Kaylie i Victor wrócili do miasta bliżej południa. Na szczęście nie musieli szukać posterunku straży.

[media]https://i.imgur.com/ManTuPF.jpeg[/media]

Budynek mieścił się niemal przy samej bramie, ciągle wchodzili i wychodzili z niego strażnicy i petenci. W środku był istny rozgardiasz, ludzie krzątali się krzycząc do siebie, na siebie i do ściany. W końcu udało im się znaleźć rejestrację, lub coś w jej stylu. Za biurkiem siedział młody strażnik, wyraźnie miał dość swojego losu i modlił się o kataklizm, który by go z niego wyrwał. Spojrzał na dwójkę nowo przybyłych i westchnął.
- Witam w Miejskiej Straży Evercrest, Szeregowy Duncan Finl, w czym mogę pomóc? - monotonność jego głosu dawała do zrozumienia, że nie chce pomagać, ale obowiązek tego wymaga.
Khal wziął wdech przyjmując towarzyski, ale nienachalny uśmiech nr 2. Ten co ułatwia zarażanie dobrym humorem.
- Dzień dobry, szeregowy Duncanie. Zajmiemy ci tylko krótką chwileczkę i będziemy bardzo wdzięczni za pomoc. To jest Kaylie Sunfall, a ja jestem Viktor Goodmann. Doszły nas słuchy o zaginięciach w pobliskich wioskach i zleceniu na rozwiązanie tego problemu. Chcielibyśmy ukraść wam odrobinę czasu i poznać kilka szczegółów. Komendant Blackfyre znalazłaby dla nas czas? Zależałoby nam aby porozmawiać bezpośrednio ze zleceniodawcą.
- Kolejni? - młodzian ponownie westchnął. Wyciągnął zeszyt i zaczął pisać. "Viktor Gutmann" i "Kai… Kay.." - spojrzał na zamaskowaną kobietę - Mogłaby pani przeliterować?
Kobieta zdjęła maskę i delikatnie uśmiechnęła się do strażnika, następnie wykonała jego prośbę. Duncan skończył zapisywać ich imiona i wręczył im dwie metalowe plakietki - Jeżeli ktoś was zapyta po co tu jesteście, pokażcie im to. Komendant jest na drugim piętrze, pokój 211.
- Dziękujemy wielce, ale “GOODmann, G-O-O-D, jeśli mógłbym prosić - przeliterował Khal skruszonym tonem - O ile ma to dla was jakieś znaczenie - ostatecznie wzruszył ramionami - Tak wielu chętnych do tego zlecenia się znalazło? Musi ludziom zależeć na dobru wspólnoty w Evercrest… - zagadał sympatycznie i z pełną świadomością: naiwnie… licząc na wyciągnięcie jakichś skrawków wiedzy.
Khal zobaczył kątem oka pobłażliwe spojrzenie Kaylie na to zdanie, ale ten tylko puścił jej oczko korzystając, że szeregowy poprawiał właśnie jego nazwisko.
Młody jedynie pokręcił głową.
- Może części, reszta albo jest łasa na nagrodę, albo boi się czy sama nie zniknie.
- Nie no… chyba tacy co się podejmują takich zadań raczej są powyżej ryzyka by samemu paść ofiarą… może źle słyszałem, ale problem podobno dotyka głównie maluczkich chłopów… czy może te plotki, jak to wszystkie plotki, są niepełne?
- Na razie. - zaznaczył strażnik - Wiadomo jak to jest z sytuacjami takimi jak ta, w końcu zaczną eskalować wyżej. Ktokolwiek to robi, jeżeli nie zostanie zatrzymany, zacznie sięgać dalej.
- “Wiadomo” - powtórzył słowo z ciekawością Viktor - Zdarzały się już kiedyś podobne sytuacje? Przepraszam cię Duncanie… mogę mówić ci “Duncan”, prawda? … że zajmujemy twój czas, ale nie ma za nami kolejki, a jeśli będziemy mogli ukraść komendant dzięki temu mniej czasu to prawdopodobnie warto. To zapracowana osoba. Ktoś ciekawy był tu po zadanie? Może udałoby się połączyć siły…
Viktor pozostawał swobodny, roztaczał niezobowiązujące, budzące zaufanie wrażenie kogoś rozmawiającego na temat swobodny, niemal rekreacyjny. Jednak jego oczy szukały skrawków informacji. W tonie Finla, jego oczach, grymasach. Nie wiedział czego szuka… dowie się jak coś ciekawego znajdzie.
Szeregowy westchnął, najwyraźniej miał dość bycia łapanym za słówka.
- Słyszy się odpowiednio dużo historii o demonicznych kultach, wampirzych rodzinkach, szaleńcach. Jeżeli się delikwenta nie ucapi na początku, to będzie tylko zuchwalszy. - spojrzał na Viktora kiedy ten zapytał o kogoś ciekawego - A kogo się spodziewasz? Najmimordy, chłopi i kilku kupców, którzy chcieli dorzucić się do nagrody.
- A i najmimordy czasem ciekawe się okazują. Dziękujemy za twój czas. Miłej służby. - Pozdrowił Khal szeregowego i spojrzeniem zapytał Kaylie “idziemy?”, czy czym sam skierował się na piętro, a za nim podążyła Kaylie.

