Stałem tego dnia na nabrzeżu, mając pilnować porządku. Wokół przelewała się tak dziwaczna zbieranina, jakiej jeszcze nie widziałem. Zdałem sobie wtedy sprawę z tego, że wśród tych wszystkich humanoidów nagle zginąłem jak przysłowiowa kropla w morzu. Jeżeli ktoś obrzucał mnie nienawistnym spojrzeniem, to nie z powodu koloru mojej skóry, lecz dlatego, że stałem mu na drodze do rzekomych bogactw. Chyba właśnie wtedy, po raz pierwszy w życiu poczułem, że mogłem zlać się z tłumem, stać się jednym z nich, tak samo im obojętny lub znienawidzony. Jakże dziwne to było uczucie. Jakby ktoś wyrwał mnie z tego planu i przeniósł gdzie indziej. Jakbym śnił. Dla kogo innego byłby to może sen dziwny, nieprzyjemny. Dla mnie jednak było to uczucie tak niesamowite, jak gdybym nagle szybował w przestworzach z ptakami. W snach często zachowujemy się inaczej, niż zrobilibyśmy to na jawie. Ciało samo poruszyło się i wbrew naszej naturze wszedłem na pokład. Często się zastanawiam, czy tego dnia moimi krokami kierowała jakaś siła wyższa, czy to ja sam lub moja podświadomość podjęła tę decyzję? Czy stałem się pionkiem w większej grze, czy uczyniłem pierwszy prawdziwy krok na drodze do odnalezienia własnego ja?

- Thanix Krugarfind

Woda to nie żywioł krasnoludów. I mimo, że Thanix nie wyznawał żadnego z bóstw, do którego modlili się marynarze, stanął na uboczu, przyglądając się obrządkom. Sam w duchu modlił się do Marthammora, by miał go w swej opiece podczas tej podróży. Gdy tylko modły się zakończyły, udał się pod pokład. Mimo dwu lat spędzonych na powierzchni, nadal pobyt w pełnym słońcu sprawiał, iż czuł się nieco nieswojo. Poza tym pod pokładem mniej kołysało. Wcisnął się w wolny kąt i starał przespać jak najdłuższe okresy rejsu. Wychodził po zmierzchu trochę rozprostować kości i rozejrzeć się po mijanej okolicy. Nawet, jeżeli przykuwał czyjeś spojrzenie, to nie za długo. Wokół roiło się od innych dziwadeł, jak chociażby wysokiej zamaskowanej postaci noszącej błękitną maskę na twarzy. Thanix obdarzał wszystkich podobnym zainteresowaniem, czyli właściwie żadnym. Nie szukał towarzystwa. Nie chciał, by ktoś przypadkiem pomyślał, że potrzebuje towarzystwa. Nie potrzebował. Mógł godzinami siedzieć sam ze sobą. Miał w tym lata praktyki.

Natomiast gdy „Wredna Jędza” mijała ujście Shanegarne, bacznie śledził mijane lodowce. Podziwiał z daleka kunszt jego równie dalekich braci. Postanowił, że kiedyś powróci tutaj i poprosi o możliwość zwiedzenia kompleksu. Kiedyś będzie do tego gotów. Odprowadzał lodowce wzrokiem.

Wizje lodowych tuneli wypełniały jego sen, gdy wieczorem następnego dnia zbudziły go okrzyki. Jego krępa sylwetka i twarda zbroja pozwoliły mu przebić się przez tłoczącą masę i wyjść na pokład. Tam jednak mógł jedynie stać bezczynnie i kląć.
- Haelo - wyszeptał imię bogini szczęścia, bo w tej sytuacji żadne jego umiejętności nie mogły mu pomóc. Ani odwaga, ani zdolność bojowa nie mogły zmienić nic wśród piekła, które się wokół rozpętało.
- Nie możesz? - usłyszał w myślach głos ojca. - Nie tego cię uczyłem.

Thanix zawstydził się. Jego ojciec mimo, że pozbawiony wzroku, był jednym z najbardziej szanowanych wojowników klanu. Czy gdy oślepł, siedział bezczynnie myśląc, że nic nie może zrobić? Nie, więc i on nie mógł poddać się takim myślom. Światło bijące od płonących okrętów podpalonych orczymi strzałami kłuło go w oczy. Wokół niektórzy z towarzyszy sięgnęli po własne łuki i odgryzali się napastnikom. W maszt obok niego wbił się palący pocisk. Zacisnął dłoń w pancernej rękawicy na drzewcu i szarpnięciem wyrwał je, by chwilę potem cisnąć w odmęty. Pancerz, który miał na sobie czynił go odpornym na przypadkowe pociski, ale nie wszyscy mieli tyle szczęścia. Jakiś człowiek obok niego, jeden z marynarzy z krzykiem padł na deski ze strzałą sterczącą z piersi.

Thanix uklął przy nim osłaniając własnym ciałem przed kolejnymi strzałami.
- Masz szczęście - wymamrotał do niego, przytrzymując go jedną dłonią, a drugą odrywając mu kawał rękawa. - Dostałeś wysoko. Będzie bolało, ale będziesz żył. A teraz nie ruszaj się, zrobię prowizoryczny opatrunek. Zaciśnij zęby na tym - podał mu nóż i bez zbędnej zwłoki zajął się wyciąganiem grotu. Szybko uwinął się, bo w ogniu walki - nawet takiej - nie było czasu na dużo więcej. Podniósł się i przesunął w stronę burty. Nastawił tarczę i przyklęknął aby osłonić łuczników. Gdy chwilę potem dwa pociski uderzyły w nią z łoskotem, uśmiechnął się pod nosem. Nadal mógł mieć wpływ na swój los. Być może właśnie komuś uratował życie. Nawet nie wiedział komu. Ale może ten ktoś ustrzeli orka. I dzięki temu nie spłoną ich żagle. Mógł coś robić. Pochłonęła go bitwa.

Gdy ich okręt oddalił się poza zasięg wroga, mogli chwilę odetchnąć. Zajął się pomocą rannym, pomógł też w usuwaniu części uszkodzeń - bez trudu podniósł ten kawał drewna, który nie był masztem, ale spadł gdzieś z góry. Keja? Reja? Czart to wie, nie miało to znaczenia. Znowu miał co robić. Nieprędko się zorientował, że jedynie kilka okrętów wydostało się ze zgotowanej im matni. Gdy więc okręt przybił w końcu do bezpiecznego brzegu, przecisnął się na ląd jako jeden z pierwszych, błogosławiąc Marthammora za okazaną mu łaskę.

- Gdzie jest najbliższa tawerna? - ryknął. Dopiero po chwili do niego dotarło, że na piwo będzie musiał jeszcze poczekać. - Z deszczu pod wodospad - stwierdził.
- Ruszcie rzycie - zwrócił się do towarzyszy. - Bo inaczej te paskudy zza palisady zajmą wszystkie miejsca noclegowe w tej mieścinie!

Nie oglądając się za siebie ruszył w stronę palisady szukając kogoś, kto tu dowodzi i wskaże mu miejsce, gdzie jego topór okazałby się przydatny.

Nolan nie pożałował zakupu drogich ubrań. Posiadał on zakopane na czarną godzinę złote smoki, które miał spokojnie gromadzić do czasu gdy skończy z piractwem. Tyle, że w najśmielszych przypuszczeniach nie myślał, że decyzja o zakończeniu tego sposobu zarobkowania odbędzie się bez jego udziału. Był pierwszym oficerem u Rora Krzywego Kła. Zresztą, wielu uważało, że gdyby nie Nolan, to Ror byłby tylko pomniejszym piratem. Nolan Szkutnik, jak o nim mówiono stał za cztreookrętową flotą Rora.

