Brogan pokręcił nakrytą hełmem głową z dezaprobatą wysłuchawszy słów Thanixa.

— A czegoż innego byś się spodziewał szary krasnoludzie, kiedy goblińskie ścierwo wyrosło jak spod ziemi i uśmierca z ukradka korzystając z łaski śnieżycy? Nie wiem, czy upłynęło więcej niż ćwierć dzwona, odkąd bydlaki zaczęły mordować. Tedy nie ma co oczekiwać, iż z miejsca nadciągnie odsiecz. O ile ktokolwiek w ogóle dotarł do Lorda Ulbreka z wieściami. Wcale bym się nie zdziwił gdyby do tego nie doszło. Goblińscy strzelcy mogą czaić się w zaspach na gońców. Trzeba im to przyznać, że bywają przebiegli. Ale spokojnie, z najemnikami bez trudu sprostamy tym tutaj. Oczywiscie jeśli te leniwe dranie postanowią z łaski swej ruszyć zapijaczone rzycie.

Dziesiętnik zważył własny szeroki topór w dłoni i zarazem rozruszał palce, by upewnić się, czy mimo siarczystego mrozu utrzyma pewny chwyt na stylisku broni.

— Nie wiem, co wam nagadali w Luskan, ale o jednym mogę was zapewnić. Lordowi Ulbrekowi równie daleko do niewdzięcznika, co portowej ladacznicy do cnotliwości. Złota nie szczędzi, gdyż na względzie ma jeno dobro Dziesięciu Miast. Na czym niestety próbują perfidnie żerować różne ciemne typy... W każdym razie to on zorganizował tutejszą obronę, osłania rzyć Bryn Shander przed hordą i sam jeden wymógł na pozostałych głowach miast posłanie po pomoc do Luskan i Neverwinter. Nie martwcie się, otrzymacie tu lepszą stawkę niż by wam dali na południu. Ale o złotych pałacach lepiej zapomnijcie. Nie będę też owijał w bawełnę, jest naprawdę ciężko. Miasto opustoszało, wróg jest liczny i atakuje raz za razem. Wprawdzie zarobicie dobrze, ale nie za stanie a za robienie mieczami. A jeśli uporamy się z tą niespodziewaną inwazją, to na pewno znajdzie się dla was jakieś dodatkowe złoto. Mimo ciężkiego charakteru namiestnik Targos słynie ze szczodrości w nagradzaniu zasług.

Cytat:

— Zimno mi się robi od tego stania — wtrącił Karanthir. — Równie dobrze możemy poszukać twojego człowieka, przynajmniej w ruchu będzie cieplej. Rozumiemy, że jak obronimy miasto wstawisz się za nami u Lorda Ulbreka w kwestiii naszego wynagrodzenia – a najemnicy, którzy siedzą i piją w tawernie gdy są potrzebni, moim zdaniem nie powinni go dostać w ogóle.

— Rzeknę jeno prawdę, jak na sądzie u Tyra — wyjaśnił Brogan. — Ni mniej, ni więcej.

Następnie obrócił głowę na południe i utkwił wzrok w śnieżnej kotarze, jakby desperacko próbując przebić ją wzrokiem.

— Zowie się Crandall — oznajmił. — Nosi taki sam uniform Straży Targos jak ja.

Po chwili ciszy dodał jeszcze.

— Nie dajcie się zabić.

Cytat:

Nolan splunął na stół przy którym siedziała banda Żelaznej Obroży. — Siedźcie tutaj i chlejcie. Czekajcie, aż wasz kapłan znajdzie wam groby, które możecie ograbić. Chlejcie, aż będziecie się zataczać. A gdy gobliny tu wpadną, może będziecie już gotowi w waszych osranych ze strachu pludrach, żebyście mogli skonać, ściskając chciwie złote zęby wydarte z bezbronnego trupa czyjejś matki. Powodzenia wam życzę.

— Co u-? — zaskoczony obelżywym gestem i siarczystą zniewagą wypowiedzianą przez eks-pirata Czarny Geoffrey z miejsca zawrzał. — Ty psi pomiocie, przetnę cię za to na pół!

