Jedni chętniej, drudzy mniej przystąpili na warunki postawione im przez Veshkę, zostawiając oręż w kawernie. Albinoska pokiwała głową z aprobatą i machnęła na nich dłonią, kierując kroki w stronę korytarza na prawo. Najemnicy ruszyli za kobietą, a ich pochód zamykali jej znajomi. Procesja zagłębiła się jeszcze dalej w trzewia Wiedźmiego Wzgórza, korytarzem akcentowanym jedynie kolejnymi koloniami fluorescencyjnych grzybów.

Po paru, parunastu chwilach dotarli do kolejnej kawerny, tym razem o wiele bardziej imponujących rozmiarach i będącej sporą częścią podziemnego systemu, wnosząc po kolejnych przejściach i odgałęzieniach odbijających dalej. Pomieszczenie rozświetlone pochodniami było zapewne główną częścią kolonii mutantów, wnosząc po ruchu weń panującym, grubo ociosanych kamiennych meblach i prowizorycznych namiotach czy baldachimach na drewnianych palach. Veshka poprowadziła ich głębiej, za nic mając podejrzane spojrzenia swoich pobratymców.

Zmutowani mieszkańcy podziemi łypali na nich i odprowadzali uważnymi spojrzeniami - temu nie było co się dziwić. Podobnie jak temu, że u nielicznych dzieci podejrzliwość i ostrożność wypierała ta jakże dobrze znana dziecięca ciekawość. Gdyby nie ich rodzice, którzy mocno łapali za kołnierze, zapewne komitet powitalny nie obyłby się bez ciekawskich pytań i rozmów. Przecięli jednak komnatę we względnej ciszy, przerywanej jedynie szeptami jej lokatorów.

Veshka odgarnęła płachtę materiału zakrywającą kolejne przejście, gestem zapraszając ich do środka. Kolejne pomieszczenie było bez wątpienia domeną tutejszego medyka, wnosząc po wyposażeniu i umeblowaniu. Jak i po posiwiałym mężczyźnie, który właśnie tłukł coś w moździerzu, ale przerwał na widok najemników pakujących się do środka. O dziwo, nie licząc oczu w dwóch różnych kolorach, nie byli w stanie dostrzec w nim żadnych innych mutacji.

- Przyszli po Tarona - oznajmiła Veshka, wchodząc do środka jako ostatnia.

- Śpi - odparł medyk, zerkając na kolejną płachtę zakrywającą kolejne przejście. - Magor Meris, panowie i pani.

Mężczyzna skłonił się po dworsku Berenice, a reszcie podał rękę. Kindersztuba widać docierała nawet w chłodne i wilgotne podziemia, bo zaraz też nastawił ziołowy napój i razem z Veshką zrobili im miejsce przy stole. Albinoska prędko wyjaśniła medykowi powód ich przybycia na Wzgórze, a Magor spochmurniał i zasępił się nieco.

- Taron się ucieszy - oznajmił. - Wyrywał się na poszukiwania tej swojej czarodziejki, ale zdołaliśmy go zatrzymać tutaj dopóki nie wróci do pełni sił. Niektóre rany dalej się goją, nawet mimo moich specyfików i jego magii.

- Nie bardzo też wiem, jak bardzo szczegółowa może być nasza opowieść - odezwała się Veshka. - Nie wiemy za wiele, co przytrafiło się mu i jego kompanom tam, na górze. Słyszeliśmy raban, krzyki i wyszliśmy dopiero, gdy wszystko ucichło. Taron był jedynym, który z całej tej rzezi przeżył. A i to ledwo, ledwo.

- Czy to pierwszy taki przypadek? - Zapytał się Ganorsk. - Może coś podobnego się już kiedyś zdarzyło?

- Wzgórze bywa czasami ostatnim miejscem spoczynku podróżnych - Veshka wzruszyła ramionami. - Czasami jakaś banda ma różnicę zdań, czasami dziki zwierz wejdzie z lasów, czasami bandyci znajdą jakiegoś nieszczęśnika. Jak to w życiu bywa.

