Volgoth’drin Xolarrin miał w życiu wiele szczęścia, można by rzec - zbyt wiele. Urodził się jako drugi w męskiej linii swego rodzeństwa i nie nosił żadnych oznak deformacji, a to w nieznającym litości świecie mrocznych elfów oznaczało, że prawdopodobnie będzie dane mu przeżyć te kilka pierwszych lat burzliwego dzieciństwa, a może nawet wkroczyć w dorosłość. Szczęście dopisało mu już na samym starcie, bowiem trzeci syn i każdy następny, póki dwaj najstarsi bracia żyli, składany był w ofierze Lloth, aby utrzymać matriarchalną strukturę drowiej społeczności. Co więcej; przyszedł na świat w jednym z najwyżej stojących w hierarchii domów Menzoberranzan, a jakby tego było mało - jego rodzicielką nie była pomniejsza kapłanka, lecz sama Matka Opiekunka rodu Xolarrin. W przeciwieństwie jednak do swego licznego kuzynostwa, Volgoth’drin nie przejawiał magicznych zdolności, natomiast stworzony był do walk, o czym świadczyła pokaźna jak na mrocznego elfa muskulatura. W znanym z potężnych magów domu Xolarrin był on zatem prawdziwym wyjątkiem, a to oraz wrodzona bezwzględność i spory łut szczęścia sprawiło, że zaczął szybko piąć się w rodzinnej hierarchii.

Prawdziwymi wrotami do kariery miała być pewna misja, zlecona przez najwyższą kapłankę jego rodu. Szczęście i tym razem uśmiechnęło się do niego, bowiem został wybrany do owej wyprawy zaraz po tym, jak podczas “niefortunnego wypadku”, w którym niewątpliwie maczał palce, zginął jego starszy brat i tym samym awansował na najważniejszą w męskiej linii jego rodu osobistość. Przypadła mu rola fechmistrza, a jego pierwszym sprawdzianem miało być zapewnienie bezpieczeństwa powstającej w północnych rejonach podmroku Enklawie.

Tam jednak szczęście po raz pierwszy w życiu odwróciło się od niego…

Ostrze sztyletu zatopiło się głęboko w plecach nieświadomego obecności wroga czarodzieja. Pierwszy cios nie był jednak śmiertelny i zaskoczony mag zdążył się jeszcze odwrócić, aby spojrzeć swojej zabójczyni w oczy. Kontakt wzrokowy nie trwał jednak długo, bowiem ułamek sekundy później drugie ostrze zatopiło się w jego sercu, zabijając go na miejscu.
Sherrin uśmiechnęła się nieznacznie, widząc z jaką łatwością drow pada martwy na ziemię, lecz jej początkowa radość nie trwała długo. Spotkała się bowiem ze świetnie wyszkoloną strażą domu Xolarrin, gotową pomścić swego towarzysza i nim zdążyła się wycofać w cień, dosięgła ją klinga długiego miecza przeciwnika, tylko o cal omijając serce. Sherr zwaliła się na ziemię w podobny sposób jak jej ofiara i niechybnie by skonała, gdyby nie pomoc doświadczonych w bojach towarzyszy. Jej oprawca stanął nad nią gotów zakończyć to co zaczął, kiedy niespodziewanie silny podmuch gorącego powietrza rzucił nim o ścianę. Wojownik podniósł się z ziemi w samą porę, aby dostrzec pochłaniające niewolników płomienie. Wcale nie było mu ich szkoda, ale mimo wszystko wolał trzymać na dystans swoich wrogów za pomocą mięsa armatniego, a te w jednej chwili wyparowało, podobnie jak zgnieciony pod hałdą skał ogr. Na domiar złego, towarzyszący mu strażnik został zaatakowany przez rozpędzonego dinozaura - bestię jakiej nigdy w życiu nie wiedział i która dosłownie rozszarpywała swoją ofiarę na oczach mrocznego elfa. Wojownik chciał pomóc śmiertelnie rannemu towarzyszowi, nawet poczynił pierwszy krok w jego kierunku, kiedy nagle zwalił się martwy na ziemię, przeszyty strzałą wystrzeloną z łuku elfki.

Po drugiej stronie jaskini sytuacja wyglądała niewiele lepiej. Volgoth’drin w towarzystwie swoich ludzi rzucili się na wielkiego jak ogr rycerza, który wydawał się płonąć piekielnym ogniem. Mimo przewagi liczebnej długie ostrza drowich mieczy odbijały się od jego potężnego pancerza, a nieliczne rany, które udało się mu zadać, nie wydawały się robić na nim choćby najmniejszego wrażenia, a co gorsza - regenerowały się na oczach walczących. Volgoth’drin szybko zrozumiał, że kluczem do pokonania wrogów będzie wyeliminowanie krzyżowca, dlatego rzucił przeciwko niemu wszystkie swoje siły, licząc, że drider oraz ogry zajmą się resztą. Nie wiedział jeszcze jak bardzo się mylił…

Dla twardych jak skała pięści Cliffa znokautowanie ogra było zaledwie rozgrzewką. Prawdziwym wyzwaniem wydawał się być drider, który jednym celnym zaklęciem dosłownie zmiótł dwóch jego towarzyszy nim pięściarz zdążył się zbliżyć. Na twarzy mnicha po raz pierwszy od dłuższego czasu pojawił się uśmiech, bowiem zrozumiał, że znalazł sobie godnego przeciwnika. Cliff rozpędził się i odbił się z dającej mu przewagę wysokości formacji skalnej. Wylądował na odwłoku przypominającego skrzyżowanie mrocznego elfa z pająkiem stworzenia, po czym zasypał go serią silnych kopniaków, które zgruchotały karczystko bestii. Drider zwalił się na ziemię, a stojący na nim Cliff zręcznie się ześlizgnął po martwym truchle, po czym ostentacyjne otrzepał spodnie z kurzu. Tym razem jego mordercze spojrzenie spoczęło na pozostałych przy życiu orkach.

Tymczasem Volgoth’drin wciąż toczył nierówny bój z przewyższającym go wzrostem przeciwnikiem. Wbrew pozorom walka nie była nierówna, ponieważ mroczne elfy przytłaczały swą liczbą otoczonego przeciwnika, lecz dlatego, że żadne ostrze czy trucizna nie imały się ciała krzyżowca. Ten parł do przodu, nie zwracając na rany większej uwagi i powalając coraz to kolejnych przeciwników, aż w końcu skupił swą uwagę na nadzorcy. Volgoth’drin nawet nie zauważył kiedy zdziesiątkowano jego oddział, tak bardzo był zajęty obroną własną. W końcu jednak zerknął okiem za plecy swego przeciwnika i z przerażeniem stwierdził, że na placu boju został sam. To wtedy właśnie spadł na niego cios z siłą górskiej lawiny. Zakuta w stal pięść trafiła go prosto w twarz, nieomal łamiąc mu kark. Stracił przytomność, lecz przed całkowitym zapadnięciem ciemności, dojrzał piekielnego rycerza pochylającego się nad nim.

Szczęście opuściło go po raz pierwszy i ostatni…

Dzięki świetnie przemyślanej zasadzce, awanturnikom udało się zdziesiątkować przeciwnika przy minimalnych stratach własnych. Nie obyło się oczywiście bez mniejszych błędów, ale rezultat starcia przerósł ich własne oczekiwania. W ciągu niespełna trzydziestu sekund jakie upłynęły od pierwszego ciosu, bohaterom udało się wyrżnąć cały oddział drowów co do nogi, a nawet zyskali bardzo cennego jeńca, o czym przekonywał Gromi.
Ten był jednak nieprzytomny i wydawało się, że minie jeszcze trochę czasu nim pojmany nadzorca odzyska przytomność, więc po dłuższej rozmowie i przeszukaniu pokonanych, awanturnicy zdecydowali się wrócić do kopalni, aby rozbić obóz w biurze niegdyś należącym do ich jeńca. Jakże wielkie musiało być jego zdziwienie, kiedy otworzył oczy w znanym sobie pomieszczeniu, by chwilę później dostrzec bladą twarz pochylającej się nad nim rudowłosej elfki. Volgoth’drin w pierwszym odruchu chciał się ruszyć i prawdopodobnie rzucić na kobietę, lecz jego gwałtowny ruch powstrzymał sznur, którym został ciasno skrępowany.
- Zapłacicie za to! Zapłacicie wszyscy! - Warknął w języku wspólnym przez zaciśnięte zęby. Chciał powiedzieć jeszcze jakąś złośliwość, lecz w tym samym momencie padł na niego cień piekielnego krzyżowca. Na jego widok oczy drowa niebezpiecznie się zwęziły.
- Nic ze mnie nie wydusicie! - Krzyknął w nadziei, że ktokolwiek mu przyjazny go usłyszy, chociaż bardzo wątpił w taką możliwość. Enklawa była daleko i prawdopodobnie nikt nie wiedział o losie wyprawy. Volgoth’drin szybko zrozumiał w jak bardzo beznadziejnej sytuacji się znalazł i po raz pierwszy w życiu zaczął przeklinać swój los...

— Skowyt jest brudna, powinna się umyć. Pomożesz?
Nagłe pytanie musiało brzmieć nad wyraz dziwnie, zważywszy, że byli w środku podmroku. Strzęp zakłapał, przyglądając się wyraźnie zmieszanej towarzyszce.
— Włosy ubłocone — chwyciła jeden ze zwiniętych loków — skóra tłusta i we krwi.

Liv zamrugała szybko oczami, przyglądając się przyjaciółce z nie lada zainteresowaniem. Jej spojrzenie zawsze bylo przenikliwe i ciekawskie, więc przynajmniej nie wzbudzała już nim zmieszania u swojej rozmówczyni.

— Ach, no tak — wypaliła po chwili namysłu, zupełnie jakby teraz dotarły do niej słowa. Nie wiadomo było, co sobie pomyślała, ale najwidoczniej dbanie o higienę u Skowyt było dla niej zaskakujące. Mimo to starała się tego nie dać po sobie poznać.
— Ja też się usmarowałam — zaśmiała się cichutko elfka, pokazując jakieś lekkie smagnięcia kurzu na policzkach. Poza tym rudowłosa wyglądała naprawdę ładnie i stosunkowo schludnie, jak na podziemne warunki.
— Ale jeszcze się ubrudzimy, nie wiem czy warto robić to teraz — uśmiechnęła się przyjaźnie do pół-orczycy, przechylając głowę lekko w bok i wciąż lustrując ją tym swoim spojrzeniem.