Kilka chwil zajęło dwójce zanim dotarli do odpowiedniego pokoju. Dwa razy zostali zatrzymani przez innych strażników, ale plakietki od Duncana rozwiały wątpliwości co do tego, że powinni się tam znajdować. W końcu drzwi do pokoju 211 stały przed Kaylie i Viktorem, chociaż już z zewnątrz słyszeli kobiecy głos wydający polecenia. Słyszeli co prawda tylko wyrywki jak "Natychmiast", "Północna Dzielnica", "Znaleźć".
Kiedy zapukali ten sam głos, kazał im wejść. Oboje nie wiedzieli czego się spodziewać, chociaż widok był niecodzienny.

[media]https://i.ibb.co/gyzcJ1y/filia.png[/media]

Bardzo młoda kobieta o czarnych włosach stała przed zgromadzeniem kilku innych strażników i wszyscy patrzyli na nowo przybyłych,
- Kolejni petenci? - zapytała kobieta - Jestem teraz trochę zajęta, czy to coś istotnego?
- Sunfall i Goodmann - przedstawił szybko oboje skinięciem tylko wskazując kto jest kto. Nie zająknął się ani nie zamrugał nawet oczami mimo, że przechodził właśnie najdziwniejsze déj�- vu w życiu, gdy nie dość, że komendant okazała się zauważalnie młodsza niż oczekiwał, to… coś w jej urodzie kojarzyło mu się z matką, choć nawet nie wiedział co bo wciąż nie pamiętał jej twarzy - W sprawie znikających obywateli. Możemy poczekać kwadrans, albo przyjść jutro jeśli sytuacja nie nie sprzyja, ale im szybciej porozmawiamy tym szybciej to rozwiążemy. - Kaylie widziała zupełną zmianę persony Khala. Z szeregowym był gadatliwy, uśmiechnięty i życzliwy. Z komendant prezentował się rzeczowo i zdecydowanie. Roztaczał aurę pewności siebie karzącą wierzyć, że czego się podejmie to już praktycznie będzie rozwiązane.

