Komenda chebańskich stróżów prawa i porządku sprawiała opłakane wrażenie. Od zewnątrz szpeciły ją łańcuchy odprysków po kulach, brakowało szyb w oknach. Dach nosił też ślady spalenizny, część ścian naprawiono prowizorycznie, przybijając do nich deski… lecz ludzie wewnątrz budynku nadal próbowali wykonywać swoje obowiązki na tyle, na ile pozwalała im napięta sytuacja oraz brak zasobów.
Grupa Pazurów zniknęła w pokojach przesłuchań, Alice zaś miała mnóstwo czasu aby w poczekalni podziwiać miejscową architekturę. Owe kontemplacje przerwało echo rozmowy i wolne kroki na schodach. Lekarka słuchała jednym uchem, mając wrażenie że rozpoznaje owe głosy. Przypuszczenia się potwierdziły, gdy konwersująca para pojawiła się na parterze. Kate i Eliott. Ta pierwsza z zapuchniętymi, mokrymi oczami i smutnym wzrokiem wbitym w podłogę. Ocierała nos rękawem, zastępca szeryfa coś jej tłumaczył i pocieszał. Savage drgnęła, widząc tłumioną rozpacz wypływającą z drugiej kobiety razem z kolejnymi łzami. Podniosła się z taboretu i nim zdołała pomyśleć co właściwie robi, podeszła do Chebańczyków.
- Dzień dobry, cieszę się ża was widzę. Jak minęła noc, co z Brianem? - zaczęła pogodnie, grzebiąc przy okazji w kieszeni płaszcza. Po chwili wyciągnęła z niej kraciastą chusteczkę i podała miejscowej medyczce, uśmiechając się pokrzepiająco. Kawałek materiału stanowił lepsze rozwiązanie niż smarkanie w rękaw. Zaraz też podjęła temat, skupiając uwagę na kobiecie - Chciałam ci bardzo mocno podziękować. Pan… Anthony się obudził, surowica zadziałała. Ja… nie wiem jak sie odwdzięczyć, nie potrafię nawet wyrazić pełni wdzięczności. Może mogę w czymś pomóc?

- Oh, dziękuję. - odpowiedziała Kate zdając się być ucieszona choć trochę tak małym a jak przydatnym drobiazgiem. - Brian wciąż jest w ciężkim stanie. Ale w końcu zasnął. Tak zwyczajnie. Więc jest nadzieja, że jak Bóg pomoże to wyjdzie z tego. Ale naprawdę nie wiem kiedy. - rozłożyła ramiona brunetka ocierając oczy i twarz chusteczką Alice. - No tak widzę. - kiwnęła główką przekierowując spojrzenie na siedzącą sylwetkę szefa Pazurów. Nawet siedząc wydawał się olbrzymi. - No musimy sobie pomagać prawda? Cieszę się, że mogłam pomóc i surowica zadziałała. Nie zawsze działa. Choć najczęściej nie działa jeśli minęło zbyt dużo czasu od ukąszenia. Czasem jak ukąsi kogoś obcego nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia póki nie jest za późno. No ale wam się udało i tak więc zostaje się cieszyć. - Kate odsapnęła już spokojniej i choć miętoliła w dłoni chusteczkę wydawało się, że kryzys płaczu i smutku mija lub minął właśnie.

- Jeszcze raz bardzo ci dziękuję - poklepała weterynarz po ramieniu i zaraz zmieniła temat - Wybacz… słyszałam jak mówiłaś o tych insektach. Zmieniają formę? Powiedz… często tu macie taka plagę? Kiedy się to zaczęło? To miejscowy gatunek?*

- Nie no gdzie miejscowy!? Pierwszy raz mamy taką plagę. Z naszymi robalami można chodzić na nasze ryby. - wtrącił się stojący obok Eliott słysząc chyba pytanie które nieco niezbyt przypadło mu do gustu.

- Oj, Eliott ty to tylko o tych swoich rybkach. - uśmiechnęła się weteryniara słysząc nieco przerysowane oburzenie w słowach zastępcy szeryfa. - Te jak się okazuje jaja czy zarodniki przyniosła burza. Z tydzień temu. Ale wyglądało jak zwykły pył czy nalot więc nie zwróciliśmy na to większej uwagi. Bo takie rzeczy czasem się już zdarzały. Ale wczoraj czy przedwczoraj zaczęły się z nich wykluwać te owady więc wyszła prawda czym to jest. A i tak, widziałam wylinki w nocy i sam proces wykluwania się. Przechodzą do następnego stadia rozwojowego choć nie wiem co to by mogło być obecnie. Wyląg prawdopodobnie wciąż trwa. Może ta ulewa przyśpieszyła czy zahamowała ten proces a może w ogóle nie wpłynęła. To dla mnie obcy gatunek więc nie potrafię bez należytych obserwacji przewidzieć do czego jest zdolny. - kobieta wyjaśniła nieco dokładniej swoje spostrzeżenia i już mówiła dość normalnym tonem.

- Ani czy nas pożre. - wtrącił się znowu Eliott nieco dosłownie pochylając się głową między dwie kobiety. Słysząc wtrącenie Kate uśmiechnęła się kiwając głową, że może niechcący ale jednak zastępca szeryfa ma w tym punkcie rację.

-Podsumowując - Savage uniosła dłoń i ścisnęła kąciki oczu w daremnej próbie przegnania rosnącej migreny. Jasna cholera… pomyśleć że mikroskop Jednookiego spoczywał beztrosko na Wyspie, w bagażach i wyposażeniu szpitalnym. Czyli równie dobrze mógł być na księżycu, po jego ciemnej stronie - osiągalność i szansa na odzyskanie podobna. - Jaja spadły z nieba, przyniesione przez burzę. Wylęgły się z nich eukarionty pokryte nie chityną, ale plastikiem… Kate posłuchaj, może w obozie Nowojorczyków ktoś będzie miał mikroskop. Przyszli po bunkier medyczny, pełen wirusów. Nie wierzę, że nie zabezpieczyli się na ewentualną konieczność szybkiej pracy w terenie, bez dostępu do zasobów spod ziemi. Ludzie kapitana Richardsona kojarzą cię pozytywnie, może uda ci sie z nimi porozmawiać. Ja niestety… nie mogę tam iść. Pan Rewers ma napięty harmonogram podróży, a dość czasu już zmarnował przez konieczność szukania mnie po okolicznych lasach - zakończyła, obracając głowę ku pomieszczeniu gdzie siedział łysy olbrzym i przez ścianę posłała mu ciężkie spojrzenie. Nieważne co by się nie działo… choćby z nieba zaczęły spadać kurczaki KFC i atakowały ludzi, Tony’ego nie przekona to do opóźnienia wyjazdu. Miał swój plan, cel strategiczny i ich się trzymał.

- Myślisz, że przyjechali tu z mikroskopami? - Kate wydawała się być zdziwiona pomysłem. - I, że jakby mieli to by pozwolili mi skorzystać? - ta myśl też wydała się lekarce leczącej z musu także ludzi tak dziwna, że spojrzała pytająco na zastępcę szeryfa.

- Na mnie nie patrz. Ja nie jestem od mikroskopów ani od gadania z tymi mądralami z mundurach. Szkoda, że nie powiedziane było jak tu byli to może szef by od nich coś wydębił. - Eliott najpierw rozpostarł ramiona w geście bezradności a potem złożył je z grubsza ponownie celując we własną pierś. Na koniec dopiero popatrzył nieco tęsknie na drzwi za którymi zniknął szeryf z Boomer.

- Mikroskop mógłby bardzo pomóc. Tak to mam tylko lupę. A przez nią nie da się zbadać budowy komórkowej ani nawet wewnętrznej. - powiedziała z wolna Kate zamyślonym tonem a gdy dojrzała spojrzenie o raczej pytającym zabarwieniu u drugiego Chebańczyka dodało jeszcze trochę. - Nie da się zobaczyć co mają w środku. Więc ciężko odkryć co tam mają czyli czego się spodziewać. - odpowiedziała zastępcy.

- Aha. Dobra to chodźmy, pomyślimy przez drogę co dalej z tym zrobić. I chodźmy zanim te cholery nabiorą apetytu na nas. - Eliott’a coś się nadal trzymał czarny humor z tymi robalami ale widocznie mieli zamiar wyjść skoro i tak już tak stali i gadali gotowi do wyjścia.

- Patrząc na to, co znajduje sie w waszym sąsiedztwie, na Wyspie… byliby bandą głupców, gdyby nie zabrali mikroskopu - lekarka westchnęła ciężko, opuszczając ramię i dla odmiany chowając je do kieszeni, gdzie spoczywał czarny prostokąt z wygrawerowaną Brzytwą. Przesunęła po nim parę razy kciukiem, szukając choć chwilowego ukojenia. O dziwo pomogło. Odkaszlnęła i nadawała dalej, już bez przemęczonej chrypy - Owady są bardzo zróżnicowaną ekologicznie grupą, zasiedlają najróżniejsze środowiska i siedliska. Ze względu na środowisko wyróżnia się kilka grup ekologicznych: wodne, owady lądowe, koprofaunę, nekrofaunę, gatunki ksylofagiczne, saprobiontyczne et cetera, et cetera. Te tutaj nowy gatunek, całkowicie nieznany. Wyrosły na napromieniowanej, skażonej ziemi. Nic o nim nie wiemy. Znamy przybliżony czas przeobrażenia z jaja do larwy… ale zwykle mają trzy stadia rozwojowe. Nikt nie wie czy forma imago nie zacznie żerować na ludziach, pluć kwasem albo robić coś równie niestosownego... nie rozróżniając czy żywiciele są z Cheb czy z Nowego Jorku. Choćby jak w przypadku muszycy: jaja składane w ludzkim ciele… znasz zapewne nie tylko podstawy entomologii. Wiesz o czym mówisz i masz słuszne obawy jak sprawa może się dalej rozwinąć. Oni też będą zagrożeni, spróbuj ich przekonać. Działamy w jednej sprawie… powinni zrozumieć. Prosto, po żołniersku. - widząc że sie zbierają wpierw wyściskała Kate, potem Eliotta i zeszła im z drogi - Trzymajcie się i mam nadzieję że do zobaczenia.

- Jak to jaja składane w ludzkim ciele? To jednak nas zeżrą?! - Eliott zbladł słysząc owadzią przypowieść Alice i wydawało się, że ta wizja trafiła i co więcej błyskawicznie uwiła sobie gniazdko w jego głowie. Widząc efekt Kate posłała Alice piorunujące spojrzenie. Zupełnie jak ktoś kto ma podobne obawy do niej ale nie chce siać niepokoju takimi uwagami. Uściskała krótko i cmokając ją po angielsku w policzki po czym odwróciła się i tym razem ona wzięła zastępcę pod ramię.

- Spokojnie Eliott to tylko jeden z wariantów. Nie wiemy czy prawdziwy dlatego właśnie przydałby się mikroskop, żeby… - dalsze słowa rozmowy zagłuszyła odległość no i zamykanie drzwi.

Savage została sama, lecz nim na poważnie zdążyła rozważyć wyjście przed komisariat celem zapalenia na spokojnie papierosa, skrzypnęły jedne z drzwi wewnatrz budynku. Posterunkowy w końcu zakończył spisywać zeznania od Tony’ego i Nixa. Para Pazurów opuściła cichy kącik, wracając do głównej części policyjnej poczekalni. Ten moment wykorzystała lekarka, niby przypadkiem zachodząc do biurka stróża prawa.
- Przepraszam że przeszkadzam… mogłabym mieć do pana prośbę? Obiecuję, nie będzie to nic niestosownego, ani niebezpiecznego.

- Tak? - zapytał krótko posterunkowy na chwilę przestając układać spisane właśnie zeznania do teczki i zerkając na lekarkę pytającym wzrokiem.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i pochyliwszy się nad nim, zaczęła nadawać ściszonym głosem.
- Czy za wielki nietakt oraz nadużycie pana cierpliwości zostanie uznane, jeżeli poproszę o coś gorącego do picia dla tego młodszego gentlemana? - nie obracając głowy, wskazała samymi oczami snującego się w okolicy Tony’ego, bladego i wciąż niewyraźnie wyglądającego Nixa - Rozumiem, że jako jednostka… specjalna są wytrenowani i przyzwyczajeni do niekorzystnych warunków, ale martwię się o niego. Kąpiel w taką pogodę… - pokręciła nieznacznie głową, zawieszając proszący wzrok na rozmówcy i zaraz dodała tonem wyjaśnienia - Pływał w tutejszej rzece… za kwiatami dla ojca Miltona. Nie wypada odwiedzać zmarłych tak z pustymi rękami. Dlatego, jeśli to nie jest problem, chciałabym poprosić o herbatę dla niego. Jeszcze się przeziębi, lub zapalenia płuc dostanie - westchnęła na koniec, wyraźnie zrezygnowana i na pograniczu zmęczenia oraz zmartwienia.

- Pływał w rzece?! W taką pogodę?! - Eryk wydawał się jeśli nie wstrząśnięty to na pewno zmieszany tak absurdalnym pomysłem. Od razu spojrzał za okno i choć była już pełnia dnia i przestało lać a nawet padać czy choćby mżyć to i tak nawet na wygląd wyglądało, że “na podwórku” to jest zimno, odpychająco i w ogóle najlepiej to nie wychodzić z domu albo i łóżka. A co dopiero gdzieś pływać w taką pogodę. Jak już to opluskać się ale w balii z gorącą wodą a nie w jakiejś zimnej i lodowatej rzece. No tutejszy zastępca szeryfa miał chyba za mało wyobraźni by wpaść na taki pomysł więc zawiesił się na chwilę wpatrzony w te okno jakby usiłował wyobrazić sobie tą scenerię w tą ulewę która zakończyła się niedawno.

- I za kwiatami?! Ale po co? Przecież są konwalie. I rosną nawet przy cmentarzu. - szeryfowie odwrócił wzrok z powrotem na Alice ale zaraz powędrował na człapiącego Nix’a który chyba jednak zwrócił na ich rozmowę uwagę bo skrzywił się tylko i by nie patrzeć na głównego stratega i autora tego pomysłu zaczął wgapiać się przez okno w ich zaparkowaną terenówkę.

- No tak, znaczy tak. Już wstawiam wodę. - pokręcił głową Eryk i wciąż nią kręcąc odłożył do szuflady trzymaną teczkę a potem wstał i wyszedł do bocznego pomieszczenia gdzie dał się słyszeć metaliczny stukot i wodnisty chlupot zupełnie jakby wstawiał wodę do zagotowania. - Ale po co to było pływać? W taką pogodę? Przecież sam ojciec właśnie dorobił się podobnie nim Pan go powołał do swojego domu. Zmartwiłby się pewnie gdyby ktoś przez niego skończył tak samo. To dobry człowiek był. - powiedział powracający, patykowaty młodzieniec w mundurze i odznaką w klapie.

- Bardzo dziękuję i proszę wybaczyć zamieszanie - Odebrawszy parujący kubek, lekarka skłoniła w podzięce rudy łeb i przez chwilę milczała, grzejąc o niego ręce. Czuła się wyziębiona, a przecież to nie ona nurkowała po te przeklęte lilie… chyba lilie. Wyglądały przynajmniej na porządne, przedwojenne okazy Nymphaea tuberosa, lecz okres ich kwitnienia nie przypadał na wczesną wiosnę. Westchnęła nieznacznie, wracając umysłem do wnętrza komisariatu nim myśli pobiegły w niepotrzebnym kierunku. Nix, ryzyko zapalenia płuc, powikłania po hipotermii - konkrety.
- Ojciec Milton był wyjątkowym człowiekiem: troszczył się o innych nie patrząc na własne dobro. Zasługuje na coś wyjątkowego, przynajmniej tak mogliśmy mu podziękować… - głos jej się urwał, przez piegowatą twarz przebiegł skurcz. Dobrotliwy, łagodny i odważny pastor nie zasługiwał na taki koniec.
- Bardzo mi przykro z jego powodu, może gdybym tu z wami została, dałabym radę… - wychrypiała, wpatrując się w zawartość kubka, po czym odkaszlnęła i dodała już bardziej optymistycznie - Dlatego trzeba zadbać o Nixa, stąd herbata. Poza tym… ma lekarza pod ręką, nic mu nie będzie. Jeszcze raz dziękuję. - posłała na zakończenie uprzejmy uśmiech i obróciwszy się na pięcie, przetransportowała swoje półtora metra kłopotów w najbliższe sąsiedztwo młodszego Pazura.

Wyglądał już o niebo lepiej niż zaraz po przyjściu do samochodu, jednak do stanu sprzed kąpieli sporo u brakowało. Potrzebował zregenerować siły, a skoro Tony’emu nie widział sie nadprogramowy przystanek w łosiu, pozostawała improwizacja we własnym zakresie. Słodka, gorąca herbata była dobrym początkiem - z tą myślą przewodnią dziewczyna wyjęła z torby dwa lizaki i odpakowawszy celofan, wsadziła je do kubka i podała najemnikowi.
- Wypij to i posiedź przy piecyku, dobrze? Wiem, że jesteś twardy, zahartowany. Zapewne nie takie rzeczy robiłeś na szkoleniu, albo przed nim. Będę jednak spokojniejsza, jeżeli chwilę odpoczniesz i się ogrzejesz. Zregenerujesz, podładujesz baterie… jak się czujesz, potrzeba ci czegoś, jesteś głodny? - ściszyła głos do szeptu, spoglądając ku górze z mieszaniną troski i tajonej czułości, której nie wolno było jej okazywać w nadmiarze. Mimo tego nie potrafiła zapomnieć tych paru chwil bliskości, gdy jego ciepło oraz obecność pomagały utrzymać się Savage w rejonach uznawanych powszechnie za dopuszczalną normę zdrowia psychicznego. Cholernie chciała go po prostu okryć kocem objąć i zapaść wspólnie w miękką otchłań kanapy w aneksie kuchennym chebańskiej weterynarz, najlepiej z kubkiem gorącej czekolady. Siedzieć w ciszy, słuchać trzaskającego w kuchni ognia i gapić na szarówkę za oknem… marzenie równie realne co wycieczka na księżyc.

Eryk jakoś nie wyglądał na zbytnio przekonanego o celowości pływania w rzece podczas ulewy po kwiaty na grób alo wciąż był pod wrażeniem takiego wyczynu mimo, że dopiero co poznał go z tej dość skrótowej relacji. W końcu jednak sam przeżył dopiero co tą ulewę choć jego wygląd wskazywał, że przeżył ją na sucho i pewnie nawet pod luksusem bycia pod dachem. Nie uznał jednak za stosowne coś dopowiedzieć albo i nie miał pomysłu co tu jeszcze mówić więc poszedł na chwilę z powrotem do tego drugiego pomieszczenia i wrócił z kubkiem gorącej herbaty i cukiernicą zrobioną ze słoika po chyba dżemie sądząc po resztkach naklejki.

