Liward początkowo poszedł w ślady drużyny, która znalazła się w pomieszczeniu otwartym przez Keę. Nie dostrzegł niczego szczególnego, poza kluczami. Klucz prowadzący zgodnie z napisem na zawieszce "nad jezioro" najbardziej interesował.

-Jeżeli bierzemy jeszcze jakieś klucze, powinniśmy dać je osobie idącej w środku. - zasugerował wojownik. Sam, jako idący na końcu, nie kwapił się do tego, by brać cokolwiek. Trzeba było to zostawić idącemu w środku Fungiemu, albo zręcznemu Camdenowi. Warto też było się odnieść do tego, na czym zależało półolbrzymce.

-Jeżeli mamy pochować zmarłego, będziemy wiedzieć, że mamy tu wrócić po klucze do cel. Na razie stąd wyjdę, jakby coś stało się u was albo tej pary co tam poszła, to będę wołać.

Wyszedł z powrotem na korytarz i poszedł w stronę załamania. Stał na rogu, tak że był w stanie interweniować zarówno w przypadku kłopotów w sali na końcu części więziennej, jak i w sali otwartej zaklęciem przez Iskrę.

Oświetlał drogę i patrzył uważnie, czy coś się przypadkiem nie czai w mrocznych zakamarkach. Skoro czarodziejka przed chwilą osłabła, ta część podziemi musiała kryć jakąś poważną tajemnicę.

Półolbrzymka była zadowolona z siebie, że udało jej się wyważyć drzwi. Co prawda nie za pierwszym razem, ale przecież liczył się ostateczny efekt.
Zagrożeń tam nie było, ale znaleźli coś bardzo cennego - zestaw kluczy.

Klucze otwierały zamknięte drzwi, a tych na ich drodze pewnie nie zabraknie. Jedne już spotkali i może któryś z tych je otworzy... Oczywiście Kea nie byłaby w pełni sobą, gdyby nie zadała jakiegoś pytania.
- A po co komuś cztery takie same klucze? Dla czterech osób, żeby każdy miał swój? - zagadała.
- One nie są identyczne - odparł Fungi. - Zrobione były w tym samym czasie, z tego samego metalu, przez tą samą osobę. Ale każdy otwiera drzwi do innej celi. Widzisz tu? Ten dzyndzel jest inny - wyjaśnił krasnolud, pokazując półolbrzymce zakończenia kluczy wiszących na wyższym rzędzie.
- Ahaa - mruknęła Kea. - Dziękuję - dodała od razu. Musiała przyznać, że miał rację. Dla niej, gdy spojrzała w pierwszej chwili, te cztery klucze były identyczne, ale jak się im bliżej przypatrzeć, to jednak się od siebie różniły. Dziewczyna była zadowolona. Nie tylko dostała bardzo dobrą odpowiedź na zadane pytanie, a nawet nauczyła się czegoś więcej o kluczach.

- Ten jest fajny - powiedziała z uśmiechem i wzięła srebrny klucz o ciekawym i nietypowym kształcie.
Zaczęła zbierać wszystkie klucze, ale nie spieszyła się z tym, gotowa oddać je komuś, jeśli pozostali będą chcieli.

Camden zasugerował, że duży klucz może otwierać zamknięte drzwi, które minęli. Ciekawe... Fungi znał się na kluczach!
- Jak sądzisz? - zagadała ponownie do krasnoluda. - Nic nie stracimy próbując - dodała z uśmiechem.
Osobiście chciała spróbować, ale naturalnie zdała się na decyzję ich dowódcy.

- Zaczekajmy z tymi drzwiami na resztę - zasugerowała półolbrzymka, wskazując na kolejne drzwi. Nie chciała iść dalej bez reszty drużyny, zwłaszcza że Ryś wyraźnie prosił, aby na nich poczekali.
- Liwardzie, znaleźli już tę rzecz? - spytała mężczyzny, który był w połowie drogi i bez trudu mógł przekazywać informacje.
- Czym ona jest i co na niej było? - dopytywała się, ciekawa co dokładnie miał na myśli Ryś, informując ich że "coś jest na rzeczy".

Ciekawość zabiła kota. Tak podobno mawiali mieszkańcy Wielkiej Wyspy za Kanałem Manchy. Obydwa plany - i ten poważny Iskry, i ten mniej poważny Rysia – spaliły na panewce, kiedy z suchym chrzęstem postacie siedzące do tej pory wokół stołu wstały, łapiąc miecze leżące przed nimi na drewnianym blacie. Osiem kościotrupów odzianych w resztki zardzewiałych kolczug i poszarpanych płaszczy ruszyło bez żadnego słowa czy ostrzeżenia w stronę intruzów. W ich pustych oczodołach widzieli czerwony blask, jakby tlił się tam piekielny ogień.

