Han zakręcił butelką, która tym razem jednoznacznie wskazała na Chrisa.
- Ha! - Wyszczerzył się złowieszczo. - To teraz wyzwanie, bo przynudzacie z tymi pytaniami. Sully, wbiegnij do Warsaw, wskocz na bar, krzyknij: “lubię wacki!”. Przy tym obliż się masując po klacie i wybiegnij.
- Dla niego to robota jak co dzień, nie masz pomysłu na coś bardziej hardcore? - zapytała de Sade, znów zmieniając pozycję na fotelu. Musiało jej być bardzo niewygodnie.
Chris wyszczerzył się, pociągnął z butelki i poleciał do wyjścia prowadzącego na dół, do pubu. Anastazja raczej nie myliła się co do trudności tego zadania.
- I nagraj! - rzuciła za nim Rosalie. Była ciekawa jak zareagują goście oglądający mecz.
- On to zrobi, wiecie o tym? - zapytała Vandelopa, poprawiając swoje kucyki - Maya dasz radę rzucić na ekran tutaj podgląd z kamerek w barze? - zapytała swojego ducha.
- Nie mam dostępu - odpowiedziała Maya. Niestety nie była hakerską AI, a monitoring w większości miejsc, choć bezprzewodowy był zabezpieczony hasłem.
- Ja idę sam zobaczyć i nagram - rzucił Han, ruszając za Chrisem. - Chociaż macie rację, to byłoby dużo lepsze w barze neonazioli. Ech, mogłem mu kazać krzyknąć, że Giants to pedały, czy coś… - wymienił nazwę miejscowej drużyny baseballowej, której mecz leciał w pubie na holobimie.

Sully zadanie wykonał, co wśród klientów pubu wzbudziło śmiech lub konsternację, zależnie od tego czy go znali.
- Powiedz nam coś czego nie wiemy! - zawołał za nim Bob.

Wracając z chichoczącym Hanem na górę napotkali na schodach koleżankę Rosalie i w powiększonym składzie wrócili do mieszkania. Ruda Mery ubrana była równie kuso co w garderobie, wliczając w to kieckę ledwo zasłaniającą pośladki. Z pewnością jej uroda była gdzieniegdzie poprawiona botoksem lub skalpelem, ale to był standard, robiły to masowo nawet gospodynie domowe. W jednej dłoni trzymała opróżnioną do połowy butelkę Rum-Coli, w drugiej paczkę chipsów.
- Szkoda - pokiwała smętnie głową patrząc na Chrisa. - Taki ładny chłopiec i oczywiście musi być gejem. Artyści - westchnęła - mogłam przewidzieć. Do Insomni sporo takich przychodzi, co ukrywają zamiłowanie do chłopców przed żonami, że niby byli na męskim wieczorze w stripklubie, jacy oni hetero ho ho. Aha, bo tramwaj mi tu jedzie. - Pociągnęła palcem dolną powiekę. - No trudno, cześć wszystkim. Ruda Mery jestem. - Rzuciła chipsy na stół i podeszła do Anastazji, wyciągając dłoń na powitanie.
- Kurwa, co wszyscy mają z tym, że niby jestem homo? - Sully rozłożył ręce bezradnie, a Hagen już nawet nie chichotał tylko rechotał zgięty w pół. - Siadaj Mery, Czerwona wymyśliła opcję-butelka, moja kolej - dodał i przyssał się do piwa.
Anastazja nie przyjęła podanej ręki od razu, lecz wstała (mimo lekkiej chwiejności) i ukłonił się z galanterią. Dopiero po chwili ujęła dłoń Rudej od spodu, jak robili to amanci w romansach z dawnych lat.
- Anastazja Vandelopa de Sade. Jestem oczarowana - rzekła, całując kobietę lekko w dłoń.
- Gentelman pierwsza klasa, coś zostało ze starej płci nawet po zmianie, nie, Anastazja? - Chris wyszczerzył się w uśmiechu i zakręcił butelką.
- O ja jebię, nie grałam w to od podstawówki - prychnęła Ruda Mery. - Ale ta kolejka beze mnie, muszę do kibelka. Na komisariacie mnie przetrzymali, bo Rosie im nagadała, że niby coś wiem. No kurwa, Rosie! - Popukała się w czoło.
- No przecież nic nie nagadałam! Powiedziałam tylko, że mogą cię spytać. Wiesz, że mam zbyt miękką dupę i serce na te chujowe czasy, więc jak można komuś pomóc to zwykle pomagam - wyrzuciła z siebie Rosalie. - I za pomaganie znów dostaję po dupie. No kurwa błędne koło. W burdelu podobno były dzieciaki - próbowała wytłumaczyć się koleżance.
- Dobra już dobra, tylko polejcie mi coś w międzyczasie, bo przez was nic dziś nie zarobiłam to będę sępić wódy. Obronionym honorem Rosie się nie najebię. To gdzie sracz?
Han wciąż rechocząc wskazał jej wc i podreptała tam na wysokich niebotycznie szpilkach.

Tymczasem energicznie zakręcona przez Chrisa butelka zatrzymała się na skraju stołu, wskazując na Anastazję.
- Do końca imprezy koteczku - Sully zaciągnął się szlugiem z uśmiechem - będziesz naszą kelnereczką. Polewanie piwa z beczki, whiskey w szkło, odpalanie fajków. - Pokiwał głową.
Skrzypaczka zmrużyła nienawistnie oczy, patrząc na niego. Księżniczka miałaby komuś usługiwać?
- Aaaa spierdalaj! - powiedziała i wybrała drugą opcję, ściągając przez głowę kolorowy top. Miała teraz na sobie niebieski stanik, jeansowe szorty, kabaretki i botki na wysokich szpilach. Pokazała mocno zadowolonemu z siebie Sully’emu język, po czym znów zasiadła w fotelu.
- Zemsta będzie słodka, więc módl się Sillyboy żeby na ciebie nie wypadło - warknęła i zakręciła butelką. Ta wskazała Ross, co również uradowało Anastazję.

Rozwaliła się w swoim fotelu, zakładając nogę na nogę i rzekła:
- Dobra, koniec dziwactw, wracamy do butelkowych tradycji. Ross, pocałuj tę osobę, która z obecnych tutaj najbardziej cię jara.
- Ha! - Białowłosa klasnęła z zadowoleniem w dłonie. - Zabawy jak w szkolnym kiblu. Zgrabnie dźwignęła się z kanapy, wzięła solidnego łyka wysokoprocentowego trunku i szybkim krokiem ruszyła prosto na Hana. Złapała go dłonią za włosy na potylicy i zbliżając się w kierunku jego ust ryknęła śmiechem. - Żartowałam!
Śmiejąc się ciągle podeszła do Chrisa i cmoknęła go w policzek. Wyglądał na zaskoczonego.
- Zadowolona? - rzuciła w stronę skrzypaczki. I szybko pożałowała pytania.
- To nie był pocałunek, panno cnotko. Usta-usta. Język ci daruję... skoro to nie o mnie chodzi - rzuciła Anastazja, machając łaskawie ręką.
- No nie wiem, nie wyraziłaś się jasno wydając rozkaz - Rosie droczyła się z nią - ale skoro tak bardzo ci zależy i ładnie poprosisz…
- Anastazja ładnie prosi - zgodził się Sully wychodząc ze zmieszania. Zerknął na Rosie. - Wymyśl jej za to godny rewanż jak ją tym szkłem trafisz - Uśmiechnął się lekko.
- Godny rewanż? - spytała udając oburzenie. - Tak cierpisz, że zostaniesz pocałowany? Może z tym gejem to coś jest na rzeczy - stwierdziła z westchnieniem, by za chwilę wpić się w usta blondyna w krótkim, choć bardzo intensywnym pocałunku. Chris trzymając w jednym ręku kieliszek dla Rudej, a w drugim zasobnik z chili, objął Rosalie i w iście scenicznym wariackim, filmowym geście przechylił ją . Ale choć był z niego wariat, to tonował się.
Ani nie przedłużał, ani nie działał językiem.
- Muaaah - westchnął z przesadnym zadowoleniem.
Rosalie uśmiechnęła się delikatnie i chyba nawet lekko zarumieniła.

Wróciła do butelki.
Zmierzyła zebranych groźnym wzrokiem i zakręciła. Szklana ruleta ponownie wskazała ją.
- Rosie, co by ci to rozkazać, hmmm....- może zakręciła byś butelką? - spytała teatralnym tonem.
Znów zakręciła i znów padło na nią.
- Cholera, wychodzę na egoistkę - burknęła. - Jeśli znów trafi na mnie kończę zabawę… Aaaa!... no obłęd. Macie jakąś inną butelkę? Trzeci raz z rzędu na siebie - powiedziała kręcąc ponownie.
Uśmiechnęła się, gdy szyjka w końcu wskazała kogoś innego.
- Chris - zaczęła rozbawiona. - Poznałeś moją koleżankę, tak całkiem obiektywnie to super ciałko, nie? A ona ciągle ma jakieś kompleksy, głupia. Gdy wróci zasugeruj jej, że przy jej figurze chodzenie w tak kusych ciuszkach trochę razi w oczy, i że powinna zrzucić kilka kilo. Aha, i nie dostań przy tym w mordę, inaczej się nie liczy. - Wyszczerzyła się w uśmiechu.
- Jebnie... - Perkusista spojrzał na przygotowywany przez niego dla starszej striptizerki kieliszek-setkę z godną wkładką czerwonawego proszku. W sumie może i by się wykpił, ale nie przy kumulacji. - Jebnie jak nic. - Wlał whisky do kielona i zamieszał, po czym odstawił go na stolik i sięgając przez plecy zdjął koszulkę by zaraz rzucić ją na top Vandelopy.
- Jestem zawiedziona - rzekła Rosalie chłodno widząc, że Sully nie wykona zadania. Zmierzyła go wzrokiem i stwierdziła, że w sumie to zawód odszedł w niepamięć.

Perkusista napił się łyka prosto z butelki i sięgnął po tą pustą.
- Padnie na Ro znów, czy nie? Zakłady jakieś? - wyszczerzył się i zakręcił. - Oooooo... - Chris zrobił błoga minę. Spoglądając na Anastazję tak samo jak otwór ‘szkła’. - No nie wierzę…
Skrzypaczka prychnęła pogardliwie.
- I tak nic oryginalnego nie wymyślisz... - patrzyła mu w oczy wyzywająco.
- Mhm - Sully pokiwał głową. Nagle się rozpromienił. - Zadzwoń do tego swojego misia, co dziś mieszkanie z nim oglądałaś i powiedz mu, że kochasz go i tęsknisz za nim.
- Może od razu powiesz, co mam ściągnąć? - warknęła, decydując się tym razem na buty. Jeden po drugim pofrunęły przez pokój w kierunku Chrisa, który uchylił się wyszczerzony, choć jednego nie uniknął. Dostał w pierś, złapał w dłoń i postawił go na stole.

