[18+FR D&D 5ed] W nieznane - Strona 13

Pliman · 08-06-2016, 06:16

"Może się zagalopowałem" - pomyślał gnom, "on przecież był przed chwilą ranny i to broniąc mnie".
- Masz rację, nie ma sensu się narażać - odparł niziołkowi jednocześnie wskakując za wóz i szykując się do oddania kolejnego strzału.

Wisienki · 08-06-2016, 06:50

Lea oszołomiona atakiem w pierwszym odruchu ponownie zaatakowała gnolla bryłą lodu, następnie podjęła próbę dobiegnięcia do rannych towarzyszek

Lord Cluttermonkey · 08-06-2016, 08:04

Blodkuir zapędził gnolla w kozi róg. Volamtar zacisnął palce na shillelagh. Niepozorny kij natchnięty mocą Marthammora Duina przypominał duży młot albo czekan z okrutnie zakrzywionym obuchem. Nie było wątpliwości, że w rękach krasnoluda to narzędzie mogło z łatwością miażdżyć kości.

- Ugryź to - powiedział krasnolud.

Asmodian · 08-06-2016, 09:25

Anbar strząsnął z ramienia zęby gnola, uderzając go jednocześnie tarczą w kudłaty pysk. Potwór wstrząsnął łbem, co wykorzystał Anbar spuszczając mu na głowę bojowy młot. Twarda czaszka stwora chrupnęła pod ciosem wojownika, który nie zwalniając kopnął łaciatego łupierzcę prosto w kolano. Blodkuir przyskoczył z drugiej strony, wznosząc nad głową oburącz swoją kapłańską laskę. Zagięta niczym bojowy młot broń spadła na głowę gnola. Z trzaskiem łamanych kręgów gnol łupnął o posadzkę. Rozpędzony Blodkuir, chcąc być pewnym śmierci poczwary, uniósł okuty żelazem bucior, upuszczając go prosto na pysk gnola, który momentalnie zmienił się w krwawą masę.

Tupik, widząc gwałtowny i brutalny atak białego od siwizny i zaklęć potwora, podrzucił kuszę do policzka i mierząc prosto między szerokie bary gnola, zwolnił spust. Bełt przebił się na wylot, w strumieniu krwi, wbijając się w stojącą daleko za gnolem belę siana. Potwór, pędzony siłą rozpędu spadł ze stery skrzyń prosto na wózek z drewnem. Szczapy drewna z głośnym łoskotem spadły z wózka wraz z ciałem gnola. Kałuża krwi wylewająca się z ogromnej rany na plecach rozszerzała się na posadzce stodoły, barwiąc na czerwono śnieg przy wejściu.
Lea, spięta w gotowości nie zdążyła już z zaklęciem, a Gilgo trącił truchło gnola, upewniając się, że naprawdę nie żyje.

***

Odgłosy walki w stodole ucichły, jednak dla Glastenena nie było to pocieszeniem. Z pod młyna zbliżał się krocząc powoli szef całej tej bandy oraz dwaj jego pomocnicy. Glast zdążył tylko zobaczyć, jak Rathan ponownie napina swój długi łuk, posyłając strzałę w stronę ganku.
- Trzeba to zanieść bliżej studni - Dagmar drżącymi ze zdenerwowania rękoma wyjęła z zawiniątka mosiężny chyba dzwonek i spojrzała pytająco na pół-elfa.

Krew na śniegu

Łowca trafił kolejnego gnola, który warknął głucho i w pobliżu ganku. Kiedy jednak sięgnął po kolejną strzałę, ze zgrozą zaobserwował, że jego kołczan jest prawie pusty. Na posadzce parteru zachrzęściły pazury potwora.

Młyn

***

Cromthalgor wychylił się z zza skały i rzucił włócznią w nieznajomego. Ten, widząc atak wojownika, odwrócił się błyskawicznie, przez co włócznia rozorała mu zarzucony na ramieniu płaszcz, wbijając się w przeciwległą zaspę śniegu. Cromthalgor ryknął i rzucił się na przód, jednak nieznajomy nie podjął walki. Rzucił się w dół ścieżki. Krew na zaspie śnieżnej podpowiedziała mieszańcowi, że jego atak zranił nieznajomego strażnika. Rzucił się za nim, jednocześnie wyjmując włócznię z zaspy.

