Gdy umilkł już metaliczny szczęk ostrzy i pancerzy, w korytarzy słychać było jedynie ciężkie, urywane oddechy zwycięzców. Nie było jednak czasu na odpoczynek, bez chwili wahania rzucili się w stronę swoich towarzyszy. Ryś otworzył oczy, gdy potrząsnął nim drugi z łowców. Patrzył na Camdena, jakby go nie widział, ale już po chwili udało mu się zogniskować wzrok. – Noga... tylko noga... – wychrypiał. Wspólnymi siłami zerwali spodnie przesiąknięte krwią, Camden rwał materiał na pasy i wiązał je mocno na udzie nad raną Rysia. Ten zdążył jeszcze wymacać na tyle głowy potężnego guza, coś musiało cisnąć nim na ścianę. Przypomniał sobie wreszcie. – Czar... Iskra... pchnęła mnie... Iskra!

Czarodziejka leżała dalej nieruchomo na ziemi. Jej rude włosy pociemniały od krwi, oczy miała zamknięte. Liward odwrócił ją delikatnie na plecy, a Kea przyglądała się intensywnie, zapominając o miodzie i wszystkim co mogłoby pomóc Iskrze. – Nie oddycha... nie oddycha... – Olbrzymka patrzyła bezradnie.

Fungi przyłożył ucho do ust czarodziejki, a palcami próbował wyczuć puls na szyi. – Żyje! – wydarł się znienacka. Trzęsącymi rękami rozwiązywał jedną ze swoich sakiewek. – Trzymaj ją, dziecinko, trzymaj mocno. – Wyciągnął małą, ozdobną buteleczkę ze srebra, zębami wyszarpał korek i wypluł go na ziemię. – Trzymaj! – Bezceremonialnie otwarł usta Iskry i zaczął wlewać jej jakiś płyn prosto do gardła. W powietrzu uniósł się ostry zapach anyżu.

Iskra była w mroku. W pustce. Nie czuła. Nie słyszała. Nie widziała. Tylko gdzieś na obrzeżach świadomości pojawił się mały błysk, ciepły płomyk. Zbliżał się, rósł, a wraz z nim przyszedł ból. Ogień pojawił się gdzieś w jej wnętrznościach i rozprzestrzeniał się powoli po całym ciele. Spalał ją, każdą najdrobniejszą cząstkę.

Zaczęła wyć i szarpać się. Wystraszona Kea przycisnęła ją mocno do ziemi, a Liward złapał za kostki nóg. Iskra krzyczała z całych sił, ale po chwili, która wszystkim, a głównie jej, wydała się wiecznością krzyki stały się cichsze.

Gdy umilkła, puścili ją, a ona powoli usiadła. – Ogień Lazarusa? Nie mieliście nic delikatniejszego? – spytała, po czym odwróciła głowę i zwróciła wszystko, co zalegało jej w żołądku.

* * *

Odpoczęli w mrocznym korytarzu. Wokół leżały kości umarłych powtórnie strażników. Camden sprawdził wejście, którym tu zeszli. Podłoga tamtej komnaty najwyraźniej wróciła na swój pierwotny poziom, nigdzie nie znalazł sposobu na obniżenie jej. Byli zamknięci w podziemiach.

Fungi podniósł się z ciężkim westchnięciem. – Musimy dalej. Dasz radę? – Patrzył na milczącą ciągle czarodziejkę. Ryś wstał, zanim ktokolwiek mógł go o coś spytać.

Camden był brdzo daleki od stanu, jaki nazywają zadowoleniem. Co prawda pozbyli się stadka szkieletów, ale nie da się ukryć - stan drużyny daleki był od doskonałości i miał wrażenie, ze jeszcze jedno czy dwa takie starcia, i ich szlachetna misja się zakończy - po pierwsze - niepowodzeniem, po drugie - definitywnie.

- Zanim ruszymy dalej - powiedział - musimy trochę odpocząć. A musimy iść dalej, bo droga powrotna, przynajmniej chwilowo, jest zamknięta.

Zabrał się za przeszukiwanie komnaty w nadziei, że znajdzie albo coś cennego, albo wskazówki co do dalszej drogi.

- Osztywch... - Skomentował z jęknięciem Ryś. - Jakbym spotkał się z taranem o pare razy za dużo. Co tam się właściwie stało? Pamiętam że szkielety wstały, a później leżałem na ziemi, wy walczyliście z tym plugastwem i wszystko mnie napieprza od tego czasu. - Podpierając się na włóczni, Ryś delikatnie dotknął tyłu swojej głowy, krzywiąc się nieco. Po chwili roztarł swoją krew między palcami.

- Więc tyle by było z rozdzielania się. Nie postawiłbym pieniędzy na to że przeżyjemy drugi taki wyczyn. Tylko w grupie mamy jakieś umiarkowane szanse. Jakby to nie było jasne już wcześniej. - Pokręcił głową i skrzywił się z bólu wywołanego tym nagłym ruchem. - Żyjesz Iskro? Bo wyglądasz nieco... blado. Niemal jak nasi kościani gospodarze. - Łowca zażartował uśmiechając się nieznacznie.

