Okolice Podgórza, 7 Lamashan 4708 AR, popołudnie.

Kiedy Berenika i Maakor wyszli za miasteczko widać było że tygrys zaczął się uspokajać. Przez chwilę biegał dookoła idących by po chwili zniknąć w pobliskich krzewach. Tylko poruszające się od czasu do czasu gałęzie krzaków świadczyły że dotrzymuje im kroku. Druid, podobnie jak jego zwierzęcy towarzysz, najwidoczniej znacznie lepiej czuł się poza zabudowaniami, gdyż na jego ustach zagościł zadowolony uśmiech.
- Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie że nie za bardzo mnie lubisz. - spojrzał na dziewczynę pytająco.
- Cóż, nie powiem abyś zrobił na mnie najlepsze pierwsze wrażenie - kobieta przyznała otwarcie. - Co nie znaczy, że cały czas będę miałą takie odczucie. Odbiję też piłkę, ty z kolei wydajesz się nie bardzo przepadać za Ganem.
- Zupełnie nie mam pojęcia dlaczego odniosłaś takie wrażenie. Zapytałem go spokojnie i bez złośliwości czy jest naiwny. Wielu pół-orków nie grzeszy inteligencją, on wypowiada się składnie ale wolałem się upewnić. Podobnie jak było z tym że uznaliście że miałem do was pretensje o nie przyciśnięcie pracodawcy co do warunków kontraktu. Po prostu wolałbym wiedzieć dokładnie na czym stoimy, ale też nie będę o to kruszył kopii. Żadnego o to żalu nie miałem. Przyznam że większość czasu rozmawiam z Rawghem więc może moje zdolności krasomówcze nieco zardzewiały, bo on nie wyraża jakichkolwiek uwag. - uśmiech nie schodził z błękitnych ust.
- Taaa, zdecydowanie - zaklinaczka mu posłała sceptyczne spojrzenie. - Nie ujmując twojemu przyjacielowi ale zwierzęta raczej nie dają dużego pola do popisów oratorskich. Żebyś jednak nie myślał, że jestem ślepa doceniam przemilczenie tego, iż wysłałam za nim wściekłego ojczulka. -
- Jakby się nie zabierał za przyrzeczoną innemu to by może nikt za nim nie ganiał z mordem w oczach, a ty nie wylądowałabyś na podłodze karczmy. Zauważyłaś że bard jest dość potężny i nie mówię tu o wielkości przyrodzenia? - nieco spoważniał.
- Ym, nie TAM akurat nie patrzyłam - zaklinaczka powiedziała zażenowana odwracając spojrzenie gdzieś w dal. - I NIE, nie zauważyłam tego o czym mówisz. Ale nie wiem czy to bardzo dziwne skoro tutaj albo się siedzi w mieście albo trzeba mieć czym poprzeć swoje podróże. Jak nie towarzystwem to własnymi umiejętnościami. -
- To pitaxiańczyk, a nawet ja wiem że tam się źle dzieje. Może to ta moja nieufność ale powiedziałbym że jest szpiegiem. Na moje oko przynajmniej jeden z jego pierścieni jest magiczny i przysiągłbym że szybkość z jaką smyrgnął na schody przekraczała ludzkie czy nawet elfie możliwości. Dodaj do tego powód naszej wyprawy i robi się nieciekawie. - pokręcił głową.
- A ja się martwiłam, że natrafimy na kuroliszka w lesie… Nie przejmowałabym się aż tak bardzo tym wszystkim. Może że potrafi więcej może być niepokojące, ale też nie jednego uciekiniera z miłosnych objęć widziałam gonionego przez właśnie rodzinę. Nie pierwszy raz też byłam częścią takiego przedstawienia i nawet kilka razy skończyło się to śliwą pod okiem. Często się to zdarza. Potrzeba zaspokojenia chuci jest mocna w młodzikach. - ostatnie słowa Berenika powiedziała jakby była do dobre kilka lat starsza. - Jak zauważyłeś każde z nas w ten lub inny sposób jest obeznany z magią to może będziemy mieć więcej szans przeciwko magicznym sztuczkom. -
Przy ostatnich słowach kobieta złapała go za bok i przyciągnęła do siebie.
- Będzie doobrze. Nie przejmuj się tak albo w tej gonitwie myśli zgubimy trop i nici będą z polowania. -
- Akurat ta potrzeba jest mocna i w starszych. - mruknął bardzo cicho druid obrzucając spojrzeniem sylwetkę towarzyszki, ale głośno powiedział. - Możliwe że nasza znajomość magii czy to objawień czy wtajemniczeń nam pomoże. - bynajmniej nie odsunął się od uścisku zaklinaczki.
- Tropów jeszcze żadnych nie mamy, za blisko miasteczka. Jeszcze z pół miarki na świecy najmniej zanim skręcimy w las. Jak mówiłem czas rykowiska, więc rozejrzymy się za jeleniami. Jeżeli się uda to odstrzelimy jakąś mniej udaną łanię. Masz zamiar używać czarów czy kuszy? - zapytał.
- Ha! Obu - zaklinaczka się wyszczerzyła i odsunęła aby odczepić swoją kuszę od plecaka. - Potrafię sprawić, żeby pociski którymi strzelam były potężniejsze. Hmm jeśli by to poprawnie zobrazować to tak jakbym zwiększają ich gęstość przez co lecą z większym impetem i mocniej się wbijają w ciało. Co prawda niespecjalnie długo jeszcze umiem utrzymać ten efekt, za bardzo mnie dłonie bolą.
- Czy ten czar wymaga słów? -
- Taaa temu lepiej jak już zagonimy zwierzynę w dobre miejsce. -
