Z Drylake, małej mieściny leżącej na południowy zachód od Berdusk na Wybrzeżu Mieczy wyruszyliście z samego rana, kierując się w stronę znajdującego się jakieś dwadzieścia mil dalej wąwozu. Choć był dopiero początek lata, słońce od samego rana przypiekało dość mocno, dlatego cieszyliście się każdą chwilą, gdy schowało się za pędzonymi przez lekki wietrzyk chmurami.

Znaliście się od niespełna tygodnia i byliście jedynymi wędrowcami na tym zapomnianym, nie używanym od lat szlaku. Nie dziwiło was to. Odpoczywając w lokalnej karczmie w Drylake nasłuchaliście się wystarczająco, że Północna Droga jest od dawna opuszczona, co miało mieć związek z leżącym w szczerym polu wąwozie i wieży, której szczyt zamieszkiwał ongiś pradawny smok. Ponoć zbierał tam wszystkie swoje skarby, których wartość obrosła legendami.


Mieszkańcy miasteczka opowiadali jeszcze inne historie: a to, że wieża jest nawiedzona i ktokolwiek tam wejdzie, już nigdy nie wróci na powierzchnię, lub że w dawnych czasach była miejscem spotkań pradawnego kultu a komnaty wypełniają relikty i starożytne artefakty. Nawet jeśli były to tylko przekazywane z pokolenia na pokolenie plotki, to każdy z mieszkańców Drylake był zgodny co do tego, że w wieży Nocnego Kła, jak ją nazywano, zgromadziły się moce ciemności i mia to związek z bezwzględnym smokiem Ashardolonem.


Po dwóch godzinach spokojnej drogi zarośnięty chaszczami szlak skręcał w coś, co wyglądało jak suche, piaszczyste koryto rzeki. Na wyżynach rosła karłowata roślinność i cierniste krzewy. Krajobraz zmienił się znacznie - o ile do tej pory po obu stronach drogi towarzyszyły wam zielone trawy i świerkowe zagajniki, tak teraz znaleźliście się na całkowicie wysuszonej, twardej ziemi, jakby przeszedł tędy jakiś kataklizm. Od czasu do czasu dało się dostrzec pionowe skały, pojedyncze lub stojące w grupach podobnych kamieni. Wiedzieliście, że druidzi nazywają je menhirami.

Poza rzadką roślinnością, cały obszar wydawał się być całkowicie pozbawiony życia. Można było dojść do wniosku, że polowano tu tak intensywnie, że wytrzebiono całą zwierzynę, albo zwierzęta same wyniosły się z tego terenu, czując się w sąsiedztwie wąwozu i wieży nieswojo. Lub zmusiło je do tego to, co stało się z tą ziemią.

Koło południa dotarliście na miejsce. Jar, położony nieopodal stojących w okręgu menhirów skrywał w swoim głębokim wnętrzu wieżę, o której słyszeliście w Drylake. Szersza u podstawy, stopniowo zwężała się ku górze, gdzie kończyła się postrzępionymi, kamiennymi kłami. Chociaż jej wierzchołek mógł sięgać na oko jakichś dziewięćdziesięciu metrów powyżej dna wąwozu, zbocza jaru wydawały się być niemal pięć razy wyższe, przez co wieża położona była w głębokim cieniu.

Nawet z tej odległości widzieliście, że na jej murach wyrzeźbiono wizerunki gargulców, wykrzywionych w bólu i gniewie twarzy oraz wiele innych złowieszczych stworów, które prawdopodobnie miały . Tuż przy wieży, łączącą się bezpośrednio z nią, wybudowano niewielką, kamienną przybudówkę.

Jednak by dostać się do wieży, najpierw trzeba było pokonać strome, upstrzone przeróżnymi wyrwami ściany wąwozu.

Czerwona kropka to Wasze położenie.