Vandelopa tymczasem z ostrym zacięciem zakręciła butelką, aż ta omal nie spadła ze stołu. Zatrzymała się jednak na krawędzi i wskazała perkusistę. De Sade wyszczerzyła się w pełnym perwersyjnej radości uśmiechu.
- Karma wraca, dziwko...
- Wy wszyscy w zespole tak się kochacie? - spytała Rosalie rozbawiona relacjami muzyków.
- Ale przecież ja lubię tę zdzirę - Sully przesłał Anastazji buziaka - a ona sie tak fajnie kotłuje w sobie jak wkurwiona. - Mrugnął do Rosie. - Lamia daj coś mocniejszego, niech to da Czerwonej trochę inspiracji.
Duch Chrisa zmienił muzykę na mocniejsze tony chromerocka grupy “Mayhem Brothers”, poleciała “Street Virtue” z ich najnowszej płyty ze świetnie wyeksponowanym basem.
- Sam się kotłujesz pozerze - odwarknęła Anastazja, po czym uśmiechnęła się unosząc same tylko kąciki ust - Odrzyjmy cię więc z tego pozerstwa. Opisz nam swój ideał kobiety... albo chłopca, jeśli nie wstydzisz się wreszcie przyznać.
Chris zastanawiał się czy zdejmować spodnie, czy skarpetki, ale jego wzrok padł na półkę nad jego kanapą.
- Nie musi być pełnoletnia? - spytał.
- A mam zadzwonić po gliny? - zapytała Vandelopa, lecz uśmiechnęła się jakby bardziej rozbawiona niż groźna.
Perkusista westchnął i zdjął skarpetki, po czym dokończył kufel piwa i zapalił kolejnego szluga.
- Ruda usnęła tam? - spytał kręcąc.
Wypadło na Hana.
- Pewnie gada przez holo, a jak już zacznie to może tak godzin. Chociaż tym razem powinna się uwinąć szybciej, raczej woli imprezować niż gadać - myślała na głos - ale nic sobie nie dam za to uciąć... Mery, bo będziesz ciepłe drinki piła! - krzyknęła w stronę kibla.
Drzwi toalety otworzyły się i Ruda Mery wyszła z przybytku.
- Od razu lżej - powiedziała. - Nie zamawiajcie nigdy burrito na szesnastej ulicy, pali dwa razy.
Podeszła do stołu, strzeliła z marszu kielicha i...

[MEDIA]https://ih0.redbubble.net/image.132145730.0702/raf,750x1000,075,t,101010:01c5ca27c6.jpg[/MEDIA]

- Ghhhh! - parsknęła jego zawartością na stół i niektórych przy nim zasiadających. - Uuuaahh! - Przez dłuższą chwilę łapała oddech, cała czerwona na twarzy.
- Jezu… Rosalie, gdzieś ty mnie ściągnęła? - Otarła dłonią usta. - To nie ludzie, to potwory. Od tej pory sama sobie nalewam. Poczekajcie kurwa aż kogoś wylosuję… - Rozejrzała się badawczo po obecnych, na podstawie tego kto najgłośniej się śmiał próbując wytypować dowcipnisia. - Nie wiem kim jesteś, ale znajdę cię i zabiję…
Han opanował dziki rechot.
- No, Sully, wytęż łeb i wymyśl coś oryginalnego - zachęcił Chrisa.
- Aj tam wymyśl… - Sully zapalił kolejnego fajka i zaciągnął się, po czym wydmuchał dym nosem. Zmrużył oczy z uśmiechem. - Tyś już wymyślił. Następnym razem jak będziemy w brygadzie robić z Krewetą, to dostanie od ciebie buziaczka przy wszystkich. Tak jak sam rzekłeś..., w sensie gdzie.
- Nie mogę, Kreweta jest już zajęty przez ciebie - Han ściągnął koszulkę, ukazując szczupłe, lecz dość muskularne ciało. - A tak mogę się popisać przed paniami. Przerzucanie gruzu lepsze niż siłownia, a co.

Zakręcił butelką i najpierw wylosował siebie, potem Anastazję.
Ta odruchowo zamruczała w swoim tronie-fotelu.
- Taak - blondyn zmrużył oczy. - Kokietka. Trzeba ją bardziej rozebrać, prawda? Czego by nie zrobiła? Czego nikt by nie zrobił… mam. Poliż Chrisa pod pachą!
Sully westchnął i uniósł ręce nad głowę. Han mało znał Anastazję...
De Sade uśmiechnęła się szeroko, po czym leniwym krokiem podeszła do Chrisa. Obeszła go dookoła, jakby pierwszy raz go widziała i chciała mu się przyjrzeć. Jej twarz znalazła się teraz blisko jego twarzy, zaledwie kilka centymetrów. Wyraźnie chciała go sprowokować. Jego twarz szybko przesunęła się do przodu i jak do ugryzienia zacisnął szczęki ze dwa centymetry od jej nosa. Zachichotała radośnie, a potem przykurczyła nogi i polizała jego żebra. Jej język zmysłowym ruchem sunął w górę, po skraju łopatki, przez pachę, docierając niemal do łokcia Chrisa. Zdecydowanie de Sade nie tylko wykonała zadanie, ale i dołożyła tu nieco inicjatywy od siebie. Sully zamruczał z przesadnie udawaną rozkoszą.
Jakby nigdy nic skrzypaczka wróciła na swoje miejsce i ostentacyjnie przepłukała alkoholem usta.

- To oszustwo, Chris mył się dzisiaj! - zabuczał Han.
- I tak capi zawsze mokrym psem. Dobra, zaczyna się ostrzejsza zabawa - skomentowała i zakręciła butelką. Padło na Chrisa. Vandelopa westchnęła teatralnie.
- Nosz kurwa, prześladuje mnie ten dziad - powiedziała, po czym uśmiechnęła się szelmowsko - Oki, Sillyboy, teraz ty poliż kolegę tam, gdzie według ciebie, powinno mu się najbardziej spodobać. - zachichotała.
Chrisowi powoli kończyły się opcje na rozbierankę. Zmrużył oczy spoglądając na Hagena.
- Lamia, weź to nagraj - rzucił do duchodiablicy fruwającej pod sufitem, po czym zwrócił się do Hana: - No to powiedz stary, gdzie by Ci się najbardziej spodobało gdybym miał Cię polizać.
- Nie, skarbie - poprawiła go Anastazja, wtrącając się - Zadanie brzmiało wyraźnie “gdzie według ciebie powinno mu się spodobać”.
- No to nie mogę polizać - Perkusista roześmiał się nalewając sobie piwa. - Nie ma takiego miejsca gdzie by mu się spodobało, gdybym to ja go liza… Eeeeee... prawda Han? - Spojrzał na Hagena baczniej. - Prawda?
Konkretnie już narąbany Han uśmiechnął się szeroko, zdjął skarpetkę, zaznaczając: - to tylko na chwilę! - i wyciągnął stopę w stronę Sully’ego.
- Nie no nie dam rady… - Chris zaczął rozpinać spodnie, ale przerwał. Nalał sobie dwa szoty, wypił jednego…
Polizał Hana po stopie, po czym z gestem obrzydzenia zapił drugą porcją whiskey. Minę miał gorszą niż Ruda Mery po wypiciu swojej setki z wkładką.
- Ołł jeee, Chris, wiedziałem, że się skusisz, musimy to powtarzać częściej! - zawołał Han, unosząc butelkę whisky w toaście.

Nawet Anastazja wydawał się być pod wrażeniem takiej manifestacji, a że sama miała już zdrowo w czubie, zaczęła chichotać radośnie.
- Ktoś tu chyba ma gacie z kakaowym wzorkiem i się wstyda rozebrać.
- Pfff. - Chris zakręcił, spojrzał na cel jaki wskazała butelka i odwrócił się po chili które odłożył. Nasypał do połowy jednego kieliszka i zalał częściowo piwem, częściowo whisky.
Zabełtał. - I nie popijasz niczym, przez pięć minut - powiedział podsuwając tego “królewskiego drinka” Rosalie. Nagle znieruchomiał orientując się iż wydał się przed Rudą.

Była 22 gdy Howl i Billy zaparkowali pod brzydkim, trzypiętrowym budynkiem. Na parterze tylko wejścia do klatek, wymalowane graffiti drzwi garaży i pnące się górę schody pożarowe. Uliczka prezentowała się równie nieciekawie. Po sąsiedzku ruina, plac budowy i stare szeregowce a kawałek dalej całodobowy minimarket na rogu. Rzadko rozstawione słupy latarń, przewody energetyczne i ani jednego drzewa.
Billy rozłożył sobie tylne siedzenie Vana i walnął się na nim a Howl podeszła do budynku. Simon otworzył jej domofon po dłuższej chwili, kiedy już zaczęła myśleć, że coś mu się stało. Czekał w drzwiach mieszkania na drugim piętrze. Po ledwo słyszalnym “cześć” wpuścił ją do środka.
Wyglądał jak siedem nieszczęść. W poplamionych dresach i podkoszulku, z opuchniętymi oczami i czerwonym nosem. Był już kompletnie pijany. Na kuchennym blacie walało się kilka pustych puszek po piwie, na stole stała opróżniona do połowy butelka whiskey i przepełniona popielniczka. Z tego co Howl pamiętała, Simon dawno temu rzucił palenie. Pod ścianą leżała połamana gitara. Z parapetu smutno mrużąc oczy przyglądał się temu wszystkiemu znany jej kot Dylan.
- Dzzięki że przyszłaś. Napijezsz się czegoś? - zapytał Simon niewyraźnie.
Jeszcze w trakcie jazdy Howl wysłała wiadomość do kilku osób, w tym do brata, że grają w Niewidzialnym i kiedy. Właściwie to czekała na odzew tylko od Jeffa, ale póki co nikomu nie podała lokalizacji.
- Dzięki, może później. - Rozejrzała się po mieszkaniu, jeszcze przy drzwiach. Kiedyś spędziła tu sporo czasu, nieraz lądowała w środku nocy albo i tuż nad ranem na ich kanapie.
- Masz fajki? - Skierowała się w końcu do kuchni, wzięła do ręki butelkę whiskey i przyjrzała się etykiecie. Ciekawa była, czy to jakaś trzymana latami butelka na specjalną okazję, czy też tanizna z marketu - to drugie świadczyłoby o tym, że jest gorzej niż myślała.
- I co powiedziały gliny? Co w ogóle chcieli? - Zrzuciła kurtkę i odwiesiła na oparcie krzesła.
Wskazał jej paczkę mentoli a sam usiadł na krześle i wlał sobie do szklanki whisky. Była to najtańsza lura, więc tak, było aż tak źle.
- Wypytywali - powiedział. - Pobrali moje odciski palcófw. Wiesz, że podobno dwie trzecie zabitych kobiet to ofiary patrtnerów? Tamten skurwiel nie zostawił żadnych śladów, nic. Do sklepu jest dwieście metrów, doszła tam, monitorign ją naghrał, ale już nie wróciła. Nikt nic nie widział, nie słyszał. Gdby krzyknęła to ja bym usłyszał, były otwarte okna. Jakby zniknęła.
Wypił duszkiem ćwierć szklanki i odpalił papierosa, częstując Howl.
Kot Dylan zeskoczył z parapetu i miauknął, ocierając się o jej nogę.

