Brat Markus poczekał cierpliwie przed celą, gdy Heinz załatwiał swoje sprawy. W infirmerii Horst Ludvig, w pełni ubrany i z zadowoloną miną, pokazał Heinzowi chlebak z trzema miksturami leczącymi i jednym wyciagiem z faxtoryllu, stabilizującym ciężkie i krytyczne rany. Uparł się jak wół, że pójdzie z Heinzem! Zamierza oddać dług życia i nikt go od tego nie powstrzyma! Opiekującysię infirmerią brat Dagoryn stwierdził, że rana na głowie dobrze się goi, a ze skutkami niedożywienia Horst dzielnie walczy, jedząc za dwóch. Decyzja należała do Heinza. Pomimo, że słabo znał pana de Padin, był przekonany że śmiałość wojaka przypadnie mu do gustu.

Horst został wyposażony tak, jak Heinz - jako pancerny mógłby przyciągać za wiele uwagi, to miała być misja skromnych mnichów a nie demonstracja siły.

Eskorta - sześciu zbrojnych - podażała konno, w przeszywanicach i koszulkach kolczych, z włóczniami i tarczami. Dowódca, Cedryk, nosił obrożę Wilczarzy - myśliwych specjalizujących się w polowaniach na wilki, zasłaniających swoje szyje metalową obrożą - wilki miały zwyczaj skakać do gardeł. On to poprosił, by Heinz i Horst jako zwiadowcy , wysunęli się na szpicę, na kilkadziesiąt metrów do przodu - o ile las na to pozwalał, bo w wypadku braku widoczności mieli podjechać bliżej.

Z pojedycznych słów wymienianych pomiędzy eskortę znać było, że zbrojni znają historię Heinza i Horsta z plotek z baraków, jednak pod surowym okiem Cedryka koncentrowali się na obserwowaniu drogi, nie rozmawiali swobodnie.

Dwóch eskortowanych mnichów było pogrążonych w cichej modlitwie w języku klasycznym, odmawiali litanie do Sigmara. Nie przedstawiono ich, żołnierze odnosili się do nich z szacunkiem, jak do kapłanów, z własnej inicjatywy nie śmieli nawiązać znajomości.