- Pokaż tę kołatkę. Może na półeczce coś zdziała. To te drzwi są chciwe. - odpowiedziała Shade'owi z pełnym przekonaniem Bazylia.
- Jesteśmy w pomieszczeniu, które całe przesiąknięte jest chciwością - dodał Tazok, który przed chwilą zszedł z wielkiej kopy kosztownych rupieci. - Jeżeli wierzyć temu, co do tej pory usłyszałem, jest siedem pięter. Siedem grzechów, siedem pięter, nie brzmi jak przypadek, szczególnie po tym, co tutaj widać - rzucił spojrzeniem na skarbiec. - Może każde piętro przecięte jest takim... testem? Raczej nie pomaga nam ta wiedza, ale jeżeli rozwiążemy tę zagadkę, kolejne powinny być prostsze, wiedząc, czego się od nas oczekuje.
- Może masz rację. - Shade spojrzał na Bazylię, gdy wrzucenie kolejnej monety nie przyniosło żadnego skutku. Położył kołatkę na półeczce. - Smacznego - powiedział z przekąsem.
Szufladka wsunęła się z powrotem, zabierając ze sobą ciężką, złotą kołatkę. Wewnątrz drzwi coś zachrobotało, przesunęło się, zaszurało, zazgrzytało. W końcu odgłos kliknięcia i jedno ze skrzydeł drzwi puściło, rozwierając się lekko, z niesamowicie głośnym skrzypieniem.
W stosie złotych monet i klejnotów, znajdującym się za grzesznikami, nastąpiło poruszenie. Brzęk kosztowności zwrócił na siebie uwagę, jakby w środku skarbca powstało tornado. Wielka góra poruszyła się, a gdy wszystkie drobiazgi z niej opadły, oczom wszystkich ukazał się ogromny demon, wyglądem przypominający świniaka.

- Co za podstępne kreatury włamały się do mojego skarbca? Kto wrota otworzył? Stań i walcz ze mną, złodzieju! - wydarł się tubalnym głosem w języku demonów, zwracając się do pustej przestrzeni. Johanna, stojąca przy ścianie tuż za demonem, przywarła do niej jak płaski placek i z przerażeniem uniosła głowę w górę, niedowierzając wielkości potwora. Ten zaś dopiero po chwili zauważył stojącą przy drzwiach grupkę.
- Wy mnie okraść chcecie?! Opróżniać kieszenie, ale to już! To moje skarby, wszystko jest MOJE. Nic wam zabrać stąd nie wolno, NIC! - zawył wściekle, mierząc Przebudzonych wzrokiem. Demon miał ponad sześć metrów, a jego cielsko musiało ważyć z dobre parę ton, jak nie więcej.

Dla tieflinga pojawienie się demona było jakoś mało ekscytujące. O dziwo mimo postury i rozmiarów świniaka nie przestraszyła się go. Uznała jego pojawienie za uciążliwość. Do tego jeszcze oskarżenia, o kradzież. Dobre sobie, a po co jej te wszystkie duperele? Były nieprzydatne. Złoto było zbyt miękkim metalem aby z niego robić broń albo zbroję. Tu już srebro było lepsze. Tego zaś znajdowało się wyraźnie mniej.

Spotkanie z przypominającym wieprza demona do najprzyjemniejszych przeżyć z pewnością nie należało. Ważący kilka ton groteskowy stwór nie chciał walczyć, bo nie przepadał za sprzątaniem rozerwanych na strzępy ciał śmiertelników i prawdę powiedziawszy, trudno było się mu dziwić. Nikt w końcu nie lubi zbytecznego bałaganu we własnym gnieździe, szczególnie kiedy owym gniazdem był skarbiec godny najpotężniejszego ze smoków.
Zwalisty demon zażądał, aby włamywacze czym prędzej opuścili jego komnatę, ale najwyraźniej chciał też ich przy tym upokorzyć, bowiem kazał im rozebrać się do naga, podejrzewając, że intruzi o lepkich palcach mogli mieć przy sobie parę drobiazgów z jego skarbca. Rognir parsknął wtedy śmiechem, ale stawiać oporu, podobnie jak walczyć z tym bydlakiem, nie miał zamiaru. Wszyscy wokół niego zaczęli się posłusznie rozbierać, to i on w końcu też to uczynił, stając przed potężnym demonem w takiej postaci, w jakiej stworzyła go natura. Nawet nago robił wrażenie, a w szczególności jego niezwykły oręż, lecz w szczegóły, tym razem, dla dobra czytelników, wdawać się nie będę.