- Dlatego utrzymujemy zamek - dodał Magor. - Chowamy poległych, sprzątamy bałagan i tym samym bierzemy, co może nam się przydać. Tylko trzech z nas jest w stanie pozwolić sobie na podróże i handel, więc musimy jakoś sobie radzić.

- Słyszeliśmy, że kasztel jest przeklęty - napomknął Dresden.

- Ho, i to jak! - Medyk pokiwał żywo głową. - Ze studni jest wejście w kazamaty. Przebiliśmy się tam kiedyś w nadziei na to, że może znajdziemy coś na handel albo coś, co nam się przyda. To był błąd.

- Tamte podziemia należą do Barona i Damy - Veshka wzdrygnęła się.

- Nawiedzona może być również powierzchnia - śledczy zmrużył oczy. - Może to oni nasłali cienie na Tarona i resztę? Niektóre istoty mają taką moc.

- Hmmm - zastanowił się Magor. - W kazamatach są szkielety i nieumarli, to fakt, ale cieni nigdy nie widzieliśmy. Nawet te żywe trupy nie opuszczają lochów. Czasami znajdzie się ktoś z nas, kto odważy się wkroczyć w tamte strony, ale zawsze jest stamtąd przepędzany. Tylko do pewnego miejsca. Później trupy tylko stoją i łypią, jak wykidajła w karczmie.

- Zlokalizowane i ograniczone nawiedzenie - Dresden mruknął sam do siebie.

- Taron może opowie wam więcej, jak się obudzi - oznajmiła Veshka. - Czujcie się naszymi gośćmi, nie ograniczymy waszej wolności, ale miejcie na uwadze że nie każdy z nas ufa powierzchniowcom. Możecie czekać i tutaj, aż pół-ork się dobudzi.

Veshka dopiła napar i wyszła z pokoju. Magor uśmiechnął się i wrócił do swego stanowiska z moździerzem. A najemnicy...

Zgodnie z podejrzeniami i nadziejami Ganorska, mutanci okazali się być nie krwiożerczymi bestiami, jak często się o nich mówiło, a zwykłym plemieniem. ~Które rozszarpie wam gardła kiedy tylko się obejrzycie!~ Z uśmiechem rozglądał się po jaskini będącej ich siedzibą, kiwając tubylcom na powitanie, a czasem i machając co odważniejszym dzieciakom. Wolał, by mutanci traktowali go jak przychylnego im przybysza. ~Taak, lepiej wkraść się w ich łaski...~