Jednak stare powiedzenie mówi: chcesz rozbawić bogów, zaplanuj sobie coś. Najwyraźniej słusznie. Ror miał stu sześdziesięciu piratów pod sobą. Mówiło się, że idzie po swoje miejsce przy stole kapitańskim Luskan. A jednak jeden atak za dużo i jedna zasadzka, a zmieniło się wszystko. Ror zginął w walce o swój flagowy okręt. Chyba, bo sam Nolan nie widział ciała.

Czy to było ukartowane? Być może. To mógł być zwykły przypadek, że pięciu kapitanów z Luskan pozwoliło na tę zasadzkę okrętom z Neverwinter. Ale gdy już się dowiedzieli, to zapewne nikt nie miał żalu o atak akurat na Rora. Półroczy kapitan najpewniej zginął na statku. Jak i większość załogi. Nolan wykupił się z więzienia oddając znaczną część swoich gromadzonych latami zapasów.

A teraz cóż? Zaczynał od początku? A może był już za stary i ruszał w pielgrzymkę, by znaleźć sens życia? W tamtym momencie, na pirsie przy plaży nie wiedział tego. Nie wiedział co miały przynieść kolejne tygodnie. Za to wiedział, że warto było się dobrze ubrać.

Nolan był wysoki. Miał sześć stóp wzrostu. Był też dość postawny, chociaż to przez strój jaki nosił wydawał się być szerszy niż był w rzeczywistości. Zdobiony płaszcz z futra białego niedźwiedzia, którego łeb był jednocześnie szerokim naramiennikiem. Do tego srebrne klamry z kamieniami i łańcuszki, które wszystko to spinały. Nolan nie miał na sobie zbroi. Tę trzymał w plecaku. Przy pasie miał natomiast przytroczony długi miecz z wydłużoną rękojeścią. Bękarci miecz jak zwali go co poniektórzy. Lewe przedramię osłaniała tarcza. Okrągła, dzielona na dwa pola. Na każdym z nich był wymalowany kruk. Wyglądał jak prawdziwy szlachcic. I nosił się jak takowy. Zdawał się zawsze patrzeć gdzieś w dal, unosząc podbródek. Włosy i broda sugerowały niedawną wizytę u balwierza. Podbródek był równiutko przystrzyżony i wyrównany brzytwą, włosy podgolone i ułożone. Jedyną skazą na jego obliczu były trzy duże blizny ciągnące się od głowy, przez czoło i kończące nad łukiem brwiowym. Pozostałość po walce z jakimś potworem. Wyraz jego twarzy zupełnie odstawał od innych najemników. Był spokojny i jakby nieobecny.

Śmiać mu się chciało, gdy widział śmiałków, którzy mieli już na sobie zbroje. Czekało ich kilkanaście dni morskiej podróży. Podróży gdzie wszystko cięższe niż skórznia można było śmiało zastąpić kamieniem młyńskim przywiązanym do szyi. Do tego tłoczyli się, jakby miało zabraknąć miejsca. Tymczasem kapitanowie Luskan zebrali pokaźną flotę transportową. Kogi mieściły blisko dziewięćdziesięciu ludzi. Do tego broń, zapasy i wyposażenie. Płynęli na pełnowymiarową wojnę, chociaż nikt tu nie dowodził.

Nolan podszedł do jednej z kog przycumowanych do pirsu. Nigdy nie wybudował żadnej kogi, choć statki te były imponujące na swój sposób. Były wolniejsze od knar, ale mieściły trzy lub nawet cztery razy więcej. Ich baszty dawały osłony strzelcom i miejsce na broń oblężniczą, których nie było szans umieścić na skifach. Z drugiej strony statek ten nie dorównywał brygowi zbudowanemu dwa lata temu przez Nolana. Bryg, czy też wedle nomenklatury południowców korweta mógł być dużo szybszy niż koga, przede wszystkim ze względu na dwumasztowe ożaglowanie. Jednak Nolan budował okręty. Kogi nawet mimo imponującej wyporności okrętami nie były. Były raczej wariacją na temat zaadoptowania rzecznych barek do warunków pełnomorskich. Szkutnik oglądał drewno. Wredna Jędza przechodziła duży remont jakieś dwa, może trzy sezony wcześniej.

W czasie rozmyślań obok niego ktoś omal nie spadł z pirsu. Nolanowi trzeba było przyznać, że choć był sporych rozmiarów, to potrafił szybko reagować. Przytrzymał chłopaka i nawet się doń uśmiechnął półgębkiem.
- Chodźmy, tam jest trap. Czeka nas zdaje się dłuższa wspólna podróż. Szkoda byłoby ją kończyć pod kilem statku na cumie.

Gdy tylko Nolan upewnił się, że młodzieniec stoi pewnie na deskach pirsu zwolnił chwyt. Krasnolud na pokładzie był drugą, może trzecią osobą w mundurze. Jednak były to mundury różnych formacji. Raczej żołnierze szukający zajęcia niż jakiś zorganizowany oddział. Hornraven miał coraz gorsze przeczucia.

***

Kolejne dni podróży upływały spokojnie. Przekazał kapitanowi kilka złotych monet z sakwy i zajął kajutę w rufowej baszcie. Wstawał przed świtem i chodził spać po zachodzie słońca. Zawsze gdy słońce zachodziło, to zajmował miejsce na dziobie okrętu gdzie kilkanaście minut każdego wieczoru poświęcał na ćwiczenia. Podnosił wiadra z wodą albo podciągał się na reji. Często ćwiczył z bronią. Walczył swoim mieczem oburącz, klasycznie, w półchwycie, w parze z tarczą, a raz nawet dwoma toporkami. Poświęcał temu dużo uwagi. Nie odzywał się niepytany, jednak uczestniczył w każdej modlitwie o pomyślność na morzu. Kilka modlitw sam inicjował. Morze było zbyt kapryśne, by polecać ich los jednemu tylko bogu. Akadi mogła zapewnić im pomyślny wiatr, ale to Umberlee mogła zmieść ich nagłym sztormem. No i był też Talos, którego symbol Nolan nosił na piersi, ukryty pod koszulą. Pan wszelkich burz, którego lepiej było mieć po swojej stronie, niż przeciw sobie. Z drugiej strony Umberlee mogła wpaść w furię wiedząc, że to boga burz, a nie ją prosi się o ochronę przed morskim sztormem. Z bogami trzeba było być ostrożnym. Uważać, żeby każdy im sprzyjał.

Mimo modlitw marynarze go unikali. I choć Nolan często i długo rozprawiał z kapitanem Kedrosem, to ktoś w końcu rozpoznał pierwszego oficera Rora Krzywego Kła. Najpewniej w czasie wieczornych treningów. Od tamtego czasu często słyszał przekazywane sobie ostrzeżenia. “Nolan Szkutnik - obdzierał ludzi ze skóry i rzucał za okręt, żeby ściągać rekiny”. “Żagle na łodziach Szkutnika były ze skóry pojmanych dzieci”. “Gdy mu się naraził jego bosman, to zamknął go w beczce z rumem i wyrzucił u ujścia rzeki w Neverwinter.” Te i wiele innych historii na jego temat zaczęło krążyć po pokładzie. Przecież żagle ze skóry byłyby wysoce nieefektywne. A i rumu szkoda na krnąbrnego bosmana. Tak to już z ludźmi jest, że lubili mówić.

