Całe to śledztwo nic im nie dało. No może oprócz pomocy światu i kilku dobrych uczynków, które Grimnir może im poczyta. Podziękował bogu za możliwość walki, jaką uzyskał. Maczugę ostatniego wroga, z jakim walczył, spalił w ramach tego podziękowania.

Wysłuchawszy Petera potarł się po karku.
- Czemu nie - potaknął. - Ja z kolei wyruszę z portretem Katariny rozpytywać po mieście. Będę też nadal szukał kontaktu z Huydermannami. Będę robił to samo, co w Altdorfie. Odwiedzę karczmy, targowiska, noclegownie.

Zastanowił się.

- Konradzie, może udałoby się coś dowiedzieć od tej kobiety z domu Oldenhallera? Jeżeli dojdzie do swoich zmysłów, może coś sobie przypomni. Peterze myślisz, że twoi bracia wyciągnąć coś z kultystów i tego związanego przez nas? Podzielą się z nami wiedzą, która mogłaby nam pomóc?

Po wizycie u brata Rodrika Konrad poczuł się lepiej, ale i tak miał tego miasta powyżej uszu. Jednak sprawa naszyjnika była na tyle ważna, że nie można było obrócić się na pięcie i wyjechać.

- Jestem pewien, że ona nic nie wie - odparł na słowa Bladina. - Była z pewnością pod wpływem jakichś zaklęć, a potrzebna była tylko do pilnowania zejścia do kanałów. Ale zawsze jest szansa, że pamięta coś więcej. Na przykład jakieś osoby, które odwiedzały Oldenhallera. Porozmawiam z nią, chociaż o Katrinie i naszyjniku zapewne nic wiedzieć nie będzie.

Bladin bez słowa wyciągnął portret Katriny.

[MEDIA][/MEDIA]

- Interesuje mnie ta kobieta. Katrina Schetter. Uciekła z Wolfenburga kradnąc coś, czego nikt przy zdrowych zmysłach by nie ukradł. Prawdopodobnie działała w imieniu kultystów. Przybyliśmy jej tropem aż tu. Do Nuln podrzucił nas Ruud i powiedział, że szukając was, możemy się na niego powołać. Potrzebujemy odnaleźć, tę Katrinę - powtórzył, aby zaakcentować.

- Sądzę, że możecie nam w tym pomóc. A że wszystko ma swoją cenę... jakieś złoto się znajdzie, chociaż bogaczem nie jestem. Ale większą wartość ma informacja. Na próbkę dam wam coś. Jak mówiłem, Katrina działała na zlecenie kultystów, a teraz jest tutaj. W Nuln już panuje zaraza. Za jej rozpoczęcie odpowiadają kultyści, którzy przechowywali świecący na zielono kamień. Wiemy, jak się nazywał jeden z kultystów. Mogę wam w zamian za pomoc dostarczyć więcej informacji. - Gladenson zawiesił głos.

- Na informacji, zwłaszcza o zarazie, da się sporo zarobić. Może miasto zostanie zamknięte i ludzie będą płacić za ucieczkę. Może nie będzie dostaw z zewnątrz. Może będzie brakować wody i jedzenia, na tym da się zarobicie krocie. Może dowiem się jeszcze czegoś ciekawego. A jeżeli informacje was nie interesują... - znowu na chwilę zawiesił głos - to po prostu wymieńcie swoją cenę w złocie za znalezienie jej.

Interesuje mnie tylko żywa - zakończył i spokojnie patrzył na rozmówczynię, czekając na jej odpowiedź.

Powiedzieć, że sytuacja w Nuln wyglądała źle, było - delikatnie mówiąc - niedopowiedzeniem. Wyglądało na to, że na miasto spadła jakaś zaraza i że za chwilę lub dwie panujący w Nuln porządek przestanie istnieć a ludzie rzucą się sobie do gardeł z powodów najrozmaitszych, nawet błahych.

Ostrzeżenia, jakie przekazał im Anzelmus, nie poprawiły humoru Konrada, który najchętniej opuściłby Nuln pierwszym dostępnym środkiem transportu.
Ale pozostawała Katrina i (ważniejszy od niej) naszyjnik, a to nie pozwalało na wyjazd z miasta.
Czy Teodor pomoże coś w tej sprawie? Konrad wątpił, ale skoro czarodziej usiłował go znaleźć, wypadało się dowiedzieć, o co chodzi.

- Dziękuję. - Skinął głową Anzelmusowi.

