Berenika nie wiedziała gdzie się podziać więc podążyła za Dresdenem. Jego chłodna uwaga faktycznie ją zaskoczyła, a nawet głęboko poruszyła.
- Będę uważać... - bąknęła bardzo cicho kurcząc się nieco w sobie. Już miała postawić pierwszy krok kiedy detektyw znów się odezwał. Patrzyła chwilę na niego i się uśmiechnęła się na siłę.
- Nic się nie stało. Prowadź, postaram się nie przeszkadzać.

Rudowłosa kiwała głową za każdym razem gdy Cane pokazywał jej kolejne znaleziska i dzielił się uwagami.
- Nie takie trudne się pozbyć kamieni jak się ma odpowiednie zaklęcie. Znaczy, oczywiście jak się jest odpowiednio potężnym. Ale wyczyścić można zarówno magia jak i siłą mięśni. Gromił, mój brat, by pewnie w kilka godzin spokojnie pozbył by się starty gruzu. Czego nie odziedziczył w magii odziedziczył w sile - rozgadała się nie do końca rozumiejąc, że to były po części pytania retoryczne, a po części zadawane samemu sobie.

- Jak ty to robisz? Nie wypowiadasz żadnych zaklęć, ani nie robisz gestów - zaklinaczka nie mogła oderwać spojrzenia od upiornych oczu. "Jakby spoglądać w otchłań" - pomyślała wzdrygając się. Nie była pewna czy chciałaby kiedyś spotkać Dresdena w zaułku za karczmą. Jakby ją tak przywitał to momentalnie by wytrzeźwiała jak nie zeszła ze strachu. Jej zaklęcie pozwalające wykrywać magię również objawiało się zmianą dookoła oczu. Powieki i skóra dookoła robiła się jakby sina, a same tęczówki bielały nadając jej chory wygląd. Tylko u niej musiało to być poprzedzone słowem i gestem pozwalającym wzbudzić magię.

- Hmm? Faktycznie - zaklinaczka oderwała spojrzenie od zwojów które od razu zaczęła przeglądać. - Co, czemu? Nieroztropnym jest się pchać na misję gdzie grasują cieniści zabójcy. Zejście do studni niespecjalnie ma jak z tym konkurować - stanęła w obronie nie wiedząc nawet czy faktycznie któryś zdecydował się podjąć próbę zejścia do studni. Szczególnie, że nie wiedziała w ogóle po co ktokolwiek miałby to robić na pierwszym miejscu.
- Z resztą czy coś jest nierozsądne zazwyczaj wiadomo dopiero po tym jak już się coś zrobi. Konsekwencje mówią same za siebie - dodała jeszcze prostując się nadając dodatkowej pewności swojej wypowiedzi.

Kobieta była jak drzewo, ale jeszcze młode. Niby dumnie stoi i się pręży, ale gnie pod podmuchem wiatru bojąc się czy korzenie wytrzymają. Wystarczało, że wiatr ustępował i znów stała dumnie wyprostowana.

Dresden przechadzał się przyglądając każdemu skrawkowi pomieszczenia.
- Można opróżnić gruz bez magii, ale musieli gdzieś wynieść, a wchodząc tu nie widziałem nic takiego. - spokojnie wytłumaczył swoje spostrzeżenia. Skrobnął palcem po ścianie sprawdzając nieistniejący kurz między palcami.
- Czyste są nawet ściany. Ktoś zadał sobie bardzo dużo trudu. -

Czarne niczym Otchłań oczy spojrzały na rudowłosą. Wzruszył ramionami.
- Nie wiem. - odpowiedział na kolejne pytanie, tym razem o magię. - po prostu chcę i mam, ale nie jest to takie proste. Może to dziwnie zabrzmi, ale wymaga to odpowiednich emocji suplementujących wyobrażenie efektu. - lekki grymas wystąpił ja jego twarzy, gdy przyznał się do emocjonalności co stało w kontrze do chłodnej, cynicznej postawy mężczyzny jaką prezentował codziennie. - A jak to działa u ciebie? Nie widziałem księgi zaklęć. -
Chyba zaskoczył (ponownie) rudowłosą. Uniosła brwi w niedowierzaniu.
- Nie pamiętam żeby kiedyś ktoś mi opowiadał o… Czymś takim. Magii wynikającej z emocji. Znaczy w zasadzie to mi tylko wychwalali pod niebiosa mojego pradziadka który przyniósł do naszego khem “rodu”, magię. Jestem powiązana z jotunami… gdzieś tam kiedyś tam. Do końca nie wiem co zrobił ale następne pokolenia sobie wzięły do serca pielęgnować tę moc. Z większym lub mniejszym skutkiem - dodała z kwaśną miną.

