Nie bacząc na ponurą ewentualność, jaką mogła być klątwa ciążąca na masce, zbliżyłeś ją do twarzy z miną jakbyś podstawiał kark pod głaszczącą dłoń śmierci. (Szkoda tylko, że nie byłeś tak odważny, kiedy faktycznie była taka potrzeba.) Na chwilę zapanowała grobowa cisza, jednak nic się nie stało. Elfi czarodziej westchnął jakby chciał powiedzieć: “wiedziałem”, obrzucając cię wyraźnie znudzonym spojrzeniem. Amira zaś - tym razem bardziej czujna niż wyniosła - uważnie śledziła każdy ruch twoich dłoni, jakbyś trzymał w rękach całe bogactwo królestwa Tlan. Szlachetne panienki nie lubiły się rozstawać z cennymi klejnotami, a w tak twardych, dzikich i niebezpiecznych warunkach błyskotki były nielicznymi przedmiotami, które przypominały o przepychu dworu, wielkich lordach i damach wystrojonych w jedwabie. Arystokratka dostrzegła cień złośliwego uśmiechu na twoich ustach, kiedy pomyślałeś, że przecież nie chciałbyś rozgniewać smoczycy, przywłaszczając sobie część jej skarbca...

Kiedy twoi kompani rozmawiali i snuli plany, ty postanowiłeś poszukać odpowiedzi w szalonym warkocie dżungli, w bogatym świecie zwierzęcym. Wysokie, paprociowate drzewa roiły się od małp i węży. Tu i ówdzie bzyczały i buczały wielkie owady. Dochodziły cię posykiwania i wrzaski niezliczonych jaszczurów. Jedne zwierzęta na twój widok zwracały się ku tobie z niskim pomrukiem, szczerząc kły - takie omijałeś. Drugie siedziały naburmuszone i nie odzywały się - w takich wypadkach próbowałeś je rozweselić, grając na flecie. Niektóre, podszyte tchórzem, dały się przekupić jedzeniem. Krótki rekonesans zaspokoił twoją potrzebę kontaktu z naturą. Na moment zapomniałeś, że jesteś wyrzuconym przez morze nieszczęsnym rozbitkem. Ponadto, zapuszczając sondę wśrod zwierząt, zdobyłeś pożądane informacje. Nie były one tym, czego spodziewałeś się usłyszeć, jednak miałeś na tyle odwagi, by przyjąć odpowiedzi na pytania, które śmiało zadawałeś, a nawet żeby potwierdzić usłyszane rewelacje kilkukrotnie.

Niedaleko stąd znajdowały się długie schody prowadzące gdzieś pod ziemię, gdzie ludzie “o ukrytych obliczach”, jak to wytłumaczyły ci zwierzęta, spotykali się po zmroku. Nie byłeś w stanie dokładnie zrozumieć, co mieli na myśli przedstawiciele fauny, ale kilka rzeczy udało ci się wywnioskować. Ponoć tubylcy podczas swych nocnych schadzek warczeli lub wyli jak “jaguarzyca Sabora” i “odprawiali szalone, oszałamiające obrzędy dum-dum”. To drugie kojarzyło ci się z rytuałami antropoidalnych małp, które - uderzając w gliniane bębenki - tańczyły, wpadały w krwiożerczy trans pod wpływem szalonego rytmu i dzikich okrzyków. Tak rozjuszone, zbliżały się do upolowanej ofiary, zadawali jej razy potężnymi drewnianymi maczugami i rwały jej mięso kłami...

Minął kawał czasu. Z ciemnych cieniów potężnego lasu zaczęły zbliżać się bliżej i bliżej ponad dwa tuziny dzików, pekariowców o ciemnej, szczeciniastej sierści. Samiec i siedem loch, z zapienionymi kłami, kwiczały i parskały nieprzyjaźnie, gotowe się na was rzucić, jeśli stąd nie odejdziecie. Młode, niewiele mniejsze, były gotowe wspomóc rodziców w walce o terytorium. Rozsądnie byłoby się wycofać, jednak wtedy możecie stracić wszystkie dotąd nieodnalezione poszlaki, jeśli jakiekolwiek tu jeszcze były. Z drugiej strony... Polowanie na inne istoty i zabijanie ich było jedną z nielicznych przyjemności na tej wyspie, a zdobyte futra i kły mogły napełnić serca tubylców głębokim szacunkiem do rozbitków.

