Niezależnie od tego, jaki mamy kolor skóry, jakiego jesteśmy stanu, skąd pochodzimy, Śmierć traktuje nas jednakowo. Nie dyskryminuje. Tego dnia, gdzieś na lodowym końcu świata, przebity tym razem zbyt wieloma strzałami protestowałem w myślach. Jak mogę ginąć w ten sposób? Z ręki zwykłych goblinów? To nie może się tak skończyć. A jednak to właśnie wtedy znalazłem się tak blisko równości, jak kiedykolwiek mógłbym marzyć. Gdybym miał inny odcień skóry, leżałbym na śniegu i się wykrwawiał tak samo. Czy oto bogowie chcieli mi w ten sposób pokazać, że nie powinienem się użalać nad sobą, bo wszystkich ocenią jedną miarą? Przeżycie to, a gdy piszę „przeżycie”, to rozumię je dwojako, kazało mi na nowo spojrzeć na siebie.

- Thanix Krugarfind

Ha! W drugą stronę, a jakże! - pomyślał Thanix, gdy przeszyły go trzy goblinie strzały. To jednak ja miałem rację - dodał jeszcze sam do siebie, zanim kolejne dwa ciosy położyły go trupem. Utracił świadomość, a życie uciekało z niego gorącymi strugami krwi, parującymi na mrozie, i zmieniającymi się w zamarznięte ciemne kreski na białym tle. Gobliny zaskoczyły go, naszpikowały strzałami, a jego pancerz go zawiódł.

Gdy odzyskał przytomność, wokół nie było przeciwników. Co się z nimi stało? Żył jeszcze? Ale jak? Nawet przestał krwawić? Czy to mróz ściął rany? Ale skoro jeszcze żył, mógł się odpłacić napastnikom. Szybki rzut oka ukazał mu kilka celów, chociaż w pewnej odległości od niego. Dalej na południe jakiś krasnolud odpierał ataki dwóch goblinów. Duergar przywołał zapasy sił i zerwał się do biegu. Zdążył jednak ściąć tylko jednego z napastników, nim drugi z krasnoludów zakończył walkę.

Ta zakończyła się zresztą nie tylko tutaj, ale i wokół nich. Nastała cisza, przerywana kilkoma nawoływaniami.
- Wszyscy żywi?- krzyknął do pozostałych. - A ty? - zwrócił się do krasnoluda. - Nie trzeba cię opatrzyć?

Okazało się, że czarnobrodu to Jorun Tamewater, na którego poszukiwanie duergar się udał.
- Strażnicy mówią, że gobliny dostały się tu jakąś inną drogą, niż przez palisadę. Tak sobie myślę, że pewnie podkop jakiś zrobiły, a może i pod miastem tunele są? - opowiadał Thanix, ocinając uszy zabitemu przez siebie goblinowi. - Podobno możesz coś na ten temat wiedzieć. Gobliny musiały znaleźć jakieś miejsce, gdzie niezauważone wyszły na powierzchnię. Trzeba by im to wyjście zamknąć, jeżeli chcemy mieć nadzieję na utrzymanie miasta. Zmierzałem właśnie w stronę Morskiego Wilka, żeby prześledzić tropy i znaleźć, skąd wyszły - dodał i schylił się, aby umyś śniegiem dłonie z posoki.

Los miewał dziwne poczucie humoru i nie inaczej było w skutej mrozem Dolinie Lodowego Wichru. Oblegające Targos gobliny zesłał na nich nagle i znikąd, uśpiwszy wpierw czujność iluzją spokoju i okrywszy wszystko wokół śnieżną zasłoną, wnet rozdartą świstem strzał. Oryon, który przy zejściu z drewnianego pomostu i zagłębieniu się pomiędzy zabudowania przybrał lżejszy krok i przezornie trzymał się plecami opancerzonych towarzyszy, gotów był już nawet odetchnąć głębiej, gdy pierwsza salwa opadła na ich grupę pod murami magazynu, na krótko po tym jak leśny elf otworzył drzwi zręcznymi ruchami. Tak jak on sam, tak i żółtoskóre karłowate skorzystały z aury ograniczającej widoczność, opadając na nich w - trzeba było przyznać - całkiem dobrze przeprowadzonym ataku z zaskoczenia. Zaprzeczając przy tym powszechnemu przekonaniu o ich wątłym intelekcie, przemykając i kryjąc się w śnieżnych tumanach, nie pozostając zbyt długo w jednym miejscu.

