- Oj - wyrwało się cicho goblince, gdy dostrzegła ruch w pokoju. Zwykłych pająków jakoś nigdy się nie bała, ale te tutaj były naprawdę duże i co gorsza była ich cała gromada.
Na szczęście Lua widziała pajęczyny, a dzięki temu była ostrożna i przygotowana psychicznie na takie właśnie zagrożenie. Ucieczka też nie była jej obca. Czym prędzej rzuciła się z powrotem na korytarz, pochylając się dodatkowo przy przemykaniu przez próg.
- Caelan - zawołała przy tym, w pośpiechu.

Oczywiście miała zamiar zamknąć za sobą drzwi, aby pająki nie podążyły za nią. Ale bez względu na wszystko, nie chciała się zatrzymywać dopóki nie spotka się z bardem. I nawet nie chodziło o to, że mężczyzna ją obroni, ale o to że razem zawsze raźniej.
Szybko doszła do wniosku, że rozdzielanie się nie było najlepszym pomysłem.

Thorug a zaraz za nim Elrick weszli do pomieszczenia (9), które kiedyś musiało być kuchnią. Pod ścianą po lewej stał piec na którym kiedyś gotowano posiłki a zaraz obok pęknięty kamienny zlew pod którym straszyła dziura po urwanej rurze odpływowej. Na wprost były schodki prowadzące na piętro po prawo zaś drzwi do innego pomieszczenia. Gdy Elrick ostrożnie tam zajrzał ujrzał dużą balię służącą być może kiedyś do mycia naczyń po posiłkach a także znajdowały się tam schody do piwnicy.

Lua rzuciła się do ucieczki z wrodzonym dla jej rasy mistrzostwem. O ile rój pająków na pewno nie był przeciwnikiem, którego można by zlekceważyć to nie stanowił bariery nie do sforsowania dla zdesperowanego uciekiniera. Lua zaś była bardzo zdesperowana i była goblinem. Przebiegając przez rój pająków sunący ku niej od drzwi, rozdeptała kilkanaście pajęczaków, unikając jednocześnie ukąszeń. Zamknięcie za sobą drzwi też okazało się trafionym posunięciem. Pająki nie kontynuowały pościgu.

Z krzykiem "Caelan!" wpadła do pokoju w którym półelf właśnie rozwiązywał jakiegoś człowieka w będącego w samej bieliźnie. Gdy nieszczęśnikowi zdjęto knebel przemówił.

-Niech bogowie wam wynagrodzą! Straciłem rachubę ile już tu byłem uwięziony. Zwę się Ned Shakeshaft. Jestem podróżnikiem z Saeton. Schroniłem się tu przed deszczem a gdy wszedłem do kuchni ktoś od tyłu rąbnął mnie w głowę ogłuszając- Na dowód pochylił głowę pokazując niezbyt okazałego guza.
-Gdzieś tu powinny być moje ubrania. Pomóżcie mi je odzyskać, bardzo was proszę.

Theren Zajrzał na szybko do dwóch pomieszczeń we wschodnim skrzydle. Łączyło je to, że nie było tam mebli. W pierwszym półokręgiem wokół kominka rosły czerwone muchomory. W drugim nie było nic oprócz opadłego tynku i brudu. Ruszył więc na piętro na spotkanie Caelana i Lue.

Może powód, jaki podał Ned, był prawdziwy, może nie. Caelan nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Pewne było, że Ned sam się nie związał, a zatem musiał tu być ktoś jeszcze. Ktoś, na kogo trzeba było uważać.

- Jestem Caelan, a to Lua. Rozejrzysz się, czy nie ma tu gdzieć ubrań Neda? - zwrócił się do goblinki. Zajęty Nedem nawet nie zwrócił uwagi na to, że towarzyszka z wrzaskiem wpadła do komnaty. - Tylko uważaj na podłogę - dodał.

Co prawda był przekonany, że Lua bez problemu zauważy wszystkie kryjące się w podłodze niebezpieczeństwa, ale lepiej było ją ostrzec, niż mieć ją na sumieniu.
Sam zabrał się za rozcinanie więzów.