Authorative Vestment użyte

Kobieta westchnęła i spojrzała na pozostałych zgromadzonych,
- Wiecie co macie robić, czekam na raporty do końca tygodnia. Ten kto zawiedzie, spędzi następne pół roku na patrolach z Gurkiem! - zgromadzenie opuściło pomieszczenie, a komendant straży usiadła za biurkiem, masując skronie - Goodmann? Nowy adwokat w mieście? Serg o tobie wspominał. Co diabła w ludzkiej skórze interesuje sprawa jakiś maluczkich?
Viktor poczuł sie równo połechtany po ego, że jego imię już się rozchodzi po mieście jak i sfrustrowany, że ten jeden raz mu utrudnia życie.
- Cóż, jeśli mamy kwadrans aby wejść w partikularia wielowymiarowości mojej osoby, to możemy od razu herbatę i ciasteczka zorganizować… - zaczął nieco ryzykownie, ale nie zdążył dokończyć, bo w tym momencie Kaylie trzepnęła go w tył głowy otwartą dłonią.
- Przepraszam za niego. Prawnicy i ich ego. Oraz rozgadanie.
- Później o tym porozmawiamy - zwrócił się do Kaylie po tym jak spuścił trochę pary zostawiając jej próby siły na kiedy indziej. To był do tego bardzo zły moment.
- Do czego zmierzałem to: w dużym skrócie jestem więcej niż adwokatem i zgodnie z moim planem Evercrest ma być od teraz moim podwórkiem, a ja nie lubię mieć morderców na moim podwórku i czy na tych porwaniach moglibyśmy się skupić?
- "Morderców"? - powtórzyła Blackfyre - Nie kojarzę, abym mówiła, że znaleźliśmy jakieś zwłoki. - okrutny uśmiech pojawił się na twarzy komendant - Czyżbyś wiedział więcej niż my?
- Oj, na pewno wiem więcej niż wy - przytaknął Khal odbijając uśmiech komendant swoim własnym, odpowiednim bardziej złoczyńcy w czasie “monologu”. Jednak jego rozbawienie szybko wypełzło na wierzch - na wiele różnych tematów, a wy wiecie więcej niż ja na wiele innych. Wybaczysz mi nie użycie prefixu “potencjalnego” mordercy. W moich stronach takie sprawy w dobrych siedmiu przypadkach na dziesięć oznaczały zabójstwo, w kolejnych dwóch coś związanego z niewolnictwem i tylko pozostała resztka bywała czymś oryginalnym. Czy moja ekstrapolacja jest tutaj błędna?
Mina komendant zrzedła momentalnie.
- Chciałabym, aby była. Niestety kilka ostatnich dni znajdujemy ciała. Trzymamy to w tajemnicy, aby ludzie nie popadli w panikę. Najpewniej mamy do czynienia z kultem Lamashtu. Ciała, które odnajdujemy są… zmienione.
- Brzmi paskudnie - skomentował Viktor z grymasem - Z nimi zawsze są nieprzyjemne komplikacje i tylko bardziej teraz chcę się ich usunięcia z “mojego podwórka”. Te ciała… co oznacza “zmienione”?
- Progresywnie do tego… oszpecenie na ogół oznacza odjęcie części… jak nazwać przeciwieństwo tego? - westchnęła - Pierwsze ciało, które znaleźliśmy miało drugą parę uszu, elfich. Do tego trzecią rękę, nogi jak u psa. Ostatnie… - wzdrygnęła się - Palce… wszędzie. Zamiast wszystkiego, oczy na szypułkach.
- Mutują je. - stwierdziła Kaylie - Wygląda jak wykorzystywanie do eksperymentu.
- Oby to była mutacja, bo ilość dodatków wskazywałaby na ofiary rzędów setek. - Blackfyre westchnęła - I na tym na razie stoimy. Jakiś szalony kult Lamasztu, próbuje przypodobać się swej bogini. Niestety ciała nie pomagają w znalezieniu miejsca gdzie były przetrzymywane. Najpewniej umarły od tego co im zrobiono i porzucili ciała w losowych miejscach.
- Dosyć klasyczne modus operandi kultu Matki Potworów - przytaknął Khal - Co z ciałami zrobiliście? Możemy je obejrzeć?
- Trzymamy je w lodówkach na dole. - pokręciła głową - Rozważamy co z nimi zrobić. To na pewno ofiary, których szukamy, więc powinniśmy oddać je ich rodzinie, ale… no jak?
- Podjęłaś słuszną decyzję. Jeśli wszystkie wyglądają tak strasznie to jakby to była moja decyzja bym znalazł pretekst aby je spalić nie pozwalając rodzinie się zbliżyć na mniej niż dwadzieścia metrów. Prawdopodobnie w jednym z krasnoludzkich pieców, a nie zwykłym stosie aby z kości nie zostało wiele. Abadar i Lamashtu są ze sobą w świętej wojnie. Jeśli któryś z jego kapłanów jest znany jako zaufany to można by go zaangażować, nawet jeśli tylko po to aby pomógł z kremacjami… ale jestem pewny, że to nie są nowe pomysły. Ile ciał dotąd znaleziono?
- Pięć. - przyznała komendant - Pierwsze trzy były w miarę łatwe do identyfikacji. Ostatnie dwa… możemy jedynie zgadywać. Są to ofiary, które zniknęły ponad miesiąc temu. Wtedy ich zaginięcia były przypisywane dzikim stworzeniom, bandytom, fay. Teraz wiemy lepiej, a to oznacza, że przetrzymują jeszcze dwadzieścia osób. Jeżeli palce nie są najgorszym co wymyślili, to boję się pomyśleć co przyniesie przyszłość.
- Czy istnieje jakiś powód by uważać, że kult nie chciał aby ciała zostały znalezione? Bo póki nie mówimy o setkach ciał, co brzmi jakby nie było na rzeczy, to bardzo łatwo byłoby porzucić je dość głęboko w lesie, że nikt by ich nigdy nie znalazł. Nie przed tym jak zwierzęta by się o nie zatroszczyły. To, że aż pięć z nich zostało znalezione… brzmi jakby taki mógł być plan.