- Nie, głodny nie. Ale dzięki za herbatę. - powiedział młodszy Pazur i przyjął kubek zauważalnie ucieszony. Od razu objął rozgrzane naczynie obydwiema dłońmi chcąc je widocznie dodatkowo ogrzać. - No robiłem już takie rzeczy. - kiwnął głową z nieco smętną miną i siadając w pobliżu rozpalonego i promieniującego ciepłem piecyka. Przy okazji zaliczył ciekawskie spojrzenie posterunkowego jakby ten sprawdzał czy Nix faktycznie jest mokry czy jakoś tak. Albo jak to wygląda ktoś po takim pływaniu w taką ulewę. - Na szkoleniu. Ale nigdy dotąd nie na akcji ani nie po jakieś głupie kwiaty! - sapnął z zauważalnym poziomem irytacji czy nawet wkurzenia. - Szef coś się chyba uwz… - rzekł znowu tym rozżalonym czy nawet markotnym głosem ale urwał i spojrzał gdzieś na swoje buty. Siorbnął łyka ale chyba jeszcze było zbyt gorące by pić więc syknął cicho i znów wrócił do ogrzewczej roli kubka.
- Znaczy ten chciałem powiedzieć dbacie o mnie dziewczyny. - powiedział z sympatycznym uśmiechem zmieniając temat. - Od Boomer dostałem ten ogrzewacz a od ciebie teraz tą herbatę. - klepnął się lekko dłonią w pierś co zaowocowało lekko metalicznym puknięciem gdzie pewnie było to metaliczne pudełko drugiego Pazura, a potem uniósł lekko trzymany kubek jaki właśnie dostał od Savage. - Coś chyba długo gada ten szeryf z tą Boomer. Chociaż w sumie to nie spisywał mnie nikt nigdy. Ten tutaj to jakiś straszny formalista. I sztywniak. Myślałem, że tylko u nas na szkoleniu w biurach się tacy uchowali. - podsumował krótko Pazur przenosząc nieco zamyślony wzrok na zamknięte wciąż drzwi za którymi zniknęli Dalton i Boomer.
Wreszcie się uśmiechnął. Widząc to lekarce z miejsca zrobiło się lżej na sercu i jakoś tak cieplej. Może chodziło o bliskość pieca, a może o brak potwierdzenia tezy, że po wycieczce po rzece Nixon zacznie darzyć niewielkiego rudzielca niechęcią wymieszaną z nienawiścią i pogardą, upatrując w niej personifikacji całego zła świata. Odwzajemniła więc uśmiech, kucając tuż obok i wyciągnąwszy dłoń, położyła ją na ramieniu Pazura.
- Czemu miałybyśmy nie dbać? Jesteś tak sympatyczny, że inaczej się nie da. Poza tym gramy w jednej drużynie, dbamy o siebie i pilnujemy pleców. - parsknęła, wracając mniej - więcej do standardowego tonu - Szeryf Dalton jest przedwojennym gliną. Nosił mundur zanim spadły bomby. Wiele pamięta z tamtych czasów, a całą otoczka procedur… chyba ma robić odpowiednio profesjonalne wrażenie. Zbijać z tropu, wprowadzać element niepewności. Każdy z nas podświadomie obawia się sądów czy instytucji pokrewnych, a używanie zwrotów i formułek prawnych potrafi zasiać w sercu bliźniego ziarno niepewności odnośnie własnego losu. Jeśli zaś chodzi o Tony’ego… czasem jest okropnie nieznośny. I przewrażliwiony - podzieliła się z nim informacjami na temat łysego olbrzyma, szepcząc je konspiracyjnie aby osobnik obgadywany tego nie usłyszał - Porozmawialiśmy sobie na cmentarzu, nie martw się. Więcej nie będzie miał równie genialnych pomysłów, co ta kąpiel. Wiesz… zrobiłeś na nim wrażenie, słyszałam to wyraźnie w sposobie w jaki o tobie mówił. Nie każdy by podołał i na dodatek dał radę dodać “szefie” do tej przyspieszonej lekcji matematyki w warunkach ekstremalnych. Był z ciebie dumy - przyznała i naraz drgnęła, prostując plecy. Zapomniała z tego wszystkiego wyjąć zza ucha żółty badyl, musiała wyglądać jak miniaturowa karykatura hipisa. Sięgnęła po niego, ujmując delikatnie jakby był ze szkła.
- Jest taki piękny... bardzo ci dziękuję, Pete - szepnęła, a przez blade policzki przewędrował rumieniec, gdy podniosła wzrok, szukając nad sobą jego twarzy. - Boomer też się podoba. Są lepsze niż konwalie. O niebo lepsze i… pij póki ciepła - opuściła oczy, brodą wskazując na kubek.

- No tak, chyba tak, chyba ładny. Szkoda, że nie rósł gdzieś w trawie. - zgodził się młodszy z Pazurów raczej dość roztargnionym tonem. - No brzmi skomplikowanie z tym szeryfem. - dodał podobnym tonem patrząc intensywnie na siedzącego szefa który znów siedział jakby pozował rzeźbiarzowi czy portreciście.
- Wrażenie? - powtórzył jakby słowa rudowłosej rozmówczyni. - Coś jest w stanie zrobić na nim wrażenie? - powiedział z zauważalną dozą sceptycyzmu. Jednak kamienna aparycja i sposób no i reputacja sławnego stratega Pazurów jakoś niezbyt sprzyjała temu twierdzeniu. - Ja zrobiłem na nim wrażenie? - ta część twierdzenia chyba wydawała się Nix’owi najbardziej zdumiewająca. - Myślałem, że się na mnie uwziął. Że chce mnie uwalić. Bo zawsze się mnie czepia. Nie tak, że teraz tylko prawie od początku szkolenia. Zawsze coś mu się nie podoba. - Pazur popił łyka herbaty patrząc mniej lub bardziej jawnie w stronę szefa Pazurów. W tej jednak chwili sławny Anthony “Cass” Rewers jednak faktycznie jakoś niezbyt kojarzył się z typowym stereotypem ciepłych uczuć. Siedział przytłaczając swoją ogromną masą i gabarytami na krześle i wpatrywał się w gdzieś w przestrzeń za zakropioną po ulewie szybą. Gdyby go ktoś nie znał to w tej chwili szef Pazurów sprawiał wrażenie z tym jego marsem na twarzy i gabarytami zapaśnika sumo raczej jakiegoś szefa mafii, mordercę, oprawcę czy psychopatę niż sławnego stratega z organizacji najemników Higgins. Dośc więc ciężko było uwierzyć, że ktoś na tym ponurym i zasępionym drabie jest w stanie zrobić jakiekolwiek wrażenie. Zwłaszcza jak był jego podwładnym i te wrażenie miałoby być pozytywne albo chociaż nie negatywne.

- Każdy z nas ma dwie twarze, Nix: jedną dla świata, drugą - tą prawdziwą - chowaną głęboko pod maską, a te przybieramy najróżniejsze - na twarzy lekarki pojawiło się zamyślenie. Nie odwracała głowy w kierunku opiekuna, wystarczy że jej rozmówca się na niego gapił. Gdyby i ona to uczyniła jasnym stałoby się, na czyj temat rozmawiają - Jesteśmy tylko ludźmi, targają nami emocje, żądze i troski. Mamy marzenia, obawy, plany… jednak tego nie pokazujemy, bo wtedy dalibyśmy przeciwnikowi karty do ręki, dzięki którym potrafiłby uderzyć w najczulszy dla nas punkt, nasze słabości - je też wszyscy posiadamy. Grunt to nauczyć się kontrolować, pokazywać tylko to, co chcemy aby świat widział. Tony ma wielu wrogów, poza tym… taki już jest: z pozoru zimny, nieczuły i opanowany do granic możliwości. I fakt, ciężko mu zaimponować, ale tobie ta sztuka się udała - wzruszyła ramionami, otrząsając się z rozmyślań. Przekierowała pełną uwagę na młodego najemnika, a ruda brew powędrowała do góry, sadowiąc się gdzieś na środku piegowatego czoła - Czepia się, bo chce cię nauczyć jak najwięcej, a najlepiej pokazywać to na błędach jakie popełniamy. Jak w matematyce: dostajesz do rozwiązania równanie, a potem wykładowca je ocenia, pokazując gdzie się pomyliłeś, abyś zapamiętał na przyszłość. Pokazuje alternatywy, daje dobre rady. Gdyby nie uważał cię za kogoś wyjątkowego… zdolnego, wartego czasu i uwagi, to by cię tak nie szkolił, tylko zajął czymś efektywniejszym. Czas jest wartością cenną, deficytową i wiecznie go nam brakuje. Tony nie marnuje go na czynności, których nie uważa za warte uwagi. Chce żebyś był jak najlepszy, uwierzył w siebie i swoje możliwości. Zobaczył, że potrafisz robić rzeczy, rozwiązywać problemy i podejmować działania o jakie byś się nie podejrzewał… jednak gdyby powiedział ci o tym wprost, istnieje spore prawdopodobieństwo, że popadłbyś w samozachwyt, tracąc przy tym realny obraz rzeczywistości… nie o to chodzi by nagle twoje ego urosło do rozmiarów nie pozwalających na przebywanie w zamkniętych pomieszczeniach. Pokora, rozwaga, umiejętność analitycznego myślenia pod presją - to cechy dobrych dowódców. Pozostawiam ci to do wolnej interpretacji. Wiem, że wysnujesz poprawne wnioski - zakończyła uśmiechając się pod nosem. Jak powiedział olbrzymi Pazur, Nix sam musiał w sobie odkryć własne zalety, uwierzyć w siebie. Gdyby dostał proste, oczywiste odpowiedzi na tacy tylko by go to zepsuło.


Jeszcze przed wojną procedura przesłuchania świadka składała się z kilku elementów. Przeprowadzał je organ prowadzący postępowanie na danym etapie - odpowiednio prokurator, policja lub inny zaprzysiężony przedstawiciel służb bezpieczeństwa. Szeryf Dalton nosił mundur zanim spadły bomby, lecz te dwie dekady odcisnęły i na nim swoje piętno. Prawo było prawem… lecz czy ciągle mówili o tym samym zbiorze zasad i norm karnych, a może o tworze mającym mało wspólnego z dawnymi zasadami?
Skoro prawo było prawem i nie istniały od niego wyjątki, Savage postanowiła nie robić problemów i iść na współpracę z organami bezpieczeństwa publicznego - tego wymagano od dobrego obywatela, bez względu na epokę, czy okoliczne perturbacje losowe.
Wysłuchała z uprzejmą uwagą początkowej przemowy szeryfa, siedząc na przeciwko niego na składanym i niewygodnym krześle. Brakowały tylko lampki świecącej po oczach i czuła by się jak w filmie o CIA lub KGB. Może i nie była jeszcze oskarżona, ani podejrzana… mimo tego gdzieś z tyłu czaszki drapał pazurami złośliwy chochlik, do tego przed oczami dziewczyna wciąż miała Nixona i jego reakcję. Bronił jej tak samo jak Tony… po raz kolejny. A pomyśleć, że mieli spokojnie dołożyć powypadkowe zeznania i wyjechać wreszcie z tego przeklętego miasta.
- Alice Madison Savage, lat siedemnaście. Jestem Aniołem Miłosierdzia i Sand Runnerem. Do tej pory nie karano mnie za składanie fałszywych zeznań, ani za żadne wykroczenie podobnego rodzaju. Ze względu na… pewne zdarzenia losowe, a także kondycję systemu administracyjnego naszego kraju, niestety nie mam dokumentów ze zdjęciem pokroju legitymacji bądź prawa jazdy, aby swoją tożsamość potwierdzić. O dowód osobisty zacznę się ubiegać dopiero za cztery lata. - odpowiedziała spokojnie, kładąc ręce na blacie prowizorycznego stołu - We wspomnianym przedziale czasowym znajdowałam się w Cheb, w okolicy domu rodziny Saxtonów.

- Mhm. - kiwnął głową szeryf po wysłuchaniu wstępu kobiety po drugiej stronie biurka zrobionego ze skrzyni. - Prosiłbym o dokładniejszą lokalizację tej okolicy tamtego ranka. - powiedział Chebańczyk kończąc zapisywać coś w jakimś zeszycie.

Dziewczyna przymknęła oczy i wziąwszy głęboki wdech, uniosła brodę ku górze. Chodziło o samo porwanie, zabawa w kotka i myszkę mijała się z celem.
- Oddział Runnerów został wysłany do domu Briana po to, by… pojmać i przyprowadzić jego, panią Claire i Laurę. Sama poprosiłam Guido o ten przydział, by wysłał mnie na akcję. Rodzina Saxtonów to moi pacjenci… i nie tylko oni - westchnęła ciężko, kręcąc nieznacznie głową i spoglądając szeryfowi prosto w oczy - Jestem odpowiedzialna za ich zdrowie oraz bezpieczeństwo. To moja odpowiedzialność, by zachować ich przy życiu. Wolałam tam być by… łagodzić napięcia i dopilnować, żeby nikt nie wypadł za burtę, bądź nie “stawiał czynnego oporu podczas porwania”. Runnerzy nie potrzebują karkołomnych przejawów niechęci, aby sięgnąć po przemoc. Wystarczy krzywe spojrzenie, a zna pan Briana. Jest impulsywny i zadziorny. Podczas szarpaniny uszkodził ramię dowodzącemu akcją. Sporo mnie kosztowało utrzymanie go na tej łodzi bez dodatkowych obrażeń, ale od tego są lekarze. Przez całą podróż łódką próbowałam zachować przy życiu całą trójkę i udało się. Co do kwestii pobicia pańskiego zastępcy: doszło do niego już po tym jak ludzie pana Rewersa wyprowadzili mnie z obozu. Nie mam pojęcia kto go tak skatował, widziałam tylko rezultaty. Do państwa Brian przybył już opatrzony, pozszywany i nafaszerowany środkami przeciwbólowymi. Kapitan Yorda poprosił mnie o pomoc, bo jego ludzie… cóż. Wolał aby zajął sie tym lekarz, nie sanitariusz gdyż stan rannego było bardzo poważny. - zamilkła na chwilę, wracając wspomnieniami do momentu gdy odsunęła połę namiotu i zobaczyła zastępcę szeryfa po raz pierwszy. Przez piegowatą twarz przemknął cień smutku i rozgoryczenia. Argument siły miast siły argumentów. Może gdyby została na miejscu, dałaby radę ochronić go przed torturami.
- Nie musiał prosić... i tak bym do niego pobiegła. Jak wtedy zimą - dodała po chwili przerwy potrzebnej na wyciągnięcie z kieszeni paczki papierosów i marcusowej zapalniczki - Mogę zapalić?

- Proszę. - powiedział spokojnie szeryf schylając się gdzieś w dół i jego wracająca do pionu sylwetka postawiła przed Alice starą puszkę robiącą widocznie za popielniczkę. - Czyli potwierdzasz, że byłaś świadkiem i w jakiś sposób brałaś udział w porwaniu. - powiedział Chebańczyk wraz z wracającym po postawieniu popiołki popielniczką. Popatrzył chwilę na zapisane przed chwilą kartki. Wziął ołówek i coś tam podkreślił, skreślił czy zakreślił. - Dobrze. Proszę opisać przebieg porwania. - dodał i wydarł jakąś kartkę z notesu. - I zrobić listę uczestników tego zdarzenia. - powiedział przesuwając na stronę Savage ołówek i wyrwaną kartkę.

Stara, pogięta puszka… jakże inna od popielniczek znajdujących się na piętrze detroickiej kręgielni, tam gdzie swoją kwaterę miał Guido. Grunt, że spełniała funkcję, zapobiegając powstawaniu bałaganu i zagrożenia pożarem. Dziewczyna kiwnęła w podzięce głową i wetknąwszy papierosa miedzy rozbite wargi, odpaliła go powoli. Zaciągnęła się raz, potem drugi i trzeci, przyglądając się fraktalom dymu, tańczącym w powietrzu tuż nad dwójką siedzących przy stole ludzi.
- Tak, potwierdzam - odpowiedziała, zaciągając się po raz czwarty - Z całym szacunkiem, ale co by pan zrobił na moim miejscu? Runnerzy nie są zwolennikami przestrzegania zasad humanitaryzmu i kodeksów prawnych. Naruszenie nietykalności cielesnej jest dla nich abstrakcją… poza tym gdyby coś się stało Brianowi i jego rodzinie, Guido by się zdenerwował, a potem wzruszył ramionami. Starty wojenne, pewnie taki termin zostałby przez niego użyty, jednak gniew mógł wyładować na jeńcach. Ben, Sam i pozostała dziesiątka na to nie zasługiwali. Może pan nie wierzyć, ale na ich bezpieczeństwie również mi zależy. Odkąd przyjechałam do Detroit, starałam się ich chronić. Wcześniej też - westchnęła, strząsając popiół prosto do aluminiowego otworu.
- Nie potrafiłam sprawić, by wrócili do domu, dlatego poprosiłam Drzazgę aby przekazał chociaż ich rodzinom listy. Chociaż przez to… cóż. Powiedzmy że wyszło parę komplikacji, lecz nie o to pan pyta - podtruła się następną porcją nikotyny i podjęła zmęczonym tonem - Do zdarzenia doszło tuż przed świtem dwa dni temu. Jak dokładnie przebiegło… szczegółowego opisu niestety panu nie mogę podać, przykro mi. Było ciemno, stałam daleko od domu. Widziałam tylko szamotaninę przez okno, a potem pańskich podopiecznych wyprowadzono. Brian miał złamany nos, obite żebra… mocno krwawił. Pani Claire i Laura uchowały się na szczęście bez szwanku. Całą trójkę skrępowano i zapakowano na łódź. Podczas podróży na Wyspę przekonałam dowodzącego akcją aby pozwolił mi opatrzyć pańskiego zastępcę… bo zaczął sie dusić - wytatuowana dłoń sięgnęła po ołówek i kartkę. Przez moment obracała zaostrzony walec między palcami, wyraźnie się nad czymś zastanawiając - Nie znam personaliów wszystkich uczestników. Gang jest sporą organizacją, a ja zajmowałam się szpitalem. Nie poznałam ich co do sztuki, ale przewodził Taylor. Kojarzy go pan - ołówek opadł na kartkę, ale jeszcze nie pisał. Lekarka zawiesiła spojrzenie na twarzy Chebańczyka, zaciągając się po raz ostatni. Kiep wylądował w popielniczce, gasnąc w niej z cichy sykiem.
- Podałam im środki usypiające z dwóch powodów. Po pierwsze aby zminimalizować poziom stresu zwłaszcza u Laury. Śpiąc nie myślała o tym co się dzieje. Runnerzy nie kojarzą sie jej po zimie… wie pan. To tez był jeden z powodów czemu chciałam tam być, aby Saxtonowie mieli przy sobie kogoś, kto nie kojarzy się im z brutalnością. Zabieg psychologiczny, łagodzenie objawów - skrzywiła się, ale wciąż mówiła spokojnie, zachowując uprzejmą minę - Po drugie nie ruszając się nie prowokowali do dalszej przemocy. I tak niewiele brakowało a któreś wyleciałoby za burtę. Ale dopłynęliśmy, na Wyspę. Przybiliśmy do brzegu i ruszyliśmy przez las. Tam napotkaliśmy oddział Nowojorczyków, wywiązała się walka między nimi, a chłopakami. Ja zostałam z tyłu, bo nie umiem walczyć, strzelać ani… pilnowałam więźniów. Pani Claire i Laura chciały uciec, powiedziałam więc że podałam im truciznę. To był blef, nie byłabym w stanie zrobić czegoś podobnego, chodziło tylko o to aby zostały na miejscu. Sytuacja i tak była dość napięta. Taylor i reszta już kończyli… pacyfikować oddział Armii Stanów Zjednoczonych, gdyby się odwrócili i to zobaczyli, zabiliby je obie. Potem odbili sobie jeszcze na więźniach. W obozie dałabym radę zgarnąć całą trójkę do szpitala i nie pozwoliłabym na ich skrzywdzenie… ale na polu walki? Gdy jeszcze nie wiadomo było z kim i dlaczego Runnerzy walczą? Z Taylorem, który na co dzień jest wyjątkowo impulsywny oraz wybuchowy, a przez uszkodzone potyczką z Brianem ramieniem… nawet ja bym go nie przekonała do schowania broni. - zamilkła na dwa oddechy, wzdrygnęła się wyraźnie. Tamtego dnia pierwszy raz brała udział w zbrojnej potyczce, doświadczenia nie zaliczała do przyjemnych.
- Nie przekonały ich moje argumenty, a było tego trochę więcej niż ostateczna wersja z trucizną… więc pozwoliłam im uciec i wzięłam za ucieczkę pańskich pobratymców odpowiedzialność. Znowu… po raz kolejny - przyznała w końcu, opuszczając wzrok na kartkę - Dostałam… ostrą reprymendę za to że nie użyłam broni ani nie zawołałam o pomoc, ale trudno. Dopuszczalne straty. Nie jestem żołnierzem, zna też pan moje podejście do bezsensownej przemocy i okrucieństwa - zielone oczy skrzyżowały się z brązowymi, otoczonymi siecią zmarszczek. W zimie rozmawiali ze sobą, szeryf też oberwał paroma przydługimi monologami, choćby w kościele - Reasumując: Brian został dostarczony do obozu, mnie oddelegowano do szpitala polowego, abym nie kręciła się im pod nogami. Dalsze losy pańskiego zastępcy są mi nieznane. Spotkałam go dopiero w obozie NYA. Panią Claire widziałam razem z… pańskimi zastępcami zaraz po tym jak dotarliśmy z Nixonem do pana Rewersa. Mam też pytanie - odłożyła ołówek na kartkę, wyrównując go do górnej krawędzi białego papieru - Co ze zgłoszeniem przestępstwa, które złożyłam panu zimą? Chodzi o morderstwo mojego przyjaciela, doktora Brekovitza i jego pacjentów. Udało się panu znaleźć sprawcę?