- Długo tu siedzisz? - spytał Neda.

Lua odetchnęła z ulgą, że pająki ma już za sobą i co lepsze także za zamkniętymi drzwiami.
Gdy w pierwszej chwili zobaczyła ich barda, w towarzystwie półnagiego i związanego faceta, od razu przyszło jej do głowy kilka dowcipów. Żadnego jednak nie powiedziała, gdyż sytuacja była jasna i niespecjalnie wesoła.
- Cześć - przywitała się krótko, gdy Caelan ją przedstawił.
Czym prędzej zajrzała pod łóżko, a następnie rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, w poszukiwaniu zagubionego odziewku.

- Znasz młodego Sterna? - spytała mężczyznę przy pierwszej okazji, szukając ubrania gdzie się dało, oczywiście uważając na podłogę.


Gdy dołączył do nich Theren, ostrzegła go od razu.
- Trzeba tu uważać na podłogę, bo miejscami jest za stara i zepsuta. Potrzebna będzie deska lub drabina, żeby przejść - powiedziała.
- Uwolniliśmy więźnia i szukamy jego ciuszków. A tu są wielkie pająki, z którymi trzeba zrobić porządek - zdała relację, wskazując najpierw młodzieńca, a potem na pokój z którego uciekła.
- A co tam na dole? - podpytała.

Thorug a za nim Elrick dziarsko ruszyli po schodach do piwnicy. Niespodzianka czekała już przy pierwszym stopniu schodów. Gdy tylko półork postawił na nim stopę powierzchnia stopnia ukształtowała się w coś na kształt ust, które wykrzyknęły, że aż zabolały uszy.

-Głupcy, idziecie po waszą śmierć! - po czym dało się słyszeć diaboliczny śmiech.

Na paladynie te krzyki nie zrobiły najmniejszego wrażenia, natomiast łowca zląkł się nie na żarty. Teraz już zawracać nie było po co, zeszli więc na sam dół.

W piwnicy znajdował się kiedyś magazyn win. Teraz wszystkie butelki porozbijane leżały na podłodze przy stojakach na wino znajdujących się pod południową i wschodnią ścianą. Pod północną ścianą znajdował się jakiś regał. Na środku pomieszczenia zaś leżały zwłoki jakiegoś człowieka w zbroi płytowej. Gdy Thorug podszedł bliżej ujrzał dwie rzeczy. Wygrawerowany symbol ryby na napierśniku i masę larw gnilnych żerujących na trupie. Gdy larwy poczuły rych w pobliżu zwłok zaczęły pełznąc do Thoruga i Elricka po podłodze.

Na piętrze trwało przesłuchiwanie Neda.

-Nie wiem jak długo tu siedzę. Straciłem rachubę czasu- odpowiedział Caelanowi.

-Pierwsze słyszę o Sternie. Jestem z Seaton. Nie znam miejscowych - odpowiedział Lue

-Co do ubrań to chyba wiem gdzie je rzucili. Nie byłem nieprzytomny cały czas i zapamiętałem to miejsce. Chodźcie na mną.

W tym momencie rozległ się krzyk magicznych ust aktywowanych przez Thoruga i Elricka.

-Na wszystkich bogów! Słyszeliście to? Dom jest nawiedzony, wynośmy się stąd póki możemy.

Ned nic na temat Sterna nie wiedział, a to znaczyło, że będą musieli przeszukać cały dom "na ślepo".


Chwilę później zdarzyło się coś, co najwyraźniej przeraziło uwolnionego mężczyznę.

Że dom jest nawiedzony, o tym słyszeli, więc słowa Neda nie zrobiły na Caelanie zbyt dużego wrażenia. Podobnie jak i krzyk, jaki dobiegł z dołu.

- Najpierw znajdziemy twoje rzeczy - powiedział - a potem zobaczymy, co robią pozostali. My tu mamy coś do zrobienia - dodał - a ty będziesz mógł ruszyć do Słonego Bagna.