Nagła napaść Thoruga na Neda zdominowała rozważania nad ceną wina i szukanie ukrytych dźwigni otwierających przejście za regałem. Półork rzucił się jak lew na antylopę.

Ned początkowo rzeczywiście wyglądał na wystraszonego, ale szybko się opanował.

-Puszczaj, wszystko powiem. Jak już wyjaśniałem twoim przyjaciołom jestem podróżnikiem z Seaton. Schroniłem się tu przed deszczem i zostałem podstępnie ogłuszony i związany. Podróżowałem samotnie i zamierzałem w Słonym Bagnie poszukać kompanii. Związanym byłem prawdopodobnie od wczorajszego wieczora. Czy to ci wystarczy? Chciałem wam tu pomóc, ale jeśli tak zamierzacie mnie traktować to pójdę sobie. Tego chcecie?

Widać było, że Ned uważa sprawę wyjaśnień za zamkniętą. Pozostało zdecydować, czy życzycie sobie jego towarzystwa, czy zamierzacie go przepędzić.

Ciekawska Lua zainteresowała się natomiast na poważnie sprawą ukrytego przejścia. Podeszła do regału i zaczęła go dokładnie przeszukiwać.

Lua bez większego problemu odkryła dźwignię z boku regału. Od jej decyzji zależało czy ją pociągnie.

Do rozstrzygnięcia pozostawało co z Nedem i co z ciałem. Czyli czy kontynuować eksplorację, czy raczej wrócić po wózek i przetransportować zwłoki do miasteczka

Zachowanie Thoruga względem "obcego" było częściowo zrozumiałe, ale i tak Caelan uznał, że kompan nieco przesadza.

- Zostaw go - powiedział do półorka. - Już ci wszystko powiedział. Poza tym możemy go zabrać z sobą. Im nas więcej, tym lepiej, szczególnie teraz, gdy mamy szanse odkryć kolejne sekrety domostwa alchemika.

Spojrzał w stronę Lui i odkrytego przez nią sekretnego przejścia.

Goblinka nie była zadowolona z tego jak Thorug potraktował Neda. Nawet jeśli z uwagi na okoliczności miał co do niego jakieś podejrzenia, to były dziesiątki znacznie lepszych sposobów. Od wspólnie pitej gorzałki, do po prostu poczekania aż samo się wyjaśni.
- Zostań z nami panie Ned. Jeśli szukałeś kompaniji, to naprawdę zapraszamy do naszego grona. I proszę się nie zrażać panem Thorugiem, on nie jest zły, to tak tylko w naszej obronie - powiedziała uprzejmie, spoglądając na ich nowego kolegę, a przynajmniej miała nadzieję że takim zostanie.

Wolała nie zajmować się ciałem Sterna i w ogóle starała się o nim nie myśleć. Zostawiła to innym. Zbyt smutna to była historia, aby ją rozgrzebywać i rozpamiętywać, a poza tym jeśli chodzi o przenoszenie czegoś ciężkiego, niezbyt mogła pomóc.

Lua zdecydowanie mogła jednak coś zrobić, jeśli chodzi o inne rzeczy. Jak na przykład odkrycie tajnego przejścia i klamki je otwierającej.
- Tak panie Theren. Ja znalazła tutaj przejście, a tu się je otwiera - odpowiedziała, wskazując najpierw regał do którego prowadziły nagle znikające ślady, a następnie znalezioną dźwignię.
- Suszony sezamie otwórz się - powiedziała cicho i pociągnęła za dźwignię.

Gdy Thorug i Elrick szykowali ciało Sterna do transportu, Lua koniecznie musiała pokazać reszcie co odkryła. Gdy pociągnęła dźwignię mechanizm zaskrzypiał i regał z szelestem przesunął się w bok odsłaniając widok na rozległą część piwnicy. Pomieszczenie to zostało zaadaptowane na kwatery. Pod północną ścianą stało dziesięć łóżek, przy każdym łóżku stała szafka. Na środku stał długi stół. Była też część kuchenna, gdzie przygotowywano posiłki i zmywano po posiłkach. Po prawo zaczynały się schody prowadzące do klapy w suficie. Pod północna ścianą po prawo znajdował się regał.

Dalsze podziwianie pomieszczenia zostało przerwane przez okrzyk mężczyzny stojącego za stołem z długim łukiem w ręku.

-Zabić ich!

Po tych słowach zarówno mężczyzna jak i jego dwóch kompanów, też ludzi, zaczęli szykować się do strzału z tym że kompani wyposażeni byli w lekkie kusze.

Obserwujący to z bezpiecznej odległości Ned krzyknął tylko:

-Zamknij drzwi, uciekajmy!

Jak się okazało, jedno odkrycie pociągnęło za sobą drugie, z tym jednak, że to drugie było znacznie mniej przyjemne.
Trzech typów, uzbrojonych w łuk i kusze, nie zachowywało się zbyt przyjaźnie. Można by rzec, że nawet wrogo, nic więc dziwnego, że Ned zasugerował zamknięcie drzwi.

Caelan nie wahał się ani chwili - rzucił na przeciwników zaklęcie, które miało ich uśpić.
A potem przesunął się w bok, starając się zejść z linii strzału.

5k8=20