Illden zamilkł, podobnie jak Nairo. Nikt nie płakał, nikt nie prosił o litość. Słowa Kelvena najwyraźniej ich uspokoiły.

Kiedy w tym czasie Steven i Nevar kierowali się z powrotem w kierunku niszy, ktoś złapał aarakocrę za szponiastą nogę. Strzelec spojrzał w dół i dostrzegł przeszytego strzałą wartownika. Elf ostatnim tchnieniem wycharczał:
- Bądź przeklęty potworze! - po czym jego uścisk osłabł, a głowa z plaskiem uderzyła o posadzkę. Gdyby nie to, że mężczyzna właśnie skonał, wyglądałoby to dość komicznie.

Bogato zdobiona płyta nagrobna Laretha Nuirena czekała na was. Gnom zaczął ją dokładnie oglądać i delikatnie opukiwać. Przywołał nawet swojego psa, który ją obwąchał.
- Jak dla mnie jest czysta.

- Jak dla mnie jest czysta. - zauważył gnom

- Więc otwieraj - odrzekł z szelmowskim niemal uśmiechem Nevar. Ciężko było stwierdzić, gdyż dziób aarakocry nie pozwalał na oddawanie mimiki ust a i oczy gapiły się na delikwenta w zasadzie w niezmienny - ptasi - sposób. Pokerowa twarz znacznie ułatwiałaby wszelkie próby blefu aarakocrom , gdyby nie ich zupełnie niemal nieprzystosowanie do życia w innych społecznościach niż ich własne. Można powiedzieć że te dwa elementy równoważyły się wzajemnie.

Niemniej wojownik uznał że zrobił już swoje, a może to przekleństwo umierającego strażnika tak na niego podziałało? Czy było to przekleństwo czy też forma wyzwiska, nie potrafił stwierdzić, na wszelki wypadek odsunął się jednak od sarkofagu, ponoć sprawdzonego przez gnoma...

Stevena nie trzeba było dłużej zachęcać. Obnażył swój myśliwski nóż i wepchnął go w szczelinę płyty nagrobnej. Ostrze weszło nie bez trudu - kamień został dopasowany po mistrzowsku. Wkrótce jedna nieubłagane prawa fizyki wzruszyły płytę, która wysunęła się o palec z wnęki. Następnie gnom zrobił krótką przerwę, przełożył Lenę na grzbiet Majora i polecił psu odejść.
- Tak na wszelki wypadek - wyjaśnił Nevarowi. Na czole łowcy sperlił się pot, ale w końcu zdołał porządnie pochwycić kamień i pociągnąć. Siła ciążenia wykonała resztę roboty i płyta z hukiem opadła. Cały Biały Grób zatrząsł się w posadach, a w górę wzbiły się gęste tumany kurzu. Przez chwilę pomyśleliście, że to gniew wielkich przodków elfów, a nie zwykłe zjawisko akustyczne.

Kiedy kurz opadł, oczom Nevara i Stevena ukazał się szkielet, obleczone w smętne resztki chyba-granatowych szat. Nie było żadnego fetoru, odurzających woni śmierci. Wielki mag i badacz zmarł tak dawno temu, że procesy gnilne stanowiły jedynie blade wspomnienie. Truposz trzymał w kościstych palcach kunsztownie wykonane berło.

[media][/media]

- Bierz berło i ruszajmy – niemal zarządził Nevar, w zasadzie mogło uchodzić to za polecenie gdyby nie fakt że była to czynność oczywista. Ptasi wzrok powrócił do złapanych jeńców względem których obmyślił pewien nowy plan.

Zwrócił się do związanego strażnika – Zostawimy was tu zakneblowanych i przywiązanych do któregoś z pomników czy sarkofagu. Wychodząc pozostawimy grobowiec otwarty. Jest kwestią czasu nim rozwiążecie się sami, lub nim wejdzie ktoś do środka grobowca zainteresowany tym że stoi on otwarty. Ten zabieg zapewni wam życie a nam czas na oddalenie się z miasta. Przepraszam w imieniu swoim i towarzyszy, że tak się to potoczyło, nie zamierzaliśmy nikogo zabijać a do zdobycia tego berła każdy z nas został zmuszony sytuacją o których zbyt długo by opowiadać. Żegnajcie.