***

Tamtego dnia rozpętało się piekło. Przeciwnik czekał na nich. Hornraven stał na dziobie i obserwował. Nie dowodził. Nawet nie był ujęty w oficjalnych strukturach. Statek na którym podróżował nie był statkiem bojowym. Miał ich jedynie bezpiecznie dowieźć do celu.

Wredna Jędza znalazła się dość szybko w polu ostrzału. Nolan ruszył przez pokład. Krasnolud pod osłoną tarczy opatrywał jakiegoś łucznika. Nolan na moment podszedł do nich.

- Zabierz go na basztę. Jeżeli może strzelać, to stamtąd ma trzy, może cztery jardy więcej zasięgu - człowiek przekrzykiwał chaos walki i wyciągnął rękę do krasnoluda, żeby pomóc mu wstać. Potem pomógł mu z rannym i natychmiast ruszyli na basztę rufową do kapitana.

- Musimy zwinąć żagle. Jeśli trafią nam w żagiel płonącą strzałą, to po nas.
- Myślisz, że o tym nie wiem - na twarzy Kedrosa pojawił się wyraz zdenerwowania. Przy kapitanie, który był aż czerwony na twarzy Hornraven wydawał się oazą spokoju. Jakby wojownik był pogodzony ze śmiercią? Albo na niczym mu już nie zależało. Stał spokojnie, a w jego oczach odbijały się płomienie pożerające sąsiednie jednostki.
- Bosman nie żyje! - krzyknął Kedros.

Oczy Nolana zmierzyły załogę. Tutaj, na górnej baszcie było już dwóch rannych. Zajmował się nimi pokładowy felczer. Jednym z rannych musiał być sternik, bo chłopak przy sterze robił bardzo gwałtowne ruchy. Widać, że nawet jeżeli nie pierwszy raz zastępował sternika, to najpewniej nie robił tego w równie napiętej sytuacji. Poza nimi na rufowej baszcie był kapitan i dwaj inni załoganci. Nolan przymknął oczy i skinął głową.

- Zastąpię bosmana. Nie odpływaj za daleko od głównego szlaku - Nolan wskazał palcem na statek znajdujący się kilkaset metrów przed nimi. Koga podobna do ich stała lekko przechylona. Nie dosięgały do niej strzały napastników, ale statek był kompletnie unieruchomiony. Ceną za ogromną nośność tego typu statków było relatywnie głębokie zanurzenie. Co oznaczało, że najłatwiej z całej floty było im ugrzęznąć na mieliźnie. A to oznaczało pewną śmierć dla załogi i transportowanych najemników. Obydwaj z Kedrosem rozumieli to doskonale. Za to nowy sternik tak bardzo się trząsł i tak bardzo pragnął uniknąć orkowych strzał, że prowadził ich wprost na mieliznę, niepomny losu innych łodzi, które wybrały tę drogę przed nimi.

Kedros na ułamek sekundy spojrzał w oczy Hornravenowi, po czym obydwaj odwrócili się do siebie i zaczęli działać. Kedros odsunął młodzika i osobiście przejął ster, a Nolan zrzucił płaszcz, pochwycił linę i z tarczą na plecach, na linie skoczył w stronę niżej położonego pokładu.

- Każdy kto ma broń dystansową na basztę lub na dziób! - swoje krzyki podkreślał wskazaniem rąk nadbudówki na rufie. Zdawał sobie sprawę, że nie wszyscy wiedzą co to jest baszta.
- Każdy z tarczą, na bakburtę! Ustawić testudo! - Zareagowałą jedna osoba. Jedna. Nolan szybko zrewidował swoją postawę. Nie miał tu żołnierzy. Nie miał żeglarzy. Miał… bliżej nieokreśloną zbieraninę. Wziął głęboki wdech i zaczął od początku. Wskazał na basztę za swoimi plecami:
- Każdy z łukiem lub kuszą, tam jest wyżej. Strzały sięgną dalej. Tam jest też lepsza osłona.
Tym razem kilka osób ruszyło we wskazanym kierunku.
- Ci z tarczą, ustawcie się po tej stronie - tym razem dłonią wskazał prawą stronę statku - tak, żeby wasze tarcze opierały się o siebie. Żeby jak najmniej trafień spadało na pokład. Reszta łapie wiadra, napełnia je wodą z morza i gasi każdą płonącą strzałę, która minęła ich tarcze. A teraz wy - zwrócił się do kilku marynarzy. Nie się wyróżniali. Nie byli kolorową zbieraniną. Nie mieli też na sobie pancerzy, czy tarcz.
- Będziemy odchodzić bakburtą od lini ostrzału, na zwiniętych żaglach. Załoga na stanowiska.
- Jest załoga na stanowiskach - odpowiedział po czasie potrzebnym może na jeden głębszy oddech stojący najbliżej marynarz.

Sam Nolan ruszył do zwijania żagla na marsreji. Przynajmniej na tyle przydały mu się codzienne treningi. Teraz musiał się wciągnąć po takielunku na wysokość baszty rufowej wraz z trzema innymi marynarzami zwijać potężny kawałek płótna. Wokół było tylko słychać ciągłe komendy: “lewy grota szot wybieraj”’ “jest lewy grota szot wybieraj”, “żagle na luz”, "jest żagle na luz”

Czy mieli szansę wygrać? Nie. Ale mieli szansę przeżyć, uciec i walczyć innym razem. Hadron Kadros zagryzał zęby na i mocno ściskał ster. Żagiel był zwinięty i koga zaczęła zwalniać. Kilka statków ich wyprzedziło, przez co morale znacząco spadło. Ale te statki zajmował ogień na odcinku kilkuset stóp. Płonące żagle spadały na pokłady, ludzie umierali. A Jędza powoli, jakby w cieniu innych jednostek przemykała ponuro. Niczym niemy świadek katastrofy.

Nie mieli tak wielu rannych jak inni, dzięki tarczownikom i baszcie rufowej. Ale felczer i tak miał sporo roboty. Kilku najemników też znało się na łataniu ran. Nolan oddał swoją tarczę i co jakiś czas wylewał wodę na pokład dogaszajac płonące strzały. Było mokro, ślisko i zimno. Nolan ruszył na dziób ocenić sytuację. Strzelcy czekali. Nie mieli już wrogów w zasięgu.

- Ruszać na basztę rufową. Tam jeszcze kogoś możemy trafić - gdy dwie osoby minęły kierując się na pokład Nolan popatrzył po pozostałych i uśmiechnął się półgębkiem.

- Żyjemy. Uciekliśmy. Stawiamy żagle i być może kolację zjemy już na suchym lądzie.

Jak powiedział tak zrobił. Gdy wrócił do kapitana zanim cokolwiek powiedział sięgnął po swój płaszcz i założył go na ramiona. Zasalutował:
- Melduję zabitych ośmiu marynarzy i jedenastu pasażerów. Kolejnych dwóch marynarzy jest niezdolnych do służby.
Tak Nolan Szkutnik przeżył pierwszą w swoim życiu bitwę na transportowej kodze. Patrzył jeszcze przez rufę na płonące za nimi zgliszcza. Plan wsparcia Targos właśnie płonął zabierając ze sobą na dno marzenia o heroicznych zwycięstwach i bohaterstwie setek najemników.

- Tam na miejscu… do kogo się zgłosić? Są tam jakieś noclegi, czy zrzucą nas do namiotów obozowych?

