Sekrety były, z samej definicji, tajne. Skrywane w głębi serc nie bez powodu, ukryte przed publiką, trzymane pod metaforycznym kluczem. Większe lub mniejsze, rozmiar nie miał tutaj za bardzo znaczenia, każdy był cenny na swój własny sposób, co poświadczyć mogły siatki intrygantów wszelakich wzdłuż i wszerz Avistanu. I nawet tutaj, w miejsce które istniało poza Planem Materialnym, uznawano wartość tajemnic i praktykowano handel misteriami. Sekrety miały być jedyną walutą, jaką mogli opłacić to specyficzne, narzucone przez zapewne samego Wiedzącego, myto. I choć co niektórym nie za bardzo uśmiechało się zdradzać swoje tajemnice, tak Temujin był pierwszym, który chwycił za pióro.

Dresden w tym czasie zajął się analizą nowego pomieszczenia, równie ociekającego magią co te poprzednie. Wielowarstwowość aur obecna była i tutaj, z dominującymi splotami konjuracyjnymi i wzorcami permanencji, spośród których przebijały się magiczne runy wijące się na ścianach, obleczone dodatkowo magią mającą uniemożliwić ich odczytanie, połączoną z księgą. Sam wolumin, na tyle na ile Cane był w stanie to zrozumieć, był jedynie fizycznym składnikiem zaklęcia, a sekrety weń wpisane w rzeczywistości były wyryte prosto w eterycznym gobelinie oblekającym komnatę. Teoretycznie, przy nakładzie czasu, wysiłku i silnej magii, możliwym było otwarcie tego skarbca wiedzy i przełamanie zabezpieczeń, by odczytać wszystkie sekrety skryte w komnacie, ale Śledczy wątpił by ktokolwiek miał na tyle cierpliwości, by to uczynić. Zwłaszcza, że gdzieś mogło być sprytnie i dobrze ukryte zaklęcie zabezpieczające. Ryzyko i koszta takiego przedsięwzięcia raczej przeważały nad ewentualnymi korzyściami. Raczej.

W miarę jak Temujin sunął piórem po stronicach, zamaszyście zawierzając grobowcowi jeden ze swoich sekretów, nowe runy zaczynały lśnić tuż nad ołtarzykiem. Kropka postawiona na końcu zdania przypieczętowała zapłatę i znaki prześlizgnęły się po ścianie, słabnąc im dalej od ołtarza, by w końcu zniknąć i wymieszać się ze zbiorem innych sekretów. Zniknął i Temujin, rozpływając się w powietrzu niczym miraż. Bez żadnego błysku czy dźwięku - ot, w jednej chwili sylwetka gnoma zaczęła tracić na ostrości i rozmywać się reszcie przed oczami, by w końcu zniknąć całkowicie.

- Nienawidzę teleportacji - mruknął pod nosem Taron.

- Nie zostawiajmy Temujina samego, gdziekolwiek by go nie przeteleportowano! - Zakomenderowała Berenika, przepychając się do księgi i chwytając za pióro.

Zalśniły kolejne runy i rozmyła się kolejna sylwetka. A później następna i jeszcze jedna. Jedno po drugim, najemnicy rozpływali się w powietrzu, opłaciwszy magiczne myto.

***

Rzędy regałów wyrosły przed najemnikami nagle. Jedno zaledwie mrugnięcie i ołtarz rozpłynął się przed ich oczami, jakby łzy rozmyły im wizję. Jedna, krótka chwila i zostali przeniesieni jeszcze głębiej w planarny grobowiec, w przejście flankowane przez symetryczne rzędy półek, uginających się pod ciężarem woluminów, ksiąg i grymuarów, idących łagodnie po łuku. Przejście dalej otwierało się i przechodziło w przepastną, ogromną i okrągłą komnatę rozświetloną podobnie jak atrium przez magiczne ogniki, zastawioną biurkami i pulpitami. Jeszcze głębiej z kolei ciągnął się kolejny korytarz, bliźniaczo podobny do pasażu, w którym zjawili się najemnicy, z tego co mogli zauważyć przez panujący tam półmrok. Biblioteka zbudowana była na dziwną dla większości modłę, ale Temujin rozpoznał w architekturze inspiracje dalekiego południa. Centralna rotunda z odnogami, zapewnie złączonymi łukowatymi przejściami między regałami. Czarodziej dałby sobie rękę uciąć, że były jeszcze dwa przejścia, przedzielające koncentryczne księgozbiory na cztery równe części.