— Ale teraz... — druidka nie wiedziała, jakich słów użyć — chcę teraz. Wodą się nie przejmuj, jutro stworzę jej wystarczająco, by napełnić wszystkie bukłaki. Nie daj się prosić drugi raz.

Skowyt spojrzała błagalnym wzrokiem. Już wystarczająco ciężkie było kierowanie takich próśb w takim miejscu o takim czasie, wspomnienie konkretnego powodu chyba spaliłoby pół-orczycę ze wstydu.
Elfce nie robiło to większej różnicy, teraz czy później. Skoro sam czyn był nieunikniony, a póki co znaleźli dobre miejsce na spokojną przerwę, to i warto było to wykorzystać.

— Musisz czuć się strasznie ubabrana, ale w sumie się nie dziwię. Po tych pająkach to i ja mam ochotę usiąść w balii pełnej ciepłej wody i zmyć z siebie spojrzenie ich ślip — ciało Livenshyi przeszył wstrząs obrzydzenia, a na skórze pojawiła się gęsia skórka. Te znaki wystarczyły, aby potwierdzić, jak bardzo to przeżycie było dla niej niezapomniane. Kiedy podwijała rękawy koszuli aż za łokcie, miała trochę czasu na przyjrzenie się Skowyt. W oczach elfki ta nie wyglądała bardziej niechlujnie niż zwykle, wręcz wyglądała… Jak zawsze. Rudowłosa zastanawiała się, jak ma to powiedzieć pół-orczycy, bo przecież nie chciała jej urazić.
— Ale wiesz, naprawdę nie wyglądasz jakoś źle. Naturalnie tak. Ładnie — uśmiechnęła się lekko, na potwierdzenie, że sobie wcale nie kpi. Liv akceptowała ją taką, jaka była, a nagła chęć zmiany była raczej nietypowa.
— Ktoś ci powiedział coś niemiłego?

— Nie.

Wyraźnie dało usłyszeć się kłamstwo, którego nie potrafiła ukryć. Zdjęła napierśnik, by odsłonić plecy. Następnie przemyła twarz, rozchlapując na boki czerwoną, rozmokłą farbę. Na koniec zaczęła rozplątywać rzemienie we włosach, by wyjąć makabryczne ozdoby.
Liv niespiesznie pomagała jej w tym, aby nie szarpała za kosmyki, które wplątały się w spinki

— Kto coś mówił? Nie powinnaś ich słuchać, nie znają cię i nie posiadają żadnych praw by krytykować innych — powiedziała pewnym siebie tonem głosu, nie odsuwając się od pół-orczycy. Dotykanie mocno przetłuszczonych włosów nie sprawiało, aby elfka miała czuć obrzydzenie.

— Rudzielec — wreszcie się przyznała — ale nie ty, ten drugi rudzielec.

Skóra skowyt zaczęła powoli oddychać, szczególnie ta na twarzy. Przykryta niemal przez cały czas warstwą farby, dusiła się, suszyła jak wędzonka. *

— Rude jest wredne, weź go nawet nie słuchaj! — oburzyła się długoucha, zupełnie ignorując fakt, że ma identyczny kolor włosów. No, elf to jednak co innego, niż taki człowiek. Ludzie są złośliwi z natury.
— Co za cham — skwitowała kręcąc głową z dezaprobatą.
— Strzęp powinien go ukąsić w dupsko za takie coś — ciągnęła dalej, wyraźnie wzburzona. Nie spodziewała się po tym chucherku takiego buractwa. Wydawał się być wykształcony i uprzejmy, ale widocznie to jeden z tych typów studentów, co to się im w dupach poprzewracało i rozumy wszystkie zeżarł.
— Daj trochę wody z drugiego naczynia i nachyl głowę, zmoczymy ci porządnie włosy, byś mogła je wyszorować. — powiedziała z rezygnacją, wyciągając ręce do pomocy.

— Nie mów tak o nim, nie chciał źle — pochyliła się, jak prosiła Liv. — Jest mądry i miło pachnie, nie to, co Skowyt. — mówiła już spod strumienia wody.

— Ale jest też nieuprzejmy i rani innych — odparła polewając zlepione kosmyki włosów świeżą i czystą wodą.
— Nie powinnaś zmieniać czegoś w sobie dla innych, tylko dla siebie. W ogóle to jego zachowanie jest karygodne. Każdy z nas ma nieprzyjemne myśli na temat innej osoby, ale tego się głośno nie mówi, a już na pewno nie w tak bezczelny sposób. Słyszałaś żeby ktoś zwrócił się do Aravona per wariat, czub, nienormalny? Wylecz ten ropień na nodze, bo na głowę za późno lub inne sprawy? — Liv znowu się nakręcała wzdychając coraz głośniej.

— Robię to dla siebie. Gdybym nie słuchała, co inni mówią, nie byłoby mnie tutaj — odparła Skowyt, odnosząc się do swojego radykalnego plemienia. — A jego chcę posłuchać — zaszła rumieńcem, który ledwo było widać na zielonej skórze.

Livenshyia uniosła brew, jednocześnie masując smukłymi palcami skórę głowy półorczycy.

— Czemu akurat jego chcesz słuchać? Myślisz, że jest mądrzejszy od nas wszystkich i skoro komuś wytyka smród to trzeba się go posłuchać? A jak mi wytknie, że jestem chuda jak szkielet, to mam nagle zacząć się opychać? Czemu niby jego zdanie miałoby być takie ważne i istotne, nie musimy się mu podobać.

— Jest taki smukły i ma ładną twarz. I głos przyjemny — zaczęła wymieniać. — Co jest złego w tym, że Skowyt chce wyglądać dla kogoś ładnie?

Przekręciła głowę w stronę elfki, prezentując wielkie kły i jedno, jakby błyszczące oko. Pytanie mocno kontrastowało z jej licem, którym można by straszyć dzieci. Chociaż przebijały się elfie, smuklejsze rysy, jak chociażby nos, wciąż to orcze dominowały. Do tego jedyne oko druidki męczyła wieloletnia choroba, pokrywająca je bladą barwą. Liv mimo iż dostrzegała wszystkie te wady i niedoskonałości, nie czuła się nieswojo patrząc na Skowyt. Może była to kwestia przyzwyczajenia, a może coś zupełnie innego, jednak krytykujące i oceniające spojrzenie nie pojawiło się nawet teraz.

— Nic. A chciałabyś ładnie dla niego wyglądać? — spytała poważnie, przerywając na chwilę swoją czynność, aby strumień wody nie spływał kobiecie nadto po twarzy, zamiast włosach.
Pół-orczyca przytaknęła, na co elfka odpowiedziała subtelnym uśmiechem, a potem siłą skierowała twarz Skowyt z powrotem ku ziemi.
— W takim razie pozwól sobie umyć te włosy, a nie wiercisz głową — odparła przyjaźnie, powracając do szorowania.

Skowyt, razem z Liv, zniknęły gdzieś poza obozem i wróciły dopiero po dłuższej chwili. Pół-orczyca stanęła za Samem i z zaskoczenia, położyła na jego ramieniu swoją masywną łapę.

Samwise rzecz jasna wyglądał na wycieńczonego, nawet bardziej niż rzeczywiście był. Kiedy inni rozmawiali i cieszyli okazją do wytchnienia i odpoczynku, on siedział na piętach, cały czas z pochyloną w dół głową. W lewej dłoni skrywał jakiś przedmiot, co dało się poznać po nitkach rzemieni opadających na udo barda. Póki pół-orczyca nie podeszła do niego, nie odzywał się wcale, oddychał głęboko i spokojnie i cicho...

Ciężko stwierdzić czy sam fakt zaskoczenia, czy minione wydarzenia związane z pojmaniem przez Duergarów, tak nań zadziałały, ale kiedy ciężka ręka opadła na jego bark, przeraził się widocznie. W pierwszym odruchu próbował strącić dłoń i wtedy to na ziemię potoczył się drewniany symbol przedstawiający biały obłok na niebieskim tle. Samwise podniósł go i spojrzał na Skowyt przenikliwym, acz niewiele w tej chwili rozumiejącym wzrokiem.

— Słaby jesteś jeszcze, śpij obok Skowyt, to nikt ci nic nie zrobi.

Coś nie grało jednak, że bard nie poznał od razu towarzyszki. Jakby słabiej cuchnęła, w zasadzie prawie w ogóle nie dochodziła go jej specyficzna woń. Rzut oka zdradził, co leżało na rzeczy. Skowyt miała czystą twarz i wilgotne, rozpuszczone włosy. Łypała swoim jednym okiem na barda, niepewnie, czekając na reakcję.
Samwise delikatnie uniósł kąciki ust w swoim nikłym uśmiechu i skinął głową na znak zgody.

— Byłaś kiedyś w niewoli? — zapytał.

Czasami ciężko było stwierdzić jakimi torami biegną myśli Samwise’a Avarona, ale takie właśnie pytanie wtedy zadał. Kiedy jakiś temat już go zainteresował, to chyba nigdy nie miał oporów pytać nawet o te potencjalnie trudne dla swojego rozmówcy, czy jak w tym przypadku rozmówczyni.
Jak można było się domyśleć po jej wyrazie pyska, druidkę zaskoczyło to nagłe pytanie. Nie była dobra w zwierzeniach czy w ogóle w rozmawianiu, więc już dawno przyjęła zasadę, żeby mówić i nie myśleć przy tym za bardzo.

— Skowyt wolna jak ptak. Teraz i zawsze.

Wciąż stała - jak przysłowiowy kat nad dobrą duszą - z luźno nałożonym napierśnikiem, którego rzemienie swobodnie dyndały. Przez zamyślenie, wciąż trzymała barda za rękę. Nie odklejała od niego wzroku, jakby zamarła w bezruchu. Mrugnęła tylko raz, co było jedyną oznaką życia obok marszczącego się od płytkiego oddechu nosa.

Arkanobiolog swoje przemyślenia wynikające z odpowiedzi druidki pozostawił dla siebie. Niezręcznie długo trwający uścisk Skowyt również pominął milczeniem. Westchnął tylko ciężko, po czym nałożył z powrotem na szyję amulet i schował go pod ubraniem.