- Nie rozmawiamy o tym co ja bym zrobił albo co ty byś zrobiła. Rozmawiamy o tym co zrobiłaś. - doprecyzował spokojnie szeryf jak widzi sprawę dywagacji rudowłosej rozmówczyni. - Ale wracając do tamtego zdarzenia. Więc stałaś gdzieś na zewnątrz? A gdzie dokładniej? Jak napastnicy dostali się do domu Saxtonów? Bo szamotanina szamotaniną ale jakość musiało do niej dojść. Jak to się stało? I co masz na myśli mówiąc, że Brian zaczął się dusić? Dlaczego? Co do tego doprowadziło? - szeryf zadał serię pytań w międzyczasie znów coś smarując w swoim notatniku i co chwila wymownie spoglądając na kartkę jaką podał Savage.
- Taylor. Ten łysy. Tak pamiętam go. To ten co zastrzelił własnego człowieka. W naszym kościele. Więc jednego z napastników już mamy. Resztę podaj co wiesz. Ksywy i opis też może być. O ile przez czas od naszego ostatniego spotkania przebywając z nimi nie trafili ci się tacy których spotkałaś wtedy pierwszy raz. - postukał swoim ołówkiem w notes i nieco wyciągnął się na swoim krześle. A potem wskazał nieco ponaglająco swoim ołówkiem na jej kartkę dając znak, że wciąż czeka na zapis składu osobowego porywaczy. Miał na sobie ten grobowo poważny wyraz twarzy a w nim jakoś nie sprawiał wrażenia, że mu się znudzi, odpuści albo zapomni o tej na razie pustej kartce na skrzyni po stronie lekarki.

- I co masz na myśli mówiąc, że ten Taylor miał uszkodzone ramię po potyczce z Brian’em? Jak do tego doszło? Kiedy? - szeryf wyłapał interesujący go detal i zaczął go drążyć.
- Czy podczas potyczki z żołnierzami ktoś z porwanych ucierpiał? Odniósł jakieś obrażenia, został ranny w wyniku tej walki? Pilnowałaś ich sama czy był z tobą ktoś jeszcze? I jak to się stało, że Claire i Laura zdołały uciec? Potrafisz podać miejsce gdzie to się stało? - starszawy stróż prawa zmrużył oczy patrząc uważnie na lekarkę chyba nie mając jasnego obrazu sytuacji jak mogło dojść do takiego przebiegu wypadków.
- Jesteś lekarzem. I chyba można uznać, że robiłaś obdukcję Brian’owi świeżo po porwaniu z ich domu a następnie podczas wizyty u Nowojorczyków. Raport medyczny z tych dwóch oględzin nie powinien ci chyba sprawić trudności prawda? - spytał szeryf i wydarł kolejną kartkę podając ją lekarce.
- Czyli twierdzisz, że po dotarciu do bazy Runnerów nie spotkałaś Brian’a ponownie aż do czasu ponownego spotkania w obozie Nowojorczyków. I w tym czasem pracowałaś w szpitali. Czyli oznacza to, że nie wiesz kto doprowadził go do takiego stanu. I, że nie udzieliłaś mu pomocy medycznej w obozie Runnerów. Dopiero po dotarciu do obozu ludzi Collinsa. - facet z blachą w klapie pokiwał wolno głową i znów postukał ołówkiem w papier. Trochę wyglądał jakby czekał od niej albo na potwierdzenie, zaprzeczenie czy sprostowanie choć i milczenie też by pewnie przyjął z jednakowym spokojem.
- Jaki związek z omawianymi wydarzeniami ma pan Rewers i jego zespół? Dlaczego o nich wspomniałaś? Współuczestniczyli jakoś o tym o czym rozmawiamy? - gdy pojawiły się kolejne nazwy i nazwiska szeryf od razu podjął wątek i podążył za nim chcąc jakoś umiejscowić go na mapie zdarzeń i powiązań sprzed paru dni.
- Co do morderstwa tego lekarza sprawa jest wciąż w toku. Nie jesteśmy tu jednak by rozmawiać teraz o tym, chyba, że masz jakieś nowe fakty dotyczące tamtej sprawy. - popatrzył na swoją rozmówczynię uważnym spojrzeniem czekając na to co powie.

- Sprawa jest w toku… tak, rozumiem. Zgrabny eufemizm. Czy posiadam nowe informacje? Oczywiście, przecież to ja byłam tutaj, na miejscu - powtórzyła powoli i bardzo wyraźnie, odpalając kolejnego papierosa - Wszystko co wiedziałam, powiedziałam panu jeszcze w grudniu: któryś z pańskich ludzi przyniósł do kościoła torbę Ernsta. Aż tak wielu ma pan podwładnych, by nie wiedzieć co robią i nad nimi panować? Proszę wybaczyć, ale to zakrawa o kpinę. Śledztwo w toku… rozumiem, chodzi o kogoś z pańskiej społeczności, więc go pan chroni. Nie spieszy się, zresztą czemu miałby pan to robić, skoro zgłoszenie przyjął od gangera? Takich się nie traktuje poważnie, nawet jeśli przystępują do wskazanej wcześniej organizacji żeby ocalić miejscowych od rzezi. Byłam u ojca Miltona, widziałam jak wiele świeżych grobów zostało po tej walce. Byłoby ich jeszcze więcej i pan o tym wie. Nie chciałam od was rekompensat, podziwu, ani noszenia na rękach, wystarczyło że żyliście. Prosiłam o jedną rzecz - o sprawiedliwość. Nie dla siebie, ale dla człowieka który nigdy nikogo nie skrzywdził i też próbował pomagać, naiwni z nas głupcy bo ciągle wierzymy. Podobno prawo to prawo i nie ma wyjątków - powtórzyła zasłyszane przed samym rozpoczęciem przesłuchania zdanie., zawieszając głos i spojrzenie na twarzy gliniarza. Brzmiało pięknie, tylko czyjego prawa bronił?

- Sprawa jest w toku. Skoro nie masz żadnych nowych informacji o niej to nic się nie zmienia. Więc jest w toku. A teraz wróćmy do tego porwania bo po to tu ze sobą rozmawiamy. - Dalton powiedział głucho i patrzył na Alice równie drewnianym wzrokiem. Na koniec wskazał brodą na dwie na razie puste kartki przed lekarką siedzącej po drugiej stronie skrzyni.

- Bez obaw, wrócimy. Wszak po to tu siedzimy - by uzupełnić protokół. A skoro już rozmawiamy szeryfie i nie wiadomo czy i kiedy jeszcze się spotkamy, o ile nie postanowicie mnie zlinczować i powiesić “bo takie jest tu prawo”. Miejscowe prawo warto zauważyć. - spokojnie zaciągnęła się aż została ćwierć papierosa. Silenie się na opanowanie działało na i tak nadszarpnięte nerwy. Pieprzona hipokryzja - Wiem że sprawa Briana i pani Claire jest dla pana istotna i priorytetowa, jako że… są to pańscy bliscy. - zawiesiła na sekundę głos, by dokończyć neutralnie. Nie musiała sie drzeć na całe gardło o więzach krwi i miłościach, nie wypadało - współpracownicy i sąsiedzi. Chce sie pan dowiedzieć co się z nimi dokładnie stało. Znaleźć winnych i dociekać sprawiedliwości. Ernst był moim bliskim, moje cele są tożsame, mimo iż skierowane ku innej jednostce. Chce wiedzieć co się z nimi stało. I proszę sie nie zasłaniać przepisami i otoczką biurokracji. rozmawiamy jak człowiek z człowiekiem. Kto miał prowadzić śledztwo jak nie miejscowe służby porządkowe? Niech sie pan postawi w mojej sytuacji, choć spróbuje. - zakończyła i przez chwilę w zielonych oczach rozbłysły iskry żalu. Znikł jednak tak szybko jak sie pojawił. Spokój jest ważny, trzeba było go zachować.

- Rozumiem. - powiedział krótko szeryf - Ale proszę wrócić do bieżącej sprawy. - wskazał ponownie na dwie kartki i pewnie całościowo na śledztwo które prowadził w sprawie porwania. - A po jej zakończeniu mogę liczyć, że wrócimy do sprawy zaległej? - spytała, wychylając się do przodu i kładąc ramiona na improwizowanym stole, by skrócić dystans.
- Po zakończeniu zobaczymy do czego wrócimy jak już będziemy wiedzieć jak wygląda to zakończenie. A więc… - odparł Dalton ponownie wskazując palcem na dwie, wciąż puste kartki papieru.

- Stałam na podwórzu, na lewo od wejścia mając dom na dwunastej. Przy płocie, koło krzaków… prawdopodobnie róże, po ciemku ciężko stwierdzić. Napastnicy dostali sie do domu przez okno. Co dokładnie się tam działo - brak danych. Przyczynę duszenia się Briana ma pan w swoich notatkach, wystarczy spojrzeć - mówiła z uprzejmą maska na twarzy, a na kartce napisała drukowanymi “Taylor” - Krew spływająca do krtani z rozbitego nosa nie sprzyja oddychaniu gdy ma się w ustach knebel. Taylor doznał urazu podczas szamotaniny z Brianem w domu. Wyszedł z obrażeniami. Co do ksyw, imion… już mówiłam. Mogę panu podać opis: skórzane kurtki, wiek, przybliżony wzrost i waga, cechy szczególne. Jednemu z nich drży lewy kącik ust. Podczas podróży z Runnerami ani pani Claire, ani Laurze nie stała się krzywda. Czemu pańska przyjaciółka jest ranna… proszę pytać swoich zastępców. Będą mieli dokładniejsze informacje - wzruszyła ramieniem, a kolejny kiep wylądował w popielniczce - Nie podam panu dokładniej lokalizacji w której sie odłączyły. W lesie. Kuleję na percepcję, nie poruszam się za dobrze w terenie. Uciekły bo im pozwoliłam. Byłam sama. Nie szarpałam się z Brianem, który mnie przewrócił, nie sięgnęłam po broń ani nie zawołałam chłopaków. Nie udzieliłam mu pomocy medycznej w obozie Runnerów, tylko na łodzi, zajmując się na świeżo jego obrażeniami otrzymanymi podczas porwania. Odstawiłam opatrzonego do obozu. Kto, co i jak dalej się nim zajmował - brak danych. Przy regularnej wojnie jest masa rannych. - znów wzruszyła ramieniem, patrząc na obracany w palcach ołówek.
- Do obozu żołnierzy przyniesiono go w opłakanym stanie i tam dopiero się nim zajęłam. Może pan spytać kapitana Yordy. Potwierdzi. Pan Rewers nie ma z tym nic wspólnego. To nie sprawa Pazurów, nie miesza się w tutejsze szarpaniny. Wspomniałam o nich, bo to oni mnie wyprowadzili od Runnerów. Pan Rewers mnie szukał - jako dowód ma pan te listy gończe. Słyszałam że są na komendzie, więc musiały się panu rzucić w oczy. Tak więc szukał i znalazł. Spotkaliśmy się i chwile potem wpadliśmy na pańskich ludzi z panią Claire. Resztę zapewne już pan zna z ich opowieści. - oddała szeryfowi kartkę, gdzie pod imieniem “Taylor” widniał pobieżny opis sześciu dodatkowych osób z uwzględnieniem danych poprzednio przez lekarkę wymienianych, lecz bez określeń typu “Latynos” ani bez imion. Przy jednym z nich widniał dopiskiem “chyba Steven”.

- Wcześniej nic nie wspominałaś o kneblu. - kiwnął głową szeryf słuchając swojej rozmówczyni i zapisując coś w kajecie. - Jeśli byłaś z domem na godzinie dwunastej i przy krzakach z kwiatami czy to oznacza, że byłaś w ich ogrodzie? Czy gdzieś indziej? - Chebańczyk podniósł wzrok na Alice i czekał na doprecyzowanie tego fragmentu.
- Czy to, że Taylor doznał urazu w wyniku szamotaniny z Brianem to widziałaś to na własne oczy czy jest tylko domysłem na podstawie tego jaki ten Taylor wszedł a w jakim stanie wyszedł? - spytał znowu chcąc rozjaśnić dany fragment z zeznania Savage. Po czym znów dał jej chwilę na odpowiedź i pochylił się do swoich notatek.

- Mhm. - pokiwał głową Dalton odbierając kartkę z krótkimi notatkami o uczestnikach napadu na dom Saxton’ów. Zaznajamiał się chwilę z tą listą. Poza Taylorem było po kilkanaście słów o pół tuzinie osób więc raczej dużo mu to nie zajęło. Spojrzał znad kartki tak, że widziała głównie jego spojrzenie. - Więc sprawcami porwania była ta szóstka mężczyzn? - spytał grobowym tonem i Alice nie była w stanie określić co i ile już wie, zgadł, domyślił się czy wiedział.
- Interesuje mnie jeszcze pożar. Czy widziałaś jak się zaczął? - zadał kolejne pytanie na temat zdarzeń sprzed dwóch dni.
- I ta trójka o której wspomniałaś. Nico DuClare, Gordon Walker i Nathaniel Wood zwany też Lynx’em. Czy spotkaliście się gdzieś wcześniej przed przybyciem do obozu NYA? Czy jest ci wiadome jak Claire znalazła się w ich rękach? - spytał znowu coś zapisując w notesie i gdy skończył spojrzał czekając na odpowiedź rozmówczyni.

Alice przymknęła oczy i zagryzła wargę, a na jej twarzy pojawiło się zmęczenie. Na usta cisnęło się parę komentarzy z gatunku tych niezbyt kulturalnych. Policzyła więc w głowie do pięciu, próbując uspokoić warczącego za uchem potwora. O tym właśnie mówiła Tony, tylko od niej zależało czy zwalczy swoje demony, czy pozwoli im przejąć nad sobą kontrolę. Nienawiść, gniew, pogarda i brak zrozumienia - wielogłowa hydra czająca się tuż za wątłym ramieniem, gotowa do działania. Przygotowana by kąsać tam, gdzie najbardziej boli... ale nie wolno było ulegać pokusie. Po to Bóg dał człowiekowi wolną wolę i umiejętność odróżniania dobra od zła, żeby sam pisał swój los, nie mogąc mieć pretensji przy epilogu. Chodziło o zachowanie człowieczeństwa, dobroć i te wszystkie pozytywne wartości, które powojenna zawierucha skutecznie wypleniała z ludzkiego życia. Tak żyło się łatwiej, prościej. Mniej... niebezpiecznie i z pewnością mając mniej powodów do pakowania się w tarapaty.
- Przykro mi, widziałam tylko krzaki i ten płot. Chyba ogród, niestety dokładnej lokalizacji... brak danych. Nie jestem w stanie podać... naprawdę nie umiem. Nigdy tam nie byłam, nie widziałam planów zabudowy tamtejszej okolicy. Było ciemno, denerwowałam się bo nigdy wcześniej nie brałam udziału w podobnej akcji. Nie mój... zakres kompetencji. Widziałam przez okno jak Brian złapał Taylora za ramię i jakoś tak przerzucił nad plecami - wykonała nieskoordynowany ruch rękoma, unosząc je na wysokość głowy nad prawym barkiem
- Przy podobnej czynności bardzo łatwo naderwać ścięgna, bądź nawet wyrwać ramię ze stawu. Późniejsze oględziny potwierdziły: rodzaj obrażeń pasował do zastosowanego działania obronnego. - Kwestia pożaru: Dane niekompletne. Nie mam pewności kto podłożył ogień. Skupiłam się na rodzinie Saxtonów i zapewnieniu im najłagodniejszego przebiegu podróży. Rzucanie fałszywych oskarżeń z tego co pamiętam jest obarczone odpowiedzialnością karną, podchodzącą pod pomówienie. Cytując: "Kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch". - wyciągnęła dłoń i po chwili wahania wyłuskała z paczki kolejnego papierosa. Obracała go w palcach jak wcześniej ołówek, zapalniczkę jednak zostawiła w spokoju - Tak, ci mężczyźni brali udział w porwaniu. Nie znam wszystkich Runnerów z imienia, tak samo jak nie podam panu nazwisk wszystkich zamordowanych razem z doktorem Brekovitzem. Za to mogę podać ich opis, tak jak uczyniłam w tym przypadku - przeniosła wzrok z rakotwórczej pałeczki prosto na rozmówcę, a jej głos minimalnie się ochłodził. Milczała przez czas potrzebny na ujęcie zarzygałki i potarcie mechanizmu co zaowocowało pojawieniem się paru iskier i wątłego płomienia. Z prawdą się nie rozminęła. W porwaniu od początku do końca brało udział pięciu gangerów plus ona. Paul z Hektorem odłączyli się gdzieś po drodze, mogli więc zostać wyjęci imiennie z owej wyliczanki. Zresztą każdy chronił najbliższych, a Konstytucja zapewniała obywatelom możliwość odmowy odpowiedzi na pytania podczas przesłuchania, jeśli dany obywatel miał wyraźne podstawy podejrzewać organ wykonawczy o nadużywanie władzy, korupcję i stronniczość, sprzyjanie zbrodni, tudzież chronienie morderców, a jak inaczej dało się nazwać stopowanie śledztwa przez trzy miesiące? Savage na poczekaniu dałaby radę podać całkiem sporą listę synonimów.
Aż tylu ludzi szeryfa nie przeżyło zimy, by dojście do prawdy stanowiło to jakikolwiek problem. Skąd więc owa opieszałość? Wnioski nasuwały się same. Mimo niechęci i rosnącego rozdrażnienia, lekarka kontynuowała zeznania, przeplatając słowa porcjami siwego dymu.
- Z pańskimi zastępcami nie spotkaliśmy się nigdy wcześniej, może gdybym zimą... hm. To sprawa na potem, fakt. Proszę wybaczyć obcesowość, brak taktu i nieuprzejmość. Wszystkim nam ostatnie dni dały ostro w kość - pochyliła nieznacznie kark, przyznając się do popełnienia fau pax. Lekarze mieli inne zadanie, niż sądzenie kogokolwiek. Powinna o tym pamiętać nawet w sytuacji podobnej teraźniejszej.
- Nie spotkaliśmy się, jednak o Walkerze i Woodzie słyszałam. Wszelkie obrażenia pani Saxton pojawiły się, gdy znajdowała się już pod ich kuratelą. W jakich okolicznościach - brak danych. Nie zamierzam przedstawiać panu spekulacji bez podparcia dowodami, nie na tym rzecz polega. Byłoby to przestępstwem, wykroczeniem... a ważne jest, żeby odróżnić przestępstwo składania fałszywych oskarżeń od przestępstwa zniewagi i zniesławienia, gdyż podlegają innym sankcjom prawnym. To pierwsze popełniane jest bowiem przed organami ściągania lub orzekania: Policją, Prokuraturą lub Sądem. Drugi przypadek rozpatruje sytuację, gdy zamiarem sprawcy jest aby osoba szykanowana została ukarana za coś, czego nie popełniła. Natomiast zniesławić i znieważyć da sie oskarżanego przed innymi osobami i organami w celu poniżenia lub spowodowania utraty zaufania wobec niego. Patrząc na ich zachowanie zarówno przy pierwszym kontakcie, jak i później w namiocie nowojorskiego oficera nazwiskiem Yorda... póki pan Rewers żyje i ma się dobrze, niczego innego na mój temat, prócz obelżywych negatywów, pan od nich nie usłyszy. - zakończyła ze znużeniem, strzepując popiół do pogiętej puszki. Jako podwładni Daltona, spotkani w lesie mężczyźni musieli mu zdać raport o przebiegu akcji na Wyspie. Jeżeli zachowali manierę z przesłuchania armijnego kapitana, to pozytywów, ba! Nawet faktów neutralnych nie było się co spodziewać. Mimo tego Savage nie pluła jadem, ani nie żądała natychmiastowego zadośćuczynienia. Mówiła spokojnie, zaznaczając problem i zostawiając go szeryfowi do dalszego rozważenia. Ciekawiło ją czy i tym razem skwituje sprawę wzruszeniem ramion, skoro chodziło o jego ludzi, czy realnie coś z nim zrobi. Odpowiedź na owe pytanie wydawała się jej istotna, rzutując na całokształt obrazu chebańskich służb mundurowych. Różnili się czymkolwiek od tak pogardzanych gangerów, choćby poszanowaniem obowiązujących odgórnie zasad, a może już całkiem popadli w ksenofobię? Czas miał pokazać, a ruda dziewczyna mogła jedynie czekać.