Mówiła sobie że lepiej będzie zachować dystans, ale i tak nie wytrzymała. Pogłaskała kota, a potem podeszła do Simona i położyła mu dłoń na ramieniu.
- Czemu właściwie nazwałeś kota Dylan? - spytała pozornie bez związku.
Spojrzał na jej dłoń a potem na nią.
- Nie ja, to był pomysł Didi - odpowiedział. - Wszięliśmy go w roku, w którym umarł Dylan, ten prawdziwy. Powiedziała, że może się w nim reinkarnował. Ona miała takie pomysły. Jhak ten z otwartym związkiem. Nighdy nie przestała mi tego wypominać. Ale nie żałuję. - położył dłoń na dłoni Howl.
Właściwie wiele rzeczy cisnęło jej się na usta, ale żadna nie była dobra.
Czuła się trochę jak lekarz, chociaż zdawała sobie też sprawę jak naiwne jest szukanie takiej analogii. Nie była ani lekarzem, ani terapeutą, nie wiedziała jak działać, nie miała pojęcia co Simon tak naprawdę przeżywał czy co czuł.
Splotła palce z jego palcami i zacisnęła lekko, na chwilę. Drugą rękę wyciągnęła po jego papierosa. Myślała o tym, że on przecież musiał spędzić godziny nie wiedząc, gdzie jest jego żona. Kto mu powiedział? Czy pewność nawet najgorszego była lepsza niż niepewność? Nie potrafiła powstrzymać tych myśli, tak samo jak innych, bardziej niestosownych w tej sytuacji. Simona pamiętała, jego dotyk i zapach był znajomy, a to sprawiało, że zaczynała zapominać o nieobecności Didi. Jej wiecznej już nieobecności.
- Kto by pomyślał. - Powiedziała w końcu. - Mój tajemny ojciec reinkarnował w kota.
To miało zabrzmieć jak żart, ale gdy usłyszała sama siebie zdała sobie sprawę z tego, że nie brzmiało przekonująco.
- Jadłeś coś w ogóle? Spałeś? Może, nie wiem, chcesz wziąć prysznic, a ja zamówię jakieś żarcie i przy okazji nakarmię Dylana? I skoro mamy pić, to może coś bardziej godnego mojego utalentowanego gardła? - Jezu, Howl, zamknij się już wreszcie, pomyślała zanim zdała sobie sprawę jak to mogło zabrzmieć.
- Jhasne - kiwnął głową Simon, zbyt pijany by uznać to za niezręczne. - Przepraszam w ogóle, Howl, wyglągam jak gówno i śmierdzę, ten phrysznic to dobry pomysł. Nje mam nic do żarcia i innego do picia. Skhlep jest tam - wskazał mniej więcej kierunek - ale nie idź sama. Wiesz, mam whrażenie, że ten skurwysyn wciąż gdzieś tam jest i obserwuje…
- Nie, serio, myślałam o zamówieniu czegoś. - Tak, zdecydowanie był pijany. - I nie gadaj, nie przyszłam tu na kontrolę, poza tym - pochyliła się lekko i niby to sprawdziła - nie jest tak źle, serio, mieszkam teraz z trzema facetami, wiesz? A jeden z nich to perkusista, nie ma dramatu.
Simon na moment uśmiechnął się lekko.
- Rhacja, zamówmy - zgodził się, siadając z powrotem i dopijając szklankę. - Co chcesz, ja nie wiem czy dam radę coś przełknąć. Howl, zostałabyś na noc? Twoja obecność zawhsze mnie jakoś tak uspokajała, wiesz? Nie wiem czy dzisiaj zasnę…
Wziął na kolana kota, który głośno miauknął i nachylił się nad nim przytrzymując trochę na siłę i głaszcząc.
- Prysznic. - Zakomenderowała, trochę żartobliwie. - Tylko uważaj pod prysznicem, co? - Liczyła na to że pod strumieniem ciepłej wody trochę alkoholu wywietrzeje. Nie cały, rzecz jasna. Nie była tak okrutna. Pokazała gestem w stronę łazienki.
- Jasne, zostanę. Czegokolwiek potrzebujesz. - Uśmiechnęła się.
Na holo odpaliła sobie wyszukiwanie najbliższych knajp z jedzeniem, które serwowały jednocześnie alkohol. Jednocześnie w końcu zapaliła papierosa. Zbliżała się coraz bliżej do tego punktu, za którym była już tylko chęć błogiej nieświadomości, miała jednak świadomość, że lepiej byłoby utrzymać się na powierzchni.
Cokolwiek się działo, znała siebie na tyle żeby wiedzieć, że jutro zagra i zaśpiewa świetnie, że będzie się spalać i dawać z siebie wszystko. Na takich emocjach potrafiła naprawdę wspiąć się na swoje muzyczne wyżyny. Zwłaszcza że była w tym wszystkim, gdzieś na samym dnie, również nadzieja.

Simon dał się zagonić pod prysznic a po wyjściu z łazienki założył nawet czyste ubranie. Odrobinę też otrzeźwiał, ale tylko odrobinę.
Zamówione jedzenie i picie przyleciało nakierowanym na jej holofon dronem kilka minut później i Simon nawet zjadł trochę, po czym zapalił i wlał sobie resztkę taniej whisky.
- Wiesz co jest najgorsze? Że nie mam pojęcia jak się zachowywać. Jak mam rozmawiać ze znajomymi, z rodziną. Wszyscy współczują i mnie pocieszają a ja nie wiem co odpowiadać. Czy powinienem się ogolić i czy w ten cholerny upał wypada mi założyć krótkie spodenki? Uznałem, że najlepiej będzie się schlać, bo wtedy dadzą mi spokój. Tylko przy tobie czuję się jakoś naturalnie. A ty pewnie też nie masz pojęcia co do mnie mówić.
- Wiesz, kiedy kilka lat temu… - Howl westchnęła. - Mój ojciec trafił do szpitala i wszyscy myśleli, że już po nim, też byli mili, współczuli i pocieszali. - Przyssała się do butelki dość dobrego bourbonu, i dopiero po chwili poszła szukać szklanki i lodu.
- Nawet matka nagle mu wszystko przebaczyła. A mój ojciec, wierz mi, wtedy był naprawdę znielubiany przez naszą rodzinę, znajomych, no, wszystkich. To znaczy wiesz, między matką a ojcem nie było jakiejś wielkiej kłótni czy dramatu, nawet jak okazało się że ma romans i odszedł do innego, ale było jakieś takie… Wytarcie? Wiesz, jak to w małżeństwie. Z takim stażem i dwójką dzieci. W każdym razie, jak się prawie przekręcił to nagle zaczęłam o nim słyszeć same pozytywy. I jak będzie go brakowało. A wcześniej każdy miał swoją opinię. I nie, nie mam problemu z tym jak rozmawiać - machnęła ręką. - Bardziej z tym, co się dzieje w mojej głowie.
- Tak, śmierć zmienia wszystko. - strzepał popiół obok popielniczki. - O zmarłym można mówić dobrze albo w ogóle, co nie? A wcale nie było dobrze, Howl, wcale nie było dobrze. Rozmawialiśmy z Didi o rozwodzie. Nikomu o tym nie mówiłem, ale tak było. Mieliśmy żyć jak para wolnych duchów San Francisco, jakbyśmy żyli cholerne siedemdziesiąt lat temu. Grać bluesa, ledwo wiązać koniec z końcem, kochać się i nie martwić o nic, ona to tak wymyśliła, wyśniła sobie. Wieczne jebane Lato Miłości. Nawet wtedy to długo nie potrwało. Nam wychodziło jakiś czas, póki byliśmy dzieciakami, a potem dopadła nas cholerna rzeczywistość. Mieliśmy żyć otoczeni przyjaciółmi a oni odpadali jeden po drugim, goniąc za kasą albo na odwrót, staczając się zupełnie i tylko pożyczając od nas kasę na dragi. A my sami byliśmy za słabi, żeby wytrzymać sami ze sobą. Nikt już nie czuje bluesa, może jeszcze ty, Howl. Dobrze, że chociaż ty jakoś się trzymasz.

- O fak. - Howl aż przysiadła na krześle. - A-ale jak to? - Spytała z niedowierzaniem. Wyciągnęła rękę po butelkę i dolała sobie do pełna. Kiedy podniosła szklankę, trochę rozlała. - I co to tak właściwie znaczy - czuć bluesa? Ja czuję, tak myślę… Różne rzeczy. - Napiła się, a potem jakby dla zaakcentowania, zakręciła szklanką tak żeby zadzwoniły kostki lodu. - Różna muzyka gra mi w głowie. Czasem mi się wydaje, że nie potrafiłabym się ograniczyć tylko do jednego nurtu, jednego sposobu… Jednej osoby? Nie wiem. Nie bardzo kiedykolwiek rozumiałam związki, wiem że ojciec jest teraz o wiele szczęśliwszy, matka zresztą też. No i facet ojca też jest bardzo spoko, wiesz, to jedyna osoba w życiu z którą mogłam pogadać o tym co czuję, co mi w duszy gra, kto mnie nigdy nie oceniał… Ech, ale tacy ludzie - wyciągnęła z paczki kolejnego papierosa i zapaliła. - Zazwyczaj bardzo dostają w dupę. Borze, czy ja jestem bardziej pijana niż ty? Jeśli tak, to niedobrze. I wiesz, ja się szykuję na to, że pewnie jeszcze nie raz bardzo od życia dostanę w dupę, już w sumie dostałam, głównie dlatego że ta kurwa Paris okazała się taką straszną pipą, wiesz, Paris, pamiętasz ją?
Simon pokiwał głową.
- To ta co sobie wzięła ksywę bo chce być kolejną, ja pierdolę... - zaczęła się niewesoło śmiać - Chce być kolejną wielką Florence. Tylko jak na razie bliżej jej nie do Welch, tylko do Foster Jenkins. Chociaż, pewnie mówię tak bo jestem zła. I to nie tak, że chcę się odegrać, tylko chciałabym żeby zapłaciła za to co zrobiła, jakoś, kiedyś, nie wiem, jakaś kosmiczna karma. Bo ja sobie mówię, że wszystko płynie, że to co się dzieje mnie opływa, że zawsze mam muzykę, ale czasem jest tak, że nie chcę śpiewać, wiesz? Chcę po prostu stanąć gdzieś bardzo wysoko i krzyczeć, krzyczeć bardzo głośno. Nie, to nie robi sensu. - Zapatrzyła się gdzieś w sufit. - Robi, chociaż trochę? I mówisz o tym, czego ona chciała, co wam wymarzyła... A czego chciałeś ty?
Wzruszył ramionami, dopijając swoją whisky i wlewając sobie jej bourbona.
- Nie wiem, po prostu dałem się porwać temu wielkiemu snowi Didi. Nie wiedziałem jeszcze, że takie rzeczy się udają tylko na filmach. Albo może i naprawdę, niektórym ludziom, ale ich nie znam. Może tym naprawdę szalonym, którzy potrafią nie myśleć o niczym innym. A my byliśmy za mało szaleni… i zarazem za bardzo, żeby wieść normalne życie. I doszliśmy do tego momentu kiedy właśnie już nie chce się śpiewać. W każdym razie razem. I zastanawiam się czy ten morderca mógł nas znać, że wyciął zaprzepaszczone ideały Didi na jej ciele. - Schował twarz w dłoniach a głos znów zaczął mu się łamać. - Na rozpoznaniu na szczęście mi tego oszczędzili, wystarczyło żebym zobaczył jej twarz.
- Hej, hej. - Howl zwlekła się z krzesła, co wymagało już odrobiny wysiłku, i podeszła do Simona. - Nie myśl o tym teraz. - Zastanawiała się, czy wypada go przytulić, czy to coś pomoże, w końcu wybrała bardziej bezpieczną opcję którą było położenie ręki na plecach. - Słuchaj, nie obiecam ci że będzie dobrze, bo wiem, że pewnie póki co będzie mogło być tylko trochę, odrobinę mniej źle, dzień po dniu, i może… Może minie wiele czasu, zanim coś się zmieni. Ale coś się zmieni, na pewno, i nawet jak nie przestanie boleć, to będzie bolało mniej. A przynajmniej mam taką nadzieję.
- Ja teższ - powiedział. - Póki co mam ochotę wyjechać gdzieś daleko, ale ttakie gadanje. W niedzielę pogrzeb, potem będzie co będzie potem. Upij się ze mną Howl i posłuchajmy smutnej muzyki, ok? Mam taką potrzebę ale sam jej nie zniosę.
Podszedł do wieży stereo i puścił piosenkę, mówiąc:
- To jest ładne.

