Poczucie czasu było czymś, co u Tomka szwankowało bardzo mocno od momentu operacji. Był w stanie myśleć, że upłynęły minuty, a mijało wiele godzin. Były też momenty takie jak ten, gdzie był przekonany o upływie całego dnia, tymczasem mijała niecała godzina. Obok niego siedział Hermes. Albo to był fantom. Nie do końca był pewien.. Oczy piekły. Nie był też pewien czy może jeszcze chodzić. Żołądek ssał tak mocno, że prawdopodobnie owinął się wkoło kręgosłupa i odciął rdzeń kręgowy. Tak przynajmniej młody diler sobie wyobrażał to co właśnie czuł. Jeżeli obok niego rzeczywiście siedział Hermes, to Tomek żywił bardzo silną chęć zabicia tego człowieka. Kątem oka zauważył błyszczącą igłę strzykawki. Przez chwilę wyobrażał sobie, jak siedzi na Hermesie i wbija mu tą strzykawkę w oko. Raz za razem.

W końcu ranny podniósł się na łokciach lekko. Nadal czuł uwierający ból w okolicy brzucha. Ale robił wszystko, żeby się nie skrzywić. W końcu zmienił pozycję z leżącej na półleżącą.
- Cześć. Widzę się stęskniłeś. Co tam? - Głos chłopaka był wyraźnie zmęczony. Brak snu dawał się we znaki. Zniknęło drżenie gałek ocznych. To mógł być dobry znak. Z drugiej strony Tomek czuł się gorzej z każdą chwilą. Co mogło oznaczać, że mózg powoli odcinał niepotrzebne systemy, żeby podtrzymać resztę funkcji.
- Hej - powiedział cichutko patrząc na strzykawkę. - Zakładając, że ci to wstrzyknę, jutro powinieneś zacząć dochodzić do siebie. Mam nadzieję, że tak będzie. Szczerze mówiąc, nie lubię mieć czyjegoś życia na sumieniu. To nie w moim guście - dodał uśmiechając się niezręcznie w stronę Tomka. Może nawet była w tym uśmiechu odrobina przeprosin. Tak czy inaczej wyglądało to dosyć groteskowo na twarzy człowieka, który go postrzelił dwa dni temu.
Hermes mógł mówić co chciał. Tomek zabije go przy najbliższej okazji. Był tego pewien. Z drugiej strony, jeśli pójdzie w zaparte, to nie będzie miał okazji wbić mu strzykawki w oko.
- To uspokój sumienie i mi to wstrzyknij. - spojrzał w oczy “boga”. - Możesz też, jak na filmach z Bondem opowiedzieć mi o tym co mi podaliście wcześniej i co się stanie jeśli tego nie wstrzykniesz. Ty rozdajesz karty. Ty decydujesz kto do mnie wchodzi, a kto nie. Decydujesz o moim życiu i śmierci. Jesteś jak NFZ.
Mężczyzna uśmiechnął się słuchając rozgorączkowanego chłopaka. Nagle zabrzęczał telefon. Podniósł go i po chwili spojrzał na Tomka, obdarzając go kolejnym uśmiechem.
- No proszę. Rzeczywiście mam ci to wstrzyknąć, ale szczerze mówiąc nie wiem co się stanie jakbym tego nie zrobił - wstał wzdychając, Rozpakował zestaw małego truciciela i usiadł zaraz znó przy Tomku, podsuwając taborecik tak, by móc sięgnąć jego ręki.
- W zasadzie to nie wiem też co się stanie jak to wstrzyknę, ale powinno zadziałać! - powiedział z entuzjazmem młodego naukowca. - No… chyba, że jednak nie chcesz - odsunął się, mrużąc oczy. - Ostatecznie jeśli wolisz możesz po prostu dostać zwykłą dawkę…
- Ależ musisz mieć lekkie życie. Ja jednak wolę się martwić, a już na pewno wolę wiedzieć jak coś działa. - Usadził się wyżej i wystawił rękę do której miał podłączoną kroplówkę.
- Jeżeli to idzie dożylnie, to może już mnie nie kłuj, co? - chłopak całkowicie zignorował uwagę o plastrach. Musiał sobie zrobić odwyk.
- No niby… - mruknął podchodząc do kroplówki. - I lecimy… na zdrowie - powiedział wesoło wstrzykując zawartość strzykawki.
Spakował sprzęt i zaczął uważnie obserwować Tomka.
- Lepiej? - spytał głaszcząc go po włosach, ledwo powstrzymując chichot. - Już, już… - mruknął miękko.
- Lepiej, lepiej. Lepiej nie pytaj.

Siedzieli przez dłuższy czas w ciszy, Tomek próbował rozeznać się w tym jak się właściwie czuje. Błądził wzrokiem po pokoju oczekując halucynacji, spowolnienia reakcji, czegokolwiek. Podświadomość mu podpowiadała, że jednak go otruł. Jednak z czasem gdy tak próbował się skupić, w końcu mu się to udało, co jeszcze kilka godzin temu było niemożliwe.
