Po przeprowadzonym przez duergara przesłuchaniu Karanthir wyraził chęć pozbycia się pojmanego goblina, licząc potajemnie i z wyrachowaniem na to, że po jego unicestwieniu otrzyma błogosławieństwo swej mrocznej patronki w postaci przypływu sił witalnych, nieco nadwątlonych w niedawnej walce. Wtedy to zaoponowała selûnitka, twierdząc, że należy oddać jeńca Straży Targos w celu dalszego przesłuchania przez osoby potencjalnie bieglejsze w goblińskim. Jego jednak nie zdołała zwieść tym racjonalizującym wyjaśnieniem. Choć jednocześnie taka reakcja z jej strony nie mogła go zbytnio dziwić, jako że wiedział, iż była wyznawczynią słynącej z tolerancji bogini o dobrym sercu. Ponadto czarnowłosa kobieta przez ostatnie tygodnie wspólnej podróży dała mu się poznać jako z mniejszym lub większym skutkiem próbująca być świętszą od samej arcykapłanki mimo nieulegającego wątpliwości spaczenia dotykiem ciemności. Co jawiło się jako przynajmniej nieco podejrzane, niezależnie od kryjących się za tym intencji. Poza tym w kwestii obrony goblińskiego żywota upadłej aasimarce zawtórował drugi sferotknięty. Spadkobierca mefistofelicznej krwi również miał obiekcje co do zabijania jeńców. W takiej sytuacji będącemu pod kamuflażem słonecznego elfa czarnoksiężnikowi nie bardzo wypadało naciskać na swoje stanowisko, coby za bardzo nie rzucać niepotrzebnych podejrzeń w swoim kierunku. Tak też związanego goblina wziął pod tymczasową opiekę szary krasnolud. Widok nieco zabawny dla D'Sulda, który widział jego pobratymców w podobny sposób prowadzących legiony zniewolonych powierzchniowców ku niegodnemu pozazdroszczenia losowi. Odnotowując to jako ktoś, kto naprawdę zakosztował najgorszych części Podmroku.

Niewątpliwie musiało przynajmniej czasami ciekawić czarnoksiężnika, co dzieje się z duszami powalonych przez niego przeciwników. Z pewnością nie było to nic oczywistego, biorąc pod uwagę nieprzewidywalną jak na diabła naturę jego patronki. A także mając na względzie fakt, iż należała do nielicznej grupy Baatezu, którym praktycznie nie zależało na Prymarnym Planie Materialnym i duszach śmiertelników. Tylko czy w takiej sytuacji naprawdę był gotowy na prawdę? Nawet gdyby odważył się zapytać, to w danej chwili nie mógł, jako że pozbawiony był kontaktu z Glasyą, z racji odesłania Merditraxa do Malbolge. Był więc chwilowo zdany wyłącznie na siebie i towarzyszy poznanych podczas rejsu.

Cytat:

— Nazwiska i stopnie, kto tu dowodzi — zaczął Nolan, salutując. W całej jego postawie, w głosie w każdym, najmniejszym geście widać było nawyknienie do wydawania rozkazów.

— Dziesiętnik Brogan — odparł samotny strażnik, momentalnie się prostując i również salutując.

Biorąc pod uwagę ton i prezencję Hornravena kasztanowowłosy musiał z początku pomyśleć, że ma przed sobą samego Kapitana Marinera dowodzącego siłami Neverwinter. Jednak brak żołnierzy w obstawie, a miast nich tylko garstka najemników, na widok których aż cierpła mu skóra, podpowiedział mu, że to jakiś nowoprzybyły przywódca najmickiej bandy.

Cytat:

— Najemnicy? — zaciekawił się z kolei Thanix. — Od dawna tu są? Kto im przewodzi? Jaką mają stawkę?

— Banda Żelaznej Obroży, ich samozwańczym przywódcą jest Czarny Geoffrey — wyjaśnił strażnik. — Stawkę dostają taką jak reszta najmitów, ale to chyba nie czas na takie pytania?