Eliasz · 08-06-2016, 09:39

- HA ! - zawołał donośnie halfling. "Maszyna śmierci, maszyna śmierci" - powtarzał dumnie w myślach przydomek nadany sam sobie. Zaraz pośpieszył tez w kierunku leżących kobiet, mając nadzieje że będzie w stanie im jakoś dopomóc, a jeśli nie to przynajmniej pomacać sobie póki żywe...

- Medyka ! - zawołał donośnie będąc już przy nich i na przemian sprawdzając puls jednej i drugiej mierząc wysokość na jaką unosiły się jego łapki obejmujące piersi Zeldy i Jusron.

Lord Cluttermonkey · 08-06-2016, 10:33

- Byli rzetelnie oporządzeni, ale nietrudni do zabicia - burknął Blod do Anbara, lustrując długi łuk leżący przy okrwawionym truchle ledwo przypominającym gnolla.

Kapłan ruszył w stronę umierających towarzyszek.

- Zróbcie miejsce - Blod starał się nadać swojemu głosowi takiej łagodności, a swojemu obliczu takiej delikatności, za jaką bogacze w miastach tak chętnie płacili zawodowym doktorom. Wyszło jednak tak jak zwykle - głos zgrzytał jak pracująca kopalnia, a na twarzy zagościł ponury grymas.

Wpierw pomógł Zeldzie, jednak czynił to w taki sposób, żeby nie dotknąć umierającej żadną metalową częścią ekwipunku - dotyk człowieka wystarczył, żeby metal zmatowiał lub pokrył się śniedzią i każdy złoty krasnolud o tym wiedział. Volamtar w duchu chciał, żeby Zelda przeżyła, gdyż dla krasnoluda była przykładem przewrotności boskich wyroków i mógł się od niej jeszcze wiele nauczyć.

Jusron - ze względu na jej pochodzenie - Blod pomógł jako drugiej, burcząc coś po krasnoludzku w stronę Anbara. Pewnie znowu strofował go za całą tą wyprawę na północ, za przeklęte pragnienie wtrącania się w coś, co nie było jego sprawą i konieczność niesienia pomocy tym, którym przodkowie Bloda najchętniej poderżnęli by gardło.

- Będą żyć - powiedział w swój najbardziej oschły sposób. Następnie przygotował kuszę. To nie był jeszcze koniec krwawej przygody.

Amon · 08-06-2016, 11:24

Kobieta odzyskując przytomność najpierw odzyskała czucie. Jakaś mała rączka Ugniatała jej pierśi... "- no... dobra..." - pomyślała. Potem słuch, jej uszu doszły wtedy modlitwy krasnoluda "- ee... po jakiemu to? po karlemu?" - zastanawiała się "- chój, czumu nie..." - Kobieta była mało wybredna jeśli chodzi o to kto raruje jej życie, w zasadzie nawet jeszcze mniej wybredna niż to kogo pieprzy. Jej prawa dłoń zacisnęła się na nadgarstku "sanitarjusza" a lewa powędrowała po jego ciele w stronę twarzy. Gdy jej dotknęła domyślała się już kto to jest. Otworzyła oczy i usta, wciąż osłabiona wyszeptała:
- Chyba będę potrzebowała jeszcze trochę "masażu serca" no i koniecznie "usta usta" - wysiliła się na poważną minę.

***

Potem przeniosła wzrok na kapłana.
- Ej... dzięki karle. Co to za bożek żebym wiedziała kogo nie obrażać i komu dziękować?- Jusron miała znikome pojęcie o krasnoludzkiej teologii jak i niewielki o teologi w ogóle. Jako beshabistka zawsze starała się raczej cieszyć brakiem boskiego gniewu niż takowego być celem.

