Wydawało się, że znaleźli w krypcie wszystko, co było do znalezienia. W każdym bądź razie, nie odkryli żadnego ukrytego przejścia. Ryś i Liward wrócili więc ze swoimi znaleziskami do reszty grupy. Słowa wojownika uspokoiły nieco pozostałych. Skarby trafiły do worka niesionego przez Keę, a Iskra od razu poprosiła o ciszę.

- Sporo tu magii – powiedziała po chwili. – Ta korona, którą znaleźliśmy wcześniej, i naszyjnik, i jeden z pergaminów… O, i nawet to maleństwo tutaj. – Rozwinęła drugi ze zwojów i wyciągnęła przyczepiony od wewnątrz żelazny pierścień.

- Nie zakładaj nic na siebie, nie wiem jak one działają. – Pogroziła palcem Rysiowi. - W zasadzie tylko to jest bezpieczne. – W powietrzu rozległ się znajomy ostry zapach, gdy odkorkowała małą buteleczkę. Czarodziejka się skrzywiła, przypominając sobie bolesne uzdrowienie.

W międzyczasie półolbrzymka próbowała przesunąć kilka głazów w zawalonym korytarzy. Te mniejsze – z wysiłkiem – udało się zepchnąć. Inne jednak były za ciężkie nawet dla niej, a niektóre najzwyczajniej w świecie zaklinowane. Bez odpowiednich narzędzi, a takich nie mieli, nie było szans na odblokowanie przejścia. Oglądanie przez nią i Camdena zarwanych ścian po raz kolejny nie dało żadnych efektów. Gdy łowca jednak wspomniał o latrynie, Fungi podrapał się w głowę.

- Cóż, jak jest dziura, to może warto do niej zajrzeć. W smrodzie chyba tu nie urzędowali, więc może jakaś rura się znajdzie…

Udali się tam we dwóch. Stary krasnolud przyświecał Camdenowi, gdy ten wsunął głowę w częściowo rozwalony lej latryny. Poniżej znajdował się kanał, wąska kamienna rura o wyraźnym spadzie w kierunku północnym. W drugim kierunku przejście wznosiło się, prowadząc zapewne pod celami więziennymi.

Ryś zaciekawiony podreptał za dwójką towarzyszy i krytycznie przyjrzał się oględzinom latryny.

- Prawie ci do twarzy ze sraczem wokół łba Camden - Zaśmiał się łowca, lecz jego rozbawienie stopniowo mijało kiedy zaczął nad czymś wyraźnie myśleć.

- Zaraz zaraz... Czy ta przerośnięta motylica nie gadała czegoś o jeziorze? A gdzie taka rura może prowadzić, jak nie do podziemnego jeziora, albo rzeki? Szamba raczej sobie tu nie wykopali. Miałoby to sens. - Pokiwał głową i z nowym zaciekawieniem przyjrzał się latrynie. Po chwili podniósł spory kamień i wrzucił go do środka nasłuchując efektu. - Jakbyśmy opuścili tam jedną z lin i ktoś zlazł wybadać teren? A o Keę bym się nie martwił. Poślinimy i jakoś się zmieści. Zawsze działa. -

- Eh, młodziaki… - Fungi pokręcił tylko głową. – Za młodu to my nie w takie dziury włazili.

Krasnolud przyjął linę od Camdena, obwiązał ja wokół swojej kostki i zeskoczył w ciemny otwór. Sięgnął jeszcze po lampę i zniknął z nią w rurze, ruszając na czworakach w kierunku północnym. Niedługo później usłyszeli stłumione przekleństwa, a ich przewodnik pojawił się przy nich, wycofując się niby rak. Wstał i przeklął jeszcze raz.

- W tamtą stronę przejście zablokowane. Wszystko zarwane i zasypane, tak jak w tych sypialniach. Wstrząs musiał być mocny. Z dobrych informacji, powinniście się wszyscy zmieścić, nawet nasza dziecinka. – Popatrzył z uśmiechem na zmartwioną nieco Keę, a potem parsknął widząc zdegustowaną minę czarodziejki – Oj tak, Iskierko, chyba będziesz musiała tu wejść.

Nie czekając na jej odpowiedź ruszył ponownie. Po jakimś czasie Camden trzymający linę poczuł nagły luz i zorientował się, że Fungi odwiązał linę. Chwilkę później usłyszeli hałas, głośny metaliczny dźwięk jakby coś ciężkiego uderzyło w ziemię.

- Hej, wy tam, możecie ruszyć! – głos krasnoluda odbijał się echem w kamiennej rurze.

Popatrzyli po sobie wzajemnie i po kolei zaczęli wchodzić do leju. Prowadził Liward, za nim podążali Iskra, Ryś i Camden. Kamienna wąska rura pokryta była ciemnymi plamami i narostami. Budziła w nich naturalne obrzydzenie, ale tłumaczyli sobie, że po kilkudziesięciu latach nie używania latryny nie powinni natrafić na nic paskudnego.

Gdzieś z tyłu Kea, wahająca się ciągle przed wejściem do mrocznego otworu, przymierzała do jego krawędzi swoją pawęż. Obracała ją to w lewo, to w prawo, przechylała, przekrzywiała… Wszystko to na nic, tarcza po prostu nie mieściła się w rurze. Zrozpaczona półolbrzymka położyła ją powoli i ostrożnie na ziemi, pogłaskała i weszła do rury. Tak jak powiedział Fungi, mieściła się, choć tarła mocno ramionami o kamienne ściany.

Kanał wznosił się lekko w kierunku, w którym się czołgali. Nad nimi otwierały się kolejne otwory w miarę przechodzenia pod celami. Parę metrów za ostatnim z nich przejście kończyło się w naturalnej jaskini. Zeskakiwali do niej, krasnolud pomagał im w bezpiecznym zejściu. Żwir i otoczaki pokrywały dno skalnego korytarza, sącząca się leniwie strużka wody świadczyła o tym, że było to dawne łożysko strumienia. Pod ścianą leżała przerdzewiała krata, która zapewne blokowała wejście do kanału.

W porównaniu z martwotą i śmiertelną ciszą panującą w kompleksie powyżej, jaskinia tętniła życiem. Pomiędzy kamieniami biegały i skakały niewielkie owady, pełzały ślimaki, w rozpadlinach skał coś szeleściło. Ze stropu, rozwijając raz po raz swe błoniaste skrzydła, zwisały nietoperze.

Ruszyli. Po dwudziestu metrach natknęli się na rozwidlenie. Strumyk wypływał leniwie z rozpadliny w południowej ścianie korytarza. Korytarze na wprost wznosiły się wyraźnie. Gdzieś pod ścianą dostrzegli porozrzucane kości humanoidalnej istoty.

Jako że odwrotu nie było, musieli iść naprzód, nawet jeśli owo "naprzód" oznaczało wejście w kanały. Czy raczej kanalizację.

- Kea, nie przejmuj się, odzyskamy ją - spróbował pocieszyć dziewczynę. - Albo znajdę ci lepszą, ładniejszą.

Ku zdziwieniu Camdena nie utknęli w żadnym gównie, a wprost przeciwnie - znaleźli się z pokaźnych rozmiarów jaskini. Niestety, żaden uczynny tubylec nie umieścił na ścianach żadnych drogowskazów.

- Chyba powinniśmy iść tam. - Łucznik wskazał na odnogę prowadzącą (jego zdaniem) w kierunku północnym.
Co prawda możliwe było, że całkiem stracił orientację.