Podnoszący się z ziemi umbrowy kolos zawył głośno, a jego potężny ryk odbił się z echem od grubych ścian podziemnego korytarza i dał się usłyszeć wieleset metrów dalej. Nim jednak monstrum zdołało zaszarżować na zaskoczonych awanturników, dwie wystrzelone z łuku elfki strzały, przecięły z głośnym świstem powietrze, odnajdując lukę w jego chitynowym pancerzu. Niespodziewane ukąszenie zachwiało umbrowym kolosem, co sprytnie wykorzystał A'arab Zaraq. Zakończony kolcami łańcuch naprężył się w mocarnych dłoniach paladyna, by ułamek sekundy później zaczepić się z trzaskiem wokół potężnych ramion potwora. Zbiegło się to w czasie z utkaną przez Revaliona mistyczną inkantacją, która wyzwoliła z jego dłoni promień wysysającej siły witalne energii. Trafił on prosto w pierś potężnego przeciwnika i mocno nim wstrząsnął.
Osłabiony czarem umbrowy kolos uniósł nieporadnie swe ciężkie, obwiązane łańcuchami, przednie kończyny z zamiarem opuszczenia ich na głowę rycerza, kiedy ten niespodziewanie szarpnął z całych sił za wykonane z zimnego żelaza łańcuchy i powalił olbrzyma w widowiskowym pokazie nadludzkiej siły. Jedynie bardziej obeznani w sztukach tajemnych dostrzegliby, że sporo zasług miał w tym zaklinacz i jego potężne zaklęcie, ale dla walczących towarzyszy A'arab Zaraqa, widok upadającego potwora zadziałał jak zachęta do przypuszczenia otwartego ataku. W przeciągu niespełna kilku uderzeń serca, bohaterowie otoczyli ze wszystkich stron umbrowego kolosa, zasypując go nawałnicą ciosów, a kiedy ten zaczął się powoli podnosić z ziemi, paladyn swobodnie poluzował kolczasty łańcuch i cofnął dwa jego końce z powrotem do siebie, szykując się do kolejnej próby powalenia.
Kiedy olbrzym wyprostował się, za plecami miał już okładającego go twardymi jak skała pięściami Cliffa, a przed sobą, w zasięgu jego potężnych ramion, kilku nowych przeciwników. Bestia zamachnęła się niedbale w ich stronę, lecz był to jedynie sprytny manewr, mający za zadanie zepchnąć wrogów w odpowiednie miejsce, aby móc później dobić ich jednym celnym uderzeniem. Awanturnicy rzucający się na ziemię przed zamaszystym atakiem, uczynili dokładnie to, czego wymagał od nich umbrowy kolos, lecz jego drugi cios, który miał rozgnieść najemników jak karaczany, został niespodziewanie powstrzymany przez paladyna. A'arab Zaraq zatrzymał spadającą na najemników pięść swoim łańcuchem, który ze świstem zakręcił się wokół łapy potwora. Mocne szarpnięcie zachwiało olbrzymim przeciwnikiem, którego jednocześnie zaatakowały dwa żądne krwi teropody.
Korzystając z okazji, Strzęp wskoczył na plecy umbrowego kolosa i zaczął swoimi ostrymi jak brzytwa pazurami rozdzierać chitynowy pancerz. Szybko jednak musiał odskoczyć, aby uniknąć nadlatujących szponów umbrowego kolosa. Paladyn spróbował raz jeszcze przewrócić swego przeciwnika, napierając mocniej na łańcuch, lecz ten wykazał się nadzwyczajną inteligencją i gwałtownym szarpnięciem starał się rzucić rycerzem o znajdującą się tuż obok wapienną kolumnę. A'arab Zaraq zdołał w ostatniej chwili wypuścić swoją broń, unikając wyrzucenia w powietrze.