Po czym z niespodziewaną szybkością jak na kogoś po niejednym piwie zerwał się z krzesła, jednocześnie wyszarpując ze skórzanej pochwy wysokiej jakości krótki miecz. W ślad za nim podążyli jego towarzysze, chwytając za własny oręż. Gwałtowność reakcji niecnej bandy pozwoliła jej przejąć inicjatywę w nieuniknionej bójce.

Pierwszy zaatakował herszt, precyzyjnym i niehonorowym pchnięciem wąsko zakończonego ostrza trafiając prosto w pachwinę Szkutnika, dotkliwie go raniąc. W sukurs niepisanemu przywódcy od razu ruszył Blanchard Pike, ze swoją ikoniczną piką gwałtownie nacierając naprzód. Jednak przejrzawszy jego zamiar czujny niczym wartownik Hornraven wyprowadził ku niemu wyprzedzający atak toporkiem, rozcinając głęboko tkanki i skórzany pancerz krewkiego oponenta. Nie zatrzymało to jednak ofensywy pełnego witalności woja, który zaledwie chwilę później wykonał za pomocą długiego drzewca skuteczny manewr obalający na czarnowłosej aasimarce, za którym natychmiast poszło błyskawiczne pchnięcie omijające hartowane płyty pancerza upadłej na brudną posadzkę kobiety, wrażające krótki grot głęboko w jej kredowe ciało, przeszywając je niebezpiecznie blisko serca.

— Niechaj twój księżyc będzie mym światłem, a sprawię, by mój miecz stał się twoim lśniącym symbolem — bladolica sfertknięta pochwyciwszy wiszący u szyi srebrny wisior z poświęceniem wymówiła modlitwę do swej bogini niesamowitym wysiłkiem woli podnosząc się z ziemi mimo obficie krwawiącej rany.

Po tych żarliwych słowach koło zakapturzonego członka niesławnych najmitów niespodziewanie pojawił się przyobleczony w srebrzysto-widmową postać święty oręż Księżycowej Panny, ciężka buława zwana Dłonią Księżyca. Podobna do tej, którą nosiła przy sobie sama kapłanka. Wyczarowana magią objawień broń natychmiast uderzyła, ku zaskoczeniu łotra boleśnie gruchocząc mu obojczyk.

— Selûne, która przędziesz na świetlistym krośnie,
Zszyj nasze serca srebrnymi nićmi,
Ulecz nas kroplami porannej rosy,
I rozświetl nasze dusze najdelikatniejszym blaskiem gwiazd.

Po z trudem wyduszonych słowach kolejnej modlitwy ciężko rannej kleryczki połowę tawerny objął emanujący z niej bladosrebrzysty sakralny blask, niepojętym sposobem dodający sojusznikom oraz jej samej odwagi, klarowności umysłu i witalnych sił. Niezrażony tym pokazem boskiej mocy Kickshaw sprytnie wymknął się świętej broni i okrążając swe cele niczym sęp, opadł w końcu na plecy Nolana, znienacka wbijając swe krótkie ostrze głęboko w ciało wojownika, spychając go tym samym na granicę żywotności i przytomności. Sytuacja bohaterów w danej chwili nie prezentowała się zbyt optymistycznie, zdawało się, że szubrawcy dzięki gwałtowności swego natarcia i nieczystym atakom zyskali wyraźną przewagę w starciu.

