- Możesz nas krótko zapowiedzieć. Nazwa zespołu wystarczy, bez niepotrzebnych peanów - odparła Liz i podała rękę FistBaby. - Jestem Liz. A to Howl, Billy, JJ i Chris - przedstawiła wszystkich pokrótce i rozejrzała się po rychtującej się scenie.
Howl przywitała się z wszystkimi podaniem ręki. Tylko do Chrisa podeszła żeby sprzedać mu przyjacielskiego łokcia pod żebro.
- Chyba że Chris ma jakiś inny pomysł, w sumie. - Z Rasco wcześniej przybiła piątkę, rozejrzała się jeszcze za resztą techników, ale nim okręciła głową w ich poszukiwaniu, Sully w reakcji na kuksańca złapał dziewczynę w pół, okręcił dookoła i postawił na ziemi.
- Nie mam - rzucił z uśmiechem, czochrając jej włosy.
Zaśmiała się i zapiszczała w trakcie.
- Industrial, fajnie. Zagrasz jakieś Gwoździe? - poprawiła włosy, co niewiele dało. - I tak, liczymy na fanów. Zaczynamy dość żywo, więc fajnie że będziemy mieli już rozgrzaną publiczność.
- Nine Inch Nails? - upewniła się FistBaby. - Jasne.

- Uwielbiam industrial - nawijała dalej Liz, ciągle pobudzona. - Szczególnie początki, z lat 70 i 80. Surowe dźwięki, odgłosy fabryk, wierteł, młotów. Throbbing Gristle, Cabaret Voiltare, Laibach, Skinny Puppy… I Ministry. Kurwa, moc.
Howl kiwała głową twierdząco i energicznie. Wyglądało, jakby miała powiedzieć zaraz coś bardzo ważnego.
-Ta-ak. - Z pełnym przekonaniem. - Ej, JJ, może ten twój pomysł tak z innej beczki nie był taki zły? Nasze Diversity rzecz jasna i tak zagramy, ale wcześniej… No, może nie cała Carmina Burana, ale O Fortuna? Ej, a właściwie - jej myśli przeskoczyły gdzieś dalej - nie to że coś, ale zaimprowizowaliście nam jakąś garderobę czy coś? I gdzie się mamy szlajać między 21 a 23?
- A szlajajcie się gdzie chcecie - zaśmiał się Dale. - Tylko nie przesadzajcie z procentami i tak dalej, bo na dachu pociągu nie ma barierek. Garderobę macie w przedostatnim wagonie, zaprowadzę was. - wskazał na część pociągu ukrytą w tunelu metra.
- Dale, ty to nie miałeś za wiele do czynienia z kapelami, nie? - Howl popatrzyła na niego sceptycznie. - Jasne, puść nas luzem na szlajanie się, zapewniam cię że wynik cię zaskoczy. Niestety chyba jesteś skazany na dotrzymywanie nam towarzystwa.- Mrugnęła do niego.
- Zdradzisz kto gra przed nami? Jakie jeszcze zespoły zostały dziś zaproszone do Niewidzialnego? - zapytał po przedstawieniu się Billy, uznając że dobrze poznać “konkurencję”. Poza tym czuł się “goły” bez noża… który był nie tylko jego bronią, ale i rodzinną pamiątką. W sumie nawet bardziej tym drugim.
- Tylko ja - odpowiedziała z uśmiechem FistBaby, okręcając wokół palca kabel od słuchawek. - I po was też, bo impreza tradycyjnie do świtu.
- Ok… to… dziewczyny idą się przebierać, chłopcy idą rozstawiać sprzęt. - zadecydował Billy. - Jakieś pytania?
- Hahaha… Nie. - Howl pokręciła głową. - Znaczy ja nie idę nie to że nie mam pytań. Ale serio, czy mamy się jakoś ukrywać przed gośćmi, czy wam to wisi? A, no i to trochę do przytargania do garderoby mamy też. Dajcie mi kogoś do pomocy to mu pokażę wszystko co i jak.

- Ukrywać? - zdziwił się Dale. - Po co? To znaczy róbcie jak chcecie, przed waszym wejściem zaciemnimy dach pociągu, żebyście niezauważeni weszli na scenę.
Howl pokiwała głową. Jej uśmiech mówił że spoko jasne, nie każdy musi ogarniać zasady show.
- Ej, gdzie jest tak właściwie Anastazja? - zmieniła temat i rozejrzała się dookoła.
- Nie miała przyjechać z wami? - Chris zrobił niewinną minę. - Pewnie zaraz będzie. Co zaś do intra, żadnej Burany czy innych kawałków przy których dźwiękach polowały dinozaury. Mam opracowane nasze wejście na intrze. Przy okazji… jak będziemy już wszyscy, to dam info co potrzeba w choreografii na ten kawałek. Cała reszta już bez takich udziwnie… - przerwał mu dzwoniący holofon. Odwrócił się na chwilę, odbierając połączenie.
- Nie nasze wejście, pożegnanie DJa. - Howl nie rozumiała, ale widząc że Chris się odwraca zignorowała go i popatrzyła na FistBaby. - Zresztą ja się nie wtrącam, ale jak puścisz mi z dedykacją jakieś “Only” albo coś innego Gwoździ, to będzie zajebiście. O. - popatrzyła na holofon który zaczął dzwonić melodyjką nyan-cata. - O wilku mowa. - Odebrała, odchodząc kawałek dalej.

- Lista życzeń? - Liz odpaliła szluga i spojrzała na DJ’kę rozmarzonym wzrokiem. - To dla mnie Front 242. Headhunter albo Neurobashing. A co do przebierania, to ja się nie przebieram, pierdolę. - Liz było zwykle ciężko przekonać by zrobiła coś pod publikę, dla dobra show lub w imię popularności - ku cichej rozpaczy Howl, która czasem podsuwała pomysły na ich wspólną stylistykę. Na koncertach image Liz nie zwykł odbiegać od codziennego luźnego stylu. Dziś miała na sobie postrzępione dżinsowe szorty, skórzana kurtkę nabijaną na ramionach ostrymi ćwiekami, a pod nią mocno wycięty tanktop, który nawet nie sięgał pępka. Biały napis na czarnym tle wolał drukowanymi literami „I HATE MYSELF AND I WANT TO DIE”. Całość dopełniały jej nieśmiertelne, mocno przetarte na czubkach glany i okulary słoneczne, podobnie ćwiekowane jak kurtka. - Czyli wygląda na to, że mam wolne.

- Ja ci dam wolne, Lizka - Rasco stuknął ją w ramię. - Przebrać się możecie później, niech tylko chłopaki podłączą sprzęt i próbę dźwięku robimy.
Na dachu lokomotywy ustawione już zostały klawisze i perkusja i uwijało się tam kilku tecnnicznych.
- Co z cateringiem dla muzyków? - zapytał Billy starając się robić za menagera zespołu.