W międzyczasie posypały się kolejne strzały, które z impetem ugrzęzły w chitynowym pancerzu potwora. Aravon widząc łatwość z jaką paladyn utracił swoją broń, niemalże błyskawicznie doszedł do wniosku, że to jemu jest pisana “główna rola” w owym makabrycznym teatrze i przejął inicjatywę, zaczynając chłostać potwora kolczastym łańcuchem, pod którym chitynowy pancerz pękał z taką samą łatwością, co skóra pod batem kata.
Tymczasem atakowany ze wszystkich stron umbrowy kolos szybko zrozumiał, że jego los jest już przesądzony. Czarna krew tryskała z dziesiątek ran, a przeciwnicy na każdy jego cios odpowiadali lawiną swoich. Chitynowy pancerz w przeciągu kilku chwil został pokryty rozległą siatką pęknięć, a miejscami ziały w nim ogromne, ociekające śluzem dziury. Mimo niechybnego końca, potwór nie miał zamiaru poddać się tak łatwo. Ostatnim przypływem sił postanowił zabrać ze sobą jeszcze jednego mieszkańca powierzchni i nawet nie musiał się długo zastanawiać nad wyborem odpowiedniej ofiary. Świdrujące spojrzenie olbrzyma spoczęło na walczącą z nim Skowyt, która za pomocą swojej przesyconej magią buławy próbowała ściągnąć go z nóg, aby móc ostatecznie dobić. Stojąc najbliżej potwora, stała się dla niego celem brawurowego ataku.
Umbrowy kolos wezbrał w sobie pozostałe resztki sił i wyskoczył wysoko w górę, lądując masywnymi odnóżami na klatce piersiowej zaskoczonej orczycy, która nie miała najmniejszych szans, aby odeprzeć ten lekkomyślny atak. Mimo, że wszyscy najemnicy bez chwili zawahania rzucili się na pomoc druidce, potwór nie poprzestawał w atakowaniu jej, kompletnie ignorując spadające na niego ze wszystkich stron ciosy. Potężne, zakończone pazurami łapy opadały w dół, wprost na przygwożdżoną druidkę, która krzyczała i wierzgała się we wszystkie strony. Rozrywana na strzępy przez brutalną siłę olbrzyma, porównywalną do pracy maszyny górniczej, Skowyt w końcu straciła przytomność z bólu i gwałtownego upływu krwi. Niedługo po niej legł umbrowy kolos, kiedy to rozpędzona Sherrin odbiła się od pleców paladyna i w akrobatycznym wyskoku wylądowała na karku potwora, zatapiając w nim ostrze rapiera zanim ten zdołał dobić śmiertelnie ranną druidkę. Bestia zawyła wtedy po raz ostatni i z głośnym łoskotem zwaliła się na kamienne podłoże, wzniecając w powietrze tumany kurzu.