Cane taksował dziewczynę od stóp w podróżnych, wysokich butach ze sprzączkami, po rude loki spływające kaskadą z głowy. Choć opowieść dziewczyny spinała się z jego przypuszczeniami, to jednak filigranowa figura i niski wzrost powodowały, że nigdy nie wpadłby na takie pochodzenie magii w krwi dziewczyny. Wreszcie ponownie wzruszył ramionami akceptując swoją pomyłkę.
- Wszyscy operujemy tą samą magią, ja, ty, Gan, Maakor, a nawet Temujin, ale każdy z nas robi to na swój sposób. Często i zwykli pospolici chłopi w przypływie gniewu, czy innej złej emocji są w stanie rzucać najpotężniejsze klątwy. - W istocie, wszyscy czerpali z tego samego źródełka, ale każdy na swój sposób. A skoro o źródle mowa… spojrzenie ponownie padło gdzieś poza ściany, na dziedziniec.
- Nie musisz wejść w ogień żeby wiedzieć, że się sparzysz. Im więcej jesteś w stanie przewidzieć, tym mniej głupot możesz zrobić. Coś jak w grze w szachy. -
Tym razem Cane uśmiechnął się bardziej szczerze, a przynajmniej taką miał nadzieję. Nie chciał zrażać do siebie dziewczyny, ani tym bardziej zachowywać się wobec niej protekcjonalnie. Szczególnie jeśli widział różnice pomiędzy metodycznym działaniem, a pójściem na żywioł.
- Szachy są nudne - rudowłosa wydęła usta pokazując swoje nastawienie. - Za dużo siedzenia, za mało robienia. Jasne, dużo się myśli ale to nie ma nic wspólnego z faktyczną walką, którą niby ma przedstawiać ta gra.
- To kwestia perspektywy. - skonstatował. - Chodźmy do studni. - dodał zbierając się.


- ... spotkamy się kiedyś u studni i będziemy tacy młodzi... - zanucił Dresden zbliżając się do gnoma i półorka. - Co tam panowie? Nie mówcie, że życzenie się wam nie spełniło i chcecie odzyskać monetę? - zagaił spoglądając w dół.
- ...nasze wódki będą piękne, nam żony nie będą szkodzić... - zakończył nieco głośniej nuconą pieśń.

- Tylko tubus ze zwojami - odpowiedział naciągając mocniej płaszcz. Wskazał dłonią na Berenikę niosącą zdobycz. - Poza tym wszystko wyczyszczone. Dokładnie i skrupulatnie, lepiej niż niejedna ekipa budowlana.
- Poczekajmy z zejściem na Maakora, nie ma sensu się rozdzielać. - Oparł się o cembrowinę plecami. - Większość solidnych warowni z tamtych czasów posiadała co najmniej kilka tajemnych przejść i korytarzy. Większość co prawda służyła do ucieczki z warowni w przypadku oblężenia, ale czasem przejścia są również w obrębie warowni. Na pewno warto to sprawdzić, ale nie pchałbym się tam z całym majdanem. - Spojrzał na wilka kręcącego się w pobliżu.
- On zostanie nie? Mogę zejść i zobaczyć co tam jest, czy nie ma jakiś pułapek i dać Wam znać, czy warto schodzić. - zasugerował.
Ciekawość gnoma była urocza, ale mogła doprowadzić do nader krótkiego życia tego obiecującego czarodzieja.

Zejście w dół było proste. Dresden założył rękawiczki i trzymając się liny oparł nogi o ścianę cembrowiny schodząc powoli. W połowie drogi wokół było już całkiem ciemno, nie licząc drobnego światła na górze i na dole co pozwoliło mu dokładniej przyjrzeć się ścianą, choć szczerze nie było się czemu przyglądać. Wreszcie opadł miękko na dno. Rozejrzał się gotowy do ataku, ale wokół panowała jedynie cisza. Pociągnął za sznur dając umówiony znak, że wszystko jest w porządku i rozejrzał się po okolicy.
Zanim Ganorsk postawił nogi na dole Dresden sprawdził już kilka pierwszych metrów korytarza.
- Ślady - szepnął wskazując na mokrą ziemię. - Te pochodnie płoną przez kilka godzin. Nikogo tu nie ma, a mimo to się palą. Oznacza to, że ktoś patroluje to miejsce regularnie. Pewnie nie widzi dobrze w ciemności. Raczej to nie nasze zamaskowane duchy, ale ktoś, kto może wiedzieć co tu zaszło. -
Ruszyli do przodu wybierając oświetlony korytarz. Dresden zabrał ze sobą pochodnie i ruszył przodem aż doszli do rozstaju.
Dresden schylił się by zbadać trop gdy nagle coś przemknęło na krawędzi jego wzroku.
~. Iluzja? ~ zdziwił się.
- Nie chcemy ci zrobić krzywdy. - powiedział głośno podnosząc się, po czym powtórzył to samo w smoczym i goblinim.
- Nie możemy wyjść ze studni, więc idziemy tędy. Potrzebujemy pomocy w wydostaniu się, możesz nam pomóc? - odłożył pochodnie na ziemię starając się dostrzec istotę, która próbowała ich zmylić. Nie atakowała, co nie znaczyło że nie jest niebezpieczna, ale broniła się. To znaczyło, że być może można było z nią pertraktować.