- Obudziłeś się… dobrze, czyli jednak żyjesz - mruknął Hermes, przecierając oczy i podnosząc się z fotela.
Spał? Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego kiedy to się stało, ale czuł się znacznie luźniej, świeżej. Miło było w końcu obudzić się w suchej pościeli.
- Z tego co wiem, z rana odwiedzi cię twoja koleżanka, sprawdzić czy na pewno wszystko z tobą w porządku - powiedział podnosząc się powoli. - Wygląda na to, że przynajmniej trochę działasz, hmm?
Tomek walczył z wielką chęcią pokazania Hermesowi środkowego palca. Oczy wodziły po pomieszczeniu w poszukiwaniu strzykawki, którą miał mu wbić w oko.
- Dziękuję - powiedział wypuszczając powietrze. - Na szybki zrost mięsni też coś masz? To może wyjdę stąd jutro?

Szpital.

Tomkowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Szybko się ubrał. W szpitalu były ubrania, w których go przywieziono. Poza koszulką, która została pocięta przed operacją. W to miejsce dostał jakiegoś białego T-Shirta, z kategori najtańsze made in china. Zanim wyszedł ze swojego pokoju rzucił jeszcze w stronę policjanta:
- Może warto zabrać jego spluwę? Jak tego nie zrobimy, to może to zrobić ktoś inny.
- Zostaw - machnął ręką policjant. - Zaraz będą tu inni, zabiorą jako dowód. Zresztą chyba już starczy ci doświadczeń z posiadaniem broni, hm? - spytał patrząc na niego smutno.
- Przecież nigdy nie miałem żadnej broni, panie władzo - dodał z przekąsem, a opuszczając pokój kopnął leżące zwłoki. Gdy wyszedł na korytarz natychmiast zatęsknił za bluzą. Woda ze zraszaczy była lodowata.
- Jak tam chcesz, ale bycie aresztowanym powinno być jednym z twoich ostatnich zmartwień - fuknął Kamiński kierując się w stronę wyjścia ewakuacyjnego. Na schodach już nie padało, detektyw odgarnął przydługie, mokre włosy i zaczął schodzić na dół, trzymając się poręczy dłonią owiniętą w brudny, przemoczony opatrunek.
- Masz jakiś pomysł, gdzie Joanna może próbować się ukryć?
Tomek był zaskoczony z jaką łatwością przyszło mu spacerowanie. Jak się okazało krytyczne było wstanie z łóżka i zasznurowanie butów. Później było tylko łatwiej. Tak długo jak pozycja zostawała pionowa. Gdy dotarli do schodów to syknął z bólu. Choć i tak był mniejszy niż gdy spadał z łóżka po ataku Śliwy.
- Szczerze? Miałem nadzieję, że jest za granicą. Miała uciec przed nimi. Ale wczoraj… - zawahał się - albo dzisiaj, cholera nie mam pojęcia jaki jest dzień. W każdym razie Hermes mówił, że nakłaniają ją do współpracy. Miała wymienić telefon. Żeby ich zgubić.
Do Tomka dotarło jak mało wiedział o życiu Asi.
- Kurwa nie wiem… jeśli masz smartfona, to można spróbować wysłać jej maila. Wtedy jest drobna szansa, że odczyta go jeżeli kupiła też smartfona. Poza tym nie mam pomysłów.
Między piętrami Tomek musiał się na chwilę zatrzymać. Jego opatrunek też był mokry, ale raczej nie krwawił.
Kamiński zakaszlał ciężko.
- Jeśli rzeczywiście proponowali jej współpracę, to dość zdecydowanie ją odrzuciła… - powiedział bez żadnego entuzjazmu. - Ale chyba dzięki temu mamy szansę nieźle posprzątać po tych… kurwa dalej nie wiem jak ich nazywać! - warknął sam do siebie.
- Kultystach? - rzucił pytająco w stronę Tomka. - Co prawda jednak są po chuju w porównaniu do tego co Vladimir odpierdala, ale dobrze byłoby mieć ten syf z głowy. Więc jeśli wiesz coś co pomoże nam się nimi zająć, teraz i tutaj, to możemy mieć też większą szansę znaleźć Joannę i zajebać tamtych zjebów, co zwiększy też twoje szanse na przeżycie.
- Wiem gdzie było rodzeństwo Morozow. Ich oczy i uszy. Para hakerów. Namierzają telefony. Mają spory udział w zyskach kultystów. A może bogów, bo ich ksywy pochądzą od greckich bóstw. Popaprańcy - zagryzał zęby pokonując kolejne stopnie. Miał wrażenie, że gdy mówi i idzie jednocześnie to ból jest większy.
- Aśka jest bystra, nie będzie siedzieć w oczywistym miejscu. Nie mam pomysłu. Skąd wiesz, że odrzuciła ich propozycję? Jak się kontaktowała? - Tomek nieświadomie zaczął zwracać się na ty do policjanta.
Ten pokiwał głową.
- Dzwoniła, ale telefon już rozwaliła albo coś… wiem, bo otruła jednego z nich, uśpiła, ale inny go pilnował - stanął przed drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. - Słuchaj… - powiedział nie patrząc na chłopaka, tylko na drzwi.
