Sariel spojrzała Chassowi głęboko w oczy. Jej marsowe oblicze i ciało gotujące się do walki zastygły. Ostrożność doboru słów wypowiedzianych przez czarnoksiężnika; wiara w słuszność obranej przez niego ścieżki postępowania i niespotykana siła, która otaczały go niczym najtwardszy pancerz, prędko wzruszyły jej pierwotne zamiary. Przybyła tutaj na grzbiecie swojego przyjaciela Meneldora z myślą o walce. Była więcej niż pewna, że dojdzie do rozlewu krwi. Teraz jednak, słuchając śmiertelnika, który zagościł w jej życiu zaledwie na kilka ulotnych chwil, który potrafił zaintrygować ją samą swoją postawą wobec świata, sama nie wiedziała co słuszne.

Wielki orzeł przekręcił łeb i okiem wielkim niczym spodek od herbaty łypał na Nevara. Czy ród aarakockry wywodził się od tych majestatycznych i pełnych mocy stworzeń? I - o ironio - czy to szpony tego króla przestworzy zakończą jego krótką wędrówkę po ziemskim padole?

W końcu Sariel odezwała się:
- Jesteś dla mnie wielką zagadką, N'Tel'Quess. Wy wszyscy nią jesteście - zwróciła się do Chassa, a później do całej drużyny. - Mam tylko nadzieję, że nie popełniam błędu. Niech wasze ścieżki zawsze wiodą was do celu, pielgrzymi.

Nie przesłyszeliście się. Tak właśnie was nazwała.

Czy Sariel też stanowiła element tej niezbadanej rozgrywki? Dziwacznej, pełnej niebezpieczeństw Pielgrzymki, na której końcu czeka was mglista obietnica nagrody? Czy siła popychająca was do przodu nie zdąży się wypalić, nim tak naprawdę zaczniecie zbliżać się do mety? Ruszyliście, zostawiając wzgórza Evereski za sobą.

Nie wiadomo na ile zadziałał urok osobisty Chassa, a na ile Sariel dostrzegła w jego słowach autentyczną prośbę o zaprzestanie pomocy. Tego prawdopodobnie nigdy się nie dowiecie. Faktem było to, że jak dotąd żaden patron z Evereski nie deptał wam po piętach, a więc raczej nie odkryto ciał zabitych w Białym Grobie. Czas naglił i czuliście wywieraną przez niego presję.
- Postąpiłeś mądrzej niż spodziewałbym się jakimkolwiek N'Tel'Quess - nieelfie. - podczas wędrówki Immeral rzekł do Chassa - Z biegiem lat można zapomnieć, że istnieją inne sposoby rozwiązywania problemów niż ostrze miecza. Bitwa z wielkim orłem na szycie gór nie należałaby do tych najłatwiejszych w mojej karierze.

Po około czterdziestu pięciu minutach wyczerpującej wspinaczki spróbowaliście ponownie. Chass wydobył berło i wypowiedziała słowa rozkazu:
- Archa Nuiren.
Czerwony klejnot od razu zapłonął magią. Przestrzeń, w którą wycelowane było bero zagięła się i jakby wsysana przez wodny wir, zaczęła tonąć w rosnącym czerwonym okręgu. Portal rósł, aż osiągnął wysokość dorosłego męża. Wyglądał na niestabilny, połyskiwał, kurczył się, rozszerzał. Prawdopodobnie stanowił jedynie chwilowy twór, który wkrótce się zamknie. Po drugiej stronie czerwonej tafli dostrzegaliście ciemne zarysy jakiegoś pomieszczenia, albo raczej jaskini - ciężko jednoznacznie orzec. Pozostało podjąć tylko decyzję i wykonać kolejny krok w Pielgrzymce.
- Do zobaczenia po drugiej stronie! - krzyknął Steven, poprawił czapkę z piórkiem i w asyście Majora wskoczył w pulsujące, magiczne zwierciadło. Dostrzegliście go po drugiej stronie portalu. Gnom odwrócił się do was twarzą, ale po jego błądzącym spojrzeniu uznaliście, że raczej was nie dostrzega. A więc bilet w jedną stronę.

Nevar nie ociągał się z wejściem przez portal. Wiedział że pozostanie po drugiej stronie to pewna śmierć... Nawet ze skrzydłami jak daleko mógł uciec by nie być wypatrzonym przez elfich zwiadowców poruszających się na majestatycznych orłach?

Nigdy wcześniej nie podróżował przez żaden portal i nie wiedział specjalnie co ma zrobić odruchowo zaczerpnął powietrze i osłaniając oczy przeszedł przez magiczny twór , miał tylko nadzieje że w owej jaskini do której wchodzili znajdzie się jakieś wyjście i nie okaże się ona pułapka z której nie można wyjść bez innego berła...