- Anastazjo moja piękna, bo tamta dwójka się wymigała, zrobisz mi oko? - ruszając na górę Howl zapytała skrzypaczkę. - Albo dwa. Chociaż w sumie jedno, takie Horusa, byłoby… wow, czadowe!
Anastazja spojrzała na nią wzrokiem pod tytułem “A szamanko?”, westchnęła jednak pełna poświęcenia i kiwnęła głową na znak zgody. Ona swój futerał miała cały czas przy sobie.
- Namaluję ci te oko, oka... może trzy jak chcesz? Oszpecić cię bardziej nie oszpeci, a może uczyni piękną. - wyszczerzyła się do gitarzystki, dołączając do niej.
Howl przez chwilę miała ochotę pokazać Anastazji środkowy palec, rozmyśliła się jednak. Może dlatego że jej najczęstszą ripostą na taki gest było “tyle ci wchodzi?” i nie chciała zostać potraktowana swoją własną bronią.
- No wiem, myślisz że czemu - wskazała obydwoma palcami wskazującymi na swoje włosy - mam to? Zresztą, przyjemna potrafi być taka niewidzialność.
Czy Howl czasem trochę gwiazdorzyła? Nie, chyba nie. Im bliżej występu, tym bardziej była podekscytowana, wstępowało w nią nowe życie. Wszystko zaczynało mieć coraz silniejszy sens. Nawet gdy miała świadomość, że będzie napędzana głównie negatywnymi emocjami które wcześniej skumulowała. To było tylko paliwo i nieważne jak je zebrała. Teraz już odeszły w niepamięć - oczy jej błyszczały, pchało ją do działania.
Owszem, nie lubiła, kiedy ktoś jej mówił co ma robić. Potrafiła wtedy być przekorna. Nie z jakimś strasznym uporem, po prostu ignorancją - olewała to co jej nie przypasowało, chociaż nigdy nie naraziłaby występu. Tak było i teraz.
Ze świadomością, że mają jeszcze dużo czasu do 21, powędrowała z powrotem do auta, na parking z tyłu budynku. Skręciła jednak w pewnym momencie i poszła w kierunku malowideł, które okazały się być jej pierwotnym celem.
- Fight the real enemy, co? - Mruknęła pod nosem, a potem cyknęła kilka fotek. Wyszły tak sobie, bo robione pod zachodzące słońce a mural był częściowo zasłonięty przez zaparkowane pojazdy. Ale po krótkiej obróbce apką graficzką Howl uznała, że jedno się nada.
W vanie zostały jeszcze jakieś pierdoły, głównie kuferek charakteryzatorski z pasem do przewieszenia przez ramię, oraz pudło z drobnymi pierdołami, opisane “na wszelki wypadek”.

Anastazja zaś była jak dziecko. Wydawało się, że w ogóle nie myśli o koncercie, za to fascynuje ją nowe miejsce. Doprawdy przy niej co chwile chciało się mówić “nie wchodź tutaj”, “nie wieszaj się na tym”, “nie liż tego!” A im więcej uwagi zwracała, tym bardziej de Sade się cieszyła i rozrabiała jeszcze mocniej.
Wpierw wpadała w kadry zdjęć, robionych przez Howl (co w sumie jej nie przeszkadzało, cyknęła kilka fotek Anastazji), a teraz, gdy ta pochylała się w vanie, by zabrać graty, skrzypaczka zaczęła macać ją po tyłku.
- Pójdziemy do fanów? - zapytała wesoło - Niech piszczą. A potem na scenie pokażę im cycki, jak będą fajnie się zachowywać. Jak niefajnie, to pokażemy im cycki JJ-a!
- A będzie do tego taki efekt jakby z nich strzelały fajerwerki? - przypomniał jej się ten moment, kiedy Chris chciał dorobić Anastazji wąsy dla jaj. - I ty nie byłaś głodna? A do fanów to może lepiej bliżej dziewiątej, będą bardziej wygłodniali. Czy coś. - Wyprostowała się i złapała Anastazję za rękę - I serio, co ludzie w tym zespole mają z macaniem się po tyłkach?
- Na afterku mogę cię pomacać gdzieś indziej, nienasycona istoto. - Zaśmiała się de Sade, korzystając z chwytu Howl, by się do niej przybliżyć i cmoknąć w czubek nosa.
- Ass Aefect. - Mruknęła Howl pod nosem. - Tak się powinniśmy nazywać. - na przekór tym słowom, pogładziła Anastazję po policzku. - I wszyscy wiecznie tacy niedojebani. No, gdzie jest paparazzi gdy go potrzeba?
- Wszyscy? - zapytała Anastazja, przybliżając usta do jej ucha - Opowiedz i więc o swoim niedojebaniu Howl... - znów ją prowokowała.

- Ja mam z tym akurat najmniejszy problem. - Mruknęła znowu Howl. - Niektórym chyba nawet jebanie codziennie by nie pomogło. Słyszałaś w ogóle o czymś takim, jak sublimacja, co? - Uśmiechnęła się krzywo i trochę wilczo. W sumie może nie różniły się aż tak od siebie, obie nie miały problemu z tym żeby wjeżdżać ludziom w życie na płonącym rydwanie, nie pytając się czy komuś to nie przeszkadza. Obie w sumie chyba uznawały, że ludzie będą po prostu zachwyceni. - O kurwa, wiesz co, jak ja bym sobie poszła potańczyć. FistBaby potrafi rozkręcić całkiem niezłą imprezę, raz byłam jak grała, całkiem miłe transowe łupanie. Ale przed graniem to nie bardzo. Tańczenie jest naprawdę bardzo fajną, khem, sublimacją. Albo muzyka.
- Sublimacja to przemiana fazowa bezpośredniego przejścia ze stanu stałego w stan gazowy z pominięciem stanu ciekłego. - podpowiedziała Anastazji Maya.
Czerwonowłosa kiwnęła głową.
- Jak oral po analu, czaję. Bez zwykłego jebania. - Puściła Howl i okręciła się wokół własnej osi. - Dobra, zgłodniałam. Ja idę po szamę, a ty się rozłóż w garderobie. Za chwilę przyjdę i ci zrobię te oka na cyckach czy co tam chciałaś.
- Nie wiem, czy gdzieś tu podają surowe mięso. - Howl popatrzyła całkiem poważnie po foodtruckach. - Które by nasyciły twój jak widzę krwiożerczy apetyt. I o kurwa, fuuuu. - Lekko się skrzywiła, jakby zdegustowana. - Ja nie wiem co ci chodzi po głowie. Oral po… - Uśmiechnęła się mimo wszystko. - Nie, nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. O kurwa, wyobraziłam to sobie. - Zaśmiała się. - Nie chcę o tym myśleć. To co, sama mam to tachać? Dzięki. Zapisz się do zespołu, mówili. Będzie fajnie, mówili. - Przewiesiła sobie torbę przez ramię i złapała pod pachę pudło.
Anastazja pomachała jej radośnie na do widzenia.
- Zamówić ci też coś?! - krzyknęła za odchodzącą, zupełnie nie zdradzając wyrzutów sumienia.
Nie odmachała, bo nie bardzo miała wolną rękę.
- Spytaj ich czy mają gruzińskie pierożki. I Dale podobno płaci.
- Dooobra! - krzyknęła de Sade i krokiem zdobywczyni weszła między foodtrucki.
Howl wprawdzie mamrocząc coś pod nosem, ale dzielnym krokiem ruszyła z powrotem na peron. Poleciła też Jimiemu, żeby przesłał Chrisowi zdjęcie które wcześniej zrobiła. Podyktowała też krótką wiadomość na zespołowego czata.