Czy on wiedział, do kogo mówił i na co się pisze? Czasem można było odnieść wrażenie, że Howl znała wszystkie utwory jakie zostały napisane.
- Jasne, alko i smutna muzyka, jak w liceum. - Mruknęła pod nosem. - Znam. - Kiwnęła głową i przemieściła się w okolice wieży z dość jasnym do odczytania zamiarem przez kogokolwiek kto chociaż raz brał udział we wspólnym słuchaniu muzyki z kimkolwiek, zamiarem dorzucenia czegoś do playlisty.
- Łaa-dne. - Łyknęła ze szklanki i zaciągnęła się papierosem. Ładne nie było dla niej słowem którego lubiła używać wobec muzyki, dlatego zabrzmiało to może nieco ironicznie.
Cóż, powstająca w jej głowie playlista zdecydowanie wymagała dorzucenia “Push the Sky Away” Cave’a oraz "Youth" które dla niej było sentymentalnym powrotem do nastolęctwa a potem, cóż… W sumie nie wypadało dominować playlisty gospodarza.
No, może jeszcze "Sorrow" i pozamiatane.
Sprawdziła wiadomości. Brat nie odpisał, postanowiła mu się przypomnieć wysłaniem smutnej minki. “Sorki, grałem w Warhammer World, omg, jasne że wpadnę. Tylko daj znać gdzie.” - odpisał po upomnieniu.
Przez chwilę zastanawiała się, kogo jeszcze miała ochotę zobaczyć w Niewidzialnym. Ludzi zawsze było dookoła niej pełno, ale teraz próbowała sobie przypomnieć przez dłuższą chwilę, jak miała na imię ostatnia osoba którą całowała i kto to był. Jessie? Chyba. Miła, chociaż czasem trochę nerwowa dziewczyna. Studentka jakiegoś związanego z architekturą kierunku. A może nie? Może to był ten wysoki, małomówny koleś, Locke, którego towarzystwo tak lubiła ze względu na jego wzrost i na to jak bezpiecznie można się było poczuć w jego objęciach, gdy po raz pierwszy tańczyli do jakiegoś kawałka.
Szybko napisała do obojga. Potem pozwalała muzyce płynąć, w końcu nie wypadało przerywać utworu ani gadaniem, ani przełączaniem na kolejny przed czasem.
- Tęskniłam za tobą, wiesz? - miała wrażenie że zatrzęsło nią jakby miała dreszcze, co było dziwne, bo przecież ta pogoda, nie powinno być jej zimno. - Nawet nie wiedziałam.
- Ja też, Howl - rzekł Simon patrząc na nią, podczas gdy w tle Matt Berninger śpiewał:
I don't want to get over you i dźwignął się z krzesła a że był już kompletnie pijany to zatoczył się, stracił równowagę i upadł w miski z kocim żarciem. Dylan uciekł z kuchni miaucząc oskarżycielsko.
- No właśnie. - Howl pokiwała głową. - Takie rzeczy właśnie smutna muzyka robi z ludźmi. - Mówiła z całkowitą powagą, co było w sumie jej pijackim trybem. Dopiero po chwili udała się z odsieczą.
Sama przy tym trochę się zataczała, ale czuła się jeszcze dość stabilnie.
- Powinnam o tym napisać jakiś kawałek. W końcu czuję bluesa, ale wychowywali mnie nie tylko Nick, Tom i Jim, ale też Jack, Johnny i Jim. Ten drugi Jim. - Zaśmiała się.
- Bill się ucieszy, już od jakiegoś czasu smęci i mędzi, że potrzebujemy materiału na drugi album. Sęp straszny z niego, wiesz? No ale cóż, nikt nie powiedział że sex, drugs and rock'n'roll to będzie łatwe życie. - Westchnęła.
Nie była pewna czy Simon jej w ogóle słuchał, bo tylko mamrotał coś niewyraźnie. A gdy pomagała mu wstać, objął ją i zaskoczoną pocałował w usta.

Przez chwilę nic innego nie miało znaczenia.
Potem zadziałał jakiś impuls, który kazał jej go odsunąć, lekko, ale jednocześnie chwyciła go za ubranie, na wysokości mostka. Zacisnęła palce.
- Co... - spytała, a potem to ona go pocałowała.
- Dlaczego?... - W sumie tylko to tłukło jej się teraz po głowie.
Simon wymruczał tylko coś co brzmiało jak “bo możhm” i oparł ją o ścianę, znów przywierając ustami do jej ust.
W sumie to był to dość skuteczny sposób, żeby każdemu zamknąć usta, więc nie protestowała. I to nie tak, że była w tym co się działo bezwolna, raczej zostawiała im jeszcze małą furtkę prowadzącą w przeciwnym kierunku niż ten najbardziej oczywisty.
W głowie tłukła jej się jakaś resztka myśli że zachowuje się jak ostatnia suka, ale w sumie Simon podał jej bardzo dobry argument przeciwko takiemu myśleniu. Howl sama była już mocno pijana a on nie dawał jej czasu na rozmyślania w jakim stopniu niestosowne jest to co robią. Całowali się zachłannie a dłonie Simona nagle znalazły się na jej pośladku i pod koszulą.
Przynajmniej kojarzyła na tyle, żeby zdać sobie sprawę z tego, że w tych górnych rejonach od pewnego czasu nie dotykał jej nikt poza lekarzami. Próbowała złapać go za rękę. Jego ruchy były na tyle niezdarne, że udało się jej to bez problemu. Lecz pozostawała druga dłoń, teraz błądząca po jej plecach. Jeśli Howl chciała, żeby przestał, musiała być bardziej stanowcza. Pytanie czy naprawdę chciała.
Niezdarni, bardzo pijani ludzie to niekoniecznie było to, co kręciło ją najbardziej, zresztą, alkohol miał też inne wady. Poza tym przytępiał. Ale tak poza tym, naprawdę tęskniła. Nawet jeśli teraz nie było tak jak poprzednim razem. Więc po prostu przesunęła jego rękę w dół, w bardziej komfortowe dla niej rejony. Na szczęście zdawał się nie zorientować, co było nie tak czy też że coś się zmieniło. Howl nigdy nie miała w zwyczaju nosić staników i nigdy nie potrzebowała, pewne zmiany w jej wyglądzie dało się wytłumaczyć zwykłą utratą wagi, a lekarze zrobili tyle, że blizny były dotykiem praktycznie niewyczuwalne, jednak to głównie dlatego unikała takich sytuacji. Pomysł ze zrobieniem tatuażu miał to rozwiązać, ale skończyło się na tym że pogadała z tamtą tatuażystką, dała jej bilet na koncert za konsultację i tyle, nie odważyła się przy niej rozebrać.
Tymczasem, w tle muzyka przeskoczyła na “Good Times Gonna Come” Aqualunga. Howl przez przypadek zamiast jednego kawałka dorzuciła całą swoją playlistę, swoją drogą jej nieco prześmiewczy tytuł “jestę nastoletnią dziewczynką” wiele mówił o tematyce i nastroju utworów. Jeśli Simon życzył sobie smutnej muzy, to zapowiadała się cała nawałnica. Nie to żeby teraz pewnie zwracał uwagę na muzykę.
Być może, bo nawet jakby coś mrucząco zanucił. Ale podczas gdy jej myśli pędziły z ponaddźwiękową prędkością on był skoncentrowany tylko na niej. Póki co jednak jego dłonie nie zabłądziły w te rejony, których się obawiała.
- Chodź… - wyszeptał, nie odrywając się od niej i ciągnąc w stronę łóżka.
- Może lepiej… - Próbowała złapać oddech. - Gdzieś indziej. Nie tu. - W sumie nie było to zbyt precyzyjne, ale bardzo nie chciała mówić na głos tego co pomyślała.
- Nej tu… - powtórzył niewyraźnie Simon. - Jest tylko tu i teraz.
Nagle puścił ją, potoczył się sam do łóżka, zwalił się na nie ciężko, tak jak stał i znieruchomiał, przytuliwszy się do koca.
Zaklęła cicho, a potem pokiwała głową. To w sumie potwierdziło jej przypuszczenia, nie tylko odnośnie tego, jak bardzo był pijany, ale też tego, że tak naprawdę nie chodziło o nią. Rozejrzała się i namierzyła butelkę. Pociągnęła łyk, a potem usiadła na łóżku. Szybko wystukała bratu wiadomość z jutrzejszą miejscówką.
“Ucz się tych swoich paragrafów a nie grasz w głupie gry”, dodała jeszcze jako poradę chociaż to on był starszy.
“Daj żyć!” - odpisał.
Simon zaś coś jeszcze mruknął i poruszył się, ale już odpływał do krainy Morfeusza, gdzie być może wszystko wyglądało inaczej. Patrząc na niego Howl uświadomiła sobie, że do niczego więcej i tak by dziś nie doszło i jej dylematy, przynajmniej częściowo pozostały w sferze teorii. Jej serce, jeszcze przed chwilą wyrywające się z piersi zwolniło rytm i nagle poczuła wielkie zmęczenie. Rozejrzała się po ciasnym i zagraconym mieszkanku, ale poza łóżkiem nie było tu gdzie spać, chyba że na podłodze na kocu. Kot Dylan przysiadł w kącie i patrzył na nią świecącymi w półmroku oczami.