W świecie gry jest koło godziny piętnastej.

Za odkrycie Anlafa otrzymujecie 40 PD. Druid od zwierząt wie, jak dojść do wskazanej kryjówki.

Na obecną chwilę stado dzików jest w odległości sześciu metrów od najbliższej postaci, czyli w tym wypadku... Katona.

Co robicie?

Deadline: 24.10.2016.

Amira spojrzała na dziki i uśmiech rozjaśnił jej twarz. Posłanie z wyprawionych skór tych wieprzy w tych warunkach byłoby z lekka luksusowe. Pieczyste w sumie też byłoby nie do pogardzenia. Spojrzała więc z pod powłóczystych rzęs na towarzyszy symulując pełnię kobiecej bezradności , z nadzieją że znajdzie się jakiś gieroj łasy na komplementy i puste uśmiechy, który wyciągnie za nią kasztany z ognia.
- Panowie jak myślicie damy sobie radę - powiedziała delikatnie obniżonym i z lekka chropawym głosem.

Słysząc Amirę rzuciłem w jej stronę ganiące spojrzenie. - Nie przybyliśmy tu żeby wyrzynać lochy i warchlaki. - po czym zwróciłem się do czarodzieja - Katon, te dziki chronią tylko swój dom. Odejdźmy w spokoju i zajmijmy się poważnymi sprawami. Mamy już trop, a tutaj niewiele więcej znajdziemy.

Amira odwróciła się w kierunku Jacka i w ciszy wyjęła z jego rąk maskę. Spojrzała jeszcze raz na dziki, w duchu pożegnała pieczyste i wygodne miękkie posłanie. Po czym cicho prychnęła pod nosem i zwracając się w kierunku Rashada powiedziała scenicznym szeptem
-Kuzynie z racji na to, że co niektórym tu męskości nie staje, następnym razem musimy zapolować sami...
Po czym poszła dalej wzdłuż śladów a dotyk drewnianej maski przynosił jej ulgę.

-Nie jesteśmy na polowaniu, a szafowanie męskością bardziej przystoi w sypialni, niż w buszu - rzucił czarodziej w stronę Amiry. Walka oznaczałaby jedynie marnowanie czasu i mogłoby spowodować zadeptanie wszelkich potrzebnych śladów.

-Idziemy tropem niedźwiedzia. Anlaf spróbuje je uspokoić. Jeśli będzie potrzeba zabić parę sztuk dla mięsa lub skór, możemy łatwo je później wytropić. Teraz tracimy czas - czarodziej zaczął powoli się wycofywać, aby nie płoszyć zwierząt. W razie potrzeby jednak przygotował pewne zaklęcie, mogące w mgnieniu oka wynieść go w powietrze. Należało jak najszybciej znaleźć ciało Gurthaka, zebrać wskazówki i zaplanować nieco lepiej starcie z groźnym demonem.
Katon miał kilka teorii i pomysłów, i żaden nie zakładał zabijania stada świniaków, szczególnie samic z młodymi. Obnoszenie się z trofeami zwierząt nie leżało również w jego naturze, tym bardziej, że druid wyraźnie przedstawił swoje stanowisko. Zwierzęta nikomu nie zagrażały, pilnowały swojego terytorium, i można było uniknąć starcia.

wycofywanie się z akcją ready: lewitacja w przypadku ataku dzików

-Spokojnie Rashad. Nie wykluczajmy wszystkich opcji. Po prostu wpierw dowiedzmy się więcej. Wolałbym po prostu nie układać planów w tym miejscu. Ktoś może słuchać - czarodziej uśmiechnął się znacząco i wskazał rosnące dokoła, kwitnące drzewa.

Wycofywał się, wciąż gotowy do rzucenia zaklęcia. Jednocześnie kazał swojemu chowańcowi polecieć nad nimi, upewniając się, czy nie ma innych zagrożeń

- Omińmy je -