Wkrótce potem szary krasnolud zwrócił się ku swojemu jeńcowi ciekaw czy w pobliskim budynku może być jakiś podkop. Goblin po chwili lękliwie, acz z pewnym oporem pokiwał głową.

— Ma to sens, skoro to stary magazyn przylegający do skały. Najwidoczniej jest tam gdzieś wejście do tych przemytniczych tuneli, o których wspomniał Jorun — skonstatowała Aurora.
— Jaskinie w klifie...? — zareagował niespodziewanie Brogan. — Hmmm. To mogą być stare pirackie groty – całkiem sporo piratów polowało wzdłuż Maer Dualdon w czasach, zanim Targos stało się... cywilizowane. Ciekawe dokąd prowadzą.

Cytat:

— Co jest w magazynie? — wkroczył pytaniem Mistrz Bitew.

— Nie mam pojęcia. Magazyn był od jakiegoś czasu nieużywany — odparł szczerze strażnik.

Cytat:

— Ilu wrogów? Prowadziliście jakieś rozpoznanie? — wojownik kontynuował pytania.

— Nie wiem na pewno – ale sądząc po strzałach, które śmigały mi koło uszu, gdy goniliśmy gobliny tutaj, mają co najmniej jednego łucznika w swoich szeregach. Najpierw spróbowałbym usunąć takich łuczników – najlepiej z pewnej odległości. Może chcielibyście pozostawić rannych członków swojej drużyny – albo, ee, czarodziejów – poza magazynem, podczas gdy reszta załogi rozniesie to miejsce? Człowiek może łatwo zginąć od strzały, zanim nawet dowie się o obecności łucznika. Czasem rozsądniej jest się rozdzielić. Poza tym będziecie musieli wyważyć drzwi za pomocą broni... No, chyba że płynie w waszych żyłach krew złodziei z Luskan – wtedy możecie spróbować otworzyć zamek — Brogan zerknął przelotnie w kierunku diabelstwa, nie wiadomo czy z racji jego besiego pochodzenia, czy illuskańskiego akcentu.

Cytat:

— Może winniśmy zawrócić do "Wilka" i przypomnieć im o ichnich zobowiązaniach — wyrzekł Oryon do kompanów.

— Brzmi rozsądnie — przyznała Aurora. — Jeśli to największe zgrupowanie wroga, to może przydać się każdy dodatkowy miecz.
— Wyciągnijcie bandę Żelaznej Obroży z Wilka Morskiego i może grupowo poradzimy sobie z tymi goblinami — oznajmił dziesiętnik.

Cytat:

— Posłaliście kogoś po nich, dobry człowieku, czy liczycie jeno na kaprys losu? — zapytał Karras.

— Tak, posłałem jakiś czas temu mojego ostatniego towarzysza, ale jeszcze nie wrócił... — strażnik skierował bezradne spojrzenie na południe, w bezskutecznej próbie przebicia wzrokiem śnieżnej kurtyny.

Cytat:

— [...] Poza tym będziecie musieli wyważyć drzwi za pomocą broni... No, chyba że płynie w waszych żyłach krew złodziei z Luskan – wtedy możecie spróbować otworzyć zamek. — Zaiste wiadomym jest, iż w Luskan już w kołysce noworodki bawią się wytrychami — Oryon odparł suchym tonem, z iskrą rozbawienia w oczach przebijającą się przez pochmurny całun. — Tak jak w Eigersstor narzędziami rzemiosła swych ojców, a w Athkatli abakusami.

— A mieszkańcy Dziesięciu Miast w przerwie od skrymszanderstwa z odsłoniętymi piersiami siłują się z tundrowymi yeti, przepijając przednim miodem i przegryzając mięsem remorhazów — odciął się Brogan. — Gadaj, co chcesz, więcej tu mamy z południowców, a zwłaszcza Luskańczyków, kłopotów niźli pożytku. Te dranie z bandy Żelaznej Obroży ponoć przybyły z Cormyru i co właśnie robią? Zachlewają w najlepsze mordy gdy gobliny szturmują doki! Jeden nie lepszy od drugiego, trzech zbirów, obłąkany myrkulita i parszywy czarodziej w łachmanach. Jeśli gobliny podpalą doki, słono nam za to zapłacą.

