Ok. Dochodzę do wniosku, że może warto to wyjaśnić, bo wydaje mi się, że mój sposób prowadzenia jest dosyć swoisty.

Cytat:

Napisał Cave Johnson, Portal 2 I'll be honest, we're throwing science at the wall here to see what sticks. No idea what it'll do.

I ja prowadzę podobnie.
Projektuję warunki początkowe sceny:
♦ Scenografia
♦ BNi z bardziej lub mniej zakreślonymi charakterami i motywacjami.
♦ Przewidywane interakcje ze zdolnościami BG oraz ich charakterami.
♦ Niemal zerowe przewidywanie jak się scena skończy, bo nie wierzę w swoją zdolność przewidzenia zachowań graczy.
♦ Na pewno jeszcze z 5 punktów które rozumiem na tyle intuicyjnie, że ciężko je zwerbalizować =p

Zlepiam to w kulkę, rzucam w twarz graczom i patrzę co się stanie.

Próba określenia co scena ma osiągnąć odbywa się na bardzo płytkim poziomie przed zlepieniem w kulkę (tylko ogóły). Kiedy scena się już rozgrywa twardym założeniem są wiarygodne symulacje zachowań (jak założenia wychodzą to inna sprawa =p).

Przeciwnicy wymagają bardzo konkretnego mindsetu aby dalej walczyć gdy nie widzą szans na przeżycie. Wielu będzie się poddawać jeśli okaże się to najlepszym sposobem na przeżycie, a nie będą ich motywowały wyższe idee.

Przed pokonaniem często będą wchodzili w pełną obronę i nie robili nic innego (jak Eryk gdy w podziemiach nie widział już szansy na zwycięstwo i cieniste macki próbowały go zjeść; jak kultysta z dachu któremu nagle Ślepa Pięść wbiegł do niego czego chłopak absolutnie się nie spodziewał).

Większośc ludzi, nawet jak nie mają wymyślonych imion, będą cenić życia innych ludzi z szajki.

Nocny atak Wnuka był planowany od momentu gdy się on wyteleportował z walki, bo wiedział, ze zostawili z tyłu smród w postaci porwanych i to było coś co trzeba było przynajmniej spróbować posprzątać.

Tutaj też przestrzegę was, że odrzucając “biele i czernie” na rzecz szarości robię dokładnie to jak to brzmi. Odrzucam biele ORAZ CZERNIE. Porywanie się na rodziny swoich przeciwników to coś czego prawie nikt nigdy nie będzie aprobował. Włącznie z waszymi wrogami, bo oni sami też mają rodziny i rozumieją ideę dżina wypuszczonego z butelki… jak się raz któraś ze stron porwie na rodziny drugiej to nie będzie się dało tego zatrzymać i na koniec żadna ze stron nie zyska tym przewagi, a wszyscy stracą ludzi których kochają.

Co innego jeśli spotkacie jakąś “punkową” bandę wyrzutków, co nie mają rodzin… każdy jest na swój sposób wyjątkowy.

Ten sposób prowadzenia nie pozwoli mi się wznieść na wyżyny by kiedyś Mercerowi poprowadzić grę, ale jest to bardziej mojsze niż twojsze i taki sposób prowadzenia jest dla mnie tak [łatwy, prosty i przyjemny] jak się da.

Poza tym, w teorii przynajmniej, jest bardzo anty-railroadowy. Nie mogę was pchać w wymyślonym przeze mnie kierunku jeśli nie wiem gdzie scena ma doprowadzić =p

Kiedyś usłyszałem od gracza "Arvelus nie jest dupkiem. Jak drzwi są zamknięte to oknem można spróbować, jak okno zabite dechami to wejście przez piwnicę będzie otwarte, jak nie tam to cos innego..."

No niestety trochę jestem takiego typu dupkiem. Jeśli moja symulacja mi powie, że właściciel chaty wiedział, że idziecie i miał jak sie przygotować to możliwe, że konieczne będzie cofnięcie się da kroki i zaczepienie jego kolegów zamiast wbijać na chatę =p

Jak widzieliście po pierwszej walce nie ukrywam przed wami HP'ków przeciwników.
Z bazy traktujcie to jako wiedzę postaci. BG nie myślą w cyferkach, ale mają dość doświadczenia aby rozpoznać doświadczenie i w założeniu potrafią zauważyć "ten chłystek to wieśniak na jednego sierpowego, a z tym to będzie rzeczywiście pojedynek natomiast do tamtego nie mam podejścia".
Taktujcie to jako pewien mocno przybliżony wyznacznik postrzegalnej mocy przeciwnika do którego wasze postaci mają dostęp, pomimo że nigdy nie nazwaliby tego "punktami wytrzymałości".

To jest ta sama zasada która pozwala mi w realnym życiu stwierdzić, że nie mam żadnych szans z niedźwiedziem polarnym nie musząc nigdy wcześniej się z żadnym mierzyć =p

Jestem mechanicznym graczem/MG. Rzuty u mnie wykonywane są wiadrami bo moją ideą mistrzowania jest stawianie się w roli bezstronnego arbitra. Inaczej nie mógłbym mówić graczom "ja wam tylko pozwoliłem umrzeć" gdyby to moje zignorowanie mechaniki doprowadziło do śmierci BG. Również nie mógłbym mówić "wasze zwycięstwo jest w pełni WASZE" gdyby moje zignorowanie czegoś okazało się kluczowe dla waszego tryumfu.