Howl: Zaraz przyjdę. Chris, wysłałam ci foto. Spojrzyj czy da radę to w miarę duże wyświetlić żeby w miarę wyglądało plz.
Chris: Gdzie wyświetlić? W Warsaw w salonie? Nie możemy na razie skupić się na koncercie?
Howl: Na twojej dupie, ciołku.
Chris: W sumie… czemu nie. Lennon na tych boskich pośladkach..., zaje opcja. Jeżeli zaś chodzi Ci o wmontowanie tego w oprawę to zapomnij.
Howl: Nie, chciałam to wyświetlić na 15 sekund i coś powiedzieć o Didi.
Chris: Przed którym utworem?
Howl: Po Stracie.
Liz: Naprawdę musimy w to mieszać Lennona? To był jego wybór, nie jej. To jak dawanie mu satysfakcji, imho.
Chris: No też uważam, że to słabe. Hołd dla chorego skurwiela to bardziej niż dla D.
Howl: Dobra, już mi chyba ręce i macki opadły. Odpuśćmy w ogóle temat.
Liz: Może po prostu przed Stratą powiedz, że to dla Didi. Prosto i jednoznacznie.
Howl: Miałam już zaplanowane co powiedzieć, ale nie mam siły tłumaczyć po raz kolejny, nagram coś na social media.
Anastazja: Tak Ci zależało, a teraz nie masz siły, bo komuś nie spodobała się Twoja wizja? LOL i to niby ja jestem księżniczką. Widać sprawa wcale nie jest dla Ciebie taka ważna…
Howl: Sprawa jest ważna, ale do zrealizowania w inny sposób. A ja się nie będę szarpać jak ktoś do mnie nie ma zaufania i powtarzać że nie nie będę mieszać Lennona w morderstwo i nie nie będę oddawać hołdu mordercy. Nie ufacie mi że wiem co robię to trudno, zrobię to sama i nie dziś.
Chris: Ja tam nie wiem. Didi zostałą porżnięta “Lennonem” przez typa, a Ty chcesz wizualizować Lennona ku wspomnieniu Didi. Mi i Liz wygląda to słabo na tyle na ile kminimy. Wyjasnij o co cmmn, to chyba nie trudne?
Howl: Wiesz co, nie macie pojęcia do czego to zmierzało ani co chciałam powiedzieć a już macie opinię, bez kontekstu. Rzeczywiście może to był słaby pomysł angażować zespół w moje personalne sprawy, jednak nasz koncert to nie dobry moment. Tyle.
Anastazja: Z tym ostatnim zgadzam się od początku.
Howl: Trzeba było mówić. Chris, mówiłam ci że wyjaśnię później, a nie mam ochoty wdawać się w pyskówki na czacie, gdzie jak widać wiecie lepiej co chciałam przekazać.
Chris: Pas.
Liz: To zdaje się ty, Howl, preferujesz dialog a najwyraźniej nie chce ci się z nami gadać. Mam wrażenie że dostało nam się z Chrisem za samo otwarcie ust. Nie chcę spinek w bandzie, tym bardziej z powodu jakiegoś maniaka.
Howl: Laska, z dupy wyciągnięte opinie to nie jest samo otwarcie ust, ale czat to nie jest miejsce na takie rozmowy, nie wiem czemu w ogóle tutaj pisaliście. Głupio się dałam wciągnąć w kontynuację, z mojej strony eot tutaj.

Nagle wszystkie światła na stacji zgasły, pogrążając ją w egipskich ciemnościach.
- Próba oświetlenia! - zawołał z dachu lokomotywy oświetleniowiec Siergiej, co poznali po ruskim akcencie.
Po chwili wszystkie lampy, skupione głównie wokół sceny, rozbłysły oślepiającym światłem a następnie włączały się i wyłączały kolejno, zmieniając jasność i kolory. Reflektory przeczesały scenę. Siergiej z holopadem na kolanach uśmiechał się szeroko a Howl schodząca właśnie po schodach omal się nie zabiła o własne nogi, co skomentowała siarczystym przekleństwem.
- Nie no, nie przeszkadzajcie sobie - zawołała. - Ja mam czas, dajcie znać kiedy będę mogła się stąd ruszyć.
I na potwierdzenie tych słów przysiadła na schodach tam gdzie stała. Jedną ręką zaczęła sobie wybijać rytm na kuferku, który zestawiła obok i prawdopodobnie zablokowała trochę przejście. Drugą ręką zaczęła przeglądać obrazki i podrzucać je Anastazji.

Tymczasem Liz skorzystała z zamieszania z wyłączeniem światła i przemieściła się blisko Billy’ego.
- Coś mi obiecałeś. Przed próbą.
- Przed próbą… przed koncertem. Uważaj, żeby nie przesadzić. Nie możemy pozwolić na spaprane tego koncertu. Nie bierz za dużo - mruknął cicho Billy podając Liz działkę.
- Yep. Koncert najważniejszy - wzięła woreczek w dwa palce i dyskretnie wsunęła do kieszeni dżinsów.
- Na razie skoczę na małą przekąskę. Mam nadzieję, że żarcie tutaj jest w miarę świeże i zjadliwe - stwierdził z uśmiechem Rebel Yell ruszając tam gdzie spodziewał się znaleźć obiecane jedzenie.

Wykorzystując próbę oświetlenia Chris odpalił najpierw wewnętrzną holobarierę wokół sceny, a potem zewnętrzną wokół perkusji i klawiszy Billa. Lamia spięła się z systemem sterującym światłami i regulowała wyświetlany obraz o jasność oświetlenia. W efekcie z dachu pociągu ‘zniknęły’ perkusja i klawisze, a przestrzeń tej improwizowanej sceny dla postronnych zachowywała się… dziwnie. Jakby ta strefa nie do końca spinała się z rzeczywistością pod względem natężenia świateł odpalonych lub gaszonych przez Siergieja. Gdy on dawał reflektory na full, scena ginęła w półmroku. Gdy wygaszał światła dach pociągu wyglądał jak rozświetlony. Gdy odpalał oświetlenie zielone przestrzeń sceny tonęła w czerwonawym poblasku.
Nie trwało to długo, bo Lamia była SI wręcz profilowaną na pracę z hologramami. Sully stojący obok Siergieja przedłużał te testy świateł, aż kontrola nad jasnością i nasyceniem barwami holobarier była praktycznie pełna.
- Opóźnienie kalibracji na poziomie 65 milisekund, niżej nie zejdę… - Lamia fruwająca wokół perkusisty i oświetleniowca rozłożyła bezradnie ręce. - Chyba, żebym to ja sterowała oświetleniem, wtedy mogę osiągnąć pełną płynność, bo będę modyfikować…
- Nie…, ooo nie… - Sully odpowiedział powoli, on i Siergiej spojrzeli na siebie. Chris wyobraził sobie, że ta SI z zaimplementowaną złośliwością, będzie odpowiadać za reflektory i zadrżał. - 65 to dobry wynik, mało kto zarejestruje takie przeskoki.
Klepnął lekko Siergieja w plecy.
- Dzięki, to my jeszcze próba dźwięku i jesteśmy gotowi - rzucił ruszając do wagonu po kolejne piwo.