- Też tak sądzę i to mnie martwi. Znaczy, że czują się na tyle silni, aby się popisywać swymi czynami. Nie ważne czy są czy nie, ważne że zrobią się odważniejsi… - westchnęła - Najpewniej kryjówkę w jakiś ruinach, czy jaskini. Gdzieś gdzie krzyki ofiar nie dochodziłyby daleko.
- Albo dość daleko od miast, miasteczek i szlaków, że się tego nie boją - skomentował Viktor, ale chyba bardziej do siebie - a najprawdopodobniej jedno i drugie. Czy jest możliwe, że operują już od pewnego czasu, a ten miesiąc temu wreszcie poczuli się dość silni by ujawnić swoją obecność, nawet jeśli nie jeszcze per se siebie samych?
- Nie mieliśmy zniknięć wcześniej. Przynajmniej nie takich, że po kilku dniach się odnaleźli. Nawet fay omijają miasto szerokim łukiem, a to w ich naturze takie zabawy. - kobieta wyjrzała przez okno - Miasto na razie jest bezpieczne, ale kulty poszukują też rekrutów. Nie siedzę w głowie wszystkich ludzi tego miasta, nie wiem czy któryś z nich nie chciałbym stać się czymś czym nie jest. - przetarła oczy - Więc, panie Goodmann? Jakieś sugestie? Pomysły? Czy tak jak wszyscy inni masz zamiar wyjść w las i mieć nadzieję?
- Trochę zbyt dużo chodzenia jak na mój gust - uśmiechnął się Viktor - Najpierw będę chciał porozmawiać ze świadkami.
- Daj znać jak jakichś znajdziesz. My od miesiąca słyszymy to samo. Nic nie widziałem, nic nie słyszałem. Ofiary znikają w nocy, lub poza granicami miast.
- Do niektórych świadków trzeba po prostu umieć dotrzeć. Kiedy takich znajdę… możliwe jest wypożyczyć waszego najlepszego śledczego na dwadzieścia minut aby nas wspomógł w przesłuchaniu? Prawdopodobnie odpowiednie procedury śledcze by pomogły, a wy byście od razu byli włączeni w obieg informacji.
- Co masz zamiar zrobić? - kobieta wróciła do biurka i zaczęła coś pisać.
- Cóż, komendant Blackfyre… ja widzę już pięciu bezpośrednich świadków do których potrafię dotrzeć. Tylko jeśli wasze “lodówki” zmroziły ich na kość to potrzebowałbym aby przynajmniej odtajali.
Kobieta podniosła się z krzesła.
- Umiesz rozmawiać ze zmarłymi? - ekscytacja zagościła w oczach kobiety.
- Z żywymi także - puścił porozumiewawcze oczko okraszone zbójeckim półuśmiechem - ale rozumiem, że to nie jest aż tak imponujące. Tak czy siak: jutro. Dziś nie jestem gotowy niestety. Na teraz, jeśli nie jest to niewygodne, najchętniej bym obejrzał zwłoki. Jest nieignorowalna szansa, że coś jeszcze z nich wyciągnę co przynajmniej nakieruje nas na właściwsze pytania, bo z moją mocą potrafię zadać takie cztery jednemu nieboszczykowi i tylko trzech z nich będę mógł przepytać danego dnia.
- CARL! - drzwi do pokoju otworzyły się natychmiast, trochę otyły strażnik zajrzał do środka.
- Pani komendant?
- Biegnij na dół… - zatrzymała się i westchnęła - Powiedz Samowi, aby zbiegł na dół do lodówek i przygotował nasze ostatnie znaleziska. Będzie wiedział o co chodzi.
- Tak jest, pani komendant. - drzwi się zamknęły, a Filia usiadła z powrotem.
- Nie mamy tu kapłana Pharasmy. Pięć lat temu, mieliśmy tu wojnę religijną między Pharasmianami a Urgathoanami. Baron wygnał obie religie, ale żaden z oficjalnych kapłanów nie odważy się teraz sięgnąć po tego typu zaklęcie. Więc, komu mam składać modlitwę dziękczynną za ciebie?
Kaylie milczała szczęśliwa, że maska zakrywa jej reakcję. I nie chodziło o pytanie, ale o zwykłą, ludzką emocję, której okazać nie chciała.
- Wstrzymajmy się z modlitwami dziękczynnymi póki nie złapiemy tych drani, co? - zaproponował Khal z uśmiechem.
- Aż tak źle, co? - powiedziała kobieta unosząc brew - Spokojnie, najwyżej dam ci pół dnia przewagi, zanim naślę na ciebie rozwścieczony tłum. Przyjdź jutro, sama zaprowadzę cię do naszych świadków.
Chichot Viktora był serdeczny i tylko odrobinę nieszczery, ale nie brzmiała w nim żadna fałszywa nuta - Nie sądzę aby do tego doszło, ale jeśli już to definitywnie docenię przewagę, pani komendant.
- Dobrze, czy coś jeszcze potrzebujecie? - komendant wróciła do pozycji siedzącej i ponownie rozpoczęła pisanie.
- Jakby udało się zorganizować na jutro mapę lokacji gdzie ciała zostały odnalezione, najlepiej z kopiami raportów to bylibyśmy bardzo wdzięczni. I moje ostatnie pytanie: czy ktokolwiek z pozostałych ludzi co przyjęli zlecenie i poszli w las wyglądał jakby miał być gotowy robić problemy konkurencji?
- Sądzę, że poddali się gdy tylko wyściubili nos za bramę. Poza tym nie martw się, jeżeli ktoś z innych poszukiwaczy cię zabije, upewnię się, aby wszyscy wiedzieli, że jego egzekucja jest dedykowana tobie.
- Pani komendant - Khal położył rękę na piersi z rozczuleniem na twarzy, ale uśmiechem wyrywającym się spod niego - pani słowa grzeją moje serce - zadeklarował i spojrzał na Kaylie.
- Sunfall, umknęło mi coś ważnego o co warto spytać?
Kaylie odezwała się łagodnym głosem.
- Wierzę twojej jasności umysłu, Goodmann. Nie sądzę by coś umknęło.
- W takim razie, możecie już iść. - komendant wskazała na drzwi - Siedzicie u Otto, tak? Poślę po was jutro.
- Gadatliwy gadatek z Serga - zaśmiał się Khal pochylając odrobinę czoło na pożegnanie.
Kaylie również skinęła na pożegnanie i wyszła wartkim krokiem nie patrząc na Khala.