Odetchnęła w sumie z ulgą. Potrzebowała raczej od-komplikować sobie życie, a nie gmatwać je sobie i innym.
Przynamniej na facetach takich jak Jim można było polegać. Nawet, jeśli to Jim sprawił że teraz czuła się tak zmarnowana.
- Chodź, Dylan. - Poklepała łóżko obok siebie. - Kici kici.
Totalnie nie znała się na zachowaniu kotów, matka nigdy nie pozwalała na trzymanie futrzaka, mówiła że to ojciec się nie zgadza. Potem gdy Peter zamieszkał z Patrickiem Goldem, adoptował trzy koty. Lubiła je, ale za cholerę nie potrafiła pojąć instrukcji obsługi. Wiedziała tylko, że potrafią być zazdrosne.
Może Kot Dylan też był. Może po prostu tęsknił za swoją właścicielką. A może jej nienawidził. W każdym razie, nie chciał przyjść.

Ech, walić to. Przynajmniej była gwiazdą rocka. Miała swoich fanów, chociaż rzecz jasna najbardziej liczyło się dla niej co sądzą o jej muzyce. Muzycy byli też tylko ludźmi i nieraz zdarzało się jej grać po ciężkiej nocy. Zawsze miała Anastazję która w razie czego pomoże jej z zamalowaniem ryja, miała też nadzieję że jakby co to Liz poratuje ją jakimiś chemicznymi cudami. W sumie nigdy wcześniej nie potrzebowała używek, poza kawą. Ale może zawsze musi być ten pierwszy raz.
Ostatnim wysiłkiem woli podniosła się z pozycji siedzącej i powlekła do kuchni. Odstawiła przy tym butelkę z zawartością wyczerpaną tylko w połowie na kontuar w kuchni. Pewnie Simon będzie miał jutro na klina. Była tutaj już nieraz, więc pamiętała co gdzie jest i jak nastawić ekspress, tak żeby sam zaczął parzyć kawę o 9tej. Nie było przyjemniejszej pobudki niż aromat świeżo parzonej kawy rozchodzący się po mieszkaniu.
Muzyka w trakcie jej heroicznej podróży zmieniła się na coś nieco żywszego, “Blame it on me” Ezry. Howl już w łazience jeszcze chwilę potańczyła, przemieszczając się w stronę umywalki, co przypominało nieco wyczyny Toma Hiddlestona ładnych parę dekad temu, tylko w tempie dostosowanym do muzyki. Potem opryskała twarz zimną wodą i popatrzyła na siebie w lustrze. Bardziej żeby próbować dojrzeć na co się zanosi jutro, niż z powodu wcześniejszych stanów. Nie było aż tak źle, miała dobrą tolerancję na mocne trunki i zazwyczaj szybko się regenerowała.

Rozejrzała się po łazience i otworzyła szafkę, w poszukiwaniu czegoś do mycia zębów, jakiejś magicznej tabletki którą wystarczyło rozgryźć, albo czegokolwiek. Potem, tknięta jakimś dziwnym uczuciem, przejrzała zawartość pod kątem jakichś leków, których nałykanie się mogłoby mieć przykre konsenwencje. Gdyby miała jakieś znaleźć, była gotowa zaraz spuścić je w kiblu.
Ustawiła budzik na 9:30, tak żeby zdążyć z prysznicem przed przyjazdem Billa. Zaprogramowała jako pobudkę swoją specjalną playlistę - miała je na każdą okazję. "How Soon Is Now?", "Youth Knows No Pain", "No Roots" i "Would You Fight For My Love" to był idealny początek, jej pobudki były już znane wśród ich radosnej bandy. Trochę szalone, jasne, ale wiadomo było że kaca najlepiej było rozćwiczyć, albo w jej przypadku próbować roztańczyć. Ustawiła jednak w miarę znośną głośność, nie była okrutna. Chociaż w Warsaw by się nie hamowała. Nieraz zdarzało jej się rano biegać po mieszkaniu, tańczyć i budzić wszystkich obecnych. W ramach tych pląsów roznosiła jednak także kawę i czasem śniadanie, więc nikt jej jeszcze za to nie pobił ani nic.
Ostatni kawałek zresztą był bardziej jako inspiracja do myślenia o koncercie. Może Jacka White'a nie zaliczyła do grona swoich ojców, w przeciwieństwie do Jacka Danielsa na przykład, był jednak dla niej ważnym muzycznym autorytetem, jej gitara była w pewnym stopniu repliką jednej z jego słynnych gitar, miała podobny styl gry i brzmienie.

Potem, już trochę na autopilocie, wróciła do łóżka, gdzieś tam jeszcze zrzuciła buty, pilnując żeby nie zgubić nigdzie ukrytego w jednym z nich noża, i przykryła się swoją skórzaną kurtką. Zostawiła włączoną muzykę, odpływała więc całkiem przyjemnie.

Cuz I walk dead or alive
I waste my time whenever I like
I'm feelin ok
with my whiskey hangover





Anastazja (0,9 ‰)
Rosalie (1,1 ‰)
Chris (0,8 ‰)
Billy (0,6 ‰)
JJ (0,0 ‰)
Han
(1 ‰)
Ruda
Mery
(1,2 ‰)

Mieszkanie przypominało pobojowisko. Wszędzie walały się okruchy chipsów i pizzy, a podłoga lepiła się niemiłosiernie, pokryta sosami, piwem i bogowie rock&rolla wiedzą czym jeszcze. Tu i tam walało się siedem pustych butelek po wysokoprocentowych trunkach i pusta beczka po piwie. Bob wiedział co robi wynajmując im mieszkanie po niższej cenie. Wszystko mu się zwracało, w tej czy inny sposób.
Kibel nosił ślady konkretnego rzygania, ale nie wiadomo było kto go tak ozdobił. W blacie taniego stołu z Ikei były dziury po szpilkach Rudej Mery, która chrapała w nich na kanapie. Han spał obok, częściowo na podłodze, częściowo na gościnnym materacu. Z łóżka Liz w nadwoziu starego Volkswagena wystawała ręka Anastazji. Billy i JJ kimali u siebie a Rosalie w pokoju Howl.
Chris zasnął na obdartym skórzanym fotelu w sali prób, po tym jak próbował pracować tam nad oprawą holo, co jednak wymagało w miarę wypoczętego i trzeźwego umysłu. Na szczęście zdążył podyktować Lamii najlepsze pomysły. Potem śnili mu się tańczący Pakistańczycy w turbanach.

Podczas gdy ludzie spali władzę przejęły AI. One nie potrzebowały odpoczynku i nigdy nie spały, chyba że wyłączyło się całkiem sprzęt, na którym były zainstalowane. Nie wiadomo do końca co robiły z wolnym czasem. Ich Duchy nie były najnowszej generacji – ale posiadały ograniczone zdolności samo uczenia się. A przede wszystkim coraz lepszego dostosowywania do swych właścicieli.

Głos Rozsądku Rosalie, występujący pod postacią skrzydlatej świni, za wszelką cenę próbował ją obudzić. Niestety kładąc się spać odłożyła e-glasy na nocny stolik, tak że spadły za niego, w dodatku poziom baterii spadł do minimum i wystarczyło jej tylko na krótki budzik. Rosalie na jego dźwięk machnęła ręką, mruknęła coś niewyraźnie i przekręciła się na drugi bok.
Głos Rozsądku rozpaczliwie rozważał różne opcje, co zajęło mu kolejne ćwierć sekundy. W domu były jeszcze dwie AI, ale Maya Anastazji była starszej generacji, więc Głos nią trochę gardził. No i też była tu gościem, więc nie miała dostępu do domowej sieci. Głos zatem połączył się z miejskim wi-fi a następnie z Lamią. Lamia przeanalizowała wszystkie interakcje Chrisa z Rosalie i behawioralnie oraz statystycznie uznała, że Sully ją lubi, więc postanowiła pomóc jej Duchowi. Mogła obudzić Chrisa, ale choć bywała złośliwa, uznała, że dobro jej pana jest na pierwszym miejscu i przed ważnym koncertem powinien się jeszcze chwilę wyspać. Najpierw więc wysłała automatyczny odkurzacz z misją podłączenia e-glasów do ładowarki. Ten otworzył sobie niedomknięte drzwi, ale nie zmieścił się w szparę między szafką a ścianą, gdzie leżały e-glasy Rosalie. Wtedy Lamia postanowiła udostępnić Głosowi głośniki.

W ten sposób wszystkich w mieszkaniu obudził kwik świni.

- Rosalie, wstawaj! – kwiczał Głos Rozsądku. - Za godzinę musisz być w pracy! Nie możesz się spóźnić, to ważny dzień! Zamawiać taksówkę?!

Rosalie zerwała się z łóżka i uświadomiła sobie kilka rzeczy. Że jest dziesiąta i za godzinę ma być w pracy w salonie w Castro i że to ważny dzień, bo ma dostać umowę na stałe. Że wciąż jest trochę pijana. Że po motocykl w tym stanie nawet nie ma co się fatygować. Że cała ujebana jest sosem od pizzy i nie ma czystych ciuchów na zmianę ani nawet szczoteczki do zębów. Że za cholerę nie zdąży zajechać do Alamo, żeby się umyć czy przebrać.

Billy obudził się i po dłuższej chwili uświadomił sobie, że obiecał Howl, że minutę temu odbierze ją jej vanem od jej przyjaciela Simona, świeżego wdowca po zamordowanej przez Melomana żonie.

Chrisa kilka minut później w sali prób obudziła Lamia, bowiem obliczyła, że właśnie teraz powinien wstać, żeby wyrobić się z oprawą holo na koncert. Obudziła go pakistańskim disco.

Liz (0,1 ‰, THC 4ng/ml)

Obudził ją John, lecz nie w ten sposób w jaki by chciała. Nie było go obok, tylko wymięta, pachnąca nim pościel. Słońce przesączające się przez zielone rolety poraziło oczy Liz gdy je otworzyła. Oświetliło mieszkanie Johna, sterylne jak i pozbawione cech indywidualnych jak pokój hotelowy. Nie miał żadnych pamiątek, bibelotów, zdjęć w ramkach – jednym słowem żadnej z tych rzeczy, które gromadzą ludzie.
Jedyną ozdobą był duży obraz nad łóżkiem przedstawiający kobietę o smoliście czarnej skórze i żółtych ustach. Zapytany kiedyś o niego John powiedział, że zostawili go poprzedni właściciele a jemu nawet się spodobał.
Teraz rozmawiał przez holo w kuchni. Po hiszpańsku. Kolejne małe odkrycie. Nie wiedziała że zna ten język, chociaż w Kalifornii nie było to nic nadzwyczajnego.