- Zazwyczaj polujemy z Rawghem w ten sposób że ja zakradam się i staram się zranić zwierzynę z procy a on ją dogania i dobija. Jak dobrze się skradasz? - uśmiechnął się do niej.
Na twarzy kobiety pojawiło jakby zrozumienie.
- Nie będę przynętą ani wabikiem - wypaliła po czym dotarło do niej co właśnie powiedziała i ponownie z zażenowaniem dodała - Ee znaczy niespecjalnie się w tym szkoliłam czy coś… z odrobiną szczęścia może na żadną wybitnie trzaskającą gałązkę nie nastąpię. -
- I znowu myślisz o mnie jak najgorzej. Chodziło mi o to że jeżeli nie potrafisz się skradać to lepiej będzie żebyś ukryła się w zaroślach a ja postaram się nagonić zwierzynę na twoje pole ostrzału. Jeżeli zdołamy je ubić to dobrze jeżeli poranimy to ułatwi to Rawghowi jej dopadnięcie. A jeżeli chodzi o bycie przynętą czy wabikiem, to chyba muszę cię uświadomić że nią jesteś czy tego chcesz czy nie… dla każdego humanoidalnego samca. - druid zawzięcie starał się utrzymać poważny wyraz twarzy przy ostatnich słowach.
Berenika spojrzała na undine z zaskoczeniem. Chwilę wpatrywała w niego się bez słów aż cmoknęła ustami.
- No zdecydowanie ci zardzewiały twoje umiejętności krasomówcze jeśli to miał być komplement. Bawisz się ze mną czy to faktycznie komplement? -
- Miał nim być. - przyznał zakłopotany undine. - Cóż mogę powiedzieć, jestem bardziej zaznajomiony z zalotami zwierząt niż ludzi, ale wątpię żebyś doceniła gryzienie w szyję jako dowód że mi się podobasz. - wzruszył bezradnie ramionami.
Kobieta podświadomie przetarła dłonią kark rumieniąc się odrobinę. Była również zakłopotana.
- A. am… Dziękuję, miło mi, ale… khm chwilowo nie szukam jednorazowych uciech, a, e… nie żeby czegoś ci brakowało ja po prostu… Na Caydena co ja gadam. Przepraszam robię niezręczną sytuację - im dalej kobieta brnęła w tę rozmowę tym bardziej zaczynała bełkotać. Straciła cały swój rezon i temperament który pokazała choćby nie tak dawno w karczmie. Szukała czegoś innego niż Maakor na czym mogła by zawiesić spojrzenie, ale uporczywie co chwilę widziała jego twarz szukając w niej reakcji na swoje słowa i zachowanie.
Ten tylko westchnął i pokiwał głową z wyraźnym smutkiem.
- Rozumiem. Zostaje nam zatem zmienić temat. - powiedział, starając się nadać głosowi jak najbardziej neutralne brzmienie, co tylko spowodowało że nie zabrzmiały szczerze. - Co sądzisz o reszcie naszej grupy? Temujin i Dresden? Bo wiem że z Ganorskiem ci po drodze. -
Zaklinaczka potrzebowała dłuższej chwili aby uspokoić swoje emocje. W końcu pokiwała głową.
- Khm, no łatwo lubić Gana, ciągle się uśmiecha, tam nic specjalnego. - powiedziała machając dłonią. - A reszta? Detektyw dużo myśli i mało mówi, ale wydaje się w porządku, a Temujin jest przecudną istotką i należy go chronić. Na pewno po tym zleceniu skoncentruję się na tym aby mu pomóc wrócić w ten lub inny sposób w jego okolice. To takie smutne być odciętym i zagubionym pewnie tęskni za swoimi. Pomimo tego co mu się przytrafiło kompletnie mnie urzekło, że znalazł się w tym całym zamieszaniu bo chciał zaimponować kobiecie która mu się podoba. -
Berenika rozmarzyła się na moment. Widać, że biedny gnom został już przez nią kompletnie zaszufladkowany.
- Czyli inaczej mówiąc, nie ważne w jak wielkie kłopoty się wpakował, kogo okradł i jak głupio będzie wyglądał tłumacząc się z tego, ważne że chciał sobie poużywać? - upewnił się, zupełnie już skołowaciały druid.
Zaklinaczka zdębiała. Wpatrywała się w Maakora wielkimi oczami aż się skrzywiła.
- No w sumie jeśli to tak ująć… To nie wygląda to najlepiej - przyznała z ociąganiem i niechęcią. Kopnęła kamień nieopatrznie alarmując tygrysa.
- Cholera - burknęła z niezadowoleniem. - Dopytam go jeszcze raz o to wszystko, ale brzmiało niewinnie. Nie mam problemu normalnie z takimi rzeczami póki nie prowadzi to krzywdy. Póki co najbardziej wydaje się on pokrzywdzony. -
- Tak tylko chciałem wiedzieć. Myślę że największa krzywda mu się stanie jak go odnajdzie jego nauczyciel. Nie mogę cię zrozumieć. Stąpasz twardo po ziemi, ale po chwili rozpływasz się w zachwycie nad głupotą poczynioną w imię uczuć. Lubisz jak ktoś się cały czas uśmiecha, nie ważne czy szczerze czy nie, ale w zakłopotanie wprawia cię zainteresowanie okazane bez obłudy. Nie wiem co myśleć, na razie… - Maakor przerwał nasłuchując. Gdzieś z głębi lasu doszło ich dość odległe porykiwanie byka jelenia. - ...czas skręcić w las. - dokończył, choć było doskonale wiadome dla obojga z nich że chciał powiedzieć coś innego. Druid rozejrzał się i skręcił w krzaki. Niemal niewidoczna ścieżka wydeptana przez zwierzęta prowadziła w głąb lasu.