- A rzeka? Czy podczas tego porwani widziałaś rzekę? Jeśli byłaś przed domem przy tych krzakach to gdzie w tym czasie była rzeka? Za tobą, przed, gdzieś obok? Daleko, blisko? - przedwojenny glina spokojnie kontynuował wypytywanie o zdarzenia do jakich doszło w domu porwanej rodziny. Dom i cała posesja graniczyła w końcu bezpośrednio do rzeki.
- I o oględzinach i obrażeniach kogo mówisz? Kto komu naderwał te ścięgna czy wybił bark. - szeryf zapytał o doprecyzowanie opisu efektów walki w domu przed świtem dwie doby temu.
- Dość skromny ten opis. - głowa faceta z odznaką w klapie poruszyła się kiwając głową w stronę przed chwilą zapisanej kartki z kilkoma słowami na krzyż o uczestnikach porwania. - Zastanawiające, że płynąc przez jezioro a to dobre kilkadziesiąt minut do nas. I z powrotem. Zapamiętałaś tak mało. Ale chcesz i jesteś gotowa mi podać opis. Ludzi których wtedy znałaś równie słabo jak tych tutaj oczywiście. - tu znów wskazał głową w stronę kartki z opisami. Były tak pobieżne, że tak naprawdę mogły pasować do któregokolwiek faceta w skórzanej kurtce. Większość gangu zaś to byli faceci w kurtkach. Szeryf dawał więc wyraz swojemu niezadowoleniu czy rozczarowaniu tak skróconym opisem bezimiennych uczestników porwania. Wedle takiego opisu mógłby zatrzymać większość tych facetów w skórzanych kurtkach z bandy Guido. - A w zimie chyba nie byłaś jeszcze w gangu. Przynajmniej tak się nie przedstawiłaś. I nie miałaś ich kurtki. A mimo to jesteś gotowa podać mi opis ciał tamtego lekarza i reszty choć równie dobry jak tych facetów z którymi dwa dni temu przepłynęłaś jezioro w tę i we w tę. - Dalton przeniósł wzrok z powrotem na siedzącą kobietę po drugiej stronie skrzynki i nieco skrzywił wargi w grymasie pt. “no co ja mogę”. Jednak przedstawienie przez niego informacji i zdań jakie przed chwilą powiedziała Alice jakoś nie sprawiało wrażenie, że dowierza w jej dobre intencje i szczerość wyzierające z każdego jej słowa. - Dobrze. Może twój opis okaże się przełomowy w tej sprawie. Podaj w takim razie to co zapamiętałaś. - powiedział wzruszając wymownie ramionami i wydzierając trzecią już kartkę. Napisał coś na niej na górze swoim ołówkiem i potem podał na jej stronę skrzyni. Wtedy mogła odczytać co tam było. “Zeznania w sprawie dr. Brekowitz’a wd. Alice Savage".
- Jak tak lubisz, znasz i szanujesz prawo na pewno wiesz. Ale na wszelki wypadek przypomnę, że nie tylko składanie fałszywych zeznań jest karalne ale także zatajanie informacji które mogłyby się okazać przydatne czy kluczowe nawet w prowadzonej sprawie. Opis zdarzenia, sprawców, kolejność, wygląd są dość istotne czy kluczowe nawet. Więc jak coś sobie jeszcze przypomnisz to możesz dopisać czy powiedzieć śmiało. Jednak jeśli by wyszło, że twoje zeznania były fałszywe czy zataiłaś jakąś informację no cóż. Miałabyś nieprzyjemności. - szeryf gdy już podał kolejną kartkę dla lekarki na zeznania w sprawie Berkowitz’a położył tą z listą zaczynającą się od Taylora tak, że znalazła się gdzieś na środku skrzynki gdzie Alice mogła swobodnie do niej sięgnąć.
- Wracając do tematu tamtego zdarzenia. Iloma łódkami odpłynęliście? Czy płynęliście od domu Saxton’ów prosto na Wyspę czy jeszcze gdzieś? I twój opis obdukcji Briana po porwaniu przeprowadzony na łódce i późniejszy wykonany mniej więcej dobę później w obozie NYA na Wyspie byłby jak najbardziej na miejscu i pomocny w sprawie. W końcu jesteś lekarzem prawda? I Aniołem. Nawet Aniołem z Cheb jak to nazwali w gazetach. - szeryf odchylił się w tył opierając się o oparcie krzesła i zaczął spokojnie kolejnym pytaniem o wydarzenia z poranka gdy Runnerzy wrócili do Cheb. Gdy mówił o raporcie z obdukcji wskazał brodą na wciąż pustą kartkę jaką podał wcześniej lekarce na której prosił ją już wcześniej o spisanie raportu medycznego.

Dłonie Savage wylądowały na stole, plecy pochyliły sie nad improwizowanym blatem. Przez chwilę bębniła palcami o dechy, by w końcu prawą ręka zacząć wodzić po sękatej powierzchni. Wpierw zakreśliła palcem wskazującym niewielki łuk, zmarszczyła brwi i zamarłą na uderzenie serca, przymykając oczy. Ruda głowa przekrzywiła się w bok, zęby poczęły maltretować wargę. Nie zwracała uwagi, czy z miejsca w którym zostawił ją Taylor dało się dostrzec rzekę, bardzo możliwe, że zasłaniały ją krzewy.
- Hm - mruknęła cicho pod nosem, odrywając rękę od blatu. Rozprostowała i zacisnęła kilkukrotnie palce, skrzywiła się i jakby dla potwierdzenia jakiejś teorii złożyła w powietrzu niewidzialny podpis, udając że trzyma w palcach pióro, bądź inne akcesorium do pisania.
- Rzekę miałam za plecami. Ale nie jestem pewna jak dokładnie daleko… brak możliwości weryfikacji danych. Było ciemno, denerwowałam się. Skupiałam uwagę na czymś innym. Czy daleko... szeryfie dla mnie wszędzie jest albo daleko, albo wysoko. - wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się przepraszająco. Bycie kurduplem w świecie normalnych ludzi ciągnęło za sobą komplikacje dalece wykraczające poza granice pojmowania tych drugich Oni nie musieli prosić aby ktoś zdjął im jakiś drobiazg z półki i nie dostawali zadyszki próbując dotrzymać tempo marszu podczas zwykłego spaceru - Co do oględzin uszkodzonego przez Briana barku Taylora. Do incydentu doszło w domu, tak jak panu mówiłam. - wyprostowała plecy i na moment zawiesiła wzrok za oknem.
Co teraz porabiali chłopaki, o ile wciąż żyli? Czy byli bezpieczni, postawili na niej krzyżyk?
Zacisnęła szczeki, powracając spojrzeniem do Daltona.
- Nigdy wcześniej nie brałam udziału w podobnym zdarzeniu, nie jestem przyzwyczajona do podobnych aktywności jak porwania, wymuszenia et cetera, et cetera. Nie leżą w zakresie moich kompetencji, ani nie współgrają z systemem wyznawanych wartości. Było też ciemno. Próbowałam przewidzieć wszelkie możliwe scenariusze na najbliższą godzinę i zabezpieczyć cywili od zdarzeń losowych. Przewidzieć je, w porę zapobiec zbędnej przemocy. Walka mi nie idzie, specjalizuję się w czymś innym. Układanie harmonogramów… jak przy badaniach. Jajogłowość czasem się przydaje - wzruszyła ramionami i podjęła wątek, a twarz zmieniła się jej w maskę lekarza: beznamiętna, skupioną. Tak było prościej. W międzyczasie rozpoczęła spisywanie raportu obdukcji Briana Saxtona. Brakował sensu utajać cokolwiek, skoro zaraz po przybyciu do Cheb badała go Kate i pewnie po zakończeniu przesłuchania, szeryf skonsultuje ów raport z jej wiedzą - logiczne posunięcie.
- Ma pan rację, do wspomnianej organizacji dołączyłam już tutaj. Stanowiło to jeden z warunków zawarcia pokoju między państwem, a ludźmi Guido. Porozumienia dzięki któremu to miasto nie wygląda na co dzień tak jak teraz: puste, zdewastowane ulice i martwa, głucha cisza. Bezruch, zastój… miasto duchów. I nie ja wymyśliłam to przezwisko, ale ktoś kto uznał że pasuje do naiwnej idiotki stającej pośrodku wojny bez jakiejkolwiek broni prócz zapomnianych, przedawnionych ideałów. O dokładniejszą genezę podjęcia przeze mnie pracy w firmie Guido powinien pan spytać Briana, bo sam pewno się tym nie chwalił. Nieważne, to już przeszłość - uniosła wzrok znad kartki. Pisała co pamiętała, skupiając się na rodzaju obrażeń, ich wielkości i prawdopodobnej genezie powstania. Spisywała przeprowadzone u Nowojorczyków zabiegi, listę podanych leków. Ściubiła najmniejszym możliwym do rozczytania pismem, lecz i tak szybko musiała się przenieść na drugą stronę - Jako lekarz brałam udział w sekcji doktora Brekovitza i jego pacjentów. Pomagałam ich też pochować na terenie szpitala będącego niegdyś kliniką Ernsta. Pamiętam każdą twarz, każdy rodzaj ran jaki im zadano. Może i trwała wojna, lecz nawet ona ma swoje zasady, których łamać nie wolno. To nas odróżnia od zwierząt. Więc tak, pamiętam o nich, ktoś musi. Czasem pamięć to jedyne co nam pozostaje - zatrzymała ołówek i sięgnęła po kolejnego papierosa.
- I znów ma pan rację, szeryfie. Znam, szanuję i lubię stare, uniwersalne prawo obowiązujące odgórnie. Na tyle, by pamiętać ustępy mówiące nie tylko o wspomnianych sankcjach, ale i o możliwości odmowy składania zeznań, jeśli jako obywatel mam podejrzenia co do subiektywności danej jednostki administracyjnej - wzrok dziewczyny powędrował ku kartce czekającej na jej wersję zeznań… pewnie jeden z pierwszych oficjalnych dokumentów w sprawie rzezi ze szpitala polowego Runnerów.
- Jednak siedzimy tutaj i rozmawiamy jak ludzie cywilizowani… bo tak trzeba. To słuszne, wymagane, poprawne i logiczne. Concordia parvae res crescunt, dicordia maximae dilabuntur. Już wystarczająco wiele utraciliśmy - zmrużyła oczy, a ołówek podjął dalszą pracę, skrzypiąc cicho po papierze - Łódki były dwie: jedna nasza, druga Saxtonów. Rozdzieliliśmy się przy Wyspie, dwóch ruszyło ostrzec Guido. Przybiliśmy do brzegu. Druga grupa z jeńcami zaczęła się przedzierać przez las. Nie wiem gdzie, jak chodzili, ani kiedy wrócili do obozu. Brak danych, przykro mi. Resztę pan zna… i tak jestem lekarzem. I Aniołem. Miło, gdy ludzie sobie o tym przypominają akurat w chwilach dla nich dogodnych. - zakończyła, wzruszając lewym barkiem i posyłając brwi ku górze. Nie bała sie Guido, nie bała Taylora… dlaczego więc miała się bać siedzącego przed nią mężczyzny? W przeciwieństwie do gangerów w tym wypadku nie istniało ryzyko nagłej eksterminacji bez podania powodu. Dalton wysiliłby się chociaż na szkieletową formę, mogącą zostać okrytą płaszczykiem przepisów. Jak przed chwilą - groźba i paragrafy. Zupełnie jak na przedwojennym filmie o wydziale śledczym! Savage musiała się powstrzymać, by zachować powagę i nie parsknąć śmiechem. W sumie swój własny list gończy już miała…

- Czyli całe zdarzenie obserwowałaś z miejsca między rzeką a domem. - szeryf lekko stuknął ołówkiem w notes. Odwrócił kartkę i znów zaczął coś pisać chyba na górze strony. - Przemieszczałaś się gdzieś jeszcze? Podczas zajścia lub tuż po, zanim odpłynęliście? - zapytał patrząc znowu na rudowłosą kobietę siedzącą po drugiej stronie skrzynki.
- Znaleźliśmy też ślady włamania do okien. Jedno na parterze i drugie na piętrze. Czy możesz podać którzy z tych tu opisanych przez ciebie mężczyzn się tym zajmował? - teraz wskazał ołówkiem na wciąż leżącą na środku skrzyni kartkę gdzie Alice spisała skromne opisy szóstki sprawców.
- I posuwasz się do nadinterpretacji faktów. - powiedział szeryf nagle pochylając się z oparcia nad skrzynką po swojej stronie i wycelowując w Alice swój ołówek. - Tak się składa, że brałem udział w negocjacjach zimowych z tym Guido. I owszem zostało ustalone, że odjedziesz z nimi. Ale ani słowem, żadnego wymogu, żądania, czy negocjacji nikt nic, ani my ani oni nie wspominali, że masz się do nich przyłączyć. Więc co tam się potem działo po odjeździe stąd to już nie jest w żadnym wypadku wynikiem warunków zawarcia umowy między nimi a nami młoda damo. I pamiętamy co tutaj w zimie zrobiłaś. Nie tylko to o czym pisało w gazetach. Jakbyś była tacy jak oni. - tu bez patrzenia na kartkę z opisami sprawców porwania wskazał ją ołówkiem - To nasze pierwsze spotkanie wczoraj wyglądałoby zupełnie inaczej. I przez zaufanie i moim prywatnym zdaniem wręcz w nadmiarze, jakim obdarzył cię ojciec Milton. Choć przez wzgląd na niego i jego osąd sądzę to co ci napisałem w liście. Ale nikt nie stoi poza prawem. I nie może tu sobie przyjeżdżać i porywać sobie naszych ludzi licząc na bezkarność. Znajdzie się wina. To i znajdzie się kara. A póki nie. To będziemy jej szukać. - szeryf zdawał się w tej chwili być poważny nawet jak na jego standard który w Det by pewnie został uznany za sztywniacki jak u Nowojorczyków. Chwilę spoglądał w milczeniu patrząc na rozmówczynię swoim czujnym i bystrym wzrokiem starego, przedwojennego gliny. Potem w końcu, zdawałoby się niesamowicie wolno powrócił na tył swojego krzesła do mniej więcej poprzedniej pozycji.
- Więc skoro sama brałaś udział w sekcji tego lekarza to doskonale się orientujesz, że ciała zostały zabrane przy waszym odjeździe. Jak tak lubisz prawo to chyba wiesz co oznacza brak przebadanego przez służby porządkowe ciała w sprawie morderstwa. Ja sam nie widziałem tych ciał. Widziałem dopiero miejsce zbrodni. Po tym jak nie wiem ile osób się tamtędy przetoczyło. Zapewne podczas zabierania ciał albo i wcześniej. Świadków zdarzenia nie udało się odnaleźć. Jeśli jacyś byli to nie udało mi się ich odnaleźć. Nie wiadomo czy są i czy jeszcze żyją. Bo to się zdarzyło podczas najgorętszego okresu walk. Samo miejsce położone jest w Ruinach. Więc ani wcześniej ani potem nie było zamieszkane przez nas. Warunki pogodowe były chyba takie, że powinny ci utkwić w pamięci. Właśnie patrzysz na nasze całe laboratorium kryminalistyczne jakie jest na naszym wyposażaniu którym można by próbować zbadać pozostałe ślady. Jeśli jakieś zostają. - tu wskazał dłonią na siebie choć w zestawie ubraniowym i wyposażeniu jakie widziała Alice Dalton nie miał nawet lupy o mikroskopie, odczynnikach czy choćby aparacie fotograficznym nie wspominając. Pomijając, że każda wizyta człowieka czy zwierzęcia na miejscu zbrodni zacierała choć w minimalnym stopniu miejsce zbrodni a same walki trwały jeszcze z dzień czy dwa po śmierci Brekowitza wątpliwe by szeryf miał okazję czy choćby wiedział o samym zabójstwie o ile go nie zlecił czy chociaż zaaprobował. Ile czasu upłynęło odkąd tam przybył tego Alice nie wiedziała. Same warunki atmosferyczne też nie wpływały już wówczas na zachowanie śladów. A parę miesięcy zimy, a potem wiosenne roztopy i sama wiosna też na pewno zrobiły swoje. W przeciwieństwie do Alice szeryf nie miał możliwości zrobienia sekcji zwłok a to, że ich nawet nie widział też było całkiem prawdopodobnym założeniem. W końcu w zimie chyba była pierwszą osobą jaką mu o tym opowiedziała a spotkali się już prawie na sam koniec walk i negocjowania warunków pokojowych zaś Runnerzy już w tym czasie pakowali i żywych, i rannych i zabitych do odjazdu. W takich warunkach może przedwojenny posterunek ze światową siecią łączności z Interpolem, miejscowym i w razie potrzeby stanowymi czy federalnymi laboratoriami i służbami, kartotekami przestępców z całego świata, programów typujących winnych może i by odnalazły mordercę. Ale też byłoby to pewnie śledztwo w większości poszlakowe a wynik nadal bardzo niepewny. Właściwie można było czekać i liczyć na przełom w sprawie w postaci jakiegoś świadka czy kluczowego dowodu. Bez tego szanse na rozwiązanie zagadki i znalezienia winnych były dość nikłe. Mogło się nawet okazać, że zrobił to jakiś dzikus czy ktoś kto zginął podczas walk. Możliwości i gdybania było bardzo wiele wręcz odwrotnie proporcjonalne do dowodów jakie miał do dyspozycji chebański szeryf. Właściwie dysponował jednym zgłoszeniem i rozdeptanym miejscem zbrodni.
- Oczywiście masz prawo do złożenia zeznań. Tak samo jak i do odmowy. Nie neguję tego. - odparł spokojnie szeryf rozkładając na chwilę dłonie. - Poinformowałem cię o twoich prawach. Jeśli mas zażalenie do mnie i chcesz złożyć skargę też masz do tego prawo. Wyślij ją do władz federalnych i oni zajmą się tą sprawą. Jak tylko będą mogli. - powiedział poważnie szeryf choć Alice od wyjścia na świat zewnętrzny jakoś nie obiło się o uszy cokolwiek o jakichkolwiek władzach federalnych. Ale wiedziała, że procedura była właśnie taka jak mówił Dalton. Gdy obywatel miał zażalenie czy wątpliwości co do jakiegoś funkcjonariusza państwowego miał prawo złożyć zawiadomienie do odpowiednich władz.
- I mówisz, że odpłynęliście z domu Saxtonów rzeką do portu a potem płynęliście razem aż do Wyspy gdzie się rozdzieliliście. I nie wiesz dokąd i jak udali się dwaj z porywaczy poza tym, że mieli się udać do Guido. - szeryf złapał kraniec ołówka tak, że teraz trzymał go pomiędzy swoimi dłońmi i w skupieniu mu się przyglądał tak jakby to byłby najciekawszy ołówek jaki kiedykolwiek trzymał w dłoniach. - Mhm. - pokiwał w zamyśleniu dłonią. Alice znów poczuła się nieswojo nie wiedząc jak zinterpretować jego zamyśloną minę. Nie była nawet pewna czy myśli nad następną porcją pytań czy to tylko taka poza albo jakaś gra by rozmówca się zaczął pocić. Bo właściwie to już ona przynajmniej zaczęła.
- No dobrze a z tych dwóch co tam się oddzielili i poszli do Guido to którzy z tej szóstki? - wskazał znowu ołówkiem na kartkę z listą sprawców zdarzenia jaką sprokurowała lekarka i nadal leżało na środku skrzyni. - I dlaczego się oddzielili od was? Taka trudna i skomplikowana akcja wymagająca szóstki ludzi. Tacy ważni jeńcy. I czemu ci dwaj musieli niezwłocznie udać się do szefa? To nie tak blisko przez ten las. Co było takie istotne do zameldowania? No i dlaczego Saxton’owie? Dlaczego padło właśnie na nich? - szeryf spojrzał znowu prosto na twarz Alice i czekał na odpowiedź.