Szaman bez wahania przyjął zaproszenie do stołu, a gdy Veshka i Magor dali im nieco prywatności, rozparł się wygodnie i z ciekawością powąchał podany im napar, próbując rozpoznać zioła. ~Nie tykaj tego, są zatrute!~
- Trochę naiwności czasem nie zaszkodzi, prawda? - rzucił z rozbawieniem, zerkając na towarzyszy - Wolałbym nie mieć na głowie całego ich plemienia. Skoro przetrwali Numerię, muszą być twardzi.
- Im dalej w loch tym więcej korytarzy, jak mówi przysłowie. - Gnom potrząsnął głową. - Co spotkanie to kolejna zagadka i kolejny wątek. Nawiedzone wzgórze, nawiedzone podziemia, Baron, nieumarli. A czarodziejki dalej ni śladu. Aż nie chce mi się wierzyć, że ten Taron powie coś pomocnego.
- Masz jakąś nową teorię? - Spojrzał na Dresdena.
Berenika łypała za wychodzącymi mutantami. Jej mina wskazywała, że nie odczuwa takiego zaufania jak pozostali. Uważnie obserwowała co każdy robi jak tylko go zobaczyła.
- Póki co żadnej nowej teorii. - odpowiedział Dresden. - Tyle się tu dzieje niespodziewanych rzeczy… - zamilkł na chwilę. - Skoro nie ma jej tutaj, to nadal prawdopodobny jest trop z kultystami, stal wskazuje jednoznacznie na kierunek, ale przy tylu niespodziankach, Temujinie, nie wiem… ryzykowne byłoby zakładanie czegokolwiek. Musimy dowiedzieć się co wie Tauron.
- Ech, zaraza… - Temujin znów pokręcił głową. Pociągnął z kubka gorącego napoju. - Niezłe. Ciekawe, czego tam aptekarz nasypał. - skinął w stronę krzątającego się nieopodal medyka. -Chyba go o to zaraz zapytam.
- Napij się, Bereniko - pstryknął w kubek i popatrzył na zaklinaczkę. - Może ci się humor poprawi. Nie utłukli i nie zeżarli tego półżywego półorka to i nas nie ruszą. Taką mam przynajmniej nadzieję. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Nie zrobią tego - stwierdził z pewnością w głosie Ganorsk - Mają przewagę liczebną i uzbrojenia. Gdyby chcieli się nas pozbyć, mieli już dużo okazji. Są grabieżcami, ale nie dzikusami.
Dresden skinął głową. Gdyby mieli złe zamiary, to mieli wystarczająco dużo czasu by ich zaatakować.
Zaklinaczka niezbyt chętnie ale w końcu przemogła się i napiła naparu.
- To po prostu dla mnie dziwnie, że mieszkają akurat pod nawiedzonym zamkiem - mruknęła ciszej.
- Dużo miejsca w jaskiniach, a zamek robi za dobry straszak - uśmiechnął się półork - Przy ich wyglądzie znalazłoby się wielu chętnych do wyrżnięcia "wioski potworów", a tutaj mniej osób ich niepokoi.
- Dodatkowo, zamek zapewnia… wszelki sprzęt jakiego może im tu brakować. - dodał śledczy. - Pytanie, co dalej? Oby Tauron miał jakieś wartościowe informacje, inaczej zostajemy z niczym.
- Jeśli od niego nic się nie dowiemy, zostają jeszcze kazamaty - stwierdził szaman po chwili namysłu - Alfred lub duchy tego miejsca mogły coś widzieć -

Wbrew pierwszym podejrzeniom i czarnym myślom, postój w podziemiach nie skończył się nagłą zdradą czy upojeniem dziwną mieszanką. Zioła okazały się jednak mało magiczne czy szkodliwe, stanowiąc jedynie podziemną i mutancką wersję herbaty, zaparzoną z suszonego bzu. Magor nawet zostawił ich w spokoju, skończywszy korzystać ze swojej prowizorycznej stacji alchemicznej i zniknął za płachtą, dzierżąc bandaże i okłady w dłoniach. Po paru długich chwilach wyłonił się z powrotem, z oczekiwanym pół-orkiem drepczącym mu po piętach.

Taron pamiętał lepsze czasy. Przynajmniej musiał, wnosząc po obandażowanym korpusie przyozdobionym srebrnymi i ledwo co zagojonymi bliznami. Przecierając oczy usadowił się na zydlu z grymasem, chwytając się pod żebra. Przejechał dłonią po czarnej czuprynie wygolonej po bokach na najnowszą młodzieżową modłę i uważnie przyjrzał się najemnikom z ciekawością. Srebrny kolczyk w uchu błyskał w świetle, gdy kręcił tak głową. Magor podsunął mu napar i zostawił grupę samym sobie.

- A więc przybyła kawaleria - Taron zaśmiał się ponuro. - Wnoszę, że to szefostwo was przysłało.

- Zgadza się - potwierdził milczący dotąd Maakor. - Najął nas Aurelius.

Taron pokiwał jedynie głową, sącząc napar. Dresdenowi nie umknął fakt, że na imię ich pracodawcy pół-ork skrzywił się lekko. Ból ran czy zwykła niechęć?

- Co tak właściwie się stało? - Zapytał się śledczy. = Jak dotąd znajdowaliśmy jedynie strzępki informacji, więc nie jesteśmy do końca pewni.