***

Tygrys na spółkę z druidem ciągnęli ciało sarny. W tym czasie Berenika wyciągała wplątane w jej włosy liście. Musiała wysupłać każdy osobno bo się nieźle wplątały. Co jakiś czas traciłą cierpliwość kiedy nie mogła sobie z jakimś poradzić.
- Maakor, jak ci naprawdę leży potrzeba to mogę ci pomóc poderwać jakąś panienkę. - wypaliła nagle.
Ten spojrzał na nią zaskoczony i ryknął śmiechem. Nie roześmiał się, wybuchnął śmiechem czy coś podobnego. RYKNĄŁ śmiechem aż tygrys odskoczył w krzaki ze zdumieniem patrząc na swojego towarzysza. A druid zwijał się w paroksyzmach, ledwie się utrzymując na nogach. Co najdziwniejsze miał piękny, perlisty i czysty śmiech, zupełnie nie pasujący do jego normalnego, dość niskiego i ochrypłego głosu. Maakor spojrzał na zdumioną twarz dziewczyny i aż padł na kolana zanosząc się chichotem a każde spojrzenie na coraz bardziej zagniewaną Berenikę powodowało kolejną falę radości. Łzy popłynęły mu z oczu zanim wreszcie zdołał opanować rozbawienie na tyle żeby się podnieść.
- Nie, to nie! - Fuknęła kobieta dalej się krzywiąc w gniewie. Wraz z pozostałymi liśćmi w jej włosach tylko potęgowało komiczny obraz. W końcu założyła ręce na piersi kurcząc się w sobie.
- Już możesz przestać. - wymamrotała czerwona na twarzy.
- Gdyby mi chodziło tylko o spędzenie chuci to na targu było pełno wszetecznych dziewek. - Maakor wyksztusil wreszcie pomiędzy napadami chichotania. Otarł łzy i usmiechnął się do dziewczyny. - Powiedziałem że mi się podobasz nie tylko ze względu na wygląd ale także na charakter. Na łodzi walczyłaś wraz ze wszystkimi ramię w ramię, a w karczmie pokazałaś że jak się rozłościsz to i dzika zatrzymasz w biegu ostrym słowem. Nie szukam samicy na jedną noc tylko partnerki. - odetchnął i z wysiłkiem zarzucił sobie sarnę na ramiona. Ruszył w stronę miasta nadal chichocząc od czasu do czasu.
Berenika popatrzyła za nim z dziwnym wyrazem twarzy i ze smutkiem pokręciła głową zanim ruszyła w jego ślady.