Akurat wróciła Anastazja, niosąc aromatyczny pakunek, który okazał się być gruzińskimi plackami i pierożkami z foodtrucka na górze, i Dale zaprowadził ich wszystkich torami do garderoby, mieszczącej się w przedostatnim wagonie, w części pociągu ukrytej w tunelu.
W wagonach działało oświetlenie, zainstalowano im nawet duże lustro kamerowe (czyli kamerkę wyświetlającą filmowany obraz na holoprojektorze w skali 1:1) oraz przenośną umywalkę. Przenośny kibelek postawiono na torach obok.
Przejścia do sąsiednich wagonów były zamknięte i zasłonięte kotarami.
- Dostarczę wam tu później alko i co tam chcecie - powiedział Dale, po czym nauczył ich jeść gruzińskie pierożki. Rrobiło się to rękami, nadgryzając i wypijając z wnętrza rosołek i dopiero potem zjadając resztę.
Ledwo zdążyli zjeść i się przebrać kiedy zamontowany w wagonie głośnik odezwał się głosem Rasco:
- Koniec opierdalania się! Zapraszam na próbę dźwięku, wypindrzycie się później!

Howl, która nigdy nie przebierała się przy innych, a w tym zamieszaniu i okolicznościach nie bardzo miała jak ich wypierdolić na chwilę na zewnątrz, zresztą przebieranie się trzy godziny przed występem byłoby dla niej bez sensu... Dlatego siedziała sobie w drzwiach wagonu w tej samej koszulce z głupim napisem - podniosła się i wydarła z grubsza w kierunku gdzie znajdował się kumpel Liz.
- Rasco, kurwa, trochę szacunku dla artystów! - Nie bardzo ją przy tym obchodziło czy miał szansę ją usłyszeć czy nie, ale krzyczała dość głośno.
- Jak zarobimy kupę forsy i zdobędziemy sławę po pachy, obsmarujesz go w autoryzowanej autobiografii - zażartował Billy.

Czas leciał nieoczekiwanie szybko i została im godzina do otwarcia klubu, więc po chwili stanęli na scenie, z instrumentami w dłoniach. W związku z nietypowym umieszczeniem i kształtem sceny statyczne instrumenty umieszczono jeden za drugim: perkusja na końcu, przed nią klawisze a z przodu lokomotywy miejsce dla pozostałych.
Dostali oczywiście mikrofony, zarówno bezprzewodowe jak i stojące.
Rasco, na swoim stanowisku po drugiej stronie stacji, komunikował się z nimi przez słuchawki.

Najpierw stację wypełniła chaotyczna kakofonia strojonych i testowanych indywidualnie instrumentów. Potem zagrali wspólnie kilkanaście fragmentów różnych utworów a Chris przeprowadził próbę przygotowywanych cały dzień efektów holograficznych na intro. Lamia, latając dookoła i filmując z różnych stron przesyłała mu obraz na e-glassy i po paru korektach Sully stwierdził, że wyszło całkiem zajebiście. Podobnie jak nagłośnienie.
Stacja metra nie była obiektem koncertowym, ale akustyka nieoczekiwanie okazała się być świetna. Brzmieli jak młodzi bogowie i tylko Liz mogła zwalić to odczucie na kokę.

- Dobra dzieciaki… - Chris wskazał holoprojektory ułożone wokół perkusji i stojących przed nią klawiszy. Fluorescencyjnym markerem przejechał po dachu pociągu by miejsce było dla nich widoczne. - To strefa 2. W intrze Bill, Howl i Liz niech trzymają się tu ze mną wewnątrz aż do wejścia gitar. Póki w "Diversity" jedziemy w trójkę, czyli: ja, Anastazja i JJ, nie wychodźcie poza tę strefę. Potem jak chcecie. - Wskazał projektory zamocowane do rantu dachu - To strefa 1, czyli cała scena. Na początku tylko JJ i Ann’ w niej... i skarbie - spojrzał na czerwonowłosą - wiem że lubisz wystawać, ale nie dziś. - Wyszczerzył się. Anastazja widziała projekt w sali prób, więc wiedziała o co chodzi. - Przynajmniej nie przez kilka pierwszych kawałków. - Podrapał się w głowę. - Przed koncertem postawię wokół sceny i wokół second zone - wskazał ślad markera - bariery holo ze zmontowanym obrazem pustego dachu pociągu. Będziemy… niewidzialni. Do pewnego momentu. W pewnych układach będę zdejmował barierę jedynki, utrzymując dwójkę, więc ważne by ktoś był w jedynce, a ktoś w dwójce. Kogoś widać kogoś nie. Więc ogarniajcie gdzie stoicie w intro. Potem to bez większego znaczenia. JJ - spojrzał na latynosa - tak jak chciałeś, z Sergiejem przygotowaliśmy ci zaciemnioną miejscówkę. - Wskazał jedno miejsce w strefie 1. - Póki tam będziesz, to nawet gdy zdejmę bariery holo, nie będziesz widoczny. A i łapajcie - Sully zaczął wyjmować z torby paczuszki z personalnymi miniprojektorami. Każdy był oznaczony kolorowym plastrem: Czerwony dla Anastazji, żółty dla JJ, fioletowy dla Billa, niebieski dla Howl i różowy dla Liz.
- Główny przy instrumencie, pozostałe… Nadgarstki, łokcie, ramiona, i tak dalej. Jak w Lucifer’s Den - wspomniał ich występ w jednym z klubów, gdzie głównym elementem oprawy byli oni sami. Ich ruchy kreujące dzięki miniemiterom poświaty, echa ich ruchów.
- Ok. Może być. - Billy nie zamierzał robić kłopotów wykłócając się o detale. Liczyła się muzyka, liczył się występ. Liczył się flow na scenie i feel u widowni. Liczył się ten hipnotyczny trans który wiązał się z całym występem, a ogarniał Rebel Yella podczas gry.
- Może być? Wyczes, Chris, kawał dobrej roboty. - Howl podniosła rękę do przybicia piątki, klasnęło gdy Sully dobił jej HF. - Zresztą jak zawsze, jesteś po prostu... Najlepszy.
Anastazja zadowolona z wyboru, złapała paczuszkę i w nagrodę włożyła Chrisowi do ust pierożka, którego sama właśnie miała zjeść. Był zresztą już nadgryziony na brzegu przez skrzypaczkę.
Liz pomysł na oprawę bardzo przypadł do gustu.
- Masz do tego dryg - skomentowała krótko i zgarnęła swoją paczkę. Nawet się nie wykłócała, że trafił jej się świński róż.

