Revalion stał przez dłuższy czas nieobecny w całej dyskusji prowadzonej przez jego towarzyszy. Kiedy tylko dotarli pod samą bramę Enklawy, zrobił pierwszą sensowną rzecz jaka przyszła mu do głowy: zajrzeć do książki będącej przewodnikiem po Podmroku. W przeszłości tomiszcze okazało się nieocenioną pomocą, może więc i teraz…
… reszta drużyny jednak dyskutowała tak żywiołowo, że zaklinacz mimowolnie zerkał na nich co chwila i nie mógł się skupić na słowie pisanym.

A’arab Zaraq stał wyprostowany i wpatrywał się z oddali w wielkie wrota. Miał wrażenie jakby się z niego śmiały, jakby rzucały mu wyzwanie samą swoją obecnością. Wielkie, potężne, masywne, naigrywały się z niemocy krzyżowca. A ogień gniewu w nim płonął, coraz gorętszy, coraz bardziej go pochłaniał.

- Musisz tak stukać tego malucha pałą? Jakieś niespełnione fantazje czy co? - Zorak, rozparty na kilku kamieniach, które ułożył sobie pod tyłkiem i plecami kształt czegoś w rodzaju stołka, rzucił druidzce krzywe spojrzenie. W bezpośredniej bliskości enklawy wstrzymał się z paleniem, ale za to jeden nałóg zamienił na drugi; z plecaka wydobył pękaty dzbanek, najwyraźniej zawierający alkohol i uniósł go na wyciągniętej łapie w górę, by wszyscy go widzieli.
- Komuś wody ognistej?! - zawołał i wyszczerzył kły - Jak mamy ginąć, to przynajmniej z dobrym humorem. A alkohol znieczula też, jak pozostałych przy życiu drowy będą torturowały, obdzierając ze skóry, to będziemy mogli pomęczyć się chwilę dłużej! - zareklamował trunek i sam dla potwierdzenia własnych słów pociągnął spory łyk.
Livenshyia unisła w górę brew, spoglądając na Hobgoblina z politowaniem. Oczywiście nie miała nic przeciwko, póki własne metody stosował sam na sobie, ale gadanie innym takich rzeczy nie było motywujące, a bynajmniej. Elfce się to nie podobało, jednak każdy był tutaj sobą i nie zamierzała dążyć do zmian w zachowaniach. Prędzej czy później, zawsze przydaje się ktoś z odmiennym spojrzeniem na rzeczywistość; przynajmniej zwykle to się sprawdzało.
- Nawet jeśli będą torturować, to raczej znieczulenie dawno przestanie działać. Bo jeśli ten alkohol jest naprawdę, ale to naprawdę mocny, to drowy się uśmieją widząc jak śpiewamy pod bramą i tańczymy im kankana, potykając się przy tym o własne nogi - westchnęła ciężko, gdyż nie lubiła takich dyskusji. Nic nie wnosiły, mogła się nie odzywać.
- Ale pij, na zdrowie. Ja podziękuję, nie wiem jak inni - uśmiechnęła się w ostateczności, a wyraz jej buzi był naprawdę ciepły i sympatyczny. Na próżno było szukać w tej elfce złośliwości. Swój wzrok ponownie skierowała w kierunku bramy, odwracając się od zrelaksowanego Szaraka.
- Najlepiej chyba by było wykorzystać niewidzialność, podejść bliżej i po prostu zbadać drzwi. Ktoś zwinny i ktoś z wiedzą, która pomogłaby nam w rozszyfrowaniu run. Chętnych brak, prawda? - zaśmiała się na krótko, patrząc po twarzach pozostałych.

- Rozbijmy je w pył - warknął krzyżowiec, co wywołało uśmiech politowania na twarzy Revaliona.

