i wymuszenie. - dodał wzruszając ramionami jakby mówił coś oczywistego dla siebie.

- Przestępstwo porwania i jego konsekwencji było faktem powszechnie znanym bezspornie dokonanym przez Runnerów. Czyli stronę którą rozważamy jako stronę w tej umowie. I przestępstwo dokonano na terenie drugiej strony i szkoda też została wywołana drugiej stronie. Czyli nam. - zaczął tłumacząc detale swojego posłania do szefa runnerowej bandy.

- Więc jak mamy mieć współpracę o jakiej mówisz, że tak bardzo chcesz i walczysz o te nie rozprzestrzenianie przemocy i rozlewu krwi no to bardzo dobrze. By współpraca miała silne podstawy musi być zbudowana na solidnych fundamentach. Ale zbudowaniu tych fundamentów przeszkadza ta popełniona przez Runnerów zbrodnia. - przerwał znowu na chwilę patrząc dobitnie na lekarkę.

- Jeśli zbrodnia pozostanie bez kary nie powstanie współpraca tylko jakiś chory układ. Nie przyłożę ręki do takiego układu. - zatrzymał na chwilę głos ucinając tą sprawę ostro i dobitnie.

- Do współpracy i paktu o nieagresji tak ale nie do wymuszenia i tuszowania zbrodni. Mowy nie ma. Jeśli Guido chce współpracy niech przemyśli sprawę pod wieloma kątami oprócz swojego kolesiostwa. Niech przyśle tu Taylora i resztę porywaczy na przesłuchanie. Ja ich przesłucham. Jeśli Guido jest rozsądny i naprawdę umie myśleć perspektywicznie to dotrze do niego, że jest silniejszy od nas i może nas szantażować i dyktować warunki teraz. Ale jutro niekoniecznie. Jeśli tego nie zrobi no wykaże się właśnie taki mafiozem za jakiego go tu wszyscy mają. Twoje słowa, że da się z nimi żyć i układać po sąsiedzku na cywilizowanych zasadach pozostaną mrzonką, pustosłowiem i gangerską propagandą. Cywilizowani ludzie przestrzegają zasad panujących u sąsiadów. Nie porywają ich z domów nie katują do nieprzytomności. A jeśli już to wydają sprawcę na osąd swoim sąsiadom dla dobra i pokojowej współpracy obu cywilizowanych społeczności. Jeśli zaś nie ma mowy o takim wzajemnym poszanowaniu to jedna ze stron jest zwykłymi bandytami i barbarzyńcami bez względu na używane narzędzia co noszą na grzbiecie. Wiedz, że ja nie odpuszczę tej zbrodni. Będę miał na uwadze podczas śledztwa i procesu czy ktoś się stawia dobrowolnie czy trzeba go siłą ściągać i sadzać w kajdankach. To jest moje przesłanie do Guido. Do Guido nie do ciebie. Niech zdecyduje i zdecyduje uważnie. Bo się ważą losy nie tylko ofiar i sprawców tego przestępstwa. - Dalton zakończył dłuższą wypowiedź jak widzi sprawę. Wyglądał na upartego postawić sprawców porwania i pobicia przed śledztwem a potem przed sądem. Oczekiwał chyba, że Alice przekaże jego słowa szefowi gangu. Od decyzji kto z Runnerów i w jakiej roli stawi się na procesie za trzy dni wydawało się kluczowe dla dalszych relacji na osi Cheb - Runnerzy. W zimie czy wcześniej Guido i reszta bandy mogli sobie pozwolić na lekceważenie mieszkańców Cheb bo wówczas była to jakaś kolejna wioska na dalekich peryferiach ich strefy wpływów z których póki sprawa nie dotknęła osobiście Guido poprzez śmierć Custer’a pewnie większość z nich miała mętne poczucie gdzie ta osada i czy w ogóle jest czy jej nie ma. Póki Custer raz do roku przywoził haracz Runnerów więcej Cheb właściwie nie interesowało. Kto by się bowiem w runnerowej dzielni interesował takim odległym zadupiem?