Zmierzając z nowymi towarzyszami w stronę miejsca, w którym miała znajdować się niesławna w okolicy Wieża Nocnego Kła, myślami był jeszcze we wspomnieniach wczorajszej płomiennej nocy w karczmie “Pod Trzema Dzikami” w Drylake, gdzie poznał mającą czym oddychać lokalną wdowę po byłym najemniku. A że ktoś z jego aparycją i charyzmą nie miał najmniejszych problemów z nawiązywaniem nowych znajomości (zwłaszcza z płcią przeciwną), to dość szybko przenieśli się z ową wdową do pokoju wynajętego od karczmarza. I trzeba było przyznać, że kobieta znała się na rzeczy, co Faravlur bardzo sobie chwalił. Wyruszając z rana obiecał Adele, że po eksploracji wieży wróci do Drylake by spędzić z nią więcej czasu i choć zwykle rozstając się z niewiastami kłamał, że jeszcze kiedyś go zobaczą, to tym razem jeszcze się wahał. Tak dobra była w łóżku.

Prowadził teraz za uzdę osła Egona, który miał anatomiczny defekt wargi, przez który wyglądał, jakby cały czas się śmiał i przyglądał się co jakiś czas otoczeniu. Łotrzyk i osioł mieli swoją historię, gdyż Mistgrove uratował go wiele lat temu przed ubojem. Zwierzę było uparte, ale inteligentne i chyba nawet momentami wdzięczne, jakby wiedziało, co Faravlur dla niego zrobił. A przynajmniej elf lubił sobie tak myśleć.

Zmiana z przyjemnych, zielonych pól na jałową, wysuszoną ziemię była dość osobliwa, ale trikster jakoś się tym za bardzo nie przejął. Widocznie w opowieściach miastowych rzeczywiście kryła się jakaś prawda i okolica wąwozu odstraszała od siebie wszystko, co żyje.
- No, to przynajmniej wiemy, że idziemy w dobrą stronę - rzucił wesoło, szczerząc białe ząbki do towarzyszy.

Był wysokim jak na standardy swej rasy elfem, szczupłym, choć o atletycznej budowie i twarzy, jakby ją sami bogowie rzeźbili. Lekko fioletowe oczy i delikatny, zadziorny uśmieszek, który zwykle nie schodził mu z ust zdradzały jakąś dziką inteligencję i wysokie mniemanie o sobie. No i jakąś tajemnicę, tak przynajmniej zawsze twierdziły jego kochanki. No tajemnic to on miał w sobie od groma, w tym aspekcie się nie myliły.

Smukłych dłoni o wypielęgnowanych paznokciach, nienawykłych do żadnej fizycznej pracy używał czasami, by pokazywać dzieciakom w mijanych mieścinach proste sztuczki z kartami, choć dużo częściej aby włamywać się tam, gdzie znajdowało się coś cennego. Od dłuższego czasu podejmował się tylko tych zadań, które w jego mniemaniu warte były świeczki. Wierzył, że Wieża Nocnego Kła, która w okolicy obrosła w legendy, jest właśnie jednym z nich. Lubił wyzwania i lubił się sprawdzać w nowych okolicznościach. A towarzyszący mu kompani z pewnością przydadzą się przy eksploracji tego miejsca.

Nosił się prosto, ale praktycznie. Płaszcz, skórznia, luźne spodnie i buty pod kolano na płaskiej podeszwie - wszystko w ciemnych kolorach, co akurat teraz go drażniło, bo słońce niemożebnie go przypiekało. Przewieszona przez korpus torba bez dna (choć dno to ona miała, ale lubił tak pościemniać czasami towarzyszom) skrywała w środku niemal wszystkie najważniejsze dla niego rzeczy. Jedynie sejmitar, sztylet i krótki łuk z kołczanem strzał były widocznym uzbrojeniem elfa. Towarzyszący mu Egon niósł na swym grzbiecie dwie, na razie puste sakwy - na skarby jakie mieli znaleźć w wieży, oczywiście.