Nolan jeszcze raz rozejrzał się po nielicznych statkach, które się przedarły przez blokadę. Mniej niż dziesiąta część tych, które wypłynęły z Luskan. W dodatku byli jedyną kogą, inne jednostki były szybsze i lżejsze. Dlatego się wyrwały. Ale to oznaczało też, że było tam mniej najemników.

Gdy mijali Bremen, to chyba całe morale w nich upadło. Nikt nie chce walczyć w przegranej wojnie. A tu wszystko wskazywało właśnie na to. Ktoś przyszedł Nolanowi oddać jego tarczę, a ten skłonił się i podziękował będąc wyraźnie nieobecny. Wrócił do swojej kajuty. Tym razem schodził na ląd. Nadchodził czas, żeby wreszcie założyć zbroję. Miał dziwne przeczucie, że raczej długo się z nią nie rozstanie.

Przed zejściem z pokładu jeszcze raz podziękował kapitanowi Kedrosowi ściskając mu mocno dłoń. Później podziękował bogom, którzy zaoszczędzili im sztormów. A na koniec pomodlił się do Tempusa, o siłę w nadchodzącej wojnie i do Auril o wytrzymałość w krainie wiecznego śniegu. Wyzbył się wszelkich oczekiwań już dawno temu. Dzięki temu nie miało go co rozczarować.

Luskan opuszczał bez choćby cienia żalu w sercu. Za plecami mając marynarzy odprawiających swe modły, w których odmówił udziału stanowczym gestem z niechęci do oddawania czci istotom równie potężnym, co kapryśnym, a przed sobą miarowo oddalającą się panoramę miasta, przez lata będącego mu domem, trwał na rufie koggi niby wyrzeźbiona statua, bezwiednie tylko gładząc ramię za które pochwycił go na pirsie wojownik odziany w futro ze śnieżnobiałego niedźwiedzia. Nie był przyzwyczajony do takowych naruszeń swej przestrzeni osobistej, które częściej niż rzadziej były zaledwie uwerturą czy zwiastunem o wiele gorszych działań, lecz nie mógł mężczyźnie mieć tego za złe. Gdyby nie on, zapewne skończyłby jak niektórzy nieszczęśnicy, w mroźnych przybrzeżnych wodach, a nie na pokładzie jednego z okrętów, które zmierzały na daleką północ. Nie, zdecydowanie nie mógł mu mieć tego za złe. Może nawet powinien mu za to podziękować. Słowa podzięki musiały jednak poczekać. Po ostatniej nocy i obcowaniu z tłumem tłoczącym się na Smoczej Przystani potrzebował chwili dla siebie. Szczęśliwie mógł nań liczyć, bowiem szeregowi marynarze nie rwali się do niepokojenia go podczas opuszczania Luskan, a wręcz omijali go szerokim łukiem na tyle, na ile ciasnota pokładu "Jędzy" im na to pozwalała. Bynajmniej nie z racji tego, iż roztaczała wokół siebie złowrogą czy nieprzyjazną aurę.

Jedynym co roztaczał wokół siebie Oryon Karras, młodzieniec wątłej budowy, była intensywna mieszanka zapachów, w pierwszej chwili wdzierająca się do nozdrzy egzotycznie cytrusową wonią dalekiego południa, nijak jednak niemaskująca o wiele bardziej nieprzyjemnego odoru siarki, który atakował zmysł węchu w następnej kolejności. Piekielny fetor nie był jednak jedyną cechą poświadczającą baatorańską krew w jego żyłach i odwodzącą większość istot od wdawania się zeń w bliższy kontakt jednako. Intensywnie żółte tęczówki i pionowe źrenice przywodzące na myśl kocie oczy, jak i ostre uzębienie równie skutecznie znakowały go jako jedno z diabelstw. Za wyjątkiem tychże cech i w przeciwieństwie do reszty swego "rodzeństwa", mógłby na pierwszy rzut oka ujść za człowieka. Reszta fizjonomii Oryona była bowiem pozbawiona typowo diabelskich aspektów, w zamian obfitując w cechy charakterystyczne dla tego mocno północnego skrawka Wybrzeża Mieczy, jak choćby blada cera ozdobiona konstelacjami piegów czy ciemne włosy, ścięte i splecione na illuskańską modłę, miejscami wchodzące w rdzawo rudawą barwę. W zestawieniu ze schludnym odzieniem dobrej jakości - bez wątpienia pochodzącym od luskańskich rzemieślników, gdyż nikt inny nie lubował się aż tak w akcentowaniu wszystkiego futrem - nienaganną posturą i hardym wyrazem twarzy Oryon Karras sprawiał zatem dwojakie wrażenie, niejako łącząc w sobie dwie diametralnie różnie postrzegane tożsamości - diablę i Illuskańczyk w jednym. Idąc w ślady pozbawionych kreatywności bajarzy można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że "nie taki diabeł straszny, jak go malują". Pomimo tego jednak uprzedzenia i głęboko zakorzenione przesądy robiły swoje i tiefling mógł liczyć na bycie pozostawionym w spokoju.

Nieniepokojony przez nikogo Oryon oddawał się zatem w najlepsze cichej kontemplacji miejskiego pejzażu. Żółte spojrzenie wpierw prześlizgnęło się po nadal zatłoczonej Smoczej Przystani, przepełnionej łatwowiercami łasymi na rzekome bogactwa oczekujące nań za Grzbietem Świata, by zawisnąć po chwili na napastliwie dominującej nad okolicą Przewodniej Wieży Tajemnic. Wyrwana jakby z innego świata ciemna bryła rozrastająca się rozgałęziająco niby pnące ku słońcu drzewo nie pasowała zupełnie do jasnego kamienia, z którego postawiono Luskan i była jego integralną częścią jednako. O wiele starsza niż ledwo co odbudowana nakładem środków z Eigersstor aglomeracja - lecz nie było to znamiennym wyczynem, nawet Oryon był odeń starszy - przetrwała nie tylko orczą okupację przeszłych dekad i wcześniejsze jeszcze najazdy, niezmiennie i uparcie królując nad Illusk, lecz pamiętała również tak zamierzchłe czasy, jak Szaleństwo Karsusa. Nic zatem dziwnego, że wiele historii otaczało Wieżę - sporadycznie prawdziwych, nierzadko przesadzonych, a najczęściej zmyślonych. Tiefling nie był do końca pewien, jak wiele wiary pokładać w szeptach krążących po mieście przez ostatni rok, jakoby mityczne zabezpieczenia budowli zostały sforsowane, a stare pieczęcie złamane przez potężnego czarodzieja. Rozpoznawał jednak znaki wskazujące na to, że czas zmian w Mieście Żagli nie dobiegł jeszcze zupełnie końca i prędzej czy później kolejne ciemny chmury miały zawitać nad miastem, zmieniając po raz wtóry lokalny porządek świata. Luskan opuszczał bez choćby cienia żalu w sercu i ciężarem ducha tym mocniej lżejącym, im dalej "Jędza" oddalała się wzdłuż Wybrzeża. Pod każdym niemal względem zatem, Miasto Żagli opuszczał w odwrotny sposób, niż przybył doń przed laty.