- Za długo już zwlekamy, a tam za murami dokonuje się rzeź na wojownikach. - Dodał A'arab Zaraq.
- Jesteś pewien, że byłbyś, czy też bylibyśmy, w stanie to zrobić? Bez narażania własnego życia? Jeśli tak, to zróbmy to. Ale jeśli nie, to nasze wysiłki pójdą na marne, a więźniowie tych murów zginą, bo nie przyjdziemy im na ratunek. Zależy ci na tym, by im pomóc, A'arab Zaraqu? Mnie też. Więc bądźmy ostrożni, aby miał jeszcze kto im pomagać - odpowiedziała Liv, a jej głos jak zawsze był spokojny i nienasycony emocjami.
- Zwlekając też na nic im się zdamy - odparł rycerz - nie mniej wstrzymam się jeszcze trochę, bo widzę, że mądrzejsi ode mnie dumają. Lecz jeśli nie wydumają to Tyr mi świadkiem, że sforsuję te wrota choćby mnie hordy piekielne próbowały powstrzymać.
- Śmiało, będę wtedy tuż za tobą - odparła uśmiechając się szerzej, dając tym samym znać, że nie ma nic przeciwko prostym rozwiązaniom. Nie mniej jednak jakoś te wrota nie wydawały jej się aż tak banalne.

Zaklinacz skrzywił się słysząc to wszystko. Wciąż jednak udawał zaabsorbowanego lekturą, bo i nie miał chwilowo niczego sensownego do powiedzenia. Krzyżowiec go martwił, bo chłop gotów faktycznie wstać i tam pójść, ale Livenshyia zdawała się skutecznie hamować jego samobójcze zapędy.
Samwsie wypytywał goblina o wiele rzeczy, co zajęło trochę czasu. Dowiedział się od niego, że zaraz za wrotami jest enklawa, a wejścia pilnują drowi strażnicy. Według Gromiego było to jedyne wejście, ale Samwise zapytał jeszcze o jedną rzecz - skąd mieszkańcy enklawy pobierają potrzebną wodę. Okazało się, że enklawa posiada jeszcze jedno “wejście”. Służyło ono do pobierania wody z rozległego podziemnego zbiornika wody. Problem w tym, że nie wiadomo było jak dostać się z tego miejsca do owego podziemnego jeziora. Całość rozmowy oczywiście słyszeli też inni. Arkanobiolog zakończywszy rozmowę z Gromim zamyślił się, by przeanalizować poznane informacje.

- Naprawdę chcecie leźć na te wrota? Nie przegrzewa ci się czasem mózg w tej puszce, przyjacielu? - Zorak czknął z lubością, po czym zagapił się na pancernego i elfkę z wytrzeszczonym ślepiem - No to powodzonka, szerokiej drogi, jak to mówią! Ale nie liczcie na to, że odmówię nad waszymi zwłokami jakąś modlitwę, co to to nie. Nikt o zdrowych zmysłach nie podszedłby pod te drzwi na odległość strzału z kuszy, a co dopiero na długość miecza! - pokręcił głową, aż mu uszy zafurkotały - Na kałdun świętojebliwego kapłana Ilmatera, sam bym znalazł lepsze rozwiązanie. Ale po co się słuchać goblina, goblin tylko zasługuje, żeby go pałą po łbie pogłaskać, albo nim popomiatać... - burknął, machając flaszką w kierunku półorczycy i barda, którzy męczyli Gromiego.

- Jeśli masz lepsze rozwiązanie, słuchamy - paladyn nie odrywał wzroku od bramy kiedy mówił do nowego towarzysza - jeśli to jednak usprawiedliwianie tchórzostwa wówczas lepiej odejdź bez zbędnego jazgotu. Dla chwały Tyra ta twierdza dziś upadnie.

- To proste jak je... jedzenie! - kapłan rozpromienił się, widząc że ktoś zwrócił na niego uwagę - Wyjaśnię na przykładzie. Popatrz na przykład na tą zielonoskórą! - wycelował palec w Skowyt, którą najwyraźniej obrał za cel swoich złośliwostek - Z przodu jest masywna, groźna, ma kły, i eee... wysunięte daleko przedmurze, właśnie tak. Oraz wyraz paszczy, który wyraźnie mówi “nie podchodź”. A z tyłu? - zrobił pauzę dla lepszego efektu i triumfalnie obwieścił - Z tyłu to całkiem miły i kojący oczy widok!!! Aż chce się poznawać bliżej... - rzucił okiem na rycerza i spytał - Takie fortyfikacje od frontu są zawsze dla picu i na pokaz... a gdzieś tam z tyłu jest mała, wrażliwa dziurka. Trzeba nam ją odnaleźć i po krzyku, czarni będa ugotowani! Zrozumiałeś, czy mam to narysować?
Livenshyia skrzywiła się. To co mówił ten Szary było co najmniej nie na miejscu, a w dalszej mierze wręcz niesmaczne i zasługujące na strzał wprost w jego “wrażliwą dziurkę”.
- Jak chcesz dawać przykłady to rób to na swojej personie, a nie się do innych przywalasz. - Rzuciła elfka pochmurnie.