Gdy dotarli na miejsce, Faravlur aż zagwizdał widząc, jak głęboko w dół sięga jar. Widok wieży z przeróżnymi wykutymi w niej paskudnymi gębami sprawiał, że chciał jak najszybciej zejść na dół i ruszyć do środka. Czuł, że w środku trafi na artefakty, za które wielmoża z Waterdeep czy Neverwinter mogliby zapłacić krocie. Znał kilku kolekcjonerów i oczami wyobraźni widział ich dumne oblicza, gdy chwalą się przed równie moralnie zepsutymi przyjaciółmi nowym “dzieckiem” w kolekcji.

- Chyba trzeba będzie obwiązać się linami i zejść na dół - powiedział. - Mam nadzieję, że jakieś zabraliście? Ja mam długą, ale i tak nie sięgnie aż do podstawy. No chyba, że któryś z was umie latać albo ma inny patent na zejście, to zamieniam się w słuch. Zawsze pozostaje też opcja zejścia na dół licząc na swoje mięśnie. - Wzruszył ramionami, a Egon stojący za jego plecami zarżał nagle.

Elf odwrócił się i uniósł brew.
- No tak, ty to byś chciał, żebym sobie kark skręcił, nie? Tylko kto by cię później zabrał z tego piździchowa… Szacunku trochę! - rzucił wesoło do zwierzęcia i skupił się na znalezieniu najlepszej drogi do zejścia. No i na tym, czy kompani mają jakąś inną opcję. Bo co trzy głowy, to nie jego jedna, ha!

- No i jak tam, jakieś pomysły? - Zapytał, zwieszając dłonie na biodrach i zmarszczył brwi. Patrząc w stronę wieży udawał, że mocno nad czymś rozmyśla. Tak naprawdę liczył, że może kompani znajdą pomysł na zejście na dół. No bo po co się niepotrzebnie przemęczać, skoro tam w tej wieży na pewno czekać na nich będą dużo cięższe wyzwania, nie?

Kairon był wysokim mężczyzną, którego nawet w ciemnościach nocy trudno by było uznać za człowieka. Nie tylko z powodu rogów - niezbyt okazałych co prawda, ale i tak rzucających się w oczy. No ale taki niekiedy był los tych, w których dalecy przodkowie zawarli pakt z jednym z władców Piekieł.
Czy plusy przewyższały minusy? Kairon w to nie wnikał. Po prostu uznał, że lepiej pogodzić się z losem... i czerpać korzyści z tego, czego zmienić nie mógł.

Przodkowie tieflinga zawierali, jak się okazało, pakty nie tylko z władcami piekieł. A może nie był to pakt, tylko namiętny romans? W dzisiejszych czasach nikt nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, bowiem świadkowie od wieków spoczywali w grobach, ale jedno nie ulegało wątpliwości - w żyłach Kairona płynęła smocza magia.
A jakby tego było mało, Kairon był szlachcicem. Co prawda tytuł nie był tak wiekowy, jak wspomniane wcześniej pakty, ale i tak sięgał ładnych parę pokoleń wstecz.

Wbrew wyglądowi Kairon nie miał paskudnego charakteru, a i nie nadymał się z powodu swego szlachectwa, chociaż trzeba było przyznać, iż niekiedy nosił się zbyt wytwornie, jak na wymagania wiejskich gospód.
Ale w podróży ubierał się jak przystało na wytrawnego poszukiwacza przygód. Jedyne, co nie pasowało w tym wizerunku, to brak broni, bo noszony przy pasie sztylet trudno było uznać za poważną broń.
Z drugiej strony... zaklinacze sami byli bronią, zwykle groźniejszą od zwykłego miecza czy łuku.

* * *

Wieża Nocnego Kła...
Początkowo Kairon niezbyt wierzył w lokalne opowieści o budowli pełnej skarbów i niebezpieczeństw, jednak widok, jaki się przed nim roztaczał sugerował, iż w opowieściach może się kryć więcej nawet niż ziarno prawdy.

- Ciekawe miejsce na wieżę - powiedział, spoglądając w dół, na dno jaru, gdzie parę setek metrów poniżej krawędzi wąwozu znajdowała się podstawa budowli. - Ciekawe, czy dałoby się wlecieć na sam szczyt - dodał. Ton wypowiedzi nie sugerował jednak chęci podjęcia się takiej próby.