Cwane manewry goblinów i żywiołowość pchająca towarzyszy do machania orężem praktycznie na oślep czyniły bezpośrednie starcie nader problematyczne, zwłaszcza dla Karrasa którego większość zaklęć opierała się na widzeniu ich celów. Pomimo tej komplikującej działania niedogodności - a może z jej powodu - diablę nader uważnie wypatrywało najmniejszego choćby otwarcia ze strony wrogów, nie zastanawiając się długo nad skorzystaniem zeń, gdy już się nadarzyło. Jak choćby gdy przemknął obok ścierającego się z aasimarką i Jonem goblina, przed oportunistycznym sztychem osłaniając się wyczarowaną naprędce tarczą, drugą dłonią wydobywając z sakiewki garść kolorowego piasku, którą cisnął w stronę strzelców, gestem i inkantacją rozdmuchując drobiny eterycznym podmuchem Splotu w feerię oślepiających barw. Mściwe zadowolenie, gdy oślepione czarem gobliny zawyły szaleńczo, nie potrwało jednak długo. Błyskotliwa magia przykuwała uwagę i Oryon nie był w stanie zatrzymać wszystkich pocisków, jakie en masse zleciały w jego kierunku.

Oryon wdzięczny był selûnitce za plecami, która dodała mu nieco sił zaklęciem, nawet jeśli rzeczone zaklęcie osiadło nań ciężarem senności. Opierając się pokusie zamknięcia oczu, zaklinacz z niepokojem zauważył, jak pociski nadlatywała z coraz to dalszych odległości, a pokraczne figury goblinów coraz to mocniej malały i niknęły w śnieżnej zasłonie. Krewcy towarzysze byliby zapewne gotowi ścigać ich po miasteczku, lecz biorąc pod uwagę zwinność karłowatych, Karras obawiał się że bitwa w takich okolicznościach prędko przerodziłaby się w farsową gonitwę rodem z jarmarcznej komedii. Zmotywowany tą myślą, po raz kolejny sięgnął po energię Splotu, wzmacniając ją dodatkowo źródłem mocy pulsującym w jego krwi, przywołując i otulając Aurorę oraz Jona srebrzystym wirem, załamującym powietrze na podobieństwo pomarszczonego zwierciadła. Gwałtownym ruchem, który wyrwał z niego syknięcie bólu gdy mięśnie zacisnęły się na grocie strzały tkwiącej w jego ciele, nadał wichrowi kierunek, w uderzenie serca przenosząc oboje z nich w zwarcie z łucznikami. A przynajmniej taką miał nadzieję, zmuszony zdać się na domniemywanie pozycji strzelców.

Szczęśliwie walka na krótko po tym dobiegła końca. Raniony ostatnim już pociskiem Oryon ledwo trzymał się na nogach, lecz mimo tego ruszył w ślad za Nolanem, wspierając się dłonią o ścianę domostwa, do której przylgnął parę chwil wcześniej. W ostatniej jednak chwili zmienił zdanie, wiedziony coraz silniejszymi zawrotami głowami, opierając się plecami o budynek i koncentrując na wyrównaniu oddechów.

— Znajdź tylko krasnoluda. Ma sporo małżowin do ucięcia! — oznajmił plecom Szkutnika, przymykając oczy.

W chwilę później zjawiła się koło niego Aurora, uczynnie oferując mu pierwszą pomoc, na którą przystał niemrawym kiwnięciem głową.

— Winnaś rozważyć, czy nie rozsądnie byłoby ostrzec sprzymierzeńców, zanim zdecydujesz się leczyć ich magią — poradził ze słabym uśmiechem. — Bycie uśpionym zaklęciem w ogniu walki może zostać nieopacznie odebrane przez niewłaściwe osoby.

- K-chakhi - Zor’ayth zaklął pod nosem na widok oddalającego się towarzysza. Wydawać by się mogło, że istota podmroku powinna być ostrożniejsza na nieznanym terenie, jednak ten Duergar postanowił poruszać się sam po mieście atakowanym przez gobliny. Gith czasami zastanawiał się, czy dla istików niewola, którą planują dla nich ghaikowie, nie okazałaby się jednak wybawianiem.