Musiało minąć wiele godzin i jeszcze więcej zaklęć leczących, nim udało się przywrócić Skowyt do stanu używalności. Magia zasklepiła większość ran, ale bolesne sińce oraz miejscowe krwiaki pozostały, przypominając druidce jak bardzo blisko śmierci się znalazła. W czasie kiedy ona wypoczywała pod czujnym okiem Strzępa, reszta awanturników w towarzystwie krasnoludzkiego zwiadowcy, rozłożyła obóz po drugiej stronie mostu. Znająca się na podziemiach tropicielka zdołała nawet przynieść nadający się na opał materiał, który niegdyś musiał należeć do trzonka wielkiego grzyba (niektóre z nich potrafiły sięgać nawet kilku metrów wysokości), ale po obumarciu zdążył wyschnąć na tyle, że dało się wykorzystać go jak drewno opałowe.
Po rozpaleniu ogniska jednogłośnie postanowiono, że przed zejściem w głąb kopalni wypoczną i zregenerują nadwątlone podróżą oraz walką siły. Krasnolud po zebraniu szczątków swych towarzyszy i zasypaniu ich gruzem, dołączył do reszty najemników. Kiedy Livenshyia przejęła wartę, rozsiadając się wygodnie na głazie znajdującym się nieopodal przepaści, skąd był dobry widok na most i dalszą część jaskini, Dwari zaczął opowiadać o czekającym ich wyzwaniu. Mówił na tyle głośno, aby usłyszała go znajdująca się kilka metrów dalej elfka.
- Przed wami znajduje się tunel biegnący przez czterysta metrów w głąb ziemi. Prowadzi on bezpośrednio do kopalni mithralu - zaczął poważnym głosem krasnoludzki zwiadowca.
- Kopalnie to teren sporny, który w przeszłości często wpadał w ręce drowów lub duergardów, zatem miejcie się na baczności. Obecnie obowiązuje między tymi rasami pakt wzajemnej nieagresji, ale to tylko kwestia czasu zanim jedna ze stron zdradzi drugą, więc może jeśli uda się wam jakoś przekonać szare krasnoludy do współpracy, to będzie wam odrobinę łatwiej. Tylko nie przyznawajcie się skąd przychodzicie i jaki jest wasz główny cel… - ostrzegał Dwari, by w końcu przerwać swój monolog, aby sięgnąć za pazuchę po ręcznie wystruganą fajkę. Warto nadmienić, że była ona dość topornie wykonana, ale główka była na tyle duża, że można była wepchnąć tam całkiem sporo suszonych ziół i o to w tym wszystkim chodziło. Krasnoludy na ogół bardziej cechowała skłonność do tworzenia rzeczy użytecznych, zaś materialne piękno zawsze było cechą drugorzędną.
- To nie jest zbyt duży teren, więc nie powinniście się pogubić, ale są jeszcze dwa inne tunele, o których musicie wiedzieć - przemówił zwiadowca kiedy w końcu uporał się z rozpaleniem fajki. - Oba prowadzą do kopalni, ale tylko jeden z nich doprowadzi was do kryjówki drowów. Wejdziecie tunelem od południowego wschodu, zaś tunel prowadzący do zamieszkałej przez drowy enklawy znajduje się w południowo-zachodnim rejonie kopalni. Udając się z tamtego miejsca na północ, traficie do korytarza, który doprowadzi was do placówki duergardów. Dostanie się do enklawy zajmie wam około godziny, lecz jeśli chcecie spotkać się z przedstawicielami kupieckich klanów szarych krasnoludów, to czeka was nieco dłuższa wędrówka i nie obiecuję, aby była ona warta zachodu. Szybkim tempem powinno wam to zająć jakieś trzy godziny - kontynuował Dwari, co rusz spoglądając spod krzaczastych brwi na każdego z obecnych przy ognisku.
- W kopalniach powinniście spotkać przede wszystkim zniewolonych przez drowy przedstawicieli wszelkich maści goblinoidów, a także kilku nadzorujących ich mrocznych elfów. Moi zwiadowcy, jak sami dobrze wiecie, nie żyją, zatem sytuacja mogła się w tym czasie dramatycznie zmienić, a my o tym nic nie będziemy wiedzieć, ale dotychczas szare krasnoludy nie miały wstępu do kopalni. Z tego co wiem, to planowali poszerzyć sztolnie na północ stąd, ale niestety nie znam szczegółów ich umowy z drowami. W każdym razie, działaniami mrocznych elfów kieruje wiele osób, ale interesują was przede wszystkim dwa imiona; Quarra Xolarrin i Amandracul. Ta pierwsza to wysoka kapłanka Lloth, która założyła poświęconą pajęczej królowej świątynię w jaskini znajdującej się nieopodal enklawy. Amandracul to potężny czarodziej, który nadzoruje enklawę i połączoną z nią kopalnię. Oboje muszą zginąć, a jeśli dowiecie się przy okazji co się stało z ekspedycją Dagny, to tym lepiej dla was, bo nasz król jest bardzo hojny i sowicie nagradza dobrze wykonaną robotę - powiedział krasnolud, po czym niespodziewanie wstał, otrzepując spodnie z pyłu i zwrócił się do wszystkich:
- To wszystko co żem miał wam do powiedzenia. A teraz idźcie spać. Pierwszą wartę trzymam ja i tropicielka. Livenshiya pilnować będzie mostu, a ja drugiego końca tunelu. Później się zmienimy - Tak jak powiedział, tak też uczynił i nim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, Dwari ruszył tunelem, z którego przybyli. Po oddaleniu się na kilkanaście kroków, zniknął im z oczu, wraz ze zakręcającym pod ostrym kątem podziemnym korytarzem, którego koniec ginął w ciemnościach.