Dotrzeć do wieży można było na parę sposobów - zejść stromym zboczem, sfrunąć (jeśli ktoś umiał latać), poszukać miejsca, gdzie wąwóz nie jest taki głęboki...

- Jeśli umiesz to zrobić... - powiedział do Valla - ...to zyskamy nieco na czasie - dokończył.

Idąc w ślady Oriona zaczął się przywiązywać do liny.

Propozycja Valla, choć nieco karkołomna (nomen omen), zdawała się być obecnie najlepszym wyjściem. To pozwoliłoby zaoszczędzić im mnóstwo czasu, oczywiście pod warunkiem, że się uda. Ale jak to mówią: raz się żyje.

- Dobra, zróbmy, jak mówisz, Vallu - powiedział i z magicznej torby wyciągnął długą, konopną linę. - Egon leci z nami, myślę, że na dole będzie bezpieczniejszy, niż na tym otwartym terenie.

Po tych słowach najpierw obwiązał siebie a potem osła.
- Widzisz, Egon, taka przygoda, jaką za chwilę przeżyjesz to cię jeszcze nie spotkała. Bo kto widział latającego osła, nie? - Faravlur poklepał zwierzę po karku a osioł zarżał wesoło.

- Gotowi, działajmy - rzucił krótko do elfa.

Przystaliście na propozycję Valla i obwiązaliście się linami, by być w zasięgu czaru pieśniarza klingi, po czym w jednym tempie zeskoczyliście w przepaść. Osioł pociągnięty przez Faravlura zarżał z przerażeniem, ale nieprzygotowany na taki obrót wydarzeń nie miał możliwości nie podążyć za swym właścicielem. W międzyczasie Vall już zdążył wymówić krótką formułę czaru pozwalającego opadać wam powoli, niczym piórko na wietrze, a gdy po jakimś czasie przyspieszyliście, zrobił to ponownie, dzięki czemu ostatecznie wszyscy wylądowaliście na dnie wąwozu bezpiecznie i bez problemów.

Rozejrzeliście się.

Na wschodniej ścianie za waszymi plecami dostrzegając coś w rodzaju wąskiej ścieżki umieszczonej kilkanaście metrów nad ściętym kawałkiem skały, której gruzy leżały teraz na ziemi. Wyglądało na to, że prowadził tu z góry kamienny szlak, którego ostatni odcinek zawalił się z jakiegoś powodu. Z miejsca, w którym jeszcze niedawno staliście nie byliście w stanie tego dojrzeć, gdyż miejsce zasłaniał naturalny kawałek wąwozu, jednak teraz doszliście do wniosku, że przy użyciu lin można byłoby dostać się na kamienną ścieżynkę, by opuścić wąwóz. Zanotowaliście to w pamięci.

W końcu zbliżyliście się do samej wieży. Z bliska kamienne maszkary umieszczone na jej ścianach wyglądały jeszcze bardziej złowieszczo - mieliście wrażenie, że powykręcane w przeróżnych grymasach twarze obserwują każdy wasz ruch, ale musiało to być wynikiem współgrającego ze sobą w tym miejscu światłocienia. A może nie?

W każdym razie przy zachodniej ścianie iglicy wznosił się niski, otynkowany budynek. Parterowa budowla wyglądała na dość starą i nie wykonano jej z równą starannością, co samą wieżę. Właściwie odnosiliście wrażenie, że ktoś tę przybudówkę postawił długo po tym, jak stanęła tu sama wieża. Widniało w niej pojedyncze, wysokie na jakieś dwa metry, skryte woalem ciemności wejście.

Nad dachem przybudówki umieszczono duże, wyrzeźbione w skale oblicze jakiegoś humanoidalnego stwora, który rozszerzał swą upstrzoną ostrymi zębiskami paszczę, jakby chciał połknąć mały budyneczek.

Ze środka przybudówki nie dochodziły was żadne odgłosy.