Wdech, wydech... nie wolno tracić zimnej krwi, ani trzaskać drzwiami. Rozwaga, spokój... łatwo powiedzieć, ciężej wykonać. Savage przekrzywiła szyję, czego efektem było głośne chrupnięcie kręgów.
- A to ciekawe... nie przypominam sobie pana w kościele podczas kulminacyjnego momentu, zaraz gdy gangerzy wdarli się do dzwonnicy, ani przedtem gdy szatkowali ściany i ludzi tym przeklętym działkiem... widział pan przestrzeliny w ścianach. O jego skuteczności wobec ludzkich tkanek można spytać Grahama Mathisa - to wtedy urwało mu rękę. Dookoła latały kule, a on krzyczał, umierając tam na podłodze. Brakło chętnych aby po niego wybiec i udzielić pomocy... ale przeżył. Cuda ponoć czasem się zdarzają, sam się jednak nie wyniósł. Nie pamiętam także pana potem, w autobusie, gdy rozmawiałam z Guido o odwołaniu przez niego rozkazu do ataku w najdogodniejszym dla niego momencie: kiedy byliście rozbici, przyparci do muru. Tym bardziej odczuliśmy pańską absencję przy pierwszy spotkaniu gangerów z miejscowymi po zawarciu kruchego pokoju, kiedy o mały włos nie doszło do rzezi. Gdzie był pan wtedy, gdy pańscy rodacy będący pod pańską opieką najbardziej potrzebowali wsparcia? Byliśmy za nich odpowiedzialni we troje: pan, ojciec Milton i ja. Każde w inny sposób, na innej płaszczyźnie. Cel jednak pozostawał kolektywny - zapalniczka zaiskrzyła po raz czwarty, gdy lekarka odpalała papierosa, próbując uspokoić budzącą się gdzieś w okolicach mostka wściekłość. Wdech, wydech. Zaciągnąć się, przytrzymać dym w płucach. Czynność powtórzyć.
- Jestem zaskoczona, że ktoś pańskiego pokroju myli pojęcia. Nadinterpretacją jest stwierdzenie, że brał pan udział w czynnych negocjacjach, może jeszcze był ich pomysłodawcą oraz wykonawcą. Stroną dyktującą warunki.... tak jak w tej chwili próbuje mi pan pokazać, ale wracając do tematu. Pomijając początkową próbę przerwaną przez granaty rzucone przez kogoś z pańskich ludzi, pojawił się pan kiedy zawarto już przymierze. Tak, bez pana zgody, obecności i choć rozumiem niewygodę oraz niechęć - niestety nie było czasu czekać aż pan się pojawi. A te granaty... może to przypadek, nerwowość. Komuś siadły nerwy, albo było to celowe działanie, teraz już niczego nie da się udowodnić, lecz liczy się fakt sam w sobie. Rozmowy przerwano, rozpoczęło się oblężenie. Wybrano ołów, śmierć i krew... choć istniały alternatywy. Zawsze istnieją. Wystarczy chcieć je dostrzec. Drogę do sztabowozu odnaleźliśmy tylko ja i pastor, z tym że jego argumenty posłały go przywiązanego na maskę autobusu i przyczyniły do głębokiej hipotermii, a także zapalenia płuc przez które oddał duszę Panu. Jego heroiczne poświęcenie niestety sytuacji Cheb nie zmieniało... a jakoś dziwnym zrządzeniem losu nikt inny nie miał pomysłu jak sprawę rozwiązać w sposób inny niż dalsza bezsensowna wymiana ognia, przybliżająca miasto do pełnej zagłady. Ktoś musiał działać, myśleć - z braku pana... ani jakichkolwiek innych kandydatów, padło na mnie. Jak już zostało zauważone - jestem lekarzem, więc moją odpowiedzialnością jest dbanie o życie i zdrowie pacjentów, nieprawdaż? To mój obowiązek, tak nakazuje przysięga Hipokratesa, zasada humanitaryzmu oraz Pismo. Ojciec Milton był mądrym człowiekiem. Dlatego staram się pomóc na tyle, na ile mogę, przez wzgląd na szacunek dla niego i w podzięce za pomoc jakiej mi udzielił... nawet po śmierci. Wiedział i widział więcej od reszty, jako jedyny rozumiał... i przejrzał mnie na samym początku. - dopowiedziała, a lewy kącik oka zadrgał parę razy. Zamknęła oczy, złapała cztery szybkie buchy i się rozluźniła, zniknął też chłód zmieniający jej oczy w dwa twarde szmaragdy. O to się właśnie wszystko rozbijało - na dobrą sprawę pełnego obrazu głupoty Savage nie znał nikt z miasteczka. Niewiadomymi pozostawały jej cele, motywacja, prawdziwe intencje. Niewiele o sobie mówiła, niewiele pokazywała, krótko współżyła z Chebańczykami. Zgrywała opanowanego, chłodno myślącego lekarza, a gdy przyszło co do czego - wydarzenia potoczyły się błyskawicznie.
- Sam bunkier był dla Guido łakomym kąskiem, lecz nie na tyle by odmówić sobie prawa do zemsty za śmierć Custera i dokończenia pacyfikacji, w chwili gdy mógł już otwierać szampana i świętować zwycięstwo - uniosła lewą brew, zaciągając się porządnie.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że wilkooki ganger pozwolił jej wtedy mówić na tyle długo, by wyłożyła pełen obraz za i przeciw, przedstawiła paletę możliwości oraz profitów, płynącą z przejęcia podziemnego kompleksu... ale się udało. Szybko oszacował zyski, wszak nie brakowało mu inteligencji. Dlatego tak rudzielca z początku przerażał... a potem obłęd wyparł strach i już nie potrafiła przejść obok niego obojętnie.
- Pamięta pan jak zimą pytałam się o powód zakazu wstępu na Wyspę? Podał pan opis pasujący panu do zarażenia Ebolą. Po drugiej stronie jeziora znajduje się kompleks wojskowo - medycznym, w którym przeprowadzano eksperymenty nad bronią biologiczną. Tajny, finansowany niegdyś z rządowych zasobów. To tłumaczy poziom zabezpieczeń, ukrycie, a także wiedzę Nowojorczyków o nim. Musieli się dokopać do starych archiwów. Jestem tylko ciekawa czy przeczytali pełen raport, czy zachowała się sama lokalizacja, bez dodatkowych informacji, które nota bene mogły być tajne i znajdować się nie wiem... może w Pentagonie. Podobnej infrastruktury nie budowano ot tak, miała bardzo konkretny cel i pracowano w nich nad wyraźnie sprecyzowanym zagadnieniem. Broń biologiczna tutaj... broń chemiczna w innym. Zawsze ich istnienie ma podłoże militarne. Bunkier z Wyspy nie jest jedynym takim tworem zachowanym do naszych czasów. Żył pan przed wojną, wie czym jest pandemia i jak z nią walczono. Kiedyś... a teraz, przy bardzo ograniczonych środkach jakie posiadamy? Zna pan też pojęcie Zimnej Wojny, brudnej wojny i wyścigu zbrojeń. Cichego przygotowywania się na wypadek szeroko zakrojonego konfliktu zbrojnego, by mieć po swojej stronie jak najwięcej zasobów mogących przeważyć szale zwycięstwa nad przeciwnikiem i zapewnić krajowi przetrwanie nie jako wypalonej skorupy, bądź czyjegoś lennika, a pełnoprawnego państwa. Liczącego się na arenie międzynarodowej. Uważam pana za człowieka inteligentnego, darujmy wiec sobie gierki w zgłaszanie nieprawidłowości organom nadrzędnym, nie ma teraz scentralizowanej władzy wykonawczej i patrząc co się dzieje w naszym kraju, długo jej nie będzie. Tako samo jak komisji do spraw wykroczeń i nadużyć, zostaje nam tylko zdrowy rozsądek. Tak, lubię i znam prawo... co pana widać wyraźnie niepokoi, już drugi raz pan do tego nawiązuje. Rozróżniam obowiązujące paragrafy od... wolnej wariacji na ich temat. Pan za to lubi używać tego słowa - prawo. Faktycznie nikt nie stoi ponad nim: ani Nowojorczycy, ani Runnerzy, ani Pazury. Ja też nie... tak sam jak pan i resztka Chebańczyków. Temida jest ślepa, rolą żadnego z żyjących nie jest stawianie się w roli jej utraconego wzroku. - tym razem to lekarka wychyliła się nieznacznie, kładąc dłonie na improwizowanym stole.
- Pantomima. Udaje pan że panuje w pełni nad sytuacją, sprawia wrażenie bezwzględnie praworządnego, nieugiętego i działającego zgodnie z normami. Idealnego przedstawiciela służb porządkowych, bo kto zarzuci panu lekkie odstępstwa od normy i naginanie zasad? Nie neguję zaangażowania... w tę konkretną sprawę - wskazała brodą na prokurowane przez mężczyznę zeznania - Ale oboje wiemy, że sytuacja jest patowa. Nawet jakbym była taka jak oni - tu puknęła klapę gangerskiej skorupy, którą nosiła na grzbiecie - Nasze spotkanie niewiele by się różniło od tego mającego miejsce wczoraj, może stracilibyśmy na nim więcej czasu i nerwów. Biorąc pod uwagę ilość świeżych grobów, które widziałam na cmentarzu, miejscowa populacja została bardzo poważnie przetrzebiona przez zimowe starcia, zarówno ze strony Runnerów jak i wcześniejszych walk z Dzikusami. Brakuje panu ludzi, nie chce też szafować bez potrzeby ich życiem. Woli mówić, nie strzelać. Rozwiązywać problemy konwencjonalnie, tak jak to działało w lepszych, poprawnych czasach. I to niezwykle szanuję, staram się więc współpracować. Pojawia się też kolejny czynnik: skoro został za mną wystawiony list gończy, pan Rewers i jego ludzie musieli tu być, składać zgłoszenie o zaginięciu. Szukać, pytać. Interesować tematem. Czynnik losowy, neutralny z potencjałem na sojuszniczy... lecz mogący sie zmienić we wrogi. Obcy, niewiadomy. Spójrzmy na obecną sytuację. Może też pan zechcieć mnie pojmać i przetrzymać w myśl zasady "dajcie mi człowieka, a znajdę na niego paragraf", bez patrzenia na zasadę domniemania niewinności, jednak to uruchomi machinę nie do zatrzymania. Na posterunku znajduje się dwóch przedstawicieli miejscowych władz: pan i pański zastępca. Eliott poszedł z Kate, więc wsparcia ogniowego po nim spodziewać się nie można. Pozostają więc dwie sztuki broni. Po drugiej stronie mamy trójkę uzbrojonych i wyszkolonych... oponentów, tak ich nazwijmy na potrzebę chwili. Oponentów poddanych ostrej selekcji, należących do formacji zrzeszającej najlepszych najemników z terenów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Prawdopodobnie. Pomijając sam przebieg ewentualnej potyczki - w mieście zarządzono ewakuację, przez co zanim na miejsce dotarłyby posiłki minie dość czasu, aby zabrali się i zniknęli niczym kamfory. Mają zadanie, dostali rozkazy - będą dążyć do ich wypełnienia za cenę własnego życia. Nie pochwalam tego, niestety tak to działa. Nie chcę do tego dopuścić, tak samo jak pan, dość dobrych ludzi tu zginęło przez ostatnie pół roku. Zawsze lepiej jest próbować spory rozwiązywać polubownie. Więc rozmawiamy, kooperujemy. Szukamy konsensusu... i przykro mi, jestem już zbyt zmęczona aby się bać zagrywek psychologicznych - zaciągnęła się i wypuściła dym ku górze, obserwując w zadumie jak miesza się z powietrzem i po chwili rozmywa do ledwo dającej się zauważyć mgiełki.
- Nic nie dzieje sie bez przyczyny, szeryfie. Każdy nasz czyn poprzedza sieć warunków, składających się na finalny obraz równania w którym bierzemy udział. Po co komu najwspanialszy skarbiec, skoro bez klucza jest bezużyteczny? Mój odjazd z Runnerami był warunkiem zostawienia w spokoju waszej ludności cywilnej, inaczej się nie dało. Prosty układ: moja wolność za wasze życie. Ustalono go na samym początku, jeszcze w autobusie. Przy pierwszej rozmowie z Guido, przed zdjęciem ojca Miltona z maski i wysłania go do na powrót do kościoła. Nie wspominałam o tym, bo nie chciałam aby czuł z tego powodu wyrzuty sumienia, prowadząc dalsze negocjacje też milczałam. I tak za dużo wycierpiał, nie potrzebował kolejny trosk... bo i tak sie martwił, choć nie znaliśmy się długo - zamilkła, na jej twarzy położył się cień. Zgasiła niedopalonego papierosa i westchnęła ciężko.
- Nie jestem "po prostu lekarzem", mimo iż bardzo chciałabym nim być. Oszczędziłoby to masy komplikacji i kłopotów okolicy. Zwłaszcza mojemu oficerowi koordynującemu, panu Rewersowi. Nie zastanawiało pana czemu ktoś taki jak on przejeżdża pół kraju, ryzykuje życie swoje i podwładnych dla jednej, nierozgarniętej małolaty? Jak mówiłam panu w kościele: naukowcy to wymierający gatunek. Umiem ot choćby obsłużyć sprzęt którego działanie jest teraz dla wielu osób czystą abstrakcją, nie tylko ten medyczny. Idąc na rozmowę z Guido przeczuwałam że tak to się skończy, ale nie potrafiłam znaleźć optymalniejszego rozwiązania. Bardzo nie chciałam do nich wracać, przerabiałam parokrotnie podobny scenariusz. Niewiadomą pozostawała cała mechanika... owej współpracy. Nie pierwszy raz zostałam do niej... "zaproszona". Na jakich zasadach będzie przebiegać - kolejna niewiadoma, ale z doświadczenia wiem, żeby nie liczyć na cuda i wspólne herbatki przy kominku. Zaczęło się od otrucia - zabezpieczenia abym nie próbowała mimo wszystko uciec. Dowódca Runnerów to bystry i bezwzględny człowiek, do tego wyjątkowo ambitny, a to niebezpieczna mieszanka. Zaczynając temat bunkra nie umiałabym przed nim zataić czegokolwiek, z miejsca przejrzałby blef. Samą jego organizację przed wojną podciągnięto by zaś pod przestępczość zorganizowaną. Szanują siłę, chcą być lepsi od nieprzyjaciół. Wzbudzać lęk i szacunek. Rosnąć w ową siłę aby nikt nie mógł im zagrozić. Chcą żyć... tak jak im się podoba. Potrzebowali porządnego argumentu, aby zaprzestać wygranego praktycznie oblężenia. Więc się z premedytacją podłożyłam, odkryłam karty. To w połączeniu z bunkrem dopiero Guido przekonało. Cóż... pełna umowa zawierała czynnik ludzki. Ojciec Milotn... o-on... mimo moich starań chyba i tak się domyślał. Stąd ten ostatni list, czytał go pan? - spytała i zaraz sama się zreflektowała. Dalton nazywał pastora przyjacielem, lekarka dostała próbki pisma ich obu, a koperty były zaklejone.
Odkaszlnęła, musiała też parę razy szybko zamrugać, obracając twarz w stronę okna. Wtedy byli do siebie podobni - ona i Milton. Bez jego wsparcia i pomocy nie udałoby się zachować kruchego rozejmu. Okazał się głosem rozsądku w czasie największej zawieruchy. Odważył się iść do przeciwnika nieuzbrojony i namawiać do pokoju, co przypłacił zdrowiem i życiem. Nawet trawiony gorączką, ledwo oddychający wspierał swoich wiernych niosąc im nadzieję i obietnicę szczęśliwego zakończenia historii. Choroba odebrała mu prawie wszystkie siły, mimo to dzielił się pozostałymi resztkami ze swoimi braćmi i siostrami, nie patrząc na to kim są i co noszą na plecach. Poświęcił się dla nich, nie oczekując poklasku. Zrobił to co powinien uczynić każdy dobry chrześcijanin. Oboje hołdowali starym, archaicznym i zapomnianym ideałom, wierzyli że w każdym czai się iskierka dobra, a własne życie wobec bezpieczeństwa innych jest nieistotne. Dopuszczalne straty, wyższe dobro... jeden duchowny potrafił spojrzeć pod maskę którą lekarka nosiła. Ujrzeć jej prawdziwą twarz i nie szukać fikcyjnych, ukrytych zamiarów. Dużo się od tego czasu wydarzyło i zmieniło, ale czy wszystko?
- Teraz dopiero zaczynam rozumieć o czym pisał, co miał na myśli prosząc o cierpliwość - powiedziała głucho, powoli wracając wzorkiem do rozmówcy. Patrzyła mu w oczy, równie powoli sięgając do torby i po chwili poszukiwań, wyciągnęła złożoną starannie na cztery, zafoliowaną kartkę. Położyła ją na stole i przesunęła na jego drugi koniec.
- I względem kogo konkretnie. Ostatniej woli zmarłego nie wypada ignorować, prawda? - spytała choć nie oczekiwała odpowiedzi. W zamian sięgnęła po kartkę na raport odnośnie masakry w szpitalu i zaczęła pisać - Robi pan co w pańskiej mocy aby chronić swoich bliskich - przyjaciół, rodzinę, osoby które zna od lat i za które wziął odpowiedzialność podejmując się roli szeryfa. Oczywiście, podzielę się z panem tym co wiem - rodzaj obrażeń, przybliżony czas zgonu. Niewiele tego jest, ale lepsze niewiele niż nic, szeryfie. Kluczowa może się okazać ta cholerna torba. Morderca musiał ograbić ciało Ernsta, nie ma innego wytłumaczenia. Każdy lekarz dba i jak oka w głowie pilnuje swojego wyposażenia, takie zboczenie zawodowe. Ciężko teraz o sprzęt i leki, uzupełnienie strat graniczy z cudem. Torbę dostałam od Wilmy, a ona od którego z pańskich ludzi. Czy on ją otrzymał jeszcze od kogoś, czy przyniósł z miejsca zdarzenia - poszlaki, ale i po nitce da się dojść do kłębka. Co do pańskich pytań -Runnerów interesuje wyspa i bunkier. Brian był na niej, razem z pana synem. To dane uzyskane od pańskich pobratymców. Dom Saxtonów stoi na uboczu, zaraz nad samą rzeką... jeńcy prócz możliwości wpływania ich bezpieczeństwem oraz życiem bądź śmiercią na posłuszeństwo społeczności z której pochodzą, są też potencjalnym źródłem informacji, więc zgarnęłam ich do siebie i pilnowałam aby nikomu nic głupiego nie przyszło do głowy... po co mieli kłuć Runnerów po oczach? Niestety daleko mi do pana Rewersa, nie potrafię przewidzieć wszystkiego, zwłaszcza przy Guido. W jego przypadku mogę tylko zgadywać i poruszać się po omacku w sferze przypuszczeń i domniemań. To... frustrujące - ciche prychnięcie zmieszało się z odgłosem skrobiącego po papierze ołówka - A czemu się rozdzieliliśmy? Niespodziewana komplikacja - widok łódek wiozących żołnierzy na Wyspę. Robiło się już jasno, szło zaobserwować ruch na drodze wodnej. Wypadało to bezzwłocznie zameldować, popłynęło dwóch ostatnich z listy - jeden w kominiarce, drugi w chuście na twarzy. I prosiłabym, jeśli to nie problem, aby nie nazywać mnie "młodą damą", źle mi się ten zwrot kojarzy - na moment zaprzestała pisania i pokręciwszy głową wyjaśniła kwestie cichym, zrezygnowanym głosem - Pan Rewers tak do mnie mówi, gdy jest wyjątkowo niezadowolony z moich poczynań. Nazwijmy to osobistą traumą.

- Masz prawdziwy tupet by przywoływać okaleczenie Grahama, naszego Grahama jako przykład. Okaleczonego przez ludzi do których przystałaś. Dobrowolnie. Tam w tym ich Detroit a nie tu jak odjeżdżałaś czy byłaś z nami. Nie spekuluj mi tu, nie ze mną te numery. I skoro sama pozawierałaś te wszystkie umowy i negocjacje to i sama ponosisz ich konsekwencje. Ani ja ani nikt z nas nie wpakował cię w tą sytuację. - głos i ton szeryfa stał się nieco szybszy i zdecydowanie bardziej oziębły. Choć facet z odznaką w klapie panował nad nim na tyle, żeby dać wyraz swojej nieprzychylności na słowa rozmówczyni ale nadal mieścić się w przedwojennych normach, przepisach i regulaminach.

- Ale zimowe wydarzenia nie są tematem tego spotkania. Tematem jest porwanie rodziny Saxtonów dwa dni temu. - po chwili przerwy głos szeryfa wrócił do zwyczajowej normy i dobitnie postukał palcem w górę skrzynki robiącej za blat stołu. - I nie niepokoi mnie, że ktoś zna prawo. irytuje mnie gdy ktoś z manierą przedwojennego prawnika nim żongluje powołując się na wygodne dla siebie i niewygodne przepisy ignorując. Znajomość kodeksu postępowania jakiegokolwiek i to tak z pamięci świadczy o sporej biegłości w jego posługiwaniu się. Dobór argumentów i przepisów pod daną i wciąż zmieniającą sytuację się podczas toczonej rozmowy świadczy z kolei o pełnej świadomości sytuacji, myśleniu analitycznym, dużym poziomie planowania rozmowy oraz konsekwencji wybranych wyborów. Obieranie zaś całych zestawów argumentów, zwłaszcza takich które mają spore szanse wyprowadzić z równowagi rozmówcę i przekserować rozmowę na inne tory są zaś dobrze dobraną strategią zadymiania i odwracania uwagi od wątku głównego. Jest to wielce zastanawiające jeśli bierze się pod uwagę, że w samym wątku głównym występują zdumiewające duże luki. Wówczas ta wspaniała pamięć, zdolności analityczne, zaskakująco okazują się zawodne. Bardzo interesujące zestawienie Alice. - przedwojenny glina popatrzył mało przychylnym wzrokiem na siedzącą po drugiej stronie kobietę kopcącą papierosa za papierosem. Poruszał chwilę szczękami choć nic więcej nie powiedział. Wrócił z powrotem do swojej pozycji opierając się o oparcie krzesła i po chwili wznowił rozmowę.

