W miejscu, w którym podjęli trop, między dwa kamienie wetknięty był nóż. Dokładnie ten, który zabrał Ianus, w tajemniczy sposób znikając z karawanseraju. Podążanie za świeżym śladem krwi okazało się nad wyraz łatwe. Pochodnia dawała wystarczająco dużo światła, ghule pokonane w walce gdzieś się ukryły i nie wychylały głów z kryjówki, a umarli złożeni w grobach przed wiekami nie planowali powrotu do świata żywych. Trop wiódł prosto, a ten kto go zostawił nie kluczył, a najwyraźniej podążał do celu znaną sobie drogą, co mogło oznaczać, że to nie Ianus był gdzieś przed nimi.

Tylko raz podczas dalszej penetracji katakumb musieli się skryć w jednej ze zrujnowanych krypt. Gdzieś daleko, na przecięciu korytarzy dostrzegli pełgające po ścianach tunelu światło, świadczące o tym, że w pobliżu znajduje się ktoś żywy. Potwierdzeniem był odgłos kroków i migotliwe, widziane z daleka cienie. Przeczekali chwilę w kryjówce, którą był okazały, wykuty w skale w kształcie litery T grobowiec rodziny Hasima. Zarówno Hasim jak i wszyscy jego bliscy obecnie w stanie kompletnego rozkładu leżeli wyciągnięci ze swoich sarkofagów i rozwleczeni po podłodze krypty.

Podjęli trop na nowo, znów zagłębiając się w puste, ciemne korytarze. Ślad krwi prowadził do grobowca, przez którego rozbite wrota sączyło się na korytarz wątłe światło kaganka.


Ianus siedzący na stopniu sarkofagu, w towarzystwie potrzaskanej mumii leżącej tuż obok, podniósł wzrok znad księgi. W korytarzu usłyszał kroki.

* * *

Skoro już się odnaleźli, a Ianus był cały i niemal zdrowy, przynajmniej na ciele, pozostawała kwestia wydostania się z katakumb. Powrót przez świątynię raczej nie wchodził w grę, gdyż mogło się okazać, że zamaskowani kapłani zdążyli już wrócić z ceremonii pogrzebowych. Nie było sensu podejmować takiego ryzyka. Trzeba było znaleźć inną drogę na górę. Pomocny okazał się Thoer, który przecież nie wchodził z balsamiarni, ale dostał się do podziemnych krypt jakąś inną drogą. Teraz służył za przewodnika. Dwie księgi włożył ponownie do szkatuły, z której je wcześniej wydobył. Z kuferkiem pod pachą podążał przodem grupy.

Początkowo droga wiodła tak samo jak wcześniej, po krwawym śladzie jaki Ianus pozostawił, gdy na chwilę udało mu się wyzwolić z mocy czarownika. Gdy znaleźli się na skrzyżowaniu tuneli, gdzie w ścianie wciąż tkwił feralny sztylet, Accipiter zatrzymał się, przywołując z pamięci drogę, jaką podążał wcześniej. W końcu skierował się w lewo, a oświetlona pochodnią kawalkada powędrowała za nim. Szli długo, klucząc i skręcając w mniejsze i większe tunele, aby w końcu dotrzeć do masywnej, stalowej kraty przegradzającej przejście. Grube jak ramię pręty wyrzeźbione były na kształt ludzkich piszczeli, a na wysokości twarzy znajdowały się wykute w żelazie symbole Anh'Bajil. Krata wyglądała na zamkniętą, ale Ianus po prostu ją popchnął i przejście stanęło otworem.

Nadal znajdowali się w katakumbach pod miastem, ale większość krypt była pozamykana i nie ograbiona. Wyraźnie widać było, że te groby są młodsze, a korytarze nadal są patrolowane przez czarnych kapłanów. Przechodząc obok jednej z odnóg korytarza, w ciemności usłyszeli dźwięk. Jakby coś twardego szorowało po kamieniach.

* * *