Zu

Znajdujecie się w wielkiej, luksusowo wystrojonej sali, podobnej do tych, w których zwykle rozdaje się Oskary. Na podium, odświętnie ubrany, stoi Zu, którego opis wyglądu możecie znaleźć w tym temacie (inne forum). Spogląda on na wszystkich z miną pokerzysty, czekając najprawdopodobniej, aż wrzawa minie i będzie mógł zacząć mówić. Ogląda się do tyłu, rzucając spojrzenie Morrie, która tak samo jak on czeka, aż będzie mogła przejść do działania. Przeprowadziwszy z nią wzrokową, niewerbalną konwersację, zwraca się znów w stronę zebranych. Unosi dłonie i klaszcze kilkakrotnie, by nakazać wszystkim zamilknąć. W sali zapada cisza.

Zu odkasłuje.

- Panie i panowie, chłopcy i dziewczęta - rzecze. - Chciałbym z Wami pomówić na pewien temat. Zapewne większości z Was kreskówki kojarzą się z nic nie wartym badziewiem pokroju Looney Tunes czy Tom & Jerry, którego jedynym zadaniem ma być przyciąganie wzroku dziatwy do ekranu telewizora i robienie im wody z mózgu.

W tym miejscu Morrie pociąga za zwisającą z sufitu linkę. Kotara, jaka znajduje się na ścianie za Zu, rozsuwa się, ukazując obrazek, na którym widać dzieciaka tak mocno wgapionego w ekran, że aż cieknie mu ślina z rozchylonych lekko ust. Na ekranie widać kota usiłującego walnąć mysz młotkiem.

- I o takich właśnie kreskówkach, które nie mają w sobie zupełnie nic i są zwykłą papką dla mas, mówić tutaj nie będziemy.

Po tych słowach Morrie pstryka palcami, zaś ilustracja spala się w pół sekundy, nie pozostawiając po sobie nawet najmniejszego śladu. Pociąga za linkę dwukrotnie, zaś kotara zasuwa się na powrót.

- Chciałbym dziś pobawić się razem z Wami w poszukiwacza ukrytych skarbów, który pośród nic nie wartych kamieni i skał osadowych potrafi znaleźć bogato zdobiony kufer z drogocennymi kamieniami. A nawet jeśli nie takowy kufer, to z przynajmniej kilka skrytych głęboko, walających się pośród kamieni klejnotów. A które, choć nie mogą się równać ze wspomnianym kufrem, wciąż są cennym i wartym wspomnienia znaleziskiem.

Nie bawiąc się już w zbędne metafory i porównania, pragnę zastanowić się razem z Wami nad pewnym zagadnieniem. Czy jest wśród kreskówek coś tak tak ponadczasowego i wybijającego się z tłumu swoją pomysłowością, że można o tym wspomnieć i od czasu do czasu obejrzeć z ciekawością i zainteresowaniem? Jakiś okaz, który, obejrzany raz na jakiś czas jak dobry film, może nas pozytywnie zaskoczyć i wywołać na ustach uśmieszek zadowolenia, rozbawienia lub przynajmniej sprawić, że nie będziemy żałowali czasu poświęconego na jego obejrzenie?

Zu uśmiechnął się szelmowsko.

- Ja mam dwie takie propozycje.

To rzekłszy, obejrzał się na Morrie, a ta skinęła mu głową porozumiewawczo. Znów spojrzał na tłum.

- Uważam, że jak najbardziej zasłużona i, jak sądzę, niemożliwa do podważenia palma pierwszeństwa przypada pewnej kreskówce, w której niemal każdy jej element powala na kolana. To nie jest ten żenujący poziom, jaki przedstawia sobą pewien kot i mysz. O nie. TA kreskówka to coś więcej, niż kreskówka. To emocjonujący, intrygujący serial, który naprawdę miażdży nas dokumentnie swoim wykonaniem. Począwszy od scenariusza, który zdaje się być pisany przez naprawdę doświadczone i pomysłowe osoby, poprzez budowę scen, które zawsze nadają każdemu odcinkowi należyte napięcie, aż po sam element audiowizualny całości, nadający całej kreskówce niemożliwego do zapomnienia stylu i charakteru.

O jakiej kreskówce ja mówię, spytacie?

Zabrzmiały werble, a Morrie ujęła linkę w dłoń.

- Ta kreskówka to...

Morrie pociągnęła za linkę, a kotara rozsunęła się.


- Tak, moi mili państwo. Ta kreskówka jest naprawdę warta wspomnienia, nie gorzej od wielokrotnie zachwalanych "niekreskówkowych" seriali, jak Dr House czy Lost (o których wiem tylko tyle, że wszyscy się nimi podniecają). Opowiada ona o losach ostatniego samurajskiego wojownika, który przyjął na swe barki brzemię arcytrudnego zadania: pokonania potężnego, przedwiecznego demona imieniem Aku, przy użyciu uświęconej katany. Jedynej broni, która jest w stanie tego demona zranić i unicestwić. Za czasów, kiedy jeszcze istniała tradycyjna Japonia, omawiany samuraj ruszył po odpowiednich przygotowaniach do zaszytego w swej kryjówce Aku i stoczył z nim heroiczny bój. Oraz wygrałby go, gdyby Aku nie sięgnął po ostatnią, desperacką deskę ratunku: wysłał dzielnego samuraja w naprawdę odległą przyszłość, w której panuje daleko posunięta mechanika, a sam Aku włada światem żelazną ręką. Samuraj Jack musi teraz ruszyć w podróż przez ten dziwny, obcy mu świat, by tym razem rozprawić się z Aku ostatecznie oraz przywrócić światu jego dawny porządek.