Za pięć 21 zwinęli się ze sceny i zaszyli z powrotem w garderobie. W wagonie mieli podgląd na stację i mogli obserwować jak schodami zaczynają schodzić na perony pierwsi goście. Napływali wąskim, lecz nieprzerwanym strumieniem i po kwadransie w Niewidzialnym Klubie było już kilkaset osób, w najdziwniejszych strojach i przebraniach. Oświetlenie było na razie dość mocne a z głośników leciał niezbyt głośno industrialny ambient. Kolejnych kilka minut później stacja niemal się zapełniła, zaś muzyka nagle przycichła.

- Panie i panowie! – odezwał się z głośników nieco zachrypnięty, lecz mocny męski głos. Słyszeli go bez głośników, bo niósł się tunelem metra. - Bracia i siostry! Witajcie w Niewidzialnym Klubie!
Z publiki rozległy się głośne wiwaty i aplauz.
- Wasze problemy zostały na zewnątrz, do świtu zapomnijcie o nich. Jesteście dziś niewidzialni, bowiem zeszliście do podziemia! Za niecałe dwie godziny zagrają dla was Mass Æffect! – publiczność znów zawyła. – A tymczasem rozgrzeje was niepowtarzalna… FistBaby!
Na ekranie widzieli tylko sylwetkę wskazującego na DJ-kę mężczyzny na tle mocnych świateł. Po chwili zniknął a FistBaby, przeczekawszy swoją porcję wiwatów, niskim zmysłowym głosem powiedziała do mikrofonu:
- Tonight… we’re going deeper underground!
Już w tle jej słów z głośników sączyło się intro do jakiegoś utworu, który po chwili okazał się… rockowym funkiem. Wybór lżejszej muzy dla jeszcze nierozgrzanych gości okazał się trafny, bo ci którzy zaliczyli konkretniejsze biforki od razu uderzyli na parkiet. Większość oczywiście jeszcze stała w kolejkach do barów, impreza dopiero się rozkręcała.

A kilka minut później zajrzał do nich Dale i oznajmił, nieco dziwnym tonem, jakby nagle wyczerpał mu się zapas pewności siebie:
- Szef klubu zaprasza.
Zaprowadził ich całe dziesięć metrów dalej, do ostatniego wagonu, którego okna podobnie jak w ich wagonie zasłaniały zasłonki. Przed drzwiami stał ochroniarz w czarnej kamizelce i z widoczną kaburą pistoletu. Dale otworzył im drzwi, ale sam nie wszedł z nimi.

Pogrążone w półmroku wnętrze było urządzone niemal tak samo jak większość w pociągu: między siedzenia wstawiono stoliki. Ale na końcu wagonu na samotnym krześle, ustawionym pośrodku niczym tron, siedział mężczyzna. Miał długie siwe włosy, trochę białe jak Rosalie a trochę metaliczne jak FistBaby. Właściwie trudno to było określić, podobnie jak wszystko inne w jego wyglądzie. Gładko ogolona twarz była trochę chłopięca, ale i poznaczona zmarszczkami, mógł mieć równie dobrze trzydzieści albo i pięćdziesiąt lat. Na szczupłym ciele mężczyzna miał obcisły, zachodzący aż na szyję kostium w futurystyczne wzory. Spod włosów pod kostium schodziły jednak prawdziwe kable.
Obok niego stała zaś nieruchomo dziewczyna o ładnej, niemal dziecięcej twarzy, bez wątpienia już będąca androidem. Głowa o przeszklonym tyle czaszki trzymała się na widocznym hydraulicznym zawieszeniu.

- Witajcie przyjaciele – mężczyzna uśmiechnął się lekko a jego głos brzmiał jak głośny zachrypnięty szept. – Usiądźcie. Cieszę się, że zgodziliście się dzisiaj zagrać. Czy obsługa dobrze się spisuje? To wyjątkowy wieczór, i dla was i dla mnie.
Prześlizgnął się wzrokiem po wszystkich członkach zespołu, po czym zawiesił spojrzenie na Billy’m.

Jeszcze w samochodzie Rosalie założyła perukę i uznając, że wygląda zajebiście zrobiła sobie selfie, które szybko znalazło się na profilach w jej mediach społecznościowych z hashtagami

#Niewidzialny #MassÆffect! #bluehair #najlepiej

Zebrała szybko całkiem sporo lajków.

- Kurwaaa, ile ludzi - jęknęła widząc niemały tłumu przed wejściem. - Myślicie, że podali nas na listę swoich gości i wbijemy się szybciej? - rzuciła do pozostałych. - Nie chce mi się... - zaczęła marudnie i nagle zamilkła. - Cholerne Pacyfki - syknęła śledząc wzrokiem znajomo wyglądającego drona - wszędzie wcisną swoje nochale.
W pracy opowiadał Kirkowi swoją niedawną przygodę z upolowanym dronem, a że napatoczyła sią akurat i druga tatuażystka to i jej nie ominęła relacja. Wspomniała też o ostatnim wieczorze w Insomnii wszyscy więc wiedzieli, że Pacyfikatorów powinna na wszelki wypadek unikać.
Dron przefrunął nad nią, z pewnością filmując, ale tym razem Rosalie nie miała pod ręką flaszki. Po chwili zniknął za dachami budynków.
- Chyba powinnaś nosić tą holomaskę, skarbie - rzekł Kirk. - Na Niewidzialny nalotu nie zrobią, nie ma mowy, ale jak będziemy wychodzić lepiej ją załóż. Rosalie pokiwała głową niemo przyznając mu rację.
- Albo przeniesiemy cię do samochodu twarzą do ziemi - zachichotała Arwanee.
- Aż tak się dzisiaj nie zrobię - pokazała jej język.
- Zobaczymy, jest w końcu dobra okazja - zaśmiał się Oliver.
- I MassÆffect tam będą a już wiesz, że z nimi nie ma lekko - dodała Tajka. - Zwłaszcza Chris to straszny chlor, jak z nim byłam to prawie nie trzeźwiałam. Dobrze, że zaszłam w ciążę, bo bym skończyła na odwyku.

Na ziemi żadnych Pacyfikatorów nie było widać i rozmawiając doszli do końca kolejki, a raczej kłębiącego się przy wejściu tłumu. Nawet jeśli byli na liście, przepchanie się graniczyło z cudem, więc musieli uzbroić się w cierpliwość. Kirk wykorzystał okazję, by skoczyć do jednego z zaparkowanych obok foodtrucków i wrócić z gruzińskimi placuszkami. Zjedli je akurat nim dopchali się do wejścia. Pilnowało go dwóch łysych bramkarzy w obcisłych czarnych koszulkach. Towarzyszył im zaś wyglądający na szalonego Murzyn w płaszczyku w panterkę i z absurdalną fryzurą przypominającą wystający z czoła wałek malarski.
To on wyceniał koszt wstępu do Niewidzialnego Klubu indywidualnie dla każdej osoby.
Spojrzał na Rosalie, przewrócił oczami, zabulgotał i zawołał:
- Gggggorąca! Dwadzieścia Ebaksów! - wystawił terminal płatniczy.