= Co, stary Aurelius poskąpił detali? - Taron parsknął pod nosem, chociaż pytanie było retoryczne, bo nie czekał na odpowiedź. - Razem z Fioną szukamy grobowca starożytnego mędrca, którego pochowano gdzieś na wzgórzach. Z naszych badań wynika, że był mocnym czarodziejem i kimś na kształt naukowca. Jego grobowiec, jeśli wierzyć podaniom, został wypełniony nagromadzoną przez niego wiedzą.

- Alim Abd al-Malik - odezwał się Temujin.

- Zgadza się - pół-ork nie ukrywał zaskoczenia. = Znacie legendy?

- Nie - gnom pokręcił głową. - Znaleźliśmy jedynie szkic jakiejś bramy w donżonie.

- Ach, znaleźliście zwoje, dobrze. Przydadzą się.

- A kultyści? - Teraz to Berenika zabrała głos.

- Skurwysyny - mruknął Taron w odpowiedzi. - Nie wiem, kim są. Podania mówią, że al-Malik miał wiele wrogów w różnych kręgach, zarówno świątynnych jak i poza-świątynnych. Może ci kultyści to zwykła koteria magów, której tradycje przetrwały przez wieki i w jakiś sposób dowiedzieli się o naszej ekspedycji. Może to kultyści jakiegoś bóstwa. Al-Malik miał na pieńku z kultem Groetusa, może to oni nas zaatakowali.

- Lunatycy Boga Końca Czasów - Ganorsk oznajmił - rzadko kiedy łączą się w kulty i hierarchiczne grupy. Przez chwilę myśleliśmy, że to nawiedzone Wzgórze was zaatakowało. Widzieliśmy nawet magiczną inskrypcję Czarnych Sióstr.

- Wzgórze jest przeklęte, ale klątwa ogranicza się tylko do podziemi - Taron wzruszył ramionami.

- Co z Fioną? - Berenika zadała w końcu pytanie-klucz.

- Żyje - oznajmił pół-ork z godną podziwu pewnością siebie. - Kultyści wzięli ją żywcem. Chyba jako jedyna będzie w stanie odnaleźć i otworzyć grobowiec. Jest zbyt cenna, by ją zabili. Poza tym, wiedziałbym gdyby była martwa.

Cisza zapadła w komnacie na chwilę, gdy najemnicy trawili słowa i rewelacje Tarona. Sam pół-ork jedynie popijał spokojnie bezową herbatkę, chociaż lewa dłoń wystukiwała niespokojny rytm na udzie opiętym skórzanymi bryczesami.

- Kiedy ruszamy? - Taron wypalił w końcu.

Ganorsk w zamyśleniu dopił swoją herbatę. Była całkiem dobra, wewnątrz siedziało się przyjemnie, ale zaczynało mu się robić szkoda Urska, zostawionego tam na górze, w deszczu… Miał ochotę poprosić Magora o ściągnięcie wilka na dół, ale po chwili zrezygnował, to byłoby nadużywanie gościnności. Będzie mu musiał odwdzięczyć się jakąś porządną pieczenią ~Z mutanta najlepiej!~

Słowa Tarona nieco go zaniepokoiły. Podejście uratowanego do bądź co bądź jego przełożonego świadczyło o tym, że Aurelius nie ma najlepszej opinii. To jednak było mniej znaczące w tej chwili - musieli znaleźć Fionę, która najwyraźniej jeszcze żyła. Chociaż nie wiadomo jak długo jeszcze, skoro przetrzymywali ją wyznawcy Groetusa. Szamana dziwiło, jak ktokolwiek może wyznawać boga entropii, końca świata i pustki, którego dogmatem jest w zasadzie wyczekiwanie końca wszystkiego i wielkiej nicości - dla niego miało to mniej więcej tyle sensu, co położenie się i czekanie śmierć. ~Wtedy przynajmniej nikt cię nie zdradzi!~ Tylko jaki cel mieli w dostaniu się do grobowca tego maga? Żeby zniszczyć jego zwłoki? To nie miało zbyt wiele sensu…

Na pytanie Tarona odpowiedział od razu, bez wahania.
- Natychmiast, szkoda czasu. Jeśli potrzebujesz jeszcze leczenia, użyczę ci swojej magii - zaproponował, podnosząc się na nogi - Ale chętnie kiedyś tu wrócę, zbadać wzgórze i dowiedzieć się, co to za klątwa - dodał, po czym spojrzał raz jeszcze na półorka -Skoro jesteś w stanie wyczuć, czy Fiona żyje, może jesteś w stanie określić, gdzie możemy jej szukać?