Brzmi intrygująco, prawda? I taki właśnie jest ten serial. To naprawdę porządnie wykonany kawał DOBREJ kreskówki, wybijającej się ponad tłum nic nie wartego chłamu oraz aspirującej do roli autentycznego dzieła sztuki. A ponieważ osoby zajmujące się w naszym kraju kreskówkowym dubbingiem nie odwaliły fuszerki, jesteśmy w stanie cieszyć się doskonale wykonanym, idealnie pasującym do postaci ugłosowieniem, w którym każdy aktor spełnia swoją rolę perfekcyjnie (spróbujcie posłuchać polskiego Szkota!).

A teraz, odchodząc już od wychwalania pod niebiosa tej naprawdę arcymistrzowsko wykonanej kreskówki, pora odpowiedzieć Wam na pytanie, które zapewne Was dręczy: jaka jest ta druga kreskówka?

Morrie pociąga za linkę, a kotara zasuwa się.

- Tym razem nie jest to tak niesamowicie doskonały twór, co Samuraj Jack; poziom, jaki sobą reprezentuje, jest co najmniej o kilka kondygnacji niższy, choć i tak otchłań ze znienawidzonym kotem i myszą majaczy jeszcze daleeeko w dole. Tutaj mamy do czynienia z czymś, co może nie wybija się artyzmem porównywalnym z samurajem, ale wciąż posiada jedną rzecz, która czyni z niego twór warty wspomnienia: oryginalność. Ta kreskówka to coś więcej, niż kolejne głupawe łup-j*b-trach z tej samej zafaflunionej beczki. To powiew świeżości i nowych, ciekawych pomysłów, jakie rozbawiają swym skrajnym absurdem, a który teoretycznie... niechcący wymyślił każdy z nas.

Jakaż to kreskówka, spytacie?

Znów zabrzmiały werble, a Morrie raz jeszcze ujęła linkę w dłoń.

- Ta kreskówka to...

Morrie ponownie pociągnęła za linkę, a kotara po raz kolejny rozsunęła się.


- Czy pamiętacie czasy dzieciństwa, kiedy chcieliście jedynie bawić się beztrosko na podwórku, wcinać fury lodów i ogólnie rzecz biorąc robić wszystko, co rodzice zabraniają, zaś unikać jak ognia każdej rzeczy, do jakiej chcieli Was zmusić? Czy pamiętacie czasy, kiedy myśleliście, że prawie wszystko jest spiskiem dorosłych, zaś rzeczy, do jakich próbują Was zmusić, są katorgami wymyślonymi jedynie w celu dręczenia Was i torturowania? Oczywiście każdy z nas w końcu wyrósł z tych przekonań i zrozumiał, że wszystko ma swój porządek, a rodzice faktycznie mieli rację (przynajmniej w kwestii części rzeczy).

Ale czy próbowaliście sobie wyobrazić jak wyglądałby świat, gdyby dziecinne przekonania były prawdą, tylko prawdą i całą prawdą, zaś dzieci i dorośli to dwa obozy, które bezustannie walczą ze sobą o dominację nad światem? W tej kreskówce jest to właśnie pokazane. I w rewelacyjny sposób ukazuje skrajny absurd i groteskę, jaka powstaje z przyjęcia dziecięcego rozumowania rzeczywistości za fakt. Bohaterami kreskówki jest piątka dzieci, które, jako prawdziwa agencja tajnych agentów, ma swoje pseudonimy (numery od 1 do 5), "tajną" siedzibę (gigantyczny dom na drzewie, który widać chyba z odległości kilometra), "tajny" szyfr (zabawną konwencję z przewrotnymi skrótami nazw odcinków oraz używanych gadżetów), jak również super-przyrządy (w większości wyglądające na zbudowane z byle czego, a mimo to działające jak prawdziwy sprzęt tajnych agentów). Zajmują się walką z niegodziwością dorosłych, często wpadając w sytuacje skrajnie absurdalne i, przynajmniej z punktu widzenia dojrzalszych już osób, częstokroć krańcowo nielogiczne. A przecież lata temu każdy z nas by ich dopingował, widząc, że podzielają nasz punkt widzenia!

Z tego więc powodu Klanowi Na Drzewie przypada miano kreskówki, którą warto obejrzeć. A jeśli nawet nie "warto", to przynajmniej jest to kreskówka, którą można z czystym sumieniem obejrzeć, nie otrzymując nieustannych dawek kretyńskiego "łup-j*b-trach" rodem z amerykańskiego żarła dla otępiałych czcicieli ekranów. To miły, ciekawy, pełen nietypowych pomysłów serial, jaki powinien spodobać się każdemu, kto choć trochę pamięta lata beztroskiego dzieciństwa.

Kończąc już ten przydługi wywód na temat MOICH kandydatów do najciekawszych kreskówek, niniejszym oddaję Wam głos. Jakie kreskówki byście wytypowali do miana ponadczasowych i wybijających się z tłumu miernot, którymi usiłuje się nas katować? Proszę, wypowiedzcie się.