Okolice Wisielczego Wzgórza, 8 Lamashan 4708 AR, wieczór

Druid ruszył w las prowadząc drużynę ścieżką wytyczoną przez runy. Las zdawał się na nich napierać a cienie kryły zagrożenie... Druid skrzywił się widząc mimowolną reakcję towarzyszy którzy nieświadomie przygotowywali się do odparcia niewidocznego wroga. To była magia Schronienia odstraszająca nieporządanych przybyszy. Trzeba było coś z tym zrobić zanim zaczną się poważniejsze przeszkody. Maakor ukuł się w palec czubkiem sztyletu i wycisnął solidną kroplę krwi którą następnie pokrył runę na najbliższym drzewie. Runa zaślniła delikatnie zielonkawym blaskiem ledwie widocznym w świetle dnia a krew wsiąkła w drewno niczym woda w piasek pustyni. Gdy ruszyli dalej poczucie zagrożenia nie dokuczało im już tak mocno, a po chwili zniknęło niemal zupełnie. Po chwili wyszli na przesiekę, zobaczyli dąb i jego strażnika. Druid był zaskoczony jego obecnością. Zazwyczaj tylko większe schronienia przyciągały fey. No cóż były tego złe i dobre strony, nie wiedział tylko czy więcej tych pierwszych czy drugich. Fey dysponowały nie kwestionowaną potęgą, ale bywały kapryśne i samowolne do tego satyry... miały określoną reputację jako uwodziciele i sybaryci. W odpowiedzi na powitanie odpowiedział w języku istoty.
- Lumela Mohlokomeli, e se eka u ka fumana setšabelo ka linako tsohle, 'me u se ke ua tšoaroa ke tlala le lenyora. - skłonił głowę a nastęnie odpowiedział na pytanie Ganorska. - Powinniście wejść do środka, spójrz na Urska on nie czuje zagrożenia. Wiem że to będzie niezbyt wygodne, zwłaszcza dla ciebie ale sądzę że lepiej nie nadużywać cierpliwości naszego gospodarza... póki tylko zaprasza. Za chwilę do was dołączę. Po drodze nawet jeżeli zaplączecie się w jakieś korzenie to proszę was żebyście ich nie przecinali czy wyrywali, to źle widziane w tym miejscu. Poczekajcie chwilę a same się odsuną, tyle że drzewa pojmują czas inaczej i im się tak nie spieszy. - zwrócił się ponownie do satyra.
- Re kopa tshireletso, mme re tshepisa ho hlompha melao ya Setshabelo. - wyciągnął z plecaka całkiem duże, drewniane naczynie zatkane szerokim korkiem w którym była solidna porcja wczorajszej sarniny. Odetkał je z pewnym wysiłkiem a w powietrzu dał się wyczuć zapach sosu, przysmażonej cebulki, czosnku i majeranku. Nozdrza satyra zadrgały wyraźnie. Druid podał mu naczynie ze słowami. - Ena ke mpho eo ke u fang eona e le pontšo ea boikemisetso ba rona bo botle. -
Następnie spojrzał na satyra oczekując rozmowy.

- O, oho, o - Cosan wyraźnie ożywił się na słowa druida. - Ech, jak to idzie... Amohela Motsamai, eka moru o ka o amohela le ho o sireletsa kamehla. No, idźta w głąb. Zmieścita się wszyscy, miejsca jest, jama idzie głęboko. Nie kłopotaj się, Mocarzu.

Satyr machnął dłonią, zainteresowany już tylko i wyłącznie słowami druida. Powstał ze swego kamiennego siedziska, gdy naczynie z sarniną zostało otwarte i zapach rozniósł się po polance. Cosan górował nad nimi nawet kiedy zszedł ostrożnie z pagórka, w stronę Maakora. Jedna dłoń chwyciła naczynie, druga nabiła na długi pazur kawał mięsa, który zaraz powędrował do ust. Satyr zamlaskał z aprobatą i odwrócił się na kopycie, zmierzając na powrót ku swojemu siedzisku, kompletnie zaabsorbowany pałaszowaniem podarku, od czasu do czasu zerkając jedynie wyczekująco na najemników.

Koniec końców podróżnicy zagłębili się w jamę w pagórku z mniejszym lub większym entuzjazmem - z Temujinem na szpicy i Dresdenem w ariergardzie. Największy komfort we wciskaniu się pod ziemię miał, jakżeby inaczej, gnom. Przyświecając wydobytą z torby latarnią za nic miał korzenie w górze, dzielnie prąc naprzód. Berenika z kolei już musiała tu i ówdzie pochylić się, by nie zostawić płomiennych loków na kłączach. Ganorsk... Ganorsk przebijał się przez wąski tunel niemalże na kuckach, złorzecząc w duchu. Dresden natomiast, z wrodzoną gracją-elegancją, problemów w manewrowaniu nie miał.

- Poczekam na Maakora - syknął w stronę towarzyszy. - Dołączymy do was później.

Dresden był ciekaw, o czym satyr chciał rozmawiać z druidem, ale nie zamierzał afiszować się z prawdziwym powodem zostania w tyle. Towarzysze zniknęli w krętym tunelu, który skręcał głęboko w trzewia ziemi niczym spiralna klatka schodowa, a detektyw nastawił uszu. Mlaskanie Cosana zaraz ucichło i zdołał wyłapać słowa.

Na nieszczęście nie w języku, który dane było mu zrozumieć.

***

Cosantanarmainnceart delektował się sarniną, aż mu się uszy trzęsły. Mlaskał, ciamkał, siorbał i mruczał aprobująco. Z podziwu godną prędkością pochłonął podarek, wylizał naczynie lepiej niż niejedna pomywaczka by wymyła i poklepał się po włochatym brzuchu. Imponujące bęknięcie odbiło się echem między drzewami. Satyr powstał po raz kolejny, zbliżając się do Maakora i oddając puste już naczynie. Podciągnął biodrową opaskę i wyprostował się, wypinając pierś.

- No, przyjemność za nami - sylwański miał lepszy niż Wspólny, ale wszak był to jego rodzimy język. - Nastaw uszu, bo wiadomość arcyważna, od siostry po druidzkim fachu.

Cosan odchrząknął i przymknął oczy, jakby grzebiąc we własnej pamięci.

