Sekal

Problemy harpii okazały się zaledwie przejściowe. Drobną niedogodnością po drodze do dopadnięcia smakołyka. Wszystko co się działo, było niczym urok rzucony na otoczenie, bowiem zakręcona przez Yetara proca zahaczyła o jakiś wystający kawałek skały i kamień pofrunął całkiem nie tam gdzie trzeba, a strzały Girlaen, niczym zaczarowane przez wyjący wiatr, ominęły swój cel po raz kolejny. Stwór zatrzepotał skrzydłami i jął się wznosić coraz wyżej. Jego cel był wyraźny: przebierająca nogami co sił Luna, w tamtym bowiem kierunku poleciała paskuda.

Trzeba dodać, że dla wyroczni sytuacja ta nie była korzystna. Pędząc za uciekającym kamieniem zbliżała się do niego, ale również znalazła się na całkowicie otwartej przestrzeni, biegnąc po grani równoległej do przełęczy, w której pozostali jej towarzysze. Po obu stronach miała strome, pokryte głazami zbocza, a za sobą zbliżającą się coraz szybciej harpię. Nie miała pojęcia, czy zdąży pochwycić kamień, zanim zaatakują ją szpony potwora.
Tylko co da jej kamień, kiedy dopadnie ją latająca maszkara?

Margery spadła niemal od razu, dzięki czemu nie zrobiła sobie żadnej krzywdy. Ucierpiała tylko duma, bo najwyraźniej otrząsnęła się z uroku, mocno czerwieniąc na policzkach i sięgając po swój miecz. Co innego Elvin, śmiało wspinający się w górę, pomimo ogromnego obciążenia. Anioł dodawał mu animuszu, aż nagle urok prysł, a rycerz dostrzegł sprawy takie, jakimi były. Do tego czasu zdążył niestety wejść już trzy metry do góry i teraz na poły wisiał, na poły opierał się o duży kamień, mając na zejściu tylko stromą skałę, a ręce już piekły, palce i stopy ledwo utrzymywały jego ciężar.

Girlaen oraz Yetar (i stojący przy ścianie Mezra) przez chwilę nie widzieli ani harpii, ani Luny. Dopiero po chwili wynurzyły się zza krańca skalnej ściany. Niziołka wydawała się coś gonić. Z daleka wyglądało to na… szarą bryłę? W każdym razie wyglądało na to, że bardziej interesuje ją dopadnięcie tego czegoś niż pędząca na nią maszkara. Półelfka miała ją jeszcze w dalekim zasięgu swojego łuku, ale było pewne, że jeśli nie zwrócą na siebie uwagi latającego stwora, to Luna będzie miała naprawdę przerąbane.

 

Plomiennoluski

Yetar nie tracił czasu na stanie z otwartymi ustami. Zrzucił plecak na ziemię i sięgnął po linę. Miał zamiar się nią opasać i wspiąć najszybciej jak potrafił, żeby potem zabezpieczyć linę na górze. - Trzeba ją ratować. To coś ją może złapać jak przekąskę! - Te słowa rzucił już w drodze w górę. Miał nadzieję, że uda mu się na czas. Najgorsze było, że Luna miała takie krótkie nóżki.

przyspieszone wspinanie - Mote of time dodany do climb jeśli można

 

__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

Eleanor

Wiatr, który tak skutecznie przeszkadzał tropicielce w trafieniu do celu był naprawdę irytujący i całkiem prawdopodobnie nie do końca naturalny.
Girlaen zacisnęła usta i z determinacją po raz kolejny napięła cięciwę.
Teraz dzięki właściwościom, które posiadała jej nowa broń miała spore szanse na zranienie przeciwnika, niestety na taką odległość trudno było trafić. Dlatego mimo upływu cennych sekund poświęciła czas na kolejne złożenie się do precyzyjniejszego strzału.

 

Sayane

Luna ze wszystkich sił przebierała nogami, no bo i co miała robić? Ze ścigającego stała się ściganą... No dobra, nadal ścigała kamola, ale teraz była to bardziej rozpaczliwa ucieczka. Gorzej, ze oddalała się tym samym od bardziej wojowniczych kompanów. A harpia leciała szybciej, niż ona biegła. Mogła niby użyć Księgi... ale kto wie na jakim zaklęciu otworzy się tym razem? Może na jakimś kompletnie bezużytecznym w tej sytuacji?

Póki co wyhamowała i błyskawicznie przyzwała kolejne ptasiory. Miała nadzieję, że zatrzymają paskudę na tyle, by Gir ją zestrzeliła... albo co. Yetar miał czasem różne dziwne sztuczki w rękawie. Jesli się nie uda, to księga... albo w nogi!

summon i Adaptable Luck lub lucky halfing jeśli to się komuś przyda. Do tego ma +4 do KP z air barrier

 

Sekal

Tym razem wiatry były bardziej przychylne i pocisk poszybował dokładnie tam gdzie miał, wbijając się dziwacznemu ptaszysku między łopatki. Nie na tyle mocno, aby strącić, ale wystarczająco, aby zaburzyć lot harpii. Ta już dolatywała do splatającej zaklęcie Luny i kiedy dwa kruki wyleciały z portalu i rzuciły się na monstrum, pazury minęły wyrocznię o kilka cali, odepchnięte magiczną barierą utkaną z powietrza. Harpia krzyknęła wściekle, wzbiła się w górę i zamierzała przypuścić jeszcze jeden wściekły atak, ignorując tym razem dziobiące ją ptaki.