Tymczasem reszta drużyny zastanawiała się, które z drzwi można by otworzyć jako pierwsze. Camden schował klucze do jednej ze swoich sakiewek, przekonując resztę, że drzwi z brązu, do których poszli Iskra z Rysiem wydają się najważniejsze. Wszystkie rozważania przerwały nagłe okrzyki dobiegające gdzieś z głębi korytarza, tam gdzie… Ruszyli biegiem, gdy do ich uszu doszedł suchy trzask, jakby pioruna, a potem ogłuszający wybuch.

- Szybciej! – darł się Fungi poganiając wojowników. – Za zakrętem korytarza ujrzeli swych towarzyszy. Ryś próbował wstać z klęczek, wyraźnie oszołomiony. Iskra…. Czarodziejka leżała pod ścianą, dziwnie wykręcona, w niemalże nienaturalnej pozycji. Jej długie, rude włosy zasłaniały twarz. Nie mieli jednak czasu ani możliwości pomóc im jakkolwiek. Zza wielkich drzwi, teraz już otwartych, wyłoniły się stwory z najgorszych koszmarów, ożywione szkielety oddzielając grupkę awanturników od rannych. Liward uniósł broń drżącą ręką, krew w ułamku sekundy zmieniła się w czystą adrenalinę. Kościotrupy wyglądały, jakby zaklęcie Iskry wyrządziło wiele szkód. Widział połamane i urwane kości, uszkodzone pancerze, ale umarli mimo tego szli prosto na nich. W podziemnym korytarzu rozpoczęła się walka na śmierć i życie. Wiedzieli, że ten wróg nie ucieknie…

Wojownik, usłyszawszy groźny chrzęst i odgłosy dobiegające z sali, jak tylko dostrzegł, że wyłania się z niej coś wrogiego, podniósł alarm. Stał z wyciągniętym mieczem i gotów był ciąć, jednak ilość wrogów nieco stępiła jego bojowy zapał. Tylko dzięki adrenalinie nie popadł w panikę. Tym niemniej, pierwszy raz walczył ze szkieletami. To nie byli orkowie i bandyci na szlakach. To mogli być poprzedni śmiałkowie, pogrzebani na wieki, pohańbieni przez mroczne siły, które wykorzystały ich szczątki dla własnych zamierzeń, budząc u przeciwnika tym większą trwogę, niszcząc morale.

Trzymając miecz przed sobą, gotów ciąć tak, by przepędzić wroga, zablokować jego ciosy, zaczął się wycofywać. Miał nadzieję, że Kea będzie mogła zasłonić walczących swoją pawężą.
Sam tego rodzaju obrony nie miał, zresztą był wyszkolony głównie w atakowaniu z zaskoczenia. Jako obrońca miał za to więcej doświadczenia praktycznego, ale nie miał w zwyczaju chodzić z nazbyt ciężkim rynsztunkiem. Wycofywał się powoli, na tyle, na ile pozwalały na to warunki. Nie mógł oddać za dużo pola.

Jeszcze nie dotarło do niego, że całkiem prawdopodobnie, drużyna straciła zwiadowcę i czarodziejkę. Co gorsza, nie wiedział o zamierzeniach Camdena. Groziło, że stanie się jedną z ofiar jego celnych strzałów.

Półolbrzymka chciała pobawić się kluczami. Wiedziała już, że te z napisem "cela", pasowały do zamków w drzwiach od małych pokoi. Fajnie by było otwierać i zamykać drzwi, patrzeć i słuchać jak zamek się przekręca. Zapowiadała się dobra zabawa...

Niestety kompletnie nie było na to czasu. Zasłyszane okrzyki towarzyszy jasno świadczyły o kłopotach. Kea od razu zapomniała o wszystkim innym i ruszyła pospiesznie na ratunek. Oczywiście zdając sobie sprawę z potencjalnych zagrożeń jakie mogły czyhać w tym miejscu, bardzo obawiała się o zdrowie i życie innych, przez co nie szczędziła sił biegnąc przed siebie korytarzem.

- Woiiii - pisk zaskoczenia sam wydobył się z jej ust dziewczyny, gdy tylko dostrzegła z czym przyszło im walczyć. Półolbrzymka nie bała się jednak i szybko chwyciła swą pawęż jak należy. Czymkolwiek były te szkielety, było to złe - złe do szpiku kości. Nie można było tego zrozumieć, pogadać, czy w żaden inny sposób doszukiwać się w nich czegoś dobrego. Wyglądali jak śmierć i tym ewidentnie byli. A do tego skrzywdzili Iskrę i Rysia! Jak rzadko czego, Kea była pewna że musieli teraz walczyć i pokonać... to zło.
Gotowa była walić tarczą, aż kości spadną na podłogę i przestaną się ruszać - jak na kości przystało. Miała zamiar trzymać szyk i osłaniać walczącego obok niej Liwarda, ale oczywiście zależało jej też na Iskrze i Rysiowi, więc spoglądając ponad czaszkami kościotrupów, orientowała się w sytuacji w głębi pomieszczenia, gotowa w razie czego rzucić się jak taran do przodu i uratować towarzyszy.