Rashad zmarszczył brwi, kiedy Amira powiedziała o ich smoczym pochodzeniu, któe było jednocześnie darem i przekleństwem. Było to ryzykowne zagranie, mogli tym zaimponować, ale też ściągnąć na siebie podejrzliwe spojrzenia, co nastąpiło.

Jego uwagę przyciągnął elfi czarownik, który wydawał się nie do końca pasować do tej pirackiej hałastry. Okazywał on zaciekawienie zarówno przybyszami jak i ukrytymi w mgłach wieków sekretami starożytnego Tlan. Rashad postarał się znaleźć okazję, by zamienić z nim słówko na osobności:

- W Amirze przebudziła się moc smoczego przodka, lecz ja równieź, oprócz studiów nad szlachetną sztuką szermierki, zgłębiam tajemną wiedzę i posiadłem już pewną moc. - To mówiąc wykonał ruch nadgarstka i jego odłożony na bok rapier nagle znalazł się w jego dłoni pośród purpurowego błysku.
-Zawsze fascynowały mnie artefakty zaginionych cywilazacji, takich jak ta tutaj, ileż to sekretów mogło zostać zapomnianych, sekretów, które połączone z naszą wiedzą, mogłyby stworzyć niezwyciężoną potęgę. Wraz ze starym czarodziejem,który nas prowadził, odnaleźliśmy starożytną, złowrogą świątynię, która jeszcze nosi ślady składanych przed wiekami ofiar. Pokazał znalezione klejnoty. - Połączmy siły żeby skłonić tych łotrów do działania po naszej myśli i odkryć skarby tego miejsca, a potem wydostać się cało z tej wyspy.


Kiedy Katon przemówił do grupy, Rashad skinął głową i zaklaskał z gracją, chociaż na opowieść o pożerającym dusze mężów demonie przeszły mu ciarki po plecach:

Brawo, brawo, dobrze powiedziane, zgadzam się, że towarzysza swojego powinniście pomścić - tak wymaga honor jak i rozsądek - w takich dzikich miejscach jedynie siła się liczy, niech miejscowi drapieżcy się tego nauczą. Potem jak rozumiem, możemy ruszyć do ruin, które wraz z mą kuzynką odnaleźliśmy. Skoro ta wiedźma poluje na kobiety, proponuje żeby Amira użyła swojej mocy zmiany kształtu i pod postacią jednego z miejscowych młodzieńców zwabiła ją w pułapkę... - Spojrzał na krewniaczkę, mając nadzieję, że ta poprze jego plan.

Ereszkigal przez w czasie posiłku była zaabsorbowana nauką języka z tym nowym, młodym, atrakcyjnym małpim chłopcem… Obadała oczywiście walory nowo przybyłych, szczególnie pośladki i krocze mężczyzny.
Puściła też oko kilka razy do Oscara, żeby o niej nie zapominał. Ona nie zamierzała zapominać….
Po przemowie Katona kobieta zaplotła dłonie za plecami.
- Oh Katon… po prostu dbajmy o siebie nawzajem jak zawsze. Jedni myślą inni bronią a inni leczą i dbają o… no po prostu każdy stara się z całych sił, nie? - chwyciła małpiego chłopca za rękę i starała się mu wytłumaczyć że Katon to taki ważniak i w ogóle.

Po sugesti Rashada, Eresz zmierzyła ciekawym spojrzeniem jego towarzyszkę.
- Kobieta w ciele mężczyzny... ekscytujące, kochana cóż za wspaniały pomysł, och wykożystaj każdą chwilę, ale to będzie zabawne... - zachichotała.

- Katon jestem z tobą - Jack odpowiedział elfowi, choć w zasadzie nie wiedział czemu tamten pytał, skoro chwilę wcześniej jasno określił własne stanowisko. Łotrzyk bardzo szanował czarodzieja i wiedział że jeśli ktoś może wyprowadzić ich z tego miejsca to tylko on.
Gdy tylko decyzja zostanie podjęta, Jack miał zamiar opowiedzieć towarzyszom o innym demonie, który także poluje w dżungli. Oczywiście wiedział że trzeba to zrobić na osobności, by bokor nie dowiedział się że on jest w stanie rozumieć ich mowę.

- Możesz na mnie liczyć, elfie - odpowiedział spokojnie Reeter. Nie miał ochoty na przejmowanie dowodzenia, nie był w tym dobry. Natomiast Katon nadawał się w sam raz, był najbardziej rozsądny i jednocześnie bezkompromisowy spośród wszystkich członków grupy.

- Jeśli Gurthak nie żyje, chcę go pomścić - dodał i kontynuował: - Był jedyną osobą, którą faktycznie mógłbym nazwać przyjacielem. - Mówił bez emocji, ale tych nie miał zwyczaju okazywać. Należały do niego, a więc innym nic do tego. - Katon, masz moje ostrze.

- Haha! Dobrze mamo! - zaśmiał się, lecz w jego głosie nie słychać było kpiny, a entuzjazm. Jednak zaraz potem odezwał się Rashad. "Na Odyna, niech ten czyścioch się wreszcie zamknie...". Gdyby spotkali się ze szlachcicami na morzu jeszcze z miesiąc temu, to cała sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej. Dużo bardziej krwawo.

Oscar wziął do rąk szable i uderzył płazem jedna o drugą. Wydał z siebie okrzyk:
- Na co jeszcze czekamy? Chodźmy coś zabić!

Amira po kilku dniach w dżungli czuła się strasznie obolała. Była tak zmęczona, że nawet nie czuła już głodu. Chciała tylko spać. Niestety nie było by to rozsądne, nie wśrod piratów nieznających honoru i dzikusów o niepokojących zwyczajach. Siedziała więc cicho przy stole, jadła powoli i obserwowała. Starała sie wywnioskować jak najwięcej o każdym z obecnych tu indywdułów w oparciu o ich wypowiedzi, drobne gesty, mimikę. Wiedziała, że dzień w którym ta wiedza będzie jej potrzebna przyjdzie raczej wcześniej niż później, bo wydawało jej się, że nikomu nie może zaufać w tym towarzystwie może poza tą kapłanką z dalekich stron... Wsłuchiwała się też w rozmowy. Kuzyn miał rację, jedynie pomsta i wyeliminowanie potwora pozwoliłoby im na uzyskanie godnej pozycji w tym świecie. Wstała więc z krzesła, podniosła hardo głowę i zapytała
- No to kiedy mam iść i wykończyć tą sukę?

- Nie zachowujcie się jak rozemocjonowane dzieci - skomentował zgryźliwie entuzjastyczną niemal reakcję Oscara i Amiry. Nie marzył o niczym innym oprócz upewnienia się, że jego towarzysz nie żyje i zabicia tej przeklętej demonicy, ale tracenie życia hurtem nikomu nic dobrego nie przyniosło. Chyba, że zabójcy.

- Musimy stworzyć plan - kontynuował spokojnie. Mówił cierpliwie, niemal jak do dzieci. Ale to było coś, na czym się znał, pozbawianie życia. - To jest jej teren, a my nie weźmiemy go szturmem. Musimy być sprytniejsi od niej. Zwabić ją w pułapkę, stworzyć przynętę. Ustalić, gdzie czyje miejsce. Mamy po swojej stronie kilka szczypt magii i więcej niż uncję doświadczenia. Ostrza i groty strzał. Musimy tylko je dobrze wykorzystać. Katonie - zwrócił się do elfa. - Teraz ciebie traktujemy jak kapitana, powiedz zatem, czy jakiś plan urodził się w twojej głowie?