Najwyraźniej groteskowy Tanar’ri był pełen podziwu, bo na jego widok nie prychnął z rozbawieniem, tak jak to uczynił w przypadku Joanny. Nawet wskazał im wyjście, woląc nie zadzierać z potężnym Rognirem. Wojownik nieśpiesznie ubrał się i zabrał swoje rzeczy, po czym ruszył w stronę ukrytych drzwi. Razem z Tazokiem naparli całym ciałem na ścianę, która otworzyła się przed nimi, odkrywając pomieszczenie ze spiralnymi schodami, prowadzącymi wysoko w górę. Rognir chwycił wtedy za swój topór, znajdując pewność siebie w chłodnym dotyku żelaza, po czym ostrożnie wysunął się na przód, prowadząc drużynę.

Abstrakcyjne zajście w skarbcu dobiegło końca. Tazok był zadowolony z efektów; nie musieli ponieść żadnej ceny, nikomu nic się nie stało. Była to bardzo dziwna sytuacja z równie dziwnym, zaskakującym zakończeniem. Po demonach spodziewał się równej okrutności, jakiej do tej pory doświadczył wielokrotnie, ale świniak najwyraźniej zaaferowany był jedynie swoimi skarbami. Żeby reszta drogi tak wyglądała, przynajmniej przez następne kilka dni. Mieliby czas na odpoczynek i zaleczenie ran, które chociaż zakrzepione magią, przy najmniejszej okazji potrafiły się paskudzić.

Chociaż tego nie chciał, wychodziło, że będzie musiał zająć się tą całą Johanną osobiście. Dla reszty była jak powietrze i bez odpowiedniego bodźca zdawała się być bezradna i równie bezużyteczna. Aż dziw brał, że coś nie urwało jej łba, kiedy odłączyła się na chwilę od grupy, by wybadać teren. Dlatego właśnie należało ją jeszcze trzymać; posiadała talenty, którymi się nie chwaliła i przy tej bandzie, zdawały się niezastąpione. Nie spuszczał z niej oka przez całą drogę i nie był przy tym szczególnie dyskretny.

Również o innych wyrobił sobie trochę więcej zdania. Diablica wydawała się mieć więcej szczęścia niż rozumu, a Rognir był władczy. Zdecydowanie zbyt władczy, na dwóch takich nie ma miejsca w grupie. Gdyby nie łączyły ich wspólne cele w sytuacji, która należy do najcięższych z jakimi Czarny Szpon miał okazję się mierzyć, rozbiłby mu łeb przy pierwszej okazji. Sytuacja wymagała jednak cierpliwości i znoszenia zniewag, jakie ork rzucał na boki. Przynajmniej do czasu.

Spotkanie w skarbcu zaowocowało czymś jeszcze. Miał czas, żeby dokładniej przyjrzeć się zawartości plecaka, który zebrał z truchła Tyberiusa. Oprócz narzędzi medycznych, znajdowało się tam coś cenniejszego niż całe złoto, jakim wypchana była niedawno odwiedzona hala; jedzenie. Hobgoblin wyjął jedną porcję i przyjrzał się jej dokładniej. Wydawała się jadalna, więc spróbował kawałek, a gry upewnił się, że nie jest to parszywa iluzja jakiegoś impiego pokurcza, rozdał po porcji każdemu. Przekazywał je w milczeniu, ignorując jakiekolwiek „dziękuję” czy „chcesz nas otruć?”, jak racje wydawane w obskurnych koszarach.