- No ale, ale. Skoro pozbawiliśmy komnatę nieco zleżałych lokatorów, warto sprawdzić czy czegoś tam nie trzymali. W końcu gdzieś musieli upchnąć te góry złota, reki księżniczek i co tam jeszcze upycha się po kątach w takich miejscach. Racja? No i takich jebitnych drzwi nie zakłada się do zwykłej spiżarki. - Ryś podniósł jeden z mieczy, którymi walczyły kościotrupy żeby lepiej mu się przyjrzeć i z nową bronią pokuśtykał ponownie do komnaty ze stołem i ozdobnymi krzesłami. - Tylko uważajcie przy dotykaniu czegokolwiek. Przed chwilą przetestowałem za was jak to się może skończyć.

Magia to potężna sprawa. Potrzeba było wielu lat, by ją zrozumieć i nauczyć się ją kontrolować. Iskra była ambitną i pojętną uczennicą, natomiast poskąpiono jej czasu wymaganego, by swobodnie władała magią i to, co wydarzyło się w tej komnacie, było nieprzyjemną konsekwencją niedokończonej nauki.
Iskra była zbyt pewna siebie. Zbyt porywcza. Być może za bardzo chciała się popisać lub nie miała wystarczająco czasu, by skupić się na rzucanym zaklęciu.
Ostatecznie to nie szkielety tak poturbowały ją i Rysia. Winna temu była tylko ona i zaklęcie pioruna, którym chciała szybko i sprawnie unicestwić wszystkie szkielety za jednym razem.

Oczywiście nie zamierzała się do tego przyznać. Była zbyt dumna i nie chciała do siebie dopuścić, że to było wszystko jej winą.
- Żyję, jak widać - powiedziała Iskra, starając się, by ton jej głosu jak najmniej wskazywał na jej kiepskie samopoczucie. - To tylko skutki uboczne Ognia Lazarusa - dodała, spoglądając na Fungiego. Czyżby to był ten magiczny przedmiot, który zdołała wcześniej wykryć w zawartości jego sakiewki? A może coś jeszcze skrywał ten stary krasnolud? Postanowiła jednak nie zadręczać się póki co takimi myślami.

- Dajcie mi chwilę, by dojść do siebie i możemy ruszać - dodała, po czym usiadła na miejscu jednego ze szkieletów i odetchnęła ciężko.

- Musimy ruszyć, dziecinko. Wiem, że nie dość odpoczywaliśmy, ale narobiliśmy takiego rabanu, że jeśli ktokolwiek jeszcze tu jest, wie o nas. Trza nam znaleźć Oko, zanim ono znajdzie nas. – Fungi przypomniał wszystkim po co tu są. – A potem trza nam znaleźć wyjście, jeśli… - Zasępiony krasnolud umilkł, ale wszyscy usłyszeli w myślach niewypowiedzianą końcówkę zdania.

„Jeśli nie chcemy zostać tu na zawsze.”

Camden jako pierwszy wszedł do komnaty za wielkimi drzwiami z brązu, skąd wyszli martwi strażnicy przeklętej świątyni w podziemiach. Do głowy wpadła mu myśl, że być może szkielety, z którymi walczyli to pozostałości po tych, którzy przyszli tu przed nimi w poszukiwaniu skarbów albo w tym samym celu, co on i jego towarzysze. Poczuł nagle dreszcz biegnący mu po kręgosłupie.

Kwadratowa sala mogła kiedyś pięknie wyglądać. Sufit wspierały ozdobne kolumny z białoczerwonego marmuru, na ścianach wisiały arrasy, a na środku stały rzeźbione meble. Teraz jednak kamienne płyty i słupy były popękane, jak w całej reszcie podziemi, gobeliny zbutwiałe i nadpalone, a podłogę pokrywały połamane meble, odłamki drewna, kości i części pordzewiałych pancerzy, kolczug i hełmów. Nie wiedział, co wywołało tutaj wybuch, ale musiał on być potężny.

Łowca stąpał ostrożnie i jego uwagę szybko przykuła kamienna płyta na przeciwległej od wejścia ścianie. Była osmalona i nie stanowiła litej powierzchni z resztą ściany, jakby eksplozja lekko ją przesunęła. Camden pchnął ją, a blok obrócił się wokół pionowej osi. Jego oczom ukazało się kolejne pomieszczenie, mniejsze od poprzedniego. Sporą jego część zajmował sarkofag z białego, czerwono żyłkowanego marmuru.

Odwrócił się, by zawołać pozostałych, ale drużyna wchodziła właśnie do zniszczonej wybuchem sali. Prowadził Liward, posępny jak zawsze. Za nim kuśtykał nie tracący rezonu Ryś. Kea podtrzymująca Iskrę wysłuchiwała z ciekawością słów czarodziejki o Ogniu Lazarusa, który miał wielką moc leczniczą, ale wbrew legendom nie był w stanie przywrócić nikomu życia. Kolumnę zamykał Fungi rozglądający się uważnie na wszystkie strony.