Cała sytuacja robiła się coraz dziwniejsza. Dresden nie brał udziału w rozmowie pogrążony we własnych myślach. Przewidzieć taki obrót sytuacji, taki splot niemożliwych wręcz zbiegów okoliczności... Jakie były szanse, że to miejsce będzie posiadało rozległe podziemne pieczary? jakie były szanse, że będą zamieszkałe przez inteligentne istoty, które dodatkowo wysprzątają cały teren na górze, pochowają zmarłych i wyleczą rannych?
Pokręcił głową z niedowierzaniem.

Zanotował w głowie, by przy wyjściu spytać Ganorska o Alberta. Zdolności półorka wykraczały poza obserwację, czy intuicję.

- Kiedy ruszamy? - Taron wypalił w końcu. Dresden spojrzał na rosłego mężczyznę oceniając jego zdolność do dłuższego marszu i przydatność bojową. Wreszcie wzruszył ramionami.
- Ruszajmy bez zbędnej zwłoki. - przytaknął na słowa półorka. - Naszym priorytetem jest znalezienie Fiony. Rozumiem, że wasza więź sprawia, że wiesz gdzie szukać? - spytał Tarona.
- Jest coś jeszcze, co powinniśmy wiedzieć zanim wyruszymy? -

- Fiona żyje - powtórzył Taron równie pewnie, co wcześniej. - Zaklęcie, którym jesteśmy związani pozwala mi wyczuwać jej obecność. Słabo działa na odległość, ale gdyby kultyści ją zabili, wiedziałbym. Nie wiem, czy byłbym w stanie określić, gdzie konkretnie się teraz znajduje, ale w zwojach Fiony było zaklęcie lokalizujące. Możemy spróbować go użyć.

Taron dokończył resztkę herbaty szybkimi haustami i odstawił kubek na stół. Komentarze czy to Temujina, czy Bereniki zdawały się go jedynie rozbawić, bo cień uśmiechu zawitał na pół-orczej twarzy. Przeciągnął się i kontynuował dopiero na pytanie Dresdena.

- Że pakujecie się w dziwne bagno, nawet jak na nasze standardy. Sam nie jestem do końca pewien, jak to się wszystko posypało. Ale - tu pół-ork klasnął w dłonie - komu w drogę...

Chłopak podniósł się i zaraz zniknął na powrót za prowizoryczną osłoną, zza której zaczęły dobiegać odgłosy krzątaniny. Najemnicy z kolei spojrzeli po sobie, w ciszy analizując całą sytuację. Starożytny grobowiec jakiegoś keleszyckiego uczonego tutaj, ze wszystkich miejsc. Na tym wygwizdowie. Dziwne rzeczy. Pogrążeni w myślach siedzieli w oczekiwaniu na Tarona.

Temujin skądś kojarzył imię "Alim Abd al-Malik", pytanie tylko skąd? Z historycznych traktatów w bibliotece mistrza Marwena? Czy może z magicznych grymuarów? Gdzieś, w którejś świątyni biły dzwony, ale gnomi czarodziej choć wytężał pamięć, nie mógł sobie przypomnieć. Dresden z kolei wyłowił z odmętów pamięci zakurzone tomiszcze, na które natknął się przed laty, traktujące o historii Imperium Keleszyckiego. Alim Abd al-Malik figurował w owej księdze jako Strażnik Wiedzy, co - jeśli pamięć sprzyjała - było wymyślnym tytułem nadwornego czarodzieja. Śledczemu na myśl przyszła też wzmianka o magii planarnej, w której al-Malik miał być ekspertem. Coś o kultach... Tyle że kulty i Najjaśniejsze Imperium Keleshu szły ręką w rękę i ciężko było ujść parę kroków bez natknięcia się na dziwne organizacje. A co dopiero, jakby zagłębić się w piaski pustyni...