Niech lepiej nie zżerają wszystkiego naraz, jedna paczka miała starczyć na dzień, a po przejściu się po wszystkich, została mu ledwie sztuka. Ta jedna, ostatnia racja o którą się zapewne pozabijają.

Założenie, że passa się ich trzymała zostało lekko wzburzone przez pojawienie się młodzieńca, a raczej ich pojawienie się w jego komnacie. Nadzieja, że świniak był ostatnią przeszkodą, jaka dzieliła ich od portalu prysła jak mydlana bańka. Przynajmniej dowiedzieli się, że tam faktycznie znajduje się jakiś portal i nie błądzili jak stado ślepców.

Tazokowi były obojętne maniery mężczyzny. Widział w życiu za dużo, żeby oceniać osoby po posturze. Wielcy mięśniacy okazywali się cieniasami, a chuderlawi panienki były profesjonalnymi zabójcami lub potężnymi magami. Tazok przypomniał sobie jedną taką sytuację, na niedługo przed śmiercią, jak został zaatakowany przez zaklinaczkę, która władała wachlarzem zaklęć mogących oderwać głowę przy samej dupie.

Być może to nie on powinien być pierwszą osobą, która się odezwie, ale miał to głęboko tam, gdzie urywało wspomnioną głowę. Cierpliwość hobgoblina była już na wyczerpaniu; chciał znaleźć się na następnym piętrze, a nie uczestniczyć w kolejnych zabawach ku uciesze piekielnego ścierwa. Zrobił krok w przód, by nie było wątpliwości z kim teraz ma rozmawiać.

— A czego nie wiesz? Miano? Tazok Czarny Szpon. Pikantny szczegół? Może to, że najchętniej wyrwałbym ci ten klucz razem z ręką, a z gęby zmazał ten parszywy uśmieszek? Nie marnuj mojego czasu tymi jebanymi gierkami i powiedz kim jesteś, a jak chcesz odpowiedzi, to zadaj konkretne pytanie, bo nie przyszedłem tutaj na pogaduszki.

Kolejne piętro okazało się niewiele lepsze od poprzedniego. Owszem, nie było tam kolosalnego świniaka, który groził rozerwaniem ich na strzępy, co też z pewnością by mu się udało, gdyby tylko zechciał urzeczywistnić swe słowa, ale za to skazańcy natknęli się na kolejnego władcę piekieł, który śmiał stawiać im warunki.
Diabeł - pomyślał półork, trzymając swe umięśnione ramiona skrzyżowane na piersi. Tylko oni czerpali jakąś chorą przyjemność z paktowaniem ze śmiertelnikami. Ten był jednak wyjątkowo obrzydliwy, a przynajmniej tak sądził Rognir. O istotach z piekieł nie wiedział zbyt wiele, ale miał przeczucie, że im piękniejszą formę przyjmują, tym większe zepsucie drąży ich wnętrze.

- Z przyjemnością dam wam klucz do drzwi prowadzących na czwarte piętro, ale najpierw chciałbym was poznać. Niech każdy opowie mi coś o sobie, jakieś pikantne smaczki. Chętnie posłucham, nim podejmę decyzję w sprawie klucza - powiedział nieznajomy, nie odrywając spojrzenia o jakiegoś dziwnego obrazu. Rognir nie zastanawiał się długo nad odpowiedzią, zebrał się nawet na kąśliwą uwagę, kiedy niespodziewanie zabrał głos Tazok.
- A czego nie wiesz? Miano? Tazok Czarny Szpon. Pikantny szczegół? Może to, że najchętniej wyrwałbym ci ten klucz razem z ręką, a z gęby zmazał ten parszywy uśmieszek? Nie marnuj mojego czasu tymi jebanymi gierkami i powiedz kim jesteś, a jak chcesz odpowiedzi, to zadaj konkretne pytanie, bo nie przyszedłem tutaj na pogaduszki.
- Czytasz w moich myślach, Tazoku - dodał od siebie Rognir, po czym zwrócił się do nieznajomego. - Kiedy hobgoblin by z tobą skończył, diable, ja chętnie naszczałbym na twe poćwiartowane zwłoki. Pikantny szczegół? Cóż... Byłem swego czasu katem i miałem nawet niewolnicę, którą lubiłem zakuwać w dyby i wykorzystywać - powiedział wojownik, choć drugą część zdania kompletnie zmyślił. W rzeczywistości był katem, ale żył w takich warunkach, że potrzeby cielesne schodziły na dalszy plan.
- Nie przedstawiłeś się - warknął na koniec półork. - Kimże jesteś i czego od nas chcesz? Na co ci te informacje? Nie masz już czym się podniecać?