To właśnie owo wspomnienie poprowadziło zwierzęce spojrzenie Karrasa w głąb miasta, wzdłuż łagodnych meandrów Miraru i pomiędzy jasne fasady miejskiego labiryntu. Niemalże bez czynnego udziału jego świadomości, bowiem zdawał sobie sprawę z tego, że spopielałych resztek rezydencji Thiessen z tej odległości i pod tym kątem nie byłby w stanie wypatrzyć, choćby wysilał wzrok ze wszystkich sił. Eksplozja rozniosła większość budynku i praktycznie zrównała go z ziemią, a pożar już dawno zdążono ugasić. Po jego dotychczasowym życiu nie ostał się żaden ślad, choćby w postaci strużki dymu z pozostałego szkieletu. To jest, żaden ślad fizyczny, bowiem śladów psychicznych nie sposób było tak łatwo się pozbyć. Oryon nie był pewien, czy kiedykolwiek miało być mu dane w całości wyzbyć się tych licznych skaz i uszczerbków. Nie to jednak zaprzątało jego myśli, gdy na swój sposób żegnał się z Luskan, a o wiele straszniejsza myśl, która nie pozwalała mu również świętować ucieczki z Miasta Żagli, będącej jednocześnie zrzuceniem jarzma. Jarzmo bowiem istniało nadal, głęboko pod splamioną i zbezczeszczoną powierzchnią, pod nagiętym do cudzej woli umysłem, zakorzenione i splecione tak nierozerwalnie z esencją jego istoty, jak tylko magia była w stanie to uczynić. W głębi siebie czuł ciężar zaklęcia, tych metaforycznych łańcuchów narzuconych nań przez Milburgę Thiessen, uznaną za zmarłą in absentia. To właśnie gnieździło się strachem w ciemnych zakamarkach oryonowego umysłu, ta niepewność czy jedyna osoba zdolna do wykorzystania magicznej kompulsji nadal żyła. Oryon tamtej nocy nie kłopotał się z szukaniem swej mistrzyni, impulsywnie wykorzystując okazję do ucieczki i fakt, że chociaż rozkazy narzucały mu wykonywanie poleceń czarodziejki, wprost zabraniając czynienia jej szkody, to nie precyzowały iż musiał zapobiegać wyrządzanym jej szkodom z rąk innych czy w wyniku losowych zdarzeń. Diablę od zawsze wykonywało polecenia Thiessen co do słowa (alternatywa była zbyt bolesna), lecz bardzo prędko nauczyło się, że "co do słowa" pozostawiało względnie wiele pola do manewru.

Oryon poruszył się ze swojego miejsca dopiero gdy Luskan, będące już niewiele ponad jasną plamą akcentowaną ciemno-strzelistą sylwetką Wieży, zniknęło za horyzontem. Odwróciwszy się na pięcie, opuścił rufę koggi z liniami bladej twarzy wygładzonymi czymś, co przypominało ukojenie, oddychając głęboko rześkim, morskim powietrzem.

Oraz, w więcej niż jednym tych słów znaczeniu, nie oglądając się przez ramię.

Przyzwyczajony do stałego gruntu pod nogami i miejskiego zgiełku Oryon nie potrzebował wiele czasu, by stwierdzić że żegluga miejska nie była dla niego. Od pierwszych dni, przez początkowe fazy rejsu już i tak trzymający się na uboczu tiefling zdawał się doskonalić sztukę izolacjonizmu pod pokładem, ulegając zupełnie chorobie morskiej, przez którą jego blada twarz zieleniała w rogach. Nawet gdy pojawiał się sporadycznie na świeżym powietrzu, by rozprostować kości i zaznać nieco światła dziennego, roztaczał wokół siebie na tyle ponurą aurę, że mało kto decydował się na rozmowę z nim. Sam Oryon również nie wdawał się w nic ponad grzecznościowe rozmówki, mające spełnić konwenanse, przedstawiając się tylko zwięźle współpasażerom w ciężko akcentowanym i przeciąganym na północną modłę Wspólnym. Pomimo płynnej znajomości calantu, Karras nawet nie ukrywał swej niechęci do operowania tą mową, zdecydowanie preferując rodzimy dialekt illuskańskiego, wtrącając zeń nawet zwroty i nazwy w rozmowy. Jak choćby przy rozmowie z płowowłosym majtkiem Kadirem, pochodzącym z Neverwinter, które diablę uparcie nazywało "Eigersstor".

I chociaż Karras nie palił się do inicjowania rozmów, nie oznaczało to że zupełnie ignorował załogę oraz pasażerów “Jędzy”. Naturalnie największą ciekawość wzbudzały w nim ci osobnicy, którzy z tej czy innej przyczyny wyróżniali się w jakiś sposób i to ich obserwował najuważniej ze wszystkich, z odpowiednią dozą dyskrecji. Upiornie piękna selûnitka o niebiańskiej krwi, krasnolud o niespotykanie szarej cerze, zamaskowany leśny elf, szlachcic-banita z bandy Krzywego Kła oraz słoneczny Tel’quess z Evermeet. Zwłaszcza tego ostatniego Oryon śledził czujnym spojrzeniem ilekroć przebywali wspólnie na pokładzie. Jego kruczy chowaniec wzbudzał w nim dziwne wrażenie, osiadające mrowiącym ciepłem na karku które było zbyt podobne do uczucia, które diablę odczuwało za każdym razem, gdy czytało bądź słyszało mowę Dziewięciu Piekieł. Nic zatem dziwnego, że gdy Karanthir postanowił doń zagaić, tiefling skorzystał z okazji, by dowiedzieć się nieco więcej o elfie.

— Te same nadzieje co każdy, kto zaciągnął się na tą wyprawę. Liczę na bogactwa i sławę — odparł kordialnym tonem, przywołując na twarz lekki uśmiech. — Nie pokładałbym jednak na twym miejscu zbyt wiele wiary w to, że w Dolinie nie będziemy oceniani przez nasz wygląd. Owa praktyka jest niestety powszechna w każdym zakamarku Faerûnu.

Oryon westchnął ciężko, wieloznacznie. Pozwolił cieniowi nieco stłumić uśmiech, tylko po to by zaraz kontynuować.

— Jakie nadzieje z podróżą na północ wiążesz ty, Karanthirze? Muszę wyznać, iż jestem szczerze ciekaw twych motywacji. Tel-quessir są niezwykle rzadkim widokiem w tych krańcach kontynentu. Zwłaszcza praktykujący Sztukę.

Jak się okazało wraz z upływem dni, stara maksyma że "do wszystkiego szło się przyzwyczaić" pozostawała niezmiennie trafna, nawet w przypadku osobników noszących w sobie krew Baatoru. Dyspozycja Karrasa zdawała się stopniowo polepszać w niemalże tym samym tempie, co powietrze chłodniało, i chociaż nadal trzymał się względnie na uboczu, piegowatej twarzy nie imał się ponury grymas jak wcześniej, a zaledwie obojętna rezerwa. Diabelstwo częściej też zaczęło pojawiać się na pokładzie, znajdując sobie wygodne miejsce na spoczynek, by wpatrywać się w przesuwający leniwie krajobraz - stałego lądu za sterburtą, rzecz jasna, spoglądania w stronę otwartego morza za bakburtą wystrzegając się jak tylko mógł - zawierzając słowa w luskańskim papierowi czy też oddając lekturze grubej księgi zatytułowanej "O Przestrzeni nad nami - fakty i mity" oprawionej w bladoniebieską skórę zdobioną srebrem i traktującej o astronomii, z którą Karras obchodził się ostrożniej niż matka z pierworodnym. Oryon dołączał nawet do rozmów i zgromadzeń przy relingu, które rodziły się na pokładzie ilekroć coś urozmaicało jałowo chłodny pejzaż, nie kryjąc wcale podziwu iskrzącego w żółtym spojrzeniu gdy mijali Ironmaster, perłę krasnoludzkiej myśli inżynierskiej.