- ”Równowaga została zachwiana, krew została przelana na wzgórzach. Cienie zbierają się nad Międzyrzeczem, niczym sępy krążąc w poszukiwaniu Starej Wiedzy. Śniłam o tobie, bracie, i innych - o Płomiennowłosej, o Mocarzu, o Przybyszu i Obserwatorze. Rozproszycie cienie i wstąpicie w światło. Pod Wisielczym Wzgórzem znajdziecie odpowiedzi i dalszy kierunek. Podążajcie ścieżką ku Wiedzy, by odnaleźć Srebrną Maginię. Po wszystkim odnajdźcie mnie w Szarej Warowni, drogę wskaże wam kruk. Obyś zawsze znalazł schronienie i nigdy nie cierpiał głodu i pragnienia, Maakorze.”

Cosan zamilkł na chwilę, dając druidowi szansę na przetrawienie przekazanej wiadomości. Wiadomości enigmatycznej, ale czegóż innego mógł się spodziewać, gdy szło o między-druidzką komunikację? Taki już urok Kręgów oraz braci i sióstr w wierze, że rzadko można było liczyć na prosty i dosłowny przekaz.

- Nie lubię waszych proroctw i przepowiedni - oznajmił Cosan, taksując Maakora spojrzeniem. - Nie rymują się. Wszystkie dobre interpretacje wizji winny się rymować. Brakuje wam finezji i polotu.

- Czy moja siostra przedstawiła się imieniem? - Maakor nie zaszczycił uwagi Cosana komentarzem.

- Riona. Riona Fisiuil. Ładna, piękna. Tylko stara duchem, ooo tak, bardzo stara.

Fisiuil, Widząca. Tytuł niezwykle rzadko spotykany wśród druidów. Maakor ściągnął brwi. Talent jasnowidztwa, ten prawdziwy, był niezwykle rzadki wśród ogółu społeczeństwa, a tym bardziej wśród wyznawców Zielonej Wiary. Przekazana przez Cosana wiadomość nie była więc zwykłymi majakami lunatyczki. Tylko dlaczego Widząca pofatygowała się sama na odludzie, jakim był ten zakątek Międzyrzecza?

***

Tunel wił się w dół, spiralnie skręcając w prawo coraz niżej i niżej. Wędrówka klaustrofobicznym podziemnym pasażem trwała parę uderzeń serca. Gleba pod stopami uformowana była - zapewne przez magię - w prowizoryczne stopnie, ułatwiające zejście. Tu i ówdzie korzenie przebijały się przez ziemię, ale ustępowały po chwili, jakby wyczuwając ich obecność. Tak jak oznajmił Cosan, jama szła głęboko.

Szła głęboko i przechodziła w obszerną grotę. Przyjemnie ciepłą, rozświetloną magicznymi owalami wiszącymi w powietrzu. Magia wypełniała powietrze - czuli ją głęboko w kościach i w mrowieniu na skórze. Magia stara, naturalna, pradawna. Taka, której daleko było do tej, którą praktykowali oni sami. Czuć było ją w powietrzu i ziemi, w magicznym oświetleniu i obszernym jeziorku dominującym pomieszczenie, w porośniętych bluszczem i krzewami z jeżynami ścianach, w kamiennej fontanience mającej być chyba wodopojem, w podłożu i nad głowami. Wszędzie, jednym słowem.

Basen wodny nadawał ziemi łukowaty, półkolisty kształt. Na prawo wściekle zielone krzewy akcentowane były jagodami, malinami i jeżynami, a pnącza i korzenie zwijały się wokół kamiennego piedestału, który u góry rozszerzał się w miednicę wypełnioną krystalicznie czystą wodą. Dostrzec mogli również drewniane... Meble, z braku lepszego słowa. Skręcone przez druidzką magię korzenie przypominały nieco kącik towarzyski, przywodząc na myśl ławy i krzesła. Nieco dalej jeszcze, już skryte w cieniach było przejście dokądś. Dokąd nie byli w stanie stwierdzić, bo korzenie i kłącza dublowały jako barykada broniąca dostępu. Na lewo zaś...

- Ani kroku bliżej!

Głos należał do młodziaka o gęstej brązowej czuprynie, odgarniętej z twarzy burą bandaną. Ciemne spojrzenie świdrowało najemników, a palce zaciśnięte wokół rękojeści długiego noża dobitnie sugerowały nieufność. Chłopak wzrostem dorównywał Berenice, a i to ledwo-ledwo. Prosta koszula była miejscami porwana i, co nie umknęło ich uwadze, splamiona zaschniętą krwią. Pierwsza zguba. Mały?

Druga zguba zaraz wychynęła się zza stalagnatu. Ten z kolei był wysoki i - jak wnosili po nagim torsie i mokrych blond włosach w strąkach - dopiero co po kąpieli. Szare oczy błyskały w ich kierunku, gdy stanął po prawicy kompana z założonymi rękami. Blady tułów zdobiły jasne linie dawno zagojonych ran, ale jedna rzucała się w oczy. Tuż między żebrami, zaróżowiona skóra odstawała od reszty. Ganorsk widział już podobne znamienia. Efekt magicznego leczenia. Pół-ork powiódł spojrzeniem między nacieki, przez które dostrzec mógł posłania i zarys postaci pod kocem. Lewy i Prawy?

- Kian? - Odezwała się Berenika w stronę tego niskiego.