Pojmując wielce niepokojący obrót spraw Oryon Karras spróbował przemknąć niepostrzeżenie na południe, ku oddalonym skupiskom beczek gwarantującym nieco osłony i potencjalnie lepszą taktycznie pozycję. Po drodze jednak dosięgły go ataki dwóch czujnych członków Żelaznej Obroży, i o ile atak Kickshawa zdołał zablokować wyczarowaną naprędce z tkaniny Splotu połyskującą srebrem magiczną tarczą, o tyle grot piki Blancharda ominął tę barierę i dosięgnął jego ciała. Na swe szczęście diabelstwo zdołało uniknąć jakichkolwiek obrażeń bowiem cały impet ciosu zdołała jakimś cudem zniwelować księżycowa aura emanująca z kleryczki. Moment później, uszedłszy poza zasięg mieczy, zaklinacz sięgnął po swe lunarne dziedzictwo krwi, po krótkiej inkantacji i rozsypaniu kolorowego proszku wystrzeliwując z ręki sięgającym piętnastu stóp wachlarzem oślepiająco jaskrawych barw. W efekcie czego przynajmniej tymczasowo oślepił Czarnego Geoffreya, wyciskając z jego ust siarczyste przekleństwo. W międzyczasie Nolan wypuścił z dłoni ręczny toporek i wyszarpnął z pochwy długi miecz, od razu przechodząc do ataku na herszta bandy. Zakręciwszy wprawnie nadgarstkiem, wywinął prostym ostrzem, pozostawiając kolejną, tym razem zdecydowanie głębszą bruzdę na ciele i pancerzu wrażego łotra. Dodatkowym efektem tego siejącego spustoszenie ataku było utworzenie dla ciężko rannej selûnitki wyrwy w linii napastników, którą to za radą Mistrza Bitew wydostała się poza pierścień wrogów. Natomiast Czarny Geoffrey mimo ran i wzroku zasnutego białą mgłą starał się nie być dłużny wojownikowi z północy, acz jego nieczysty styl walki i wyśmienity krótki miecz nie zdołały skompensować przelotnej ślepoty w efekcie czego mur tarczy Szkutnika pozostał niesforsowany. Nie ustający w próbie dosięgnięcia wroga bronią sprytny herszt najmitów jednocześnie poradził Pike’owi by zajął się umykającą kapłanką, która emanowała srebrzystą aurą dodającą nadnaturalnego wigoru przeciwnikom. Za radą niepisanego przywódcy Blanchard przeszedł chyżo do natarcia na czarnowłosą, zażarcie wykonując kolejne sztychy w kierunku oddalonej kobiety. Żaden jednak nie zdołał uczynić jej szkody, to chybiając, to obcierając zaledwie płyty jej pancerza. Służka Naszej Pani ze Srebra z kolei zmówiła żarliwą modlitwę, księżycowym blaskiem przywracając sobie porcję siły życiowej. Potem poprzez mentalne polecenie natarła swoim duchowym orężem na mózg grupy, lecz mimo ataku z flanki i problemów z widzeniem celu przez panujący na miejscu starcia chaos widmowa buława nie zdołała dosięgnąć wyznaczonego wroga. Mniej więcej w tym samym czasie cwany Kickshaw o zręcznych dłoniach niespodziewanie wydobył z rękawa fiolkę z kwasem, którą momentalnie cisnął ponad głowami stłoczonych kombatantów w kierunku upadłej aasimarki. Niestety pośpiech i bitewne zamieszanie utrudniły mu celowanie, dzięki czemu skoncentrowana kapłanka bez trudu zdołała sparować ją tarczą. Następnie zakapturzony najmita użył swych krótkich ostrzy do podstępnego zadźgania Hornravena, sprowadzając go momentalnie do parteru, balansującego na krawędzi życia.

— Starczy! Wystarczy, pax! Pax, mówię — krzyknął nagle Oryon, unosząc dłonie w uniwersalnym geście kapitulacji. — Daliście Szkutnikowi nauczkę i dowiedliście swego kunsztu bojowego. Zostawimy was w pokoju. Dajcie nam odejść, a powiemy wam, gdzie możecie znaleźć sporo napitku. Niestrzeżonego. Dobrego sortu. Z dalekich stron. Wraz z innymi, równie niestrzeżonymi, rzeczami.

Oryon Karras: Charyzma (Perswazja) [PT Tajny]: 15 – Sukces!

Czarny Geoffrey, usłyszawszy słowa zaklinacza, po pełnej napięcia chwili wykonał raptowny, wstrzymujący gest ręką, w efekcie czego zastopował swych kompanów. Przede wszystkim zaś Blancharda, który przymierzał się właśnie do dobicia konającego Nolana.

— Ha, ha! Nie ma chwosta na bandę Żelaznej Obroży! — uradował się zakapturzony Kickshaw.
— Brzmi nieźle cuchnący siarką diabli synu, ale to wystarczy, bym darował jeno waszej dwójce — moment później oznajmił chłodnym tonem herszt, po czym bezceremonialnie splunął krwią na leżącego pod jego nogami eks-pirata, stabilizowanego akurat przez bladolicą sferotkniętą. — Kaprawy syn beznosej ladacznicy nieźle mnie pokiereszował. Kto wie, ile policzy mi za to cyrulik i kiedy będę znów gotów do służby na chwałę Targos.