Po gorzkich i bezlitośnie pragmatycznych słowach zakamuflowanego githzerai Nolan, Luskańczyk z pochodzenia, a Neverwinterczyk z obywatelstwa, w ramach próby zażegnania drobnego, acz potencjalnie rodzącego się konfliktu odezwał się do pary sferotkniętych, którzy to wcześniej otwarcie stanęli w obronie życia goblińskiego jeńca.

Cytat:

— Oryonie, Auroro czy ruszycie ze mną do Wilka Morskiego? Trzeba będzie przekonać tych najemników do tego, żeby zrobili to, za co im płacą. Pomówię z tym Czarnym Geoffreyem, ale jeżeli zdroworozsądkowe argumenty doń nie trafią, to może trzeba będzie go podpuścić. Ugryźć jego ambicję.

— Jako wcześniej rzekłam, w obliczu nieznanych, potencjalnie dużych sił wroga każdy sojusznik jest na wagę złota — skończywszy wymowną odpowiedź, kobieta przez krótką chwilę zerknęła w znaczący sposób doskonale czarnymi studniami oczu to na goblina, to na diabelstwo, jakby pogrążona w zadumie.

Cytat:

— [...] Wrócimy z Bandą, nim się obejrzycie. Przy okazji zabierzemy ze sobą goblina i zostawimy spętanego w "Wilku", by wyzbyć się przysłowiowego balastu — ton diablęcia był stanowczy, gdy wyciągnął dłoń po sznur. Zerknął przy tym w stronę Aurory, jakby licząc, że tym razem to ona przyjdzie mu w sukurs, popierając jego słowa.

— Owszem, winniśmy gdzieś go zostawić na czas zawieruchy — oznajmiła chłodno selûnitka. — Stanowi wszak potencjalnie przydatne źródło informacji o najbliższych krokach hordy i lukach w obronie miasta.

— Dranie spod znaku Żelaznej Obroży — zaklął Brogan, jakiś czas po tym jak sferotkrwiści oddalili się razem z piratem i goblińskim jeńcem. — Miejmy nadzieję, że w pobliżu nie ma już żadnych żółtych bydlaków.

Następnie powrócił do swej warty przed odrzwiami starego magazynu. Stojąc na posterunku, rozglądał się czujnie, jednocześnie nasłuchując odgłosów ze środka. Tymczasem po pokonaniu kilku kroków w jego kierunku i nadstawieniu uszu Thanix zdołał wyłowić szereg mocno przytłumionych goblińskich głosów dobiegających z wewnątrz, po czym posiłkując się wiedzą z czasów swej służby w podziemiach klanu Kamiennego Hełmu, wyłuskał spośród nich proste i nieprzyjazne okrzyki, czy też komunikaty typu: „Palić i mordować!”, „Zabić wszystkich!”, „Spalić statki!”, „Zabić ludzi z miasta!”. Szary krasnolud wiedział, że istniała nieco ryzykowna, ale realna możliwość zerknięcia do środka bez natychmiastowego alarmowania znajdujących się wewnątrz stworów, ponieważ kompani przekazali mu, że także ten, którego uważano za leśnego elfa, znał ślusarski, a prędzej złodziejski fach. Była to przydatna informacja, bowiem nie ulegało dlań wątpliwości, że powodujące wiele hałasu wyważenie drzwi niechybnie zaalarmowałoby tamtejsze gobliny. A gdyby tylko je po cichu otworzyć i delikatnie uchylić to przy niewielkim ryzyku patrząc przez utworzoną szczelinę, mogliby dyskretnie dokonać wstępnego rozpoznania sił wroga.