— Usiądź proszę. — Samwise klepnął wapienie skryte pod kocem — Chciałbym wiedzieć jakimi zaklęciami dysponujesz. To co dotąd widziałem ma duży potencjał w kształtowaniu przebiegu bitew.
Coś nagle rozbawiło Samwise’a, po czym kontynuował jakby z trudem powstrzymując śmiech:
— Jak dotąd udało mi się ustalić z resztą, że... — tutaj głos barda nieco się zmienił, jakby kogoś naśladował — ...“najpierw zwiad, potem atak”.

Skowyt nie zrozumiała do końca o co chodzi Samowi. Była spostrzegawcza, ale w zupełnie innych sprawach. Uwaliła się na koc, robiąc przy tym trochę hałasu klekoczącą zbroją.

— Skowyt potrafi kontrolować naturę i wpływać na bestie. Jak Strzęp — wspomniała swojego kompaniona, którego jednak nie było w pobliżu. — Natura oddaje mi się we władanie, nagina do mojej woli. Skąd pochodzę, żyję w puszczy w oddali od osady i jest mi lepiej pośród zwierząt, niż z plemieniem. A ty, jakie masz ple...

Przerwała nagle, zdając sobie sprawę, że niedawno Sam wspominał o niewoli. Czy on był w niewoli? Rozdrapywała rany wspominając o plemieniu?

— Skowyt przeprasza, nie chciała.

— Emmm… nie rozumiem, że… za co tak właściwie? — Samwise kompletnie zdębiał, co próbował złagodzić uśmiechem.

— Rudzielec skrywa żal w sercu, jak matka Skowyt — zdjęła rękawicę i położyla gołą dłoń na klatce barda. — Przeszłość, teraz rudzielec jest wśród swoich.

Chłopak niepewnie chwycił od góry jeden z palców Skowyt i lekko odginając, zasugerował by tym razem jednak nie trzymała jej tam zbyt długo.

— Twoja matka?

— Skowyt nie jest czystym Dzieckiem Czerwonej Ziemi, pierwszym w plemieniu. Matka sprowadziła hańbę na duchy przodków, pozwolili zostać tylko, jeśli dziecko porzuci. Kiedy Skowyt była mała i mogła przeżyć sama, musiała żyć sama.

Lico druidki posmutniało, a dłoń zaczęła zaciskać się, mocno chwytając koszulę Sama. Wreszcie puściła, oparła się na kolanach i wlepiła wzrok w ziemię.
Samwise przyjrzał się Skowyt, po czym zaczął szperać w swoich bagażach. Nastała chwila ciszy, którą wreszcie przerwała pół-orczyca, kierując niezręczne pytanie do towarzysza, kiedy ten jeszcze nurkował w torbie.

— Czy Skowyt jest brzydka?

Samwise wyciągnął jakieś papiery. Były to zapiski, jakie otrzymał od Livenshayi, po czym spojrzał na Skowyt i chwilę przyjrzał się jej.

— Standardy różnych ras różnią się od siebie. Dla pół-orka, może orków byłabyś atrakcyjna. Dla elfa, człowieka, krasnoluda nie. — Samwise wypowiedział te słowa jakby to była oczywista rzecz. Rzeczywiście mógł mieć o tym niejakie pojęcie, był wszak arkanobiologiem, a to łączyło się także z szeroką wiedzą nie tylko z dziedziny potworów czy wynaturzeń, ale także innych ras humanoidalnych. Po tych słowach chwilę jeszcze spoglądał w twarz pół-orczycy, obserwując jej reakcję.

— A dla rudzielca? — zapytała wreszcie, wyraźnie zawstydzona, że rozmowa zeszła na ten temat, który normalnie druidka omijała szerokim łukiem, ale jednocześnie, skrycie, chciała poruszyć.

“Normalna” kobieta pewnie zaczesałaby kosmyk włosów czy przygryzła wargę, Skowyt jednak siedziała, dalej opierając cielsko na kolanach. Bardziej jak kumpel Sama, a nie kobieta, która pyta, czy się mu podoba, czy nie.
Arkanobiolog odłożył zapiski, które dopiero co wyjął. Zwracając już całą swoją uwagę na druidce, odezwał się w sposób możliwie pełny rozwagi.

— Zacznijmy od tego, że kwestia tego, że ktoś mi się podoba... mi, czy tobie to zupełnie naturalna sprawa. Jestem jednak człowiekiem i podobają mi się ludzkie kobiety. Nie do końca wiem jak wygląda to od strony potomków dwóch różnych ras. Tutaj sprawa może być bardziej skomplikowana… jednak co do mnie to tak, tylko kobiety rasy ludzkiej.

Pół-orczyca chwyciła Sama za nadgarstek i spojrzała z gniewem w oku. Gniewem wymieszanym z czymś więcej; zawodem? Być może smutkiem?

— Przecież Skowyt jest czysta. Nie pachnie jak rudzielec, ale... — zbliżyła się niebezpiecznie blisko, zbijając niemal czołami, wiercąc człowieka wzrokiem.

— ...ale korzystnie to wpłynie na relacje z każdym z naszej drużyny. — Samwise nieznacznie odsunął się odruchowo od Skowyt, ale postanowił wytrzymać jej spojrzenie, co nigdy nie było dla niego łatwe i nie oddawać zbyt wiele pola.

Druidka prychnęła ze złości, prosto w twarz barda. Zrobiła się cała czerwona na twarzy. Puściła go i podniosła się, po czym odwróciła do niego plecami.

— Skowyt głupia, pośmiewisko z siebie robi.

Samwise spojrzał za nią smutno, lecz nic nie rzekł. Sięgnął znów po zapiski i wziął się za ich tłumaczenie, dając je odejść. Pół-orczyca po drodze zagwizdała na Strzępa, który szybko przybiegł. Rozłożyła koce przy ognisku, przykrywając jednym dinozaura. Nie chciała, żeby teraz ktoś jej przeszkadzał; ośmieszyła się jako wojownik, próbując przekuć braterstwo w coś innego, wypaczając tym samym piękną ideę więzi łączącej współwalczących.
Nie przypuszczała, że odtrącenie może tak bardzo boleć. Bestie nigdy jej tak nie zraniły, co najwyżej rozszarpały skórę, doprowadziły do krwawienia, ale oddane były ponad podział gatunku, uznając druidkę jak jedną z nich. Nie lepszą, nie gorszą, a równą.

Dotarłszy na miejsce przyszłego obozowiska A’arab Zaraq pozbył się swego bagażu.
- Nie sądze byśmy w tych jaskiniach mogli znaleźć opał, więc będziecie musieli zadowolić się zimnym posiłkiem. Jak poprzednio i teraz chętnie obejmę wartę przez większość czasu, wypocznijcie, czeka nas jeszcze trudniejsza przeprawa niż do tej pory.
- I dla mnie warty nie stanowią problemu, w zasadzie, to nawet je lubię - wtrąciła swoje elfka, choć nie ukrywała, że nie ma zamiaru bić się o tę możliwość.
- A znalezienie czegoś na opał będzie dla mnie wyzwaniem! Załóżmy się, czy coś znajdę, zawsze to jakaś zabawa. Ten moment, kiedy długouchy wraca z niczym i stwierdzasz, że właśnie przegrał zakład… Ponoć ludzie to lubią - wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.
- Unikam hazardu, lecz jeśli Ci się uda zyskasz naszą szczerą wdzięczność - odparł A’arab Zaraq zdejmując hełm.
- Tę mam nieustannie - machnęła ręką i przeniosła spojrzenie na Reva, Sama i Sherr. Na koniec nie omieszkała zerknąć na Skowyt i Cliffa, którzy wyglądali, jakby mieli siebie nawzajem zeżreć - Może wy? Jakieś zakłady? Wdzięczność już mam!
- Nie musisz udowadniać swojego miejsca - odpowiedziała Skowyt. - Po prostu rozbijmy obóz.
- A o co chciałabyś się założyć? - Spytał z zainteresowaniem zaklinacz.
- Że pocałuje nietoperza - zażartowała pół-orczyca, na co Revalion parsknął śmiechem.
- No to bym chciał zobaczyć, ale nasza tropicielka na pewno miała coś własnego na myśli. - Powiedział.
- Akurat nic nie miałam na myśli, ale ta propozycja teraz to kara czy nagroda? - spytała całkiem poważnie
- No właśnie ciężko stwierdzić, dlatego słabo się to nadaje na obiekt zakładu. - Zaklinacz pogładził się po brodzie. - To może jak wygram, pójdziesz ze mną na kolację.
Przekręciła głowę w bok i wykrzywiła minę w dziwnym grymasie.
- No to chyba bardzo nie chcesz ze mną iść na kolacje, bo przecież wiadomo, że znajdę ten opał - odparła podnosząc się na równe nogi i poprawiając rude włosy, które wpadały jej do oczu.
- Ależ wręcz przeciwnie. - Zaklinacz zmrużył oczy wwiercając wzrok w Liv. - Gdybym nie chciał, nie ustalałbym tego jako swoją “nagrodę”, czyż nie? To teraz od ciebie zależy jak bardzo “chcesz” znaleźć opał, dając tym samym znać, że “nie chcesz” się ze mną umówić, hmm? Chyba, że mamy w tej konkurencji jakieś dodatkowe atrakcje, na przykład… że nie dasz rady tego znaleźć w dziesięć minut?
- To masz pecha, bo ja znajdę ten opał, jak nie ona. Nie będę sobie odmrażała dupy przez twoje zaloty - Skowyt przewróciła oczami.
Livenshyia zaniosła się krótkim, subtelnym śmiechem.
- Idę po ten opał. Rev, za dużo filozofujesz, zamiast po prostu wstać i mi pomóc - zakończyła, odchodząc od nich w poszukiwaniu materiałów na ognisko
- Ej, z tego przecież żyję! - Zaklinacz zerwał się na równe nogi i poszedł za elfką.
- Strzęp, pilnuj Liv - padła za nimi krótka komenda.
- No i mają po randce. Zaraz trzeba będzie opatrzyć biedaka.