- W końcu dotarliście! - uniósł teatralnie ręce w geście powitania, nie podchodząc jednak do Grzeszników.
- Widzę, że Nalfeshnee was przepuścił, co cieszy mnie niezmiernie! Ileż ten świniak ubił zbłąkanych dusz, nim te dotarły do mnie, ech. Nawet nie będę wam mówił - westchnął krótko, uśmiechając się półgębkiem.
- Nie będę również pytał, dlaczego tutaj jesteście, bo doskonale wiem, co dzieje wokół. Nie zdziwcie się jednak, jeśli portal nie zadziała, ponieważ trzeba władać konkretnym zasobem mocy bądź siły, aby go uaktywnić - białowłosy mężczyzna począł przechadzać się po pomieszczeniu, zachowując jednak tę samą odległość, jaka dzieliła ich od początku. Gdy którykolwiek z Przebudzonych próbował się ruszyć, wraz z ich krokami poruszały się cztery golemy stojące w kątach sali, które początkowo zlewały się z otoczeniem kamiennych ścian.
- Z przyjemnością dam wam klucz do drzwi prowadzących na czwarte piętro, ale najpierw chciałbym was poznać. Niech każdy opowie mi coś o sobie, jakieś pikantne smaczki. Chętnie posłucham, nim podejmę decyzję w sprawie klucza - mówiąc to wpatrywał się w obraz, który z takiej odległości nie przypominał nic konkretnego, prócz spirali mało znaczących kresek i cieni na płótnie.
- A czego nie wiesz? Miano? Tazok Czarny Szpon. Pikantny szczegół? Może to, że najchętniej wyrwałbym ci ten klucz razem z ręką, a z gęby zmazał ten parszywy uśmieszek? Nie marnuj mojego czasu tymi jebanymi gierkami i powiedz kim jesteś, a jak chcesz odpowiedzi, to zadaj konkretne pytanie, bo nie przyszedłem tutaj na pogaduszki.
- Och, doprawdy? - zmartwił się mężczyznę - Ciekawe z tego co powiedziałeś, jest tylko to, że… Marnuję ci czas. Zabawne wręcz. Jeśli chcesz nagrodę, to sam musisz się wysilić.
Słysząc tak bezowocną odpowiedź i wyraźny brak chęci nie lania wody, Tazok zszedł na bok, jednając się w milczeniu z pół-orkiem. Dało się zauważyć, że reszta chętniej garnęła się do dialogu z nieznajomym, nie było sensu przerywać; może wymęczą go rozmową i odpuści szaroskórym. Tak czy inaczej, konwersacja nie była mocną stroną hobgoblina, który oparł się o miecz i zaczął przyglądać się konstruktom, czy aby nie robią czegoś podejrzanego.
- Pikantne smaczki? - zdziwił się Roland, rzucając spojrzeniem na pozostałych towarzyszy. “No świetnie”, pomyślał. Johanna będzie zapewne zbyt zawstydzona by coś wydukać, Shade opowie coś nudnego, Rognir jak kogoś pobił, Tazok jak kogoś zabił, a Bazylia… Roland nie miał pojęcia co ta ostatnia mogłaby opowiedzieć. Może coś o jej związku z Razielem?
Wiedźmiarz ponownie spojrzał na strażnika tego pomieszczenia, zastanawiając się, czy kiedyś nie był podobny do niego. Jak widać, niektórzy są w stanie dobrze się bawić w piekle.
- Coś konkretnego chciałbyś usłyszeć? - Roland zapytał. - Spoglądając na wyposażenie twej sali, mogę zgadywać co by cię najbardziej interesowało...