Ostatnie słowa wypowiedział z udawanym zwątpieniem i wyczuwalną ironią.

— Przeto należy mi się za to jakieś zadośćuczynienie... Najlepiej w błyszczącej monecie.

Niesławny poszukiwacz przygód uśmiechnął się paskudnie, po czym pochylił, by cynicznie splądrować dobytek nieprzytomnego Hornravena.

— Wystroił się jak panisko, znaczy, ubytek paru złotych lwów go nie obejdzie — stwierdził kpiąco Pike, opierający ciężar ciała na drzewcu broni.

Tymczasem Aurora, wyciągająca umierającego towarzysza z objęć śmierci, nie wypowiedziała słowa, jedynie przez chwilę spojrzała wymownie w stronę Karrasa swymi bezdennymi studniami upiornej czerni. Dostrzegł w nich, że gotowa była się sprzeciwić, lecz zarazem doskonale zdawała sobie sprawę, że sama w starciu z bandą nie ma najmniejszych szans. Liczyła przeto, że czaromiot udzieli jej swego wsparcia. Aczkolwiek roztropnie mawia się, że zawsze istnieje jakieś inne wyjście. Zdawało się, że na moment całe pomieszczenie wstrzymało oddech, ciekawe czy sprytne diabelstwo ponownie rzuci się do walki, czy też zdolne było wymyślić coś innego, by zapobiec haniebnemu rabunkowi ze strony przywódcy bandy cormyrskich łotrów.

— Dzięki za złoto, mój ty bohaterze — powiedział Czarny Geoffrey, sięgając po sakiewkę Nolana.
— Wyście pokiereszowali go gorzej i również nie wiadomo, kiedy będzie znów gotów do służby na chwałę Targos — zainterweniował Oryon, zatrzymując tym samym rękę opryszka. Uczynił to niby to przestępując niecierpliwie z nogi na nogę, a tak naprawdę kryjąc za tym gestem dyskretną próbę oddalenia się nieco od najmitów, na wypadek gdyby starcie miało ponownie rozgorzeć. — Poza tym, przyjaciele, Szkutnik ma swe czasy świetności już dawno za sobą. Strój godny paniska to ledwie spuścizna po lepszych czasach. Przecież gdyby nie narzekał na biedę, nie wybrałby się z Luskan na tę zmarzlinę. Chyba każden z nas to rozumie. Dajcież mu zatem spokój.

Diablę miało ochotę podkreślić słowa machnięciem dłoni, lecz powstrzymało się od tegoż gestu, który mógł zostać opacznie zrozumiany przez bandę.

— Kolejną butelkę wypijecie za nasze i zapomnimy o tych nieprzyjemnościach — Karras zaproponował. — Chyba tyleż starczy za zadośćuczynienie i poniesione przez was straty... moralne. A o koszta cyrulika nie musicie się martwić, znamy jednego. Szepniemy mu o was i poskłada was w ramach przysługi. Co wy na to?
— Mogę też zaoferować tę miksturę leczenia — dodała Aurora, przekazując niepisanemu przywódcy bandy buteleczkę magicznego likworu znalezioną w magazynie Kompanii Kupieckiej Gallawaya.
— No, no. Powoli zaczynacie gadać z sensem…

Po udobruchaniu i przekazaniu obiecanych informacji bandzie Żelaznej Obroży przez drużynę Aurora przywróciła Nolanowi przytomność i nieco zdrowia za pomocą uzdrawiającego dotyku dłoni, daru charakterystycznego dla przedstawicieli jej wyjątkowej rasy. Kiedy najmici wrócili do swojego poprzedniego zajęcia, a bohaterowie przystanęli na chwilę przy szynkwasie, zwrócił się w ich kierunku Gohar, właśnie czyszczący brudną szklanicę niewiele mniej brudnym kawałkiem sukna. Wyglądało na to, jakby niedawna bójka niewiele go obeszła.