I, jak się wkrótce okazało, ostatnie pozytywne urozmaicenie nużącego rejsu.

Gdy pierwsza salwa płonących strzał opadła na sunące rzeką okręty, grymas ponownie wykrzywił twarz młodego diabelstwa. Tym razem już nie ponurego nastroju, a czegoś zgoła innego, przywodzącego na myśl hardą, północną stal. Oryon z upartym zacięciem i zaciśniętymi ustami zignorował zupełnie komendy paru marynarzy, którzy zapewne przez brak jakiegokolwiek oręża na jego wątłej sylwetce - nie licząc sztyletu mającego prędzej pełnić funkcję ozdobno-rytualną aniżeli bojową, wnosząc po jego wyglądzie - zmiarkowali że na ostrzeliwanym pokładzie, w ogniu bitwy i pośród straszliwej rzezi, miał tylko przeszkadzać prawdziwym wojownikom i kręcić im się niepotrzebnie pod nogami. Karras nie mógł ich winić za takowe myśli, wszak do tej pory nie afiszował się ze swym drugim dziedzictwem krwi, równie niecodziennym i niepokojącym jak piekielne pochodzenie, lecz w takich takich okolicznościach nie mógł po prostu stać bezczynnie czy ukrywać się pod pokładem. Nawet jeśli serce łomotało mu w piersiach, grożąc wyrwaniem się na mroźne powietrze wypełnione smrodem spalenizny, śmierci i przeraźliwym rumorem. Bowiem chociaż niechętny był przemocy i bezpośrednim starciom, musiał już niegdyś uciekać do używania ofensywnej magii, lecz nawet te doświadczenia nie były w stanie przygotować go na udział w batalii na rzece. Bitwy - prawdziwe bitwy - wyglądały zupełnie inaczej, niż były opisywane w traktatach wojskowych.

Tłamsząc strach krążący w myślach, szepczący by usłuchał się marynarzy i znalazł schronienie pod pokładem "Jędzy", Oryon prędkim krokiem przeciął chaos panujący na statku i zajął, jak miarkował, dogodną pozycję pośród łuczników, za przewodnika mając płową czuprynę znajomego mu Kadira. Zupełnie jakby podświadomie chciał znajdować się blisko czegoś znanego pośród tego całego krwawego zamętu. I tak jak serce łomotało, wprawiając w drżenie ciało i wysuszając przełyk, tak nie okazał choćby najmniejszego śladu strachu, gdy uniesioną dłonią nakreślił pierwsze gesty i głębokim tonem zaintonował pierwsze słowa inkantacji. Splatane energie Splotu i buzująca krew w żyłach zdawały się w jedną chwilę wypalić jakikolwiek lęk, wypełniając wątłą sylwetkę pierwotną mocą, która znalazła ujście w postaci srebrzystych płomieni rozlewających się spod smukłych palców diabelstwa. Ogień gorejący bladym chłodem spowił duet żółtoskórych goblinów, wyrwał z ich gardeł okrzyki boleści które zniknęły w bitewnym zgiełku, wywołał poruszenie po obu stronach relingu.

Oryon nie przejął się widokiem odsuwających odeń łuczników na peryferiach wizji, skupiając na splataniu kolejnego zaklęcia. Sfera chaotycznie buzującej energii, trzymanej w ryzach tylko przez srebrne pasma, którą posłał na brzeg prędkim ruchem, gestem rozdzielając ją w locie na dwie bliźniacze kule, tym razem rozlała się prawdziwie już syczącymi płomieniami. Zaklinacz gotów był nie ustępować w magicznym ostrzale, lecz magia miała to do siebie, że naprawdę skutecznie przykuwała uwagę i kolejna salwa strzał została posłana w jego kierunku. Posłana bo zbyt wysokim łuku, by tarczownicy byli w stanie osłonić ich wszystkich. Oryon odruchowo chwycił wtedy Kadira za kołnierz i przyciągnął ku sobie, naprędce złożonym gestem splatając magiczną osłonę. Blade światło po raz kolejny rozświetliło pokład, dało opór pociskom które odbiły się od wyczarowanej tarczy, łudząco przywodzącej na myśl imitację księżyca w pełni, nie czyniąc zaklinaczowi czy majtkowi najmniejszej krzywdy. Karras nie czekał długo ze wznowieniem swego ostrzału, ignorując gorąc rozlewający się po ciele, mogący być piekielną furią bądź gniewem sprawiedliwych. Wolał nie zgłębiać natury towarzyszących mu w batalii emocji.

Nawet gdy "Jędza" wymknęła się z sideł i pozostawiła zagrożenie w tyle, Oryon zajął się pomaganiem załodze jak tylko mógł, a nie introspekcją. Również przy tym korzystał z magii, nawet jeśli czynność była tak przyziemna jak gaszenie płomieni czy czyszczenie pokładu z posoki. Zupełnie jakby tiefling pragnął zająć ręce i myśli czym tylko popadnie i nie musieć patrzeć w stronę wszechobecnej łuny na niebie. Nigdy nie pokładał wiary w obietnice snute przez oportunistów szumnie tytułujących się Wysokimi Kapitanami, lecz nawet on nie byłby w stanie przewidzieć tak tragicznej sytuacji, w jakiej zastali Dziesięć Miast.

Czy też, by rzec dokładniej, Dziewięć Miast. Trawione pożogą Bremen ciężko było nazwać miastem.

Batalia na rzece nie tylko uszczupliła liczebność załogi i nadwyrężyła morale wszystkich na pokładzie, lecz również zwróciła więcej uwagi na Oryona. Zaklinacz czuł na swoim karku natrętne spojrzenia i słyszał szeptane ukradkiem rozmowy, które podejrzanie cichły gdy tylko kierował wzrok w ich stronę. Chociaż nie był w stanie dosłyszeć wypowiadanych przezeń słów, domyślał się ich natury. Starał się tym nie frasować, co przychodziło mu nader łatwo. Przez lata zdążył się przyzwyczaić do takich rzeczy. Atencja służki Selûne jednak, chociaż spodziewał się jej po “pokazie” czarowania łudząco podobnego do praktyk kleru Księżycowej Niewiasty, była czymś zgoła odmiennym i nowym. Aasimarka zdawała się być szczerze zainteresowana naturą więzi jego magii z istotą, której hołdowała i Oryon czuł się zobligowany do udzielenia jej zwięźle wyczerpującej, szczerej odpowiedzi, zmuszając się przy tym do utrzymania kontaktu wzrokowego z atramentową czernią jej spojrzenia. Tak intensywną, jak wyobrażał sobie ciemność Cienia.

— Więź nie istnieje wedle mej wiedzy, Auroro — odparł jej z północną bezpośredniością. — To ledwie koincydencja, iż krew w mych żyłach pozwala mi imitować lunarną magię. Podobno urodziłem się w zaćmienie podczas Święta Księżyca i to jest źródłem mych mocy, a nie łaska czy przychylność Potęgi, którą nazywasz swą patronką.