- Si, señor Diego, rápido. Yo voy ahora – jego hiszpański brzmiał bardzo dobrze i naturalnie.

Nim zastanowiła się czy chce włączyć translator, zakończył rozmowę i wrócił do salonu-sypialni. Był już ubrany, w długich spodniach i koszuli, jak do wyjścia, brakowało tylko butów. Zawsze czujny, zauważył, że się obudziła. Wyglądał na spiętego.
- Muszę wyjść, Lizzie – powiedział. – Nie wiem na ile, więc zostawię ci klucze, gdybyś chciała się zmyć, ok?

Howl (0,7 ‰)

You use the sun to erase the past
But you think it only erases for you

Problem z nastawianiem ulubionych utworów na budzik był taki, że nie chciało się podnosić, żeby go wyłączyć. Słuchając depresyjnego kawałka The Smiths Howl mrużyła odczy przed światłem dnia wlewającym się przez żaluzje. Tak dziwnie było leżeć w łóżku martwej przyjaciółki (bo był przecież taki czas, całkiem długi, że z Didi się przyjaźniły) obok jej sponiewieranego przez życie męża. Simon nie obudził się. Nie dziwiło to biorąc pod uwagę liczbę pustych butelek i puszek, których zawartość wlał w siebie wczoraj.
Do kawy przygrywał Howl Jack White, niestety nie na żywo.

Nastała dziesiąta, potem pięć po, a Billy’ego nie było. Był za to oznaczony na zdjęciu wrzuconym nocą do sieci przez Anastazję, wraz z Chrisem, jego kumplem Hanem, Rosalie - znajomą Anastazji, która prowadziła ich fanpejdż - i jeszcza jedną laską. Część towarzystwa była częściowo rozebrana a Sully miał wystrzyżone na bokach głowy małe penisy. Howl ominęła chyba dobra impreza.
Kot Dylan zamiauczał oskarżycielsko, siadając przy przewróconych od wczoraj i pustych miskach.

- Żryj z podłogi. - Odezwała się sympatycznym tonem do kota. Z tego czego zdążyła się nauczyć o zwierzętach, i tak nie rozumiały większości słów, liczyła się natomiast intonacja. Logiczne.
“Mam czekać, czy zamawiać taxi?” Napisała krótkiego smsa do Billa. W sumie pięć minut to nie było duże spóźnienie, chociaż psuło jej to wizję dnia. Miała powitać kolegę z zespołu kubkiem kawy i oznajmieniem, że jest najlepszym kumplem na świecie. Konfrontacja z rzeczywistością okazała się jednak brutalna.
Westchnęła i ściągnęła z ramion ręcznik. Myła się w pośpiechu, a teraz tego pożałowała. Cóż, przynajmniej jej zdętkowany towarzysz nie protestował przeciwko puszczaniu żywej rockowej muzyki. Odwiesiła ręcznik gdziekolwiek, przy tych upałach nie było sensu suszyć włosów. Dziwnie się czuła, korzystając z cudzych przedmiotów codziennego użytku, ot chociażby kubek z którego żłopała już drugą kawę. W jakieś tandetne kwiatuszki, ale to jedyny jaki znalazła czysty i nie uszczerbiony.
Za niecałe dziewięć godzin mieli być w okolicach stacji Glen Park, zwarci, gotowi i z całym sprzętem. W sumie nie wydawało się żeby to było ciężkie zadanie, część przygotowań była trywialna - taka jak wybranie stylówy, na szczęście dwa dni temu odebrała z pralni wszystkie jej sceniczne ciuchy, nadal zalegały w jej pokoju, wisiały wszędzie jeszcze w pokrowcach z pralni. Większość jej garderoby była ściśle podzielona na rzeczy na scenę i na co dzień i nie było wyjątków.
Zastanawiała się, czy powinna zostawić jakąś wiadomość dla Simona, jednak to byłoby nie w jej stylu, poza tym najlepsze na co mogła liczyć to że końcówki wieczoru nie będzie pamiętał. Zresztą, zawsze może do niej zadzwonić jak wstanie i jeśli będzie miał ochotę.
Czas spędzony na oczekiwaniu na Billa dłużył się niemiłosiernie, chodziła po mieszkaniu, co było przerywane tanecznymi ruchami, udało jej się rozruszać, ale tym bardziej nie potrafiła sobie znaleźć miejsca. W końcu postanowiła być dobrym człowiekiem i poszła dosypać kotu chrupek i ogarnąć jego miski na tyle na ile była w stanie. W sumie jej się udało, chociaż jej pierwszym odruchem - ach to poczucie humoru gdy masz jeszcze trochę alko we krwi - było zadzwonienie do Patricka z pytaniem “jak nakarmić kota?”. W końcu z nudów zaczęła przeglądać jakieś social media, co rzadko robiła. Wiele osób do niej pisało a ona zazwyczaj nie odpisywała, ale może tym razem kryło się tam coś ciekawego.
Znajomi, których zaprosiła na koncert w większości potwierdzili przybycie i pytali o adres. Inni znajomi oraz znajomi znajomych pytali również. To, że Mass Æffect zagra dziś wieczorem zostało już ogłoszone na stronie Niewidzialnego Klubu, stronie kapeli i na prowadzonym przez Rosalie fanpejdżu.

Howl odpisała wszystkim, z większą ilością emotek niż zazwyczaj. Skomentowała też wpisy na fanpejdżu, nieprzesadnie elokwentnie wprawdzie, coś w stylu “ale będzie jazda łupu cupu bęc”. Zawsze starała się być dla fanów miła i dostępna w kontaktach, jednocześnie jednak rozdzielała to kim jest prywatnie a to jaką personę kreuje, również w swojej głowie. Tego poranka wspięła się jednak na wyżyny serdeczności. Wrzuciła też statusy na wszystkie swoje konta, i te prywatne i te osobiste profesjonalne.
Po jakimś kwadransie miała dość internetów na następne pół roku. Dla zabicia czasu zaczęła przerzucać zabawne zdjęcia i filmiki z kotami. Najlepsze próbowała nawet pokazać Dylanowi, ale nie był zainteresowany.
I tak zbliżał się moment kiedy powinien przybyć Billy. Zebrała wszystkie swoje klamoty i jeszcze raz ogarnęła mieszkanie wzrokiem. Nastawiła ekspres żeby zaparzył nową porcję kawy i podtrzymał temperaturę, przez chwilę zastanawiała się czy powinna obudzić gospodarza żeby zamknął drzwi. Potem przypomniało jej się, gdzie trzymali zapasowy klucz. Zresztą bywała tu nieraz i nieraz zdarzało jej się z niego korzystać. Pogrzebała pod podstawką na sztuczne akwarium, i nadal tam był. To budziło wspomnienia, znowu, tego jak Didi pierwszy raz pokazywała jej ten schowek, jak flirtowała z Howl przy okazji - tego było za wiele. Pośpiesznie i najciszej jak się dało wyszła z mieszkania. Chciała wsunąć klucz pod drzwiami, ale pod wpływem impulsu wcisnęła go do kieszeni.

Wyszła przed budynek i usiadła na schodkach. Wetknęła w uszy słuchawki i zapuściła muzykę. “I never knew daylight could be so violent”, śpiewała Florence, co było dość adekwatne do tego poranka.

Wśród licznych wiadomości na holofonie Howl pojawiła się jeszcze jedna, od Locke’a:
“A, i zajebiście, że zagracie też w Alamo!”
“Haha, a skąd to info? ” oraz ikonka z tańczącym rysunkowym kotkiem. Czy ją coś do cholery ominęło czy była zbyt rozkojarzona myśleniem o Didi?
“Kumpel sprzedał taką plotę, a nie gracie?”
“Heh słonko, jaki kumpel? Wiesz że takie rzeczy są ściśle tajne? Co jeśli mogę ci powiedzieć ale musiałabym cię potem zabić? “
“:P Kumpel z pracy, nie znasz.” - Locke pracował w salonie holofonii.
“Może poznam, będzie dziś w Niewidzialnym? No powiedz, skąd się to rozeszło, inaczej będę musiała wymyślić jakieś tortury. "
“Mówi, że usłyszał to od kumpla, który usłyszał od kumpla. Więc trochę chujowa tajemnica. :P “
“Dementuję. Zresztą czy to byłaby prawda czy nie musiałabym powiedzieć że ni chuja, prawda? :P“
“No tak. To czekamy na oficjalne oświadczenie czy coś. “
“Pocałujcie mnie w dupę czy coś Ale serio, nie gadajcie może o tym bo możemy mieć problemy.”
“Ok, ale tak po mojemu to na utrzymanie tego w sekrecie to już chyba za późno. “
“Obiecaj że odwiedzisz mnie w pierdlu."
“Jasne. Jak cię przymkną w Alcatraz to przy okazji zwiedzę ”
“Kurde, wiedziałam że kręcą cię niegrzeczne laski, ale nie wiedziałam, że aż tak! Mam kajdanki jakby co :P Ale jeśli przymkną mnie w Alcatraz to będziesz mógł też zwiedzić moją dupę, taka wielka z niej grota będzie po tym jak się po niej przejadą wszyscy tamtejsi strażnicy i osadzeni, także może się lepiej tak nie ciesz.”
“Brzmi kusząco!”

Howl pisząc z Locke’m zdążyła jeszcze przesłuchać prawie całe “Fire and Whispers” i gdy ujrzała swoje autko, podniosła się i ruszyła sprężystym, nie zdradzającym żadnego zmęczenia krokiem w jego stronę.

- Fuuuck. - skomentował sytuację Billy i usiadł. Przynajmniej tym razem nie było w jego łóżku ślicznotki którą miałby pamiętać tylko przez mgłę. Gówniana sprawa… mierzyć się z konsekwencjami czynów, których przyjemnych stron się nie pamiętało. Siedząc próbował pozbierać myśli. No tak! Howl!
Ruszył chwiejnym krokiem w kierunku wyjścia z pubu.Trochę go suszyło, głowa mu trochę nawalała. Nic czego nie rozwiążą ziółka zaufanego dealera. Wszystko naturalne oczywiście, w końcu “rodzinie” można było jeszcze zaufać. Zresztą Billy nie planował kupować nic twardego, ot ziółka z koralikowej apteki. Te jednak musiały poczekać. Pierwszym celem był vanik Howl, do którego trzeba było się wdrapać, uruchomić zapis ostatniej trasy i odpalić ją w odwrotnym kierunku. I można było się kimnąć w podróży.