— Zdaje mje się, że drzewiej rzekliście Szkutnik? Nolan Szkutnik? Dopiero teraz żem skojarzył tę gębę. Któż by pomyślał, że banda cormyrskich oprychów usiecze na moich oczach członka słynnej, krwiożerczej bandy Rora Krzywego Kła. Postrachu północnych wybrzeży Bezkresnego Morza… Los zaiste bywa przewrotny, szczególnie kiedy Beshaba spojrzy nieprzychylnym okiem.

Po jakimś czasie do szynkarza odezwała się Srebrna Gwiazda z Silverymoon.

— A ty? A jakimże sposobem Selûne doprowadziła cię w to miejsce, Goharze? Nie wyglądasz mi na zwykłego oberżystę.
— Dajże spokój słoneczko... Do mojej tawerny nikt nie zagląda po odpowiedzi. Ryzykowna sprawa, chyba że masz ochotę na wyciąganie z pleców tuzina sztyletów.

Kobieta zignorowała ostrzeżenie, za to skrzywiła się na nieszczęsne *słoneczko*. Zaraz też kontynuowała temat.

— Twojej tawerny? Jakimże sposobem zostałeś jej właścicielem?
— Hę? No więc... kiedy byłem najemnikiem jakieś dwanaście lat temu, zdobyłem to w walce na noże. Miałem to wszystko sprzedać, a pieniądze przepuścić na piwo i dziwki w Luskan, rozumiesz?
— Ale…
— … alem zlitował się nad wdową po byłym właścicielu i postanowiłem wreszcie gdzieś zapuścić korzenie. Kobiecina zasnęła snem wiecznym ostatniej zimy, no i tawerna jest teraz moja.
— Eee... wzruszająca historia — Oryon skomentował w charakterystyczny dla siebie sardoniczny sposób.

Tymczasem trójka bohaterów trzymająca razem z dziesiętnikiem Broganem straż nad starym magazynem, będącym schronieniem dla sił inwazyjnych goblinów, nie zauważyła od dłuższego czasu niczego wartego uwagi, a tym bardziej troski. Pomijając fakt, że reszta ich towarzyszy od dłuższego czasu nie wracała. Cokolwiek planowały gobliny, najwyraźniej jeszcze nie nadeszła pora, by przystąpiły do ataku. Może żółtoskóre chytrusy konsolidowały siły, a może napotkały jakieś nieprzewidziane problemy? Dla trójki przybyłych na kodze z Luskan pozostawało to wyłącznie w sferze domysłów. Jedyne co było dlań pewne to zasypujący okolicę śnieg, głucha cisza, dotkliwy mróz i wynikający z nurtującej niewiedzy z wolna narastający niepokój.

Pojedynczy, niemal bezgłośny podmuch wiatru od strony Maer Dualdon owionął stojących przed masywnymi odrzwiami magazynu, wysysając z ich czerstwych oblicz cenne ciepło, a także targając pasmami ich włosów oraz fragmentami odzień.

Cytat:

— Eh, dziesiętniku, mówisz, że miasto podupadło. Ciekaw jestem, skąd lord pieniądze weźmie, aby opłacić najemników — zmartwił się szary krasnolud, chociaż w sumie nie dla pieniędzy tu przybył. Ale musiało to leżeć w naturze jego ludu, aby narzekać i martwić się o złoto.

— O złoto się nie martwcie, południowcy — zapewnił go Brogan. — Zwłaszcza że nie da się go zjeść. Nie zapominajcie, że jesteście na dalekiej północy.

Cytat:

— Rzeknij mi, oprócz Joruna, innych moich pobratymców w mieście nie ma? — zapytał Thanix, a widząc zdumioną minę żołnierza, szybko dodał. — Nie o duergarów mi chodzi, jeno o krasnoludy.

— Prawdę mówiąc, to duergarów chyba nigdy tu nie było — odpowiedział po chwili dumania dziesiętnik. — Ale tak, jest jeszcze jeden krasnolud prócz poczciwego Joruna. To Olap, jego syn. Jest głównym inżynierem nadzorującym budowę oraz naprawę Palisady.

Odchodząc od stolika bandy Żelaznej Obroży, która również nie zaszczyciła go pożegnaniem, Karras usłyszał następującą rozmowę:

— Ty a widziałeś, jakie on ma oczy? — zapytał Kickshaw.
— Ta, ciekawe dlaczego — zastanowił się Blanchard Pike.
— Pewnie jego stara chędożyła się z kotem — stwierdził Czarny Geoffrey, wywołując salwę śmiechu u swych towarzyszy.