Czas w Podmroku płynął własnym tempem i nie sposób było go zmierzyć za pomocą metod znanych z powierzchni. Było to miejsce wiecznych ciemności i nieskrępowanej ciszy, którą tylko od czasu do czasu przerywał odległy szmer, przypominający o zagrożeniach czyhających w cieniach tego bezkresnego labiryntu podziemnych korytarzy. Nie było słońca, księżyca, ani gwiazd, za pomocą których można było określić swoje położenie czy nawet aktualną godziną. Ciężko było przywyknąć do takich warunków podróży, a co dopiero spędzić cały swój żywot w tak okrutnym i niebezpiecznym miejscu. A jednak znalazły się odważne rasy, które za swój dom obrały czeluści Podmroku i niemalże wszystkie z nich trawiła jakaś skaza na duszy, która wypaczała ich obraz w oczach mieszkańców powierzchni. Być może to właśnie z obawy o własną duszę, krasnoludy unikały budowania siedzib zbyt głęboko w trzewiach ziemi, preferując wykute w szczytach gór warownie. Niezależnie od prawdy, trudno było powstrzymać myśli od wpływu jaki wywierał Podmrok na umysł nieprzywykłego do podziemi człowieka, a ten z całą pewnością był przytłaczający.
Miliony ton skał wiszących ponad głową, wieczna klaustrofobia i duchota, a także świadomość, że znajdują się daleko od domu i ich krzyków nie usłyszałby nikt o dobrych zamiarach, nie wpływały najlepiej na samopoczucie awanturników. Po długim odpoczynku pozbierali swoje rzeczy i pożegnali się ze zwiadowcą, który obiecał wrócić do nich, kiedy upora się z ciałami swoich towarzyszy. Powiedział też, że będzie czekać przy moście i wypatrywać ich powrotu przez następny tydzień. Jeśliby w tym czasie nie pojawili się, wtedy uzna ich za martwych, bądź zaginiony i przekaże ponure wieści królowi, który w następstwie poinformuje ich przełożonych, a także wypłaci rodzinom należne odszkodowanie, wynoszące jedną czwartą obiecanej nagrody.
Pokrzepieni, a może przerażeni tą wizją, awanturnicy przekroczyli most i ruszyli długim tunelem w głąb Podmroku. Po drodze minęli wiele drewnianych wsporników, skręcili kilka razy wytyczoną przez górników ścieżką i trafili do oświetlonego przez pochodnie korytarza, który prowadził stromo w dół i zakręcał jakieś kilkadziesiąt metrów przed nimi. Zachęceni nagłą poprawą widoczności ruszyli przed siebie, by w końcu wyjść z tunelu i trafić do osławionych kopalń mithralu.

Wbrew ich oczekiwaniom, miejsce to niewiele różniło się od podobnych jaskiń. Otaczające ich skały nie były ponaznaczane żyłami drogocennego metalu, a wszędzie wokół waliły się porozrzucane górnicze narzędzia, które świadczyły o tym, że ktokolwiek tu pracował, musiał ratować się ucieczką w pośpiechu. Przed sobą mieli korytarz prowadzący na północ, był też jeszcze jeden, który prowadził na zachód, lecz był on w całości zawalony wszelkiej maści rupieciami oraz gruzem, którego usunięcie trwałoby zdecydowanie zbyt wiele czasu, aby w ogóle móc rozważać taką opcję. Jedyne przejście było oświetlone pochodniami, lecz nie w całości, bo reszta kopalni wydawała się być pogrążona w kompletnych ciemnościach. Tunel prowadzący na północ zakręcał po kilkunastu metrach i wpadał do większej komory, z którą musiały łączyć się pozostałe korytarze, lecz dokąd one biegły i co się tam znajdowało, tego awanturnicy nie byli w stanie stwierdzić bez ruszenia w wyznaczonym przez górników kierunku.