~Oho, zaczyna się…, pomyślał zaklinacz, raz jeszcze patrząc na zebranych, w szczególności na Zoraka i Skowyt. Bo hobgoblinie widać było, że jest bardzo z siebie dumny, zaś pół-orczyca wręcz przeciwnie: wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć. Revalion westchnął cicho i uznał, że to już czas powstrzymać swoich towarzyszy od skoczenia sobie do gardeł.

- Wspaniały plan, widzę w nim tylko dwie wady - po dłuższym namyśle A’arab Zaraq zabrał w końcu głos i podzielił się wątpliwościami - po pierwsze, ten kto budował tą bramę wydawał się znać na sztuce obrony. Po drugie, jak chcesz przejść na tyły?

- E tam, gadanie. - Zorak machnął brudną łapą, jakby chciał zbić tym gestem argumenty paladyna - Na pewno o czymś zapomnieli. Lenistwo i głupota zawsze zwyciężają rozsądek i przygotowanie, wierz mi. Wiem z doświadczenia, i to osobistego. - podrapał się machinalnie po szramie - A co do łażenia na zwiad... macie tu kilku jajogłowych i inne lebiody. Niech się wykażą, nie? Mi jakoś nie bardzo wychodzi ciche poruszanie się... przynajmniej pod ziemią. Za dużo tu kamieni i wszystkiego innego hałasującego...

Pół-orczycy potrzebne było trochę czasu, zanim przetworzyła słowa hobgoblina, myśląc jednocześnie nad tymi wielkimi wrotami. Z tyłu to miała kuper ze smoczej łuski, a nie małą, wrażliwą dziu...
Druidka zaszła czerwienią. O czym teraz ten poczwar myślał?! Nigdy nie przepadała za goblinoidami, zawsze sprawiały same problemy, ale ten był najzwyczajniej w świecie bezczelny! Mogła jakoś ledwie tolerować Gromiego, który przez swój strach, dawał im informacje, a oprócz tego był bezużyteczny i według Skowyt, powinien polec razem ze swoimi pobratymcami. Co więc miała teraz uważać o Zoraku, który sam się prosił o pałę w czerep?
- Ty, chcesz w łeb? - zapytała szarego, zaś prostota tego stwierdzenia rozbawiła zaklinacza tak, że musiał się mocno powstrzymać od nagłego parsknięcia śmiechem.
Ważną, charakterystyczną cechą wypowiedzi Skowyt było to, że nie starała się nikogo zastraszyć. Ona po prostu mówiła, bez ogródek. Kiedy próbowała być mniej bezpośrednia, malowało się to wyraźnie na jej twarzy; była być może najgorszym kłamcą, jakiego świat widział. Teraz więc szczerze pytała Zoraka, czy chce dostać w łeb.