10 minut później wrócili radośnie z opałem

- Dobrze nam poszło! - Oświadczył tryumfalnie Revalion, udając że wcale nie ma podbitego oka. - Tylko, nie uwierzycie, ciemno tam jak… jak… w jaskini!
- Ja tam nie miałam takich problemów, mała pochodnia wystarczy - odparła Liv, rzucając znaleziska na podłogę, a następnie przygotowując je pod ognisko, które miało przysłużyć każdemu.
- Skończę to i zajmę się twoimi ranami, paladynie… Jeśli chcesz. - zakończyła skupiając się na swoim zadaniu.
- Będę wdzięczny, tylko wpierw dokończę czyścić zbroję, jeśli tak to zostawię jutro nie będę mógł się ruszyć a smród gnijącej krwi nie pozwoli nam zaczerpnąć tchu.
- Dobra, to ja pójdę i przyniosę resztę tego co tam poznajdywałaś, bo za dużo tego było na jedną wycieczkę. - Zaklinacz również rzucił to co miał na rękach, otrzepał się i skierował z powrotem w mrok.
- Dziękuję - spojrzała na niego z uśmiechem na krótki moment, a potem dalej układała znaleziska
Z ciemności jeszcze doszedł ich głos:
- Jakbym w ciągu pięciu minut nie wrócił to wyślijcie akcję ratunkową! - na te słowa Żmij zerwał się do biegu i pognał za Zaklinaczem. No cóż, Livenshyia nie do końca mogła być pewna, czy był z tego zadowolony
- Walnąłeś okiem w skałę, Rev? - zapytał Cliff od niechcenia sprawdzając czy drow śpi. - czytałem, że tu pełno porostów, które mogę dostać się do rany i rosnąć w ciele. Daj się komuś zbadać. Nie boisz się stracić oka, tak po ciemku?
- Nie przejmuj się. Będzie trzeba, wyjmę razem z okiem - pocieszyłą jednooka pół-orczycza. - Najważniejsze to ustalić jaki porost dostał się do oka. Bo takie czerwonawe rosną szybko. Nie możemy tracić czasu. Rozpalaj szybciej ogień, trzeba zdezynfekować nóż. Dobrze, że znalazłeś ten chrust.
- Znalazłaś! - poprawiła go oburzona elfka.
- Jakie to ma znaczenie, jaki ma kolor, jak pójdzie razem z okiem?
- Czas gra główną rolę. Te czerwone trzeba wyjmować z okiem szybko, inne nawet godzinę po zakażeniu.
- Nie rozumiem cię człowieku. Gadasz tylko po to, żeby gadać.
Druidka poddała się. Machnęła ręką i odeszła, robić coś innego. Cokolwiek.
- Ja również mam problemy ze zrozumieniem kiedy tak perorujesz - dorzucił swoje trzy grosze paladyn który właśnie przed chwilą skończył czyścić zbroję, a teraz usiadł przy ognisku, ubrany jedynie w koszulę i mocne skórzane spodnie. Sherrin dyskretnie poszła za przykładem A’arab Zaraqua i zajęła się konserwacją zbroi. Przynajmniej nie będzie skrzypieć i śmierdzieć. Wypadałoby się też przebrać…
- U Skowyt można to zwalić na różnice kulturowe, a u ciebie? - odbił Cliff.
- W zakonie mieliśmy takie powiedzenie - kontynuował A’arab Zaraq - kiedy jedna osoba mówi ci żeś wariat, zignoruj to, kiedy dwie osoby mówią ci żeś wariat, zastanów się nad tym, kiedy trzy osoby mówią ci żeś wariat, nie wkładaj palca do ust bo go sobie odgryziesz.
- Nie zmieniaj tematu na wspominki z zakonu, odpowiedź na pytanie. - drążył Cliff - Dlaczego ty nie zrozumiałeś?
Paladyn w odpowiedzi jedynie uśmiechnął się do Cliffa z sympatią.

- Przepraszam, ale wasza wymiana zdań jest jałowa. - wtrąciła się elfka, która zmuszona była tego słuchać, tylko dlatego, że musieli zacząć gadać przy jej pracy nad wznieceniem ognia. Kobieta ukończywszy rozpalanie ogniska, podniosła się na równe nogi i westchnęła.
- Jakby Revalion nie wrócił, to proszę, zainteresuj się nim, Cliff - zwróciła się do samca-alfa, speca od ciupciania, a następnie przeniosła spojrzenie na A’arab Zaraqa.
- Zajmiemy się tym w biurze nadzorcy? Widziałam tam łóżko, będzie wygodniej - spytała nie chcąc narzucać swojego zdania, a było jeszcze trochę spraw do załatwienia. Samo zajęcie się ranami zabierze jej parę godzin.
- Każde miejsce mi odpowiada, chcesz zacząć od razu? - upewnił się wojownik.
- Tak, lepiej zrobić to teraz, póki mamy chwilę spokoju - odparła Liv z pełnym przekonaniem, patrząc na rozmówcę.
- Co się tyczy naszego nowego aktorzyny - Aravon wskazał drowa. - to chętnie odbędę z nim próbę.
- To dawaj, nie będziemy go tu trzymać cały dzień… albo noc - Sherrin nie była pewna jaka jest teraz pora dnia.
- Tylko nie zapomnij zapytać go o imię - przypomniał paladyn zbierający się by iść z elfką. W duchu żywił nadzieję, że “próba” oznaczała w tym wypadku przesłuchanie.

Aravon pochwycił leżący obok niego łańcuch, który momentalnie stanął w płomieniach. Wstał i spokojnym krokiem ruszył w kierunku drowa. Sherrin zastanowiła się chwilę, po czym ruszyła za nim. Była ciekawa czy udało jej się zabić “właściwego” czarodzieja.
- Z ogniem na drowa? One nie są na to przypadkiem odporne? - Rzucił za nim Revalion. - Może coś bardziej tradycyjnego?
Ten jednak nie zwrócił na to uwagi i robił swoje. W chwili, gdy znalazł się przy drowie przykucnął i obrzucił go wzrokiem. Niestety z tego co dostrzegał nie uda mu się go wybudzić w tej chwili. Tym większe miał drow szczęście, albo pecha. Bardziej prawdopodobnym było, że jednak pecha.