- Mówiłem, że jest dobra? Kiedyś chciała, żebym jej dał chloroform. Teraz już wiem po co.
- Z tego co wiem, z nieco nieoficjalnych źródeł jeden z nich, robiący niby za posłańca wyłamał się od nich i to dawno. David najwyraźniej wykonywał jego polecenia i to od dawna… przynajmniej tak mówi. Ten cały… Hermes próbuje chyba bardziej rozwalić swoją rodzinę niż firmę Vlada, który zdaje się tylko zyskiwać na sile przez to co odpierdala więc… - spojrzał w końcu na chłopaka. - Im szybciej znajdziemy tego gościa i go zajebiemy tym lepiej dla wszystkich. Potwór który chyba czekał w domu Joanny, jest też pupilem Hermesa, David określa go jako kogoś pomiędzy człowiekiem a niedźwiedziem. Pojedziemy do tych Morozowów, chociaż nigdy o nich nie słyszałem, może mogą nas doprowadzić do Hermesa i tego… Fobos, tak go David nazywał - przypomniał sobie zwieszając w tym celu głowę.
- Kurwa, kto jeszcze Deimos też? Nie wiem czy rodzeństwo to dobry pomysł. Ale nie mam innego…
Tomek trzymał się ręką za brzuch. Miał nadzieję, że nie będzie musiał biegać.
- Ciekawe jak dobierają sobie ksywki. W mitologii Deimos i Fobos byli braćmi, synami Aresa. Czemu David zaczął współpracować z policją? Nie wydaje się takim gościem.
Detektyw w końcu wyszedł na zewnątrz, wskazał swój nieimponujący samochód i poprowadził Tomka szybkim krokiem, znowu odgarniając lepiące się do czoła włosy.
- Ta… nikt się nie wydaje do pewnego momentu. Każdego da się złamać chłopcze. Co ty w ogóle robisz w tym biznesie, jak masz takie wszechstronne wykształcenie? - spytał fukając. - Nie pytaliśmy go jak se dobierają, to akurat najmniej ważne.
- Nie mam wykształcenia. Z wykształceniem mi nie po drodze. Kiedyś lubiłem czytać. Siedziałem sobie w rogu siłowni moich kolegów i jak oni kolejne sto pięcdziesiąt kilo wyciskali na klatę, to ja czytałem. Później bawiłem się w …. Kurwa, to nie jest ważne. Zresztą nie jestem w żadnym interesie.
Możliwie szybko niezważając na deszcz Tomek doczłapał się do samochodu.
- Jedźmy do tych bliźniaków. Analizę “Mitologii” Parandowskiego możemy robić w aucie, przynajmniej nie będziemy już moknąć.
Śledczy mruknął coś pod nosem i otworzył drzwi chłopakowi, samemu po chwili siadając za kierownicą, krzywiąc się z bólu.
- Mów gdzie - powiedział cicho z zamkniętymi oczami.
Tym razem Kamiński jechał znacznie wolniej, bez sygnału, co chwilę spoglądając na przyczepioną do stojaka komórkę.
- Nie powinieneś ich ostrzec, że będziesz czy coś? Wpuszczą nas ot tak o?
- Wydali na mnie wyrok. Nie wiem dlaczego żyję. A wiem. Chcieli mieć haka na Aśkę. Teraz pewnie za chwilę dowiedzą się o strzelaninie w szpitalu. Policzą zwłoki. Okaże się, że mnie tam nie ma i pewnie będą czekać. Nie wiem czego się spodziewać.
- Rodzeństwo w sensie… dwóch braci? Są groźni fizycznie? Mają broń, cokolwiek w tym stylu? - spojrzał na chłopaka szeroko otwierając oczy, najwyraźniej licząc na nieco bardziej pomocną postawę i informacje.
- Brat i siostra. Może nieco starsi ode mnie. On chudy szczyl. Ludzie, których bronią są umysły. Nie mam pojęcia czy mają broń. Ostatnio wszyscy mają - spojrzał z wyrzutem na policjanta - tylko nie ja. Kamienica albo jest ich, albo mieszkańcom sąsiedztwo jest doskonale obojętne. Pewnie mają monitoring. Byli kontaktami dla kurierów roznoszących plastry.
Po wyrzuconym z siebie potoku słów chłopak rozluźnił się na fotelu.
- Dla kogo pracował Śliwa?
Kamiński prychnął wściekle, kładąc obie dłonie na kierownicy.
- Ten kawał gówna? Chyba chciał pozostać wiernym dla Huka, więc dał się przekabacić dla Davida. Chujek nienawidził sporej ilości osób z firmy, którą przejął Vlad, wskazywał cele dla Davida, wystawiał ludzi. Nie wiedział jednak, że Vlad czy też Nowotczyński… Krzysztof, zakładam, że go znasz, doskonale zdawali sobie sprawę, że to szczur i podsuwali mu pionki, lub osoby zbędne, szkodliwe, policyjne pluskwy i podobnych. Jednak w końcu dorwali się do syna Krzycha, młodego Piotrusia… bodajże przez ciebie więc… takie przynajmniej chodzą słuchy.
