Mendoza nie był od liczenia złota i targowania się ale myslałe, że towarzysze zejdą trochę z ceny.
No ale dobre i to 10 srebniaków to nie majatek, zwlaszcza dzielone na ich pięciu.
Przygotował się do drogi i gotów do wyplynięcia wszedł na wskazaną łajbę.
Lepiej sie czuł na twardym lądzie ale wiedział że sytuacja tego wymaga by podróżuwali morską drogą

Maximilian zabrał na stronę Bertholda tak by załoganci nie słyszeli ich rozmowy, zapewne nie podsłuchiwali by ze złych intencji, bo co ich może obchodzić rozmowa dwóch pasażerów, ale przy tak monotonnym zajęciu jak wiosłowanie robili by to poprostu z nudów.
- Nie wierzę, że nasz zainteresowany jest tak głupi by siedzieć cały dzień na widoku, a przecież łódka jest tu od rana - powiedział cicho do towarzysza - I jak byś mógł postaraj się ograniczyć czary tu na barce. Jak nam sprowadzisz na głowę krwawy deszcze tak jak pół roku temu to nas tu poślą na dno razem z kotwicą. Sam potok później jednak proszę sprawdź, galere i barki z resztą też więc jak widzisz dość mamy okazji by coś się posypało -
Maximilian co prawda powiedział kapitanowi, że będzie miał bursztynowego czarodzieja na pokładzie, co skończyło się zniknięciem z jego kiesy kolejnych trzech sreber, ale wolał nie sprawdzać granic tolerancji załogi.

Juan Maria siedział między towarzyszami wsłuchując się w ich rozmowę.
Gdy zapytał ich kapitan ten rzekł:
- No nie ma potrzeby tam wpływać, nie compadres? Berthold lecisz sprawdzić czy to nie ta łajba? Bo jak nie to płyńmy dalej. Szkoda dnia. W nocy ich przecież nie znajdziemy bo gdzieś się zamelinują...

Szyper dobrze się spisał doprowadzając ich do celu i Maximilian miał do niego jeszcze tylko jedną prośbę nim rozstaną się ich w drodze. Ledwie sekundy po tym jak zza zakola wyłoniła się faktoria Łowca poderwał na nogi wszystkich swoich towarzyszy i podszedł do kapitana.
- Podpłyńcie proszę ty do brzegu, a nie przybijajcie do mola- powiedział - tu przy tej stromiźnie na przykład. - i wskazał na fragment brzegu kawałek za nimi widać było, że rzeka wybiera tam grunt więc Maximilian liczył, że będzie tam dość głęboko by barka mogła się tam zbliżyć na tyle by dobry skok pozwolił im dostać się na brzeg suchą nogą.

Kapitan posłuchał rady Łowcy i zrobił jak mu nakazano, jego ludzie odstąpili od wioseł, a barka niesiona prądem szybko zniknęła za zakolem i sama niesiona prądem skierowała się we wskazany kierunek.
Maximilian zgarnął więc swój dobytek i rozliczył się z kapitanem wręczając mu kolejne trzy srebra w trakcie gdy reszta jego towarzyszy wyskakiwała już na brzeg. Następnie pożegnał się z nim uściskując jego przedramię, sam wyskoczył z barki stanął na brzegu i chwilę obserwował jak ta powoli spływa znów w dół rzeki.

- Przepraszam, że tak nagle Panowie ale nie było czasu na wyjaśnienia. - powiedział do zebranych na brzegu towarzyszy - Myślę zróbmy tak. Wyciągamy stare ciuchy z dna torby i przebieramy się. Następnie idziemy tam do tej faktorii niby jako czwórka robotnych co tu zajęcia szukają i węszymy. Co wy na to ?-