***

Podziemia Wiedźmiego Wzgórza opuścili w ten sam sposób, co weń weszli - liną przez studnię, którą mieli, wedle prośby ich eskorty w postaci Veshki i znajomych, odwiązać i zrzucić na dół. Najwyraźniej ich gościna, mimo że bezproblemowa, była dla mutantów wystarczająca jak na razie. Czeluści ziemi opuścili z ulgą, czerpiąc pełną piersią ze świeżego powietrza i nawet lejący deszcz nie przeszkadzał chwilowo jak to miał w zwyczaju. Pierwszy był Maakor, z racji niewiadomej reakcji Rawgha na nowego towarzysza podróży; za nim był Ganorsk, na widok którego Ursk zawinął ogonem i skoczył w jego kierunku ze swojego schronienia przed ulewą. Reszta wyległa zaraz za nimi, z Taronem syczącym i klnącym przy wspinaczce.

- Zaklęcia i szwy trzymają - pół-ork mruknął sam do siebie, poprawiając płaszcz i bułat u pasa.

- W razie czego mogę użyczyć magii - przypomniał Ganorsk.

- Mam w torbie różdżkę z zaklęciem leczącym - Taron machnął ręką.

Deszcz lejący z szarego nieba, zimny wiatr hulający po dziedzińcu i burzowe chmury na zachodzie mocno motywowały do ruszenia się z miejsca, ale Taronowi raczej nie było spieszno. Spojrzał wpierw na donżon z dziwnym wyrazem twarzy, a później powoli ruszył w kierunku jednej z wyrw w niegdysiejszych murach.

- Gdzieś tam - wskazał na piętrzące się w oddali wzgórza - jest grobowiec i Fiona.

- ”Gdzieś tam” - prychnął milczący dotąd Maakor. - A nieco konkretniej? Wspominałeś coś o zaklęciu.

- Ostatnie zaklęcie sondujące skierowało nas na starą strażnicę - pół-ork wytężył spojrzenie. - O tam!

Taron wskazał palcem majaczący szkielet wieży, gdzieś na granicy wzroku. Maakor dalej zdawał się jednak być nieprzekonany.

- A zwój z zaklęciem?

- Stracilibyśmy cenny czas - ripostował pół-ork. - Zaklęcie wymaga ładnych parę minut i nie jestem pewien, czy Fiona jest w zasięgu. Powinniśmy spróbować zaklęcia w wieży. Tak, jak planowaliśmy. Fiona, znaczy się.

Kolejny grzmot przetoczył się przez okolicę.

Ganorsk przypadł na kolano, obejmując rozradowanego wilka. Poczochrał przyjaciela za uszami, za co ten odwdzięczył się, liżąc go po twarzy.
- Przepraszam, że to tak długo trwało - półork pociągnął nosem - Uch, ależ ty śmierdzisz, teraz to już na pewno kąpiel ci się przyda… - mruknął, mocniej naciągając płaszcz na głowę.

Podążając za spojrzeniem Tarona, zerknął jeszcze raz w stronę donżonu. Ciekawiła go historia tego miejsca, a fakt, że mutanci dodatkowo potwierdzili, że zgodnie z klątwą Alfred wciąż żyje, sprawiał, że była tym bardziej interesująca. Kim się stał? Nieumarłym ghulem, duchem, a może jakimś okropieństwem wymykającym się prawom życia i śmierci?

Gdy ich nowy towarzysz wymówił się od korzystania z zaklęcia tropiącego, tłumacząc się brakiem czasu, spojrzał na niego sceptycznie.
- Cenny czas? Nie wydajesz się śpieszyć aż tak bardzo, żeby szkoda było poświęcić kilka minut - zerknął na towarzyszy - Dresden, Temujin, może obejrzycie ten zwój w czasie, kiedy będziemy szli w stronę wieży? Pewnie dacie radę oszacować zasięg zaklęcia - zaproponował, ruszając powoli w drogę.