Lord Cluttermonkey · 08-06-2016, 11:37

- Marthammor Duin - odparł Blod grubiańsko, unikając jakiegokolwiek zbytecznego kontaktu z ciałem bękartki Podmroku. Owinął jej głowę w tak wiele bandaży, że wyglądała jakby miała turban. Zawinął też jej twarz i to najszczelniej, jak się dało, żeby nie musiał na nią patrzeć przez jakiś czas. - Czujne Oko, Znajdujący Szlaki, Czuwający nad Wędrowcami - wymienił tytuły Marthammora, wiążąc ostatni supeł. "Anbar, oj Anbar... Ta wyprawa będzie cię drogo kosztować", pomyślał.

**Kerm** · 08-06-2016, 13:01

Kolejny strzał... i znowu coś poszło nie do końca tak, jak by się chciało.
Rathan doszedł do wniosku, że chyba będzie musiał złożyć bogom jakieś ofiary, żeby ta kiepska passa wreszcie się skończyła.

Jak na razie jednak powoli nie kończyła się zła passa, a strzały. Na dodatek na parterze zaczął się szarogęsić gnoll, któremu udało się uniknąć strzały.
Jedynym wyjściem było na niego cierpliwie poczekać... a gdy tylko wystawi łeb, to wpakować w niego strzałę.

Rathan po cichu przesunął się nieco bliżej schodów, by móc zobaczyć przeciwnika zanim tamten zdoła dostrzec jego.

Pliman · 08-06-2016, 15:34

Tymczasem Gilgo widząc, że sytuacja w stodole ustabilizowała się ruszył, kryjąc się w cieniu, w kierunku młyna. Ostrożnie wyglądał zza każdego przedmiotu, ze którym się chował wypatrując gnolli. "Ciekawe jak radzi sobie nasz strzelec" - pomyślał.

08-06-2016, 06:16	#121
Pliman Reputacja: 1	"Może się zagalopowałem" - pomyślał gnom, "on przecież był przed chwilą ranny i to broniąc mnie". - Masz rację, nie ma sensu się narażać - odparł niziołkowi jednocześnie wskakując za wóz i szykując się do oddania kolejnego strzału. __________________ Cóż może zmienić naturę człowieka?

08-06-2016, 06:50	#122
Wisienki Reputacja: 1	Lea oszołomiona atakiem w pierwszym odruchu ponownie zaatakowała gnolla bryłą lodu, następnie podjęła próbę dobiegnięcia do rannych towarzyszek __________________ Wiesz co jest największą tragedią tego świata? (...) Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć. Ruchome obrazki - Terry Pratchett Ostatnio edytowane przez Wisienki : 08-06-2016 o 06:52.

08-06-2016, 08:04	#123
Lord Cluttermonkey Reputacja: 1	Blodkuir zapędził gnolla w kozi róg. Volamtar zacisnął palce na shillelagh. Niepozorny kij natchnięty mocą Marthammora Duina przypominał duży młot albo czekan z okrutnie zakrzywionym obuchem. Nie było wątpliwości, że w rękach krasnoluda to narzędzie mogło z łatwością miażdżyć kości. - Ugryź to - powiedział krasnolud.