Miejsce w którym się znaleźli niedługo po wyruszeniu nazajutrz dzień, należało do jednego z tych, które skrywało w sobie zapomnianą opowieść. Porzucone w nieładzie i pośpiechu przedmioty świadczyły o nagłym wydarzeniu, które zmusiło minionych gości do ucieczki. Zawalony korytarz był oczywistym powodem. Jednak w tym miejscu najwyraźniej było to tylko półprawdą. Samwise w milczeniu wskazał osmalone plamy w sklepieniu, w miejscach gdzie powinny stać podpory. Ktoś celowo zasypał ten korytarz. Dlaczego?

Arkanobiolog zaciekawiony odkryciem podszedł do ściany gruzu, by bliżej poznać historię tego miejsca. Chłopak ten zawsze cechował się dobrym słuchem. Nie tylko muzycznie, ale także jeśli chodzi o jego czułość, dzięki tej wrodzonej zdolności dosłyszał przytłumiony szmer, w którym rozpoznał prosty, obcy język. Podzielił się tym odkryciem z elfką, kiedy ta mówiła o tym co sama usłyszała. Wyglądało na to, że grup faktycznie było więcej. Na ich szczęście byli skłóceni.

Samwise zaproponował by zakraść się w stronę skłóconych goblinów i wykorzystując ich swarliwą naturę doprowadzić do „bratobójczej” walki. Miało temu posłużyć zaklęcie, które staranie studiował już po tym jak nasze drogi się rozeszły. Byt niedostrzegalny w żaden znany mi sposób, byt bez kształtu, bo i jak określić kształt wiatru? Zaklęcie niedoceniane, bowiem nie tak łatwo znaleźć dlań zastosowanie, lecz użyte w odpowiedni sposób potrafiło przynieść znaczne korzyści. Miało być jak ten kij wsadzony w mrowisko. W taki sposób właśnie najczęściej pracuje Samwise – wykorzystać wady i niekompetencje przeciwnika.

Samwise przytknął zamkniętą dłoń do ust, w której trzymał kawałek kory, owinięty sznurkiem lnianym i dla stłumienia dźwięku objął ją drugą dłonią. Wypowiedziawszy kilka słów w języku Auran, dmuchnął z siłą. Z dłoni unosiły się smugi powietrza. Odsunął twarz. Powietrze wokół postaci Samwise’a zawirowało i zafalowało, mierzwiąc jego rude włosy. Potem smugi rozpłynęły się, przekształcając w plamę przypominającą zmącone powietrze pustyni, by po chwili rozpłynąć się całkowicie.

Tylko ledwie oddczuwalny ruch powietrza, wskazywał, że coś porusza się obok Arkanobiologa. Sherrin, biegła w sztuce cichego poruszania, ruszyła wraz z nim. Niejednokrotnie wyczuwała lekki podmuch, jakby coś przechodziło obok niej, lecz nie mogła mieć pewności czy za każdym razem to ów tajemniczy byt był tego przyczyną.

Oboje starali się zachować jak najciszej. Skąd jednak miał wiedzieć, że równią chyba tylko goblinom niesubordynacją wykaże się A'arab Zaraq. Gdy dowiedziałem się o tym, miałem nadzieję, że Samwise opuści tę drużynę. Narażanie w tak nierozsądny sposób swoich towarzyszy nie mogło iść w parze z powodzeniem misji i bezpiecznym powrotem. Nie wiem czy w podobny sposób spojrzeliby na to moi przełożeni, ale gdybym to ja decydował, skorzystałbym z amuletu, by powrócić na Wyspę Mgieł. Jestem pewien, że i on o tym myślał.

Szczęk zbroi uparcie kroczącego paladyna zwrócił uwagę nie tylko Sherrin i Samwise'a, ale także ich przeciwników.