Ryś schodził schodami obok Iskry, starając się oszczędzać nogę. Gdy jego towarzyszka nagle zachwiała się, spostrzegł to zbyt późno. Próbował ją złapać ale zraniona noga zaprotestowała pod zwiększonym ciężarem i zwiadowca wylądował na twardej ziemi obok czarodziejki.

- No już Iskierko... - Ryś osłonił głowę kobiety ręką przed spotkaniem z kamieniem posadzki, samemu przypłacając to obitym łokciem. - ...obudź się, bo wujek Fungi będzie się źlił. Znowu. - Zażartował, chwytając ją za ramie. - No i utytłasz się cała. - Powiedział znacznie ciszej kiedy Iskra zaczęła otwierać oczy. - Ale spokojnie, ponoć ma być jezioro to cię wypłuczemy. - Dodał sadzając Iskrę obok siebie zanim pomógł jej wstać. - Znaczy, że jednak coś tu jest? Raczej codziennie nie widuję żebyś tak odpływała. Dopytał żeby potwierdzić przyczynę osobliwego zdarzenia.

- Dzięki Keo. - Ryś skinął półolbrzymce głową przyjmując wodę. - Liwardzie, teraz by było dobrze znaczyć drogę jak proponowałeś, ale niech robi to jedna osoba bo inaczej się pojebie. Strzałką w stronę wyjścia, gdzieś na dole ściany po lewej stronie, żeby wychodząc mieć je po prawej. Sam bym znaczył, ale z tą nogą troche niewygodnie mi kucać na każdym skrzyżowaniu. - Skrzywił się nieco, przenosząc ciężar na włócznie aby nieco ulżyć zranionej nodze. - No i tez wolę zbadać najpierw boczne tunele, zanim zaczniemy dobijać się do tych drzwi. Widzicie tu jakieś zamki albo inne mechanizmy? - Dopiero teraz Ryś poswięcił chwilę aby dokładniej obejrzeć wrota. - Nie ma co, mają rozmach sucze syny... Pokiwał głowa w uznaniu. - No ale prowadźcie. Ja gotów do drogi.

Ryś trzymał głowę Iskry na kolanach, tulił ją i gładził długie włosy. W każdej innej sytuacji czarodziejka byłaby wściekła wiedząc, że inni widzieli chwilę jej słabości. Tym razem jednak czułość bliskiego jej mężczyzny pozwoliła zapomnieć jej o wstydzie.

– Jestem... zmęczona... – wyszeptała cicho. - Jakaś aura... mocna... Im szybciej wyjdziemy...

Zgromadzeni wokół niej towarzysze wydawali się zmartwieni. Kea od razu poszukała słodkości, przecież te najlepiej potrafiły pocieszyć w chwili smutku. Stary krasnolud przyklęknął na jednym kolanie. – Może i mocna ta aura, ale najwyraźniej działa tylko na ciebie. Dasz radę iść dalej?

Camden wykorzystał chwilę przerwy na przyjrzenie się ozdobnym, podwójnym drzwiom. Miały klamki, miały zamek. Gdyby mieć klucz do nich, pewnie dałoby się wejść. Wyglądy zbyt mocno, zbyt solidnie i zbyt ciężko, by dały się wyważyć.

Gdy Iskrze udało się już podnieść, odrzuciła oferty pomocy. Czuła się już lepiej. Po krótkiej dyskusji drużyna wybrała korytarz.

Po kilku metrach zakręcał on na północ. Wzdłuż jednej ściany widzieli rząd identycznych drzwi, żelaznych, z zamkami, zaopatrzonych u góry w wąskie, zakratowane otwory. Pierwsze trzy były otwarte, w środku zobaczyli resztki słomianych barłogów, a w kącie każdego pomieszczenia znajdował się lejkowaty otwór. Liward czuł się tu nieswojo, wspomnienia podziemnych cel ożyły na nowo.

Ostatnie takie drzwi były jednak zamknięte, Kea zaglądająca przez judasz pisnęła cicho. Na barłogu leżał szkielet człowieka.

Korytarz kończył się kolejnymi zamkniętymi drzwiami, drewnianymi, nie wyglądającymi tak mocno, jak poprzednie.

To było ponure...
Rząd cel. Camden sądził, że trzymano tutaj tych, co mieli zostać złożeni w ofierze... a jeden biedak, którego resztki znaleźli, tkwił w tej celi tak długo, że umarł z głodu. Zapewne od czasu, gdy zniszczono światynię.
Camden wolał się nie dzielić z innymi tą myślą. I tak wszystko wyglądało dosyć przygnębiająco.

