Dwie dziwne postacie weszły do budynku, ale znaleźli tylko jedną z nich. Mumia na poddaszu raczej nie przyszła tutaj razem z niemową. Gdzie więc podział się jego wspólnik? Z tą myślą ruszyli przez kolejne pokoje, szukając tajnego zejścia do piwnic czy podziemi budynku albo jakiejś skrytki, gdzie można by się schować.

Dotarli wreszcie do kuchni. Otumaniona narkotykiem kobieta powoli wracała do rzeczywistości, bo patrzyła na nich o wiele przytomniejszym spojrzeniem.

- Kim jesteście? Czego tu szukacie?

Nie pamiętała najpewniej swoich wcześniejszych pytań i odpowiedzi, które dostała. Wystraszona ich obecnością, otworzyła usta niby do krzyku, ale nim zdołała wydobyć z siebie jakiś dźwięk, Snorri zdzielił ją w głowę trzonkiem topora. Zwaliła się nieprzytomna na ziemię.

- No co? Ściągnęła by nam kogoś na łeb.

Pobratymiec zabójcy trolli nie skomentował, przyglądając się dywanikowi, na którym spała wcześniej ogłuszona niewiasta. Był przybity gwoździami do podłogi, co nie było czymś zwyczajnym. Sięgnął tam ręką, wyczuwając jakiś uchwyt pod tkaniną. Złapał go i uniósł klapę do góry. Pod nią znajdował się szyb prowadzący w dół, w ścianę wbite były metalowe szczeble.

Złapany przez nich człowiek warknął niezrozumiale, patrząc na nich z nienawiścią.

Czy walnięcie gospodyni w łeb było niezbędną koniecznością? Trudno powiedzieć, ale stało się i trzeba było się z tym pogodzić. No i zapobiec ewentualnym nieodpowiednim (z punktu widzenia Konrada) zachowaniom.

- Trzeba ją związać i zakneblować - powiedział rozglądając się za odpowiednimi linami i szmatami. - A potem zawiniemy ją w dywanik i położymy ją w jakimś kącie.

Gdy to wszystko zostało zrobione (do czego zresztą przyłożył rękę), przedstawił swoją opinię.

- Normalnie bym powiedział, żeby tam iść, z naszym przewodnikiem na czele. Ale jeśli tam będzie za dużo osób, albo trafimy na jakąś plugawą magię, to zginiemy i nasze odkrycie przepadnie. Peterze, chyba powinieneś iść po kapłanów, a my tu zaczekamy.

Bladin pokiwał głową.
- Niech Peter idzie. Ja mogę pójść sam sprawdzić, co tam jest na dole - khazad uznał, że samotne wejście do jaskini kultystów czy innego plugastwa powinno być dobrze przyjęte przez jego boga.

Hochmeister miał zamiar ruszyć do świątyni Morra, gdy Konrad i Snorri krępowali ogłuszoną kobietę, ale postanowił zaczekać wpierw na wynik śledztwa Bladina.

Ten zszedł po stopniach w szybie. Panowała tam cisza, a drabinka prowadziła do wąskiego korytarza wykopanego w ziemi. Ten wiódł lekko w dół i kończył się drzwiami. Krasnolud przyłożył najpierw do nich ucho. Nic nie usłyszał, ale poczuł paskudny zapach. Powoli i ostrożnie otworzył drzwi. Za nimi był jeden z słynnych nulnijskich kanałów. Podobno sporą część systemu kanalizacyjnego zbudowali krasnoludowie, z pewnością jednak nie ten fragment, ocenił Gladenson. Kamienie i cegły nie były dobrze spasowane, a ścieżki wiodące wzdłuż ścieku nierówne. Ściany porośnięte były mchem, a na drzwiach ktoś namalował trzy czarne kropki ułożone blisko siebie w kształt trójkąta.

W podziemiach nie czekały na Gladensona żadne potwory godne uśmiercenia ku większej chwale Grimnira. Tylko wyjście do kanałów ściekowych. Wrócił, by poinformować o tym towarzyszy i zasugerował, aby sprawdzić, czy znaleziony wcześniej klucz pasuje do drzwi do kanałów.
- Możemy je przeszukać - zaproponował, - ale bardziej mnie ciekawi, co mieliby Morryci do powiedzenia o znalezisku na strychu. A tego tu, też dobrze byłoby przekazać komuś. Czy Morrytom, czy Sigmarytom, to już nie wiem. Może oni zdobędą jakąś informację, dzięki której będziemy wiedzieli, czego chociaż mamy szukać w tych kanałach.

Konrad przez chwilę zastanawiał się nad skutkami odkrycia, jakie dokonał Bladin.

- Zejście na dół i zwiedzanie kanałów - powiedział w końcu - wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem. Nie wiadomo, co tam może siedzieć, a już z pewnością możemy trafić na stada szczurów. Nie ma sensu iść tam bez przygotowania. A może i przewodnik by się zdał. Jakiś kanalarz. Ale i tak najważniejsze jest zawiadomienie kapłanów. Najlepiej by było zamknąć wejście i poczekać na pomoc, którą sprowadziłbyś, Peterze.
- Naszego jeńca powinniśmy przypilnować - dodał - a nie prowadzić do kapłanów. Jeśli natrafimy na strażników, to możemy mieć kłopoty.