Khal nie musiał szukać towarzyszki. Stała ona oparta o ścianę przy wyjściu, wyraźnie oczekując na niego ze skrzyżowanymi rękoma na piersi.
Viktor schował dłonie w kieszeniach kubraka i powoli spuścił powietrze z płuc, dając sobie czas aby opanować iskierki gniewu, które ukrył głęboko w sobie w czasie rozmowy z Filią. Podszedł do niej swobodnym krokiem.
- Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia, a ty chyba kogoś do znalezienia dla córek Otto. Widzimy się wieczorem na Popielnym Dworze? - niby-zapytał, ale już zaczynał się obracać…
- Tchórz. - syknięcie Kaylie dotarło do uszu Khala.
- Skoro tak uważasz… - rzucił za siebie ledwie tylko ramionami wzruszając.

Viktor poirytowany wrócił na Popielny Dwór. Widać było, że był zmęczony, a jeszcze się ze Zmierzchowcami widział po drodze, choć udało mu się uniknąć spotkania z Gee… Nie miał ochoty teraz na przyjemniusie gadki szmatki. Osiadł na krześle przy barze i oparł łokcie na blacie, a szczękę na dłoniach.
- Otto, przyjacielu. Wiesz jak się sazeraca robi?
- Pierwszy raz nazwę słyszę, coś z twoich piekielnych krain?
- Można tak powiedzieć. Na święto Trzeciego Powstania się go pije. Umieszasz go dla mnie jak ci podyktuję? Albo jak dasz to sam sobie zrobię…
- Wara mi. Klienci tylko z tej strony lady. Jak się go robi?
- Ok. Kielon jak od whisky. Kostka cukru na dnie. Nasączamy trzema łyżeczkami czystej wody. Możesz cienkiego piwa użyć jeśli nie ma. Jasnego. Dodajemy bitter… Peychaud, angostura, lub jakiś ziołowy, lub ziołowo korzenny. Nie więcej niż ósmą część miarki. Rozbijamy cukier i dajemy mu z dziesięć sekund by się rozpuścił. Zalewamy dwoma miarkami koniaku i dodajemy sześc kropel absyntu. Wypełniamy szklankę do połowowy lodem i delikatnie mieszamy. Na koniec ozdabiamy nieco zrolowaną skórką pomarańczową tak aby trzymała się krawędzi szklanki, ale końcówką zanurzała.
- Myślę, że dam radę.
- To zrób mi prosze podwójnego.
- Baby?
- Co? Nie! - Zaprzeczył Khal i roześmiał się wesołym chichotem - Może… Nie wczuwasz się za bardzo w rolę barmana?
- Śmiertelniku, ja JESTEM barmanem! Dobra, patrz mi na ręce czy na pewno dobrze się wysłowiłeś.
- Dupek - znów zaśmiał się Khal i przysunął się bliżej części alkoholowej baru.
- A właśnie, mam zioła - zadeklarował i wyciągnął z nadwymiarowej przestrzeni za koszulą sakwę i położył na blacie - w środku posegregowane w mniejszych sakwach. To jak? Wodzu… przyjacielu… prezesie… gubernatorze… Obżartuchu… zasłużyłem na łaźnie z sauną?
- Nazwij mnie tak jeszcze raz, a będziesz spał w pudełku z sianem. - karczmarz spojrzał na zioła - Otis! Dostawa! - kucharz szybko wbiegł do pomieszczenia, spojrzał dokładnie na zioła po czym je zabrał i czmychnął z powrotem - Ta, zasłużyłeś. - Otto sięgnął pod ladę i wyciągnął pojedynczy kluczyk - Obok drzwi do kuchni, znajdują się kolejne. - wskazał w odpowiednim kierunku, ten kluczyk otwiera te drzwi. Za nimi znajduje się długi hol z trzema drzwiami. Wybierz jedne.
- Victoria - wzniósł Viktor pięść do sufitu w tryumfie i już sobie wyobrażał pierwsze, od kiedy dwa miesiące temu opuścił Isger, wygotowanie się w saunie. Opuścił pięść i na jego twarzy wyrósł niezadowolony grymas.
- Metetrix… - zaklął szpetnie rozmasowując sobie skronie jedną dłonią - [i] Tak jakby z Kaylie je zbierałem. Zróbmy z łaźni i sauny dla mnie po łaźni dla mnie i niej, możemy? - zaproponował z niezadowoleniem.
- Pogadam z nią jak wróci. Ona ma swoje zadanie i tak. Możesz skorzystać z obu. - podrapał się po karku - Na lewo za wejściem znajdziesz półkę z mydłami, pachnidłami i ręcznikami. Czegoś jeszcze będziesz potrzebował? - zapytał stawiając przed nim zamówionego drinka.
- Gracias, amigo. - Podziękował z ulgą - Jeszcze tylko gdzie ubrania mógłbym wyprać?
- Zostaw je w koszu na piętrze. Dziewczyny ci je wypiorą.
- Podziękuj im ode mnie - poprosił wstając i zabrał ze sobą szklanicę.
- Praktycznie sazerak! - pochwalił już kilka kroków dalej, wcale się nie zatrzymując.

Po pierwszym podwójnym sazeracu (prawie tak dobrym jak w Cheliax) Khal wziął drugiego. W międzyczasie wyszorował się w łaźni, szybko wypocił w saunie a jeszcze wcześniej zostawił swoje ubrania do wyczyszczenia… Sam zszedł do pracy w zwiewnym szlafroczku, prawie pidżamie w której nie wypadło by chodzić przy ludziach, ale nie miało to znaczenia… i tak krył ją pod iluzją.

Rozłożył i obciążył magiczne zwoje i zabrał się do pracy. Arkanistyczne materiały układane w wykaligrafowanych magicznych pod-kręgach, zasilając główną pieczęć spalanymi magicznie składnikami, która to katalizowała węzły many tworzone, zaplatane i utrwalane przez Khala w mosiężnej obręczy. Magiczna soczewka okazjonalnie dawała wgląd w jej struktury, ale nie było to częste. Dużo czasu zajęło nauczenie się wyczuwać węzły magiczne aby splatać je na wyczucie.

Wchodzila na piętro ciągle drżąc od wyparowujących z niej gorących doznań. Cholerny diabeł... Dała się złapać w jego pułapkę!
Kaylie przetarła oczy i uspokajała oddech. Wiedziała, że gdyby on za nią poszedł to skończyłaby zdana na jego chęci, leżąc pod nim i będąc z tego zadowoloną. Oczywiście rano miałaby sobie wiele do zarzucenia...