Respons był zaledwie półprawdą. Oryon prawdziwie nie czuł więzi z Selûne nazywaną boginią, lecz rzecz miała się zupełnie inaczej z Selûne-księżycem, Łzami zań podążającymi i konstelacjami znaczącymi nocny firmament. Odkąd tylko pamiętał czuł dziwne zainteresowanie “Przestrzenią nad głową”, instynktownie zawsze odnajdując ukojenie pod rozgwieżdżonym niebem i nieraz wpatrując się weń w chwilach melancholii. Być może źródło jego mocy leżało w tych odległych miejscach, być może wywodziło się od którejś Potęgi. Oryon nie był do końca pewien, lecz dawno temu nauczył się, że postrzeganie jego talentów jako rzadkiego rodzaju magii wywodzącego się od Selûne czy Mystry nierzadko było zwiastunem zainteresowania niekoniecznie dobrego sortu.

Wątpił jednak, aby stojąca przed nim kapłanka żywiła nieprzyjazne zamiary wobec kogokolwiek, biorąc pod uwagę jej wyznanie. Oraz, przede wszystkim, jej pochodzenie i aparycję, które czyniły zeń takiego samego odrzutka jak on i garstka innych pasażerów. Oboje byli sferotknięci i bez wątpienia Aurora, tak jak on sam, musiała już niegdyś mierzyć się z uprzedzeniami oraz przesądami. Być może przybierały one nieco inny charakter w jej przypadku, lecz niebiańska krew naznaczała ją równie mocno, jak piekielna krew jego i widok ich obojga, oddalonych zaledwie parę kroków od siebie, musiał wzbudzać nie lada emocje w załodze. Oryon zabawił tę myśl, krzyżując spojrzenie z aasimarką.

— Jak sądzisz — zapytał, wodząc spojrzeniem po pokładzie — które z nas wzbudza w nich większą trwogę swą proweniencją?

— Ja — Aurora odparła beznamiętnym głosem. — Albowiem nikt dobitniej nie przypomni im o pokusie i konsekwencjach grzechu niż upadłe dziecię Niebios.

Karras zadumał się na chwilę, ważąc odpowiedź kapłanki.

— Przeceniasz ich, selûnitko — zawyrokował w końcu. — Patrząc na nas widzą krew Niebios czy Baatoru, lecz wątpię aby takowe niuanse występowały w ich myśleniu. Widzą tylko… inność. Odmienność. Nim otworzymy usta, osąd jest już na nas wydany. Nasze czyny i historie nie mają dlań żadnego znaczenia.

“‘Upadła aasimarka, diablę Mefistofelesa, duergar, drow, githzerai i szlachcic-bandyta schodzą z trapu w Targos’ brzmi niczym pierwsze słowa ordynarnej krotochwili uprzedzonego błazna, lecz tak właśnie rozpoczęła się nasza historia. Historia, której żadne z nas nie było w stanie wyśnić w najśmielszych snach i która połączyła nasze losy na modłę bohaterów z legend. Wtedy nie byliśmy świadomi, że za całunem popiołów, za szalejącą pożogą i za dzikimi hordami oblegającymi Dziesięć Miast kryło się coś więcej. Coś o wiele groźniejszego, o wiele potężniejszego. Coś, co zrodziło się wskutek znanych większości z nas najgorszych cech społeczeństwa. Upadek Bremen oraz zejście na ląd w Targos były zaledwie początkiem naszej historii.”
- Oryon Karras, “Ísvindadalssaga”

Oblężone Targos w pewien sposób jawiło się Oryonowi o wiele gorzej niż płonące Bremen. Być może kwestią tej różnicy była bliskość krwawych wydarzeń, tak bliska że chłodny poranny wiatr przynosił ze sobą swąd spalenizny, miazmat śmierci, krzyki, ryki, świst strzał i szczęk oręża; być może to, że miasto nadal ostawało się najazdom hordy i tlił się jeszcze płomyk nadziei, który mógł zostać ugaszony w każdej chwili. Jedynym co dzieliło Targos od podzielenia losu Bremen był uparty opór obrońców i palisada. Nawet one musiały prędzej czy później ulec pod naporem najeźdźców i nawet przybycie najemników na pokładach przetrzebionej “floty” mogło nie starczyć do złamania oblężenia. Możliwie dlatego zastygły u szczytu trapu Oryon zwlekał z opuszczeniem ”Jędzy”, zaciskając palce na pasie torby i wpatrując się w ponury widok w oddali. Bawił przez chwilę myśl wisielczej krotochwili, że Targos obchodziło Święto Zielonych Traw w doprawdy odmienny sposób niż Wybrzeże Mieczy. O ile koncept “zielonych traw” był w ogóle znany w tej jałowej krainie, słynącej z mroźnego klimatu. Oryon westchnął wieloznacznie, gdy w końcu ruszył ze swojego miejsca, w ślad za innymi. Nie mieli innego wyboru, jak przetrwać tą krwawą burzę.

— Jeśli nie sczeźniemy pod atakiem tej hordy, możecie liczyć na mą szczerą rekomendację pańskich usług przewozowych, kapitanie — zaklinacz odezwał się w stronę Kedrosa w ramach pożegnania.

Pierwsze kroki na stałym gruncie okazały się być nader rozchwiane po ponad dekadniu rejsu i Karras, opatulając się szczelniej futrem, po raz pierwszy w pełni zrozumiał, co luskańscy marynarze mieli na myśli, gdy mówili o “znajdowaniu lądowych nóg” po długiej żegludze. Pomimo że z sobie tylko znanych powodów postanowił trzymać się garstki osobliwych istot, to nie podzielał entuzjazmu krasnoluda do ruszenia w stronę palisady. Oryon nie był zaznajomiony z kulturą oraz praktykami Dziesięciu Miast, lecz logicznym ciągiem miarkował, że przy wale obronnym ciężko byłoby im znaleźć kogoś odpowiedzialnego za dowodzenie obroną i ktoś wysoki rangą musiał przebywać z dala od linii frontu, koordynować działaniami ze względnie bezpiecznego miejsca. Najprawdopodobniej z największego budynku lub najobszerniejszego placu, tudzież świątyni. Przynajmniej z takich miejsc, nie licząc okrętów, zarządzano budową Luskan przed laty, jeśli wierzyć historiom. Zwierzęce spojrzenie Oryona prześlizgnęło się po zabudowaniach w poszukiwaniu… cóż, czegokolwiek lub kogokolwiek mogącego nadać mu jakiś kierunek działania.

Wredna Jędza

Czemu właściwe znalazł się na pokładzie tak dziwacznie nazwanego statku. Nie pożądał bogactw, które były obiecywane chętnym. Nie zależało mu na sławie. Nie szukał wyzwań. Po co odpowiedział na wezwanie z Doliny Lodowego Wichru? Nie istniała jednoznaczna odpowiedź, a nawet jeśli istniała, to na pewno nie była prosta.

Od kilku miesięcy Zor'ayth kręcił się po planie materialnym bez wyraźnego celu. Podejmowane działania były nakierowane na przetrwanie, bądź były zupełnie przypadkowe, powodowane instynktem i nie zawsze właściwą oceną otoczenia. Githzerai przebywał w miejscu, które ledwie rozumiał, wśród ras, które nie były nawet w stanie pojąć osiągnięć, czy historii jego ludu i nie miał pomysłu, jak wrócić do domu. Przez pewien czas Luskan wydawało się być rozwiązaniem. Nic bardziej mylnego. Okazało się, że pomniejsze rasy, w miejscu pełnym potencjału, stworzyły miasto bezprawia i zepsucia. Zapewne można to uznać, za pewne uproszczenie, ale dla każdego, kto kiedykolwiek widział Shra'kt'lor, Miasto Żagli było niewartym wzmianki ściekiem. Zor'ayth spędził tam więcej czasu, niż powinien, zastanawiając się nad dalszymi krokami.

