Shillen skończywszy sprawdzać czy w okolicy nie ma żyjących członków Czarnej Wdowy, zwróciła wzrok w kierunku rozdrażnionego Rahnulfa. Widząc, że zwierzakowi grozi niebezpieczeństwo dziewczyna bez zastanowienia rzuciła się przed siebie, osłaniając wilka przed lecącymi w jego kierunku gałęziami. W momencie gdy gałęzie uderzyły w jej ciało, jęknęła bólu i przyklęknęła. Wilk w wyrazie troski o swą opiekunkę zaskamlał i polizał ją po podrapanej przez gałęzie twarzy.

Rashad zareagował instynktownie, skacząc z kocią zręcznością i osłaniając Amirę przed opadającym konarem. Wiedział, że jego kuzynka jest od niego bardziej krucha, a bez niej mógłby stracić nadzieję na wydostanie się cało z Wyspy. W ciągu ostatnich dwóch lat spędzonych na wygnaniu, Amira była mu najbliższą osobą, po tym jak reszta ich rodziny zginęła lub ukryła się. Zresztą nawet Lord Morza Barakis Sajman, niezwykle niebezpieczny człowiek który ostatnio stał się jednym z kilku najbardziej znaczących ludzi w Mieście Niezwycieżonego Suwerena, wydawał się być zadurzony w ponad dwukrotnie młodszej od siebie Amirze, nie zważając na plotki o jej smoczych przodkach. Rashad wiedział, że Amira nie darzy miłością swojego męża (zresztą dołączyła do tej wyprawy w ostatniej chwili wbrew jego woli) ale bez protekcji Barakisa pewnie oboje by już nie żyli... życie arystokraty wymagało poświęceń...pospólstwo tego nie rozumiało.

Rozpoznajesz w tym potworze sługę tego Boga Śmierci, którego wyznają niektórzy miejscowi, tego którego maskę znalazła Amira? W każdym razie proponuje pójść wyżej i tamtędy podążać dalej w tą samą stronę, ten wiatr robi się coraz bardziej paskudny. - Powiedział do Katona rozmasowując ramię na którym robił mu się paskudny siniak.

Amirze nie podobała się ani zmiana pogody ani to te dziwne zwierzęta. Całe szczęście mogła liczyć na krewniaka, który znał swoje miejsce w szeregu. Jak dobrze ułożony ogar. To myśląc uśmiechnęła się w duchu a następnie spojrzała z głęboko ukrytą pogardą na drowkę, żeby się wystawiać na niebezpieczeństwo dla jakiegoś kundla, to było doprawdy dziecinne. Uśmiechnęła się jednak ciepło i serdecznie do Rashada, pocałowała go w policzek szepcząc mu cicho wprost do ucha
"odwdzięczę Ci się kuzynie" - następnie odwróciła się w stronę tej drowiej przybłędy - Mam nadzieję, że to nic poważnego, pozwól że Cię opatrzę".

Kierował ją jednak wyłącznie czysty pragmatyzm, wiedziała że, zdzira uniesie się honorem, odmówi przyjęcia pomocy a ona będzie mogła wreszcie porozmawiać poważnie z Katonem, w końcu tylko oni jedyni byli tu dorośli, no może poza tym dziwnym mnichem, ale obcym przecież nie można ufać, przynajmniej tak długo jak długo nie dowiodą swej wartości, lub jak długo nie będzie się miało czegoś czego bezwzględnie potrzebują.

-A niech mnie, dopiero co żartuję o smokoliszu w różowych bamboszach a tu pojawia się krokodyl z byczymi rogami i pióropuszem! Hmm, skądś kojarzę tą paskudną paszczę i nie podoba mi się to. Ktoś kto to stworzył musi mieć nierówno pod kopułą. Tfu! Nadęci fanatycy! Cały żywot tego stworzenia musiał być tylko pasmem cierpień.

Goodberry - po pięć jagód dla Rashada i Shillen

- Ta wyspa to jedna wielka niespodzianka. Lepiej żebyśmy byli w pełni sił kiedy coś nas znów zaskoczy - Podszedłem do drowki i Rashada wręczając im po pięć jagód - Weźcie je, są zaczarowane. Rany szybciej się po nich goją i są bardziej pożywne niż na to wyglądają. - Po czym zwróciłem się do elfki - Powinnaś kiedyś odwiedzić Tarsh. Jest tam wielu ludzi o podobnym sercu do zwierząt.

Uniknięcie pędzącej gałęzi nie było żadnym problemem dla mnicha. Gorzej już było z tym, że nie spojrzał gdzie stawia stopy. Noga ugrzęzła w błotnistej brei, a reszta ciała mnicha nadal poruszała się do przodu, co zaowocowało soczystym pluskiem, gdy upadł na plecy. Okazało się, że to w co wpadł to nie tylko błoto... "Pięknie" westchnął zrezygnowany. Przestraszony sprawdził czy notatki były bezpieczne, na szczęście okazały się nadal szczelnie zamknięte. Mawashii wstał i wytarł ręce w liście. "Będę musiał to wyprać, gdy zatrzymamy się na postój".

Uspokoił się bardzo szybko, jak na mnicha przystało i przyjrzał się temu, co tak pochłonęło uwagę reszty uczonych.
- Hm... nie można też wykluczyć, iż jest to bardzo nietypowy gatunek, występujący tu mniej lub bardziej naturalnie. Zdążyłem zaobserwować na tej wyspie już wiele odstępstw od tego, co wielu zwie "normą". Nie możemy wykluczyć, że to od tego zwierzęcia wzięły się wierzenia, a nie na odwrót... ciekawe.

***

- Wiatr w górach bywa zdradliwy Rashadzie. Nie mniej jednak ze wzgórz będziemy mieli lepszy widok na okolicę i nie będziemy ślepo błądzić po bagnie. A jeśli los dla nas łaskaw, znajdziemy miejsce na przeczekanie tej wichury.

Shillen spojrzała ze zdziwieniem na jagody podawane przez druida. Nie rozumiała jego postawy, po co miałby jej pomagać? - Dziękuję Anlafie...- odpowiedziała bardzo cicho, niepewnym głosem. Słowo to przychodziło jej przez gardło z ogromną trudnością, w swoim trochę ponad stuletnim życiu użyła go zaledwie kilka razy. Po chwili zamyślenia, przypomniało jej się o co na chwilę przed wichurą pytał ja Mawashii. Podeszła do mnicha i oznajmiła - W najbliższej okolicy nie ma żadnych "pająków", tylko żaby...

Dziękuje Anlafie, wspaniałe jagody, tak chodźmy we wzgórza i dalej podążajmy w tym samym kierunku w którym podążaliśmy, uważając żeby nie zgubić Zarkheby. Możemy jeszcze tylko nabrać trochę wody na zapas.... chociaż wyżej mogą być przecież jakieś czyste górskie strumyki... - Odpowiedział Rashad, obserwując z zadowoleniem, jak jego siniaki i ból zanikają pod wpływem cudownych jagód.