Snorri, Bladin i Konrad czekali na powrót Petera do tajemniczej kamienicy Oldenhallera, skrywającej najwyraźniej niejedną mroczną tajemnicę.

Hochmeister zaś przemierzał ulice Nuln, przyglądając się mijanym budynkom i zastanawiając się nad ich sekretami. Musiał w pewnym momencie zejść na bok i ustąpić drogi całemu oddziałowi odzianych na czarno żołnierzy z miejscowego garnizonu. Jeden z nich kaszlał na tyle mocno, że ledwie był w stanie utrzymać w rękach halabardę.

Główna świątynia Morra nawet za dnia sprawiała ponure wrażenie, a co dopiero nocą. Prosty budynek, pozbawiony praktycznie ozdób, miał na celu jedno zadanie, którym było wykazanie marności życia doczesnego, i z tego zadania wywiązywał się bezbłędnie. Był też, w przeciwieństwie do większości innych świątyń, otwarty przez cały czas. Kapłani boga śmierci byli potrzebni o każdej godzinie. Przechodząc pod drzwiami przypominającymi kamienną bramę Peter skłonił z szacunkiem głowę, wiedział że takie symboliczne przejście było dla wiernych formą modlitwy.

- Witaj, nasz bracie w Sigmarze. – Akolita, blady ze zmęczenia i z podkrążonymi oczami, przywitał Hochmeistera. – Cóż cię sprowadza?

Gdy kapłan wyłuszczył swoją sprawę, młody morryta szybko pojął wagę sytuacji.

- Zaczekaj tu, niezwłocznie sprowadzę starszego rangą.

Jego przełożony najwyraźniej nie spał, bo już niedługo później Peter zobaczył jak przemierza główną salę świątyni. Wysoki i przeraźliwie chudy na twarzy mężczyzna z wygoloną głową przez cały czas szeptał coś do ucha młodzieńca idącego u jego boku.

- Prawda li to, co mówi mi brat Teofilus? Znaleźliście ślad zakazanej, plugawej magii w kamienicy kupca Oldenhallera? Ktoś igra sobie w naszym mieście z nekromancją, życiem i śmiercią? Mało to problemów na nas zesłano, jeszcze to? Teofilusie, udasz się, gdzie ci nakazałem. A ty, bracie Sygmaryto, prowadź mnie w tamto miejsce.

* * *

Ojciec Raffael, przyszedłszy do kamienicy wraz z dwoma młodszymi kapłanami i Hochmeisterem, nie zwrócił większej uwagi na skrępowanego więźnia.

- Ważniejszą sprawą jest teraz ten nieszczęsny człek czy stwór na poddaszu. Tam się udamy.

Morryci wykonali na piersi znak bramy niemal jednocześnie po wejściu na strych. Krótkie oględziny wykazały to, co powiedział im już Gladenson. W tym zasuszonym ciele ciągle paliła się iskierka życia.

- Wygląda jak trup, leżący od długich lat już. Dycha jednakowoż, coś utrzymuje go przy życiu. Zbierzcie ten czarny pył, tylko ostrożnie, ja zacznę ceremonię.

Starszy kapłan wydawał polecenia nowicjuszom, samemu rozstawiając świece wokół łoża i kładąc święte symbole na piersi żywego-nieżywego. Olejkami natarł jego czoło, oczy, usta i okolice serca.

- Zejdźcie stąd wszyscy, potrzebuję spokoju teraz.

* * *

Zeszli, a w tym czasie drzwi wejściowe z hukiem otwarły się. Do kamienicy wszedł znajomy im człowiek w otoczeniu kilku zbrojnych. Ojciec Anzelmus, ten, który wyciągnął ich z lochów straży miejskiej, nie wyglądał na zdziwionego ich widokiem.

- Mówcie, co wiecie. Potem powiem ja.

Wysłuchał, co mają do powiedzenia, zaciskając mocno szczęki na wzmiankę o czarnym pyle.

- Skonsultuję się jeszcze z ojcem Raffaelem, ale nie mamy czasu do stracenia. To może mieć związek z chorobą ogarniającą całe miasto. Być może już jest za późno. Mam informacje o jakimś kulcie w Przeklętych Alejach. – Widać było, że układa cały plan w trakcie mówienia. – Mogę zaatakować od przodu, przez aleje, ale pewnie mają przygotowaną drogę ucieczki. Skoro jednak tu jest wejście do kanałów.

Wzrok skierował na Petera Hochmeistera, kapłana Sigmara.

- Zejdziecie tam, znajdziecie drogę i uderzycie na nich od tyłu.

Bladin spojrzał wyczekująco na Petera. To jemu pozostawiał decyzje w dowodzeniu ich wyprawą. Na ogół.