Nie sposób opisać słowami wrażeń towarzyszących podróży przez portal. Ciężko to nawet nazwać p o d r ó ż ą, gdyż żaden z Pielgrzymów nie odczuwał przemieszczania się, przynajmniej nie w zwyczajnym sensie. Momentalnie utraciliście wszelkie wyczucie kierunków świata, a co dziwniejsze wasza perspektywa wypaczyła się do abstrakcyjnych wymiarów i nieopisanych kątów. Zupełnie tak, jakby kosmiczny laborant pochwycił pęsetą za waszą brew i ciągnął, ciągnął, dopóki nie przykrył wami połowy Faerunie. Sensacje "wzrokowe" towarzyszące temu procesowi w każdych innych okolicznościach wywołałyby natychmiastowy zwrot treści żołądka, ale tym razem jedynie wprawiły w osłupienie. Kiedy wydawało się, że teleportacja będzie trwała w nieskończoność, proces zakończył się. Z brutalną siłą wciśnięto was z powrotem we własne buty (za wyjątkiem Nevara rzecz jasna).


Chass, który wszedł w portal jako drugi, od razu odwrócił się przez ramię. Nigdzie nie było śladu czerwonej pulsującej tafli. Tak po prawdzie, gdyby nie jego inwokacja, nie widziałby niczego. Sekundę później pustkę zaczęli wypełniać kolejni towarzysze. Portal musi więc istnieć przez określony czas, a później zamykać się samoistnie. A może będzie trwał do czas jego zamknięcia? Ciężko powiedzieć.

Ci z was, którzy byli w stanie przejrzeć mrok, dostrzegali z grubsza sferyczną jaskinię, z płaską platformą w połowie jej wysokości, z której odchodziła pojedyncza rampa, wiodąca gdzieś w głąb mroku. Wyłowienie większej ilości szczegółów wymagało czasu, którego jak się szybko okazało, nie mieliście.

Gdy ostatni z Pielgrzymów otrząsnął się po magicznej podróży, ponownie owiały was mistyczne ciemności i zapach słodkich, balsamicznych utensyliów. Tuż za nimi pojawił się matowy, wyprany z wszelkich emocji głos Herolda:
- Siedmiu wyruszyło, czyż tylko sześciu dotrwa końca znoju? - jak to w swoim zwyczaju, zamaskowana istota pojawiła się znikąd, omal nie przyprawiając was o zawał serca.
- Zwierz chcący stać się człekiem, czy człek chcący stać się zwierzem; nie przekracza to możliwości mojego Pana, ale nie każdemu dane jest zasmakować jego darów. Kolejnym krokiem w waszej Pielgrzymce jest odnalezienie i zniszczenie zapisków mistrza Laretha Nuirena, dotyczących Pana Wywyższonego Domu. Znajdują się gdzieś tutaj, w pracowni maga. Miejcie się na baczności, gdyż miejsce te opatrzono ochronnymi zaklęciami. W tej komnacie, i tylko w tej komnacie, możecie się czuć bezpieczni. Gdy zapiski zostaną zniszczone, pojawi się Herold z dalszym posłaniem.

Herold zamilkł w oczekiwaniu na wasze pytania.

Nevar odetchnął z ulgą gdy znaleźli się w siedzibie maga-kronikarza - gdyż takie póki co wyrobił sobie o nim zdanie. Słowa Herolda sugerowały że kolejne komnaty będą najeżone pułapkami, kto wie być może takimi których sam Pan Wywyższonego Domu nie był w stanie sforsować... Może jednak uzyskanie berła i przeniesienie się tutaj przekraczało jego możliwości i stąd najęcie ekipy które wcale nie zamierzał płacić? Ktoś kto był w stanie spełnić te wszystkie obietnice dotyczące każdego z pielgrzymów nie miałby problemu by zlikwidować niechciane zapiski, chyba że jednak od początku dali się wmanewrować w obietnice bez pokrycia...

Nevar nie zamierzał jednak rozwiewać swoich wątpliwości pytaniami do Herolda. Nie miał żadnej pewności czy ten powie mu prawdę, poza tym ta mogła skrywać się w zapiskach, które zamierzał przeczytać przed zniszczeniem. Miast tego wolał zadać bardziej przyziemne pytanie:
- Dość szczegółowo podałeś kto i jak może nas doprowadzić do grobowca dzięki któremu uzyskaliśmy berło, znałeś nawet inkantacje potrzebną do otwarcia teleportu. Czy możesz powiedzieć coś więcej o czekających nas pułapkach? Czy są jakieś sposoby dostępne nam wszystkim by się uchronić przed skutkami magii, albo jeszcze lepiej wcale ich nie uruchamiać? Mistrz musiał się tu jakoś poruszać...

Nevar nie liczył jakoś specjalnie na pomoc Herolda, ale zapytać nie zaszkodziło.