Na drodze w odległości około 100 metrów pojawiły się trzy sylwetki piechurów, ale było w nich coś dziwnego. Po chwili obserwacji widać było, że muszą być znacznie wyższe od człowieka - były to ogry, uzbrojone w maczugi. Podążały przed Heinzem i Horstem, pogrążone w rozmowie, zwrócone do jeźdźców plecami. Szły w tym samym kierunku, co ludzie - do Sainsprit. Pytaniem pozostawało, czy to ogry dzikie, czy najemnicy. W co dzikszych częściach Imperium i w Kislevie walczące za jedzenie ogry nie były wielką rzadkością. Ponoć nawet niektóre halflińskie rody w Krainie Zgromadzenia zatrudniały ogry jako strażników przy granicy z Sylvanią... Inna sprawa, że po stronie Chaosu nie brakowało ogrów, które zasmakowały w ludzkim mięsie. Odległość była zbyt znaczna, by gołym okiem rozpoznać szczegóły napotkanych postaci.

Heinz odruchowo poślinił palec i sprawdził kierunek wiatru. Ogry i ludzie poruszali się z wschodu na zachód, wiatr wiał z północy.
Żeby zblizyć się do ogrów, Heinz musiał momentami podbiegać - wielkoludy maszerowały szybciej niż ludzie.
Język ogrów brzmiał jak gobliński z wstawkami w reikspielu. Rozmawiali o krowie, którą zjedli ostatnio, i jak bardzo są głodni. Ich gestykulacja była tak oczywista, a słownictwo ubogie, że nie trudno było się zorientować w temacie rozmowy.
Ogry nie miały na sobie żadnych znaków kultów Chaosu. Miały za to na sobie charakterystyczne portki. Jak Heinz wiedział, kapłani Sigmara nakazywali najemnym ogrom okrywanie swych najbardziej newralgicznych z punktu widzenia przyzwoitości punktów czymś więcej niż przewiewną przepaską biodrową w trosce o moralność.
Ogry były uzbrojone w wielkie maczugi jeden dźwigał ponadto worek z kamieniami.
Jeden ubrany w naświeższe zdarte z bydła skóry miał przy sobie ponadto miecz, który przy jego wzroście służył mu zapewne jako sztylet.
Idąc, od czasu do czasu ogry sięgały do rosnących obok drzew - gustowały w brzozach - i zdzierały płat kory do żucia.

Cedryk nakazał swoim ludziom dobyć włóczni; Horstowi i Heinzowi dobyć łuków, a zakonnikom w razie najgorszego pilnować tyłów.
Dziesiecioosobowa kawalkada konnych wywołała ożywienie wśród ogrów; szczególnie na widok koni głośno burczało im w brzuchu. Cedryk jechał na czele, w pewnym momencie pochylił i z powrotem uniósł włócznię. Ogry patrzyły na konnych włóczników ze strachem; widać wiedzieli, do czego są zdolni. Nie zaryzykowały ataku. Po kwadransie szybszego tempa wrócili do normalnej prędkości, a Horst i Heinz ponownie zostali wysłani na szpicę.

Przez resztę dnia nic się nie działo. Rozbito obóz nad niewielkim stawem. Żołnierze rozstawili cztery namioty, ozpalili ognisko i uwarzyli kaszę; zajęli sie również końmi. Pieszych Horsta i Heinza Cedryk wysłął na zwiad po najbliższej okolicy. Było tu sporo wilczych śladów. Być może udałoby się ustrzelić jakiegoś zająca, jeżeli chcieliby na szybko podjąć trop i zapolować. Do zmroku była jakaś godzina.

- Nie mam pojęcia, oby tylko w swojej głupocie nie wykorzystali czegoś, co spaczył Chaos - odparł Horst.

Dwukrotnie myśliwym udało się natrafić na trop szaraka, trudno jednak trafić w tak mały cel, nawet nieruchomy. Pierwszy zdołał uciec, strzała Heinza poleciała nie wiadomo gdzie, a Horst swoją odzyskał. Drugi został postrzelony przez Heinza, tym razem Horst swoją strzałę stracił. Na więcej polowania nie starczyło czasu.
Zbrojni z uznaniem powitali niosącego zająca. Na tylu chłopa to niby nic, ale zawsze to zmieni smak kaszy.
Cedryk na wieść o licznych wilczych śladach nakazał rozmieszczenie wokół obozu fladr i przyszykowanie przy ognisku kilku smolnych szczap.
Przy wschodzie księżyca strachliwe rżenia obudziły Heinza i Horsta. Wkrótce ktoś zakrzyknął: wilki! i rozległ się rumor wychodzących z namiotów zbrojnych. Cedryk wydawał rozkazy, by każdy uspokajał swojego konia.