- W książce nie ma niczego odkrywczego na temat tej bramy. - Powiedział nagle Revalion, zamykając tomiszcze dane im jeszcze w siedzibie Srebrnej Gwiazdy.
- A już myślałam, że na temat hobgoblinów… - mruknęła cicho Liv, nie przerywając jednak zakinaczowi, który mógł się wtrącić już parę chwil wcześniej, ale był ciekaw wszystkiego, co jego towarzysze mieli do powiedzenia na temat “planu” zdobywania Enklawy. Teraz jednak zdecydowanie zboczyli z tematu, więc postanowił zainterweniować.
- Paskud mi doniósł natomiast, że w tej ścianie są szczeliny. Małe, za małe na niego. - Zaklinacz drażnił się z nietoperzem, niby próbując go zrzucić z palca do którego chowaniec był przyczepiony. - Jednak są to wciąż szczeliny. Płyn albo gaz mógłby się przez nie przecisnąć na drugą stronę. Moglibyśmy…
Zaklinacz spojrzał z udawanym zdziwieniem na Skowyt.
- Och przepraszam, przeszkodziłem w czymś ważniejszym niż wykonywanie zadania do którego zostaliśmy tu wysłani?. Doprawdy, Skowyt, spodziewałem się po tobie większego rozsądku i opanowania. Nie, on nie chce w łeb. No, może i chce. Ale nie teraz. Teraz potrzebujemy wszystkich i każdego z osobna jeśli mamy zdobyć tę przeklętą Enklawę, więc zachowaj swoją pałkę na drowy i ich sługusów. - Westchnął. - A w łeb dasz mu później.
- Osobiście widzę całą tę sprawę podobnie jak nasz szary towarzysz. - Kontynuował zaklinacz, siadając pod ścianą. - Mamy przed sobą bramę. Wielką, masywną, obronną. Miejsce z którego budowniczy są dumni i tak dalej. Nie wejdziemy tędy, a na pewno nie bez wielkiego wysiłku i bez wielkich strat: na tyle dużych, że nie będziemy mieć potem zasobów, by pokonać obrońców. Więc, parafrazując to co Zorak powiedział: szukamy dziurki. Paskud, leć na spacerek dookoła.
No i Paskud poleciał.

Nietoperzowi bardzo odpowiadało ponowne oddalenie się od grupy tych niestabilnych umysłowo stworzeń. Tylko jego Mistrz przejawiał jakieś szczątkowe ślady intelektu, ale to pewnie był zbawienny wpływ Paskuda na Revaliona. No i była jeszcze ta, którą zaklinacz nazywał Livenshyią, ale dla nietoperza była Miziadełkiem.
Miziadełko też była dobrym dodatkiem do otoczenia, bo miziała.

Paskud Pierwszy Wspaniały miał raz jeszcze do wykonania bardzo ważną (a jakże) rolę zwiadowczą. Zamierzał ją jak zwykle wykonać doskonale i będzie musiał przypomnieć swojemu Mistrzowi by ta, którą zwią Sherrin się o tym jak najdokładniej dowiedziała, żeby nie śmiała na przyszłość wątpić w jego wybitne zdolności do dostrzegania rzeczy!

I tak oto stanął przed wyzwaniem: na prawo od grupy, którą opuścił była ściana. Od dołu do góry była ściana. Paskud Pierwszy Wspaniały przeanalizował ją całą, żeby mieć całkowitą pewność, że na całej długości jest to ściana. Następnie musiał się też upewnić, że na całej wysokości jest to też ściana. Wiadomo, że mógł to stwierdzić bez dogłębnej analizy kamienia i głazu, jednak tytuł Wspaniałego zobowiązywał.

Wracając zerknął swym wybitnym ślepiem na drużynę: wciąż się kłócili jak dzieci! Czemu nie wyczekiwali jego powrotu z zapartym tchem, kwiatami i przekąskami jako nagrody za jego wielki trud i wysiłek?!
On im da! On… o tego tam! Tego dziabnie w środku nocy! Za karę, o tak!
Albo tą, którą zwie się Sherrin. Ją też dziabnie.
Poleciał więc na lewo, by zmierzyć się z kanionem wielkiego gorąca i roztopionej skały, zwanej lawą. Nie było to dla niego wyzwaniem, mógł bowiem dzięki mocy swoich Niebiańskich Skrzydeł trzymać się z daleka od gorąca. Leciał więc, a dzięki mocy swoich zmysłów wyczuwał, że zaczyna się poruszać po łuku. Kolejna cenna informacja na poczet jego zasług!

A tam? Cóż to, jakby wodospad! Tylko że lecący od góry, zasłaniał sobą dalszą trasę!
Pasku Pierwszy Wspaniały postanowił oszczędzić lejącą się z sufitu lawę i zawrócić: szkoda było jego wysiłku na coś tak trywialnego.
Wracając drugą ścianą (w końcu w poprzedniej trasie musiał się w pełni skupić na jednej ze ścian, prawda?) dostrzegł taras.
Taras! Pełen mrocznych elfów popijających trunki i dokonujących innych straszliwych czynów takich jak rozmowa i patrzenie się na rzekę lawy! Och, cóż za wspaniały dzień! Cóż za cudowna informacja! Ileż punktów, ileż zasług zostanie mu policzonych za zdobycie tak wspaniałej informacji!