Pomyślała, że to zdzierstwo, ale nie dała tego po sobie poznać. Przecież niebieskie dredy w połączeniu z czarnym topem odsłaniającym plecy i krótkimi, srebrnymi spodenkami mieniącymi się wszystkimi kolorami tęczy, co najmniej jaj róg homo jednorożca, wyglądały zajebiście.
Puściła murzynowi oczko i uśmiechnęła się dziewczęco. - Świetna fryzura! - powiedziała, choć uważała, że wygląda idiotycznie. - Sprawdzisz, czy naszych mordek nie ma na liście gości zespołu? Bo powinny - wyszczerzyła się uroczo.

Murzyn kliknął coś w e-glasach, przyglądając się im.
- Mordki, mordki, są wasze mordki - wyszczerzył się. - Twoja, twoja i twoja. Sorry, twoja nie - przepuścił wszystkich prócz Kirka, od którego skasował dwadzieścia Ebaksów. Bramkarze zaś przeszukali ich i odebraną broń schowali w depozycie.

Zeszli zepsutymi ruchomymi schodami na jeden z peronów. Tory między nimi zostały zakryte metalowymi płytami aż do połowy stacji, gdzie zaczynało się czoło pociągu. W Niewidzialnym Klubie było już kilkaset osób, w najdziwniejszych strojach i przebraniach. Oświetlenie było na razie dość mocne a z głośników leciał niezbyt głośno industrialny ambient. Zdążyli stanąć w kolejce do baru, kiedy muzyka nagle przycichła.

- Panie i panowie! – odezwał się z głośników nieco zachrypnięty, lecz mocny męski głos. - Bracia i siostry! Witajcie w Niewidzialnym Klubie!
Z publiki rozległy się głośne wiwaty i aplauz.
- Wasze problemy zostały na zewnątrz, do świtu zapomnijcie o nich. Jesteście dziś niewidzialni, bowiem zeszliście do podziemia! Za niecałe dwie godziny zagrają dla was Mass Æffect! – publiczność znów zawyła. – A tymczasem rozgrzeje was niepowtarzalna… FistBaby!
Na galerii widzieli tylko sylwetkę wskazującego na DJ-kę mężczyzny na tle mocnych świateł. Po chwili zniknął a FistBaby, przeczekawszy swoją porcję wiwatów, niskim zmysłowym głosem powiedziała do mikrofonu:
- Tonight… we’re going deeper underground!
Już w tle jej słów z głośników sączyło się intro do jakiegoś utworu, który po chwili okazał się… rockowym funkiem. Wybór lżejszej muzy dla jeszcze nierozgrzanych gości okazał się trafny, bo ci którzy zaliczyli konkretniejsze biforki od razu uderzyli na parkiet. Większość oczywiście jeszcze stała w kolejkach do barów, impreza dopiero się rozkręcała.

- Napiszę do Chrisa! - zawołała Arwanee. - To wbijemy na backstage!
- Ale najpierw kolejeczka za awans Rosalie! - zakomenderował Kirk. - Ja stawiam!

- Albo i dwie szybkie kolejeczki - mrugnęła do nich porozumiewawczo, bo jak wiadomo, żeby dobrze wchodziło pierwszą trzeba szybko zapić. - Następną stawiam ja! - mówiła głośno żeby przebić się przez muzykę.
- Kurde Howl, coś ode mnie chciała, zapomniałam. Chyba za dużo emocji dzisiaj - wytłumaczyła się sama przed sobą.
- Pewnie nic ważnego - skwitował Oliver.
Wypili kolejkę, potem drugą… a potem trzecią, którą postawiła Arwanee.
- Za Rosalie i jej umowę o pracę! - wzniósł toast Kirk.
Potem zaś poleciał jakiś dobry kawałek i skoczyli na parkiet.
Do rozpoczęcia koncertu została jeszcze godzina, lecz kilkudziesięciu najwierniejszych fanów zespołu już obsiadło najlepsze miejsca - raczej nie pod samą lokomotywą, skąd słabo byłoby widać, ale kilkanaście metrów od niej.
- Oho, pokazali się nasi gwiazdorzy - Arwanee wskazała na tory wzdłuż pociągu, którymi z tuneli wyszli Chris z Anastazją.