Wszelkie Twoje działania, powinny być ukierunkowane na cel, a wykorzystywana energia powinna czemuś służyć. Frywolność to droga do porażki.

Przedstawiciel ludu Gith, podążającego za naukami Zerthimona, chciał tylko wrócić do swoich braci. Najprostszym sposobem, wydawało się dotarcie do jednej z baz jego pobratymców, rozsianych między innymi na tym planie egzystencji. Problem polegał na tym, że jedyne o jakich wiedział, znajdowały się w podmroku. Młody mnich doskonale potrafił ocenić swoje możliwości. Podróż przez tunele, z których nie tak dawno uciekł, była w tym momencie daleko poza jego zasięgiem. Szybko rozwijał się fizycznie, dobrze szło mu przyswajanie nauk Zerthimona, niemal perfekcyjnie panował nad swoim ciałem, ale całej posiadanej przez niego "wiedzy" brakowało treści, osadzenia w rzeczywistości, brakowało mu doświadczenia, pozwalającego przejść na kolejne etapy rozwoju, takie które pozwolą na samotną podróż przez świat poniżej. Dolina wydawała się dawać ku temu okazję.

***

Większość rejsu upłynęła Zor'aythowi dosyć spokojnie. Na początku mógł przyciągać uwagę swoim nietypowym odzieniem, ale szybko zaginęło ono pod grubym futrem, w które zaopatrzył się jeszcze w Luskan. Wysoki, smukły, ze spiczastymi uszami, mógł od biedy uchodzić za jakąś odmianę elfa. Fakt, że publicznie nie zdejmował maski, zdawał się nikomu nie przeszkadzać. Trzymał się na uboczu, głównie obserwując towarzysz podróży, okazjonalnie pomagając marynarzom z niewielkimi urazami. Tu nastawił wybity bark, tam sobie tylko znanym sposobem przyspieszył zarastanie złamanej kości. Wychodził z założenia, że w pełni sprawna załoga, ma większe szanse na bezpieczne dowiezienie ich do celu. Być może przyłożył swoją małą cegiełkę do tego, że udało im się przetrwać.

Atak pod Bremen, chociaż zaskakujący dla podróżnych, był czymś czego należało się spodziewać w rejonie ogarniętym wojną. Płonące strzały niszczyły statki i zabijały potencjalnych obrońców dziesięciu miast równie skutecznie jak uderzenia miecza z bliskiej odległości. Być może były nawet skuteczniejsze, bo na wymach oręża, łatwo było odpowiedzieć własnym wymachem. Mnich szybko znalazł dla siebie miejsce w ogarniającym załogę chaosie. W czasie podróży zdążył się zorientować, którzy członkowie załogi są kluczowi, żeby statek płynął dalej, a którzy są prości do zastąpienia. Postanowił się trzymać tych pierwszych. Początkowe krzyki i nawoływania, żeby chwytał za łuk bądź tarczę i "na coś się przydał" ustały, kiedy tylko chwycił pierwszą nadlatującą strzałę, tuż przed twarzą jednego z marynarzy. Okazało się, że dużo prościej steruje się statkiem pod ostrzałem, kiedy nie musisz się martwić, że coś Ci się nagle wbije w bebechy. W myśl zasady o oszczędzaniu energii, Zor'ayth większości pocisków zwyczajnie unikał, odbijał tylko te, które trafiłyby w załogantów. Kilka razy, chwytając pocisk na granicy zasięgu ramion, zawirował i wykorzystując impet, cisnął strzałami tak, skąd przyleciały. Nie miał pojęcia czy trafił.

Targos

Wyglądało na to, że po "wyładowaniu", nie przysługiwał czas na odpoczynek i znalezienie kwatery. Miasto było wyraźnie w potrzebie i należało podjąć odpowiednie działania. Nie mając lepszego pomysłu i zupełnie nie znając tutejszych metod prowadzenia działań wojennych, Zor'ayth postanowił trzymać się Duergara. Był wszakże istotą podmroku, a dodatkowo wydawał się znać odrobinę na leczeniu, co mogłoby stanowić jakiś pole do nawiązania nici porozumienia. Być może, kiedy nadejdzie czas, szary okaże się cennym sojusznikiem podczas przedzierania przez ciemne jaskinie.

Ani przybicie "Wrednej Jędzy" do brzegu, ani dudniące kroki na pomoście nie zwabiły w ich stronę choćby jednej żywej duszy - żadnego mytnika, żadnej lokalnej milicji, nawet żadnej portowej sieroty czy przekupy widzących w nowoprzybyłych łatwy zysk. Gdyby nie okoliczności Oryon stwierdziłby, że "co kraj, to obyczaj" i Doliniarze najwyraźniej praktykowali odmienne zwyczaje gościnności, niż te, na które zdążył napatrzeć się w Luskan. W obliczu oblężenia jednak cała uwaga Targos musiała skupić się na defensywie lądowej - zdolni do boju powołani do obrony palisady, a ludność cywilna spędzona w bezpieczne miejsce - skromne doki pozostawiając bez jakiegokolwiek nadzoru. Karras uważał to za rozsądne posunięcie, bowiem atak desantowy był niesamowicie mało prawdopodobny. Prymitywne gobliny i dzicy pół-orkowie nie posiadali wystarczająco intelektu, by spleść prosty wianek, a co dopiero mówić o tratwie.

Jak się okazało ta część Targos, w której przyszło im zejść na ląd, nie była jednak tak wyludniona, jak zdawało się na pierwszy rzut oka. Zmierzając nadal chwiejnymi krokami w ślad za resztą w stronę Thranixa, któremu przypadł niewątpliwy zaszczyt bliskiego poznawania osławionej gościnności Doliniarzy, Oryon przyjrzał się uważnie mężczyznom, ignorując typowy niepokój jaki zabarwił ich spojrzenia na jego widok. Stan obrońców Targos oraz ich dyspozycja tylko dobitnie poświadczały głębię desperacji wiszącej w powietrzu. Desperacji, której pierwsze ślady mogli zauważyć jeszcze na pokładzie "Jędzy" i na kolejne przykłady której najpewniej miało przyjdzie im się porządnie napatrzeć, nim słońce wstanie w pełni. Tiefling westchnął ciężko, wieloznacznie. Poprawiając uchwyt torby wskroś tułowia, obejrzał się na parę chwil przez ramię.

"Niezgorsze miejsce na śmierć," zawyrokował, wpatrując się w zimną taflę malowniczego, nawet w tak ponurej atmosferze, Maer Dualdon.

— Jeśli podpalą doki, Targos będzie zgubione.

— Dowodzący obroną najwidoczniej nie podzielają tych obaw, skoro do czuwania nad nimi oddelegowali ledwie trzech zbrojnych — mruknął pod nosem. Zwierzęce spojrzenie utkwiło w truchle nieszczęśnika ze strzałą w szyi. — Z których to zrobiło się dwóch zbrojnych.

Oryon utkwił wzrok w Reigu, który wykrwawiał się na deski wiekowego pomostu.

— Właściwie to półtora — poprawił swój rachunek z krzywym uśmiechem. Zaraz też zwrócił się już bezpośrednio do mężczyzn. — Na pokładzie koggi jest felczer.

Zaklinacz machnął dłonią w stronę "Jędzy".

— Może lepiej mu pójdzie z opatrunkiem niż twemu druhowi. Pewnikiem nie gorzej. Tylko wpierw rzeknijcie, gdzie może znajdować się wasz komendant, bądź gdzie przebywał ostatnio.