08-06-2016, 09:25	#124
Asmodian Reputacja: 1	Anbar strząsnął z ramienia zęby gnola, uderzając go jednocześnie tarczą w kudłaty pysk. Potwór wstrząsnął łbem, co wykorzystał Anbar spuszczając mu na głowę bojowy młot. Twarda czaszka stwora chrupnęła pod ciosem wojownika, który nie zwalniając kopnął łaciatego łupierzcę prosto w kolano. Blodkuir przyskoczył z drugiej strony, wznosząc nad głową oburącz swoją kapłańską laskę. Zagięta niczym bojowy młot broń spadła na głowę gnola. Z trzaskiem łamanych kręgów gnol łupnął o posadzkę. Rozpędzony Blodkuir, chcąc być pewnym śmierci poczwary, uniósł okuty żelazem bucior, upuszczając go prosto na pysk gnola, który momentalnie zmienił się w krwawą masę. Tupik, widząc gwałtowny i brutalny atak białego od siwizny i zaklęć potwora, podrzucił kuszę do policzka i mierząc prosto między szerokie bary gnola, zwolnił spust. Bełt przebił się na wylot, w strumieniu krwi, wbijając się w stojącą daleko za gnolem belę siana. Potwór, pędzony siłą rozpędu spadł ze stery skrzyń prosto na wózek z drewnem. Szczapy drewna z głośnym łoskotem spadły z wózka wraz z ciałem gnola. Kałuża krwi wylewająca się z ogromnej rany na plecach rozszerzała się na posadzce stodoły, barwiąc na czerwono śnieg przy wejściu. Lea, spięta w gotowości nie zdążyła już z zaklęciem, a Gilgo trącił truchło gnola, upewniając się, że naprawdę nie żyje. *** Odgłosy walki w stodole ucichły, jednak dla Glastenena nie było to pocieszeniem. Z pod młyna zbliżał się krocząc powoli szef całej tej bandy oraz dwaj jego pomocnicy. Glast zdążył tylko zobaczyć, jak Rathan ponownie napina swój długi łuk, posyłając strzałę w stronę ganku. - Trzeba to zanieść bliżej studni - Dagmar drżącymi ze zdenerwowania rękoma wyjęła z zawiniątka mosiężny chyba dzwonek i spojrzała pytająco na pół-elfa. Krew na śniegu Łowca trafił kolejnego gnola, który warknął głucho i w pobliżu ganku. Kiedy jednak sięgnął po kolejną strzałę, ze zgrozą zaobserwował, że jego kołczan jest prawie pusty. Na posadzce parteru zachrzęściły pazury potwora. Młyn *** Cromthalgor wychylił się z zza skały i rzucił włócznią w nieznajomego. Ten, widząc atak wojownika, odwrócił się błyskawicznie, przez co włócznia rozorała mu zarzucony na ramieniu płaszcz, wbijając się w przeciwległą zaspę śniegu. Cromthalgor ryknął i rzucił się na przód, jednak nieznajomy nie podjął walki. Rzucił się w dół ścieżki. Krew na zaspie śnieżnej podpowiedziała mieszańcowi, że jego atak zranił nieznajomego strażnika. Rzucił się za nim, jednocześnie wyjmując włócznię z zaspy. Ostatnio edytowane przez Asmodian : 08-06-2016 o 11:28.

08-06-2016, 09:39	#125
Eliasz Reputacja: 1	- HA ! - zawołał donośnie halfling. "Maszyna śmierci, maszyna śmierci" - powtarzał dumnie w myślach przydomek nadany sam sobie. Zaraz pośpieszył tez w kierunku leżących kobiet, mając nadzieje że będzie w stanie im jakoś dopomóc, a jeśli nie to przynajmniej pomacać sobie póki żywe... - Medyka ! - zawołał donośnie będąc już przy nich i na przemian sprawdzając puls jednej i drugiej mierząc wysokość na jaką unosiły się jego łapki obejmujące piersi Zeldy i Jusron.

08-06-2016, 10:33	#126
Lord Cluttermonkey Reputacja: 1	- Byli rzetelnie oporządzeni, ale nietrudni do zabicia - burknął Blod do Anbara, lustrując długi łuk leżący przy okrwawionym truchle ledwo przypominającym gnolla. Kapłan ruszył w stronę umierających towarzyszek. - Zróbcie miejsce - Blod starał się nadać swojemu głosowi takiej łagodności, a swojemu obliczu takiej delikatności, za jaką bogacze w miastach tak chętnie płacili zawodowym doktorom. Wyszło jednak tak jak zwykle - głos zgrzytał jak pracująca kopalnia, a na twarzy zagościł ponury grymas. Wpierw pomógł Zeldzie, jednak czynił to w taki sposób, żeby nie dotknąć umierającej żadną metalową częścią ekwipunku - dotyk człowieka wystarczył, żeby metal zmatowiał lub pokrył się śniedzią i każdy złoty krasnolud o tym wiedział. Volamtar w duchu chciał, żeby Zelda przeżyła, gdyż dla krasnoluda była przykładem przewrotności boskich wyroków i mógł się od niej jeszcze wiele nauczyć. Jusron - ze względu na jej pochodzenie - Blod pomógł jako drugiej, burcząc coś po krasnoludzku w stronę Anbara. Pewnie znowu strofował go za całą tą wyprawę na północ, za przeklęte pragnienie wtrącania się w coś, co nie było jego sprawą i konieczność niesienia pomocy tym, którym przodkowie Bloda najchętniej poderżnęli by gardło. - Będą żyć - powiedział w swój najbardziej oschły sposób. Następnie przygotował kuszę. To nie był jeszcze koniec krwawej przygody. Ostatnio edytowane przez Lord Cluttermonkey : 08-06-2016 o 10:56.