Na szczęście zamek magazynu stawiał mniejszy opór niż ra’stil. Ledwie mnich zabrał się do otwirania, ciche stuknięcie zasygnalizowało powodzenie. To dobrze, bo głupio byłoby wykazać się niekompetencją przed “drużyną”. W tym samym momencie, kiedy jeden dźwięk zasygnalizował sukces w otwieraniu magazynu, inny dźwięk zasygnalizował kolejny sukces. Znaleźli gobliny, a właściwie to gobliny znalazły ich.

Zor’ath nie nazwałby tego pojedynki wymagającym. Najpotężniejszym przeciwnikiem okazała się być pogoda, która zdecydowanie ułatwiała tym małym szkodnikom ukrywanie się w mroku. Ciężko jednak zatrzymać wyszkolonego githzerai.

“Leśny elf” zaczął od złapania wystrzelonej w jego kierunku strzały, którą zaraz po tym cisnął w stronę innego napastnika, niestety chybiając, po czym ruszył na wroga. Dźgał włócznią, kopał, wyprowadzał ciosy lewą ręką i śmigał po polu bitwy płynnie przemieszczając się od jednego wroga, do kolejnego. W około pół minuty zabił pięć goblinów, samemu nie odnosząc żadnych obrażeń. W tym czasie jego towarzysze zdążyli poradzić sobie z resztą przeciwników. Być może mieli jednak jakiś potencjał, chociaż żadne z nich nie wyszło z potyczki bez szwanku.

- Będę pełen podziwu dla tych pokrak, jeśli były w stanie przygotować solidny podkop w zamarzniętej ziemi w mieście portowym. No może podziw to nieodpowiednie określenie, ale docenię ich determinację i wysiłek włożony w pęd ku własnej zgubie. - Zor’ath miał pewne wątpliwości co do słuszności hipotezy z podkopem, ale gobliny mogły kopać w zasadzie wszędzie, o ile bat wystarczająco często je smagał. Musieli jednak najpierw sprawdzić magazyn.

— Fajna ta mikstura. Taka wybrakowana — Oryon sarknął z przekąsem, zgrzytając zębami.

Chociaż Luskan dalej w wielu miejscach pachniało świeżością odbudowy, to stare zwyczaje i rzemieślnicze tradycje i tam pozostawały wiecznie żywe. Karras przez chwilę miał ochotę cisnąć opróżnioną fiolką i korkiem w truchło goblina, który nieomal wepchnął go w ramiona Myrkula, teraz barwiące śnieg szkarłatem posoki, by ulżyć irytacji, jaką wywołał w nim eliksir bez wątpienia uwarzony "tanim kosztem". Zaniechał jednak tej czynności, w zamian krzyżując jadowitą żółć swojego spojrzenia z bezdenną czernią oczu kapłanki Księżycowej Panny, której magia o wiele sprawniej uśmierzyła ból i zaleczyła jego rany.

— Bynajmniej Auroro. Jestem ci wdzięczny — odparł jej zwięźle.

Ciekawość cisnęła mu na usta pytanie, czy niebianka odczuwała mimowolny dyskomfort w jego obecności, tak jak on w jej. Planarny pierwiastek jego jestestwa w niezrozumiały dla Oryona sposób reagował na świetlisty okruch Niebios w jej krwi, którego nie zdołał stłumić nawet cień jakim była naznaczona. To pytanie jednak zachował na później, na bardziej odpowiednie miejsce i czas. Odzyskawszy sporą część sił i wyrównawszy szarpane oddechy, diabelstwo ponownie stanęło na nogi bez potrzeby wspierania się o ścianę. Karras zbliżył się do żółtoskórego truchła, czubkiem buta przewracając je twarzą do góry i mocniej naciągając skórzane rękawiczki. Nijak nieporuszony pustym spojrzeniem, przyjrzał się bliżej goblinowi i przykucnął, sięgając w stronę mieszka przy pasie. To samo uczynił z resztą pobliskich trucheł, podczas gdy Aurora oddała się leczeniu współpasażerów, a Nolan i Thanix forsowaniu drzwi magazynu.

— By do upadłego chronić składowanych tutaj bogactw Targos przed szabrem, jestem przekonany — Oryon wyszeptał półgębkiem, z dobrze słyszalną sardoniczną nutą komentując historię komendanta.