Tym razem Bazylia była nieco mniej spokojna. Winą było, że ten demon - bo zapewne nim był - wyglądał jak człowiek. A może… a może troszeczkę przypominał jej Raziela? W sumie anioł zawsze był taki nieco zabawowy.
- Obawiam się, że jestem nudną osobą - przyznała się kobieta po czym przytuliła się do ramienia Rognira.
- Nie doceniasz siebie, mała Diablico - odpowiedział ze spokojem w głosie, a struny głosowe zadrżały lekkim rozbawieniem.
- Wymyśl coś, Rolandzie. No chyba, że nie zależy wam na kluczu, to możecie sobie zamieszkać na moim piętrze. Choć nie jestem pewien, czy się wam tutaj spodoba. Nie ma żywności, wody. Ach, nawet nie zdążyłem umeblować innych sal - ciężko było stwierdzić czy mężczyzna z nich drwi, czy mówi poważnie. Zdawał się być zbyt pewny siebie.
- No to ja już całkiem jestem przegrany - powiedział Shade - bo moje życie było jeszcze nudniejsze niż Bazylii. Nawet własnej żony nie zabiłem za zdradę, chociaż, zapewne, powinienem był.
- Och, zdrada? Bolało? - zainteresował się, mając wciąż zadowolony wyraz twarzy.
Bazylia uniosła brwi do góry słysząc rewelacje.
- No mnie zrzuciła z miasta zazdrosna anielica… nie wiem tylko o co była zazdrosna.
- Oczywiście, że nie wiesz. Pewnie się nawet nie domyślasz, co? Sądzę, że doskonale wiesz i nie o co, a o kogo.
Bazylia przekrzywiła głowę i spojrzała pytająco na młodzieńca nie mając najmniejszego pojęcia, o co mu chodzi. Dla niej liczyła się tylko jedna osoba na świecie i był nią Rognir.
Shade spojrzał krzywo na gospodarza, zainteresowanego rzeczami, które nie powinny go obchodzić.
- Sam spróbuj przeżyć coś takiego - mruknął. - Będziesz wiedzieć z pierwszej ręki.
- Nie da się zdradzić kogoś, kto się nie angażuje - odpowiedział Shade’owi, ruszając się z miejsca, aby zajść za swój tron niespiesznym krokiem.
Roland zamilkł, zastanawiając się nad całą sytuacją. Mężczyzna zdawał się wiedzieć o nich wszystko, jednak mimo to chciał usłyszeć ich opowieści. Jednak czy miały być one skierowane do niego, czy tak naprawdę do reszty towarzyszy? Piętro niżej obnażyli przed sobą swoje ciała, a teraz być może mają obnażyć to czego oko dostrzec nie może? Roland, tak jak poprzednio, nie miał z tym problemów.
- Pamięć wciąż nie wróciła do mnie w pełni, tak więc moja opowieść może wydawać się niepełna. Niegdyś byłem o wiele bardziej towarzyski i wesoły. Całe swoje dorosłe życie spędziłem na różnych formach przyjemności - przesiadywałem z towarzyszami w karczmach, uczęszczałem do teatrów, na bale czy przyjęcia. Nigdy też nie miałem problemu ze znalezieniem kobiety na noc. Wciąż nie pamiętam skąd miałem na to wszystko pieniądze, jak zyskałem swoją moc i stałem się szanowany… Ale to wszystko przestało mieć znaczenie, kiedy zastępy nieumarłych najechały mój dom. Całe armie nie były w stanie ich powstrzymać, wszystko zdawało się rozpadać, a ja nie mogłem się z tym pogodzić. Dlatego też pobiegłem do domu i rzuciłem zaklęcie, którego komponentem była moja dusza. I przez ten oto cyrograf znalazłem się w piekle.
