W tamtej chwili czas zdawał się naglić, a przewaga być po ich stronie, dlatego bohaterowie jedynie pospiesznie wymienili kilka szeptanych uwag i w ich efekcie naprędce skonstruowali bardzo prosty plan, do którego wdrożenia rychło przeszli. Nim jednak para wojowników wtargnęła do wnętrza zajętej chaty, kapłanka Selûne pobłogosławiła obu względami swej księżycowej bogini, srebrzystym blaskiem magii objawień wzmacniając ich czujność i refleksy. Zaraz potem gwałtownie przedostali się przez drzwi.

Nolan i niewidzialny chowaniec Merditrax, a także Zor'ayth, który jednak zgodnie z założeniami puścił ich przodem, mieli najkrótszy czas reakcji, zaskakując parę najbardziej zajętych plądrowaniem goblinów. Pirat zwany Szkutnikiem wpadłszy do izby niczym burza, rąbnął na odlew ręcznym toporem goblina stojącego po lewej od wejścia, pozostawiając głęboki i zakwitły szkarłatną posoką ślad w jego odzieniu z futer i widniejącym pod spodem pancerzu ze skóry. Wtedy też ponad jego ramieniem przeleciał niewidzialny kruk, który przemknął nad zwłokami gospodarza i rzucił się na jednego z zaskoczonych towarzyszy zranionego łupieżcy, uniemożliwiając mu odpowiednie przygotowanie się na ewentualną napaść. Zaraz potem rozległ się niespodziewany odgłos pogrzebowego dzwonu, lecz nic więcej. Bowiem wątła wola wybranego goblina jakimś cudem zwalczyła nekrotyczną magię Aurory. Praktycznie tyle samo szczęścia miał Karanthir, którego nienaturalne uderzenie mocy jedynie wstrząsnęło stołem i wyrzuciło w powietrze parę naczyń, nie uczyniwszy najmniejszej szkody żółtemu rabusiowi prześladowanemu przez jego chowańca. Mgnienie oka później na wiernego sługę czarnoksiężnika rzucił się jeden z pary goblinów, które wcześniej próbowały rozłupać skrzynię z dobytkiem. Seria szerokich cięć w kierunku niewidzialnego, acz wziętego w kleszcze Merditraxa w końcu dosięgła celu i raniła go niezwykle głęboko, pozbawiając zarazem koncentracji nad podtrzymującym magiczny kamuflaż zaklęciem. Kompan agresora zaraz dołączył do ataku na irytujący i kusząco łatwy dziobaty cel, uderzając ręcznym toporem z taką siłą, że skąpane w jusze czarne ptaszysko z nieprzyjemnym plaskiem rozpłaszczyło się bez życia na kamiennej posadzce, rozrzucając wokół siebie obłok piór. Ku zdumieniu napastników ledwie chwilę później rozpłynęło się ono w powietrzu niczym przebita bańka mydlana, pozostawiając po sobie jedynie ponury krwawy ślad. Słoneczny elf nie miał wiele czasu, by pochylić się nad losem swego sługi, bowiem trzy uderzenia serca później jeden z goblinów dobiegł doń i nakreślił bułatem na jego ramieniu krwawą smugę. Dopiero w tamtej sekundzie grzechocząc ciężkim pancerzem Thanix pokonał próg i ściął pierwszego z dostrzeżonych goblinoidów, brutalną śmiercią odpłacając za poczynioną jego towarzyszowi ranę. Z kolei czający się z tyłu, przepełniony mefistofeliczną krwią zaklinacz sięgnął po swe magiczne talenta i skierował na wroga pasma lunarnego żaru, lecz dwa zwinne gobliny zdążyły uskoczyć przed jego spopielającym srebrzystym płomieniem.