- Kea... możesz rozwalić te drzwi? - spojrzał na drewniane drzwi, zamykające korytarz. - Pewnie już i tak częściowe zeżarły je korniki. Zapewne wystarczy solidnie pchnąć.

Kea, Camden, Fungi

Drewniane drzwi zagrzechotały, kiedy Kea próbowała je otworzyć. Były zamknięte na klucz. Półolbrzymka chwyciła mocniej swoją tarczę, odchyliła się do tyłu, nabrała impetu i grzmotnęła w stare drewno. Deski zatrzeszczały, ale nie poddały się. Kolejne uderzenie sprawiło, że pojawiło się na nich pęknięcie, a po następnym złamały się. Kea wyrwała resztki zniszczonej części drzwi tworząc otwór, przez który mogła się przecisnąć.

Za nimi odkryli pomieszczenie w kształcie litery L. W kilku miejscach ściany były niebezpiecznie zarysowane. Przy jednej z popękanych ścian stała duża, rzeźbiona szafa, pod inną leżała sterta rozmaitych rupieci - garnków, zniszczonej odzieży, pudeł, beczułek. Wśród śmieci nie znaleźli niczego przydatnego, szafa zaś była całkiem pusta.

W pokoju były jeszcze dwa wyjścia. Pierwsze prowadziło do niewielkiej latryny, część ściany zarwała się tam, a przez kamienną podłogę biegło pęknięcie. W rogu ział duży, lejkowaty otwór w podłodze, brudny i z czarnymi zaciekami, również pęknięty i zarwany. Przy drugich drzwiach zauważyli drewnianą tablicę. Na niej, na gwoździach, wisiało 7 kluczy. Cztery jednakowe, każdy ze skórzaną przywieszką z napisem „cela", posrebrzany, o bardzo dziwnym kształcie, mosiężny, z przywieszką „nad jezioro" oraz duży, prosty zrobiony z brązu.

Liward

Kiedy Kea wyważyła drewniane drzwi i potwierdziła brak zagrożenia z drugiej strony, Liward wrócił do jednej cel w poszukiwaniu kawałka materiału, którym mógłby przykryć szkielet więźnia w namiastce pochówku czy wyrażenia szacunku dla zmarłego, gdyby udało im się dostać do zamkniętej celi. Na barłogu leżały resztki jakiegoś koca, na nic lepszego nie można tu było liczyć. Milczący wojownik wyszedł z powrotem na korytarz.

Iskra, Ryś

Czarodziejka nie chciała pozwolić, by inni zauważyli jej wahanie. Chciała być sama, choć przez chwilę… No dobrze, może nie całkiem sama, musiała przyznać, że widok Rysia podążającego jej śladem sprawił jej przyjemność. Pewnymi ruchami wyczarowała znów światło i wróciła tam, gdzie najsilniej odczuwała magiczną aurę. Łowca nie chciał oddzielać się od reszty grupy, ale ona wiedziała, co robi. Stanęła przed wielkimi drzwiami z brązu, kładąc swoje dłonie na ozdobnych klamkach. Zignorowała powracające pulsowanie w głowie i po chwili oboje usłyszeli szczęk otwieranego zamka. Z szerokim uśmiechem nacisnęła klamki i pchnęła oba skrzydła, które otwarły się zaskakująco lekko.

Ich oczom ukazała się duża komnata, pośrodku której stał prostokątny, rzeźbiony stół. Wokół niego ustawiono drewniane krzesła o wysokich oparciach. W fotelach siedziały postacie, ciche i ciemne jak sama śmierć. Gdzieś za nimi zgrzytnął ponownie mechanizm zmieniający poziom komnaty, z której tu zeszli.

Camden przez chwilę nasłuchiwał, ale przez trzask, jaki wydawały rozwalane przez Keę drzwi, nie dotarł do jego uszu żaden odgłos - ani wrzask atakujących orków, ani też wołanie o pomoc w wykonaniu Iskry czy Rysia.

- Świetna robota - powiedział, gdy drzwi wreszcie ustąpiły.

Z drzwiami nie było (na szczęście) przeciwników. Nie było też i skarbów, bo znalezionych kluczy do takich raczej nie należało zaliczyć. Chyba że otwierały drzwi do skrabca, ale o tym mogli się, ewentualnie, przekonać później.

Camden zabrał wszystkie klucze, po czym spojrzał na towarzyszy.

- Chyba powinniśmy wrócić do Iskry i Ryśka - zaproponował. - Sądzę, ze ten klucz - pokazał wielki klucz wykonany, jak sądził, z brązu - pasuje do drzwi, które na razie zostawiliśmy w spokoju. Warto by to sprawdzić, zanim pójdziemy dalej.