- Zapłacicie za to! Zapłacicie wszyscy! - Warknął w języku wspólnym przez zaciśnięte zęby. Chciał powiedzieć jeszcze jakąś złośliwość, lecz w tym samym momencie padł na niego cień piekielnego krzyżowca. Na jego widok oczy drowa niebezpiecznie się zwęziły.
- Nic ze mnie nie wydusicie! - Krzyknął w nadziei, że ktokolwiek mu przyjazny go usłyszy, chociaż bardzo wątpił w taką możliwość. Enklawa była daleko i prawdopodobnie nikt nie wiedział o losie wyprawy. Volgoth’drin szybko zrozumiał w jak bardzo beznadziejnej sytuacji się znalazł i po raz pierwszy w życiu zaczął przeklinać swój los...
- Nie rzucaj się.
Odezwała się do tej pory niewidoczna postać, skryta w kącie sali. Zrobiła kilka ciężkich kroków, stając w polu widzenia drowa, prowadząc jaszczurze bydlę za grzbiet pancerza. Jaszczur zasyczał groźnie i nastroszył się, kierując pysk w stronę jeńca.
- Nie no, czemu nie. Niech się rusza. - Dodał z wrednym uśmieszkiem Revalion, oparty o ścianę. - Tylko, drowie, upewnij się pierw że masz spisany testament, bo to będzie ostatnie co zrobisz w swoim nędznym życiu.
- Zanim zaczniemy poważną rozmowę, może się przedstawisz? - zagadnął Cliff. Nie słychać było w jego głosie wrogości ani niechęci do jeńca.
Samwise zdążył poznać już imię Drowa, bowiem zapytał o to goblina, który podążał z nimi. Nie wyjawił jednak jeszcze tego faktu innym towarzyszom, zamiast tego teraz z zainteresowaniem odwrócił się w stronę członka rodu Xolarrin słuchając co ma do powiedzenia.
- Volgoth’drin Xolarrin - uniósł się z dumą mroczny elf, po czym splunął pod nogi zbliżającemu się mężczyźnie w masce.
- Oczywiście, że zapłacimy! Wszakże zawsze za dobry występ należy się zapłata! - odezwał się aktor, zaś za plecami pozostałych zapłonęła ognista wstęga oświetlając zamaskowanego. - Dajcie go mnie, a ujrzycie i usłyszycie, czymże jest prawdziwe aktorstwo, prawdziwy dramatyzm oraz nieopisywalny ból!
- Nawet nie wiecie z kim macie do czynienia! - Wtrącił szybko drow, kiedy szaleniec zbliżył się niebezpiecznie blisko do niego. - Jestem PIERWSZYM synem Zeerith Xolarrin, matki opiekunki naszego rodu! Potężnej kapłanki, której moc jest dużo potężniejsza od was i tych, którzy was tu wysłali! Czeka was kara, zostaniecie złapani i poddani niewyobrażalnym torturom, jeśli ten typ chociażby mnie tknie! - Kontynuował Volgoth’drin, a w jego głosie wyraźnie słyszalna była duma i pycha, tak bardzo powszechna wśród wysoko urodzonych drowów. Nie wywarło to jednak na aktorze najmniejszego wrażenia, co wyraził krótkim śmiechem.
- A co nas to obchodzi czyim jesteś synem? - Zapytał bezczelnie Revalion. - Aktualnie to jesteś tylko kupą mięcha, która może wybrać jak zginie. Jeśli będziesz grzeczną kupą mięcha to szybko poderżniemy ci gardło. Jeśli nie to zobaczymy czy twoim rodowodem są zainteresowane rodziny krasnoludów, których tak chętnie ostatnio wymordowaliście. Co ty na to?
- Nic wam nie powiem - mówił w zaparte mroczny elf. - Nie wydusicie ze mnie ani jednego wartościowego dla was słowa - przekonywał.
- Och, nie wiem czy twoja matka opiekunka będzie taka chętna by mścić się za krzywdy wyrządzone jej parszywemu zdrajcy. - brnął dalej zaklinacz, zmieniając front. - Widzisz, ja też mam pewne talenty. Talenty do przekazywania informacji na odległość, drogą magiczną. Nie chciałbyś chyba, żeby w otoczeniu twojej drogiej matki zaczęła rozpuszczać się plotka, że jej drogi synalek tak chętnie podzielił się wszystkim co wiedział? - Revalion zaczął wykonywać skomplikowane gesty prawą ręką. - To jak, wybieraj: parszywy zdrajca czy bohater rodu Xolarrin?
- Bredzisz - odparł Volgoth’drin nie dając wiary słowom maga. - Nikt by nie uwierzył słowom jakiegoś tam podrzędnego maga z powierzchni, ale próbuj swoich sił… Im szybciej się z nimi skontaktujesz, tym łatwiej was wytropią i zabiją. Tracicie tylko czas... - Dodał po chwili - dopóki nie zaoferujecie mi czegoś w zamian, nic ode mnie się nie dowiecie.
Kiedy Volgoth'drin Xolarrin zasłaniał się swoimi wpływami, Samwise rozłożył na biurku nadzorcy swoje narzędzia, które wykorzystywał do sekcji zabitych potworów i pozyskiwania tkanek o przeznaczeniu alchemicznym.
Mroczny elf najwyraźniej spostrzegł działania arkanobiologa, bowiem roześmiał się na głos, a był to śmiech wręcz ociekający kpiną.
- Myślisze, że te śmieszne, maleńkie ostrza będą w stanie wydusić ze mnie cokolwiek? Nie było Cię na świecie, rivvil, kiedy przelewałem krew na arenach Menozberranzan. Czymś takim możesz mi co najwyżej wyczyścić brud spod paznokci - zadrwił sobie Volgoth’drin.
Kiedy arkanobiolog powyciągał wszystkie narzędzia, pozostawił je do ewentualnego użycia, sam zaś wyjął jeszcze sucharki i podgryzając je po drodze wyszedł z pomieszczenia.
- Najwyższy czas na przedstawienie! - rzekł Aravon chwytając drowa i ciągnąc ku wyjściu. - Zróbcie miejsce! Scena musi być odpowiednia dla tego rodzaju sztuk!
- Zaczekaj - powiedział Cliff - pozwól mi, jestem tylko amatorem, jeśli zawiodę ty dokończysz.
Aktor spojrzał na niego nie powiedziawszy ani słowa. Najwidoczniej rozważał, czy przystać na propozycję Cliffa. Nie minęła nawet minuta, gdy tamten usłyszał odpowiedź.
- Absolutnie nie! Toż to pierwsza prawdziwa okazja, by ukazać wam czym jest prawdziwy teatr! - rzekł, po czym ciągnął drowa dalej.
- A cóż to? Zawiść o amatora? - zapytał Cliff - Nie daj się prosić. Tym bardziej, że na tym zyskasz. Poprzez kontrast, moje amatorstwo poprzedzające twój kunszt.
- By coś potrafić najpierw trzeba ujrzeć kogoś innego, zatem pozwól mistrzowi działać!
- Widziałem fachowca przy pracy, miałem miejsce lepsze niż pierwszy rząd - warknął Cliff - Ale zaczekaj chwilę, nie od nas to zależy. Volgoth’drin może sprawić, że nasza sprzeczka jest bezcelowa. - spojrzał pytająco na więźnia.
- Rivvil, wy chędożone psy! - Krzyknął na nich jeniec. Próbował się rzucać na wszystkie strony, lecz nie dało to oczekiwanego efektu. - Dosięgnie was gniew pajęczej królowej! Zapłacicie za to, słyszycie?! Zapłacicie!
- No dobra, jak to planujesz zrobić? - zapytał Cliff ignorując wrzaski i wpychając jeńcowi kawał szmaty w usta. Patrząc na te przepychanki Sherrin westchnęła i poszła stanąć na warcie. Nie zapowiadało się, by mężczyźni rychło ustalili kto torturuje drowa, a ona nie miała siły się z nimi wykłocać. Uśmiechnęła się mijając Skowyt i Liv, i poszła usadzić się przy koryatarzu prowadzącym do Enklawy.
- Strata czasu. Skończmy to. - Pół-orczyca przyłożyła maczugę do skroni drowa. Nie podobało się jej znęcanie nad jeńcem, dla niego też pewnie ulgą byłoby przejść do świata duchów.
Zakneblowany drow jedynie spojrzał na nią gniewnie, lecz nie wydał żadnego dźwięku. Wyglądało na to, że zdążył się pogodzić ze swoim losem i czekał już tylko na śmierć, która wyzwoliłaby go z okowów tego brutalnego świata.
- Być może, ale to nie on o tym decyduje! - odrzekł jej Aravon. - Teraz zaś nadszedł czas na przedstawienie!
- To nie jest przedstawienie - Skowyt warknęła na Aravona. - a to jest wojownik, który zasługuje na śmierć.
- Zapewniam, iż nie ominie ona ani jego, ani… - aktor zrobił dłuższą pauzę. - ...innych.
Następnie ruszył z drowem, by wreszcie wyciągnąć go z tego małego pomieszczenia niespełniającego wymogów, by być dobrym na występ. Na całe szczęście na zewnątrz już nie było tego problemu. Aravon wytargał jeńca mniej więcej na środek, by następnie zabrać się do dzieła.
W pierwszej kolejności należało tegoż ucharakteryzować, zaś, by tego dokonać trzeba było pozbyć się tych przeklętych włosów z jego głowy. Zebrał je w lewą dłoń i pociągnął w górę, tym samym unosząc włosy i przytwierdzonego do nich drowa. Następnie drugą ręką owinął wokół nich część swego łańcucha, by wreszcie zwieńczyć to zapłonem tegoż oraz błyskawicznym szarpnięciem, którego efektem było jednoczesne zrywanie i palenie włosów z głowy drowa.
- Stary, strasznie śmierdzą te spalone włosy - powiedział Cliff. - Weźmy się naprawdę do roboty. Sam ma dobre narzędzia, oprawiał nimi tego umbrowego kolosa co nas napadł przy wejściu. Zacznijmy od paznokci, potem idziemy po kolei w górę. Palce, kostki. Tu zadajemy pytania, jeśli nasz gość okaże się zbyt głupi by odpowiadać kontynuujemy. Potem piszczele i kolana. i kolejna przerwa na rozmowę. Jak dojdziemy do obdzierania jajek ze skóry to myślę, że będzie koniec. Jeśli nie, zajmiemy się rękami.

Kiedy krzyżowiec zobaczył co jego kompani wyprawiają z jeńcem, ręce mu opadły. Nie zwlekając podszedł do drowa odsuwając przy tym na bok Cliffa i Aravona, następnie wyszarpnął mrocznemu elfowi knebel z ust.
- Pamiętasz mnie - raczej stwierdził fakt niż zapytał, złapał przy tym jeńca za krępujące go sznury i ustawił do pionu pod ścianą. - Oszczędziłem Cię bo masz informacje które są dla nas przydatne… masz takie prawda?
Oszpecony drow zsunąłby się po krześle, gdyby nie podtrzymującego go łańcuchy. Z czubka jego głowy spływały strumyki krwi po tym jak Aravon zafundował mu przymusowe “strzyżenie”. Volgoth’drin uniósł głowę i obdarzył paladyna wzrokiem szukającym nici porozumienia. - Zakończ to… Na niewiele się wam zdam - powiedział słabym głosem.
A’arab Zaraq zmierzył jeńca wzrokiem twardym i na pozór bezlitosnym, w rzeczywistości jednak starał się ukryć wzbierającą w nim litość.
- I tylko tyle? Skamlesz o śmierć? - Pytał a jednocześnie uniósł opancerzoną dłoń i zacisnął ją w pięść. - Jeśli tylko tego chcesz… nie będziesz nam więcej potrzebny.
- Czekaj… - Mruknął mroczny elf, choć zaraz po tym umilkł na chwilę jakby zastanawiał się nad pobudkami, które teraz nim kierowały. Skoro miał zginąć, to równie dobrze mógł wyjawić nieco swoich tajemnic. Te w zaświatach na niezbyt wiele by mu się zdały…
- Co chcesz usłyszeć? - Zapytał, po czym szybko dodał. - Są pewne rzeczy, których i tak ci nie wyjawię, ale może coś z tego co wiem przyda się w czekającym was starciu z moją rodziną… - odparł uśmiechając się złośliwie na samą myśl o wyrównaniu pewnych rachunków.
- Doskonale - rzekł paladyn opuszczając dłoń powoli - pierwsze pytanie: Krasnoludy z Bolfost-Tor ciągle żyją?
- Zatem oni was tu przysłali… - zaciekawił się mroczny elf. - To w sumie było do przewidzenia. Żyją, ale nie potrwa to długo. Moja siostra, Quarra, przygotowuje rytuał specjalnie z myślą o nich. Niebawem skończą na ołtarzu.
- Kiedy?
- Tego sam nie wiem. Nie bardzo mnie to interesowało, prawdę mówiąc. Przygotowania kapłanek jednak zajmują im trochę czasu, zwłaszcza, że to leniwe dziwki są - odparł nonszalancko, po czym splunął na ziemię ze wzgardą.
- Kolejne pytanie - paladyn szedł za ciosem - czarodziej który był z tobą to Amandracul?
- Nie. Ten skurwysyn, Amandracul, to niestety mój kuzyn, natomiast mag, który mi towarzyszył, to jeden z wielu “żołnierzy” domu Xolarrin.
- Znakomicie - pochwalił drowa A’arab Zaraq - przejdźmy do czegoś naprawdę użytecznego. Ilu żołnierzy broni enklawy, jakie macie zabezpieczenia, i najważniejsze, czy jest tylne wejście?
Volgoth’drin uśmiechnął się nieznacznie w odpowiedzi, po czym powiedział:
- Najpierw ty zrobisz coś dla mnie. Zabierz tych *dwóch* - wskazał ruchem głowy Aravona oraz Cliffa - z moich oczu. Nie mogę się skupić mając ich przed sobą - dodał fałszywie niewinnym głosem.
- Zapomniałeś już o co się targujesz? - Zapytał spokojnie paladyn. - Odpowiedz lub spełnie twoją wcześniejszą prośbę, milczacy i tak jesteś bezużyteczny.
- Wątpię, abyś był w stanie dotrzymać swojej obietnicy mając ich obok - odparł drow. - Dostrzegłem błysk w ich oczach, kiedy bliski byłeś zadać mi kończący cios.
- Twój bóg… jaką wieczność obiecuje swym wiernym? - Paladyn uniósł prawicę, a jego ciało spowiły piekielne płomienie.
- Pytasz o pajęcze otchłanie? - Mroczny elf wydawał się nie zwracać uwagi na groźbę ukrytą w słowach rycerza. - Podobno nie jest to zbyt urocze miejsce, zaprojektowane jako świat wiecznych zmagań, zdrad i pięcia się po drabinie hierarchii. Nie wiele się to różni od świata drowów…
- Chyba rozsądek opuszcza drowa, odstąp paladynie na dłuższą chwilę. - wtrącił się Cliff.
- Dość już czekaliśmy - krzyżowiec zbył prośbę kogucika. - Co do ciebie - zwrócił się teraz do drowa - to zapamiętaj imię Tyra, być może kiedy twa dusza zapragnie uwolnienia i wezwiesz go po imieniu, okaże Ci litość… być może, zawsze lepiej mieć nadzieję.
Po czym zadał jeden prosty, zabójczy cios. Cliff doskonale wyszkolony w walce bez użycia broni próbował powstrzymać zbrojne ramię, lecz zareagował odrobinę za późno, a może to wrodzony każdej żywej istocie strach przed ogniem spowolnił jego reakcję tak, że mimo wielkiej wprawy nie udało mu się powstrzymać śmiertelnego uderzenia.