- Uderzają tam, gdzie najbardziej boli. Śliwa wam nieźle nabruździł, ale to i tak ja jestem ten zły. Kurwa. Nie chcę, żeby coś się stało Asi. Czy jeszcze jakoś mogę pomóc? Rysopis Hermesa macie. Facet jest chyba paranoikiem. No i ma wtyki w policji, bo do mnie wchodził i wychodził jak chciał. Nawet decydował o innych, którzy wchodzą i wychodzą. Jak ten pierdolony technik, który mnie naszprycował ich dragami. - Tomek patrzył w zamokniętą szybę od strony pasażera, na której rozpraszały się światła neonów i samochodów.
- Technik? - Kamiński uniósł brew, rzucając Tomkowi przelotne spojrzenie - Jaki, kurwa technik?
- Gdy przebudziłem się po operacji poczułem się jakbym był na totalnym haju. Odlot jakbym miał milion orgazmów. Jakbym walnął coś, przy czym amfetamina ma moc porównywalną z cukrem pudrem. Ok. Walnę sobie kreskę od czasu do czasu. Ale czegoś takiego nigdy nie miałem. No i zrobiłem mały reaserch. Przemiły pan odźwierny, o wyrazie twarzy nigdy nie pokalanym inteligencją powiedział, że jakiś techniczny od was pobierał mi krew. Co było oczywistym absurdem, bo lekarze już dawno zabezpieczyli próbkę do badań. Stąd wniosek, że pan “jaki kurwa technik” naszprycował mnie narkotykami od Hermesa. Później była faza głodu. Byłem gotów wyrwać sobie oczy za kolejną działkę tego gówna - Tomek przełknął ślinę na wspomnienie tego czasu.
- A później przychodzi Hermes z cudowną strzykawką. Objawy głodu ustają. A ja leżę sobie spokojnie do czasu aż Śliwa i ty nie zamieniliście szpitala w planszę Counter Strike’a.
Kamiński pokiwał głową.
- Okej… mam co do tego kurewsko złe przeczucia, ale potem się tym zajmę. To chyba gdzieś tutaj… - powiedział zatrzymując samochód, blisko bloku rodzeństwa. - Mówisz, że po dobroci raczej nie wejdziemy?
Tomek mrużył oczy. Deszcz nie ustawał, widoczność była kiepska. Ale okolica była już dość znana dilerowi.
- Tak, to tamten budynek. Wejście z lewej strony. Wiesz, wolałbym po dobroci. Naprawdę kurwa wolałbym po dobroci. Ale jak po dobroci gadałem z Hermesem, to skończyłem z kulką w brzuchu. Spróbuję ich przekonać, żeby nas wpuścili. A na miejscu, to już nie wiem. Nie mam doświadczenia w gangsterskich rozgrywkach. Tak z innej beczki, co ci się stało w rękę?
- To? - spytał unosząc dłoń. - Straciłem palca no. Zasługa Davida i jego łebków, ale zgarnęliśmy go… co prawda celowałem w skończenie z nim raz na zawsze, ale… - wzruszył ramionami.
Podeszli pod drzwi klatki schodowej. Kamiński położył dłoń na kaburze.
- W razie czego po prostu rozwalę szybkę i wejdziemy na górę - mruknął skinając głową na szybę w drzwiach.
Tomek wcisnął domofon. Wział głęboki wdech.
- Sprawdźmy najpierw rozwiązania inne niż siłowe.
Czekali i czekali, ale wkońcu się doczekli.
- Taaak? - usłyszał przeciągłe, podejrzliwe zapytanie kobiety, której imienia wciąż nie znał, mimo, że potrafił poznać ją po głosie.
- Cześć, to ja. - Tomek chyba po raz pierwszy nie miał ułożonej ściemy. Postanowił improwizować. Podobno 90% osób słysząc w domofonie “to ja” otwiera.
Dziewczyna po drugiej stronie najwyraźniej jednak nie miała autyzmu. Odczekała dłuższą chwilę i wyszeptała
- Co?
- Tomek, kurier. Wpuść mnie. Sytuacja się zaogniła. Nie chcę gadać przez domofon przy ulicy.
Kobieta znowu odczekała chwilę przed odpowiedzią.
- Myśleliśmy, że Hermes cię… zajebie. Zmiękło mu serce?
- Zabawne, ja też nie umiem go rozgryźć. Jeżeli to nie problem, to naprawdę wolałbym nie stać w deszczu. Jeszcze mnie tu ktoś zajebie. - Spojrzał na niecierpliwiącego się policjanta.
Kamiński uśmiechnął się kręcąc głową.
- Dobra właź… - mruknęła kobieta i rozległo się ciche bzyczenie od strony drzwi. Zdziwiony Marek pociągnął wrota i puścił Tomka przodem.
- Brawo… - mruknął gdy drzwi się za nimi zatrzasnęły.