Kiedy przed opuszczeniem tawerny diabelstwo zatrzymało się w pobliżu barbarzyńcy z ludu Reghed, tenże prawie że bez zwłoki zwrócił się ku niemu i pozostałym członkom drużyny, uprzedzając zamiar zaklinacza, by rozpocząć rozmowę.

— Ha! Czy przyszliście, by posiekać mnie tak, jak próbowaliście z Czarnym Geoffreyem, który siedzi tam, w kącie? To był piękny pojedynek! Czyście zbawcami czy tylko najemnikami, napijcie się ze mną... — wbrew pozorom mimo zwalistej postury i srogiego oblicza brodaty mężczyzna okazał się obdarzony dość rubasznym usposobieniem.

Cytat:

— Wielem słyszał o Reghedach w Luskan, lecz nigdy by nie preferowali się stołować w cieple, gdy goblińska horda u bram — oświadczył Oryon z północną bezpośredniością. — Jest szansa, byście nam potowarzyszyli w bojach, panie barbarzyńco, czy tylko gadałbym po próżnicy, próbując was przekonać?

— Ha! Gobliny w Targos? Nie, przyjacielu, usłyszelibyśmy róg grający na alarm z Palisady. Dzisiejsza noc była zaś spokojna... *tu* przynajmniej nie ma żadnych goblinów – a raczej nie było, dopóki żeś nie sprowadził swego małego towarzysza – masz mnie za plemiennego prostaka?

Wbił prowokacyjnie wzrok w zwierzęce ślepia sferotkniętego, momentalnie zagęszczając atmosferę w pomieszczeniu.

— Mówisz więc poważnie? — po pełnej napięcia chwili rzekł z ustępującym cieniem wahania w głosie. — Tak... widzę w twoich oczach, że to prawda – niech to diabli! Że też te tchórzliwe bękarty musiały zaatakować właśnie teraz!

Mężczyzna wykrzywił gniewnie twarz i zmełł w ustach kolejne przekleństwo, zerkając w kierunku swego topora. Zaraz jednak jego oblicze wróciło do pierwotnego stanu i ponownie zwróciło się w kierunku bohaterów.

— Niestety nie zdołam wam pomóc. Ha! Odkąd odmówiłem służby przy Palisadzie, gdzie odmroziłbym sobie klejnoty, Straż Targos zakazała mi używać topora w obrębie miasta – to nie był mój wybór... ale dałem słowo i nie mogę go złamać.

Barbarzyńca westchnął ciężko, niczym kowalski miech.

— Ach, ale to nie znaczy, że nie mogę wam sprzedać żelaza, gdyby było wam potrzebne — wskazał na pokaźny kufer, który stał zaraz obok jego stolika. — Mienię się Guthewulf Henghelm. Jestem kupcem i możliwe, że mam składzik broni przygotowany na taką okoliczność. Widzi mi się, że pewnikiem przydałoby wam się dobre żelazo u boku.
— Jesteś kupcem? — dopytała nieco niedowierzająca Aurora.
— He... Może nie wyglądam na kupca, ale w sercu jestem nim. Lubię handlować, prawie tak samo, jak lubię szum i zapach rzek, które przemierzam. Poza tym... kupcy z miast boją się oszukać tak srogo wyglądającego człowieka. Ha-ha!

Cytat:

— No tak — westchnął zakamuflowany mroczny elf. — W tym świecie można liczyć tylko na siebie, obawiam się, że mało kto udziela wsparcia bezinteresownie. A czy z goblinami widzieliście jakieś inne istoty?

— Tak, mają ze sobą worgi — odparł Brogan uderzeniem pięści strzepując śnieg ze swojego hełmu. — Zajadłe zwierzęta, bez trudu potrafiące rozerwać człeka na sztuki. Do tego szybkie jak diabli i skoczne. Potrafią w pełnym biegu przeskoczyć palisadę i to niosąc na grzbiecie goblińskiego jeźdźca. Dlatego stanowią dla nas największe utrapienie.