Tak naprawdę nie ma wielu rodzajów problemów, z którymi MG muszą się potykać. Jest ich dosłownie kilka. Inna sprawa, że przyjmują wiele form, choć tak naprawdę, można je opisać jednym terminem: gracze.

idąc na sesję, gracze mają oczekiwania. Są też różnymi ludźmi. Niektórzy pełni są ambicji, kreatywności. Tacy potrafią rozpieprzyć
przygodę w drobny mak, ale dzięki nim, sesja nigdy nie będzie nudna - przynajmniej dla nich i dla mistrza gry. To typ pierwszy.
Są tacy, którzy kreatywni nie są w ogóle (pisałem o tym w poprzednim pseudofelietonie). Takimi pokierować łatwo, i raczej nie psują
nikomu zabawy, ani nie burzą ścian niewidzialnego labiryntu postawionego przez MG (czy to dobrze? Moim zdaniem, nie). Inna sprawa, że jeśli gracze należą do tego gatunku, przygoda naprawdę musi być super pomysłowa i zmuszająca ich do ruszenia mózgownicami. To typ drugi. Myśl dnia:

Widzicie, jeśli gracze gonią uciekający samochód na motorach, i tak mniej więcej wygląda opis MG, to typ pierwszy wykrzyknie "super"
zatrze ręce i rozpocznie swój "atak" na MG. Czy może strzelić ze spluwy z motoru? Czy na krawężnikach stoją wozy, po których mógłby pojechać?
Czy są w okolicy drogi boczne, które skrócą czas przejazdu (gracz domyśla się, gdzie ucieka przeciwnik)...?
No tak. Bomba, nie? MG ma banana na twarzy, i obserwuje jak gracz z satysfakcją realizuje swoje pomysły.
A co powie typ drugi?
"No gonię go, no"
Tak mniej więcej będzie wyglądała wypowiedź takiego gracza. Być może doda, że strzela do samochodu. I uzna, że to wystarczy. Generalnie, można uznać, że wystarczy. Jednak jeśli założymy, że im lepiej gracz coś wykombinuje, tym szanse na złapanie samochodu będą większe, to nieco ubogie myślenie.

Typowi kreatywnemu często trudno coś wyperswadować. Zwykle upiera się przy swoim i szuka dróg do realizacji celu. Porusza niebo i
ziemię, wytęża mózgownicę, kombinuje. Typ drugi zwykle porusza się po najprostszej linii do celu, zupełnie nie spodziewając się zasadzki czy jakichkolwiek komplikacji.

Czy zatem przykład z pościgiem sprowadza nas do tego samego, co kreatywna walka?
Czy opis MG powinien być ubogacony w opisy stojących na krawężnikach samochodów, po których można by pojechać, że gracze mogą oddać strzał
z pistoletu do wozu?
To są oczywistości. Każdy myślący lepiej od szympansa, powinien na to wpaść. MG nie musi tego opisywać. To gracze powinni być rozliczani z bezmyślności. Te rozliczanie, sprawdza się też jako sposób, sam w sobie:

Otóż, każdemu opisowi tego typu (Samochód ucieka, a wy macie motory), (Złoczyńca trzyma w dłoni detonator a wy stoicie w drzwiach) itd. powinno towarzyszyć jedno dodatkowe zdanie: "Będzie ciężko; raczej wam się nie uda; cholernie ryzykujecie"
Oczywiście modyfikując je zależnie od sytuacji.

Przyjrzyjmy się temu bliżej.
"Samochód odjeżdża z piskiem opon. Siedzicie na motorach, ulica jest wąska, a auto wyciąga już pięćdziesiąt" i zdanie kluczowe "raczej nie uda
wam się go dogonić".
Oto taka sobie myśl. To jasne, że graczom się to uda. Jest przecież tyle opcji...
Choćby to podkusiło graczy do zwykłego oddania strzału w kierunku wozu, to już dobrze. Na pewno lepiej, niż "gonię go". Gracz dostaje krótką informację: jedną deklaracją ci się nie uda. Prostym rzutem nie złapiesz tego drania. Jeśli strzelisz do tego nipote z detonatorem, bomba wybuchnie. itd
Jasne, że są tacy, którzy słysząc takie słowa, od razu zawrócą. Zapytani o powód, odeprą, że przecież "powiedziałeś, że nam się nie uda"
OK. To zamieńcie zdanie-klucz na "Ciężko będzie wam go dogonić, ale jest to możliwe". Niby to samo, a wydźwięk inny. I nie zapomnijcie o tym "możliwe"

Dobrze, zgadzam się, to dość oczywista sprawa. Niektórzy MG mogą uznać ją za zupełnie niepotrzebną. Nie zgodzę się z nimi:
"Ściana za wami zawaliła się. Do pomieszczenia wlewa się woda. Dużo wody!" i zdanie klucz "Radzę się pośpieszyć, zaraz was zaleje!"
Wstajesz od stołu a do ręki bierzesz kostuchy.
No i włączasz muzykę stosowną do ucieczki.
Gracze siedzą jak na szpilkach, mówię wam.