- Tak naprawdę nie wiem jaka jest ich rola w tym wszystkim, ale Hermes i jego ekipa zostawiają u nich potężne ilości gotówki. Myślę, że nawet kilka milionów rocznie. Od początku wydają się wiedzieć więcej niż mówią. Poza tym, jeżeli ktoś w tym mieście może namierzyć Aśkę, to Gabriel i jego siostra. Mogą też chcieć mnie zabić, gdy już dotrzemy na górę - Tomek w końcu zamilkł i ruszył schodami do mieszkania rodzeństwa. W końcu zapukał do drzwi, po czym pociągnął klamkę.

Mieszkanie bliźniaków.

- Wejdźcie! - zawołał Gabriel gdzieś z głębi mieszkania. Tomek przelotnie spojrzał na zdziwionego policjanta.
- Mamy kamery na litość! W salonie!
Obydwaj mężczyźni przeszli do salonu, Gabriel siedział na kanapie, z laptopem na nogach, dziewczyna za to czekałą przed komputerem i paroma monitorami, za biurkiem, zwrócona profilem do gości.
- No i tak to… - cmoknął wesoło Gabriel. - Myślałem, że już się nie zobaczymy Tomeczku. Miła niespodzianka.
- Tak, też się cieszę, że żyję. Mogę skoczyć do lodówki po coś do picia? Od kilku dni dostawałem tylko glukozę z kroplówki - chłopak ruszył do kuchni. - Pomyślałem, że może wy mi powiecie o co w tym wszystkim chodzi.
Gabriel poczekał aż chłopak wróci z kuchni, wpatrując się z wzajemnością w policjanta.
- A czego tu nie rozumieć?
Tomek delektował się chłodną Pepsi z puszki. Wcale nie przeszkadzało mu, że jest mokry od deszczu. Zapomniał nawet o opatrunkach.
- Na początek chciałbym wiedzieć, dlaczego Hermes dojebał się do Joanny Drawskiej.
Gabriel wzruszył ramionami.
- Powiedziałeś nam o niej, przekazaliśmy informacje dalej… poza tym nie jakby nie miała z niczym związku, była chyba pierwszą osobą, która zobaczyła Davida w mieście.
- A gdzie teraz jest Joanna i Hermes? Jemu jestem winny kulkę w brzuch. - dopił napój i odstawił puszkę.
- Joanna… z tego co wiem ostatnio była u siebie w domu. Hermes właśnie tam jechał - odpowiedział bez wahania
Tomek spojrzał na Kamińskiego.
- Masz jakieś informacje z jej domu? - W głowie krążyła setka pytań do Gabriela, ale w tej chwili życie Asi było ważniejsze.
Wciąż cichy detektyw pokiwał głową i odszedł parę kroków w tył wyciągając telefon.
- Powiedz mi, jaki jest w tym wszystkim wasz udział? - Tomek rzucił Gabrielowi. - I kim są ci pieprzeni kultyści?
Chłopak podrapał się po głowie. Westchnął ciężko niechętny do odpowiadania na te konkretne pytania.
- Sprawy osobiste. Wspominałem ci chyba o naszym ojcu? Vlad też go znał, a jako, że Hermes ma do niego jakiś uraz czy coś… wspólne interesy. Nie wiem kim są, skąd miałym wiedzieć. Z tego co mi mówił, to reszta z nich mieszka w jakiejś chatce z gówna i kamieni w lesie, chuj wie gdzie, gdzieś na Podlasiu czy coś. Hermes po prostu chce się wybić z pozycji kuriera… jakoś tak - wzruszył ramionami. - Poza tym pomaga nam zarabiać, a to też dobre.
- Z tego co wspominał gdy negocjowałem z nim wynagrodzenie, to do was trafia blisko połowa zysków. Co do tej chaty z gówna i kamieni, to pewnie nie mają w niej telefonów ani internetu. Ale pewnie też gdy Hermes tam siedział, to miał swoją komórkę. Wiecie gdzie to? - Tomek drążył temat niczym kula drążyła jego brzuch kilka dni wcześniej.
Chłopak pokręcił głową.
- Nigdy mnie to nie interesowało szczerze mówiąc. W dupie miałem to co on mieszał ze swoimi, mi zależało zawsze tylko na tym by dorwać Vlada. Hermes oferował Davida jako kata, ale coś nie pykło - powiedział spoglądając na detektywa, który właśnie kończył rozmowę. Kamiński podszedł bliżej, wchodząc znowu do salonu.
- W domu nie znaleźli nikogo, chociaż natknęli się na ślady czyjejś niedawnej obecności… dziwne rzeczy. Tak czy siak Joanny ani nikogo innego nie ma, szukają już od jakiegoś czasu, na razie nic.
Tomek usiadł na kanapę.
- Jak rozumiem z Vladem nic się nie zmieniło i nadal chcesz - spojrzał na dziewczynę, - to znaczy chcecie go pogrążyć. No cóż. Rozumiem osobiste antypatie. Sam nie pałam radością na myśl o Hermesie i przede wszystkicm chciałem się na nim skupić. Vlad chwilowo wydaje się poza moim zasięgiem. Powiedz, możecie namierzyć komórkę Hermesa? Gdzie jest teraz?