Teraz jednak zgodnie z planami Guido do których przekonał resztę bandy sprawa wyglądała diametralnie inaczej nawet jeśli stosunek samych Runnerów do Cheb był nadal drastycznie niekorzystny pod wszelkimi kątami dla Cheb. Jednak Alice nie była pewna czy do samych gangerów łącznie z Guido dociera różnica dalekiego wypadu po haracz czy rajd z ekspedycją karną a codziennym sąsiadowaniem o jakim mówił Dalton. Dalton najwyraźniej zakładał, że tym razem Runnerzy nie zamierzają wracać do siebie po paru dniach buszowania po okolicy. Trzecim dyplomatycznie nie wspomnianym przez niego elementem równania było NYA. Byli na tyle duzi i silni, że musieli w naturalny sposób angażować większość uwagi i sił Runnerów. Więc na wszystko inne mogli przeznaczyć o wiele mniej środków niż przeznaczyli zimą na całe Cheb. I jakby nie patrzeć Nowojorczykom było bliżej do Cheb niż Runnerom. Było więc jasne, że poszatkowane walkami Cheb i jej mieszkańcy prędzej czy później staną się ważni dla obu tych sił. Obecnie spraw abyła świeża i obaj giganci byli zajęci głównie sobą. Ale w końcu ochłonął i zwrócą uwagę na jakiś przełom w ich grze. Wówczas w naturalny sposób dla obydwu stron pierwsze w oko wpadało pewnie Cheb. W pojedynkę za słabe by zagrozić czy stanowić wyzwanie czy dla wysłanników Runnerów czy Nowego Jorku. Ale im dłużej konflikt trwał tym większa byłaby pewnie jego rola. Sam pakt o nieagresji czy nie wspieraniu przeciwnika mógł być dla każdej z dwóch stron cenny. Dalton podał Alice właśnie cenę takiej neutralności. Chciał widzieć przysłanych winnych porwania na śledztwie i ławie oskarżonych.

Wyspa; Schron; poziom cywilny; Dzień 7 - ?, jasno; chłodno.

Will z Vegas

- Jakim kurwa lotniskiem? - spytał po zdawałoby się długiej niemiłosernie chwili milczenia starszy facet z przepaską na oku. Jak Will’owi nie trafił się mistrz wciskania kitu taki sam jak on sam w post to chyba informacja o jakimś lotnisku i jakimś wejściu do bunkra do niego zaskoczyła podstarzałego Runnera tak samo jak informacja o samym magazynie bombek.

- Dobra zaprowadzisz nas tam. Ale potem. Na razie spróbujemy zdziałać coś tym tutaj. Umiesz to obsługiwać? To siadaj. - Jednooki na razie machnął ręką na coś co nie było dostępne do załatwienia czy zdobycia w miarę szybko. Choć pewnie raczej nie żartował z tym przedostaniem się do magazynu pod lotniskiem. Zapytał zaś Schroniarza wskazując na konsoletę przy której siedział. Sądząc z jego pewności siebie z jaką przy niej majstrował sam pewnie znał się na jej obsłudze albo umiał ściemniać na tyle dobrze, że się na tym zna, że Will nie mógł tego przejrzeć. Wyglądał jakby szukał pomocnika w obsłudze tego sprzętu.

Will przelotnie spojrzawszy na te wszystkie suwaki i zegary stwierdził, że tyle o ile. Nie wydawało mu się to czarną magią choć nigdy nie obsługiwał tego sprzętu. Niemniej miał wiedzę i doświadczenie w podobnym na tyle by wiedzieć, że po krótkim instruktażu powinien sobie z tym poradzić. Czuł, że Jednooki i reszta pozornie swobodnych i jarających blanty Runnerów go sprawdza. To co wie i na co go stać, na co można na niego liczyć. Tak jak to często bywa z nowymi. Gdyby Jednooki pokazał mu co i jak pewnie by się połapał co i jak trzeba robić. Wyszedłby wtedy pewnie na nie tak całkiem faceta z dwoma lewymi rękami. Mógł też spróbować sam rozgryźć ten mechanizm konsolety. Jeśli by coś skrewił wyszedłby na nieudanego cwaniaczka i pewnie wzbudziłoby to niechęć u Jednookiego i reszty bo takich typów mało kto lubił. Ale gdyby się udało i rozgryzł to jednak samodzielnie to pewnie odebrany by został jako łebski koleś. Tacy dla odmiany jeśli nie było z nimi innych kłopotów raczej byli odbierani pozytywnie.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Zombianna

 

__________________

Jeśli w sesji strony tematu sesji przybywają w postępie arytmetycznym a strony komentarzy w postępie geometrycznym, prawdopodobieństwo że sesja spadnie z rowerka wynosi ponad 99% - I prawo PBFowania Leminkainena