Paskud Pierwszy Wspaniały nie zamierzał jednak spoczywać na laurach i wleciał do środka tarasu.
Tarasowi to się jednak nie spodobało i uderzył Paskuda, przez co nietoperz spadł niemalże prosto do gorącej lawy. Tytułu Wspaniałego jednak nie zdobył ot tak, bez okazji, więc zdążył natychmiastowo się ocucić i odzyskać równowagę w locie tuż przed wpadnięciem do roztopionej skały.
W swej wspaniałomyślności Paskud postanowił nie karać tarasu za jego zuchwalstwo: rozumiał bowiem jak ważną rolą jest bycie zwiadowcą, musiał więc wrócić i zdać raport swojemu Mistrzowi.

Powrócił i zdał raport ze swoich wspaniałych odkryć nie mając złudzeń, że Mistrz przekaże wszystkim co do słowa informacje o jego wspaniałych odkryciach. Zwłaszcza tej, którą nazywano Sherrin, by mogła poczuć się głupio i zrozumieć, że to ON jest tutaj prawdziwą mocą zwiadowczą!

Dyskusja nad tym jak zdobyć drowie terytorium trwała jeszcze jakiś czas. Dla Sherrin niepokojący był fakt, że drużyna zdawała się mieć mgliste pojęcie o tym co zrobi jak zabójczyni otworzy już wrota prowadzące do Enklawy. Liveshaya i Sam rozprawiali o zalaniu osady wodą lub magmą, ale druidka nie wydawała się przekonana co do tego, że jej magia poradzi sobie z zaskorupiałą ścianą. Cóż, wyglądało na to, że tym razem wyjątkowo przeprowadzą akcję w stylu ich nowego kompana, czyli na “jakoś to będzie”.

Najemnicy najwyraźniej pokładali dużą wiarę w umiejętności Sherrin, bo obdarzyli ją wieloma przedmiotami ochronnymi, przez co sami byli bardziej narażeni na ciosy. Zwłaszcza gdyby ona tam zginęła. Cóż, ona na własnej skórze poznała zdolności bojowe drowów i wiedziała, że każda pomoc się przyda. Zresztą w walce wystarczył czasem zwykły pech by stracić życie. Toteż Sherrin z wdzięcznością przyjęła miksturę byczej siły i ochronny pierścień od paladyna, oraz drugi pierścień, płaszcz i rękawice zręczności od elfki. A potem za zwoje, różdżki… Za brodaty czar ochronny podziękowała; nie dlatego, że miała opory natury estetycznej lecz obawiała się, że dyndające poniżej nosa włosy będa rozpraszać ją w walce. W końcu towarzysze przestali rozbierać się i grzebać po torbach, i misja mogła się rozpocząć.

Sherrin stała nieruchomo kiedy Sam recytował zaklęcie ze zwoju. Z każdym wypowiedzianym mistycznym słowem arkanobiologa jej ciało zanikło, zmieniając ją w prawie bezkształtną, mglistą formę, będącą ledwie cieniem jej dawnej osoby. Pozostając w tej postaci, Sherrin miała początkowo problem z przemieszczaniem się, ponieważ poruszanie kończynami ani trochę nie przybliżyło ją do upragnionego celu. Jednakże poinstruowana słowami doświadczonego w arkanach magii Revaliona, zabójczyni skupiła wolę wyobrażając sobie jak wznosi się w powietrze i pokonuje drogę dzielącą ją od bramy. W ten sposób zbliżyła się do znajdującego się ponad wrotami wlotu wentylacyjnego, a następnie jedną tylko myślą przedostała się do wnętrza bramy.

Sherrin znalazła się w pomieszczeniu znajdującym się ponad wrotami. To tu stał mechanizm otwierający bramę, ale pilnowały go dwie istoty. Pierwszą z nich był ubrany w mundur strażnika drow, który siedział wygodnie na krześle w pozycji, która wskazywała na to, że zasnął. Drugą istotą był zaś wychudzony ork, który wyglądał na zdenerwowanego i co rusz oglądał się za siebie na śpiącego strażnika. Stał on przy wielkim kołowrocie, który operował wrotami poniżej.

