Lander również cieszył się z odnalezienia zaginionego towarzysza, ale uznał, że na okazywanie radości z tego faktu czas będzie później.

- Przestańcie się bawić w powitania! - powiedział. - Na przebieranie się również będzie czas później! Trzeba zepchnąć łódź na wodę, i to jak najszybciej.
- A nuż ktoś nas zauważy - dodał.

Zalfer, gdy zarwała się pod nim podłoga, myślał, że już po nim. Że wpadnie na dno jakiegoś dołu, nabije się na kolce albo połamie sobie nogi i tam dokona żywota. Jednakże w dole nie było śmiercionośnej pułapki, a rzeka.
Wtedy niziołek pomyślał, że się utopi, wpadnie do jakiegoś podziemnego jeziora bez wyjścia i będzie pływał aż opadnie z sił i pójdzie na dno niczym statek piratów, na którym byli uwięzieni. Póki co złapał się jakiegoś unoszącego się kawałka drewna i liczył na łut szczęścia.

Jak się finalnie okazało, tego mu nie zabrało. Gdyby był wierzący powiedziałby pewnie, że bogowie się do niego uśmiechnęli. Rzeka zniosła Zalfera wprost w kierunku morza, a przy ujściu jej nurt spowolnił na tyle, że niziołek był w stanie się z niej wydostać. Gdy szedł wybrzeżem, nie do końca wiedząc co ze sobą począć, usłyszał hałas, który przykuł jego uwagę. Przesuwająca się kamienna ściana, za którą znajdowali się jego towarzysze niedoli! Chłopak nie mógł posiąść się ze szczęścia na ich widok. A raczej na wizje tego, że nie przyjdzie mu zginąć na tej wyspie samotnie.

Gdy oswobodził się z uścisku Talera powiedział
- Też się cieszę, że was widzę. i dodał zdecydowanie ciszej - aż sam się sobie dziwię.-

Gdy usłyszał o tym co udało się dokonać pozostałym uradował się, w końcu coś się zaczęło układać, mieli cień szansy na ucieczkę!

-Lander ma rację. Nie zwlekajmy ani chwili, chciałbym jak najszybciej skorzystać z tych czystych i suchych ubrań... Chodźmy, prowadźcie do tego cudeńka, gdzie ona jest?- powiedział przemoczony niziołek, trzęsąc się nieświadomie z zimna.

Duże „wrota” jak i powiew świeżego powietrza to była najlepsza rzecz jaka im się przytrafiła od godzin.
- Teraz mamy pewność, że w najgorszym wypadku umrzemy na świeżym powietrzu.
Oznajmił by zabrać się za działanie mające nie dopuścić by ta smutna przepowiednia stała się faktem. Różni ludzie różnie stopniowali to jak smutna jest śmierć, niektórzy wręcz uważali ją za chwalebną w odpowiednich warunkach. Beor był przekonany, że jego śmierć byłaby rzeczą bezsprzecznie złą w każdych warunkach.


Odpowiedź jak wyciągnąć galerę musiała być dość prosta, inaczej wszystko na nic i Beor był zdeterminowany ją odkryć.
- Całość leży na kilu i małym fragmencie dna. Gdyby tylko mieć coś co zniweluje tarcie, to damy radę przesunąć statek przy relatywnie małym wysiłku. Szkoda, że nie uda nam się go utrzymać w pionie by tylko kilem dotykał ziemi.
Przy blasku zaczarowanej deski skonsultował się z księgą zaklęć. Wypowiedział zaklęcie i dotknął podłogi, którą pokryła śliska maź.
- Brudne, trochę obrzydliwe i śliskie, tak jak ma być.-Oznajmił zadowolony z siebie. - Przywołam ścieżkę z smaru, po której przeciągniemy galerę. Swieta, znasz się na tym wymyśl jak nas ustawić by najskuteczniej ciągnąć i nie stracić panowania nad łodzią.
Beor miał ogólny pomysł jak to zrobić, ale wolał zostawić decyzję komuś kto ma większe obycie w temacie od niego, choćby trochę. Wiedzieć wszystko było szlachetnym celem acz niemożliwym, delegowanie kompetencji było równie ważne.
On sam wysłałby dwóch najsilniejszych na rufę by pchali łódź i dbali by tył galery nie latał na boki. Z dzioby spuściłby dwie liny do przodu i przydzielił po dwie osoby do każdej. Tak powinni mieć możliwość w miarę łatwego przemieszczenia łodzi i zachowają możliwość kontroli jej obrotu wokół własnej osi.


Zabrał się do rysowania drogi by spotkać niziołka.
- Jeżeli chcesz to mogę magią usnąć wodę z twojego ubrania, albo możesz wybrać sobie coś po trupie, no i witamy ponownie.


Na sam koniec zostawił nasmarowanie podłogi pod samą galerą.
- Wszyscy na miejscach? Jeżeli jest pochyło, może zacząć przesuwać się sama. To do dzieła.
Zaczął wypowiadać jedno z ostatnich zaklęć.

]Widząc niziołka uśmiechnęłam się, jak widać bogini Tymora polubiła Zalfara bo prócz mokrych ubrań nic mu się nie stało.

Widząc jak Beor rzuca zaklęcia umożliwiające przepchnięcie kruszwikowej łodzi ku morzu wraz z resztą ruszyłam mu pomóc, wspólnymi siłami damy radę pchnąć łódź ku morzu i wreszcie odpłynąć z tej przeklętej wyspy - zanim tą na wieki pochłonie morze.

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Nie teraz! Beor w akcie desperacji pociągnął za linę, mając nadzieję, że rzeczywistość odpuści im tym razem i galera sama z siebie stoczy się do wody. Oczywiście tego nie uczyniła.

Schylił się i nabrał garść piasku. Odwrócił się, cisnął piaskiem w stronę orków i wypowiedział zaklęcie uśpienia. Nie był pewien czy wszyscy wrogowie padną nieprzytomni ale chociażby jeden ork mniej to mniejsza szansa na zranienie. Tych co będą stać dalej zamierzał potraktować ogniem, tak jak Kruszwika i jego żonę.

Walka była czymś, czego Lander wolał unikać. Nie było mu żal orków, ale walka oznaczała stratę czasu, a tego w nadmiarze nie mieli.
Na szczęście Beor poradził sobie z napastnikami... przynajmniej na parę chwil.

Dzieląc uwagę między uśpionych orków, i korytarz z którego wybiegli napastnicy, a łódź, popchnął z całej siły, usiłując pomóc Talerowi.

Zaparłam się z całych sił nogami w grząskim piasku, pchając z całych sił łódź. Na widok orków krzyknęłam zrozpaczona, tylko kilka kroków dzieliło nas od upragnionej wolności - a teraz wszystko miało przepaść wraz z atakiem przeklętych orków. Na szczęście Boer powstrzymał ich sprytnym zaklęciem, tak że na chwilę nic nam nie zagrażało. Widząc to zdwoiłam wysiłek, starając się z całej siły pchnąć łódź do przodu - modląc się do bogini Mystry o wsparcie i pomoc.