Yetarowi nie szło. Ześliznął się ze skały, potem wszedł zaledwie metr, aby znów zjechać ze śliskiej powierzchni, nie mogąc znaleźć uchwytów do podciągnięcia się. Dopiero jak Mezra i Margery podbiegli, aby go podsadzić, zaczął czynić jakieś postępy. Nie udało się jednak oszukać czasu, kiedy wdrapywał się na skalną półkę, Luna była już atakowana.
A rycerz z łoskotem spadł na wąską przełęcz, zbierając się wolno i z trudem. Bez zwabienia harpii do siebie na dół wyglądało na to, że będzie w tej potyczce całkiem bezużyteczny.

Kamień tymczasem popylał na swoich krótkich, krzywych nóżkach, wykorzystując zamieszanie do dalszej ucieczki.

 

Sayane

Luna wrzasnęła gdy pazury harpii niemal ją dopadły. Jakby szybko nie biegła to maszkara leciała szybciej, a małe ptaszki nic a nic jej nie szkodziły! Zdesperowana niziołka sięgnęła więc po magiczną księgę. Istniała nikła szansa by udało jej się otworzyć księgę na magicznym pocisku, mgle czy innym zatrzymaniu czasu, ale warto było spróbować!!

 

Plomiennoluski

Złodziej czasu walczył z czasem i przegrywał. Gdyby nie to, że śpieszył na pomoc niziołce, pewnie poświęciłby chwilę na wściekłość na samego siebie, albo chociaż skalną ścianę. Nie ustawał w swoich wysiłkach, by zbliżyć się chociaż na zasięg procy i umocowaniu liny, by reszta mogła dotrzeć na górę w bezpieczniejszy sposób. Tylko zaniechał pośpiech, który tak często go gubił ostatnimi czasy.

 

__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...

Eleanor

Girlaen uśmiechnęła się nieznacznie, gdy strzała w końcu doleciała do celu. Niestety nie była tak skuteczna, jak pragnęłaby tego tropicielka.
Wprawdzie udało jej się powstrzymać na chwile atak paskudy, ale nie na tyle by Lunie przestało grozić niebezpieczeństwo. Musiała zdecydowanie popracować nad skutecznością swoich ataków. Ponownie nałożyła strzałę i skierował grot w kierunku przeciwnika. Odetchnęła głęboko, skupiając energię na jego czubku. Pragnęła, by poleciał dokładnie w paskudne serce, które zagrażało małej wyroczni.

 

Sekal

Kolejna strzała pofrunęła ze świstem. Wiatr zepchnął ją odrobinę w bok i przemknęła daleko obok harpii. Girlaen miała szczęście poprzednim razem, ale teraz wszystko wskazywało na to, że przeciwnik jest już poza zasięgiem skutecznego strzelania. Obok tymczasem spadł koniec liny, którą Yetar przywiązał do jakiejś skały na górze i popędził w stronę walczących. Elvin natychmiast zaczął się wspinać, zostawiając na dole plecak.
Ale prawdziwa walka rozgrywała się gdzie indziej.

Kruki wściekle kracząc atakowały straszydło, z niewielkim skutkiem dziobiąc najwyraźniej niezwykle twardą skórę. Harpia ignorowała je, przypuszczając kolejny atak i tym razem trafiając pazurami małą wyrocznię. Polała się krew, ale skupiona na wyjętej właśnie księdze niziołka wcale nie przerwała czytania zaklęcia. To było coś mocnego, czuła to w kościach.
Potem zatrzęsła się ziemia. Tuż obok zabulgotała skała i wprost z niej zaczęło wychodzić olbrzymie monstrum. Najpierw wielkie, zbudowane z kamieni ramiona i kwadratowy, wsunięty w dużej mierze w kark łeb. Potem reszta sześciometrowego humanoida zbudowanego wyłącznie z ziemi i skały. Oczy mu zabłysły czerwienią kiedy się wyprostował stając przed maleńką Luną. Harpia ani myślała podjąć z tym walki, z wrzaskiem odlatując wyżej.
Ale miała inny cel, który obrała od razu: wbiegającego właśnie na grań Yetara.
Żywiołak ziemi, bo to musiał być on, potulnie czekał na rozkazy tej, która go przywołała.

A kamień uciekał dalej. Grań tam gdzie był już schodziła w dół, niknąc między wyrastającymi w górę skałami i kamieniami tworzącymi gęstą plątaninę. Idealne miejsce, aby coś takiego jak mała skałka się ukryła.

 

Plomiennoluski

Yetar aż gwizdnął z wrażenia, kiedy zobaczył, co wyrocznia sprowadziła na swoją obronę. A on naiwnie śpieszył się na pomoc, niczym rycerz w lśniącej zbroi, który zajął nieco bardziej przyziemne podejście. Zachwyt nie trwał długo. Latająca jędza zaczęła zbliżać się do Fetchlinga, więc rozejrzał się za kawałkiem terenu, na którym mógłby się swobodnie bronić i zamienił procę na powracający sztylet. Miał zamiar się bronić, szykując atak na odpowiednią chwilę. To coś trzeba było na dobre uziemić.

Fighting defensively

 

__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości...