Pierwszą czynnością po powrocie do cywilizacji było znalezienie krawca by wrócić do wyglądu godnego człowieka a nie pół zwierzęcia, którym z przymusu się stał. Ogolił się już na statku przyzwaną małą brzytwą. Poważnym problemem było, że znikała po około sześciu sekundach i musiał ja przyzwać na nowo. Jednak Beor potrafił być uparty a proste zaklęcia, w przeciwieństwie do tych bardziej zaawansowanych mogły być używane bez przerwy.


Posiadanie znacznych środków z nagrody pieniężnej i galery będącej współwłasnością całej drużyny oznaczało dla Beora okazję, jego zdolność do zaciągnięcia ewentualnych pożyczek znacząco wzrosła i była dość wysoko by spłacić członków drużyny którzy nie zgadzaliby się z jego pomysłem. W końcu byli bogaci i głupstwem na chwilę obecną byłoby przetrwonić całe to bogactwo na nic. Dodatkowo przez lata pracy jako celnik doskonale wiedział co różni kupcy przywozili do jego rodzimego portu. Ostatnim argumentem była wdzięczność doświadczonego kupca w postaci ojca Swiety i jego dostęp do różnych dostawców jak i rada. Beor kilkukrotnie od nowa powtarzał kalkulację i był pewien zysku. Postanowił wrócić do domu z towarami z Wrót Zachodu i je sprzedać.


Zgodnie z przewidywaniami o świcie wiał wiatr od wychłodzonego przez noc lądu, idealny do wyjścia w morze, galera miała płynąć bez wioślarzy, na żaglach. Zysk w czasie z tytułu wioślarzy byłby niewspółmierny do ich kosztu.
-Jeżeli komuś po drodze z mną to daję ostatnią szansę by się zabrać.
Beor wszedł na swój niewielki wypełniony skrzyniami z zajmującym mało miejsca i cennym towarem okręt. Galera nie nadawała się do masowego transportu mniej wartościowego ładunku, musiał zrobić pełen użytek z ograniczonego miejsca.
- Dziękuje wam wszystkim, za to że postanowiliście mnie pożegnać i przede wszystkim za pomoc. Sam z pewnością bym zginął na tej wyspie. Dlatego jeżeli kiedyś będziecie potrzebować pomocy, to ja obiecuję wam pomóc wedle moich możliwości. Także jak wrócę to może i ja was będę prosił o pomoc. W niewole sprzedał mnie władyka lokalnego półświatka, za to że zbytnio przeszkadzałem mu interesach. Nie powinien sprawiać problemu gdy wrócę jako kupiec, ale kto wie? Może będę potrzebował pomocy doświadczonych awanturników by zająć się nim. Więc do zobaczenia, gdy wrócę z zyskiem, ale teraz na mnie pora bo rodzina pewnie się zamartwia o mój los.


Padły odpowiednie komendy, pokład zapełnił się aktywnością i łódź odbiła od brzegu i wypłynęła w swój dziewiczy rejs w roli statku handlowego.
Gdy żagle były odpowiednio wybrane, ląd był słabo widoczny na horyzoncie a kurs ustalony nie było zbyt wiele do roboty na pokładzie. Beor usiadł z księgą zaklęć i otworzył ją na pustej stronie. Miał pomysł na zaklęcie, który nie dawał mu spokoju. Teraz mając czas zamierzał wszystko przetestować.


Ostatnim zagadnieniem było nastawienie do przygody. Beor przed samym sobą mógł się przyznać do braku odwagi. Jego przygoda była z przymusu a nie z wyboru. Jednak jego życie z pewnością się zmieniło, czy tego chciał czy nie był w pewien sposób wybrańcem Mystry. Przygoda sama go znajdzie, albo któregoś z jego kompanów, któremu obiecał pomoc. Więc musiał być na to gotowy. Także nie mógł odmówić zyskowności takiego przedsięwzięcia. Rozbił się jako niewolnik w szmatach, teraz wracał do domu jako morski kupiec i czarodziej w dobrze skrojonym stroju. Nie miał nic przeciwko takim wynikom, które znacznie przewyższały spodziewany zysk z obecnego rejsu.