Czerwonowłosa ruszyła tropem Sully’ego, by dotrzeć w ten sposób do miejsca blisko wylotu tunelu, w którym Chris stał oparty o ścianę i w ciemności obserwował budzącą się do życia przestrzeń stacji. Fani zaczęli ją już zapełniać i gibali się w rytm muzy puszczanej przez FistBaby.
Anastazja wyciągnęła z kieszeni zawiniątko, w którym okazały się spoczywać dwa ostatnie pierożki. Wysunęła na dłoni otwarty pakuneczek w kierunku Chrisa.
- Jedz, głodny nie jesteś sobą. - zacytowała jakąś archaiczną reklamę, która jednak stała się swojego rodzaju szkieletem, który potem różne agencje reklamowe przerabiały na własną modłę.
Zgasił niedopałek o ścianę i westchnął.
- Dzięki. - Przełknął smakołyk. - Nawpieprzam się po koncercie. - Uśmiechnął się choć na twarzy wciąż miał echa emocji widocznych gdy wychodził z wagonu.
- Co cię ugryzło? Zwykle takie teksty cię nie ruszają... - powiedziała de Sade nie patrząc na Chrisa, za to przyglądając się FistBaby.
- Mam dosyć, Ann. - Sully skrzywił się. - Ile jeszcze jakieś fiuty będa pieprzyć jaką to mogą dać nam wielką szansę? Ile takich Silverów będzie nas oceniać, czy wypromować, czy nie. Czy mamy potencjał? - Przełknął drugiego pierożka. - Pierdolenie. Jesteśmy my, jest publiczność, to ona powinna decydować o wzlotach i upadkach, a nie pojeby robiące w promo i z łaską windujące na szczyty chłam, albo tłamszące talent. Jesteśmy artystami kurwa, mamy produkt dla tych co go chcą, potrzebują. Ale nie - Odpalił fajka. - Korporatyzacja muzyki. To promotorzy będą decydować co jest fajne i czego się będzie słuchać. Pierdoleni headhunterzy zbędni w tym całym procesie. Wkurwia mnie to jak cholera.
De Sade spojrzała na niego spod ozdobionych ledami rzęs.
- Naprawdę nie masz innych problemów? Oni są tylko pośrednikami, SillyBoy. Wydaje im się nie wiadomo co, obrastają w piórka, ale oni nic nie tworzą, oni tylko rozprowadzają. I jest tak jak mówisz, to ten co nas słucha decyduje czy jesteśmy fajni, czy nie, ale... musi nas usłyszeć, żeby się wypowiedzieć, nie? No i dlatego nie możemy całkiem olewać pośredników. Po prostu traktuj ich jak... gości noszących sprzęt. A to że się mają za kogoś lepszego... to ich problem. My się nie sprzedamy. Żadne z nas, więc po kiego tu nerwy? Denerwuje się ktoś, kto czuje się zagrożony, a my jesteśmy drapieżnikami, zwierzaku. - pogłaskała go po karku delikatnie.
- Bo ja się boję Ann. - Westchnął. - Jesteś pewna, że nikt się nie zechce sprzedać? Tak na full pewna? A może czeka nas w Warsaw ciężka dyskusja nad propozycją będącą niczym szatański cyrograf? Wolę budować legendę w Alamo na skraju ostatecznego wpierdolu, niż w studiu Silvera, koszącego 50%, zarzucającego miasto holo promowanych bandów, a może gdzieś tam i lekko sterującego jak grać i o czym śpiewać.
- Och silly... SillyBoy - dłoń dziewczyny zmierzwiła jego włosy, choć po prawdzie, by wykonać ten gest Anastazja musiała wspiąć się na palce - I kto by to miał być? Sam wiesz, że każdy z nas sporo gada i nikt nie lubi ulegać, dlatego naszą mocną stroną nie są kompromisy, lecz fakt, że jesteśmy grupą popapranych idealistów, która chce w życiu coś więcej niż korposyf i kasa.
- Złamać można każdego - mruknął obejmując skrzypaczkę. - Luz, wierzę w nas, ale wkurw siedzi. Byłem w korpo, nosi mnie jak widzę analogie. Jesteśmy tu dla nich - wskazał stację - i jebać Silverów.
Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.
- No, ‘jebać’ to słowo klucz. Właśnie miałam powiedzieć, że brzmisz jak ktoś komu dawno nikt nie zrobił dobrze. - Zaczęła się śmiać.
- Wiesz, mamy parę minut, a te wagoniki na razie jeszcze puste. - Poruszył brwiami wymownie.
- Dobrze wiesz, że parę minut ze mną tylko by zaostrzyło twój apetyt, zwierzaku. A tobie teraz wystarczy obciąganko rodem z top listy radiowej. Na prawdziwą rapsodię trzeba więcej czasu. - Otarła się o niego znacząco biodrem, a potem odsunęła nieznacznie.
- To co, idziemy dać im powód do kilkudziesięciu słodkich pisków? - Wyszczerzyła się, wskazując głową zbierający się tłum fanów.
- Chodźmy, niech popiszczą!

- Taaaa, przyrodni - odparła jej Liz już w progu. Ton miała raczej reporterski. Albo już się z tematem oswoiła i nie robił na niej wrażenia albo dobrze udawała. - Korpo-chujowi zamarzył się ekscytujący skok w bok z artystką. Nie muszę mówić, że nie było happy endu?
Howl pokręciła głową.
- Korpo-chuje ciągle skaczą na boki, głównie w nudów. A Dale dużo pewnie dziedziczy po tacie, w tym znaczeniu, że pierwsze wrażenie zrobił całkiem spoko, ale teraz zachowuje się trochę jak fiut.
- Po czym wnosisz? - zapytała Liz szczerze zaciekawiona.
- Daj spokój. - Howl rozejrzała się i zatrzymała w takim miejscu, gdzie jeszcze dało się cokolwiek słyszeć. - Ktoś tu mówił o przychodzeniu jak do ZOO, co nie?
- Nie wiem, nic mi nie zrobił. Znaczy ani ziębi ani grzeje, ale może nie jestem obiektywna. W końcu dzielimy zbliżoną pulę genów. Nie mówiąc o tym, że jestem od dwóch dni na haju. A właściwie, skoro o tym mowa - Liz poklepała się wymownie po kieszeni od spodni. - Idziemy przypudrować noski?
- Hę? - Howl przez chwilę zdawała się być nie tutaj i nie teraz. - A, no możemy. Ale ty mówisz o Dale’u? Cóż, trochę się już bujam w Niewidzialnym Klubie, poza tym mam całkiem niezły korpo-radar, i zdaje mi się że rozpoznaję ten typ. Och, jestem takim cool spoko gościem, patrzcie jak wtapiam się w tłum tych proli, co nie? Kurwa - zmieniła temat tym uniwersalnym słowem - muszę się przebrać, coś czuję że będę to robić w kiblu.
- Ma obciążenie genetyczno-społeczne - wyjaśniła Liz tonem profesorskim zaciągając się szlugiem i obierając azymut na toaletę. - Pewnie też nie jest mu łatwo. Ma swój własny cyrk w domu. Taki kurwa idealny, że strach postawić stopę.
- Cóż, każdy ma swoje problemy. - Howl obejrzała się za siebie. - Ale też nikt nie jest drzewem, nie? Jaki cyrk?

- Nie… zakumałam tego o drzewie - Liz się uśmiechnęła głupawo i potarła dłonią skroń. - Kiedyś dragi wypłukają mi mózg. A o cyrku mówiłam tak ogólnie. Wiesz, korpo-dzieci mają pewnie swój jebaniutki domowy cyrk. Idealny korpo-tata w gajerze, zadbana korpo-mama w garsonce, biały korpo-płotek wokół korpo-domku na strzeżonym osiedlu… Nie wiem, mam takie wyobrażenia. Ale ja wyrosłam w slumsach więc chuja wiem.
- No tak, mamy. - Howl odparła nieco bezmyślnie. - Ale drzewo, bo jak ci się nie podoba gdzie jesteś, to nie jesteś drzewem, możesz zmienić to gdzie tkwisz, co nie? Poza tym pamiętaj, od jutra detoks i woda z cytryną. - Zaśmiała się ochryple. - Ale jest jednak pewna skala problemów, nawet jak jej nie widzisz. Moja matka miała zwyczaj powtarzać, że przejmuję się głupotami a dzieci gdzieś tam głodują. To jest sposób żeby zniechęcić swoje dziecko do jedzenia, mówię ci. Ale… - Zacięła się wyraźnie. - To z kolei moje wyobrażenie, że takie powtarzanie też nic nie zmieni. W sumie jest coś w tym, że to dwa światy, nie?
- Nie wiem, Howl, ja widziałam tylko jeden z nich. - Liz kopnęła nogą drzwi od wagonika-łazienki. - Ale jestem, kurwa, empatyczna. Staram się widzieć ludzi, nie bariery.
- Ale jeśli spotykasz tych ludzi, takich chociażby jak ja, to chyba widzisz w ich oczach trochę tego, skąd przychodzą? Może najlepsze, co można powiedzieć takiemu Dale’owi, to żeby wsadził sobie swoją fantazję w… z powrotem i wrócił do miejsca po którym umie się poruszać?
- Czasem się zastanawiam gdzie w tym chudym ciałku mieści się tyle okrucieństwa - Liz oparła się o lustro i nakazała Howl zamknąć za sobą drzwi. - Znalazł mnie bo chciał poznać nieślubną siostrzyczkę z destrukcyjnymi tendencjami. Kim jestem żeby go za to potępiać?
- W ogóle nie miałam na myśli ciebie. - Howl machnęła ręką. - Raczej o to gadanie jakie to organizowanie koncertów jest fajne, chociaż w sumie… Po tym co właśnie usłyszeliśmy, to co on robi nie jest chyba takie do końca legalne, nie? I hmm, nie wiem, powiedziałabym że wyssałam swoją okrutność z mlekiem matki, ale wiesz, korpo-matki na ogół nie karmią piersią. - Wzruszyła ramionami. - Ale serio o co chodzi?
- Jak to o co chodzi? - Liz starła skrawkiem bluzki białą powierzchnię umywalki i na róg wysypała zawartość woreczka.
- No z tym okrucieństwem.