- Kiedy hobgoblin by z tobą skończył, diable, ja chętnie naszczałbym na twe poćwiartowane zwłoki. Pikantny szczegół? Cóż... Byłem swego czasu katem i miałem nawet niewolnicę, którą lubiłem zakuwać w dyby i wykorzystywać - wtrącił wojownik, choć drugą część zdania kompletnie zmyślił. W rzeczywistości był katem, ale żył w takich warunkach, że potrzeby cielesne schodziły na dalszy plan.
- Nie przedstawiłeś się - warknął na koniec półork. - Kimże jesteś i czego od nas chcesz? Na co ci te informacje? Nie masz już czym się podniecać?
- Wasza wewnętrzna wola walki i przetrwania, podbudowuje mnie. Choć co do niektórych, czuję ogromny zawód. Na przykład do tej szczupłej piękności, która skrywa się za największym Casanovą, jaki aktualnie przebywa w tym Piekielnym Kręgu - uśmiechnął się do siebie, nie zerkając nawet w waszą stronę. Sprawiał wrażenie, jakby i bez tego wszystko doskonale widział.
- Na imię mi Azmodan, choć szczerze wątpię, by was to tak naprawdę interesowało; i tak, nie mam się czym podniecać - zakpił sobie przechadzając się do przeciwległej wam ściany i zmierzając niespiesznie do jej lewego rogu. Ogromny golem ruszył się o krok w bok.
- Casanova i Zielony Mięśniak mogą sobie stanąć w rogu koło Raza; to ten zielony - napomknął pospiesznie, wskazując machnięciem ręki wielkoluda, który stał po ich lewej stronie, przy ścianie w której umiejscowione było wejście komnaty.
- Nad Smutasem i Rogatą muszę się zastanowić, a Chuda i Brzydal mnie zauroczyli, dlatego ich, zapraszam tutaj - Azmo pociągnął za pozłacany sznur, unosząc kotarę niczym kurtynę, odsłaniając przy tym pomieszczenie, w którym znajdowały się różne meble, począwszy od podłużnego stołu, nietypowego hamaka, miejsca przy ścianie z podwieszanymi kajdanami, a skończywszy na zwykłym, wygodnym legowisku, powstałym z miękkich poduszek i kocy.
- Piękna i Bestia, czyż to nie będzie najlepsze widowisko, jakie mogłoby się tutaj odbyć? - spytał jakby retorycznie i zachowując wciąż odległość, czekał przy golemie, który mienił się fioletowymi klejnotami.
Johanna wybałuszyła oczy rozglądając się nerwowo. Dotąd milcząca i chowająca się za Rolandem, poczuła strach. Nie była pewna, czy wolała zdobyć klucz robiąc to, co jej każą czy może po prostu zginąć tu i teraz i mieć na zawsze spokój. Wybór dla niej był ciężki i mogła jedynie domyślać się, czego mężczyzna oczekuje od ich dwójki. Spojrzała przeciągle na Tazoka. Był brzydki i straszny, miał szarą skórę oraz szorstkie, wielkie łapy. Jego wzrok nią pogardzał, a paszcza groziła swym nieprzyjemnym wyrazem. Johanna zadrżała.