Jak zdobyć pieniądze i sławę?
Bardowie w swych pieśniach nieraz opisywali dzieje różnych bohaterów, którzy dzięki swym umiejętnościom lub przypadkowi zdobyli jedno lub drugie. Nie da się ukryć, Lander już od paru lat nie do końca wierzył takie opowieści.
A tu proszę... Jemu, i jego towarzyszom udało się wydostać z paskudnej pułapki, a na dodatek zdobyć garść złota i łódź, wartą kawał grosza.
A na dodatek Landerowi udało się uzyskać bardzo ciekawe umiejętności.
Nie da się ukryć - trudy się opłaciły. Może warto było nie wracać jeszcze do domu i raz jeszcze spróbować, czy szczęście dopisze?

Ann zdumiała się widząc miasto, nigdy by nie przypuszczała że w jednym miejscu może być tyle najprzeróżniejszych budynków - różni kolorowe dachy, strzeliste wieże czy przepiękne pałace. Do tego dochodziła kakofonia najprzeróżniejszych dźwięków - nawoływania tragarzy, okrzyki kupców zachwalających swój towar czy ciągły nieustający gwar rozmów. Początkowo to wszystko przerażało Ann, jednak po pewnym czasie zdołała przywyknąć do zatłoczonych ulicy czy nieznanych jej wcześniej dźwięków otoczenia.
Zresztą szybko okazało się że Ojciec Świety jest niezwykle honorowym człowiekiem, który potrafi podziękować tym którzy pomogli jego córce i sprowadzili ją bezpiecznie do domu. Dodatkowo wysłuchawszy przy wspólnej biesiadzie opowieści córki, wskazał Ann drogę do znajdując się w mieście świątynia Mystry - zresztą sama opowieść dziewczyny przekonała mężczyznę że sama bogini czuwa nad Ann.

Dzięki radom Ojca Świety Ann udało się dotrzeć do bram świątyni Mystry, był to kamienny stary budynek z czterema wysokimi wieżami - zdobiony przepięknymi reliefami przedstawiający czyny, cuda i historię Bogini Mystry. Sama brama świątynna była ozdobiona nieznanymi symbolami na szczycie której znajdował się symbol Mystry - krąg siedmiu gwiazd. Gdy Ann przekroczyła bramę świątyni, na samym wejść dostrzegła czarnowłosą elfkę w białym habicie. Ta na widok dziewczyny uśmiechną się i powiedział.

Witaj córko czekaliśmy na ciebie, to o tobie mówiła wizja bogini

Następnie elfka uśmiechnęła do dziewczyny i zamachał zapraszając ręką mówiąc.

-Chodźmy córko nie ma co czekać, pokarzę ci świątynie i należącą do ciebie celę.

Po tych słowach siwobrody starzec ruszył prowadząc Ann przez kręte korytarze oprowadzając po świątyni i pokazując jej najważniejsze pomieszczenia - sanktuarium, refektarz, skryptorium czy kapitularz. Na samym końcu pokazał Ann jej cele, a właściwie komnatę. Było to całkiem przestronne pomieszczenie oświetlone przez dwa łukowate witraże zdobione witraże - prócz tego w komnacie znajdował się duże dębowe biurko z pulpitem na którym leżały narzędzia piśmiennicze, zdobne krzesło i łóżko w koncie znajdowało się misa z wodą i lusterko. Prócz tego znajdował się tam też się duży kufer na ubrani i kilka księga.
Elfka skinęła głową i powiedział.

-To jest twój nowy dom, jeśli chcesz możesz iść do przyjaciół i powiedzieć im że od tej chwili będziesz pełnić posługę Pani w świątynni - ucząc się pisać i czytać, kopiować magiczne księgi, poznając języki obcych ludów, zapoznając się z tajemnicami magi zaklęciami czy rytuałami a tym samym lepiej poznawać to czym jest magi. Oczywiści najpierw możesz rozejrzeć się po celi, posiłek w refektarzu jest wydawany za czwartym gongiem więc będziesz miał czas by poznać swoich nowych braci i siostry.