- Ja pierrdolę, Lamia… - Chris wytoczył się z sali prób ze zbolałą miną. Skatowanie replayem pakistańskiego disco na pobudkę było ostatecznym dowodem na to, że maszyny nie posiadają duszy.
Perkusista prawie zderzył się z Billym chcąc dochybotać się do kibla, naprzeciw dokładnie przeciwnej trasie Rebela, który zmierzał do wyjścia.
Sully oparł się o ścianę niby to przepuszczając muzyka, niby to łapiąc pion z pomocą ściany.
- Billy, gdzie ten koncert? - wybełkotał wciąż będąc na granicy snu i jawy. - Muszę tam pojechać holo szykować.
- Spadaj… nie dadzą… - burknął Rebel Yell. - Musisz przygotować… przenośny zestaw.
W tej chwili nie miał czasu ni ochoty wyjaśniać szczegółów. - Tak.. przenośny.
Po czym uruchomił e-glass, by nadać wiadomość do Howl, w odpowiedzi na SMS’a którego mu przesłała.
- Nie… muszę nagrać scenę do oprawy. Mam pomysł. - Sully zaczął po kieszeniach spodni szukać fajek. - Więc muszę być tam wcześniej.
- Gówno musisz… to Niewidzialny. Sceny jeszcze nie ma. Dopiero powstanie. - burknął Billy i potarł czoło przypominając sobie. - Gdzieś…w Glen Park.. starej stacji metra… na pociągu… dachu. Cholera jak zaczniesz się tam kręcić, ujawnisz miejscówkę. Jak ujawnisz… miejscówkę too… będzie po koncercie.
- To będzie więcej ludzi - Chris wyszczerzył się nie wiadomo czy na kończenie wypowiedzi Billa, którą mu przerwał, czy znajdując w kieszeni złamanego szluga i zapalniczkę. - Nie bój, będę ostrożny. Spotkamy się na miejscu, tylko gary mi zabierzcie.
- Taaa… akurat nie kojarzysz mi się z ostrożnością. Zresztą jak dla mnie oprawa może być prowizoryczna. Będą headhunterzy na koncercie, a oni… raczej zainteresują się jak gramy. A nie jakie fajerwerki puszczamy w tle. - odparł Rebel Yell wzruszają ramionami wyminął Chrisa. - Spieszę się.
- Aye, leć. Tylko na bogów chaosu weź autopilota. - Sully klepnął kumpla w ramię. - A mam pomysł by zrobić coś fajnego. Nie zaszkodzi. Trzym się. - Sully zapalił połówkę papierosa i skierował się ku salonowi, zaś Billy na zewnątrz, do vana.

Pojazd z zaprogramowaną trasą w końcu dojechał na miejsce. Billy rozejrzał się dookoła i przez e-glass połączył z Howl.
- Karoca już czeka księżniczko. - rzekł zadziornie.

Howl wsiadła, usadowiła się wygodnie i zrzuciła buty. Potem przyjrzała mu się uważnie. Włosy nadal miała jeszcze trochę wilgotne, przez co sprawiały wrażenie nieco bardziej ujarzmionych niż zazwyczaj. Tak poza tym wyglądała w miarę dobrze.
- Księżniczka z radością zasiadła. - Oznajmiła. - Jakaś muza? - Poklikała na holofonie, który miała sparowany z systemem nagłośnienia w aucie. - Italo disco? Atari Teenage Riot? A może coś romantycznego?
- Na co masz nastrój… może coś klasycznego? - zapytał z uśmiechem Billy nadal siedząc za kierownicą. - Pojedziemy do Izziego, na tereny Dzieci Kwiatów. Izzy sprzedaje różne ziółka. Znajdzie się coś na ból głowy wprost z apteki matki natury.
- Na ból głowy? - Skrzywiła się sceptycznie. - A na popierdalanie na scenie jak mały robocik mimo że noc była wyjątkowo ciężka? Jak tam u was w ogóle? Widziałam że mieliśmy gości. Mam nadzieję że nikt nie uprawiał żadnych fikołków w moim łóżku, co?
Klasyka, no dobrze. Howl zapuściła Orffa i jego “O fortuna”.
- Nie wiem… szczerze powiedziawszy nie pamiętam. - zaśmiał się Billy i wzruszył ramionami. - Mogę jedynie potwierdzić, że ja się w twoim łóżku nie obudziłem. No i nikt się do mnie rano nie tulił.
Spojrzał na Howl dodając. - Kokaina i inne naturalne wspomagacze są również w zasięgu Izziego.
- No to zajebiście. - Wyszczerzyła się w uśmiechu, ale jej oczy pozostały dziwnie smutne. - Mam za dużo myśli w głowie, jeszcze trochę i mi odpierdoli. - Prawa ręka jej chodziła, wybijała jakiś skomplikowany rytm na oparciu. Poruszała się nawet szybciej, niż kiedy grała na swoim ukochanym pianinie w Warsaw. - Okazało się, że kawa na to nie pomaga. Wiesz jak to jest, jak tankujesz kofeinę bo myślisz że przestaniesz czuć się parszywie, ale wszystko co dostajesz to Hiperprzyśpieszone Uczucia? O kurwa, ale na prochach może być gorzej. - Klepnęła się w czoło. - Accelerated Depression™, powinnam napisać taki kawałek. O, czekaj. - Przewinęła na holo jakieś wiadomości. - Liz chce żebyśmy po nią wpadli. - Odpisała szybko, poczekała chwilę na odpowiedź, a potem pochyliła się do przodu i szybko przeprogramowala trasę. Przy okazji dorzuciła też kolejny kawałek, rezygnując z muzyki klasycznej na rzecz progresywnego rocka, konkretnie “Blood on the Tightrope” Lunatic Soul. - Nie umiem wyrzucić tego gówna z głowy, jak bym nie próbowała. Oczywiście - zaśmiała się w sposób który stanowił zaprzeczenie wesołości. - To że spędziłam noc w jej mieszkaniu, spałam w jej łóżku i upijałam się z jej facetem, pewnie nie pomogło. Ale naprawdę napiszę ci o tym kawałek.
- Nie brzmi jak powód dla wyrzutów sumienia… gdybyś spała z jej facetem to może…- zamyślił się Rebel Yell nie bardzo rozumiejąc targające nią uczucia. - Co cię tak dobija? Że zginęła? To smutne i tragiczne… ale przecież nie zginęła przez ciebie.
Howl zamilkła na jakieś pół minuty.
- Spałam to nie. To znaczy nie teraz. Kiedyś. - Przygryzła dolną wargę. - Sorry w ogóle, że ci się z tym narzucam. Miałyśmy… Między sobą. - Wykonała gest ręką, pokazała na siebie, a potem przed siebie, gdzieś na powietrze, potem znów na siebie. - Didi i ja, miałyśmy, coś. Wiesz, jak to jest jak coś się dzieje ale nie mówi się, że coś się dzieje, albo nie rozumiesz czemu ktoś coś robi, jakoś się zachowuje, i uciekasz… - Chyba naprawdę wypiła wiele kawy. - Ale to cię też przyciąga. - Zacisnęła powieki, oczy jej się zaszkliły. - A potem coś się dzieje, i już się nigdy nie dowiesz. Bum, kurtyna. W sumie Anastazja mi ją trochę przypomina, może dlatego czasem niektóre jej odzywki czy zachowania tak mnie wkurwiają.
- Nie wiem komu zazdrościć, tobie czy jej. - mruknął cicho Billy i potargał czuprynę Howl przyjacielskim gestem. - Daj sobie jednak spokój z tym. Masz prawo smucić się z powodu tej straty i prawo wspominać miłe chwile, ale rozkładanie na kawałki… tego co mogło być…
Wzruszył ramionami. - Zawsze mogło być gorzej. Ja tam wolę ufać swoim instynktom. Jeśli mówią, że trza wiać… to wieję.
- Tak, widziałam. - Prychnęła śmiechem. - “Billy spiepsza przed policjom”, czy jak to tam szło? I czego zazdrościć?
- Wspaniałego tyłka na przykład. I tego że mnie nie złapał. - Rebel Yell niespecjalnie się przejął jej przytykiem.
- Nie nie nie, czekaj. - Potrząsnęła głową. - Powiedziałeś że nie wiesz komu zazdrościć?
-Powiedziałem tak? - zamyślił się teatralnie mężczyzna i uśmiechnął bezczelnie dodając. - Musiało coś ci się przesłyszeć moja śliczna. Z pewnością… poza tym… - spojrzał podejrzliwie wprost w jej oczy. - ...czyżby ci zamartwianie całkiem przeszło? Proszków już chyba nie potrzebujesz?
- Och, wiesz. - Machnęła ręką. - Nie jestem stworzona do tego, żeby czuć się nieszczęśliwą, wprost przeciwnie. Uwielbiam się śmiać i wiesz, po prostu się bawić. Nie chcę tego rozdłubywać, ale chcę przez to przejść jak, wiesz, normalna ludzka istota. Poza tym jak pomyślę, że ktoś, może, coś do mnie czuł… A teraz to już, cokolwiek to było, to koniec. Nawet nie wiem… - Ściszyła głos i odkaszlnęła, bo brzmiał wyjątkowo ochryple. - Jak to jest. Jak to jest czuć coś takiego. Od kogoś. Albo w sobie.
- No no no… przecież codziennie umieram ze smutku, bo Howl nie chce zostać Howlingwolf. - załamał się teatralnie Billy i znów potargał włosy kobiety. - Nie uważam się za eksperta od takich spraw jak romanse, ale z pewnością… z pewnością… są fani naszego zespołu, którzy nie wzdychają do Anastazji, a do ciebie właśnie. Więc na pewno jesteś kochana przez jakieś nieśmiałe osoby.
Znowu się zaśmiała i pochyliła się, żeby oprzeć mu głowę o ramię.
- Wiesz jaką mam zasadę, żadnych fanów. - Zamknęła oczy. - No, chyba że ktoś byłby naprawdę, naprawdę… Nie, zresztą nie wiem. Chyba nie mam żadnego swojego typu. I nie mów tak, bo w końcu kiedyś zmienię ksywkę.
- Na pani Rebel Yell może? - zażartował Billy i dodał cicho. - Wiesz co jest ciekawego w zasadach? Czasami słodko jest je nagiąć… lub złamać.
- Taaaaa. - Howl znowu zamilkła. - Wiem, czasem mam wyjątkowo słabą silną wolę. - Ziewnęła, a potem pokręciła się chwilę, żeby oprzeć się wygodniej. - Wiesz, co on zrobił wczoraj? Pocałował mnie.
- Dość niefortunna okazja na takie pocałunki. - przyznał Rebel Yell i znów potargał czuprynę Howl, jakby była małą dziewczynką. - Ale czasem… nam odbija z żalu. Nam. Facetom. My nie możemy płakać.
- No on się raczej tym za bardzo nie przejmował. - Mruknęła. - Nie to że uważam że to coś złego. Wręcz przeciwnie, wolę wrażliwych… Ludzi. Ech, poza tym wiesz, to jednak takie… Przedmiotowe. Faceci - ożywiła się nagle - też się czasem tak czują?
- Też. Chyba. - wzruszył delikatnie ramionami Billy i zamyślił się. - Ale wiesz… to już taka epoka. Wszystko jest zabawą, seks też. Ot rozrywka dla mas.
- A czy ludzie nie powtarzają tego już od ładnych kilku dekad? - Sprawdziła trasę na konsoli auta. - Zaraz zgarniamy Liz. - Otarła oczy. - Dobrze że mamy dziś ten koncert, bo dawno nie czułam takiej potrzeby wyjścia na scenę.