- I masz mylny odbiór wczorajszej sytuacji. Gdybyś w zimie zachowała się jak reszta twoich nowych kumpli to i tą rozmowę toczylibyśmy pewnie wczoraj, a noc spędziłabyś w celi. - wskazał ołówkiem na drzwi przez które weszli ale pewnie nie o nie mu chodziło. - Podobnie z listem gończym. Nie jest mi wiadome nic o żadnym liście gończym wystawionym na ciebie. Dlatego jeszcze chodzisz sobie tak wolno i swobodnie po naszym mieście. Natomiast pan Rewers zostawił ogłoszenie, że jesteś osobą zagonioną i jest nagroda za twoje odnalezienie. Może wyglądać podobnie dla amatora prawa ale ty chyba powinnaś wychwycić różnicę skoro tak się nim biegle posługujesz. Osoba zaginiona to nie poszukiwany przestępca. Więc na tą chwile nie masz jeszcze na siebie wystawionego listu gończego. Ale trzymając się ze swoimi nowymi kumplami całkiem możliwe, że się w końcu go doczekasz jeśli pożyjesz wystarczająco długo. - stróż prawa popatrzył na Alice znowu tym nieprzyjaznym wzrokiem. Stukał chwilę ołówkiem w skrzynkę i coś Savage mówiło, że całkiem żałuje, że nie ma gdzieś na ścianie listu na jej głowę bo mógłby już ją dawno zamknąć w celi a nie być na etapie przesłuchania i zbierania dowodów.

- I informuję cię, że uwaga by wylegitymowany stróż prawa, przemyślał swoje zachowanie i słowa bo za drzwiami jest trójka uzbrojonych ludzi a tylko jeden funkcjonariusz policji zostaje uznana za groźbę karalną. Zostanie to wzięte pod uwagę podczas dalszego śledztwa w sprawie porwania rodziny Saxtonów. - szeryf puknął teraz spodem ołówka raz w skrzynkę ale dobitniej przez co w zaległej na ten moment ciszy dało się to słyszeć bardzo wyraźnie.

- I nie mydl mi oczu. Młoda damo. Nie był układ twoja wolność za święty spokój. Przeceniasz chyba zbytnio swoją wartość, a ego to nie wiem do jakiego poziomu czy sięgnęło jeśli naprawdę tak uważasz a nie jest to kolejna sofistyka. Sama się zgłosiłaś na ochotnika by z nimi pojechać. Nie oceniam w tej chwili motywacji i pobudek. Ale oprócz ciebie pojechał też tuzin naszych zakładników. Choć był miły gest jak napisałaś o nich w liście. Ale w zimie pojechał też całoroczny haracz po który przyjechał tu wcześniej Custer. A zostało to co nie poszło z dymem i dało się zakopać na cmentarzu. Populacja zmniejszona o połowę. I wciąż nie zmieniony poziom haraczu na następny rok czyli ten co mamy. I to ty. Ty im powiedziałaś o Bunkrze. Naraiłaś im go. Dlatego tu wrócili teraz. Całą bandą. A nie taką drobną grupką jak ta z którą przyjeżdżał Custer i na koniec roku. A bez tego nie byłoby ich tutaj i nie porwali by rodziny Saxtonów. - szeryf zacisnął znowu szczęki i rzucił swój ołówek na skrzynię obserwując jak chwile po nim sie toczy. Ten potoczył się po czym pobujał sie chwile w obie strony nim zatrzymał się przy położonych papierach. Zatrzymał się pośrodku jakby wskazując czy łącząc kartkę papieru z listą uczestników porwania oraz list od pastora jaki położyła obok lekarka.

- Wiem co jest w tym liście. Pisał go przy mnie. Nie chciałem go wysłać i nie zgadzałem się z jego opinią o tobie. I z każdą minutą spędzoną teraz na tej rozmowię widzę, że jednak ten jeden raz Milton pomylił sie względem kogoś. Jednak wymógł na mnie obietnicę dostarczenia tego listu i wypełnienia jego ostatniej woli więc posłałem do ciebie Drzazgę. A on dostarczył ci listy, paczkę i przyniósł twoje. - list albo sytuacja z jaką kojarzył się gliniarzowi nie wzbudzała widocznie jego miłych wspomnień i dał temu wyraz mówiąc niechętnie i podobnie spoglądając to na kopertę to gdzieś w bok na ścianę jakby tam widział tamtą scenę we wspomnieniach.

- A co do sprawy Berkovitz’a to przypominam ci, że torbę o jakiej mówisz, również zabraliście ze sobą. Poza tym przyniesienie jakiejś torby do kościoła nie jest dowodem zabójstwa jakie miało miejsce w Ruinach. Miało miejsce podczas walk. Świadków jak mówiłem w tej chwili brak w tej sprawie. Narzędzia zbrodni brak. Ciał zamordowanych brak. Miejsce zbrodni zostało zadeptane. Zostało dostarczone właśnie protokół z sekcji ciał jednak osoba która go dokonała jest związana z grupą do której przynależał zamordowany i nie można w żaden sposób zweryfikować jej wyników przez organa śledcze. Został wzmiankowany jeden świadek mogący ponoć poświadczyć jakąś poszlakę. Świadek zostanie przesłuchany w tej sprawie. Jeśli jest coś jeszcze w tej sprawie co masz do powiedzenia to mów śmiało. - powiedział Dalton odbierając kartkę ze spisanym listą obrażeń jakie odniósł Ernst Berkovitz i jego pacjenci. Szeryf twierdził, że nie widział ciał więc miał po prostu kartkę ze spisem obrażeń zamordowanych. Niemniej jednak była to lista sporządzona przez osobę do której miał dość poważne zastrzeżenia chyba już w zimie a w ciągu ostatnich paru kwadransów coś chyba nie poprawiła w jego oczach swojego wizerunku. Przy takim braku zaufania u obu stron do siebie nawzajem można było liczyć się, ze sporą dozą podejrzliwości względem takiego rozpiski, zwłaszcza jeśli nie było jak zweryfikować jej w tej chwili z innymi źródłami.

- I pytałem jeszcze którzy z nich włamali się do domu. Do okna na parterze i na piętrze. Którzy to z tej listy? I skoro masz takie kłopoty z pojemną pamięcią i analitycznym umysłem jak wyglądali sprawcy z którymi przepłynęłaś i przebywałaś co najmniej kilka godzin to spróbujemy czegoś innego. - szeryf wskazał jeszcze raz na listę na której było sześć punktów opisanych bardzo pobieżnie i wstał z krzesła. Obszedł skrzynię, siedzącą po drugiej stronie Alice i skierował się ku drzwiom.

- Eryk, weź swoje przybory i przyjdź no tutaj cyknąć fotkę. - rzucił szeryf nieco głośniej gdy otworzył drzwi po czym odwrócił się i z powrotem wrócił na swoje miejsce. Po chwili dały się słyszeć kroki i do środka wszedł zastępca szeryfa. Przyniósł jakiś kolejny bloczek czy notatnik. Przystawił sobie krzesło spod ściany do bocznej ściany skrzyni i zaczął rozkładać swoje papiery. - Musimy zrobić rysopis poszukiwanych, Eryk. Pod tą listę. I co sobie Alice jeszcze przypomni. - poinformował szef o zadaniu swojego podwładnego. Eryk uniósł brwi w zdziwieniu widząc opis na kartkach pozostawiony przez lekarkę ale nic nie powiedział. - Możesz potem na końcu zrobić tego Taylora. Wszyscy wiemy jak on wygląda. Skup się na pozostałych. - powiedział jeszcze a zastępca skinął głową na chwilę nieruchomiejąc z ołówkiem i notesem w dłoniach.

- No dobrze. To co pamiętasz Alice? Wzrost? Budowa ciała? Jakieś detale ubioru? Broń? Kolor włosów? Długość? Jakieś blizny czy tatuaże? Znaki szczególne? No i twarz. Nie przejmuj się często wydaje się ludziom, że nic nie pamiętają ale zawsze coś pamiętają. Jak się o tym rozmawia a potem widzi efekt pracy łatwiej idzie. - Eryk zaczął mówić uprzejmym i łagodnym tonem znacznie kontrastującym z powagą i oschłością szefa. Sprawiał wrażenie, że naprawdę zależy mu na tym by portret jak najwierniej oddawał sylwetkę i rysopis poszukiwanego. - No oczywiście najlepsze byłoby zdjęcie. Ze zdjęcia najlepiej mi sie robi portrety. - dodał trochę chyba w ramach rozluźnienia atmosfery. Szeryf zaś przestał się odzywać i skupił się na lustrowaniu Alice.
.
Savage poczekała cierpliwie aż zastępca rozłoży swoje narzędzia i zacznie procedurę.
- Rozumiem że na chwilę obecną nie mają panowie żadnych dowodów poza poszlakami, pomówieniami i domysłami, tak? - spytała uprzejmie - Jaki jest więc mój status?

- Taki sam jaki był w chwili gdy tu weszliśmy. Rozmowa wciąż trwa. W tej chwili mamy nadzieję, że pomożesz nam ustalić rysopis sprawców. - odparł starszy z Chebańczyków wskazując głową na siedzącego w pogotowiu portrecistę.

- Czyli szeryfie? - zapytała raz jeszcze, bez grama ironii, powoli podnosząc się z krzesła.

- Czyli jesteś w tej chwili świadkiem zdarzenia w którym brałaś udział. I ta rozmowa ma wyjaśnić przebieg i twój udział w tym zdarzeniu. - odparł spokojnie szeryf patrząc na lekarkę.

Dziewczyna mruknęła przytakująco, zdejmując torbę z oparcia krzesła i przewieszając ją przez własne ramię.
- Odnośnie tupetu. Ci którzy tam nie byli nie powinni sie na ten temat wypowiadać, bo braki danych uzupełniają skrzywionymi przez urazę, pobożnymi życzeniami. Lepiej jest więc zmilczeć, niż narażać się na śmieszność. Krzycząc nawet najgłośniej nie zmieni się ani faktów, ani przeszłości. Wystarczy spytać pani Mathis - lekarka zanurzyła dłoń w przepastnej parcianej dziurze, macając na oślep za potrzebnym w tej chwili przedmiotem. Przez uchylone drzwi zarobiła ciężkim spojrzeniem, posłanym przez łysego najemnika, czekającego w sieni na końcowy efekt przesłuchania. Powinna być miła, powinna słuchać i próbować wyjaśnić, wytłumaczyć. Pokazać że Dalton nie musi czuć się źle z tym że zimą zawiódł swoich ludzi. Podnieść go na duchu, pomóc z problemem porwania... tylko po co, a przede wszystkim dlaczego? Skoro nie umiał przełknąć pokiereszowanej dumy i spróbować spojrzeć na lekarkę inaczej niż na zagrożenie o którym pisano w gazetach, jako o jednym z głównych czynników dzięki którym Cheb ciągle stało... o niej - obcej, dziwnej małolacie w runnerowej skorupie. Nie o mądrym, prawym szeryfie Daltonie, nie potrafiącym obronić tych o których winien dbać w pierwszej kolejności. Na litość boską! Zdobycie zapasów amunicji z komisariatu i wzięcie do niewoli stacjonującego w nim Briana również zwalił na młodszego glinę, a wszak to on winien przewidzieć. Nie mógł być winny niedopatrzenia, był idealnym stróżem prawa... oczywiście. A Savage tańczyła w balecie.
Spoglądała na starszego mężczyznę, a ruda głowa kręciła się powoli na boki. Aby patrzeć na błędy innych warto wpierw było się zatrzymać i spojrzeć w lustro, dzięki czemu dostrzegało się własne niedoskonałości, a szeryf potłukł w domu wszystkie szklane tafle, gdyż twardzi, prawdziwi mężczyźnie nie przyznawali się do potknięć. Przypomniała sobie twarz pastora - bladą i spoconą, lecz nim sięgnęła ku niej widmowymi ramionami, oblicze zwinęło się i zapadło w sobie. Jasne, cienkie włosy wypadły, na ich miejscu wyrosła gęsta, błyszcząca szczecina w kolorze smoły. Oczy z bladoniebieskich zmieniły barwę na wilczą czerń. Wystarczyło jedno ich spojrzenie, a cały żal i gorycz w jednej sekundzie wyparowały niewielkiej dziewczynie z głowy. Czemu zawsze miała dawać się poniżać, w daremnej próbie pokazania światu alternatyw i nieścisłości w rozumowaniu? Jak z Drzazgą w szpitalu - ryzykowała własne życie, zdrowie i przyjaźń nowej rodziny, aby wyprowadzić go ze szpitala, a co dostała w zamian? Obelgi, szarpanie, krwawe pręgi odciśnięte żyłką na piegowatej skórze. Wiedział lepiej, pozostawał zaślepiony urazami, nie umiejąc już spojrzeć racjonalnie. Guido miał rację - nie naprawi całego świata, warto wiec było skupić sie na tym co najbliższe. Chebańczycy winni nauczyć się radzić sobie sami, bez czekania aż ktoś rozwiąże ich problemy za nich.
- Był pan w Det przed przyjazdem Guido i widział czy jakakolwiek umowa między nami została zawarta? Czy podobnie jak Walker z Woodem opiera się na pobożnych życzeniach? Coż... akurat ja umiem brać odpowiedzialność za własne czyny szeryfie - wskazał brodą na preparowane przez Daltona zeznanie. On już ją skazał, nim jeszcze chwycił ołówek w dłoń. W sumie skreślił ją już zimą, gdy w końcowej fazie walki zrobiła dla miejscowych więcej niż on. Nic tak nie bolało jak urażona, męska duma. No i była gangerem - w skórze, z dziarą na ręku i wcale nie zamierzała sie z tym kryć.
- Ja i bunkier. Pakiet łączony - przypomniała uprzejmie dodając pominięty oczywiście przypadkowo przez gliniarza detal, a na kartkach z zeznaniami wylądował pliczek arkuszy spiętych zszywaczem. Wartym odnotowania był również fakt wybiórczego przyjmowania zasłyszanej treści i podporządkowywania jej pod własną filozofię. Wypaczania pod własną wygodę i żeby ładnie wyglądało w raporcie. Serio miała po raz kolejny się podkładać aby odwalać robotę za ludzi takich jak Dalton? Niedoczekanie. Czy on właśnie wyraził pretensje względem niej, że nie wpadła na to iż powinna prosić gangerów o zniesienie haraczu, niebranie jeńców, ba! Najlepiej by to oni zostawili szeryfowi swoja broń, amunicję i samochody, wracając pieszo aż do bazy w Mieście Szaleńców.
- Runnerzy nie wrócili do Cheb, a na Wyspę. Jeśli chce pan negocjować z nimi warunki odnośnie jeńców, wysokości haraczu - na pewno ich pan tam znajdzie, przecież to takie proste iść i coś na nich wymóc. Znam swoje możliwości, specjalizacje... ale nie jestem zobligowana żadnymi przepisami do przedstawienia panu pełnego CV, uznajmy więc że chodzi o egocentryzm. Niech panowie to przekażą Kate... lub innemu biologowi z choćby podstawową wiedzą z zakresu wirusologii, lecz lepszy byłby genetyk lub przygotowany merytorycznie epidemiolog. Szczęśliwie okolica w nich obfituje. To parę symulacji potencjalnej pandemii. Byłam waszym Aniołem, dość już jednak poświęciłam dla waszego miasta, jeńców, rannych i całokształtu społecznej struktury. Zarówno tu jak i w Detroit - uśmiechnęła się równie uprzejmie co na samym początku rozmowy, wskazując brodą dokumenty.
- Opisałam wszytko co pamiętam z porwania rodziny Saxtonów. Wspominała też o nocnych godzinach i problemach ze wzrokiem,a także nerwowości całej trasy. Liczę, że nie zostało to zapomniane w protokole - opowiedziała, wzdychając nieznacznie i poprawiając torbę nibymedyka - Ze względu na czasochłonność oraz niepewny w stu procentach wynik sporządzania sześciu portretów pamięciowych, dane podadzą już zapewne pozostali świadkowie porwania. Stan zdrowia nie pozwala mi na branie udziału w przesłuchaniu. Mogłam o tym napomnieć od razu, ale chciałam pomóc. - wzruszyła ramionami. - Czas mam wybitnie ograniczony. Z chęcią bym została dłużej, ale brak odpowiedniego zaplecza medycznego, a także lekarza prowadzącego i całej historii choroby, zmusza mnie do opuszczenia jakże przyjaznych progów tego miasteczka. Przykro mi, ale moje życie jest moją własnością - nie osób trzecich, ani społeczności mających ludzi do ich ochrony oraz obrony. W każdym razie skoro mam status świadka i nie ciążą na mnie żadne konkretne dowody... dziękuję panom i życzę spokojnego popołudnia. Jeżeli odczytane zeznania pokryją się z tym co mówiłam, podpiszę je i nie będę więcej marnować panom dnia - kiwnęła obu mężczyznom głową i obróciwszy się do drzwi za którymi czekał Tony.
Skoro Dalton pozował na takiego praworządnego nie miał prawa ani podstaw zatrzymać ani jej, ani nikogo z grupy Pazurów, tym bardziej utrudniać, czy opóźniać wyjazdu. Skoro tak mu się ręce cieszyły na raport z obdukcji Briana, musiał też uwzględnić opinię Savage na temat własnego zdrowia.
Brał albo wszystko albo nic, a ona nie miała już najmniejszej ochoty niczego podawać mu na tacy. Już dość od niej dostał.
Bliźniaków mu nie odda.

Ręka lekarki zamarła przy troczkach torby, gdy gmerała przy nich chcąc zamknąć torbę po wyciągnięciu dokumentów. Ruda brew podjechała do góry, usta skrzywiły się nieznacznie. Pokręciła głową i pochyliwszy się nad stołem przeczytała podsumowanie rozmowy z szeryfem. Szybko przeskakiwała oczami od jednego punktu do drugiego, aż naraz sapnęła i uniosła wzrok znad kartek.
- W aktualnej formie zeznanie jest rozbieżne z tym co mówiłam - zaczęła spokojnie, przekręcając kark w lewą na podobieństwo zaintrygowanego ptaka - Bardzo chętnie podpiszę swoje słowa, nie imaginacje i nadinterpretacje w wykonaniu funkcjonariusza oddelegowanego do prowadzenia przesłuchania dotyczącego porwania rodziny Saxtonów. Zgadza się mniej więcej wszystko prócz finalnego podsumowania… i tego punktu - odsunęła od siebie kartkę, pukając palcem we fragment o szantażu - Od samego początku próbował pan wywrzeć na mnie presję, bym zeznania składała wedle tego, co zwidział sobie w głowie. Dostał pan ode mnie analizę faktów, nie przypominam sobie wystosowania pod pańskim adresem gróźb karalnych, pan za to przeinacza moje słowa i podciąga je pod groźbę, bo tak jest wygodniej. Niestety z osła nie zrobi się zebry, nawet jeżeli pomaluje sie ją farbą w biało-czarne paski. Najdobitniejszy przykład mamy właśnie w tej chwili - skończyła dopinać torbę i powoli się wyprostowała. Lewa ręka powędrowała ku paczce papierosów i zaraz w powietrzu pojawił się nikły blask i pierwsze smużki dymu.
- Osoba z odznaką, do tego wylegitymowany stróż prawa prokurujący oświadczenie świadka zdarzenia, posuwa się do jawnej groźby śmierci i grożenia bronią nieuzbrojonej jednostce cywilnej, na której nie ciążą żadne oskarżenia. Co więcej posuwa się do tego kroku w obecności swojego zastępcy, również zaprzysiężonego służbie prawu. Świadka na potwierdzenie tego konkretnego zdarzenia. Namacalnego faktu, nie spekulacji - przeniosła wzrok na portrecistę i posławszy mu uspokajający uśmiech, przeniosła uwagę na powrót do Daltona.
- Pańskie zachowanie daje wymowne podsumowanie całokształtu warunków w jakich zeznania zbierano… za zamkniętymi drzwiami, bez obecności osoby dorosłej ze statusem prawnego opiekuna osoby nazwiskiem Savage. Na samym początku rozmowy w części danych osobistych, jasno podałam swój wiek... jednak to nie ja mam tu broń, nieprawdaż? Posiadanie broni jest wprost proporcjonalne do siły głosu w dzisiejszych czasach. Dodatkowo wysłuchałam całej palety pomówień i insynuacji, co godzi w poszanowanie mojego dobra osobistego, jako osoby będącej obywatelem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Przez ostatnią godzinę zostałam przez to narażona na stres związany z antypatią, obawą o własne zdrowie oraz życie i wyraźnym uprzedzeniem, nie pozwalającym się przedstawicielowi władzy wykonawczej zdystansować do sprawy, co dodatkowo naraża mnie na pogorszenie stanu zdrowia. Biorąc pod uwagę wrogie warunki psychiczne, a także z braku odpowiedniego zaplecza medycznego w najbliższej okolicy, mogę odmówić dalszego brania udziału w owym posiedzeniu, gdyż życie ludzie wedle przepisów i ustaw, jest dobrem nadrzędnym. To tak gwoli uściślenia powodu dla którego poprosiłam o zawieszenie czynności administracyjnych. Jak mówiłam: podpiszę swoje zeznania, nie pańskie życzenia. Proszę wykreślić ten punkt, lub dodać kolejny, ten o dygresji na temat broni palnej i mojej przyszłości od niej zależnej. Skoro zamierzał pan w środku przesłuchania zmienić mój status ze świadka na oskarżonego, mógł pan zabrać moją torbę na wejściu, szeryfie. Skoro podobne zdarzenie nie miało miejsca... cóż. Prawo nie działa wstecz. - zaciągnęła się na koniec, spoglądając na rozmówców przez kurtynę sinego dymu.