- Gdzie jest reszta? - Taron rzucił zaalarmowany, ale roztropnie ograniczył ton do szeptu.

Najemnicy rozejrzeli się wokoło. Temujin, Taron, Ganorsk i Ursk, Dresden. Do kompletu brakowało im Bereniki, Maakora i Rawgha, których nigdzie nie było widać. Za to tuż za ich plecami znajdowały się mahoniowe wrota, rozwarte już na oścież i prowadzące do wejścia. Astrarium pośrodku komnaty było nader znajome. Chwilowo jednak fakt nieobecności towarzyszy wyrwał się do przodu.

- Może zmaterializowali się gdzieś dalej? - Zaproponował Temujin.

- Może - odparł Ganorsk, zasępiony.

- Wątpię - odezwał się Dresden. - Chyba, że zaklęcie zaszwankowało, ale...

Śledczy urwał, wyłapując odgłosy płynące gdzieś z oddali. Jakby kroki, jakby szepty, jakieś stukanie i stękanie. Odległe echo odbijało się szmerem od regałów i Cane wytężył słuch, ale próby dokładnego zlokalizowania źródła dźwięków spełzł na niczym. Jednego był jednak pewien.

- Nie jesteśmy tutaj sami.

Ganorsk potrzebował chwili, by zastanowić się, co powinien tu napisać. Głosy wrzeszczały, by nic nie ujawniał, bo skończy się to zdradą i bolesną śmiercią… półork po chwili prychnął i sięgnął po pióro, jakby na przekór pisząc właśnie o tym, co od lat siedziało w jego głowie. Wrzaski przerodziły się w płaczliwe jęki, gdy rozpływał się powietrzu.

Szaman rozejrzał się z szeroko otwartymi oczami po ogromnej bibliotece. Nigdy jeszcze nie widział tylu książek w jednym miejscu - w zasadzie to było tu chyba więcej ksiąg, niż w ogóle widział w życiu. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że nie wszyscy do niej dotarli. Z jednej strony było to niepokojące, bo skąd mieli mieć pewność, że następnym razem znowu ich nie rozdzieli, ale z drugiej, czy mieli inny wybór? Wyglądało na to, że grobowiec był drogą jednokierunkową i mogli albo przeć do przodu, albo zostać w miejscu i sczeznąć z głodu.

Ponure dywagacje przerwał Dresden, który wyczuł jakąś obcą obecność w pomieszczeniu. Ganorsk nic nie widział, ale nachylił się do Urska.
- Szukaj - szepnął mu komendę, a potem sam wymruczał zaklęcie, prosząc przodków o przewodnictwo.

Ganorsk rzuca na siebie Guidance

Odległe echa, gdy Dresden już zwrócił na nie uwagę towarzyszom, szło wychwycić przy uważnym nasłuchiwaniu. Kroki, szepty, stukanie i stękanie dalej szemrały gdzieś w oddali, między regałami i najemnicy, ostrożnie jak zawsze, zagłębili się między regały w poszukiwaniu źródła tych ech. Ursk, napędzany komendą Ganorska, węszył zawzięcie na każdym kroku i nadstawiał uszu, a zaraz za nim szli pół-orkowie, równie czujnie wytężając zmysły. Dresden i Temujin zamykali już o wiele skromniejszy niż parę chwil wcześniej pochód, a śledczy nawet przeciągnął ostrożnie dłonią po księgach w próbie wywnioskowania czy nie są aby tylko iluzją. Ciężke woluminy w nienagannym stanie jawiły się na pierwszy rzut oka jako magiczne, ale okazały się być prawdziwe. Cane ściągnął nawet jeden z nich z regału, otwierając i wertując w prędkim rozpoznaniu. “Systema Naturae” pióra maga Linnaeusa było jak najbardziej realne.