Kiedy Karanthir, Zor'ayth i Thanix stali na straży wypełnionego goblinami magazynu, pozostali bohaterowie parli razem ze swym małym jeńcem na południe. Krocząc na przekór śnieżycy i mrozowi, trzymali się kurczowo brzegu jeziora Maer Dualdon. Po drodze musieli wyminąć parę wyciągniętych na brzeg łodzi, a także pokiereszowanych zwłok kombatantów z obu stron konfliktu. Kiedy dotarli do wschodniej ściany nieco okazalszego budynku, w pobliżu jednego z pomostów dostrzegli zatopione w śniegu ciało, które uderzająco pasowało do uzyskanego wcześniej opisu towarzysza Brogana. Trup leżał rozłożony na wznak, wielokrotnie ugodzony goblińskimi strzałami. Tuż obok niego spoczywał żółtoskóry przebity na wylot grotem włóczni, dowodząc, że przed śmiercią strażnik pociągnął za sobą na drugą stronę jednego ze strzelców. Oba nieruchome ciała stanowiły wymowne, acz nieme świadectwo niedawnego starcia. Po zbadaniu znaleziska poszukiwacze przygód weszli w zakręt prowadzący do frontu budynku, po kilku krokach dostrzegając drewniany znak przedstawiający tawernę „Pod Wilkiem Morskim”. Rozejrzawszy się dookoła, kawałek po lewej, dokładnie pośrodku rozwidlenia dróg, dojrzeli innego trupa, tym razem należącego do jakiegoś zaszlachtowanego cywila. Poza tym w pobliżu nie zaobserwowali niczego niepokojącego, a tym bardziej śladu aktualnej bytności wroga.

W momencie kiedy przybysze z Luskan mieli już wejść do środka tawerny, wprost z domostwa leżącego na południu usłyszeli dobiegające przez uchylone okiennice donośne słowa starszej kobiety: „Brudaczne gobliny, wynocha stąd!”, „Hedron! Heeedron!” i na koniec „Aaaaaaaaaaaach!”. Aurora nie zwlekała ani chwili, tymczasem Oryon i Nolan po niezwykle krótkiej wymianie spojrzeń i zdań udali się w krok za nią. Minąwszy zakręt przy północnej ścianie budynku, weszli na drogę prowadzącą prosto do wejścia. W trakcie pochodu dojrzeli w częściowo rozebranej chacie na zachodzie kolejne ciało zamordowanego mieszczanina, ten nieszczęśnik najwyraźniej próbował znaleźć jakieś bezpieczne schronienie, lecz nie odniósł skutku. Po paru chwilach bohaterowie stanęli u drzwi domostwa. Dzierżący poręczny toporek Hornraven w tym samym momencie zerknął na ich goblińskiego jeńca, przezornie badając jego reakcję, ten jednak okazał się stać w zupełnej ciszy. Można było jedynie odnieść wrażenie, że stara się wypatrzyć coś przez otaczającą ich śnieżną kotarę. Pojmując, że więzień raczej nie ma zamiaru pomagać kompanom, uspokojony wojownik uchylił nieco drzwi, wypuszczając z wnętrza ciepło i odór kocich wydalin. Przez utworzoną szparę Szkutnik ujrzał starszawą, korpulentną kobietę o szarych włosach przyklejoną plecami do przeciwległego rogu pomieszczenia, wciąż nawołującą pomocy i urągającą trzem wrażym intruzom, którzy wymachując energicznie bułatami, biegali po całej izbie za syczącymi i błagalnie miauczącymi kotami. Całą dziewiątką kotów, jeśli mam być dokładna. Oświetlana kilkoma oliwnymi latarniami izba zasłana była w wielu miejscach śmieciami i nieczystościami zwierząt. Poza skrzyniami, stolikiem i dużym siennikiem przeznaczonym dla humanoida tu i ówdzie porozkładane były kocie legowiska wykonane z drewnianych mis wypełnionych sianem przykrytym suknem. W pewien sposób to właśnie one utrudniały poruszanie się napastników, powodując ich potykanie, dzięki czemu naturalna zwinność kotowatych mogła pozwolić im przetrwać aż do tej chwili przed zaszlachtowaniem.