Zwoje były nader ciekawe. Berenika nie była pewna czy poradzi sobie z ich użyciem. Zaawansowana magia była czymś poza jej zasięgiem... po to właśnie chciała się uczyć u Godwina.
- Chcesz któreś mieć pod ręką? - zapytała się Temujina kiedy skończyli. - Proponuję weź chociaż jeden z zaklęciem komunikacji. Gdybyśmy się mieli jakoś rozdzielić to dzięki niemu łatwiej będzie się nam spotkać... chociaż w sumie może chcesz je przepisać do swojej księgi?
Kobieta zaczęła u niego szukać takowej.

***

Zejście w dół studni... Nie było zbyt wdzięczne w wykonaniu rudowłosej. Jej słabe ręce ledwo utrzymywały ją wisząc, a co dopiero aby powoli się przesuwać w dół. Gderała do siebie po cichu kiedy już wylądowała w ciemnościach. Aby poprawić sobie humor skoncentrowała się i otoczyła siebie oraz gnoma magiczną zbroją. Temujin przez chwilę poczuł chłód, który zniknął niczym śnieg na wiosnę.
- No dobra, nie zwlekajmy - zaklinaczka mruknęła kiedy wszyscy naleźli się na dole. Dobyła swojej kuszy i załadowała jeden bełt kiedy zaczęli iść. Nie miała zbyt wielu przemyśleń po drodze koncentrując się tylko i wyłącznie aby nie wystrzelić bez powodu lub przez przypadek swoim towarzyszom w plecy. ~"Nie strzelisz nikomu w plecy! Trenowałaś strzelectwo na tyle aby tego nie zrobić!"~ zaczęła powtarzać w myślach przepędzając wątpliwości. W końcu zaczęło się coś dziać i nie drgnął jej nawet palec kiedy mignął cień. Padło słowo klucz i kiedy Dresden z Ganem zaczęli się odzywał Berenika starała się ukryć za ich wypowiedziami splecione zaklęcie wykrycia magii. Gdyby się okazało, że coś lub ktoś jeszcze się tutaj ukrywa za zasłoną magii to może udać jej się ostrzec pozostałych.

- Stokrotne dzięki! - Temujin wyciągną rękę po zwój ofiarowany przez Berenikę, rozwinął i zainteresowaniem przebiegł wzrokiem po zapisanych formułach.
- Rzeczywiście, to może się przydać. Nie wiadomo, co może nas spotkać pod ziemią.
Wzdrygnął się mimowolnie, gdy przed oczyma, nieproszona, stanęła wizja osuwającego się sklepienia tunelu, odcinającego mu drogę wyjścia z podziemi. ~ "Już raz przez to przechodziłeś." - Niepokojąca myśl kołatała się gdzieś z tyłu głowy. Zdusił ją, starając się myśleć raczej o tym, co też ciekawego może się kryć w tunelach pod wzgórzem.
- A co do księgi – poklepał dłonią plecak – to chyba przepisywanie zostawię na spokojniejszy czas.

***

Temujin szedł o dwa kroki przed Bereniką. Czar ochronny, rzucony przez zaklinaczkę, dodał mu pewności siebie. Rozglądał się nieustannie, przenosząc co chwilę wzrok z pleców postępujących przed nim Dresdena i Ganorska na strop i ściany korytarza, po których trzepotały plamy cieni i świateł rzucanych przez płomienie skwierczących pochodni. Końcem kija delikatnie postukiwał w podłoże przed sobą, drugą rękę wsunął do wnętrza torby. Starał się być przygotowany na ewentualny atak – potencjalny przeciwnik, który zdecydowałby się zaatakować, zostałby potraktowany strumieniem kwasu – najpierw wywołanym zaklęciem, a następnie pochodzącym z jednej z kulistych flasz spoczywających na dnie torby.

Jednak cienie okazywały się być tylko cieniami, a nie zjawami-zabójcami, korytarz nie odkrywał żadnych tajemnic i droga powoli zaczynała gnoma nużyć. Do czasu... Nagle idący przed nim kompani zatrzymali się nagle, a gdzieś z przodu, na granicy zasięgu widzenia przemknął kolejny cień, ale tym razem jakby inny. Dresden zaczął mówić, a Temujin... nic z tego nie rozumiał.
~ "Jaki Alfred, u demona?!"