O wiele mniej realne były pogłosy odgłosów, które w miarę ich zagłębiania się w przejście, zdawały się przemieszczać i cały czas dobiegać z takiej samej odległości, jak wcześniej. Przez chwilę zastanawiali się czy był to kolejny magiczny zabieg lub może jakiś trik architektury pomieszczenia, ale gdy przejście między jednym mrugnięciem, a drugim nagle zaczęło się ciągnąć w prawo, wbrew przewidywaniom, postawili na to pierwsze. Magia w tej komnacie najwyraźniej zaginała czasoprzestrzeń. Bo tego, że nie obrócili się i zaczęli iść z powrotem na miejsce startu byli pewni - szyk pozostał niezmienny. Upewnili się w tej tezie tym bardziej, gdy już dobili do wylotu łukowatego przejścia między regałami i pół-orkowie na przedzie zerknęli w lewo. Centrum komnaty, z biurkami i pulpitami; za nim z kolei przejście gdzie zmaterializowali się parę chwil wcześniej i, nieco dalej, korytarz prowadzący ku atrium z astrarium. Ganorsk i Taron okręcili głowy w drugim kierunku, na prawo.

- Fiona! - Wyrwało się uczniowi czarodziejki z gardła, a łapa chwyciła za bułat u pasa.

Rzeczywiście, jasna sylwetka w następnej komnacie - zdająca się drzemać lub leżeć nieprzytomna na posadzce - pasowała do otrzymanego jeszcze w Wolnej Przystanie rysopisu zaginionej elfki. A wokół niej, krążąc po pomieszczeniu przypominającym prywatną magiczną pracownię z kolejnym, skromniejszym już księgozbiorem, byli i tajemniczy kultyści w czerni. Przez wąskie przejście, strzeżone złoconą bramą, dostrzegli czwórkę ciemnych sylwetek, ale dobiegające ich uszu rozmowy w twardym staccato Hallitu sugerowały nieco większą grupę. Do tego rozdzieloną na dwa poziomy, bo co jakiś czas kwartet w pracowni zerkał ku górze w odpowiedziach.

Bułat Taron syknął, ściągnięty z jaszczura i pół-ork ruszył przed siebie, przeciskając się obok Ganorska i Urska, pal licho ostrożność.

Każdy krok oznaczał kolejne magiczne niesamowitości, od których Ganorsk zaczynał już dostawać zawrotów głowy. Półork trzymał dłoń w na karku Urska, uspokajając nie tylko wilka, ale też i siebie. Miał wrażenie, że cały czas krążą po okręgu, a jedyne co się zmieniało, to wystrój i ułożenie pomieszczeń. W końcu jednak pojawiło się coś innego - komnata za złotą bramą, w której leżała nieprzytomna elfka. Ganorsk uśmiechnął się szeroko, znaleźli ją! A do tego żywą, co było jeszcze lepszą wieścią. Problem w tym, że nie była tam sama. Kręcący się wokół niej kultyści wyglądali bardzo złowieszczo, ale nie miał jeszcze stuprocentowej pewności, czy stanowią zagrożenie. W końcu mutanci mieszkający pod Wisielczym Wzgórzem też robili złe wrażenie…

Szaman chwycił garnącego się do ratunku Tarona za ramię, powstrzymując go w miejscu.
- Czekaj! - warknął cicho - Jeśli to ma się skończyć walką, lepiej się do niej przygotujmy. Kilka uderzeń serca jej nie zbawi, a nam może dać zwycięstwo.
Po tych słowach wyszeptał kilka magicznych fraz, wzmacniając czarami wilka, a następnie to samo zaklęcie rzucił na siebie.

Ganorsk rzuca Divine Favor najpierw na Urska, a potem na siebie