Słowo zadziałało niczym najsprawniej splecione zaklęcie. Szczęka ciemnowłosego poleciała w dół w wyrazie zaskoczenia, podobnie jak dłoń trzymana na rękojeści. Zaklinaczka rozbroiła też i jego towarzysza, bo wyczuwalne jeszcze przed chwilą napięcie zeszło z nich jak powietrze z balonika, zastąpione przez zdziwienie i dezorientację.

- Przybyła odsiecz - mruknął Ulfen pod nosem. - Idę się ubrać i zmienić Larsowi opatrunek. Tylko go nie obudźcie gadką.

Magnus obrócił się na pięcie i zniknął na powrót za ścianką ze skalnych nacieków, która dawała zero prywatności i słabo przedzielała pomieszczenie. Sylwetka chłopaka migała im między stalagmitami i stalaktytami, gdy zaczął się krzątać. Kian z kolei wyraźnie nie grzeszył talentem dyplomacji, bo wbijał spojrzenie w buty i wykręcał palce.

- Eee - zaczął w końcu niepewnie - to może przejdziemy tam o, kawałek. Usiądziemy sobie. Przysłała was druidka, tak? Mówiła, że przyjdziecie, ale powoli traciliśmy nadzieję.

Tym razem to ćwierć-elf rozbroił ich. Spojrzeli po sobie, niepewni odpowiedzi.

Postój, przeniesiony z leśnej polany do druidzkiego Schronienia, minął prędko i przyjemnie. Rozsiedli się na skręconych z korzeni meblach, w myślach i słowach mieląc rewelacje “zgub”. Próbowali dostrzec gdzieś w zdawkowych historiach i zasłyszanych jeszcze w Podgórzu plotkach wspólny mianownik, który miałby pobłogosławić ich olśnieniem, nadać enigmatycznemu atakowi na ekspedycję Fiony sens. Gdzieś dostrzegali zalążki szerszego obrazu, nowe elementy tajemnicy rysowały nieco i szkicowały, co tak naprawdę wydarzyło się na Wisielczym Wzgórzu.

Przez prześwity między jaskiniowymi naciekami widzieli, jak Kian i Magnus toczyli rozmowę między sobą. Z pochylonymi ku sobie głowami, wymieniali słowa szeptem niewzbijającym się ponad pochrapywanie Larsa. Minęło parę chwil, zanim Ulfen wyległ z alkowy i dołączył do ich gromadki, z fiolkami jakiegoś płynu w dłoniach. Wyciągnął je w stronę Ganorska.

- Wam przydadzą się bardziej, niż nam - oznajmił. - Mikstury lecznicze od druidki, Lars już nie będzie ich potrzebować. Spłacę ten dług, jak tylko będę mógł.

Machnął dłonią w stronę krzewów nieopodal.

- Jeżyny są magiczne. Nasycą was lepiej niż niejeden posiłek. Prędko brzydną, ale przynajmniej nie pomarliśmy z głodu - Magnus skrzywił się.

- Jesteście pewni, że chcecie tutaj zostać? - Zapytała się Berenika.

- Przynajmniej dopóki Lars nie będzie zdatny do podróży. Wiem, że wam droga wiedzie ku Fionie. Siwobrodego mało obchodzi nasza zgraja, najął was na odnalezienie czarodziejki, nie nas.

Najemnicy nie zaprzeczyli.

- Dlatego droga wiedzie was - Magnus kontynuował - w przeciwnym niż nas kierunku. Ruszymy ku Przystani, jak tylko będziemy w stanie. Szlak jest względnie bezpieczny, damy radę. Spotkamy się jeszcze. W lepszych okolicznościach.

Uśmiech Ulfena dowodził, że chłopak szczerze w swe słowa wierzył.

***

Schronienie i zagajnik zostawili za plecami, gdy niebo pociemniało już zupełnie. Szarówka wdarła się w popołudniowe godziny, a wraz z nią nadeszła mżawka, otulająca wszystko i wszystkich wilgotnym całunem. Ubrania i włosy zaczęły kleić się nieprzyjemnie do skóry, a buty ślizgać po błotnistym wzgórzu, tylko gdzieniegdzie przeplatanym kępami zieleni. Zmurszałe resztki kamiennych murów i baszty zaczęły powoli nad nimi górować, gdy mżawka przeszła w deszcz z prawdziwego zdarzenia.

Niegdysiejszy dziedziniec był cichy. Stanęli w obrębie starych murów, bacznie rozglądając się po placyku. Gdzieś na prawo dojrzeli schody prowadzące w górę, na szkielet w zasadzie strażnicy. Kawałki gruzu zalegały to tu, to tam, sugerując istnienie budynków tradycyjnych dla fortyfikacji, które zniknęły w odmętach czasu. Wykopane wgłębienie na lewo, obłożone kamulcami, musiało być miejscem wyznaczonym na obozowe ogniska - zwęglone bierwiona zalegały, próchniejąc i gnijąc. Główny budynek ostał się zębowi czasu, ale dostrzec mogli w części zarwany dach i smętnie bujające się okiennice. Uchylone drzwi bujały się leniwie przy lekkich porywach wiatru, przyspieszane co i rusz przeciągiem.

