Pod palisadę faktorii dotarli idąc wzdłuż brzegu, bo tylko wąski skrawek lądu pozwalał na w miarę swobodne poruszanie się. Głębiej rozciągał się las, pełen kolczastych krzaków, jam i wykrotów. Szybko zostali zauważeni i nim zdołali wejść przez bramę, nad którą wznosiła się strażnicza wieża, czekał na nich komitet powitalny, składający się z czterech ubranych w skórzane pancerze drabów z żelaznymi maczugami.

- A cóż to się tak lasem przekradata, jak mutanciny jakoweś? - zakrzyknął z stirlandzkim akcentem ten najbardziej zarośnięty. Wysłuchał odpowiedzi, mrucząc coś do siebie i najwyraźniej nie dowierzając. Podrapał się po twardej szczecinie na twarzy i wysłał jednego z podwładnych aby ten zawiadomił faktora. Strażnik wrócił po chwili zdyszany i oznajmił, że przybysze pod strażą mają być zaprowadzeni do jego biura. Co strażnicy uczynili...

Wewnątrz palisady, niemal cały teren faktorii wyłożony był tonącymi w błocie pniami drzew, tworzącymi plac i zbiegające się ku niemu ulice. Domy i dwa wielkie magazyny wzniesiono z tego samego budulca. Łowcom idącym za strażnikami przyglądało się bacznie tuzin par oczu. Byli obserwowani przez odzianych w futra traperów i półnagich robotników, zajętych przerzucaniem towarów. Pomiędzy domami biegały ogromne brytany, które na widok Rudego zaczęły zachowywać się niezbyt przyjaźnie, podkulać ogony, warczeć i szczerzyć kły. Na szczęście dotarli do biur faktora, zlokalizowanych w samym centrum osady.

Zarządcą okazał się być krasnolud w średnim wieku, brzuchaty i zadbany. Odziany był w brunatne, doskonale skrojone ubranie, pasujące zarówno do pracy wewnątrz, jak i na wyprawę do dziczy. Do szerokiego pasa przytroczony miał kord, ale większe ilości jego osobistej broni i opancerzenia spoczywały w głębi kantoru, na wieku pokaźnej, malowanej skrzyni.


- Nie godzi się nie przyjąć wędrowców, ale podejrzanie mi wyglądacie - przeszedł od razu do rzeczy. Dopiero, gdy oznajmił swoje wątpliwości, przedstawił się. - Jestem Hargard Kvelfsonn, zarządca Furgenstahl. I jako sprawujący władzę na terenie faktorii oczekuję wyjaśnień!

- Jam Jean Pierre Dubois de Grasson, rycerz bretoński, szlachcic i herbowy - wyrwał się Jean, w typowy dla siebie prostolinijny sposób. Rudy szczeknął na potwierdzenie słów rycerza. Zarządca otarł czoło, poszarpał się za brodę, popatrzył to na jednego, to na drugiego i usiadł. Westchnął ciężko.

- Niezbyt mnie to wszystko co mówicie przekonuje, ale skoro herbowy powołuje się na swoje nazwisko, mimo że cudzoziemskie, to nic z tym nie mogę zrobić, jak tylko uznać wasze zamiary za uczciwe - oznajmił Hargard grzebiąc w szufladzie. Wyciągnął z niej księgę, pióro i buteleczkę z inkaustem. Zamoczył pióro w ciemnej cieczy i wyczekująco spojrzał na stojących przed nim ludzi. - Wasze nazwiska jeśli łaska, takie przepisy...


Tymczasem w lesie Berthold zaczerpnął mocy, wybierając sobie cel w postaci rudoszarej wiewiórki, która połakomiła się na chleb. Gdy zwierzę zostało potraktowane magicznym impulsem, zakręciło się jak fryga, podskoczyło dwa razy i machnęło ogonem. Mówiło szybko, niemal bez przerw między wyrazami, tak że magister miał problem ze zrozumieniem rudzielca.


- Coco? Jakidemonologkto? Janicniewidziałamagdzieżby. Wlesietylkowilkigrasująi lisyprzecherypaskudne. Ijedentakicosięnasarnyzasadzaczłowiek. Aletonietuaprzystarychdrzewach. Orzechówmałotoczasemsiędoosadyidzie. Aletampsysąistrasznieszczekają. Niebezpiecznietamchodzićalepozatymnicinnegociekaw ego. Ichlebamożnapodraśćnieco. Oczywiściedwunożnyżepopytamczyktoścośoczywiś cie - wiewiórka znów się zakręciła, pobiegała tu i tam, wspięła na drzewo i już jej nie było. Berthold postanowił czekać w tym samym miejscu.