Po udanej zasadzce udali się z powrotem w sporne miejsce – do kopalni. Choć Samwise uważał to za stratę czasu i zwiększenie ryzyka zaobserwowania zbliżającego się zagrożenia do enklawy, to miało to także swoje plusy. Prawdą było, że potrzebowali czasu na odpoczynek i dokładniejsze przygotowanie się do chyba najtrudniejszego punktu ich misji, jakim było zniszczenie enklawy. Mieli także jeńca, z którym należało coś zrobić. Jedna z dostępnych opcji było dostarczenie go krasnoludom jako cennego jeńca.

Samwise nie brał udziału w wyciąganiu zeznań z Drowa. Zgodnie z jego wcześniejszymi słowami uznał to za bezcelowe. Wyszedł z tymczasowej sali tortur z wyraźnym niesmakiem na twarzy. Niedługo po nim podążył Gromi, który najwyraźniej wystraszony zapałem innych do zadawania bólu tak podobnym do Drowów, postanowił nie odstępować go na krok. Samwise wyciągnął miecz zatrzymanego mrocznego elfa i raz jeszcze go obejrzał. Obrócił się i zatrzymał wzrok na wysokości idącego za nim goblina.

- Niewola niszczy jedną jak i drugą stronę... ale nie musisz obawiać się że ciebie to spotka. Wszystko co dotąd powiedziałeś znalazło poparcie w rzeczywistości. Nie ma w tym nic zaskakującego, ale i tak dziękuję. Według opowieści gobliny są z natury złe, ty jednak wydajesz się kierować tylko egoistycznie swoim interesem. W zasadzie nie ma w tym wiele złego. Sam często tym się kieruję.

Na widok wychodzącej Sherrin z tego samego pomieszczenie co oni wcześniej, Samwise schował miecz.
- Tracimy tu czas, już nie mówiąc o tym, jak nierozsądnym pomysłem było tu przychodzić. – zwrócił się do Sherrin i równając się ramię w ramię ruszył razem z nią, widząc jaki kierunek obrała. Goblin jak cień podążył za nimi i to do niego Samwise kierował kolejne słowa.

- Musimy trochę odsapnąć nim ruszymy na Enklawę - odparła Sherrin, opacznie rozumiejąc słowa Sama. - Włamanie się do podziemnego miasta to nie to samo co zrobienie zasadzki.

- Pewnie masz rację… Choć jak już tu jesteśmy powinniśmy wycofać się za most. - Sam zamyślił się po czym zapytał z uśmiechem, wpatrując się w ciemności korytarza przed nimi. - Masz jeszcze te słodkie bułeczki?

- A weź mi nie przypominaj o nich! - jęknęła Sherrin. - Jak wrócimy to kupię sobie calą torbę! Magiczną! W końcu mnie będzie stać…

Samwise uniósł swoją, podobną, magiczną torbę.
- Mamy dwie - zaśmiał się cicho

- O tak! I daktyle, i kandyzowane wiśnie, i rodzynki, i figi, i pomarańcze w syropie… - rozmarzyła się zabójczyni.

- Już, już… - Samwise pokiwał uspakajająco dłonią - Skupmy się, nie chcę by znów mnie coś dopadło w tych ciemnościach. - po chwili jednak przecząc swoim słowom, ponownie zapytał o mało istotną rzecz - Jesteś z południa?

- Tak, z Cal… Calimshanu - odparła z wahaniem dziewczyna.

- Do Waterdeep często przybijały statki handlowe z Calimportu - Samwise zamilkł.

- Pewnie tak. Ja przybyłam lądem - oględnie odparła dziewczyna.

- Zastanawia mnie, czy mag którego zabiłaś to był ten...Amandracul? - odezwał się po chwili, a następnie arkanobiolog zwrócił się do goblina - Może Gromi wie, jak się nazywał?

- Gromi nie wiedzieć. Nie znać wszystkich, ale to nie Amandracul - odparł goblin.

- Gromi, a chcesz pozostać w podmrokach?

- T-tak… Chyba tak - zająkał się goblin.

- Mógłbym oddać cię w ręce krasnoludów i powiedzieć by traktowali dobrze póki nie wrócę. Tutaj nie za bardzo wiem gdzie mógłbyś sie udać, a też wciąż nie do końca ufam by wypuszczać póki nie załatwimy swoich spraw.

- Krasnoludy?! Nie krasnoludy! Krasnoludy nienawidzić gobliny, gobliny nienawidzić krasnoludy!

- Gorsze od drowów? - Samwise znów zamyślił się - Zastanowiłeś się nad tym o czym rozmawialiśmy wcześniej? O uwolnieniu niewolników?

- One zabijać i zjadać gobliny! - Przekonywał Gromi w pełni przekonany o tych rewelacjach. - Gromi nie myśleć wiele o klan. Gromi bać się o swoje życie - dodał po chwili.

- To dokąd pójdziesz Gromi? Samojeden w podmrokach?

Goblin wzruszył ramionami.
- Gromi nie myśleć zbyt wiele - stwierdził i na tym ta rozmowa się zakończyła.

Kiedy mieli już odejść na odpoczynek, Samwise modlił się do Akadi, choć tak na prawdę, to myślę, że potrzebował w tym momencie zebrać siły by przezwyciężyć swój strach przed śmiercią w tych klaustrofobicznych podziemiach.

Wystraszył się kiedy podeszła doń Skowyt. Nie wiem do dziś o czym rozmawiali. Samwise nigdy nikomu o tym nie mówił. Po rozmowie znów wziął się za tłumaczenie tekstu, który starał się rozszyfrować za pomocą wcześniej spisanego słowo w słowo listu nadzorcy kopalni. Skończył dość szybko bowiem dużo czasu spędził nad tym już wcześniej.

Zwoje miały dziesięć lat i opisywały wysiłki drowiego kapłana imieniem Narlanafael. Prowadził on grupę czarodziejów i kapłanów z powrotem do „zagubionej Enklawy". Ekspedycja ta nie powiodła się i nie miała praktycznie nic wspólnego z obecnymi, znacznie mniej potężnymi mieszkańcami enklawy drowów. W notatkach tych wspomniano o wspaniałym mieście mrocznych elfów, położonym gdzieś na południowym-wschodzie. Pojawia się w nich też wzmianka o tamtejszej świątyni, opisywanej jako miejsce połączone z kręgiem teleportacyjnym.

Kiedy Samwise skończył zapisywać tłumaczenie, ukradkiem, niewesoło spojrzał na pół-orczycę i sformułował proste zaklęcie. Było to zaklęcie pozwalające przekazać w dwie strony ledwie słyszalny szept na dość dalekie odległości, lecz znów nie wiem w jakim celu, ani co powiedział wtedy Samwise do Skowyt, ani czy mu coś odpowiedziała.

Listek zadrżał pod ciężarem kropli, która po nim spłynęła. Kropla spadła na kolejny i kolejny, kierując się zielonymi piętrami ku dołowi. Wreszcie spadła z ostatniego liścia, rozpryskując się na policzku pół-orczycy, budząc ją ze snu.
Zamiast na zimnym podłożu podmroku, leżała pośród traw. Spojrzała tam, gdzie powinno znajdować się sklepienie, by ujrzeć korony drzew przez które ledwie przebijały się leniwe promienie światła. Była w obcym miejscu. Nie rozpoznawała w nim swojej puszczy, chociaż ledwo dochodził do niej zapach, pachniało nieswojo.
Podniosła się i przetarła oczy. Wszystko rozmywało się nienaturalnym blaskiem, lekko falowało jak para na wietrze. Nastroszyła uszy, mając nadzieję, że może polegać chociaż na tym zmyśle. Wokół panowała ponura cisza.

Poczuła nagle coś. Coś nieznanego, co wskazywało kierunek, chociaż nie przerywało ciszy. Było jakby wewnątrz niej, instynktem, który nakazywał iść. Szybciej. Jeszcze szybciej.
Sama nie wiedziała, kiedy zaczęła biec. Pędziła pośród drzew, zostawiając daleko za sobą troski i zmartwienia. Cel był tak bardzo daleko, jednak nie miało to znaczenia, mogła gonić bez końca, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Wreszcie i sam cel przestał mieć znaczenie, po prostu sunęła przed siebie, czując jak zlewa się z otoczeniem.

Wokoło świstały drzewa, które mijała niczym duch. Nic nie mogło stanąć na jej drodze, była jednością z naturą, czując podświadomie każdy omijany korzeń, każdą gałąź. Całość, której była integralną częścią i do której należała jak do żadnej innej...