- Ja… Ja nie chcę. Ja powiem co chcesz, ale nie chcę tego - wydukała, a jej twarz zalała się czerwienią wstydu. Zrobiło jej się słabo.
- Trochę za późno. Chcę zobaczyć, co taki potwór potrafi zrobić z tak nieśmiałą, ludzką istotą, jaką ty jesteś. Myślę, że on też chętnie skorzysta…. Dla dobra innych, rzecz jasna - uśmiechnął się szeroko, niczym niewiniątko i spojrzał na hobgoblina wyczekująco
- Potwór? - zdziwiła się Bazylia - Ale że niby to co ma Tazok między nogami? Bliżej temu do robaczka. Ona nawet tego nie poczuje.
Diabelstwo krytycznym wzrokiem spojrzała na szaroskórego.
- Poza tym co to za przyjemność jak ona się boi?
- Pytasz diabła w środku piekła, jaką przyjemność może z tego czerpać? Nie bądź głupsza, niż jesteś - odpowiedział Tazok, a wcześniejszą uwagę postanowił puścić mimo uszu.
- A ty nie masz lepszych rozrywek? - mówił już do Azmodana. - Dałbyś nam coś do zarżnięcia, a nie zerżnięcia - uderzył pięścią w otwartą dłoń. - Powiedz najpierw ile zamierzasz nas trzymać, bo możemy się tak pieprzyć godzinami, a zakładam, że każdy z nas najchętniej skróciłby pobyt tutaj do minimum.
Mówiąc to, podszedł do Johanny. Nie była w jego typie, jeżeli w ogóle można mówić tutaj o czymś podobnym. Miała za mało mięsa na kości, wiotkie mięśnie i ciągle patrzyłą na niego, jakby zaraz miała się rozpłakać. Wyglądała jak figurka z cienkiego szkła, którą Tazok mógłby nieumyślnie zbić samym dotykiem. Czuł, że w środku drzemie coś więcej, ale raczej nie było to zwierzę budzące się w łóżku.
Z drugiej strony, od trafienia do piekła nie-żył jak w celibacie, nawet nie myśląc o uciechach cielesnych. Był tak bardzo skupiony na osiągnięciu celu, że przestał zwracać uwagę na takie bodźce. Dopiero przyłączenie do nowej grupy pozwoliło na rozluźnienie myśli, gdy nie musiał robić wszystkiego sam. Przeszkody na niższych piętrach również były bardziej spójne tematycznie; ktoś ginął lub nie, dużo myśli w to wkładać nie trzeba było, za to skupienia ile się dało.
Mężczyzna nic nie odpowiedział na słowa Bazyli, może to dlatego, że odpowiedź Tazoka wydała mu się wystarczająca?
- Ile to potrwa to zależy od was. Jeśli będę wystarczająco zadowolony z efektów, dam wam klucz i możecie iść, a nawet lepiej! Sam was odprowadzę! - uniósł głos uradowany niczym dziecko. Kąśliwe uwagi jakby do niego nie docierały.
- Chodźcie tutaj - ponowił zaproszenie, gestem ręki wskazując odkryte pomieszczenie.
- Napijcie się…. Na rozluźnienie. - nalał do dwóch kieliszków fioletowego płynu i spojrzał na Johannę. Ta jednak z początku bardziej przykleiła się do pleców Rolanda, a jej oddech stał się ciężki i słyszalny. Dopiero po jakiejś chwili postanowiła, że pójdzie. W milczeniu i ze spuszczoną głową, niespiesznym krokiem, wyminęła Rolanda.