Sherrin wymanewrowała lotem swojej “chmurki” tak, by znaleźć się w pozycji dogodnej do zgładzenia strażnika jednym ciosem. Modląc się do Tymory by zaklęcie Sama nie zniwelowało niewidzialności rzuconej przez Revaliona zmaterializowała się zgodnie z instrukcjami arkanobiologa i wbiła drowowi sejmitar w serce. Ten otworzył szeroko oczy, lewą ręką łapiąc za ostrze broni, lecz ów ruch nie uchronił go przed pewną śmiercią. Po chwili samowolnie zwalił się na ziemię, zwracając na siebie uwagę niewolnika. Sherrin, która w tamtym momencie stała się widzialna, jedynie przyłożyła palec do ust, wydając z siebie ciche “Ciii...!”, po czym wymownie puściła mu oczko.
- Otwórz bramę a przeżyjesz - szepnęła Sherrin, a dodatkowo - gdyby ork nie rozumiał we wspólnym - wskazała na kołowrót i wykonała kilka okrężnych gestów nieuzbrojoną ręką, by zielonoskóry nie odebrał tego jako atak.
Przerażony niewolnik spojrzał raz jeszcze na martwego strażnika, a później przeniósł spojrzenie na stojącą przed nim zabójczynię, która uzbrojona była w rapier i sztylet. Przełknął głośno ślinę, po czym zaparał się nogami z całej siły i pchnął za kołowrót, tym samym otwierając śluzę poniżej. Chwilę później dało się usłyszeć zaalarmowanych strażników biegnących w stronę bramy.
Trybiki w głowie Sherrin poruszały się błyskawicznie. Domyślała się, że ork boi się drowów bardziej niż jej i choćby dlatego może ją w desperacji zaatakować, toteż skoczyła by związać mu choć łapy.
- Towarzystwo Sama ma na mnie zły wpływ - mruczała pod nosem. Powinna była zabić zielonoskórego jednym ciosem, ale przecież OBIECAŁA… -Jak przypłącę tę litość życiem to będę nawiedzać tego głupka po nocach - burknęła dociągając więzy. Gorzej jeśli Sam przepracował już słowa Gromiego i będzie chciał ratować nie tylko krasnoludy z Twierdzy, ale i resztę niewolników. Gobliny to pal sześć, ale drowy więziły również bardziej cywilizowanych humanoidów, co mogło negatywnie odbić się na planu zalania Enklawy.

Ork górował rozmiarem nad młodą dziewczyną, lecz nawet nie śmiał przeciwstawiać się jej, kiedy związywała mu ręce. Wciąż miał żywo w pamięci łatwość z jaką wyeliminowała strażnika. Widać było, że drowy “dobrze” go wytresowały. Sherrin prewencyjnie dała mu w łeb i skoczyła w stronę drzwi. Na schodach słychać było już lekki tupot stóp ciemnych elfów. Zabójczyni wyszarpnęła z bandoliera różdżkę przyzwania potwora i skupiła się na podanym przez Revaliona słowie-kluczu. Miała zamiar rozdzielić nadciągające w jej stronę dwa drowy magicznym potworem, a pierwszego napastnika przyjąć z sejmiratem w drzwiach stróżówki, by ograniczyć mu pole manewru oraz możliwość flankowania w razie gdyby magiczny kijek jednak nie zadziałał. Kątem oka dostrzegła kolejnych trzech drowów śpieszących w stronę otwartej bramy. Z tej pozycji widziała większość wnetrza Enklawy, nie miała jednak czasu na dokładne oględziny.
- Biegną na was trzej strażnicy! - krzyknęła zaklęciem wiadomości “do Sama” i przygotowała się do odparcia ataku.

Powiadają, że Samwise zupełnie nie przejął się śmiercią goblina imieniem Gromi. Ja jednak wiem, że było inaczej. Jeszcze gdy wędrowaliśmy razem po świecie, chłopak ten często skrywał gorycz, czy rozczarowanie przed osobami, które i tak nie zrozumiałyby jak istotne jest to by stale ubiegać się o zachowanie idei wolności istot rozumnych. Gromi choć z pozoru tak niewiele znaczył, był chyba jedynym sposobem, by przekonać do powstania dręczonych przez lata niewolników z enklawy.