Stoicki githzerai uznawszy moment za odpowiedni, podążył za resztą swojej drużyny, niczym wąż w trawie przemykając po placu boju. Finalnie zaatakował z flanki za pomocą wystudiowanego pchnięcia włócznią, którego płynną kontynuacją było kopnięcie hipertornada, po którym czaszka dużo mniejszego oponenta chrupnęła niczym rozbity orzech. Mistrz Bitew uwolniony tym samym od obecnego przeciwnika ruszył ku następnemu, po raz kolejny boleśnie rozrąbując niskorosłe żółte ciało. Jego uderzenie niejako zaakcentował pogrzebowy dzwon wymodlony przez selûnitkę, który tym razem zdołał wydrzeć nieco sił życiowych innemu goblinowi. D'Suld natomiast odłożył niszczycielskie moce patronki na bok i skorzystał z jednego z jej bardziej subtelnych darów, wymowną siłą czarnoksięskiej Sugestii zmuszając jednego z silniejszych oponentów do natychmiastowego rzucenia broni i poddania się. Mimo wszystko towarzysze tegoż wciąż byli chętni do bitki. Jeden z nich z przejechał bezskutecznie bułatem po solidnych ogniwach kolczugi Nolana. Drugi za to kierowany tym samym zabójczym zamiarem użył ręcznego topora i zdążył przebić się przez warstwę ochronną pancerza, znacząc wilgotną posoką podbrzusze pirata. Wkrótce potem kolejnej krwawej interwencji dokonał duergar, niczym ucieleśnienie nienawiści Laduguera drugi raz zadawszy szybką i paskudną śmierć, odpłacił kolejnemu goblinowi za zranienie innego z towarzyszy. Natomiast ostatni walczący żółtoskory nie nawet miał okazji przemyśleć złożenia broni, bowiem moment później jego umysł rozdarła destrukcyjna magia Karrasa, zamieniając mózg małego łupieżcy w krwawą papkę wyciekającą obficie uszami i nosem. Walka była zakończona.

Mroźne powietrze niczym zainteresowanie Bhaala wdzierało się do skąpanej w szkarłacie izby, gdzie właśnie stygły cztery goblińskie zewłoki. Po krótkich oględzinach Karanthir i Oryon dostrzegli wyraźne ślady toporów na ustawionej u stóp łoża skrzyni, która najpewniej zawierała odzienie i cały dobytek gospodarza. Pobieżnie obejrzany zamek zdawał się nietrudny do sforsowania przy użyciu nieco większej niż goblińska krzepy, nie wspominając nawet o bardziej subtelnych metodach, czy znalezieniu pasującego klucza. O ile w ogóle poważyliby się obrabować zamordowanego. Aurora jedynie dla czystej formalności sprawdziła jego ciało, potwierdzając przypuszczenia wszystkich. Thanix natomiast spostrzegł, że gobliny musiały wpaść do domostwa zupełnie znienacka, najwidoczniej nie dając gospodarzowi czasu na reakcję. Ślady stóp całej piątki zabrudziły podłogę pomieszczenia, znamionując, że wparowały do budynku hurmem i wzięły na topory właściciela, nim zaczął się bronić. Atak nastąpił bardzo szybko i bez żadnego ostrzeżenia. Tymczasem usidlony sugestią goblin z konsternacją spoglądał na wszystkich poszukiwaczy przygód, którzy ledwie w piątą część małej świecy z zabójczą skutecznością wymordowali jego towarzyszy.

W tamtej chwili Thanix czuł jak i widział, że w pobliżu nie czai się już żadne niebezpieczeństwo. Zaoferował więc swą pomoc przy opatrywaniu ran, z racji, że drzewiej, będąc jeszcze młodym i krótkobrodym, asystował od czasu do czasu cyrulikowi opatrującemu rannych powracających z niebezpiecznych tuneli pod twierdzą Klanu Kamiennego Hełmu.

Thanix: Mądrość (Medycyna) w ramach opatrywania ran: Nolan Hornraven [PT 15]: 4 (nat. 1!) – Krytyczna Porażka! Nolan traci 1 Punkt Zdrowia!

Thanix: Mądrość (Medycyna) w ramach opatrywania ran: Karanthir D'Suld [PT 15]: 7 – Porażka!