Nevar nie miał nic więcej do powiedzenia czekał tylko na sygnał od reszty towarzyszy by wdrożyć swój plan w życie i czym prędzej opuścić to miejsce.

Zanim opuściliście Biały Grób, Chass odebrał od Stevena berło. Nie poczuł żadnego fizycznego objawu; dreszcz nie przeszył jego ramienia, ani nic z tych rzeczy. Przedmiot wyglądał na nienaruszony, był jedynie lekko zakurzony. Czarnoksiężnik wyciągnął go przed siebie i wypowiedział słowa rozkazu:
- Archa Nuiren!
Poczuł coś - niewątpliwie - znaczną siłę przypominającą szarpnięcie. Wszyscy zobaczyliście lekkie zaburzenia w przestrzeni; jakby część grobowca zawinęła się wokół niewidocznej osi. Wkrótce jednak wizualny efekt ustał, a wokół zapanowała cisza.

Po krótkiej naradzie na uboczu, postanowiliście pozostawić młodego lorda wraz z jego przybocznym skrępowanych w grobowcu. Kelven odebrał kamień strażniczy, a kiedy wychodziliście na światło dzienne, pozostawił go tuż za wyjściem. Gdy tylko magiczny przedmiot opuścił Biały Grób, kamienne wrota zawarły się, więżąc waszych jeńców.

Na szczęście obstawa lorda Nuirena weszła z wami do środka. Tym samym wokół was nie było żadnych ciekawskich oczu czy uszu, których właściciel pobiegłyby na skargę. Tak przynajmniej się wam wydawało. Jakkolwiek początkowo Evereska stanowiła dla was bajeczne, wprost nieziemskie miejsce, teraz stała się złotą klatką, z której za wszelką cenę musieliście się wydostać. Mythal trzymał was na krótkim, acz niezniszczalnym łańcuchu. Jak się okazało, nawet potężna magia Laretha nie potrafiła go zerwać.


Plan był prosty i pokładał całą nadzieję w prawdziwości słów herolda. Nawet nie zastanawialiście się, co okazałoby się gdyby owa istota blefowała lub posiadała nieaktualne informacje. Z drugiej strony wcześniejsze przeżycia z Panem Wywyższonego Domu, podpowiadały wam, by polegać na jego słowie. Zaczęliście więc mozolną wspinaczką na jeden z dwunastu szczytów otaczających Shaeradimm.

Nie było lekko, ale pchani wizją depczących wam po piętach strażników grobu, prędko zdobyliście szczyt. Chass spróbował raz jeszcze skorzystać z berła, ale nadal coś wiązało moc przedmiotu. Postanowiliście oddalić się jeszcze kawałek, z dala od wpływów potężnej magii.

Wtem, na ziemi zaczął rozpościerać się cień. Najpierw stanowił niewielki, ciemny punkcik, ale już po chwili przybrał postać szerokiej plamy. Unieśliście głowy do góry i dostrzegliście potężnego, olbrzymiego orła, którego dosiadała Sariel Lanesin – wasza niedawna przewodniczka.

[media][/media]

- Znowu się spotykamy - krzyknęła piękna elfka, zeskakując z grzbietu majestatycznego ptaka. Na plecach miała refleksyjny łuk i wyglądała na bojowo nastawioną. Choć zsiadła z grzbietu bestii, nie oddalała się od niej. - Ostatnio widzieliśmy się w szerszym gronie. Co stało się z brutalem już wiem, zastanawia mnie gdzie zgubiliście swojego gospodarza?

Sariela zmrużyła brwi. Jednocześnie zobaczyliście, że część zgromadzonego w niej napięcia uchodzi. Bogowie wiedzą czy uwierzyła półelfowi, czy po prostu jego odpowiedź zbiła ją z pantałyku.
- Dlaczego tam zostali? Z resztą nieważne. Najlepiej jeżeli dowiedzą się tego nasi Strażnicy Grobów.
Powiodła wzrokiem po całej waszej drużynie:
- Wolałabym żebyście się zbytnio nie oddalali. To nie potrwa zbyt długo.