Jednak plugawa pół-orczyca, każąc jednym warknięciem swej bestii rozszarpać goblina, nim ten nawet zdecydował o swym dalszym losie, przekreśliła działania Samwise’a, które były zgodne z nauką jaką ode mnie pobrał.

Prawdą natomiast jest to, że Samwise rzadko kiedy roztrząsał minione decyzje, których nie dało się odwrócić. Być może to właśnie było powodem dla którego sprawiał wrażenie obojętnego na zadaną śmierć. Nie było też czasu na kłótnie czy rozmowy.

Odebrawszy wiadomość od Sherrin o trzech drowach, nadciągających od strony dopiero co otwartej bramy, Samwise, odstawił pozostawione bez odpowiedzi pytanie i natychmiast przeszedł do działania.

- Biegnie tu trzech strażników

Tymi słowy arkanobiolog uciął ewentualne dalsze spory i zainkantował kapłańskie zaklęcie wzmacniające całą drużynę, następnie ruszył w natarciu u boku A’arab Zaraqa.

Kiedy tylko powidoki po kuli ognistej ustąpiły, A’arab Zaraq czym prędzej, bez wahania ruszył przed siebie. Na szczęście droga do świątyni i uwięzionych krasnoludów była prosta, należało tylko przejść przez pokój przywołań - czymkolwiek było to bezbożne miejsce - a wówczas jego misja zostanie wypełniona. Tymczasem z bocznego pomieszczenia z kołowrotem wybiegła Sherrin, rozglądając się za towarzyszami. Smród spalonych ciał był całkiem dobrym drogowskazem. Gdy spostrzegła ich całych i zdrowych cicho pobiegła w ich stronę, po drodze łapiąc paladyna, który już dokądś szedł.
- Poczekaj, oddam wam ekwipunek! - rzekła niegłośno, pociągając go za rękaw.
- Oddasz jak tu skończymy - odparł paladyn i ruszył dalej. Sherrin uznała, że realizuje on ustalony pod jej nieobecność plan, pobiegła więc w stronę reszty kompanów by oddać Liv jej rzeczy. Jeszcze przed lotem elfka wyraźnie zaznaczyła, że chce je jak najszybciej odzyskać.

Byli już w środku. Skowyt czuła zapach drowów. Powoli przestawiała się w bardziej pierwotny tryb, postać łowcy, który tropi dziką zwierzynę. Czym innym były mroczne elfy, jak nie zwierzyną? Pół-orczycy brakowało oporów przed skracaniem ich żywota, można było uznać, że byli nawet niżej w hierarchii łowów. Ginąć dla samego ginięcia... Bez czci oddawanej każdemu kawałkowi mięsa, kości, skóry, ścięgien... Po prostu nagły, gwałtowny koniec. Nie zamierzała stawać z nimi jak wojownik z wojownikiem, mieli zadanie do wykonania. Było ważniejsze nawet od honoru w walce, chociaż wielu z jej plemienia by się z tym nie zgodziło.

Druidka rzuciła zaklęcie tak cicho, jak potrafiła. Wszyscy oprócz paladyna nagle stali się mniej wyraźni, częściowo przezroczyści. Zlewali się z otoczeniem niczym kameleony.
Nie mogła do końca uwierzyć, że A’arab Zaraq zrobił to drugi raz... tak po prostu wyszedł przed resztę, nie licząc się w ogóle z tym, że są na nieznanym im terenie, gdzie za każdym rogiem może czaić się grupa drowów.

- Zostawcie go. Idziemy prawym skrzydłem do gabinetu - Skowyt warknęła do reszty bardzo stanowczym tonem. - Rzucą się na niego, zajdziemy ich od boku.
Nie zdążyła nawet wytłumaczyć, jak dokładnie działało jej zaklęcie. Musiała zdać się na zdrowy osąd grupy i intuicyjne podejmowanie decyzji.