- Musimy powiedzieć Bladinowi o tej wodzie i o chlebie - powiedział do Petera, gdy opuścili gościnne progi świątyni. - Najpierw jednak muszę odwiedzić tego całego Huffenshoffa. Pójdziesz ze mną? A nuż dowiemy się czegoś ciekawego...

- Niedługo w mieście zaczną się zamieszki. Ludzie którzy się boją nie są racjonalni. Może by tak, ojcze, wykorzystać moich przyjaciół jako pomoc i ochronę dla świątyni, kiedy nadejdzie najgorsze? - zaproponował Peter, wiedząc, że w zamkniętym mieście niedługo ceny pójdą w górę i ani na nocleg ani na żywność inną niż chleb i woda nie będzie ich zwyczajnie stać. Jemu, jako kapłanowi pewnie udzielą schronienia, ale musiał martwić się też o innych.

- Pójdę - odrzekł na późniejsze pytanie Konrada - może będzie w stanie przekazać nasze ustalenia i pytania naszemu znajomemu astromancie.

Bladin

- Ciekawe rzeczy opowiadasz, nie ma co... – Kobieta zawiesiła głos, przyglądając się portretowi Katriny. – Szepnę słówko, komu trzeba, ale odnalezienie waszej zguby, która nie chce być odnaleziona, w takim mieście jak Nuln, będzie graniczyło z cudem. Odezwiemy się do ciebie.

Konrad, Peter

- Tak, bracie, wygląda na to, że dla niektórych jest już za późno. – Anzelmusowi nawet nie drgnęła powieka. – W takiej sytuacji najlepiej modlić się i zawierzyć Sigmarowi. A jeśli chodzi o zamknięcie miasta, pytasz złą osobę. To leży w gestii hrabiny Liebowitz, łaskawie rządzącej Nuln. Ja nic o tym nie wiem.

Potrafił kłamać bez mrugnięcia okiem albo kościół Sigmara i władze miasta rozmijały się coraz mocniej, jeśli chodzi o współpracę. Oczywiście, te opcje nie wykluczały się wzajemnie.

Za propozycję ochrony świątyni podziękował.

- Dobrze bracie, że poczuwasz się do takiego obowiązku, ale potrafimy zadbać o dom Pana. Jeżeli będzie potrzebna dodatkowa pomoc, zostaniesz wezwany wraz z towarzyszami.

* * *

Gdy spotkali się ponownie, każdy z nich drapał się w okolicach. Może w innej sytuacji uznaliby to za zabawne. Czuli jednak, że zaczyna brakować im czasu.
Czarodziej, u którego Falkenberg zostawił perłę, zbladł lekko na ich widok. Wygonił kilka innych osób czekających na niego.

- Już, dobrzy ludzie, jutro też jest dzień. A wy wejdźcie.

Gdy już się rozgościli, kontynuował, pchając przez biurko sakiewkę w stronę Konrada.

- Mogliście powiedzieć, kto za wami stoi. Nie mam zamiaru z nim zadzierać. Wasza perła jest przygotowana. W każdej chwili możemy przystąpić do odwrócenia kierunku jej działania. Uprzedzam tylko, że będzie to najprawdopodobniej jednorazowa operacja. Jeśli po drugiej stronie jest mag, zamknie kanał komunikacji.

Huffenshoff poprowadził ich na zaplecze. Na środku niedużego, okrągłego stołu, w płytkiej miseczce, spoczywała jasna perła, otrzymana – wieki temu, tak im się wydawało – od maga z Wolfenburga. Na blacie wokół widniało kilka magicznych symboli wyrysowanych białą kredą. Czarodziej usiadł na prostym krześle. Zamknął oczy, mamrocząc coś pod nosem. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu. Wydawało im się, że pomieszczenie, w którym przebywali, pociemniało lekko . Opalizująca kulka zaczęła za to lekko błyszczeć, jakby rozświetlana wewnętrznym blaskiem. Huffenshoff nie wypowiadał już zaklęć, zacisnął dłonie na krawędzi stołu. Drgnęli zaskoczeni, gdy usłyszeli nagle jakieś szumy i trzaski. Nie potrafili zlokalizować ich źródła. Czy była to perła?

... eklęty Celestium, on i ten jego prorok Goteleib. Musimy na niego uważać, nie jestem pewien czy dalej jesteśmy po tej samej stronie... Cicho... Psia mać...

Magiczne połączenie urwało się, a w uszach dźwięczał im ciągle ten głos, który Konrad i Peter poznali. To był mistrz Gerard, nikt inny.