Z dłońmi na orężu - ostrożności nigdy za wiele - wkroczyli nieco głębiej na dziedziniec. Otuchy dodawał fakt, że zwierzęcy towarzysze, których zmysły były ostrzejsze od tych humanoidalnych, nie zdradzali oznak zaniepokojenia czy zaalarmowania. Krążyli tylko, a Ursk śmigał wte i wewte, obwąchując nowe tereny. Powolnym krokiem zbliżyli się do resztek donżonu, zerkając do środka.

- Pusto - zauważył Temujin.

- I czysto - Dresden ściągnął brwi.

Komnata rzeczywiście była i pusta, i czysta. Musiała służyć jako główne miejsce noclegów podróżnych, wnosząc po kominku w rogu noszącym ślady użytkowania i resztkach, na których żerowała w najlepsze szczurza czereda. Czystość dziwiła najbardziej. Widzieli zerwany zaklęciem sufit, wspomniany przez Kiana i smętnie dyndającą belkę stropową, ale podejrzany był brak gruzu. Rozwarli szerzej drzwi, wpuszczając do środka nieco więcej światła dziennego. Kurz zalegający na podłodze starty był obuwiem od wejścia, po kominek. I nieco dalej, w kierunku schodów na górę. Stare ślady.

Maakor w tym samym czasie zajął się obchodem. Z towarzyszącym mu Rawghem przeszli się wokół dziedzińca, pod resztkami blank, przez - jak miarkował - niegdysiejszą bramę. Błoto ciamkało pod stopami, a deszcz zaczął zmywać ślady, o ile jakieś się jeszcze uchowały. Wiedział, że przez tyle dni nadzieja na złapanie tropów była słaba. Wypatrzył za to co innego - wybrzuszoną nieco kopcami ziemię. Groby. Powiódł spojrzeniem w górę muru. Siedem.

Ganorsk z kolei odszedł od grupy zerkającej do środka donżonu, gdy Ursk nie zareagował na jego wezwanie. Wilk zawzięcie krążył wokół studni, szastając żywo ogonem i strzygąc uszami. Kompletnie zaabsorbowany tym zajęciem ignorował pół-orka, węsząc i węsząc. Przystanął w końcu przy kamiennej konstrukcji, przeciągając nosem po cegłach i wspiął się przednimi łapami, jakby próbując wypatrzyć coś w dole. Ganorsk poszedł w ślady towarzysza, nachylając się nad studnią. Wydrążony otwór szedł w dół ładnych parę metrów, ginąc w mroku. Pół-ork wytężył wzrok, dostrzegając wyschnięte dno i... Migotanie czegoś? Światło pochodni? Słabe, jakby świetlisty okręg zahaczał jedynie o jego pole widzenia pół-cieniami, ale był pewien, że coś tam było. Już miał się wyprostować, gdy zauważył linę. Brakowało wiadra, brakowało nadszarpnięcia zębem czasu. Dobra i gruba konopna lina. Zwinięta w regularnym odstępach w węzły, mające ułatwić wspinaczkę. Ganorsk zasępił się.

Grzmot przetoczył się przez Wzgórze, zwiastując burzę na horyzoncie.

Półork przyjął mikstury, chowając je w plecaku.
- Dziękuję – powiedział z niespodziewaną powagą - To wyrównuje szale. Skoro ruszacie w stronę Przystani, nasze drogi rozejdą się tylko na krótko. Wstrzymajcie się z wyruszeniem, dopóki nie wrócimy. Wspólna podróż będzie bezpieczniejsza dla nas wszystkich, a Poszukiwacze nie będą próbować sugerować, że porzuciliście ekspedycję - zaproponował.

***

Ganorsk uważnie rozglądał się po ruinach na szczycie Wisielczego Wzgórza, co w strugach deszczu nie należało do łatwych zadań. Poruszał się bardzo ostrożnie, nie chcąc zaliczyć wstydliwego upadku w błocko i szybko zrobił użytek ze swojej magii, rzucając zaklęcie wykrywające aury magiczne. Na szczęście Urskowi pogoda nie przeszkadzała węszyć z zapałem po całym terenie, zupełnie ignorując deszcz i nie myśląc o tym, jak będzie śmierdział później… Półork w tym czasie wszedł z innymi pod zadaszenie donżonu. Rozglądali się tam przez kilka chwil, jednak bez żadnego efektu.
- Nie wydaje wam to się nieco podejrzane? Jakby ktoś tu sprzątnął? – zapytał w końcu.

Co dziwne, Ursk nie wracał już jakiś czas, nie słyszeli też żadnych ostrzegawczych warknięć czy szczeknięć. To musiało znaczyć, ze coś znalazł – nie czekając na odpowiedź, Ganorsk pospiesznie opuścił suchy azyl donżonu, by odnaleźć wilka kręcącego się koło studni. Szaman ruszył do niego, a kiedy jego przyjaciel oparł się o obmurówkę, sam też zajrzał do środka. Solidna lina, prowadząca na samo dno, z którego odchodziło jakieś przejście…
- Dobra robota, Ursk - poczochrał wilka za uszami, po czym zbliżył do niego głowę tak, że stykali się czołami - Chyba będziesz tu musiał na nas poczekać. Przypilnuj naszych tyłów, dobrze? - zapytał, a w odpowiedzi został polizany po twarzy - Uch, ale śmierdzisz - Półork przyjrzał się jeszcze zejściu, szukając magicznych aur, po czym wrócił do towarzyszy.
- Ktoś kryje się pod studnią, z dna odchodzi tunel. Zostawił sobie nawet linę, wspinaczka w dół nie powinna być problemem. Sprawdzę to, ktoś idzie ze mną?