To powiedziawszy mechanika jest 1) ogólna, 2) wadliwa. Co mam na myśli:
Jest ogólna w sęsie, że nawet nie bardzo próbuje wyjaśnaić z góry dziwne interakcje jakie mogą wystąpić między trzema różnymi rzadkimi specjalnymi zdolnościami. Mam przez to na myśli, że w 99% zaspokaja ona wszelkie potrzeby klarowności, ale w niektórych momentach... po prostu nie daje rady bo twórca nie pomyślał o tym aby uodpornić zasadę na ten konkretny przekomplikoany exploit, a gdyby nawet pomyślał, to wydawca nie dałby mu trzech stron uściśleń DLA KAŻDEJ JEDNEJ ZASADY.
Zostawiam sobie prawo mistrzowskiego veta gdy dojdziemy do sytuacji gdy coś bardzo specyficznego i dziwnego się dzieje i mechanika deklaruje coś niezgodnego z logiką.

Wadliwość z kolei wynika z samej niedoskonałej ludzkiej natury. Przykład: by RaW postawienie Destruction: Energy Walla w basenie wypełnionym benzyną jej nie podpali... bo energy wall zadaje obrażenia Kreaturom. Benzyna kreaturą nie jest =p

Ważni NPCe (oraz gracze notabene) mają nad sobą parasol ochronny (kto jest ważny a kto nie zależy tylko i wyłącznie od moich odczuć... menda której Varluk nastukał w swoim pierwszym poście nie była ważna, Eryk już tak).

Chodzi o zachowanie niepewności na warstwie socjalnej w ważnych dla mnie/sesji momentach. Wizja byście mogli przejść przez część spotkań w których chcę was postawić jednym zaklęcie sprawia, że mam ochotę w diabły to rzucić...
♦ Każda metoda (czy pojedyncze zaklęcie czy combo) wyciągnięcia prawdy z tych objętych parasolem ma przynajmniej 25% na porażkę (najczęściej będzie to oznaczało, że rzut obronny nat16+ automatycznie zdaje).
♦ Przy wyjątkowo ważnych dla mnie sytuacjach nieuczciwie zastrzegam sobie prawo do przerzucenia save'a. Nie spodziwam się tego użyć, ale wyobrażam sobie sytuacje gdzie okaże się to dla mnie ważne.
♦ Mag używający takiej metody sam musi wywnioskować czy ta metoda zadziałała (czytaj: nigdy nie wie czy rzut obronny sie powiódł). Ta zasada się tyczy również tych nie objętych parasolem... ale możliwe, że z czasem ona zniknie...
♦ Myślcie o tym jako o RaI. Jeśli kwoś przycwaniakuje i znajdzie obejście dla mojego wordingu to dostanie cukierka za próbę, a ja wording retroaktywnie zmienię =p


Dlaczego? Wizja sesji.
Łamie mi zbyt ważny aspekt sesji. Zaufania. Sesja ma eksplorować odcienie szarości. Ważnym aspektem tych eksploracji jest zaufanie. Z tym talentem zaufanie przestaje istnieć. Każdego można być pewnym na 100%. I hate it with my guts. Będziecie spotykać dziwnych być-może-sojuszników. Będziecie spotykać ludzi błągających was o pomoc, ale chcących was wciągnąć w pułapkę. Będziecie spotykać wiele istot z którymi wzajemne zaklęcie prawdomówności by zbyt wiele na raz wyjaśniło spłycając relacje do poziomu który mi sie nie podoba.

Również BARDZO lubię motyw odkupienia win (prawie sam sobie krzywdę zrobiłem i zacząłem Pathfindera: Wrath of the Righterous zacząłem przechodzić jeszcze raz Aeonem tylko po to aby kilku NPCów zwrócić na dobrą drogę).

Jeśli w Avatarze Katara miała jedno zaklęcie które mogło by z miejsca potwierdzić szczery żal i chęć poprawy Zuko cała podróż do udowodnienia swojej wewnętrznej przemiany została byz zredukowana do tego jednego zaklęcia. Jeden z najlepszych redemption arców zostałby praktycznie wymazany z egzystencji.

Tak jak się to stało z potencjalnym wątkiem z Erykiem. Nie uważam, że miało to realną szansę rozwinąć się w coś tak dobrego jak w Avatarze, ale na pewno miało potencjał aby się jednak droga do zaufania była drogą, a nie jednym punktem programu na jednym postoju gdy rzycono jedno zaklęcie i zadano kilka prostych pytań =p

Nie zrozumcie mnie źle... sama tamta scena była fajna i cieszę się, że ją rozegraliśmy, ale jeśli by wam Wnuk przyszedł prosić o pomoc... to nie chciałbym widzieć tego rozwiązanego tak prosto =p