Wielka wilczyca leżała na miejscu Skowyt, machając rytmicznie łapami. Tak samo jak pół-orczyca, miała tylko jedno oko, wiecznie zamknięte w smutnym grymasie. Biegła w miejscu, nie budząc się z ciężkiego snu, dopóki obok nie przeszła znudzona Livenshyia.
Gdyby nie leżący obok Strzęp, do głowy elfki nawet nie wpadłby pomysł, że być może druidka odkryła w sobie nowe moce. Widok dinozaura jednak utwierdził ją w przekonaniu, druidzi z jej miasta mieli podobne zdolności. Liv kucnęła koło psowatej, która przebierała nerwowo łapkami jakby przed czymś lub kimś uciekała. Kobieta pogładziła ją po sierści, jakby chciała uspokoić.

— Skowyt. To ty, prawda? — spytała szeptem, woląc się upewnić, że nie robi z siebie przygłupa

Zwierzę otworzyło oko i rozejrzało się nerwowo, zdezorientowane nowymi doświadczeniami wzrokowymi. Gwałtownie się ruszyło, szturchając przy tym pyskiem elfkę. Nagle zaczęło transformować się, przybierając coraz bardziej znajome kształty, aż wreszcie pod dłonią Liv znalazła się talia pół-orczycy. Przez całe zamieszanie, aż Strzęp wyjrzał spod kocyka, nie rzucając się jednak na nikogo, gdyż doskonale poznawał zapach obu kobiet.

— Dziwny sen. Skowyt biegła, dopóki coś jej nie obudziło... — wytłumaczyła druidka zaspanym głosem.

— Przepraszam, to moja wina — wytłumaczyła się tropicielka i nim zabrała dłoń, poklepała druidkę po boku.
— Myślałam, że może masz zły sen… poza tym, to… Jak samopoczucie? W końcu odpoczywasz, co? — zagaiła z przygłupio wesołą miną i usiadła sobie na gołej podłodze.

Pół-orczyca usiadła, zrzucając z siebie resztę koca. Posunęła się, robiąc miejsce Liv, żeby nie siadała na zimnej i twardej ziemi.

— Sen nie zły. Skowyt biegła przed siebie, wolna, bez uwagi na otaczający ją świat. Teraz... teraz już nie... — przygnębienie miała wymalowane na całej twarzy. Livenshyia zrobiła wielkie oczy i jednym szybkim hopsnięciem znalazła się tuż obok. Zadziwiające było to, jak chętnie osoby, które budziła nocą, dzieliły się z nią kawałkiem swojego posłania.

— Gdybym wiedziała, to pozwoliłabym ci dalej biegać, myślałam, że to coś złego w tym śnie się działo i się ucieszysz gdy cię zbudzę — mniej więcej tak elfka sądziła, choć też liczyła się z tym, że kogoś w końcu wkurzy tym, że łazi po obozie i szturcha innych.
— Nie smuć się, zrobię ci napar z ziół na sen, jeśli ma ci być przeze mnie przykro — Liv sama posmutniała, teraz trawiło ją poczucie winy.

— Nie — szybko wtrąciła Skowyt — to nie przez Liv jest Skowyt przykro!
Ściszyła ton wiedząc, że zbyt głośno mówiła.
— Skowyt po prostu czuła się wolna we śnie, a teraz musi być znowu sobą.

— Ja mogę pójść i znowu będziesz mogła biegać na wolności, nie martw się — objęła pół-orczycę ramieniem, kładąc głowę na jej barku
— Jeszcze masz kilka godzin snu, po prostu ja trochę mniej go potrzebuję. Chcesz to pójdę, porozmawiamy po odpoczynku, co? — uśmiechnęła się ciepło, wyczekując odpowiedzi.

— Wolałabym, żeby Liv została — odparła druidka, przytulając twarz do włosów elfki.

Było jasnym, że coś gryzło Skowyt. Normalnie nie zwracała się do elfki po imieniu, zamiast tego preferując proste określenia związane z wyglądem lub wyraźnymi cechami charakteru. Pół-orczyca była niemal transparentna dla kogoś, kto poznał ją bliżej. Nie potrafiła kłamać czy skrywać emocje, prawda była widoczna jak na dłoni.

— Och, no dobrze — jęknęła lekko zaskoczona, poklepując dalej jej ramię
— Mogę zostać na chwilę, cichutko porozmawiamy, ale potem pójdę, bo powinnaś odpocząć przed następnym wyruszeniem w drogę. Czuję, że nie będzie ani łatwo, ani łatwiej — westchnęła nostalgicznie, jednak szybko jej kąciki ust powędrowały w górę, na myśl o niedawnej rozmowie z Revalionem, którego długo trzymała w myślach.
— No powiedz co się dzieje, że wolisz śnić? Znowu ktoś ci coś durnego powiedział? Naprawdę strzelę im kiedyś w tyłki.

— Powiedział... — westchnęła na samą myśl o zwierzaniu się, które było dla niej trudne. — Powiedział, że Skowyt nie jest człowiekiem i dlatego nie jest atrakcyjna...

Była bardzo spięta i zawstydzona, ale czuła, że powinna komuś o wszystkim powiedzieć, zrzucić to z siebie. Kto inny tutaj nadawał się bardziej, niż Liv, którą traktowała prawie jak siostrę?
Livenshyii zrobiło się przykro. Ona nigdy nie czuła takich problemów, bo nawet jeśli komuś się nie podobała, to po prostu jej to nie obchodziło. Zazwyczaj jednak była lubiana i inni reagowali na nią pozytywnie, czy to mężczyźni czy kobiety. Co ciekawsze, akurat w głowie miała wciąż chłodny dotyk zaklinacza, a tutaj taka odmiana…

— Wiesz Skowyt, to nie tak, że będziesz nieatrakcyjna dla każdego ludzkiego mężczyzny. Tu nie chodzi o rasę, bo to naprawdę cienka linia i jest często przekraczana. Być może w tym przypadku po prostu… Uch, ma inny gust. Tobie też na pewno nie każdy się podoba, pamiętasz mojego brata? — elfka doznała przebłysku — Niezbyt wysoki, jasne włosy, jasne oczy, skóra blada, dosyć chudy, uszy długie jak moje. Podobał ci się?

— Może... — odpowiedziała tajemniczo, chociaż było jasnym, że tak. — Ale Liv jest ładna, ją każdy lubi, a Skowyt gardzą, bo jest pół-orkiem.

— Umm… — zamyśliła się robiąc głupią minę. Zaciekawiło ją, co by na to powiedział jej brat, dowiadując się, że spodobał się Skowyt.
— No dobrze, a Cliff ci się podoba? — spytała, nie chcąc już komentować tego, czy ją ktoś lubi czy nie. Po co kopać leżącego.

— Cliff Skowyt denerwuje, nie uważa w czasie walki — pół-orczyca zezłościła się. — Pcha się pod nogi... — przerwała, zanim zupełnie się uruchomi i wytknie wszystkie wady kompana.

— No widzisz i do tego zmierzam, że nie każdy każdemu się spodoba! Ja też na pewno nie podobam się każdemu, możesz rano kogoś spytać, zobaczysz! — uśmiechnęła się radośnie, mając nadzieję, że pół-orczyca jakoś to przegryzie.
— Powiem ci, że mi ten Samwise się wcale nie podoba, mam inny gust. No, ale to nie jest istotne. Po prostu się nie przejmuj tak, bo jak nie ten to inny. Nie jesteś jakąś odpychającą maszkarą. Widziałaś kiedyś Hobgoblina? To to jest świństwo! A ty jesteś naprawdę urocza! No i miła, pomocna, troskliwa, wiesz. Masz wiele cudownych cech!

— Ale Skowyt nie lubi Cliffa, bo się źle zachowuje. Skowyt nie lubią, bo jest pół-orkiem. Skowyt nie zrobiła nic, żeby na to zasłużyć. Skowyt tolerują tylko zwierzęta — pogłaskała śpiącego Strzępa — a inni patrzą z pogardą. Skowyt chciałaby być elfem, jak Liv, wtedy nikt by jej nie mówił nic złego. Liv się stara, ale Skowyt wie, że nie jest miła i troskliwa, miała ochotę rozbić głowę drowa, nie go puścić wolno. Tak nie zachowuje się ktoś miły i troskliwy.

— To chyba ja też nie jestem miła i troskliwa, bo widzisz — tutaj Liv zrobiła krótką pauzę
— Też miałam ochotę go ustrzelić. Nie znoszę drowów. Ale, co do tego, że cię nie lubią, to się mylisz. Lubią cię, to że nie jesteś dla kogoś atrakcyjna, nie oznacza, że nie ma on ochoty z tobą rozmawiać lub spędzać czasu. Ja ciebie lubię, Revalion i Sam na pewno też, myślę, że A’arab Zaraq czy Sherrin również. Żmij ciebie uwielbia, Strzęp cię kocha… no, ale jak słusznie zauważyłaś, to zwierzęta — zamyśliła się na chwilę elfka i odchrząknęła.
— Bycie elfem też nie jest takie proste. Ja nawet cycków nie mam — zaśmiała się rudowłosa, spoglądając na klatkę piersiową Skowyt, która była bardziej obszerna.

— Myślisz, że to ma znaczenie? — Skowyt obnażyła jedną, pokaźną pierś. — Może powinnam je mu pokazać?
Szczerze zamyśliła się, czy ma to jakiś sens. Sama nigdy z nikim nie flirtowała, a już na pewno nie używała swojego seksapilu.

— Nie, nie pokazuj nikomu — Liv nerwowo zaczęła machać rękami w geście zaprzeczenia, a jej oczy zmrużyły się bardzo. Głupi uśmiech pozostał na jej twarzy przez dłuższą chwilę.
— Tak się nie robi, nie wolno się rozbierać przed ludźmi. Pewnie gdyby to był jakiś perwersyjny osobnik, to by się ucieszył i na pewno zdobyłabyś go takim gestem, ale Samwise na pewno taki nie jest. Myślę, że powinnaś próbować dotrzeć do niego poprzez rozmowę i to nie sugestywną, nie nachalną, nie przekraczać pewnej odległości, żeby nie czuł krępacji. Ewentualnie, może jednak zaakceptujesz to, co ci powiedział i spodoba ci się ktoś inny? W Srebrnej Gwieździe jest wielu dzielnych mężczyzn, na pewno będzie tam taki, któremu podobają się silne kobiety obdarzone kształtnym ciałem, które można złapać za krągłości. Mnie to można chwytać za kości co najwyżej i zazwyczaj też nie podobam się innym, niż elfom. Także naprawdę nie bierz do siebie tego, co rudzielec ci powiedział, przynajmniej nie kłamał, prawda? To chyba lepsze, niż jakby miał cię oszukiwać — uśmiechnęła się szczerze do Skowyt, mając nadzieję, że przekazujac te rady, nie przemyca niechcący między wierszami własnych uczuć.