Zaklinacz pobieżnie tylko rozejrzał się po magazynie, na dłużej zawieszając wzrok na beczułkach z alkoholem, które jak reszta dóbr zdawały się być składowana tam od dłuższego czasu. W duchu zdziwił się nieco na widok nietkniętego trunku, spodziewając się że płynny kuraż tuż obok pożywienia zostałby w oblężonym mieście rozkradziony jako pierwszy. Tudzież zgromadzony przez możnych i wpływowych, bądź rozprowadzany w celu poprawy morale obrońców. Oryon zakończył oględziny i otulił się nieco szczelniej futrem, zerkając ukradkiem na przemawiającego właśnie Karanthira. Kruczy chowaniec słonecznego elfa, już na "Jędzy" wzbudzający dziwne uczucie w diablęciu ilekroć nań spojrzał, coraz mocniej zaczął go intrygować, podczas bitwy przejawiając nietypowe cechy i zachowania. Pobudzona ciekawość, lekko okraszona niepokojem i podejrzliwością, musiała jednak - tak jak w przypadku Aurory - odczekać na lepszą chwilę.

— Na posiłki właśnie patrzycie, komendancie — Oryon oznajmił mężczyźnie. — Jak rzekł już mój kompan, przysłano nas tutaj, by was odnaleźć i doposażyć się w lecznicze dekokty.

Rozmowa z Jorunem

- Hm... krasnoludzki szkutnik... to ostatnia bestia, której bym się spodziewał na tym wygwizdowie - odciął się Thanix, zaraz jednak dodał - żartuję. Znasz lepiej to miejsca a i skierowano mnie do ciebie. Zaufam więc twej ocenie i ruszę na północny-wschód. Dziwni mnie jednak, że z kilofami dotarli aż tutaj. Winni byli je zamienić na inną broń. A skoro nie potrzeba ci pomocy, to tymczasem bywaj. Zerknę, jak sobie radzą towarzysze - odrzekł i ruszył w stronę pasażerów Wrednej Jędzy, dumając przy tym nad tym, co się właściwie zdarzyło, gdy stracił przytomność.

Magazyn

Na szczęście wydawało się, że poradzili sobie lepiej, niż on sam. Po drodze zbierał goblinie uszy. Skończywszy, razem z Nolanem sforsowali drzwi do magazynu.

Cytat:

— Na posiłki właśnie patrzycie, komendancie — Oryon oznajmił mężczyźnie. No i wydaje się, że przybyliśmy tu w samą porę - wokół magazynu było chyba ponad dwadzieścia goblinów, nie miałbyś żadnych szans jakby tu się wdarli - poparł go Karanthir.

- A jakże - dodał Thanix i wyciągnął przed siebie worek z goblinimi uszami. - A oto i dowód.

Cytat:

— W większości beczek znajdziecie broń przysłaną z Luskan, możecie więc je rozbić i w razie potrzeby porządnie się dozbroić. — oznajmił. — Ja natomiast spróbuję ostrzec mieszkańców miasta przed niebezpieczeństwem. Po tychże słowach ruszył w stronę wyjścia.

- Zaczekaj! - duergar wyciągnął przed siebie dłoń, by go powstrzymać. - Nie chodź samopas. Ani siem nie obejrzysz, a zginiesz. Sam dopiero co ledwo uszedłem z życiem!
- Sam nie wiem, jakim cudem - dodał szeptem.
- Pójdź z nami, weźmiemy tylko co najpotrzebniejsze rzeczy. Jeżeli zostawimy teraz to pomieszczenie puste, to każdy goblin będzie mógł tu wejść rabować. Moim zdaniem gobliny wpełzły do miasta przez tunele pod miastem. Jorun Tamewater powiedział, że powinny być zamknięte, ale ubiliśmy kilka goblinów z kilofami, pewnie górników! Krasnolud rzekł, żeby szukać w pólnocno-wschodniej części miasta. To tak mi se widzi, że przydałbyś siem, coby ludzi zorganizować. Jednych do pilnowania magazynu, a drugich do zawalenia tuneli, jak je już znajdziemy. Ano i jeszcze, jak nam cie gobliny ubijom, to kto z nami kontrakt podpisze?

Powiódł oczyma po zgromadzonych.

- No i jeszcze Karanthir mówił, że tam gdzieś chałupa jest, co to trup obok niej leży a w środku goblinie głosy są. To może rzucim faktycznie tam okiem, zanim pójdziem dalej, ha?