Kobieta weszła do swojego pokoju i zamknęła od razu ze sobą drzwi. Była zmęczona fizycznie i psychicznie, a do tego sama tak naprawdę nie widziała na co się zgodziła i jakie to będzie miało konsekwencje. Szczerze nie widziała także jak to wszystko się potoczy, a z doświadczenia zakładała, że nie będzie to trwało bardzo długo. Z drugiej strony może warto spróbować? Przecież była przygotowana na wszelkie bolesne ewentualności. Już była zahartowana w męskich odrzuceniach, zdradach i chwilowych miłostkach. Sprawy komplikował jednak fakt, że był to pierwszy raz z Cheliaxaninem, którym on był niezależnie gdzie się urodził.
Zdrajczyni, zdrajczyni... I tak twój kark pozna ostrze gilotyny.

Kaylie odłożyła na bok miecz opierając go o bok drewnianego łóżka i zrzuciła na pościel swoje ubrania nawet nie próbując ich wcześniej rozłożyć. Leżały w plątaninie, gdy nago padła na kołdrę... I wtedy zobaczyła jak zwoje ubrania zaczęły się poruszać a spomiędzy nich powoli wypełzł turkusowy wąż sycząc tajemniczo, wyłapując raz po raz cząsteczki zapachu rozdwojonymi końcówkami języka.
- Raptus! Abductio! - wysyczał z niby-oburzeniem, ale chichotał, odrobinę szeleszcząco… bardzo zbliżenie to sposobu Khala, tylko bardziej… wężowo.
Kaylie westchnęła obserwując jak wąż wypełza leniwie.
- Zapomniałam o tobie. - odezwała się w piekielnym.
Wąż powoli, jak czający się drapieżnik, wysuwał się z koszuli i zwijał w spiralę. Dopiero potem uniósł się w górę i patrzał na Kaylie z podniesionym łbem.
- Ja o tobie nie, panienko… - rzucił dziarsko, jakby z jakimś zarzutem… również w języku diabłów. Jedynym którym potrafił się wysławiać. Nie była to naturalna mowa. Ledwie uchylał pysk a dźwięki same się wydobywały z jego gardzieli.
- Ale zacznijmy od początku. Nie jestem “Fisuś” - zaprzeczył z odrazą - Jestem Fistaszek i nie wiem kiedy wreszcie uda mi się wyperswadować “Vikusiowi” nazywanie mnie tym infantylnym zdrobnieniem.
Dziewczyna uśmiechnęła się.
- Fistaszek? - wyciągnęła dłoń i pogłaskała węża po wyciągniętej szyi tłumiąc chichot.
Oburzenie zarysowało się w szerzej otwartych czarnych ślepiach i opuszczonej szczęce węża.
- Nie! Nie godzi się! To jest… dumne… immm… mruknął zadowolony z pieszczoty, przymykając oczy w zadowoleniu i nadstawiając się dla lepszego dostępu.
- Nie! - zaprotestował w końcu i wycofał się ile dał radę… to jest jakieś pięć cali - Nie działają na mnie twoje sztuczki, wiedźmo!
- Jak tak nie chcesz to już tego nie zrobię. - wzruszyła ramionami przerzucając kawałek kołdry przez lędźwia... ale zostawiając otwartą dłoń obok Fisusia.
Gdyby spojrzenie mogło zabić… to to chowańca wciąż by tylko połaskotało, choć definitywnie nie przez brak chęci. Tych mu nie brakowało.
- Silne są twoje uroki - stwierdził w końcu i przychylił się do dłoni.
Kaylie bez słowa ponowiła pieszczotę, głaszcząc palcami szyję węża.
- Chyba nie jest takie złe?
- Oczywiście,... że nie… Sukkubskie nierządnice również nie kuszą wbijaniem szpil pod paznokcie! - skontrował i obrócił się wciskając między palce swój grzbiet.
- Coś chciałeś... - zaczęła drapać grzbiet chowańca - ...mi powiedzieć?
- T-tak… - przytaknął wysuwając się ostatecznie z jej dłoni. Spojrzenie znów miał poważne… nawet jeśli niepewne - Uff… Więc… nie wiem jak to zacząć, więc byleby z głowy… Nie wiem, co się wam gołąbeczki w główkach poprzewracało, ale nie chcesz kobieto w to wchodzić. Połowę bękartów w Isger i może trzecią część w Cheliax można podejrzewać o bycie jego dzieła. Ten człowiek nie rozumie pojęcia “monogamia”. Kobiety to dla niego zabawki do wykorzystania i wyrzucenia. Cokolwiek miałaś na myśli gdy go w ryj rypnęłaś mówiąc, że jest “Cheliaxianinem”… miałaś rację. Byłabyś tylko pierwsza w jego rotacji w Evercrest i jak wszystkie w niej… w końcu została byś wycięta kiedy by się znudził. Wiesz jak on myśli o połowie tych kobiet co się za nim uganiały? Szlaufy. To kobieciarz i kłamca. Prawda… “nie kłamie jak mu za to nie płacą” ale sam przyznaje, że to daje możliwość swobodnej interpretacji… Azazel mu już zapłacił. I zapłaci więcej za sukces. Więc czy ta cała przygoda w Evercrest nie zaliczyłaby się pod “tu mi płacą”?
- Powiedz mu, że to był błąd, że przyjaźń ci wystarczy. Zbyt mu zależy na tym… “projekcie” jaki tu macie aby robić jakiekolwiek problemy. Lepiej na tym wyjdziesz, uwierz mi. Jestem jego odbiciem i wiem co mu w głowie siedzi…
Kaylie słuchała z zaciekawieniem Fistaszka. Wszystko to było naprawdę ciekawe.
- Więc twierdzisz, że jak tylko z nim legnę w łóżku to mnie zostawi? I to jeszcze możliwie z bękartem w brzuchu?
- N-nie od razu - zawahał się na moment - Mimo wszystko… - Fistaszek wykonał gest ciałem, że Kaylie nie miała wątpliwości iż właśnie prezentował ją od stóp do głów.
- Trochę mu to zajmie, ale on uwielbia pławić się w fascynacji kobiet, a nasycenie tego głodu zajmuje więcej niż jeden wieczór. Ale to się definitywnie stanie! Zaufaj tutaj turkusowemu wężowi!
- Ani on, ani ja nie jesteśmy w stanie nawet przybliżyć ile razy ta historia się powtórzyła przez ostatnie dwadzieścia lat. To zwyrol i dewiant. Przez długi czas miał zwyczaj wykradania zaliczonym szlachciankom najlepszej pary koronkowych majtek. Przestał dopiero gdy “kolekcja” przestała być w jakikolwiek sposób poręczna!
- Naprawdę... Czemu mi w ogóle o tym mówisz? Chyba nie ostrzegałeś nigdy wcześniej żadnej kobiety jaką miał podbić. - Kaylie zapytała udając zaniepokojenie.