Drobny złodziejaszek, krętacz, naciągacz i oszust. Ot, to wszystkie wyrazy, którymi można było określić Zalfera. Jednakże przez ostatnie tygodnie przylgnęło do niego jeszcze kilka określeń - niewolnik, uciekinier, rozbitek i wreszcie adept sztuk magicznych. Takiego końca tej historii nigdy by się nie spodziewał. Ba, nie spodziewał się, że przeżyje morderczy rejs na statku piratów, łowców niewolników. Gdy jednak zrządzeniem losu udało się mu uwolnić, myślał, że spadł z deszczu pod rynnę. Stał się rozbitkiem na pustej, kamiennej wyspie. Sam nie miałby dużych szans na przeżycie jednak kolejnym uśmiechem Tymory w tym samym transporcie żywego towaru trafiło się jeszcze kilka bardziej rozgarniętych osób, których wola przetrwania była większa niż zero, i którzy nie położyli się na pokładzie rozbitego statku oczekując śmierci z rąk wyziębienia i głodu.

Ten nieoczekiwany sojusz nieznanych sobie osób przerodził się prawie w awanturniczą drużynę, gdyż członkom przyszło stoczyć boje z goblinami, orkami, przemierzać podziemia w poszukiwaniu grobowca, kontakt z wyższą siłą. Zupełnie jak w pieśniach bardów.

Zalfer poczuł się dość pewnie, gdy zeszli w głąb podziemi, a on sam nauczył się "obsługiwać" swoje nowe umiejętności. Może ta pewność siebie go zgubiła, gdyż wtedy powinęła mu się noga, dosłownie - wpadł do podziemnej rzeki. Niziołek po raz kolejny myślał, że już po nim, a jednak jego limit szczęścia jeszcze się nie wyczerpał - podziemny nurt wyrzucił go na brzeg, tuż pod nosy jego kompanów, którzy w międzyczasie znaleźli statek. Dzięki ostatniej, popisowej akcji uśpienia atakujących ich orków wreszcie znaleźli się na pokładzie statku. Dzięki Swiecie udało się im dopłynąć do Wrót Zachodu.

Tam drogi grupy rozeszły się. Podzieliwszy między siebie łupy każdy poszedł w swoją stronę, choć coś mówiło niziołkowi, że to jeszcze nie koniec ich wspólnych przygód. Jednak co przyniesie przyszłość tego nie wie nikt.

Zalfer osiadł we Wrotach, nigdy nie czuł się związany z żadnym miejscem, więc i to było dobre. Jeśli ktoś spodziewałby się, że ta przygoda zmieniła podejście do życia niziołka to byłby w błędzie. Dalej był tym samym oszustem, złodziejaszkiem i manipulantem, z tym wyjątkiem, że tym razem do swoich przekrętów miał potężnego sprzymierzeńca - magię. Którą zresztą starał się zgłębić i wytrenować w kierunku iluzji, oszustw i zmyłek. Dzięki tej pomocy zdecydowanie łatwiej szła mu jego "praca", było mniej incydentów i wpadek więc dzięki temu nie musiał prowadzić "koczowniczego" trybu życia, uciekając z miasta do miasta.

Dni mijały, przerodziły się w tygodnie, a te w miesiące, a Zalfer dalej mieszkał we Wrotach Zachodu, w małym ale bogato urządzonym domku, którego się dorobił. Jednak czegoś mu brakowało... nutki ryzyka, adrenaliny. Dzięki magii jego "praca" stała się zbyt łatwa i niziołek coraz częściej myślał o ruszeniu w drogę, na poszukiwanie przygód. Ba, nawet przeszło mu przez myśl, aby odezwać się do swoich byłych towarzyszy. A może się do nich odezwał? Ale to już opowieść na inną okazję...