Od dobrych kilku minut czekacie na wezwanego przez was droida, który ma przynieść wam coś do jedzenia. W brzuchach macie pustki, a dźwięki jakie wydają nie są zbyt przyjemne, co wprawia was jedno po drugim w niemałe zakłopotanie. W końcu siedzicie tam i w pewnej chwili usłyszeliście dźwięki kroków zbliżające się do was, aż w końcu ich odgłos ucichł tuż za drzwiami...
Wnet otworzyły się drzwi, a za nimi ukazał się waszym oczom droid trzymający na rękach dużą tacę wypełnioną świeżymi owocami i wszelkimi zdatnymi do jedzenia rzeczami poczynając od mięsa różnych stworzeń po dziwnie wyglądające rośliny. Droid podszedł do stolika ustawionego pośrodku pomieszczenia, zaś wy siedząc na łóżkach poustawianych po jego obu stronach tylko czekaliście na to aż postawi on ową tacę na tymże stoliku. Nie trwało to długo, aż bez słowa taca została położona na stole, a wy mogliście podejść i raczyć się tym jakże smakowicie wyglądającym jadłem, jednak gdy tylko rozpoczęliście jedzenie poczuliście ,że statek wystartował zaś chwilę później rozległ się metaliczny dźwięk trącego metalu, oraz poczuliście delikatne szarpnięcie. W kilka minut później znów otworzyły się drzwi do waszego pomieszczenia ,a w progu stanął ten sam człowiek ,który was tutaj przyprowadził, jednak nie był on sam gdyż przyprowadził kolejną trójkę dzieci przy czym dodał:
-Witajcie ponownie, przyprowadziłem wam gości, O! widzę ,że już wzywaliście droida, podzielcie się proszę z waszymi nowymi lokatorami ,a gdy skończycie dajcie znać przez ten oto interkom (mężczyzna wskazuje na małe urządzenie przy drzwiach), a potem połóżcie się i odpocznijcie. Powiedział po czym znów zniknął za drzwiami.
Zgodnie z prośbą usiedliście razem ze swoimi nowymi towarzyszami, teraz jest was szóstka, a nowo przybyli okazali się dwojgiem rodzeństwa o imionach Sara i Teman i lekko oszołomionym jeszcze po utracie przytomności chłopcem imieniem Vao ,jak wynikało z relacji siostry z owego rodzeństwa. Wszyscy w ciszy zaspokoiliście głód i gdy Sara podniosła się by zgodnie z prośbą powiadomić o skończonym posiłku przez interkom statek nawiedził bardzo silny wstrząs, który przewrócił dziewczynkę i pozrzucał was z łóżek. Podnosiliście się dość ociężale ,a gdy już prawie wszyscy stali na nogach rozległ się ogromny huk i za waszymi plecami doszło do dużej eksplozji. Poszycie ,cała ściana waszego pomieszczenia praktycznie zniknęły w ułamku sekundy ,a do środka wdarły się silne podmuchy wiatru. Wszyscy znów wylądowaliście na podłodze, i próbowaliście utrzymać się w statku łapiąc się czego tylko się dało. Jednak nie wszystkim się ta sztuka udała ,gdyż pierwszy wstrząs był tak silny ,że wyrzucił małego Vao właśnie pod tę ścianę ,która wybuchła nie pozostawiając po nim żadnego śladu.... Statek mocno przechylony był na prawą burtę, a wokół panował totalny chaos, hałas był tak silny ,że ciężko było usłyszeć cokolwiek innego poza wiatrem i dźwiękiem syreny alarmowej. Po kilku minutach jednak za sprawą droidów naprawczych ,ściana została prowizorycznie załatana ,a wy mogliście ponownie odetchnąć, jednak statek znów był zmuszony wylądować.....

Choć było już po wszystkim, i wszyscy w pomieszczeniu mogli odetchnąć to wciąż przeszywał ich strach przed powtórką tego co się stało. Wszystko to wskazywało na to iż nawet na tym statku nie jest do końca bezpiecznie pomimo zapewnień ze strony tych, którzy ich na ten statek przyprowadzili. Kali wciąż stoi niczym przyklejona do ściany i zdenerwowana kurczowo trzyma drabinki pozwalającej na wejście, na górne łóżko, lecz z każdą sekundą daje radę jakoś opanować swoje myśli oraz oddech, który przez zaistniałą sytuację jest ciężki do opanowania. Gandero podszedł do interkomu przy drzwiach i naciskając każdy możliwy przycisk stara się wywołać kogoś by dowiedzieć się czegokolwiek o tym co się wydarzyło, jednak odpowiadają mu jedynie szumy. Mer'Var powoli odsuwa od siebie strach jaki napadł go w czasie wybuchu i tej chwili gdy mały Vao wyleciał przez wybitą w kadłubie dziurę, przytłaczające go myśli zaczynają ustępować i chłopiec odzyskuje świeżość umysłu. Manu-Ka zaś wręcz przeciwnie do pozostałych nie była wystraszona, przeżyła już wiele sytuacji ,w których obawiała się o swoje życie i co prawda nie wywarło to na niej jakiegoś szczególnego efektu jednak sama świadomość tego iż to bezpieczne miejsce jak zapewniali ludzie w zbrojach wcale nie było takie bezpieczne, udała się więc do drzwi i nacisnęła przycisk otwierający je. Na to zareagowali wszyscy patrząc ze zdziwieniem, ale jeszcze bardziej zdziwiło ich to jak wygląda korytarz...

Jest on w dużo bardziej opłakanym stanie niż ich pomieszczenie, wszędzie zwisały powyrywane z sufitu kable, na posadzce leżały kawałki metalowych kratownic ,które normalnie wisiały ponad ich głowami tworząc owy sufit i utrzymując tam zwisające teraz kable. Na całej długości korytarza, teraz niezwykle ciemnego ze względu na ledwo działającą jedynie jedną z czterech lampę, która dodatkowo migała co chwila rozjaśniając słabym światłem jedynie na chwilę korytarz... Niektóre ze zwisających kabli były przerwane, co powodowało ich iskrzenie co parę sekund co zapewniało również dodatkowe źródło światła migającego na przemian z lampą. Naprzeciw stojącej Manu-Ki widniały na wpół otwarte, zapewne zacięte drzwi do pomieszczenia medycznego, z lewej strony korytarz prowadził do ładowni i rampy załadunkowej zaś z prawej do kilku innych pomieszczeń, rozwidlenia oraz ledwo widocznego w oddali kokpitu, jednak nigdzie nie było widać obrońców....