— Liv jest najlepszym, co spotkało w życiu Skowyt...
Druidka prawie uroniła łzę wzruszenia. Mocno objęła elfkę, przyciskają jej twarz do gołej piersi.
— Szkoda, że Liv jest kobietą. Skowyt wybrałaby ją na partnera.

Przyciśnięta do obfitego, zielonego cycka, poczuła jak brakuje jej tlenu. Mimo to poklepała druidkę po plecach, bo teraz tam znajdowała się jej chuda ręka.

— Miło mi, że tak mówisz. Jako mężczyzna byś mi się podobała, silna i troskliwa o swych bliskich. Nie takie chucherko jak ja — powiedziała ciepło i zaczęła pomału odrywać się od uścisku
— A wiesz, w sumie to i fajnie, że się umyłyśmy. Fajnie jest choć trochę pachnieć — uśmiechnęła się wesoło, zaczesując kosmyk włosów Skowyt za jej ucho.

— Ruda może spać, jeżeli chce?
Pół-orczyca opadła na koc, ciągnąc za sobą elfkę. Przytuliła ją jak pluszaka i przykryła kocem.
— Niech zostanie ze Skowyt chociaż, dopóki nie zaśnie... — wreszcie poprosiła, ziewając i mrużąc zmęczone oczy.

Rudowlosa wydała z siebie stłumione jęknięcie, kiedy to siła została powalona na posłanie. Nie mogła spać, gdyż obowiązki ją wzywały, jednakże Skowyt nie dała jej wielkiego wyboru. Westchnęła bardzo ciężko, czując się przyduszona masywnością druidki, ale nie zamarudziła nawet słowem.

— Śpij dobrze, mam nadzieję, że znowu będziesz śniła o bieganiu — szepnęła ciepło elfka, gladzac kobietę po czystych włosach.

Livenshyii było żal pół-orczycy, która najwyraźniej miała duszę głębszą niż większość orków. Chciała tego samego co każda, delikatna kobieta, a nie mogła znaleźć tego nawet namiastki. Liv niewiele mogła pomóc, oprócz podzielenia się własną opinią. Bardzo lubiła tą z pozoru prostą druidke i serce się krajało, gdy ta była smutna. Po pewnej dłuższej chwili przemyśleń, ciało Skowyt zdawało się odpłynąć. Tropicielka zakryła pierś pół-orczycy, chowając ją z powrotem pod materiał koszuli, po czym wyswobodziła chude ciało z uścisku. Nakryla śpiącą kobietę kocem, pogłaskała Strzępa po łbie i wstała, aby czuwać nad odpoczywajacymi. Cudowny humor, jaki pozostał po rozmowie z Revalionem odpłynął ustępując miejsca nostalgicznej zadumie.

Wraz z pierwszymi promieniami słońca, do Zapomnianych Krain zawitał nowy dzień, który niósł zapowiedź kolejnych ekscytujących wydarzeń w całym znanym śmiertelnikom świecie. Jednakże tego mroźnego w północnych rubieżach Faerunu poranka, pewna grupa awanturników nie mogła cieszyć się promieniami słońca, ni obietnicą nastania lepszych czasów. Nie było im nawet dane porządnie odpocząć, albowiem świt zastał ich w podmroku; w krainie wiecznych ciemności, ukrytej tysiące metrów pod powierzchnią ziemi, gdzie uczucie klaustrofobicznej ciasnoty i milionów ton wiszących ponad głową skał było wręcz przygniatające. W miejscu, gdzie nie ma miejsca na błędy, choćby te najdrobniejsze. Tu bowiem nawet najlżejszy szelest zwykł oznaczać zbliżającą się śmierć…

Nic zatem dziwnego, że mało kto był wypoczęty po długim odpoczynku, który na szczęście upłynął bez nieprzyjemnych niespodzianek. Złego nastroju nie mogło poprawić skromne śniadanie, które choć było pożywne, to daleko było mu do uczt znanym bohaterom z miejskiego życia na powierzchni. Tego poranka wszyscy siedzieli w milczeniu, myślami będąc w nieodległej Enklawie, którą jeszcze tego samego dnia planowali zdobyć. Zastanawiali się czy opowieść o ich bohaterskich czynach przepadnie na zawsze, brutalnie przerwana gdzieś w trzewiach ziemi, czy też okryją się chwałą, a ich postępki na wieki rozsławią ich imiona w skutych lodem północnych krainach. Krasnoludy były bowiem mądrym i pamiętliwym ludem, nie łatwo przebaczali wyrządzone krzywdy, ale równie ciężko zapominali o dobrych uczynkach i chwalebnych czynach. Mimo, że pokusą nie każdego awanturnika była chęć zdobycia sławy czy bogactw, to myśl o ich imionach, a być może nawet podobiznach, wyrytych na marmurowych płaskorzeźbach we wspaniałych halach Bolfost-Tor, była niezwykle kusząca i pozwalała tymczasowo odegnać inne, bardziej mroczniejsze myśli, które nękały ich od chwili przebudzenia.

Livenshyia szybko skończyła swe śniadanie tego poranka. Doniosła znaleziony opał do ogniska, podsycając przygasające płomienie, po czym bez słowa wyjaśnienia samotnie udała się na zwiad po kopalni i okolicznych tunelach. Najpierw skierowała swe stopy w stronę Enklawy, lecz równie szybko zawróciła, przeświadczona o tym, że nikt tędy w najbliższym czasie nie nadejdzie. Wydawało jej się to dziwnie podejrzane, że nie próbowano dotąd nawiązać kontaktu z pojmanym nadzorcą, ale być może mroczne elfy z Enklawy były zbyt pochłonięte innymi sprawami; na przykład przygotowaniem do złożenia w ofierze pojmanych krasnoludów z Bolfost-Tor lub knuciem kolejnych, pokrętnych spisków. Niezależnie od prawdy, tropicielka podświadomie wiedziała, że będą musieli działać i to możliwe jak najszybciej, o ile jej towarzysze wciąż chcą uratować poddanych Kurda Długobrodego.

Po minięciu nieaktywnego portalu, Livenshyia przyczaiła się przy północnym tunelu, który prowadził do odległej kupieckiej placówki duergardów. Nasłuchiwała tam przez dłuższą chwilę, a kiedy w końcu uznała, że jest bezpiecznie, udała się do następnego tunelu, po drodze mijając pobojowisko i rozkładające się ciała goblinów oraz ogrów.
Smród zgnilizny był w tym miejscu wyjątkowo trudny do zniesienia i elfka musiała zasłonić dłonią nos oraz usta, aby powstrzymać chęć zwymiotowania. Mimo początkowego obrzydzenia, zdołała jednak przejść nad ciałami poległych i dostać się do wschodniego, częściowo zasypanego korytarza. Wtedy właśnie usłyszała jakiś nienaturalny szmer, który postawił ją w gotowości, lecz nie docierał on zza wysypiska, a gdzieś ponad nią. Idący u jej boku Żmij również to usłyszał, bowiem natychmiast uniósł pysk i nastroszył się jak nigdy dotąd.

Przeczuwająca kłopoty Livenshyia odruchowo spojrzała w stronę sklepienia. Światło jej pochodni padało na pięć, przypominających skrzyżowanie ptaka z jakimś opancerzonym gadem lub insektem, potężnych sylwetek, które kurczowo trzymały się wystających stalaktytów. Szykujące się do zasadzki potwory przeraźliwe zaskrzeczały w odpowiedzi na gniewny syk Żmija, a ich donośny, wynaturzony skowyt potoczył się echem po całej kopalni.
Elfka momentalnie poczuła jak ciarki przechodzą po jej grzbiecie, serce rośnie do gardła, a krew mrozi się w żyłach. Chciała krzyknąć, lecz potwory w tym samym momencie puściły się sklepienia i wylądowały tuż przed nią, odgradzając ją od jedynej drogi ucieczki. Tropicielka w ostatniej chwili rzuciła się w bok, omijając wystrzeloną w jej kierunku długą, zakończonej hakowatym szponem łapę, która bez trudu przecięłaby ją w pół, gdyby tylko cios okazał się choć odrobinę celny. Liv nie widząc dla siebie szans w starciu, chciała uciec, lecz monstra otaczały ją ze wszystkich stron i gdziekolwiek stopę nie postawiła, tam drogę zastępowała jej jedna z tych odrażających bestii.

Przez głowę w jednej chwili przeszło jej tysiące myśli, lecz jedna była szczególnie głośna. Tu będzie mój koniec, pomyślała ponuro, naciągając cięciwę swego magicznego łuku. Żmij najwyraźniej zrozumiał co jej chodziło po głowie i uczynił coś czego Livenshyia się po nim nie spodziewała. Mimo, że był urodzonym tchórzem, dinozaur naprężył się do skoku, gotów bronić swej pani do ostatniej kropli krwi. Miał już skoczyć na bestie, a one runąć na niego z całą nadana im przez dolne kończyny siłą, kiedy niespodziewanie, zbliżającą się krwawą potyczkę, przerwał bitewny okrzyk:

- Baruk Khazâd! Khazâd ai-mênu! - Z tunelu prowadzącego do Bolfost-Tor wybiegł Dwari w towarzystwie jakiejś humanoidalnej istoty, która była niewiele mniej odrażająca od istot, z którymi przyszło im walczyć.

Silne uderzenie krasnoludzkiego topora rzuciło jedną z poczwar o ścianę, tymczasem drugie monstrum otrzymało równie potężny cios morgensternem w czerep od szaroskórego stworzenia i zamroczone cofnęło się o kilka kroków. Zaskoczone bestie na odpowiedź nie potrzebowały zbyt wiele czasu; trzy z nich rzuciły się na Dwariego i towarzyszącego mu nieznajomego, a dwa kolejne zaczęły niebezpiecznie zbliżać się w stronę tropicielki. Mimo nadejścia niespodziewanej pomocy, jej szanse na przetrwanie wcale nie wzrosły znacząco.