Szeryf uniósł brew słysząc początek odpowiedzi Alice po cym kiwnął głową choć nie była pewna czy to znak akceptacji czy po prostu, że ma mówić dalej. - Więc twierdzisz, że to zeznanie w tych dwóch punktach jest rozbieżne z tym co mówiłaś tak? - Dalton lekko pochylił głowę patrząc spod zmrużonych powiek na punkty wskazane na zapisanym papierze przez lekarkę.
- Mmhmm. - kiwnął znowu głową nieco zaciskając usta co mu przydało ni to zacięty ni to skupiony wyraz twarzy.
- Eryk czy ja coś przegapiłem czy może machnąłeś odkąd tu przyszłeś szybkie siedem portretów pamięciowych wedle rysopisu podanego przez Alice? - zapytał szef swojego podwładnego. Ten chyba był zaskoczony zmianą tematu i adresata rozmowy choć i tak dało się zauważyć wyraźną ulgę gdy do żadnej strzelaniny ani innych objawów przemocy mimo momentu nerwowej sytuacji jednak nie doszło.

- Co? E, nie. No skąd. Kiedy? Przecież nic nie było z tego rysopisu. - powiedział trochę zdenerwowanym i rozkojarzonym głosem gdy się zreflektował w detalach pytania. Na dowód wymownie pokazał i szeryfowi i Alice pustą kartkę notesu który przyniósł ze sobą i jak go otworzył tak nadal świecił pustą kartką.

- Aha. To jednak dobrze mi się zdawało, że Alice nie podała nam rzadnych rysopisów. I tak właśnie nawet nam się zapisało. A widzisz Eryk Alice twierdzi teraz, że to nieprawda. - wymownie rozłożył ręce patrząc na pustą kartkę erykowego notesu a ten jakoś też zawiesił na nim wzrok. - A takim razie Alice mamy dwa wyjścia. Albo zapis jest zgodny z prawdą czyli mając możliwość i prawo do podania tych rysopisów odmawiasz tego uczynić. Albo podasz nam te rysopisy i wtedy możemy faktycznie ten punkt wykreślić. Twój wybór. - szeryf coś nie wyglądał na skorego do wykreślenie czegokolwiek bo było nie w smak rozmówcy.
- Punkt o szantażu też jest zgodny z tym co było mówione. Zapisany dosłownie jak był wypowiedziany. Jeżeli twierdzisz, że stwierdzenie brzmiało inaczej bierz kartkę i ołówek i zapisz swoją wersję. Jeśli nie to zostaje jak jest. Dla mnie jednak taki zapis jest pełnoprawną groźbą wobec przesłuchującego funkcjonariusza i poinformowałem cię o tym jak tylko to powiedziałaś. A powiedziałaś to bez przymusu i dobrowolnie. - stróż prawa wskazał swoim ołówkiem na zestaw do pisania leżący przed Alice. Zaczekał chwilę z dalszym wyjaśnianiem sprawy jakby sprawdzał czy Alice zacznie coś pisać czy nie.
- A ty Eryk? Co sądzisz o tym fragmencie? Podpada to pod groźbę karalną czy nie? - zwrócił się ponownie do zastępcy i stuknął nie piszącą stroną ołówka we fragment zeznań gdzie był zapisany fragment o drzwiach, wykwalifikowanym i uzbrojonym personelu Pazurów za nim i izolacji dla Chebańczyków względem jakiejkolwiek pomocy z okolicy z powodu ewakuacji. Brwi zastępcy szeryfa powędrowały w górę gdy to czytał po czym chrząknął jakby dla zebrania odwagi.

- No to nie wygląda zbyt dobrze szefie. Niezbyt miło. Daje do myślenia. No tak, myślę, że bym się poczuł trochę nieswojo jakby mi ktoś tak sam na sam powiedział. Zwłaszcza jak ci trzej naprawdę są za drzwiami a my nie mamy nikogo w pobliżu. - po chwili wahania Eryk zaczął mówić i starał się chyba nie patrzeć wręcz usilnie na rudowłosą lekarkę. Jednak ogólnie zdawał się niezbyt szczęśliwy z miejsca, czasu, roli i zadanie jakie mu w tej chwili przypadło.

- No dość opisowo. Ale ładne podsumowanie. Sytuacji użycia groźby karalnej wobec przesłuchującego funkcjonariusza. - podsumował szeryf z lekkim odcieniem zadowolenia w głosie.

- Co do statutu obecności osoby dorosłej lub prawnego opiekuna dotyczy to przesłuchiwania osób niepełnoletnich. Jako osoba tak zaznajomiona z prawem powinnaś to wiedzieć. Jednak jak sama dość dokładnie nakreśliłaś na początku rozmowy nie posiadasz żadnych dokumentów mogących potwierdzić twoją tożsamość czyli również i wiek. Skoro nie możesz to zostaje to duże pole do interpretacji i różnych innych takich pobocznych furtek i zagrań. Jak dla mnie jesteś wystarczająco dorosła by odpowiadać za swoje czyny jak dorosła. Podejmowałaś się w końcu działań za jakie podejmują się osoby dorosłe i to nie na co dzień. Konsekwencje tych działań również poniosło wiele osób w tym dorosłych. W związku z tym możesz składać zeznania jak osoba dorosła. Czyli bez żadnego opiekuna. I to właśnie ma miejsce w tej chwili. Jeśli zaś posiadasz jakiś dokument potwierdzający twoją tożsamość i wiek nie przedstawiłaś go wcześniej więc odpowiedzialność a to spada na ciebie. - przedwojenny glina zajął się kolejnym zarzutem jaki miała do niego Alice i najwyraźniej nie uznawał go za zasadny. Mówił z gracją walca drogowego zdolnego do zmiażdżenia i wyrównania wszelkich napotkanych przeszkód. Dość powolnym i dobitnym tonem przez co w niezbyt dużym pomieszczeniu był słyszalny bardziej wyraźnie niż jak mówił jak zazwyczaj.

- Nie przypominam sobie też bym ja czy ktokolwiek podczas tej rozmowy użył czy groził ci użyciem broni z zauważalnym uszczerbkiem na zdrowiu. - dodał wciąż tym walcopodobnym tonem. - A jeśli mowa o jakimś użyciu siły wobec ciebie to było to ostrzeżenie w reakcji na twój potencjalnie niebezpieczny manewr sięgania po nieznany przedmiot do swojej torby. Na przykład po broń. To było ostrzeżenie a nie groźba. Póki nie robiłaś żadnych nieprzemyślanych ruchów to nic takiego wcześniej nie miało miejsca. - szeryf zawiesił głos i brew znowu powędrowała mu w górę. Zamarł tak na chwilę jakby dla podkreślenia tej różnicy po czym nieśpiesznie wstał ze swojego krzesła. - Ale dobrze. Sprawdźmy więc jak to jest z tą nieuzbrojoną jednostką cywilną. Połóż tą torbę na wierzch Alice. - wskazał gestem na lekarkę czekając czy wykona polecenie dobrowolnie czy nie. Gdy wstał lekarka mogła zauważyć okolicę jego pasa. Miał kaburę a w niej broń. Czy jednak wcześniej gdy do niej warknął broń też tam była czy miał ją w dłoni tego nie wiedziała.
- A w międzyczasie namyśl się co dalej. Podpisuj to co jest bo twoje zarzuty są bezpodstawne. Albo bierz ołówek i kartkę i spisz swoją wersję. - rzekł Dalton wskazując na ołówek wciąż leżący przed lekarką. Eryk też czekał czy zaczną w końcu robić te rysopisy sprawców czy nie.

Savage również się podniosła i uniósłszy brodę dumnie ku górze, patrzyła na szeryfa ze swojej pozycji kurdupla który za dużo palił za dzieciaka, więc nie urósł. Chciał ją udupić, za wszelką cenę pokazać swoje racje, nie dostrzegając własnego zachowania, zupełnie jak w zimie. Był szeryfem, nosił gwiazdę wpiętą w bluzę munduru, więc z automatu stał po tej dobrej stronię, mogąc wskazywać kto jest zły, bo przecież wiedział najlepiej, jako że on akurat należał do tych dobrych gości, prawda? Cholera brała rudą lekarkę jak chciała, gorycz wezbrała w ustach aż miała ochotę splunąć do popielniczki, lub zwymiotować Daltonowi na buty.
- Zawsze ma rację nie myli się, chodzący ideał. A wszelkie potknięcia ignoruje, ewentualnie próbuje zwalić winę na otoczenie. Jak Brian i posterunek przy poprzedniej wizycie Runnerów. Tak… wygodne. Wybieranie tego na co się chce odpowiedzieć, pozostałe zarzuty nie miały nigdy miejsca - zrobiła zbolała minę, ale zaraz się opanowała a między piegami zalęgła się złość i zmęczenie - Skoro pamięć szwankuje, warto udać sie z tym do specjalisty, a na ten czas przekazać obowiązki komuś kompetentnemu. W tej chwili daleko panu do niej. Mam w głębokim poważaniu jakie tu panują układy, ale jakoś dziwnym trafem znów minął pan parę niewygodnych pytań. O dziwo nie przyjechałam tu z gangerami, tylko z Pazurami, tą trójką która czeka na korytarzu - fakt który ciężko panu pojąć. Mój wiek został zapisany w protokole, a skoro pan go tam wpisał, przyjął do wiadomości jako pewnik, więc niepotwierdzenie tożsamości jest błędem spadającym na pana barki jako profesjonalnego stróża prawa, nieomylnego jak tu próbuje udowodnić. Kolejny impas. ale dobrze. Niech będzie, obejdźmy i ten wymyślony na poczekaniu absurd. Za drzwiami czeka pan Rewers, będący moim prawnym opiekunem. Jego tożsamości nie trzeba potwierdzać, a nawet jeśli - zrobili to pańscy zastępcy: Walker i Wood przy zapewne zdawaniu raportu.. Ich zdaniu musi pan wierzyć, skoro ich zatrudnił do pilnowania tu porządku. Recydywistów, dezerterów, morderców i ściganych zbiegów, jednak fakt ten nie jest przedmiotem owej dyskusji. Tylko pan i pańskie kolejne wpadki, maskowane na szybko. Nieudolnie. Po reakcji Eryka idzie łatwo zauważyć jak niewinne było to napomkniecie o broni. Do rozsądku nie ma co się odwoływać, bo się pan z nim rozminął już dawno temu. Tak samą jak z ideą pełnionej funkcji. Dalsza rozmowa jest stratą czasu. Skoro wspominanie o śmierci i sięganie do kabury są tu normalnymi zabiegami socjalnymi, praktykowanymi jako odgórnie przyjęte normy, nie mamy już o czym rozmawiać. Normalnymi w pana mniemaniu oczywiście. Tym razem zdanie Eryka nie ma znaczenia, wszak pan wie lepiej. Proponuję zatrudnienie Drzazgi na pełen etat - on też nie miał nic przeciwko zastrzeleniu Ben’a byle tylko postawić na swoim. Wpasowuje się w propagowany tu schemat - pozwoliła sobie na ironię, wskazując ruchem rudego łba siedzącego za stołem portrecistę. Jego akurat było jej szczerze szkoda. Wpadł miedzy dwa tryby wzajemnie o siebie zgrzytające i mógł przez to oberwać. Zazgrzytała zębami w duchu. Dobry facet… nie zasłużył aby coś mu się stało. Łagodny, miły, serdeczny...i jeszcze herbatę Nixowi zrobił. Zabrała powietrza i wypuściła je powoli nosem. Krzyk i kolejne awantury na nic się nie zdadzą, pogorszą tylko sytuację.
- A skoro tak reagują ludzie pracujący tu na co dzień, obcy niemający styczności z podobnym prowincjonalnym totalitaryzmem czują się tym bardziej zagrożeni. Albo pan udaje stróża prawa, albo niech lepiej od razu powie że szuka wszelkich sposobów aby stanęło na pańskim. Przeszukanie, co dalej? Rewizja osobista oczywiście w wykonaniu pana lub Eryka, bo na komendzie nie ma kobiety. Gwałci pan jedną wolność osobistą za drugą, do tego z premedytacja unika odpowiedzi na obciążające pytania. Zaciął się, zafiksował na jednym punkcie i koniec. Nie przeskoczy klapek na oczach. - patrzyła na szeryfa spode łba, splatając ręce na piersi i mrużąc oczy. Myśl o tym, że ktoś obcy zacznie grzebać w jej prywatnych rzeczach przyprawiał o mdłości. Mówiła jednak spokojnie, dzieląc uwagę między dwóch mężczyzn i za każdym razem, gdy czuła że zaraz wybuchnie, spoglądała portreciście prosto w oczy. Pomagało, troska o jego dobro szybko wypierała złość. Wściekły pies spod sztandaru Sand Runnerów - oto czym Savage się stała.
- Nie znajdzie pan nic, poszuka kolejnego sposobu na dowiedzenie winy. I tak do skutku. Nic nie znajdzie to podrzuci bo kto to udowodni? Zastraszony podwładny? Nie dziś. Nie zamierzam przeciągać pobytu tutaj i prosić się o zwrot, gdy znikną leki i chirurgiczne narzędzia pójdą jako “dowody w sprawie” prosto do depozytu… ale dobrze, skoro jestem socjopatą z zapędami do przemocy, uzbrojonym i niebezpiecznym jak to pan widzi… proszę bardzo. - naraz uśmiechnęła się pogodnie, czując się trochę jak Bliźniacy przy wycinaniu jednego z ich dowcipów. Dalton spodziewał się zapewne znaleźć potwierdzenie kolejnej teorii spiskowej na temat gengerskich zapędów i generowania poziomu niebezpieczeństwa przez upierdliwą lekarkę: pistoletów, rewolwerów, kastetów, noży i samojezdnej artylerii plus działka Gatlinga. Niestety była Aniołem, a to do czegoś zobowiązywało.
- Panie Rewers, mógłby pan tu przyjść na chwilę? - zawołała wgłąb komendy, obracając piegowatą twarz ku uchylonym drzwiom - Szeryf życzy sobie zobaczyć zawartość mojej torby medycznej. Przyznał, że chętnie by przywrócił mnie do stanu materii nieożywionej, obawiam się że bardzo chętnie za przedmioty niebezpieczne uzna więc strzykawki, blistry tabletek, pincety i nożyce. I rolkę bandaża bo idzie nią kogoś udusić. Wolałabym aby był pan przy tym obecny, aby później nie musieć dochodzić istnienia każdej pojedynczej pigułki, a nie mamy na to czasu.

Zza drzwi doszły słoniowe wręcz kroki gdy łysy olbrzym zbliżał się do drzwi. Szeryf zrobił krok w stronę drzwi ze swojej strony ale chyba nie zamierzał więcej ingerować w tą niespodziewaną interakcję. Drzwi w końcu skrzypnęły i otworzyły się i dało się zobaczyć zwalistą sylwetkę szefa Pazurów który wypełniał ją w nadmiarze.

- Stój gdzie jesteś synu. Przesłuchanie się jeszcze nie skończyło. - zastopował go miejscowy stróż prawa.

- Co się tu dzieje? - “Cass” Rewers nie ruszał się bardziej niż konieczne więc nie przekroczył progu drzwi.

- Znasz tą kobietę synu? Możesz podać jej personalia? - spytał szeryf patrząc spokojnie na najemnika.

- To Alice Savage. W czym rzecz szeryfie? - odpowiedział i zapytał Rewers patrząc czujnym wzrokiem na całą scenę wewnątrz biura.

- W identyfikacji i weryfikacji danych. Posiadasz jakiś dokument mogący potwierdzić jej tożsamość i wiek? - szeryf niewzruszenie kontynuował swoją weryfikację danych.

- Nie. Ale to Alice Savage. Na tyle Alice Savage, że i ona i wszyscy ją pod tym imieniem znają co w praktyce jest tożsame z identyfikacją. To chyba nawet pan po zimowych wydarzeniach powinien wiedzieć prawda? - najemnik odpowiedział powoli i niezbyt przyjemnym głosem.

- Że to jest Alice Savage? Powiedzmy, że mi to wystarczy. Ale wiek? Twierdzi, że ma 17 lat. Bez dokumentu tożsamości nie da się tego dookreślić tak jak imienia. A rok różnicy dzieli ten wiek od prawnej pełnoletności i pełnej odpowiedzialności w tym również podczas przesłuchania jakiejś osoby. Więc tym razem ten rok czy dwa czy pół może mieć diametralne znaczenie wobec zarzutów jakie uczyniła pod naszym adresem Alice. - odparł szeryf jakoś w ogóle nie kryjąc o co chodzi w tym wypytywaniu. Tony zerknął ze swoim marsem na twarzy na siedzącą na krześle rudowłosą lekarkę nim wrócił spojrzeniem do rozmówcy.

- Rozumiem. Nie mam dokumentu poświadczającego wiek Alice. Ale ma 17 lat. Nie jest więc pełnoletnia szeryfie. - Pazur spojrzał na Chebańczyka z kamienną twarzą jakby znów pozował do zdjęcia czy portretu.

- Czyli mam uwierzyć na słowo? Bo dokumentów nie macie. Wobec tego nie potraficie udowodnić ani personaliów ani wieku świadka zdarzenia. - szeryf rozłożył ramiona jakby sprawa dla niego była oczywista.

- Może nie mamy dokumentów ale czy od każdego pan ich wymaga? Poza tym mówię jako jej prawny opiekun, że ma 17 lat. - prychnął najemnik okazując irytację. Choć Alice nie była pewna czy szczerą czy by wpłynąć na stróża prawa.

- Nie wymagam od każdego okazania dokumentów. Wiem jakie mamy czasy. Ale skoro trafia mi się ktoś kto ma ochotę używać zapisanych przepisów przedwojennego prawa to chyba wypada by się do nich również stosował prawda? - szeryf uniósł brew w pytającym grymasie na co Pazur lekko przygryzł wargę. - Czyli jedziemy dalej z tymi dokumentami. Jesteś jej prawnym opiekunem? Potrafisz to udokumentować jakoś dokładniej niż jej wiek? - spytał facet w odznace i czekał na odpowiedź największego z Pazurów.

- Obawiam się, że w tej chwili nie posiadam przy sobie takich dokumentów. Mogę je dostarczyć w terminie późniejszym. W tej chwili mogę panu napisać oświadczenie o tym, że jestem jej prawnym opiekunem i że ma 17 lat. - Pazur nie walczył o przegrany punkt tylko dostosował się do sytuacji i próbował jakoś obejść przeszkodę.

- Możesz napisać synu. Tam na biurku Eryka są kartki i reszta sprzętu. A mogę spytać od jak dawna jesteś jej opiekunem? - zapytał zgodnie szeryf nie dając po sobie poznać czy jakieś wrażenie zrobiło na nim ta oferta Pazura czy nie.

- Jakie to ma znaczenie szeryfie? Od kilku lat powiedzmy. Ale jestem jej opiekunem. - odparł Pazur zerkając w bok holu pewnie patrząc w stronę zwyczajowego posterunku Eryka gdzie niedawno spisywał ich zgłoszenie.

- A więc od kilku lat a znałeś ją wcześniej? Gdy była młodsza albo była dzieckiem? Gdy przyszła na świat? - indagował dalej szeryf za co zarobił powracającym, ciężkim spojrzeniem najemnika.

- Nie. Spotkałem ją kilka lat temu i zaopiekowałem się nią. Dalej się nią opiekuję. Jak tylko mogę. - odparł sławny wśród Pazurów i Posterunku strateg, zerkając w głąb pokoju na siedzącą Alice.