* * *

Wrócili do karczmy. Drzwi pokoju otwarły się ze skrzypnięciem, ale w środku panowała cisza. Ten, który dołączył do ich grupy jako ostatni, krasnolud szukający śmierci w walce, leżał na łóżku, gdzie zostawili go wcześniej. W rękach trzymał swój topór, palce zaciśnięte były na stylisku. Wiedzieli o nim tylko tyle, że nazywał się Snorri.

Snorri umarł.

Bladin zatrzymał się bez ruchu nad ciałem Snorriego.
Dlaczego? - pytał bogów w duchu. - Dlaczego tak, w łóżku? Dlaczego nie w walce? Dlaczego tak szybko? Czy nie był godzien zmazać swoich win? Czy wręcz przeciwnie, dość już zrobił i nadszedł czas, by odpoczął?

Za dużo pytań. Konrad i Peter zapytali o pogrzeb. Wytłumaczył im spokojnie, że krasnoludzki pogrzeb jest sprawą bardzo intymną. I nie uczestniczą w nim przedstawiciele innych ras.

- Przez najbliższe parę dni będę zajęty. Musicie sobie poradzić beze mnie.

Potem ukląkł przy łożu zmarłego i zaczął się modlić w duchu.
Grimnirze, ty wiesz, że Snorri towarzysząc nam nie cofał się przed niebezpieczeństwem. Znasz go lepiej niż ja, znasz jego przeszłość, wiesz jakie brzemię dźwigał. Odniósł rany w walce z plugastwem chaosu i do ostatnich sił ich ścigał. Przyjmij jego ofiarę krwi i przebacz mu w tym, co zawinił. Gazulu, ty najlepiej wiesz, jak to jest być samotnym wśród swoich. Tak jak ty nie miałeś swego klanu, tak i Snorri kroczył przez ostatnie swe dni samotnie mimo, iż pośród nas. Za swe przewiny opuścił swój klan i kroczył samotną drogą zabójcy. Proszę, zezwól mu po śmierci kroczyć wśród swych przodków z dumnie podniesionym czołem. Ja, Bladin, syn Gladena, syna Glidana, daję świadectwo jego czynom.

Zmęczony, bynajmniej nie fizycznie, uniósł się ciężko i położył swoją dłoń na ramieniu Snorriego. Potem wyszedł na miasto odszukać kapłana Gazula. Ciało powinno być odpowiednio przygotowane do pochówku, by żaden nekromanta nigdy nie mógł go zbezcześcić.

Nuln było miastem z dużą ilością krasnoludów. Ba, być może było to ludzkie miasto z największą ilością krasnoludów. Wystarczyło zapytać pierwszego napotkanego pobratymca, a ten powinien pokierować go we właściwe miejsce. Potem też nie trzeba było dużo rozmawiać. Mało komu kapłani są potrzebni w innym celu, niż pomocy w drodze do lepszego świata.

- Prowadź, bracie - kapłan i trzech jego pomocników wsiadło na wóz. I Bladin prowadził. Wielu obracało się za nimi widząc szaty Gazula i fryzurę Grimnira. Bladin miał wrażenie, że jest w niewłaściwym miejscu. Pytanie, czy chodziło o jego obecne powołanie, czy to miasto. Zarówno szaty, jak i fryzura trzymały wszystkich na dystans, niezależnie od rasy. Ale jego podświadomość rejestrowała wokół rozwijające się szaleństwo.

Jak to możliwe - zastanawiał się, - żeby paru ludzi mogło tak wypaczyć tak olbrzymie miasto?

Nie wiedział, kiedy dotarli na miejsce. Skinął głową swym ludzkim towarzyszom, gdy zabierano Snorriego. Powiedział, gdzie mają go szukać, gdyby wydarzyło się coś niesamowicie pilnego.

A potem ruszył obok wozu. Czuł się w obowiązku wobec pobratymca. Jako zabójca, zasłużył on na towarzystwo kapłana Grimnira w pochówku. A skoro Bladin takiego nie znalazł, to sam postara się godnie go reprezentować. Nie wiadomo skąd w jego oczach zakręciło się kilka łez, gdy przypominał sobie lekcje czytania i pisania, jakich mu udzielał Snorri. Jego gwałtowny charakter, który nie pozwalał mu czekać. Jego ucieczkę w alkohol, by nie myśleć zbyt dużo. Jego beztroskę w obliczu niebezpieczeństwa. Jak skoczył z piętra gospody, by walczyć z Markusem... Tradycyjnie ceremoniały nad ciałem trwały 4 dni. Gladenson postanowił modlić się przez ten czas na uboczu.