- No wiesz, masz do Dale’a dość kategoryczne podejście, nazywasz fiutem, aż cię nosi choć właściwie nic ci nie zrobił. Nawet nie był niemiły. Po prostu ma pod skórą korpo. Jak milion innych obywateli tej pojebanej planety. - Liz wprawnie rozdzieliła proszek na kilka zgrabnych kresek.
- Prrr, kowboju. - Howl obserwowała ją z zaniepokojeniem połączonym z fascynacją. - Wszystkie twoje rącze konie tak od razu? I nie wiem, w sumie wkurwiona chyba trochę jestem. Tak robią normalni ludzie, nie? Odreagowują? Ale w moim świecie jest zasadnicza różnica między nazwaniem kogoś fiutem a powiedzeniem, że zachowuje się jak fiut.
- Nie jestem zdaje się kompetentną osobą by się wypowiadać na temat tego, co robią na wkurwie normalni ludzie. Chodzą na jogę? - Liz wyjęła z tylnej kieszeni ozdobną szklaną rurkę i wciągnęła po kresce do każdej dziurki. Wydała z siebie pełen głębokiej fascynacji dźwięk gdy ponownie uniosła głowę i spojrzała na Howl wielkimi szklącymi się oczami. - Kuuuuwa. Mam ochotę coś rozpierdolić… - Potarła płatki nosa. Gestem wskazała Howl dwie chudsze i mniejsze kreski, podała jej swój podręczny sprzęt. - A co do Dale’a, daj mu szansę. Jesteśmy jednak spokrewnieni.
- Może po prostu ludzie. Może nie ma tych normalnych. - Howl chwilę się zastanawiała, ale w końcu powtórzyła ten sam rytuał co Liz. Widać było jednak że nie miała aż takiej wprawy. - Chodzi mi o surowe reakcje, nie przetworzone. Może dlatego mam taki zgrzyt z Dale’m, bo wydaje się taki wyaktorzony, przemyślany we własnej głowie? No ale jasne, nie skreślam tak od razu ludzi, nawet jak są zbyt cool żeby iść ze mną nosić graty. - Zażartowała. - W sumie uważam że jest nawet słodki trochę.
- Oczywiście, że jest wyaktorzony. Nie ma ni chuja pojęcia o rock&rollu i naszym świecie. Pożałowania godne jest to, że on się chyba stara. Dostosować. Najbardziej się boję, że zdobył się na tyle zachodu tylko po to żeby poznać mnie… - Otworzyła nową paczkę fajek, wyciągnęła równiutki rządek papierosowych główek w stronę Howl - Rozczarowanie go, kurwa, zabije.
Howl potarła nerwowo klatkę piersiową na wysokości mostka. Potem poczęstowała się papierosem. Szczęknęło zippo, zapaliła, zaciągnęła się.
- To może go po prostu spytaj, czy tak jest? I czemu w sumie taki wniosek? I cóż, myślę że niepotrzebnie się martwisz, aczkolwiek też bardziej bym się martwiła że zbierze jakiś wpierdol przy okazji, niż tym. No, wiesz, ja i mój brat zdecydowanie jesteśmy bliżej, ale tym bardziej jestem w stanie zrozumieć Dale’a. W teorii.

- Dale też ma brata. Pewnie też jest z nim bliżej... - Liz zmarszczyła czoło bo przez jej głowę przeszedł tabun głupich myśli związaną z bliskością dwóch dorosłych facetów. - W każdym razie ten drugi ma choć tyle oleju w łepetynie, że nie chce mnie poznać. A wpierdol pewnie w końcu zbierze… Za te wyglancowane włoskie buty sama mam ochotę mu przypierdolić - uśmiechnęła się szeroko na tę myśl.
- A on coś mówił, czemu cię szukał? - Howl zaczęła wystukiwać jakiś rytm na brzegu umywalki. - Jak się w ogóle dowiedział?
Liz wzruszyła ramionami.
- Prędzej czy później gówno zawsze wypłynie na powierzchnię - skończyła sentencjonalnie. - Zajebista faza. Idziemy rozpierdolić scenę?
Howl wbiła spojrzenie w lustro. Patrzyła, jakby widziała przed sobą jakąś autonomiczną istotę, z którą tylko dzieliła wygląd.
Wyglądało na to, że fala uderzeniowa dopiero zmierza w kierunku jej mózgu.
- Mi ich zawsze było szkoda. - Powiedziała głosem który zdawał się dobiegać z daleka. - Mężczyzn. Wiesz, skrzywdzeni… - Pociągnęła nosem. - Przez patriatchat. Nie jest łatwo być ojcem, ale czy… łatwo być dla kogoś kimkolwiek?... Widzisz, w sumie może powinnaś powiedzieć: “hej bracie, zabiorę cię w mój świat, ale że jest chujowy, a ja nie chcę się odwrócić i znaleźć cię z dziurą w głowie… idź przodem”. To brzmi jak jakaś piosenka, c’nie?
Chwiała się trochę, jednak po chwili otrząsnęła i potarła twarz. Potem poprawiła włosy.
- Scenę? Mózg sobie rozpierdol. - Zgrzytnęła zębami. - To jeszcze nie ten moment, ty marsjański poślizgu w czasie. Ja w takich momentach robię jedno - odwróciła się i złapała Liz za rękę. Trochę za mocno oplotła szczupłe, zimne palce dookoła nadgarstka wokalistki.
- Chodź. Idziemy tańczyć.

Kilka minut później Howl uparcie, niestrudzenie i z jakąś dziwną zawziętością, parła w kierunku parkietu i ciągnęła Liz za sobą. Jakby się bała że ta jej gdzieś ucieknie albo się zgubi. Chociaż bardziej przypominało to nie troskę a pijacki upór.
Nie lubiła występów, gdzie trzeba było czekać - gdy ktoś grał przed nimi, albo oni grali po kimś. Zwykle zabijała czas ze słuchawkami na uszach, albo ćwicząc coś na gitarze, tutaj jednak nie bardzo była taka możliwość. Postanowiła, że może dwa-trzy utwory i wróci z parkietu do garderoby, zresztą jej kumpel Jimi przez słuchawkę w jej uchu podawał jej aktualny czas.