Roland ocknął się z kwaśnym posmakiem w ustach. Dopiero kiedy jego świadomość w pełni wróciła (wraz z niemożebnym bólem), zrozumiał, że podano mu miksturę leczenia. Zaraz jego oczy padły na trójkę towarzyszy, w tym martwego Rognira. Nie skomentował braku Johanny i Tazoka. Zamiast tego wstał na równe nogi i rzekł.
- Powinniśmy znaleźć jakieś spokojne miejsce. Nie ma co siedzieć pod jego drzwiami do jutra.

Zaraz potem wszyscy ruszyli w milczeniu. Przez wiele godzin błądzili po wielkim kompleksie podziemnym, który przypominał zagmatwany labirynt. Dopiero kiedy byli już na skraju wycieńczenia, znaleźli odpowiedni pokój w którym mogli się zatrzymać. Wprawdzie, nic w środku nie było, ale przynajmniej nic ich tu nie powinno napaść.

- Mam resztki alkoholu. Chętni? - rzuciła zmęczona diablica.
- Niewiele mamy innych możliwości - odparł Shade. - Może nas to nie dobije. Dawaj.
- Zostawicie to sobie lepiej na jutro - mruknął Roland, który leżał oparty o ścianę komnaty. Przekrwione oczy i poparzenia na całym ciele sprawiały, że idealnie wpasowywał się w piekielny klimat. - Mam nadzieję, że nikt tym razem nie będzie miał zamiar się z nim kłócić.
Wiedźmiarz spojrzał najpierw wściekle na truchło Rognira, a dopiero później na widocznie zmartwioną diablicę. Westchnął.
- W Piekle nikt nie umiera tak naprawdę. Rognir ożyje za kilka dni. Chociaż osobiście mu współczuję. Podobno proces ten nie jest zbyt… Przyjemny...
- Będę przy nim aż się nie obudzi - odpowiedziała, wyraźnie nabierając nadziei. Przytuliła się do niego szepcząc, że nie musi się martwić bo go nie zostawi.
- A co do pierwszego my się rzadko w ogóle kłócimy - zauważyła diablica wskazując na siebie i Shade’a.
- Co racja to racja - stwierdził Roland, z niepokojem spoglądając na tulącą się do truchła Bazylię. Zaraz potem ponownie z jego ust zaczęły płynąć przeklęte sentencje, a rany na jego ciele zaczęły się goić. - Mam jeszcze jedno mocne zaklęcie leczenia na dzisiaj. Ktoś chętny? Jutro zapewne będę miał ich więcej.
Bazylia popatrzyła po sobie i po łowcy.
- On. Wygląda gorzej.
Wiedźmiarz skinął głową i dotknął ramienia Shade’a. Ponownie wypowiedział magiczną formułę, jednak tym razem brzmiała ona mniej demonicznie, zaś rany łowcy zaczęły znikać, co Shade najpierw skwitował westchnieniem ulgi, a potem słowami podziękowania.
Następnie Roland znowu oparł się o ścianę i rzekł:
- Tak więc jutro trzeba będzie zrobić to co ten demon rozkaże. Na następnych piętrach możemy nie spotkać tak… tolerancyjnych strażników i będziemy musieli ponownie walczyć. Dlatego lepiej unikać walk kiedy tylko będzie ku temu okazja.
- Zdecydowanie nie opłaca się z nim spierać - potwierdził. - Mam tylko nadzieję, że nie wpadnie na coś głupszego, niż poprzedni pomysł.
- Znaczy co? Pewnie komu innemu każe się zabawić na oczach innych. Tyle nawet to ja się domyślam. - Bazylia spojrzała smutno na półorka wiedząc, że to nie z nim ją sparują. Ale była zdeterminowana aby go uratować, a to oznaczało że była gotowa się poświęcić.
Shade wolał nawet nie wspominać, że on sam zdołałby wymyślić parę mniej przyjemnych rzeczy.
- Może powinniśmy spróbować odpocząć przed jutrzejszymi 'atrakcjami'? - Ostatnie słowo wymówił z wyraźnym przekąsem.
- Skoro mamy trochę czasu, to może powinniśmy rozejrzeć się po tym piętrze - stwierdził Roland. Oparłszy się ręką o ścianę, powoli zaczął wstawać. Jego rany były w dużym stopniu wyleczone, jednak wycieńczenie po ciężkim dniu wciąż pozostawało jego zmorą. - Zapasy od Tazoka są już na wyczerpaniu, a nie wiadomo, ile przyjdzie nam jeszcze błąkać się po tych podziemiach. W dodatku może uda nam się znaleźć coś przydatnego. Lepszej okazji nie będzie. To jak?

Shade i Bazylia pokręcili przecząco głową. Ich zmęczone spojrzenia mówiły same za siebie. Roland westchnął i ponownie usiadł na swoim miejscu. Położył się, a po chwili zmorzył go sen.