- Bo… wcześniej… Bo wtedy to była inna sytuacja! Teraz jak wyrzuci cię z rotacji i będziesz biedna, skrzywdzona i gniewna wciąż nie będzie mógł po prostu cię z życia wyciąć. Guzik mnie obchodzisz, wiedźmo! Ale mówimy tutaj o potencjalnym gniewie posiadacza jego duszy, a więc i, kurka wodna, MOJEJ. Więc chyba rozumiesz, że ta sytuacja jest wyjątkowa właśnie z tego powodu, a nie żadnego innego!
Kaylie chwyciła węża pod gardło i uniosła go.
- Nie znasz mnie. Nie wiesz co przeżyłam i czego doświadczyłam. Zdaję sobie sprawę z tego co może wyniknąć. Rozumiem, że to może być krótkie i skończyć się nie tak jak bym chciała. Nie wiesz jednak jak jest ze mną. - puściła wierzgającego chowańca - A teraz leż tutaj, bo inaczej cię wyrzucę przez okno na zimno. Jutro przedyskutuję sytuację z Khalem, nie z tobą. - przysunęła bliżej twarz - I nazwij mnie jeszcze raz wiedźmą a oskóruje cię i zrobię torebkę z twojej skóry.
Hardy mały wąż zrobił się… jeszcze mniejszy. Nie miał już dziarskości i pewności siebie sprzed chwili.
- To ja chyba już pójdę… - syknął słabo, patrząc w kierunku szpary pod drzwiami - Jakbyś była uprzejma bym się cieszył gdybyś nie powiedziała mu, że byłem tu cię przekonywać - poprosił wyciągając się przed siebie i popełzł do wyjścia.
- Jest wystarczająco myślący, aby dwa do dwóch dodać, gdy będę z nim rozmawiać.
- Wiarygodna kwestionowalność? - ni stwierdził, ni zapytał pełznąc do wyjścia, ale zatrzymał się szepcząc coś samemu do siebie, po czym się odwrócił z niezadowolonym stęknięciem.
- Urghhh… słuchaj… wybacz tę “wiedźmę”. Nie miałem tego na myśli. Było mi ciepło i zasnęło mi się i… jak się nagle wybudziłem… trochę mnie poniosło. I już nie wiem czy dobrze zrobiłem przychodząc tutaj… o żesz w kopytko, ale piwa naważyłem… Heh… pierwotny plan był zupełnie inny…
Podpełzł z powrotem. Bardzo ostrożnie wypatrując oznak gniewu czy sygnału do ucieczki. Znów wzniósł się z kłębka w górę… ale może na połowę wcześniejszej wysokości. I poza zasięgiem jej rąk.
- To co BYŁO moim lepiej przemyślanym planem… ughhh… to przekonać cię abyś przerwała to jak wcześnie się da… CHYBA, ŻE… to rzeczywiście coś poważnego… - Fisuś unikał jej spojrzenia, woląc interesować się się ścianą, albo sufitem, lub jej mieczem, albo oknem.
Kaylie złapała węża i położyła go na łóżku obok siebie.
- Nie złoszczę się już. - odparła spokojnie - A ty o duszę się nie martw. Pamiętaj o tym, że to także moja dusza jest w posiadaniu Azazela, więc i dla mnie jest ważne wykonywanie jego rozkazów.
- Aaaa… to był tylko pretekst. Wiem, że oboje macie dość oleju w czerepach.
- A co do związku... Daj Khalowi osądzić.
- Martwię się o niego. Tylko jedna kobieta była dla niego w życiu kiedykolwiek ważna i była to jego matka… I ja widzę w jego wspomnieniach jak go to zdruzgotało. Khali był biednym, ale szczęśliwym i wdzięcznym dzieckiem. Kochał świat i życie, a dziś dla niego to jest jedna wielka szydera. Śmieje się z całego świata, booo… - zawiesił głos. Zupełnie jak Khal ma w zwyczaju - A to już jego miejsce by kiedyś ci o tym opowiedzieć jeśli będzie chciał.
- To co opowiadałem… to była bardzo konkretna perspektywa prawdy. Wybiórcza do granic możliwości, ale nigdy nie powiedział żadnej, że mu na niej zależy. Nie w ten sposób. Nie szczerze. Czułem jego euforię tam na dole. On wciąż nie zauważył, że mnie nie ma przy nim. Wciąż próbuje się zebrać do przerwanej pracy, ale nie jest w stanie. A wy oboje… macie problemy. I martwię się, że to mieszanka wybuchowa i jeśli on wejdzie w to tak bardzo jak ma nadzieję, że ty też chcesz, a potem to gruchnie… ty masz pewnie na koncie zawody miłosne. On nie.
- To dorosły facet. Diabolista. Nie zapominaj o tych faktach. - powiedziała poważnie - Wiedz, że nie chcę jego krzywdy.
- Trochę tak, trochę nie. No dobra, w ogromnej większości “tak” i tylko odrobinę “nie”, a i tak, on by sobie poradził nawet w moim najczarniejszym scenariuszu. Nawet jakby do niego doszło to nie mówię, że to byłaby twoja wina. Po prostu jeśli też ci na nim zależy… przemyśl to. Zwolnij jeśli potrzebujesz, on da ci czas, ale jeśli w to wejdziesz to bądź pewna… i pamiętaj, że on tego nie traktuje jako “kolejnego romansu”. On nie chce “dać temu szansy”, nawet jeśli bagatelizuje i mówi inaczej… on jest o dwa, trzy kroki od postawienia na ciebie vabank.
Kaylie skrzywiła się lekko. Musiała jutro z nim poważnie porozmawiać. Chowaniec mógł przesadzać, ale... Sama już nie wiedziała. Wszystko poszło tak szybko...
- Porozmawiam z nim... - mruknęła lekko zasmucona.
- Wiesz… ostatecznie… każdy człowiek przeżywa swoją pierwszą nastoletnią miłość, nie? On po prostu się z tym spóźnia ćwierć dekady - Fisuś wykonał gest który mógł być tylko wzruszeniem ramion. - I nawet gdyby stało się czego się boję… nie zobaczyłabyś w nim nic co sugerowało, że się tym przejmuje póki byś o to wprost nie zapytała. Masz rację, to dorosły facet… nie wiem co będzie, ale wiesz - zaczął powoli i ostrożnie, ale szybko nabrał tonu bezczelnego cwaniaka - jaką będzie miał minę gdy mu powiem, że tu spałem zanim on do drugiej bazy dotarł?! - zakrzyknął praktycznie spod kołdry pod którą się wślizgnął, nagle kilka razy szybszy niż Kaylie miała wcześniej okazję podziwiać.
- Nie wracam do tej piwnicy! Zimno tam! A Khal wygląda jakby był porządnie ubrany, ale to iluzja! Ma na sobie cienki pleciony szlafroczek z dekoltem do pępka!
Kobieta pokręcila głową.
- Może to i lepiej, że nigdy nie miałam chowańca. - westchnęła i sama wślizgnęła się cała pod kołdrę - Wygląda, że to większy problem niż bym chciała.
- A to dopiero początek listy naszych zalet!