Niestety nie poszło mu zbyt dobrze. Niezagrażającą życiu ranę na podbrzuszu Nolana niestarannie zszył, przez co po wykonaniu nieco gwałtowniejszego ruchu szwy Szkutnika natychmiast puściły, otwierając ją na nowo i dostarczając nieszczęśnikowi dodatkowego bólu. Z kolei rozcięcie na ramieniu elfa duergar jako tako załatał i owinął, jednak nie przynosząc mu najmniejszego ukojenia ani zbytniej nadziei na szybsze zagojenie.

Thanix: Charyzma (Zastraszanie) [PT 12]: 13 – Sukces!

Przynajmniej w zastraszaniu szary krasnolud wykazał się lepiej, niż w zawodzie medyka. Kiedy ryknął na goblina, ten momentalnie zaczął mówić... acz niestety w goblińskim.

— Tnak! Spug dargrath aseidez-ki! Aseidez-ki julik!

Thanix: Inteligencja [PT 12]: 12 – Sukces!

Najwidoczniej znał nieco mowę ludów cywilizowanych, ale nie bardzo umiał się w niej wysławiać. Na szczęście dla duergara gobliny i orkowie stanowili nieustanne i najpowszechniejsze zagrożenie dla każdej krasnoludzkiej siedziby. Thanix jako wychowanek szanowanego strażnika tuneli Krugara i klanowy woj, orientował się co nieco w ichniej mowie. Stąd udało mu się wywnioskować na bazie pojedynczych słów, że goblin okazywał mu uległy szacunek oraz mówił coś o ataku spod ziemi.

Po niezbyt udanym opatrzeniu ran towarzyszy przez szarego krasnoluda, przesłuchaniu pojmanego goblina i „zabezpieczeniu” znalezionych dóbr przez bardziej przedsiębiorczych członków drużyny, bohaterowie porzucili usłane zwłokami wnętrze. Z domowego ciepła ponownie znalazłszy się pośród siarczystego mrozu i przesłaniającej wzrok śnieżycy, koniec końców skierowali się na północny wschód. Ku największemu skupisku wroga, jak domniemywali strażnicy i wskazał przesłuchany goblin. Okrążywszy budynek, który opuścili poszukiwacze przygód minęli niedawne schronienie Reiga Redwatersa, posępną, opuszczoną chatę o w większości rozebranym dachu. Następnie skierowali się w przejście między magazynem komendanta portu a chłodnymi wodami Maer Dualdon. Po drodze natknęli się na kilka goblińskich trucheł. A także dwa ciała usieczonych członków Straży Targos.

Dookoła dostrzegli wtopione w śnieg karminowe plamy krwi i oręż wypadły z pozbawionych życia dłoni. Dotknięte wiecznym spoczynkiem pobladłe oblicza o szklistych oczach przysypywała cienka pierzynka z bielutkich płatków. Bohaterowie ruszyli dalej, mijając po drodze leżący pośród śniegu wymontowany segment mola i zbliżyli się do skalnej ściany, gdzie ujrzeli potężny, drewniany żuraw prawdopodobnie zaprojektowany do wciągania drewna po urwisku do miasta Targos. Pokonawszy jeszcze kilkanaście kroków na wschód, doszli do przylegającego do jeziora starego magazynu. Wtem naprzeciw wyszedł im jeden z obrońców miasta, kasztanowowłosy mąż przeciętnej budowy w rogatym hełmie, uzbrojony w szeroki topór.

— Stać! Kto wy? — rzucił z miejsca raźnym tonem.
— Spokojnie, jesteśmy poszukiwaczami przygód z Luskan — wyjaśniła od razu Aurora. — W czym tkwi problem?
— Lepiej uważajcie – w tym magazynie czyha banda goblinów... Zamierzam się z nimi rozprawić, ale czekam na najemników z Wilka Morskiego. Czas leci, a jeżeli ci najeźdźcy wzniecą ogień w magazynie, to mogą przy okazji puścić z dymem doki razem ze statkami.
— Najemnicy z Wilka Morskiego?
— Tak, ostatnio widziano ich w tawernie Pod Wilkiem Morskim. A przecież Ulbrek dobrze im płaci i my tutaj potrzebujemy ich wsparcia. Te moczymordy *musiały* usłyszeć bicie na alarm... ale lękam się, że teraz śpią w pustych beczkach po winie.