Sherrin kiwnęła głową i przygotowała miksturę niewidzialności by zaskoczyć drowiego czarodzieja tak, jak innych magów wczesniej podczas tej misji. Po drodze ustaliły z Liv szczegóły planu, a Paskudny zwiad dopełnił obrazu tej części enklawy.

Póki co na próżno było szukać epickości tego starcia. Pałająca ogromną niechęcią do drowów Liv, nawet nie ruszyła się z miejsca. Napięła mięśnie oraz cięciwę swojego łuku i wypuściła strzałę, która wbiła się centralnie w oko mrocznego elfa. Przeciwnik padł martwy, kiedy strona potyliczna czaszki nadkruszyła się od wewnątrz. Posoka wylała się z uszu i nosa długouchego plugastwa, które poniosło śmierć na miejscu. Liv chciałaby wierzyć, że rozerwała grotem mózg ciemnoskórego, jednak ciężko było jej przyznać, że on ów mózg posiadał. Oczywiście wynikało to z czystej nienawiści do podziemnej rasy, choć zazwyczaj była daleka od złośliwości. Tym razem jednak walka ta była dla niej bardziej istotna i osobista, niż mogłoby się innym zdawać. Przykładała się, koncentrowała i była daleka myślami od przyjemności, nocnych rozmów czy ukradkowych uśmiechów. Nie potrafiła zaprzątać sobie głowy małostkami, myśleć o Ganadrielu, bracie i dalszej rodzinie. Nie liczyło się nic, prócz czarnego punktu, który musiała przebić na wylot przez sam środek. Była w stanie usunąć z planu materialnego każdego drowa, który wybiegł zza bramy, miast tego musiała zasłonić oczy przed potężnym rozbłyskiem niemałej kuli ognia. Spojrzała błyskawicznie na Revaliona, mrużąc gniewnie oczy. Chyba po raz pierwszy nie pochwalała jego zachowania, a wręcz przeciwnie. Gotowa była nawet go zrugać, za tak nierozsądne i pochopne działanie. Nie rozumiała, czemu czarodziej pragnął popisać się, przecież tych drowów było tylko czterech! Obwiniał się o śmierć osoby bliskiej jego sercu, a teraz narażał innych na zdemaskowanie i wykrycie, a co za tym idzie, niebezpieczeństwo i szybką śmierć. Jej złość nie trwała jednak długo, gdyż szybko usprawiedliwiła jego czyn… rasą. Ludzie bowiem byli naprawdę interesującym i różnorakim gatunkiem, jednakże ich zachowanie zazwyczaj oscylowało w okolicy egocentryzmu, który był jądrem ich świata. Wciąż oczywiście nie potrafiła zrozumieć sensu tej akcji, ale mogła zminimalizować gniew, jaki w niej został wzbudzony.

Wraz z Sherrin miały pomysł i Livenshyia chętnie uczestniczyła w akcjach, które nie robiły tyle huku i hałasu, co sposoby lodowego maga; który nota bene ciskał kulami ognia. Kobiety w zamiarze miały zakraść się do arcymaga drwów i ubić go póki jeszcze nie zdąży wysnuć żadnej inkantacji. Po drodze minęły niemałe jaja pajęczaków, co zbrzydziło elfkę niewyobrażalnie. Spostrzegły też, że Aravon się za nimi czai, ale i tak nie było już więcej chwil na wątpliwości, kłótnie i dopytywania. Nim wszystko na dobre się rozpoczęło, okazało się, że mroczne elfy były przygotowane na nadejście awanturników. Nie wszyscy jednak zostali wykryci i zauważeni, więc tropicielka postanowiła dalej próbować swoich sił. Gdy w sali zrobi się głośniej od szczęki oręża, będą mogły wraz z Sherr nieco przyspieszyć kroku. Póki co jednak stąpały niespiesznie i nader ostrożnie. Gdyby plan się powiódł, zabójczyni zdołałaby mocno osłabić Amandracula, a Livenshyia dobić go precyzyjnymi strzałami, wycelowanymi w najważniejsze, witalne punkty plugawego elfa. Może pomysł był bardzo oddalony od realizacji, ale wciąż czuła, że jest lepszy niż kula ognia ciśnięta w czterech, słabych drowów.