Chłopak otworzył usta ucieszony, ale siostra szybko wcięło się w słowo, zanim ten je jeszcze wypowiedział.
- A czemu mielibyśmy to robić? Wciąż może zrobić to czego od niego oczekujemy. Ty nie jesteś w stanie.
Gabirel spojrzał na siostrę, potem na Tomka i znów na dziewczynę. Odstawił laptopoa na bok i oblizał usta uśmiechając się.
- No w sumie.
- Szczerze wątpię, że mu się uda. Nie z jego zaburzeniami. Zresztą Vlad się zazbroił i nie dojdą do niego. - Młody diler zarzucał ich potokiem słów.
- Chyba nie wiesz o nim wszystkiego, prawda? Wciąż daje nam większe szanse niż ty - powiedziała wracając wzrokiem do monitora.
- Jeśli nie macie niczego do zaoferowania możecie wyjść, a pan następnym razem niech wróci z nakazem… za coś - fuknęła jeszcze pod nosem.
Tomek wziął głęboki oddech.
- Gdybym wiedział o nim wszystko, to by mnie tu nie było. Wiem, że chce czegoś ode mnie. Chce też czegoś od Aśki. Nie mam pojęcia dlaczego, ani co jest jego źródłem finansowania. Wy natomiast szukacie kogoś, kto za was będzie sprzątać brudy. Wiem, że życie za monitorem jest łatwiejsze. Mi nie było dane mieć tyle szczęscia. Też swoje dostałem w dupę. I w tej chwili jestem dość mocno zmotywowany, żeby dowiedzieć się więcej o Hermesie. - Chłopak mówił coraz szybciej.
- Nie no, z tego co widziałem, to w sumie miałeś sporo szczęścia. Łatwy szmal tutaj, szybki awans tam… uniknąłeś masowego morderstwa. Z mojego punktu widzenia miałeś masę szczęście. Fuck ten gość stracił palca i nie narzeka - powiedział z uśmiechem Gabirel, detektyw jednak nie odwzajemnił uśmiechu, psując ten chłopaka. Rosjanin chrząknął przekręcając się na kanapie. - Dobra może inaczej. Na tę chwilę nic nam nie zagraża ze strony policji, nie? Nie byliśmy w żaden sposób w świetle reflektorów dzięki Hermesowi, ale ten raczej się skończy. Ja widzę to tak, że my wam damy gdzie jest, a wy w zamian nie ściągniecie żadnej psiej uwagi w naszą stronę. Oznacza to też, że zajmiecie się nim bez reszty psów, okeeej? - spytał spoglądając na Kamińskiego.
- Nawet kurwa nie wiem co tu robicie, godzinę temu nie wiedziałem o waszym istnieniu - odpowiedział wzruszając ramionami.
Gabriel zachichotał cicho, w końcu wstając z kanapy.
- To lubię. Nie jesteś brudnym gliną, ale nie boisz się zabrudzić swoich rąk. Jednak sam tego nie zrobi, hmm? - spytał znowu spoglądając na Tomka.
- Dobra, - Tomek też wstał - Słuchaj, sprawa wygląda tak: mam przesrane u wszystkich w koło. Heremes do mnie strzelał. Krzychu mnie obedrze ze skóry gdy dowie się skąd jego syn miał plastry. Ten pan, ma w swoim biurze teczkę podpisaną moim nazwiskiem, która się już nie domyka. Chcę się wycofać z tego wszystkiego. W końcu przeze mnie teraz gdzieś tam jakiś psychol straszy niewinną dziewczynę. Wszystko wskazuje na to, że nie wycofam się po ciuchu, więc zróbmy to z hukiem. Pomogę wam z tym Vladem. Przecież nawiałem ze szpitala. Byłem blisko z Hermesem, no to może w końcu będzie chciał ze mną pogadać. Ale dajcie mi coś na Hermesa. On nie ma szansy dostać się w pobliże rosyjskiego mafiozy bez dostania kilku kulek. Ja taką szansę mam.
Gabriel analizował przez chwilę wszystko, w końcu spojrzał na siostrę.
- Mamy demokracje, tak? Co sądzisz?
Dziewczyna westchnęła ciężko i obejrzała się w stronę mężczyzn.
- Damy wam Hermesa, jeśli zajmiecie się nim bez udziału policji, więcej bym od nich nie oczekiwała. Musimy się pogodzić z tym, że Vlad już jest poza naszym zasięgiem. Możemy przynajmniej ukarać Hermesa za nieudolność i zwiać na czysto.
Gabriel pokiwał głową.
- Deal? - spytał patrząc w stronę Tomka i Marka.
- Mam tego wszystkiego dość, chcę to skończyć jak najszybciej. Deal - mruknął Kamiński.
Tomek tylko bezgłośnie skinął głową. Prawda była taka, że nie miał żadnych innych pomysłów.
Gabriel pokiwał głową z uśmiechem. Spojrzał na detektywa.
- Twój telefon jest na podsłuchu, Hermes sobie zażyczył. Będziemy mu sprzedawać fałszywe info.