Rzęsisty deszcz nie sprzyjał za bardzo spacerom, a szukaniu śladów - wcale. Ziemia zamieniała się w błoto przeplatane kałużami, rozmazując odciśnięte weń tropy wszelkiej maści. Maakora to jednak nie zdemotywowało i po prędkich oględzinach grobów, postanowił spróbować swojego szczęścia. Ruszył powoli wzdłuż murów, rozglądając się na wszystkie strony. Zielonkawy mech ozdabiał kamienne resztki murów, stanowiąc jedyne urozmaicenie obchodu. Do czasu. Już niemalże zatoczył pełne koło, gdy przystanął pod basztą i wyrwą w murze. Ubite i wykrzywione rośliny parę kroków dalej, złamane na wpół gałązki krzewów. Formująca się podłużna kałuża w odciśniętej, zmarzniętej ziemi. Jakby ktoś ciągnął obciążoną paletę gdzieś na zachód, w dół Wzgórza.

Temujin z kolei postanowił posiłkować się magią, utylizując swoje talenty i splatając energię w iluzoryczny wabik. Odbicie Magnusa (czy też Larsa) spłynęło w dół wysuszonej studni, a gnom nadstawił uszu. Iluzja była prosta, łatwa do przebicia z racji braku ruchu, ale w podziemnych cieniach... Iluzja wylądowała daleko w dole, a jej przybycie przeszło bez większego echa. Temujin odetchnął z ulgą i odwrócił się w stronę Ganorska, sondującego magicznie otoczenie, chcąc oznajmić, że teren był czysty, jak mawiano w najemniczych kręgach, ale pół-ork stał wpatrzony w fasadę donżonu.

Dziedziniec był mało magiczny. Nawet jeśli atak na ekspedycję Fiony był magiczny, jak miarkowali wedle dotychczasowych przesłanek, to zbyt wiele czasu upłynęło by aury magiczne nadal dało się wyczuć, nie licząć tych najpotężniejszych. Jedynym świetlistym punktem, wyłapanym zmysłem magii, były jarzące się kształty na fasadzie. Rozwarte oko. Ganorsk zasępił się. Symbol Gyronny, Gniewnej Jędzy. Wyryte magią słową układały się w wiadomość. Tudzież groźbę.

"Przeklęta twa rodzina i przeklęta twa linia, wyrodny ojcze. Córa pierworodna twą zagładą, twój dom w ruinie i twa linia wygasła, Alfredzie z rodu Varesów. Skazanyś patrzeć na swój upadek i na wieczną tułaczkę w ciemnościach."

***

Ciszę donżonu przerywał jedynie coraz to gęstszy deszcz na zewnątrz, odległe grzmoty i smętne postękiwania ostałych okiennic. Dresden i Berenika zagłębili się wpierw w parter budynku. Foyer, gdzie musiała nocować większość podróżnych, był jedynym względnie czystym pomieszczeniem. Aż za, jak już wcześniej zauważyli - bo gdzie miało być gruzowisko, nie było niczego, nie licząc widocznych dla Dresdena kurzowych śladów, które poświadczały że gruzowisko tam było. Tyle że znikło.

Parter pozostawili za sobą, nie znajdując nic ciekawego. Kuchnia, spichlerz, dormitorium służby, zawalone schody do podziemi - tam nic interesującego nie rzuciło się im w oczy. Kolejne piętro należało do sypialni i gabinetów, jak oznajmił Dresden, wnosząc po wiedzy na temat zamkowej architektury i przyjętych rozkładów pomieszczeń. Korytarz urywał się nagle przed nimi, wedle Kiana zerwany zaklęciem. Tam podreptali, zerkając jedynie w ogołocone, puste i zakurzone odnogi. Coś jaśniało na końcu przejścia.

Przystanęli nad wyrwą, wpatrując się w przeciwległy kąt. Jaśniejący punkt, wyłapany magicznym wzrokiem, balansował na wykrzywionych belkach, asekurowany przez kamulec. Duet zamrugał, tłumiąc na chwilę zmysł magii, by przebić ciemności zwykłym spojrzeniem.

- Tubus ze zwojami - syknęła Berenika.

Nieco poza zasięgiem, ale rzeczywiście. Ozdobny tubus musiał zawieruszyć się gdzieś przy batalii i ostać się zarówno zniszczeniom, jak i gruzowym szabrownikom. W tym drugim pomógł fakt, że ciężko byłoby go wydobyć, nie ryzykując połamania kulasów skokami i susami nad wyrwą. Chociaż Dresden już wypatrywał potencjalne ścieżki.