08-06-2016, 11:24	#127
Amon Reputacja: 1	Kobieta odzyskując przytomność najpierw odzyskała czucie. Jakaś mała rączka Ugniatała jej pierśi... "- no... dobra..." - pomyślała. Potem słuch, jej uszu doszły wtedy modlitwy krasnoluda "- ee... po jakiemu to? po karlemu?" - zastanawiała się "- chój, czumu nie..." - Kobieta była mało wybredna jeśli chodzi o to kto raruje jej życie, w zasadzie nawet jeszcze mniej wybredna niż to kogo pieprzy. Jej prawa dłoń zacisnęła się na nadgarstku "sanitarjusza" a lewa powędrowała po jego ciele w stronę twarzy. Gdy jej dotknęła domyślała się już kto to jest. Otworzyła oczy i usta, wciąż osłabiona wyszeptała: - Chyba będę potrzebowała jeszcze trochę "masażu serca" no i koniecznie "usta usta" - wysiliła się na poważną minę. *** Potem przeniosła wzrok na kapłana. - Ej... dzięki karle. Co to za bożek żebym wiedziała kogo nie obrażać i komu dziękować?- Jusron miała znikome pojęcie o krasnoludzkiej teologii jak i niewielki o teologi w ogóle. Jako beshabistka zawsze starała się raczej cieszyć brakiem boskiego gniewu niż takowego być celem. __________________ Our obstacles are severe, but they are known to us. Ostatnio edytowane przez Amon : 08-06-2016 o 11:31.

08-06-2016, 11:37	#128
Lord Cluttermonkey Reputacja: 1	- Marthammor Duin - odparł Blod grubiańsko, unikając jakiegokolwiek zbytecznego kontaktu z ciałem bękartki Podmroku. Owinął jej głowę w tak wiele bandaży, że wyglądała jakby miała turban. Zawinął też jej twarz i to najszczelniej, jak się dało, żeby nie musiał na nią patrzeć przez jakiś czas. - Czujne Oko, Znajdujący Szlaki, Czuwający nad Wędrowcami - wymienił tytuły Marthammora, wiążąc ostatni supeł. "Anbar, oj Anbar... Ta wyprawa będzie cię drogo kosztować", pomyślał.

08-06-2016, 13:01	#129
Kerm Administrator Reputacja: 1	Kolejny strzał... i znowu coś poszło nie do końca tak, jak by się chciało. Rathan doszedł do wniosku, że chyba będzie musiał złożyć bogom jakieś ofiary, żeby ta kiepska passa wreszcie się skończyła. Jak na razie jednak powoli nie kończyła się zła passa, a strzały. Na dodatek na parterze zaczął się szarogęsić gnoll, któremu udało się uniknąć strzały. Jedynym wyjściem było na niego cierpliwie poczekać... a gdy tylko wystawi łeb, to wpakować w niego strzałę. Rathan po cichu przesunął się nieco bliżej schodów, by móc zobaczyć przeciwnika zanim tamten zdoła dostrzec jego.

08-06-2016, 15:34	#130
Pliman Reputacja: 1	Tymczasem Gilgo widząc, że sytuacja w stodole ustabilizowała się ruszył, kryjąc się w cieniu, w kierunku młyna. Ostrożnie wyglądał zza każdego przedmiotu, ze którym się chował wypatrując gnolli. "Ciekawe jak radzi sobie nasz strzelec" - pomyślał. __________________ Cóż może zmienić naturę człowieka?