Komórka śledczego znowu zabrzęczała i Kamiński odszedł ponownie, parę kroków w tył. Wrócił po chwili ze zmartwioną twarzą.
- Znaleźli ciało w domu Joanny. Podejrzewają, że to ostatni z tych co byli w rezydencji… otruty i to najwyraźniej przez Joannę. Trwają poszukiwania - mruknął.
Siostra Gabriela znowu raczyła się odwrócić w stronę mężczyzn.
- Skurwiel skupia się tylko na swoich interesach. Wykorzystał Joannę, żeby zwalić na nią morderstwo, tak zakładam przynajmniej. Słyszeliśmy waszą rozmowę, raczej nie zrobiła mu więcej niż nafaszerowanie go środkami nasennymi. Hermes ją przepędził swoim sługusem i dotruł czymś… musicie go znaleźć zanim psy znajdą dziewczynę bo będzie w czarnej dupie…
Wstała i wyjęła z pobliskiej szuflady smartfona. Włączyła jakąś aplikację i wręczyła komórkę dla Tomka.
- Będziemy wam pokazywać gdzie jest Hermes, póki ma przy sobie telefon, który mu załatwiliśmy, będzie widoczny. Musisz jednak stwarzać pozory, że o niczym nie wiesz, odbieraj telefon swój i… spróbujcie go dorwać po prostu.
Tomek wziął smartfona w dłoń.
- Mówiąc “swój” telefon masz na myśli ten? Bo mój ostatnio miał Hermes.
Chłopak schowal telefon do kieszeni.
- Tak ten… - dziewczyna pokiwała głowa. - Możecie już iść. Tutaj już nas nie znajdziecie.
- Wygląda na to, że to pożegnanie, co nie? - Gabriel klasnął w dłonie i rozłożył ręce do uścisku niedźwiedziego. - Na zgodę i szczęście! - powiedział przytulając Tomka i klepiąc go po plecach, odsunął się i ucałował go deliaktnie w oba policzki.
- Nie daj się! - rzucił radośnie, klepiąc go po ramieniu.
- Możecie już wyjść - mruknęła siostra.
Kamiński kiwnął głową i wyszedł bez słowa, ciągnąc Tomka za sobą.
Wyszli na zewnątrz, Marek rozejrzał się nerwowo.
- Kurwa, ależ bym zapalił…

Dilerer w samochodzie odwrócił smartfona tak, żeby wygodnie obserwować kropkę symbolizującą Hermesa.
Hermes znajdował się stosunkowo daleko od mieszkania Hani, ale w miarę gdy jechali do domu Kamińskiego, nibybóg zbliżał się w jego stronę. Zatrzymał się dwie ulice od niego na dobre pięć minut, a potem ruszył szybko w inną stronę. Zanim jednak Tomek zdążył ustalić gdzie to dokładniej może być, podjechali pod dom Marka i z uliczki, w której zaparkował na swoim ulubionym miejscu detektyw, wyłoniła się Joanna.
Tomek schował telefon z lokalizatorem do kieszeni i uścisnął dziewczynę. Nie wiedział co powiedzieć. Cieszył się bardzo, że jest cała. Świat mógłby w tym momencie przestać istnieć. Z zamyślenia wyrwał go głos policjanta.
- Siema… - mruknął policjant zamykając samochód i prowadząc parę do drzwi. - Drugie piętro… strych też jest do mojej dyspozycji, część jego. Jeśli trzeba będzie się przybunkrować, tam przekimacie, ale… obserwuj Hermesa, może uda się to załatwić i dziś, jeśli złapie przynętę.
Chłopak pokiwał głową i wyjął telefon z mapą i migającą w rogu kropką.
Joanna wtuliła się w ramię Tomka chłonąc jego ciepło i zapach. Wyciągnęła dłoń i zasłoniła ekran telefonu.
- Zostaw to. - powiedziała cicho. - Chodźmy stąd. Wyjedziemy . Heremes ma ważniejsze sprawy niż zemsta na tobie. Zabierajmy się stąd.
Detektyw zatrzymał się stojąc w progu otwartych drzwi i spojrzał uważnie na parę.
Spojrzenie dilera skrzyżowało się ze spojrzeniem detektywa. Po chwili spojrzał ponownie na dziewczynę i pokiwał przecząco głową.
- Od takich ludzi nie można uciec. Nigdy nie będziemy bezpieczni, jeżeli teraz nie zakończymy pewnych rzeczy. Chodź, pomówimy co dalej. - Pociągnął dziewczynę za rękę w stronę otwartych drzwi.
Poszła bez sprzeciwu za chłopakiem, choć spojrzenie jej przygasło.
- Nie dam już dłużej rady - powiedziała. Zmęczenie i napięcie tworzyły obezwładniającą mieszankę .
- Może i nie powinniśmy już jej w to mieszać - mruknął detektyw wchodząc po schodach. - Może w ogóle wam należy się już odpoczynek… - Kamiński westchnął ciężko. - Po mojemu nie powinniście mieć z tym nic do czynienia.