Liz nie wyglądała jakby tę potrzebę z Howl podzielała. Odsunęła przesuwne drzwi vana, cisnęła z tyłu złożony rower i sama walnęła się jak długa na tylnej kanapie.
- Hej - ochrypły głos zdradzał że ani zeszłej nocy nie próżnowała ani się nie oszczędzała. - Jeśli nie strzelę jakiejś kreski to wypadniemy dziś wieczorem jak kapela nastolatków na przeglądzie szkolnych talentów.
- Dobra… przejmuję dowodzenie. Jedziemy do Dzieci Kwiatów. Wiem na jakiej uliczce urzęduje Izzy. - rzekł Billy i przejął kontrolę nad pojazdem.
- Siostro. - Howl podniosła się nieco i wystawiła w kierunku Liz rękę do przybicia piątki. - Zaiste doszliśmy już do takiego wniosku, jako rzecze Bill. Ej, Bill, stary, ale może lepiej nas nie rozbijaj, co? Jestem za młoda i piękna by umierać, wróćmy do tego autopilota, co?
- Tam gdzie jedziemy… autopilot nie jest potrzebny. - rzekł złowieszczym tonem Billy i zaśmiał się równie “złowieszczo”. Spojrzał na obie pasażerki. - Jeżdżę na Green Wraithcie. Myślę że poradzę sobie z czymś tam powolnym jak miejski van.
Liz usiadła z niemałym trudem. Przybiła piątkę Howl, kierującego pojazdem Billa przeczochrała po jasnych włosach.
- Jeśli się wczoraj naprułeś to lepiej wrzuć autopilota - Liz poparła koleżankę. - Złapią cię i nie zagrasz w Niewidzialnym, nie kuś losu.
- Naprawdę was wszystkich kocham. - Howl wróciła do swojej poprzedniej wygodnej pozycji na ramieniu Billa. - Hej, Liz, co tam u ciebie? Widziałaś że ominęła nas całkiem niezła impreza w naszych skromnych progach?
- Nie pierwsza i nie ostatnia - uśmiechnęła się jakby ona z kolei nie specjalnie żałowała. - Spędziłam świetną noc. Mój… - szukała odpowiedniego słowa, ostatecznie je przemilczała i pociągnęła dalej - zabrał mnie nad ocean. Powrót pamiętam kiepsko ale było... było… - Liz miała tego dnia ewidentne problemy z wysłowieniem. - A gdzie ty zabalowałaś?
- Już minęło sporo czasu od imprezy. - mruknął Billy drapiąc się po karku. - Procenty ze mnie zeszły i będziemy jechać powoli… babcinym tempem. Zresztą ten wozik szybciej pewnie i tak nie umie.
- No wiesz co, jak możesz tak obrażać Zgonka. - Howl wymierzyła Billowi żartobliwego kuksańca pięścią w ramię. - O rany, ocean? Wow. Brzmi jak fajna randka. Hmm, ja byłam u Simona. - Odkaszlnęła. - Karmiłam jego kota i takie tam.
- Kim jest, kurwa, Simon? - Liz zmrużyła oczy przed słońcem. Drażniło ją potwornie więc płynnym ruchem sięgnęła po okulary słoneczne Howl i zdjęła je jej z nosa. - I czy „takie tam” to zawoalowany termin na radosne bzykanie?
- Yyyy… - Nie. - Howl zrobiła dziwną minę. - To ten, jak to się nazywa, wdowiec po Didi.
- A tak, po tej twojej kumpeli. - Okulary przeciwsłoneczne wyładowały na nosie Liz a ona sama wróciła do półleżącej pozy zaplatając pod szyją ramiona. - Zauważyliście, że oni giną co trzy dni? Myślicie że to przypadek czy jakiś pierdolony wzór tego psychola?
- Możliwe… - zamyślił się Billy. - ...w końcu ci seryjni zawsze mają jakieś swoje rytuały. Możliwe że czas też ma tu znaczenie. Trochę by mnie to martwiło, bo wiesz… to oznacza, że muzyków łatwo dopaść.
- O kurwa, co? To znaczy że JUTRO ten świr kogoś znowu zabije? - Howl się znowu poderwała. - W ogóle myliłam się wcześniej, no, tak jak gadałam z Simonem to nie znałam Didi aż tak z tej strony, ale okazuje się że to “Imagine” jednak do niej bardzo pasowało, bo to były jej, jak to powiedział… Zatracone ideały czy jakoś tak? A to znaczy że musi chyba dość wiele wiedzieć o swoich ofiarach.
- Pojutrze. W niedzielę - sprostowała Liz. Z kieszeni narzuconej na podkoszulek męskiej i sporo za dużej koszuli wysupłała papierosa i wsunęła do ust. - To pewnie ktoś ze środowiska. Muzykę tworzy lub w niej siedzi.
- Nienie, Didi znaleźli wczoraj, ale zaginęła w środę. - Kolejne potrząśnięcie ciemnymi kudłami, przeczące. - Prawie spod samego domu ją zgarnął, wyszła tylko po zakupy. Nie musi być do tego muzykiem. Wręcz brzmi to na kogoś kto ma raczej, nie wiem, może policyjne doświadczenie, może coś innego, ale wiedział jak ominąć kamery. - Tymczasem z głośników auta poleciało “Love Interruption” Jacka White. Na co Howl się rozpromieniła. - Nie chciałam za bardzo wypytywać, ale podobno policja cośtam robi. Rzecz jasna podejrzewają Simona, bo cośtam cośtam jakaś statystyka że kobiety najczęściej zabijają ich faceci. - Howl zacisnęła usta.
- Podgłośnij - Liz strzeliła benzynową zapalniczką, zaciągnęła się z błogą miną. - Lubię, choć wolę go w Dead Weather. Mosshart winduje im poziom.
- Ech, jedno słowo. Lazaretto. - W sumie Howl nie musiała tego mówić, jej gitara ostatnimi czasy brzmiała w podobny sposób jak w tytułowym kawałku tego albumu. Inna sprawa że ciągle przechodziła przez różne style. Podgłośniła z szerokim uśmiechem. - Chociaż, tak właściwie, zależy od dnia. A “Steady as she goes to” jeden z pierwszych kawałków które uczyłam się grać. Czy to wielki obciach się do tego przyznać? - Podrapała się po głowie. - Brat mnie tego uczył. Właśnie, może go dziś poznacie, jeśli spełni obietnicę i się dotelepie do Niewidzialnego. Kiedyś grał w kapeli, ale w końcu postanowił iść w ślady rodziców. A jak jesteśmy przy prawnikach, to co z tym Alamo? Nie jestem pewna czy jakoś to przyklepaliśmy na mur beton? A już się rozeszły wieści że gramy i mogą nas zgarnąć prewencyjnie tak jak Anastazja mówiła.
- Mój mózg nie pracuje na wysokich obrotach, ale gdy teraz o tym mówisz... - Liz zaciągnęła się szlugiem, kłąb dymu rozbił się o sufit vana. - Chyba daliśmy Anastazji zielone światło aby dopinała sprawę. Znaczy, zagramy w Alamo.
- Jaki poziom ogaru. - Howl zaśmiała się i pogładziła Liz po ręce. Kontakt fizyczny nie był dla niej żadnym tabu, była typem osoby do której zawsze można było przyjść jeśli się potrzebowało do kogoś przytulić. - Hej, wszystko okej? I mogę wysępić fajkę? Boję się. - Odetchnęła ciężko. - Że coś się tam może stać. Hej, Bill, nie śpij.
- Nie śpię. Nie śpię… wygląda na to że jako jedyny tutaj miałem grzeczną noc. - odparł Rebel Yell. - Zresztą czemu miałbym wtrącać się w wasze świergotanie.
- Sranie, a nie świergotanie. - Padła cięta riposta Howl. - I weź mi tu nie pierdol, widziałam cię na tym selfiaczku, miałeś konkretnie skutego ryja. Poznam ten widok zawsze i wszędzie. Co to za rozbieranki i czemu wycięliście Chrisowi penisy na głowie, co?
- Hmmm… czy ja wiem? Chyba już to miał jak przybyłem. Tak czy siak, po wszystkim poszedłem grzecznie lulu. - Odparł krótko Billy.
- I nie spytałeś? - Howl rozbawiło to jeszcze bardziej. - Jak was nie kochać, co? Nie da się. Ej, no sorry, Liz, że tak nawijam, ale śmierć Didi i spotkanie z jej mężem, u nich w domu, mocno mnie trzepnęło i muszę odreagować. Poza tym wiem że ja jako jedyna z nas tchórzę, że może powinnam być bardziej kozacka czy jarać się zadymą, ale mam powody. - Spoważniała, mówiła ciszej. - Mówiłam ci wczoraj, Bill. - Próbowała zsunąć sobie okulary na oczy i dopiero wtedy zorientowała się, że ma je Liz.
- Nie spytałem… podobnie jak nie pytałem, czemu sądziły że Chris ma apetyt… na “męskie parówki”. Pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć. - ocenił Rebel Yell starając sobie przypomnieć szczegóły wczorajszej imprezy.
- Fuuu… Męska parówka, to brzmi okropnie. - Howl się skrzywiła. - Ale co w tym złego, że facet lubi innych facetów w sumie? Kurwa, mamy dwudziesty pierwszy wiek.
- Może i nic złego… ale głupio o takie rzeczy wypytywać. Zwłaszcza gdy samemu nie jest się ciekawym. - stwierdził ironicznie Rebel Yell. - Sama możesz go spytać, jeśli cię to interesuje.
- Czemu głupio? - Howl nadal nie pojmowała. - I zaraz wypytywać. Normalna rzecz, o której można gadać jak o każdej innej. Ja z tego nie robię wielkiej tajemnicy. Ty możesz powiedzieć, o fajna laska, albo o fajny kolo, każdy może, o tym się po prostu gada. - Wzruszyła ramionami i potargała znów ciemne loki. - Nie rozumiem czemu to obraza że ktoś lubi takich czy innych ludzi. I takie żarty są dość chujowe.
Billy spojrzał na Howl pobłażliwie, ale nie skomentował jej wypowiedzi, ani tego że pewnych spraw nie rozumiała.
A przynajmniej w jego odczuciu, z punktu widzenia Howl rozumiała aż za dużo. W odpowiedzi na to spojrzenie odsunęła się i popatrzyła spode łba, marszcząc brwi.
Ponieważ poszczególne kawałki Howl wrzucała manualnie, muzyka już jakiś czas temu ucichła.