- No cóż. Jeśli tak naprawdę by było to sam nie wiesz ile ona ma lat. Wiesz ty i ona na oko bo tak przyjęliście sobie. Takie domniemanie. Nie dowód. Równie dobrze może mieć więc siedemnaście, szesnaście, osiemnaście albo dwadzieścia siedem. Tak na oko. Takie domniemanie. I jest równie dobre jak to, że ma siedemnaście. W takim razie skoro nie wiesz nawet kiedy się urodziła i nie masz innych dowodów no to zostaje ją uznać za wystarczająco dorosłą by odpowiadać za swoje czyny jak dorosły i być przesłuchiwana jak dorosły. Do tego widzę jej świadomość otoczenia, faktów, wyszkolenie i premedytacja stawiają ją realistycznie w rzędzie osób w pełni dorosłych. Wobec tego nie uznaję jej zarzutu i niepełnoletności za stosowny. - skwitował sprawę Dalton kładąc ręce na biodrach i czekając co powie lub zrobi dowódca Pazurów. Ten przejechał szczęką i wyglądało jakby się namyślał jaką strategię obrać. Spojrzał znowu na lekarkę. Ale przecież było dosłownie tak. Spotkał ją gdy już była prawie taka jak w tej chwili nie znał jej z lat dziecinnych czy momentu przyjścia na świat.

- Jest bystra. Chyba można ją nazwać cudownym dzieckiem. Tak jak kiedyś się o tym mówiło. Stąd myślę je dojrzałe zachowanie. Niemniej jest nieletnia choć nie możemy tego w tej chwili udowodnić i ja jestem jej opiekunem. - powiedział Pazur i spojrzał z tym swoim kamiennym marsem na Daltona.

- Czyli chcesz być uparty synu. No dobrze niech będzie po waszemu. Przymknę oko na brak dokumentu poświadczającego to, że jesteś jej prawnym opiekunem. Twoja reputacja i oświadczenie które napiszesz mi wystarczy. Ale twierdzisz nadal, że jest nieletnia tak? No dobrze. Więc w zimie była jeszcze bardziej nieletnia prawda? Powiedz mi synu czy znasz prawo które pozwala na wykorzystywanie nieletnich w roli przeszkolonych agentów i wysyłanie ich samemu na pole walki bez żadnego wsparcia i opieki dorosłych? Bez żadnego oficera nadzorującego czy prawnego opiekuna? I jak długo trwa wyszkolenie takiego agenta? Tyle co studia medyczne? Prawnicze? Co unitarka w wojsku? Akademia policycjna? To jeśli miałaby teraz 17 lat to w jakim wieku zaczęła te szkolenie? Udostępniłeś osobie nieletniej te wszystkie wasze tajemnice? No bo chyba jako agentka sławnego Pazura i stratega Anthony’ego “Cass’a” Rewersa oczywiście przeszła agenturalne wyszkolenie prawda? Nie puściłby jej przecież do infiltracji wrogiej i skrajnie niebezpiecznej organizacji przestępczej samej bez żadnego przeszkolenia. Osoby niepełnoletniej. Swojego przybranego dziecka. Bo przecież Alice Savage jest twoją agentką również oprócz tego, że przybraną córką prawda? Tak chodzisz i rozpowiadasz po okolicy. Ona też. Więc informuję cię, że prawo nie zezwala na wykorzystanie nieletnich do takich zadań i ktoś kto to robi je podlega odpowiedniej sankcji prawnej. Tak to wygląda synu. Mamy dalej drążyć ten temat po waszemu? - zapytał szeryf patrząc na łysego olbrzyma po drugiej stronie drzwi. Ten zamilkł na dłuższą chwilę i po ruchach mięśni zaciskanych szczęk Alice widziała, że widocznie uznawał obecną sytuację za trudną. I chyba był jeszcze trochę zaskoczony tokiem prowadzenia rozmowy przez szeryfa tej osady. Albo bowiem upieraliby się z Alice o jej nieletności wpakowując się w kłopoty o jej używaniu jako osoby nieletniej do skrajnie niebezpiecznych zadań no i pewnie jeszcze coś o zaniedbaniu opieki rodzicielskiej albo musieliby przyznać, że jednak jest pełnoletnia czyli jej zarzut w tym punkcie jest bezzasadny.

- To chyba nie jest konieczne szeryfie. Możemy zakończyć tę sprawę jakoś polubownie? Nie chcemy kłopotów. Jeśli potrzeba coś zrobić to powie pan co i spróbujemy jakoś to załatwić. - sytuacja Rewersowi widocznie się nie podobała. Ale bitwy i kampanie nigdy nie szły zgodnie z planem a 100% sukces to się można było spodziewać w jakichś szczątkowym fragmencie ale nie całościowo. Teraz wiec też Pazur próbował się dostosować do sytuacji i ugrać co się da zamiast tłuc głową w mur.

- Zobaczymy jak to będzie synu. Teraz wracając do powiedzmy, że prośby Alice o twoje przybycie. Obawia się ona, że coś jej zginie podczas przeszukania. Że policja ją okradnie. Eryk sprawdź torbę. - powiedział szeryf i obaj z zastępcą właściwie zamienili się rolami. Teraz Eryk wstał i wziął się za przeszukiwanie torby czyli po kolei wyjmował wszystkie znalezione bambetle na blat skrzyni robiącej za stół a Dalton podszedł do zajmowanego przez niego dotąd miejsca i wziął do ręki jego notes.

- Właściwie to tak synu. Możecie coś dla nas zrobić. Alice może. I to tak, że myślę, bardzo rozjaśni to sytuację i zacznie nam się wszystkim współpracować i rozmawiać znacznie prościej i przyjemniej. Niech zacznie współpracować zamiast kryć sprawców porwania. Osób które jak twierdzi i nie zna ale należących do tej samej organizacji co ona. Do Sand Runners. Bo na razie Alice ma bardzo wiele do powiedzenia na temat wszelakich zdarzeń i używa wszelkich wykrętów, pretekstów, przepisów, oskarżeń i gróźb karalnych wobec oficera przesłuchującego, ma wyborną pamięć, potrafi spisać protokół sekcji zwłok sprzed paru miesięcy ale to wszystko znika gdy chodzi o przypomnienie sobie czegokolwiek konkretnego ze zdarzeń sprzed dwóch dni. Wówczas nagle okazuje się, że jest niewinną, przestraszoną, zdezorientowaną nastolatką i nieletnią o wątłym stanie zdrowia. Zastanawiająca rozbieżność zachowań synu. Budząca poważne wątpliwości co do szczerości i intencji świadka. Nie wygląda to dla niej dobrze synu. Ale może się to zmienić. Jeśli te cudowne dziecko i przeszkolona agentka jak mówisz. Zacznie współpracować z organami władzy. Na przykład poda rysopis sprawców z którymi przebywała ciągle przez około kilku godzin będąc w bezpośrednim kontakcie z podejrzanymi. Inaczej powstaje wrażenie, że ukrywa i chroni sprawców czyli działa na ich korzyść i przeciw organom władzy. Pan jako sławny Pazur, strateg, dowódca, agent prowadzący który wysłał ją do zinfiltrowania tamtego środowiska no i oczywiście przybrany ojciec na pewno potrafi zrozumieć jak bardzo by to dla Alice i jej przyszłości przydatna taka zmiana nastawienia. Bo dla osoby młodej i zagubionej w sytuacji sądy mogą mieć wyrozumiałość. Ale nie dla zatwardziałego mafioza, kpiącego sobie w żywe oczy z aparatu władzy i używającego wszelkich forteli do chronienia członków gangu i zmylenia aparatów ścigania. Dla takich nie ma pobłażliwości synu. - pokręcił głową Dalton pokazując jak wygląda rysopis sprawców jaki pomogła stworzyć podopieczna i podobno podwładna Pazura. Czyli pustą, białą kartkę. Dalton mówił, jakby Alice miała wciąż wybór. Dość prosty i wymowny. Zdawał się gotów okazać pobłażliwość i przestać się czepiać jeśli ona przestanie oraz zacznie współpracować jak na uczciwego obywatela przystało. A jeśli nie to chyba zamierzał potraktować ją odpowiednio do jak gangera.

- Ekhm… Szefie… - o dziwo, nieśmiało do rozmowy wtrącił się zastępca szeryfa chcąc na siebie zwrócić uwagę rozmówców. W dłoni trzymał granat wyjęty z torby Alice.

- Aha. Nieuzbrojona cywilna jednostka którą obraża i uważa za bezpodstawną napaść i nadużywanie władzy przez funkcjonariuszy gdy zostaje ostrzeżona o konsekwencjach swojego czynu co? Typowe. Dla wszelkich recydywistów tego i poprzedniego świata. - pokiwał głową szeryf chyba z nutką satysfakcji w głosie. Tony odwrotnie proporcjonalnie przymknął na chwilę oczy i potarł nasadę nosa. Sytuacja zrobiła się jeszcze trudniejsza niż przed chwilą.

Lekarka siedziała z założonymi na piersi rękami, stukając palcami o przedramię i uśmiechając się uprzejmie patrzyła to na działania zastępcy to na szeryfa.
- Kilka godzin - powtórzyła kręcąc głową, gdy po raz kolejny pojawił się wspomniany wątek - Bystry nie równa sie spostrzegawczy, zwłaszcza w nocy… czego szeryf dziwnym trafem nie potrafi pojąć. Widać ma mnie za mutanta ze zdolnością noktowizji, Zaraz się okaże, że potrafię sie teleportować, latać, albo przesuwać przedmioty siłą woli… a edukację odebrałam w szkole Charlesa Xaviera, razem z Kurtem Wagnerem, Scottem Summersem i Jean Grey. Powtórzę raz jeszcze: akcję przeprowadzono nocą, nocą ciężko o dobrą widoczność, a nie palono żadnych świateł, więc wykonano ją relatywnie po ciemku. Gdy zaczęło się robić jaśniej miałam inne zmartwienia na głowie, niż gapienie się innym Runnerom pod kaptury - przykładowo zajmowałam się rannymi i próbowałam przemówić Brianowi do rozsądku, aby ich więcej nie podjudzał. A potem przedzieraliśmy się przez las, widziałam ich plecy i potylice. - w ozdobionej tatuażem czaszki dłoni pojawił się kolejny papieros, w brzuchu lekarki zaburczało. Zmilczała jednak dosadniejszy komentarz, przenosząc uwagę na opiekuna.
- Alice zrobiła już wystarczająco dużo zarówno dla tej sprawy, jak i dla Cheb jako całokształtu. Może gdyby szeryf miast na stroszeniu piór, szykanach, grożeniu mi bronią i śmiercią, skupił się na tym co mówię, dostrzegłby pewne zależności. - wzruszyła ramionami, odpalając pogiętą pałeczkę marcusową zapalniczką - W zeznaniu krok po kroku opisano jak przebiegło porwanie, na tyle na ile pamiętam i mogę powiedzieć z perspektywy miejsc w których się wtedy znajdowałam. Poza tym… bronić sprawców? Zarzut tym ciekawszy, że wypowiedziany przez kogoś kto przez trzy miesiące nie zrobił nic ze sprawą wymordowania szpitala na swoim terenie, choć patrząc jak dokładnie i skrupulatnie przesłuchuje wszystkich dostępnych świadków, aż nie mogę w to uwierzyć. Ale fakt… sprawa dotyczy gangerów, także z automatu dostaje status mniej istotnej od zdejmowania kociąt z drzew. W końcu ludzie stojący w służbie prawu oraz porządkowi są nieskazitelni, a czynu tego prawdopodobnie dopuścił się ktoś pracujący dla tutejszych władz. Prawo w Cheb daleko się ma do tego, co pamiętamy sprzed wojny, panie Rewers - uśmiechnęła się nieznacznie lewym kącikiem ust. - A ja przede wszystkim jestem gangerem, cała reszta traci na znaczeniu - o tym mówiłam w lesie. Jakiekolwiek argumenty zostają przysłonione skórzana kurtką, jako elementy niewygodne. Skoro niewygodne, da się je zignorować… co szeryf namiętnie robi od początku rozmowy. Dostał dane, które zapamiętałam. Spodziewał się pewnie raportu co do pojedynczych pieprzyków i tatuaży, które towarzyszący mi wtedy mężczyźni mieli pod ubraniami… bo oczywiście to logiczne że znam takie detale, wszak należę do gangu. O byciu Aniołem przypomniał sobie dwa razy, akurat gdy trzeba było mi przypomnieć o powinnościach wobec społeczeństwa. - zrobiła przerwę, gdy na scenie pojawił sie granat. Tym razem nie potrafiła powstrzymać parsknięcia. Socjopata, okrutnik i do tego seryjny morderca. I recydywista oczywiście. Rzeczywiście powinni ja powiesić.
- Tym da się nabić siniaka, o ile trafi się kogoś w głowę. Ale to jeszcze trzeba umieć trafić - odpowiedziała pogodnie - Wystarczy go odwrócić i zobaczyć, że od spodu ma dziurę, a w środku jest pusty. Jako osobom odpowiedzialnym za ochronę i obronę tego miasta w postapokaliptycznych czasach… granaty nie powinny być panom obce. Potwierdzi to obrzucanie nimi Runnerów na początku uskutecznianych tu podobno pertraktacji zimowych. Styczność z nimi mieliście, macie i będziecie mieć. Nie dziwi pana jego waga, ani luźno chodząca zawleczka? - spytała Eryka i machnięciem uzbrojonej w fajka ręki wskazała metalową bombkę, by zaraz spojrzeć prosto na szeryfa - Ale po co sprawdzać niewygodne fakty, skoro z miejsca można podpiąć mnie i zaszufladkować? Bez weryfikacji posiadanych informacji, ignorując pozostałą część obrazu. Po raz kolejny. Sprawdzanie takich rzeczy to obowiązek “stróżów prawa”- westchnęła ciężko, zaciągając się od serca. Pantomima, całe to spotkanie przypominało jedną, wielką pantomimę.
- Uprzedzę kolejne pytanie: rozbrojony granat dostałam jako prezent. W dzisiejszych czasach ciężko o kwiaty, albo czekoladki. Społeczeństwo zaś nadal ma w sobie dość dobra, by chcieć obdarowywać ludzi upominkami w ramach podziękowań za udzielona pomoc, lub ze zwykłej dobroci serca. Po policji bym nie spodziewała się kradzieży, tudzież zawłaszczenia… lecz co do pana nie mam tego zaufania. Mieć mundur, a nosić mundur to dwie różne historie, a pan już pokazał jak to jest w jego przypadku. Wystarczy spytać Eryka… chyba że akurat w momencie rzucania przez pana gróźb dostał nagłego ataku głuchoty. Nic mnie już nie zdziwi. - zakończyła, biorąc ostatniego bucha i przyduszając kiepa w zapełnionej do połowy popielniczce.

- A ja przypominam, że całe zdarzenie miało miejsce na pograniczu nocy i dnia. I podróżować do Cheb mogłaś jeszcze w nocy i po ciemku. Na łódce. Razem z resztą sprawców. Czyli nawet w bliższych odległościach niż my tu wszyscy stoimy w tej chwili. Samo zdarzenie było o świcie. A wracaliście już w świetle dnia. Łącznie przez kilka godzin co namniej. Najpierw znów łodzią. A potem wspólnie przez las. W dzień. I przez ten czas w zdumiewający sposób ci pozostali sprawcy zdarzenia usilnie odwracali się twarzami od ciebie. Non stop przez kilka godzin i byłaś tak zajęta i poruszona sytuacją, że u żadnego nie zapamiętałaś absolutnie żadnego szczegółu pomocnego w identyfikacji i sporządzeniu rysopisów sprawców z którymi przebywałaś tyle godzin w zasięgu głosu i wzroku paru kroków. - podsumował zeznanie lekarki szeryf dając wyraz, że nie wydaje mu się ono zbyt prawdopodobne. Pokręcił głową okazując niechęć i niezadowolenie na upór i brak współpracy Alice.
- A bronią i przemocą nikt ci tu nie groził. Znów przeinaczasz wypowiedziane słowa. Ostrzeżenie stróża prawa przed konsekwencjami niebezpiecznego czynu nie jest grożeniem bronią. Póki tego nie zrobiłaś nic o używaniu jakiejkolwiek przemocy względem ciebie nie było mowy. Po tym jak zaniechałaś niebezpiecznych czynności również. Dalsze ciągnięcie tego wątku będzie uznane za pomówienie i zostanie wzięte pod uwagę przy rozpatrywaniu twojej postawy w tym zdarzeniu i rozmowie potem. - szeryf wydawał się być nieporuszony w ogóle powracającymi oskarżeniami Alice choć sądząc z doboru słów miał już ich dość.
- I tym da się nabić siniaka tak? No może i tak. - wskazał na trzymany przez zastępcę granat który gdy Alice zwróciła mu uwagę obrócił go ukazując otwór o jakim mówiła właścicielka.

- Nie wiem. Ja się nie znam na granatach. A ten wygląda jak prawdziwy. - odezwał się w końcu zastępca wzruszając ramionami i krzywiąc się niechętny całej tej scysji.

- A co byś zrobił Eryk gdyby ktoś groził ci takim granatem i kazał się na przykład stąd wypuścić? - spytał szeryf zastępce.

- No jakbym nie wiedział, że nie jest prawdziwy to pewnie bym puścił. - przyznał po chwili wahania zastępca.

- No właśnie. Choć oczywiście to tylko taka przykładowa spekulacja. Nie bierzemy jej w tej chwili pod uwagę Eryk. Co nie zmienia faktu, że znajduje się na stanie świadka. - szeryf pokiwał głową a zastępca po chwili wahania odłożył granat obok reszty rzeczy i wrócił do przeszukiwania torby.
- A o właśnie takiej postawie Alice przez całą rozmowę mówiłem. - Dalton zwrócił się najwyraźniej z powrotem do jej prawnego opiekuna.
- Nic nie widziała, nic nie pamięta, była odwrócona w drugą stronę, było ciemno, była zajęta. No kaplica. Katastrofa. Nic nie da się zrobić by wspomóc władze w ujęciu sprawców. Za to jak widzisz synu lista skarg i zażaleń pod każdym innym adresem czyli oficerów śledczych rośnie z minuty na minutę i tutaj Alice nie braknie tupetu, fantazji, pamięci, błyskotliwości, i zawsze patrzy we właściwą stronę we właściwym momencie. I na to oczywiście też nic nie można poradzić. Nie ma co tego jednak dalej przedłużać synu. Sam widzisz jak jest. Jeszcze nie jest za późno by Alice okazała rozsądek. Pomoże nam. To my pomożemy wam. Macie ostatnią szansę załatwić sprawę polubownie. Porozmawiaj z nią. Daję wam pięć minut. Oddaj mi jednak swoją broń gdy będziecie rozmawiać. - szeryf stanął obok drzwi i wskazał jedną z pustych cel na przeciwko drugiej strony korytarza. Wyciągnął też rękę jakby czekał na to co zrobi Tony. Ten wahał się przez chwilę ale w końcu wyjął broń z kabury i podał ją szeryfowi. Wyciągnął dłoń w stronę Alice dając i jej i szeryfowi znać, że chce skorzystać z okazji i porozmawiać z nią w tej celi obok.

- Rozmawiać? - dziewczyna pokręciła głową, po czym wstała i podeszła do torby celem sprawdzenia czy tym razem nie zniknie noc, co tam sie znajdowało. Rzuciła Tony’emu zmęczone spojrzenie - Mam coś wymyślić na poczekaniu, żeby go utwierdzić w zdaniu? Już mnie skazał, wie lepiej. Może zamiast tego od razu mnie powieście, oszczędność czasu i kłopotów. Zadowalające nie będzie nic, czego sobie szeryf nie uroi w głowie. Dla potwierdzenia spyta Eryka który będzie mu wtórował. Niewygodne zdarzenia przemilczy, zrzuci winę. Zimą było tu identycznie, od tego czasu nic się nie zmieniło. - parsknęła z rezygnacją.

Tony milczał gdy zrobili te parę kroków z jednego pomieszczenia do drugiego. W Od strony korytarza były kraty a nie klasyczna ściana a szeryf wciąż był w pobliżu. Można było żywić nadzieję, że szeptu nie usłyszy, może przyciszonego głosu ale ju normalną czy głośną rozmowę na pewno tak. Pazur wpatrywał się chwilę w zakratowane okienko celi i w końcu pokręcił głową.
- Właśnie o czymś takim mówiłem, jak płynęliśmy tu łódką. O tej wyboistej drodze. Potraktuj to jak pierwszy wybój. Bo wątpię by ostatni. Jeśli nadal chcesz podążać tą drogą. - popatrzył niezbyt jasnym ani wesołym wzrokiem z góry na dół na tą bladą, obleczoną koroną rudych włosów twarz. Potem na chwilę powędrował wzrokiem na lampę z wykręconą żarówką bo pewnie na posterunku był prąd tak jak i w reszcie Cheb. Przygryzł lekko wargę w namyślając się jak wybrnąć z tej sytuacji.