Zajęty metodycznym wlewaniem paliwa i wciskaniem dartych kawałków pościeli do znaleźnych butelek, Nate zareagował odruchowo, gdy światła zgasły w towarzystwie iskier, rozsiewając wokół szklane odłamki. Odskoczył, osłonił twarz jedną ręką, dłonią drugiej ledwo co tłamsząc okrzyk pół zaskoczenia, pół strachu w gardle. Już dziwne zimno dwa kroki dalej, które wzięło się znikąd, pobudziło i tak nadpobudliwą wyobraźnię Graysona, podsuwając mu obraz jakiejś zjawy forsującej zasłonę między światami. Przez to nie zdążył więc zupełnie zdławić krzyku. Nie, aby miało to większe znaczenie, bo dźwięku jaki wyrwał się z Evy pozazdrościłaby jej niejedna banshee. Nate chwycił za rewolwer i zaczął nasłuchiwać, zerkając między jedną stroną piwnicy, a drugą. Iskrzące wybuchy właściwie uprzedziły jego własny plan wybicia żarówek i przyzwyczajenia oczu do piwnicznej ciemności, w przygotowaniu pod potencjalne wtargnięcie jakiegoś agresora. Przesunął się lekkimi krokami między rupieciami wokół, chcąc znaleźć dogodne miejsce na obserwację obu wejść do pomieszczenia.

Wsłuchując sie w pierwsze sekundy ciszy Ivie wydawało się, że po burzy wyjrzało słońce. Przeczekała. Przetrwała. Przeżyła. Jak w amoku zeszła z antresoli na dół schodów. Gdy usłyszała westchnienie Joela... była pewna, że za nic nie chce wiedzieć co się stało. Nie chcę o tym słyszeć, a napewno nie chce zobaczyć. Z całych sił starając się nie patrzeć pod nogi ruszyła w stronę drzwi wyjściowych potrafiła z siebie wydusić tylko jedno, powtarzane w kółko, słowo:

- Uciekajmy, uciekajmy, uciekajmy, uciekajmy...

Pociągnęła za klamkę, ale drzwi się nie otworzyły. Z tego właśnie powodu nieopatrznie skierowała swoje oczy w dół i dopiero wtedy dostrzegła zmasakrowane ciało Jacka... Nie wytrzymała i natychmiast zwymiotowała. Kręciło się jej w głowie, ale wraz z treścią żołądka uszedł z niej cały nieopanowany do tej pory stres. Otarła usta z wymiocin i wzięła głęboki wdech. Rozejrzała się po pomieszczeniu i dołączyła do Joela obszukującego zwłoki.

Gdy Andy zaczął opatrywać ranę i zabezpieczać ostrze wciąż tkwiące w jamie brzusznej, Joel próbował protestować. Wiedział, że wysiłki lekarza są daremne. Dutton tracił cenny czas, by ratować człowieka, dla którego nie ma ratunku. Z ust nauczyciela wyrwał jednak cichy, niezrozumiały bełkot, Larsen nie miał już siły artykułować zdań. Nigdy nie był tak zmęczony, nigdy nie było mu tak zimno jak teraz. Pokręcił głową, najpierw do lekarza a potem do Ivy dając do zrozumienia by zaniechali swoich działań i skupili na walce o własne przetrwanie.
- W porządku. Po prostu dajcie mi odpocząć – wykrztusił z siebie ostatkiem sił a potem zamknął oczy.

Gdy tylko Joel zamknął oczy poczuł piekące uderzenie na policzku. To Iva przywoływała go do przytomności, jednocześnie dokładnie przestrzegając wskazówek lekarza i drugą ręką uciskając ranę.

-Nie waż się znowu uciekać i mnie zostawiać. Joel, wracaj tutaj! Joel! Nie będzie tak jak ostatnio. Masz zostać, tak długo jak dasz radę! Zostań dla mnie... znowu się to zaczęło, dlatego was tu ściągnęłam, chciałam Wam powiedzieć... Mam nawrót nowotworu z przerzutami na mózg, a ty znowu chcesz mnie zostawić... Nie rób tego, nie chce się zawsze na Ciebie gniewać. Zostań ze mną. Pozwól sobie i mnie odejść na własnych zasadach, a nie tak jak oni chcą. Joel... Joel - projektantka nie przestawała mówić czekając na cud albo chociaż powrót Andy'ego.

Jaskrawy snop z góry rozdarł krzykliwie piwniczne ciemności kłębiące się w oczach Nathaniela, obramował kontrastowo składowane wokół rupiecie, rozpraszając i rozciągając widmowe sylwetki, pobudził do życia grę światła i cieni. Tak jak reflektor statku przeczesujący czarną taflę, tak i latarka omiotła parę razy mrok pomieszczenia w poszukiwaniu życia. Oblany zimnym potem Nate mógł tylko wodzić spojrzeniem za snopem jak zahipnotyzowany, kuląc się w swojej kryjówce za obdrapanym fotelem, jedną dłonią ściskając kolbę rewolweru, drugą zaciskając boleśnie na własnej twarzy by zakryć usta, nie chcąc wydać z siebie choćby najmniejszego dźwięku. Zimno strachu wrzynało się pod jego bladą skórę zewsząd, gdy z całych sił ignorował cienie składające się w humanoidalne sylwetki na peryferiach wizji, pobudzane nadaktywną wyobraźnią i modlił w duchu, by łomot serca grożącego wyrwaniem się z piersi nie był słyszalny dla osoby z latarką.

Nathaniel nie śmiał odetchnąć z ulgą, gdy snop zniknął w końcu i w piwnicy ponownie zapanowała czysta ciemność. Logika podpowiadała, że agresorzy - kimkolwiek by nie byli - powinni teraz uznać pomieszczenie za sprawdzone i ich powrót tutaj był mało prawdopodobny, ale postrzępione nerwy podsycane strachem skutecznie stawiały opór logicznemu myśleniu. Nate poruszył się w końcu, na ugiętych nogach powoli przesunął w część piwnicy, która jeszcze przed chwilą była przeczesywana snopem światła.

"Dlaczego nie zamknął za sobą drzwi?," jęknął w duchu.

Chłopak zatrzymał się przy pierwszym stopniu schodów prowadzących do drzwi. Zamarł w miejscu ze ściśniętym gardłem, nasłuchując jakichkolwiek dźwięków z góry mogących sugerować czyjąś obecność w holu. Wizja zwrócenia na siebie uwagi napastników oblegających pensjonat mroziła mu krew w żyłach, podobnie jak stanięcie u szczytu schodów i chwycenie za klamkę tylko po to, aby stanąć twarzą w twarz z demoniczną maską, ale musiał je zamknąć. Nie było innej opcji. Przełamując trzęsący nim strach, zachęcony brakiem odgłosów u góry, Nate postawił pierwszy ostrożny krok na drewnianych schodach.