- Hermes jest mi coś winien. W zasadzie ja jemu jestem winien postrzał w brzuch. - Chłopak stanowczo zaprzeczył sugesti policjanta - Poza tym jestem uciekinierem na którego pewnie już czeka prokuratura. Co mam do stracenia?
- Jeśli chcesz robić z tego osobistą vendettę, nie zabronię ci, ale raczej nie skończy się to dobrze - mruknął przekręcając zamek w drzwiach.
Tomek zaśmiał się, czego natychmiast pożałował łapiąc się za brzuch.
- Szczerze, masz pomysł co zrobić, żeby to się dobrze skończyło? Żebyśy w przyszłym tygodniu sączyli drinki z palemką na wyspach kanaryjskich? Bo ja jakoś tego nie widzę.
Joanna spojrzała na policjanta.
- Przecież to ty się bawisz w samotnego mściciela.. nie możemy normalnie iść na policję?
- To by wymagało przyznania się do paru niewygodnych rzeczy… od jakiegoś czasu macie do czynienia z ludźmi, którzy są poszukiwani, albo martwi i generalnie którym grożą spore konsekwencje prawne- wtrącił Kamiński. - Fakt, że przychodzicie na policję po jakimś miesiącu od kiedy się w to wszystko wmieszaliście, nie służy wam dobrze. No i szczerze mówiąc nie macie aż tak wiele do wydania. Więcej można zrobić, ale wymaga to działania poza ramami stricte policyjnymi.
Joanna zacisnęła zęby. Panowanie nad sobą przychodziło jej z coraz większym trudem.
- Zostałam wezwana na policję zaraz po pierwszym zdarzeniu - warknęła. - Trafiłam do pana, jak dobrze pamiętam. Nie unikam policji.
- Ale może trafiłam do niewłaściwej osoby? Bo nic się, kurwa, że tak to kolokwialnie ujmę, nie zadziało! A nie, przepraszam - zamaszyście zamachała policjantowi przed twarzą w zaprzeczającym geście, prawie trafiając mu palcem w oko - jednak się zadziało! Zapomniałam. A wiesz co, wiesz? Zatlukli mi przyjaciółkę. A potem Tymka! A ta pieprzona policja w twojej osobie co? No co? - walnęła go na oślep . - Zabrała mnie na nielegalną akcję! Żaden NORMALNY - aby podkreślić swoje słowa chwyciła go za przód koszuli. Materiał trzeszczał niepokojąco pod naporem wściekłości dziewczyny - NORMALNY - szarpnięcie - POLICJANT - szarpnięcie - SIĘ - szarpnięcie - TAK - szarpnięcie - NIE ZACHOWUJE!!
Kamiński się nie wyrywał ani nie odpechnął dziewczyny, chociaż na jego twarzy wyraźnie malowało się zdenerwowanie.
- Wielkie mi kurwa odkrycie… - warknął pod nosem. - Myślisz, że chcę to wszystko tak rozwiązywać? Nie mogłem normalnie skorzystać z ciebie jako świadka żebyś mi powiedziała gdzie jest David, bo byliście kurwa w tej jebanej rezydencji, jedno z rozkazu Davida, drugie - spojrzał na Tomka - bo miał tam imprezę firmową. Jeśli ktoś by się dowiedział, że tam byliście i zawachaliście się tam zgłosić, rozszarpaliby was na strzępy - chwycił dziewczynę za ramiona i spróbował odsunąć od siebie.
- Przykro mi, że zabili ci bliskich, ale Vlad jest poza moim zasięgiem w tej chwili. Śliwę który zatruł twojego narzeczonego zastrzeliłem kilka godzin temu i też wolałbym, żeby można go było po prostu osądzić, ale nie dało się.
Tomek pomachał smartfonem przed twarzami dziewczyny i policjanta.
- Może najpierw rozwiążemy problem boskiego posłańca, a później będziemy skakać sobie do gardeł? - Tomek spojrzał na dziewczynę - Wyciągnął mnie ze szpitala, spod policyjnej ochrony i wziął na przejażdżkę po Warszawie. Raczej nie będzie mu łatwo sie wykaraskać, ale teraz nie ma co o tym myśleć. Jak będziemy za długo myśleć to ta kropeczka tu dotrze i nas pozabija. Przy założeniu, że nie zostawił telefonu w samochodzie i nie czyha gdzieś na nas.
Joanna w końcu sie zmęczyła i puściła policjanta. Wzruszyła ramionami.
- Ma cię gdzies. W szpitalu zostawił cie pod opieka Hermesa i jego pomagierów. Traktuje ludzi instrumentalnie.
Kamiński wzruszył ramionami.
- Nic co powiem nie zmieni twojego zdania i zresztą nie ma co na to marnować czasu. Staram się naprawić ile mogę, ale zazwyczaj ocenia się po fakcie. Póki co żyjecie i postarajmy się skupić na tym, by utrzymać ten stan, hmm?
Joanna nie odezwała się, zacisnęła tylko pięści starając się opanować.
Tomek ruszył do drzwi mieszkania. Nie miał zamiaru rozstrząsać sytuacji na korytarzu