Praca się słabo kleiła. Już ledwie pamiętał dalsze słowa, ale Kaylie zostawiła go jego przedsięwzięciu i ambicji. Pierwszemu pełnoprawnemu magicznemu przedmiotowi który sam, od początku do końca, miał tej nocy stworzyć. Czy on jej zasugerował, że blisko godziny po północy kończy? Chyba nie… emocje i ekscytacja wzięły górę. Był jak pierwszy raz zakochany nastolatek…

“Beksa”
… i rozsądek mu z trudem przychodził. Czy mu naprawdę zapłonęły policzki jak jakiemuś szczylowi?!
-Canis os! Damnant eam! - zaklął, po raz kolejny przerywając pracę - “Nie chcę się spieszyć” - przedrzeźnił sam siebie sprzed kilku godzin… w mocnej parafrazie bo już nie był pewny jakich słów dokładnie użył. W ogóle wypowiedział je na głos? To było niepoważne, że nie był pewny…
- Naprawdę wolałeś siedzieć tutaj w chłodzie sam niż zrobić ten jeden ruch więcej i być teraz z nią?! - warczał gniewnie.
- Co z tobą nie tak?!
Zamknął oczy i spuścił powoli powietrze uspokajając się… a w miarę jak chwilowa frustracja go opuszczała… wyłaniało się spod niej znacznie… trwalsze uczucie.
- I co się śmiejesz, jak głupi do sera? - zapytał sam siebie czując, że nie jest w stanie do końca opanować kretyńskiego uśmiechu, co mu na twarzy wykwitł - Skup się. Masz robotę.
I wrócił do roboty, póki pół godziny później znów wyobrażenia-co-być-mogło go nie odciągnęły…

Udało mu się. Cudem przed północą ukończył swe dzieło i po potwierdzeniu, że nie usmaży mu mózgu… założył mosiężny laur na swoją skroń i kilka minut rozkoszował się uczuciem gdy magiczne konstrukty katalizowały jego myśli. W pewnym momencie uśmiechnął się dziko… zrobił to. Ha!
- Fisuś, patrz! - ale chowańca nie było w pokoju - Fiiisuuś… - westchnął Khal rozmasowując skronie…